ตอนที่ 591 มอบโลกเป็นของขวัญและแต่งงานกับเจ้า
มีสายลับบางส่วนที่ถูกส่งไปยังเมืองซงโจวเพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากได้รับศพของบุตรชายคนโตของเขา ตวนมู่อันกัวโกรธแค้นและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาตัดสินใจที่จะฆ่า 100 คนที่ติดตามตวนมู่ชงในหลุมฝังศพของเขา เริ่มตั้งแต่เช้าตรู่เมื่อสองวันก่อน เขาเริ่มฆ่าคน 1 คนในแต่ละวัน หลังจากที่พวกเขาถูกฆ่าตายพวกเขาถูกแขวนไว้นอกเมืองเพื่อให้ศพแห้งไปตามลม คนที่ถูกฆ่าถูกเลือกตระกูลของเจ้าหน้าที่ที่ไปฉลองวันเกิดของเขา คนที่ถูกฆ่าก่อนเป็นคนที่พยายามหลบหนี
รองแม่ทัพรายงานข่าวนี้ต่อซวนเทียนหมิง และพลเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดก็สามารถได้ยินเช่นกัน พวกเขาเริ่มกระจายข่าวนี้และทุกสิ่งที่ตวนมู่อันกัวได้ทำไปทั่วทุกคน
คนเหล่านี้ล้วนเป็นพลเมืองดั้งเดิมของภาคเหนือ ตระกูลตวนควบคุมภาคเหนือมาเป็นเวลากว่า 100 ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ภายใต้การโจมตีของเขาและคำพูดที่ไพเราะ การกระทำชั่วช้าทุกประเภทประสบความสำเร็จในการวัดผล แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ความอดทนจากพลเมืองในเมืองเป็นศูนย์
ผู้คนต่างมีอารมณ์กันมาก ซวนเทียนหมิงพาเป่ยจื่อและบานซูทำอย่างเต็มที่เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ผู้คน ในเวลาเดียวกันพวกเขาใช้สิ่งนี้เพื่อส่งเสริมภาพลักษณ์ด้านลบของตวนมู่อันกัว เฟิงหยูเฮงประคองยายที่กินบะหมี่เสร็จแล้วและพูดกับนางว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะกลับบ้านกับเจ้าเพื่อดูว่าสิ่งต่าง ๆ ที่บ้านกำลังเป็นอยู่”
พลเมืองถูกกระจายตัวโดยซวนเทียนหมิง และเจ้าของร้านปฏิเสธที่จะรับเงินของพวกเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ในท้ายที่สุดบานซูมอบเหรียญเงินให้กับเขา
ระหว่างทางเฟิงหยูเฮงกล่าวกับซวนเทียนหมิงว่า “ก่อนหน้านี้ข้าปลอมตัวเป็นเสี่ยวหยาเพื่อเข้าไปในห้องโถงมายา และได้เข้าสู่พระราชวังฤดูหนาวจากที่นั่น แม้กระนั้นจบลงด้วยการพัวพันกับตระกูลของเสี่ยวหยา ถ้าเป็นไปได้จะต้องค้นหาคนคู่นั้นให้พบและช่วยไว้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า
นางกล่าวเสริมว่า “พวกเด็กผู้หญิงในห้องโถงมายา ไม่ใช่ทุกคนที่เข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวเพราะเห็นแก่อำนาจ และขุนนางบางคนถูกตระกูลบังคับ และบางคนก็ทำเพราะสิ่งแวดล้อมที่พวกเขาเติบโต ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ความคิดบริสุทธ์ของคนไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่ตั้งแต่แรกเกิด มันเป็นสิ่งที่เป็นผลมาจากสภาพแวดล้อมและคำสอน มีคนจำนวนมากที่ต้องได้รับการช่วยเหลือรวมถึงนายอำเภอกวนโจว นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ที่ไปฉลองวันเกิดของตวนมู่อันกัว แม้ว่าพวกเขาจะมีความผิดก็ตาม พวกเขาควรพยายามใช้กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาไม่ควรตายเพราะเรื่องแบบนี้”
บ้านของยายอยู่ทางเหนือของเมือง ตลอดทางเป่ยจื่อจ้างรถม้าทำให้พวกเขาไปถึงปลายทางได้อย่างรวดเร็ว
ยายกล่าวว่า “แม้ว่าครอบครัวจะยากจน แต่ก็ยังมีห้องพักไม่กี่ห้อง แต่เดิมเมื่อบุตรชายของข้าแต่งงาน ข้าวางแผนที่จะขายห้องคู่ ด้วยวิธีนี้พวกเขาจะมีเงินเพื่อเริ่มธุรกิจเล็ก ๆ ใครจะรู้ว่า…เฮ้ออ” นางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่จะมีเมฆมากปรากฏในดวงตาของนาง รูปลักษณ์บนใบหน้าของนางทำให้นางดูแก่กว่า
คนขับรถตามเส้นทางบ้านของยาย และหยุดที่หน้าของประตู เฟิงหยูเฮงช่วยประคองยายออกจากรถ แต่ก่อนที่นางจะยืนได้อย่างมั่นคง เสียงแห่งความโกลาหลก็มาจากข้างในสนามขณะที่สาปแช่งเติมอากาศ
มือของยายสั่นโดยไม่รู้ตัว “จู้เอ๋อ ! “
เฟิงหยูเฮงมองตามสายตาของยายและเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าลาน เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างใน เขาเริ่มสาปแช่ง “เจ้ามันเลว ! เพื่อประโยชน์ในการนำครอบครัวของเจ้าเข้ามา เจ้าถึงได้ดิ้นรนที่จะขับไสไล่ส่งแม่ของข้าออกไป ครอบครัวนี้เป็นของเจ้าหรือของข้า ? ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดทันที “ข้าแต่งงานกับเจ้าแล้ว แล้วมีอะไรผิดกับการที่ตระกูลมารดาข้าในการอาศัยอยู่ในห้องไม่กี่ห้อง ? ตระกูลของเจ้ายากจน เจ้าสามารถมอบสินสอดได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ข้าจึงให้ท่านแม่อาศัยอยู่ในห้องเหล่านั้น ถ้าท่านแม่ของเจ้ามีความสามารถ เจ้าจะแต่งงานเมื่ออายุมากเช่นนี้หรือ ? ข้าจะบอกเจ้าว่าถ้าเจ้าไม่ดูแลตระกูลมารดาข้า ข้าก็จะไม่อยู่กับเจ้า ! ข้าจะดูว่าเจ้าสามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้ ! ”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้หญิงชราก็แทบหายใจไม่ออก แต่นางก็ซื่อตรงกับรากเหง้าของสถานการณ์ ทำให้นางรู้สึกผิดเล็กน้อย นางรู้สึกว่านางไม่มีความสามารถที่จะให้บุตรชายของนางมีชีวิตที่ดี หากการแต่งงานของบุตรชายของนางถูกยกเลิกเพราะนาง นางคงไม่มีใบหน้าที่จะพบสามีของนางเมื่อนางตาย !
เมื่อคิดเช่นนี้หญิงชราดิ้นจนหลุดจากมือของเฟิงหยูเฮงและรีบไปข้างหน้า นางรีบคว้าแขนของชายผู้นั้นไว้อย่างรวดเร็ว “จู้เอ๋อฟังข้า เจ้าอย่าทำให้นางโกรธ ใช้ชีวิตของเจ้าอย่างมีความสุข เข้าใจหรือไม่ ? ”
ชายคนนั้นชื่อจู้จื่อเห็นมารดาของเขาและดวงตาของเขาก็เริ่มแดงทันที แม้กระนั้นเขาปฏิเสธที่จะยอมรับคำแนะนำของมารดา เขาชี้เข้าไปข้างในแล้วกล่าวว่า “ท่านแม่ลองดูสิ บ้านของพวกเราถูกยึดครองไปแล้ว บิดา มารดาของนาง, พี่น้อง, หลานชายและหลานสาวรวมทั้งหมด 13 คนได้ย้ายเข้ามา ข้าถูกบังคับให้นอนในโรงเก็บฟืน ข้าจะทนใช้ชีวิตแบบนี้ได้อย่างไร ? ” ขณะที่เขาพูด เขาหันไปหาผู้หญิงคนนั้น และกล่าวว่า “ถ้าเจ้าพาท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้ามาพูดคุยเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ครอบครัวของพี่ชายทั้งสองของเจ้าก็ย้ายเข้ามาด้วย สถานการณ์นี้คืออะไร ? ทำไมไล่ท่านแม่ของข้าออกไป”
ผู้หญิงเห็นว่ายายแก่กลับมาและนางโกรธแค้น นางเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว นางสาปแช่ง “ขอทานแก่คนนี้มาจากไหน ? มาที่นี่เพื่อความไม่พอใจหรือ ! ”
เพี้ยะ !
จู้จื่อโมโห เขาตบหน้านาง “เจ้าพูดว่าใครเป็นขอทาน”
ผู้หญิงมึนจากการตบ นางไม่เคยคิดว่าจู้จื่อที่อ่อนโยนจะตีนาง ด้วยความโกรธของนาง นางไม่หยุดและรีบไปข้างหน้าเพื่อเริ่มต่อสู้กับจู้จื่อ
เฟิงหยูเฮงดึงยายกลับมาอย่างไร้ประโยชน์ ในเวลาเดียวกันนางก็เปล่งเสียงถามซวนเทียนหมิงผู้ซึ่งมาด้วย “ตามกฎของราชวงศ์ต้าชุน ความผิดที่ลูกสะใภ้คนนี้ก่อขึ้นมาจะถูกตัดสินอย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “การประพฤติเช่นนี้เป็นสิ่งที่ไม่สุภาพ ตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน นางควรถูกขับไล่ออกและส่งคืนสินสอดทั้งหมด” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ตามธรรมชาติแล้วมีการพูดถึงความแข็งแกร่งภายในเล็กน้อย เสียงไม่เบาและมันก็ดังพอที่ทุกคนจะได้ยินอย่างชัดเจน
สองคนหยุดต่อสู้กันทันที ผู้หญิงคนนั้นหันศีรษะของนางแล้วมองไปที่ซวนเทียนหมิง แล้วกล่าวว่า “สุนัขตัวนั้นเป็นใคร ? ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ยายกลัวมาก ยายพยายามอย่างยิ่งที่จะเดินไปข้างหน้าเพื่อปิดปากของผู้หญิง แต่คนบางคนก็ปากไม่มีหูรูด แม้ว่าเจ้าต้องการที่จะหยุดพวกเขา พวกเขาไม่สามารถหยุด ดังนั้นการโจมตีด้วยวาจายังดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “ถ้าเจ้าไม่มีอะไรจะทำ ก็ไปออกกำลังกายบ้าง อย่าสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่น เรื่องของยายแก่นี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องยุ่ง”
การจ้องมองของซวนเทียนหมิงกลายเป็นความหนาวเหน็บเข้ากระดูก ก้าวไปข้างหน้าผู้หญิงคนนั้นเปล่งเสียงของนางอีกเล็กน้อย “อะไร ? ไม่พอใจหรือ ? โอ้ เจ้าจะตีข้าหรือ ? ชายที่โตแล้วตีผู้หญิง เจ้าไม่คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่สมควรหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวอย่างไร้ความคิด แต่คิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังรนหาที่ตายและไม่สามารถตำหนิคนอื่นได้ ผู้ชายตีผู้หญิง ? ถ้าซวนเทียนหมิงคิดอะไรเกี่ยวกับมัน เขาคงไม่ใช่ซวนเทียนหมิง
แน่นอนเมื่อมีคนกล่าวเช่นนี้ ซวนเทียนหมิงคว้าไม้เท้าที่ยายใช้แล้วทุบไปที่หัวของผู้หญิงโดยไม่พูดอะไรเลย ด้วย “ปึก” หน้าผากของผู้หญิงแตก เลือดจำนวนมากเริ่มไหลออกมาจากหัวของนาง
ยายและจู้จื่อตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ผู้คนในสนามก็งุนงง แต่เห็นได้ชัดว่าซวนเทียนหมิงยังไม่ได้ระบายความโกรธออกมา พวกเขาเพิ่งเห็นเขาแกว่งไม้เท้าในมือของเขาที่หัวของผู้หญิงอีกครั้งและอีกครั้งโดยไม่มีความเมตตาใด ๆ
ทุกคนงงงวยจ้องมองที่ซวนเทียนหมิง มีเพียงคำถามเดียวที่ส่งผ่านความคิดของพวกเขา : นี่ไม่ใช่การฆาตกรรมในเวลากลางวันหรอกหรือ ?
อย่างไรก็ตามในเวลานี้พวกเขาได้ยินซวนเทียนหมิงพูดว่า “ตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน คนอกตัญญูเช่นนี้ต้องถูกขับไล่ออกบ้านและจะถูกประหารชีวิต”
“น้องสาว ! ” ด้วยเสียงตะโกนอย่างฉับพลันชายคนหนึ่งวิ่งไปข้างหน้าแล้วหยิบศพขึ้นมาตะโกนว่า “ฆ่าคนในตอนกลางวันแสก ๆ ไม่มีกฎหมายอีกแล้ว ! ฆ่าคนตายกลางถนน ! ไม่มีกฎหมายอีกต่อไป ทุกคนมาดู มาดูเร็ว ! ”
“หืม!” เป่ยจื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเปล่งเสียงพูดขึ้นมาว่า “ยังไม่ชัดเจนอีกหรือว่าทำไมนางถึงถูกทุบตีจนตาย นางอกตัญญูและสมควรถูกประหาร”
“กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนคืออะไร ? กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนเป็นอะไรที่น่ารังเกียจ” ชายคนนั้นมีอารมณ์ “เราเป็นคนของเฉียนโจว ตระกูลของเราทุกคนมาจากเฉียนโจว ใครบอกว่าเราควรทำตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน”
ซวนเทียนหมิงไม่ต้องการเสียเวลาพูดกับคนเหล่านี้อย่างแท้จริง เขาจับมือของเฟิงหยูเฮงแล้วหันกลับไปที่รถ,hk ในเวลาเดียวกันเขาสั่งเป่ยจื่อ “เรียกพวกทหารมา มัดทุกคนในบ้านนี้และส่งไปยังเมืองซงโจว ให้พวกเขากลับไปที่เฉียนโจวกับตวนมู่อันกัว องค์ชายผู้นี้ต้องการที่จะดูว่าเฉียนโจวจะให้ที่อยู่แก่พวกเขาและให้อาหารกินหรือไม่”
หลังจากพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและหยุดพูดกับจู้จื่อ “อยู่กับมารดาอย่างมีความสุข หากองค์ชายผู้นี้ได้ยินอีกครั้งว่ามารดาของเจ้าถูกไล่ออกจากบ้านไปเป็นขอทาน เจ้าสามารถไปกับภรรยาของเจ้าได้เลย”
เฟิงหยูเฮงสั่งบานซู “เอาเงินให้พวกเขา จับตาดูพวกเขาก่อน ถ้ามีคนอื่นพยายามทำบางสิ่งกับยาย ให้ทำตามที่องค์ชายได้สั่งไว้”
กลุ่มของพวกเขามาอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็ว หลังจากรถม้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย เป่ยจื่อได้นำกลุ่มทหารจำนวนมากเข้ามาในสนามเพื่อมัดคนเหล่านี้ คนเหล่านี้เข้าใจว่าพวกเขาได้ทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองซึ่งพวกเขาไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้
องค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนพาองค์หญิงไปกินบะหมี่ มีการสนทนาแบบเปิดใจต่อพลเมืองและสนับสนุนพลเมือง เป็นข่าวที่แพร่กระจายโดยพลเมือง ในไม่ช้าภาพพจน์ของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงก็ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นในทันที คนเหล่านั้นที่ถูกสงวนไว้เกี่ยวกับราชวงศ์ต้าชุน และยังคงมีความคาดหวังบางอย่างสำหรับตวนมู่อันกัวได้ละทิ้งความคิดที่จะกลับไปที่เฉียนโจวอย่างสมบูรณ์หลังจากได้ยินข่าวนี้
กองทัพของซวนเทียนหมิงได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อดำเนินการต่อในตอนเช้าในวันรุ่งขึ้นมุ่งหน้าไปทางซงโจว ก่อนที่จะถึง เสี่ยวหยาพบเฟิงหยูเฮงและขอร้องให้นางไปร่วมกับกองทัพที่ซงโจว อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮง นางสัญญาว่าอีกฝ่ายว่าจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อค้นหาบิดาและมารดาของนาง
ความรู้สึกบอกกับนางว่าซงโจวคงไม่ใช่สถานที่ที่จะโจมตีได้ง่าย แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ประสบความสำเร็จเหมือนอย่างกับกวนโจว หากสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปด้วยดีก็จะมีแม่น้ำเลือด การพาเสี่ยวหยาไปจะไม่เพียงเพิ่มภาระเท่านั้น แต่จะไม่มีทางที่นางจะรับประกันความปลอดภัยของเสี่ยวหยา
โชคดีที่เสี่ยวหยาเป็นเด็กฉลาด ถ้านางไม่ได้รับอนุญาตให้ไป นางจะไม่ไป เฟิงหยูเฮงขอให้คงเซิงและครอบครัวจาวเทียนฉีดูแลนาง ซวนเทียนหมิงให้ทหาร 5,000 นายอยู่ที่กวนโจวเพื่อรักษาความสงบเพื่อที่เขาจะรู้สึกวางใจเมื่อต้องจากไป
กองทัพเดินหน้าไปทางเหนือ และมันก็เย็นลงเรื่อย ๆ แต่ขวัญกำลังใจของกองทัพนั้นสูงกว่าที่เคยเป็นมา โดยเฉพาะคนที่ติดตามซวนเทียนหมิงจากเมืองหลวง คราวนี้มันไม่ได้เป็นเป่ยฟูหรงที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเฟิงหยูเฮงอีกต่อไป แต่มันคือองค์หญิงตัวจริง เพียงแค่จุดเดียวนี้ทำให้พวกเขารู้สึกภาคภูมิใจ และมีความสุข
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงขี่ม้าศึกเคียงข้างกัน นางวางใจในนิ้วของนาง “ปีใหม่เพิ่งผ่านไป และข้าก็อายุ 14 ปีแล้ว ปีหน้าข้าก็อายุ 15 ปี”
“อืมม” มีบางคนพยักหน้า ม้วนงอริมฝีปากของเขาด้วยรอยยิ้ม และมองนาง “ชายารักในอีกปีหนึ่ง องค์ชายคนนี้จะมอบโลกให้เจ้าเป็นของขวัญและแต่งงานกับเจ้า”
