ตอนที่ 592 แม่จะช่วยปลอบขวัญเจ้าให้หายตกใจ
ในพระราชวังของฮ่องเต้ ฮ่องเต้ไม่สนุกกับการเฉลิมฉลองปีใหม่ นอกจากการเข้าร่วมราชสำนัก เขาเก็บตัวอยู่ในห้องโถงจาวเหอและปฏิเสธที่จะพบใคร
นางกำนัลในห้องโถงจาวเหอทุกคนมีอาการปวดหัวและไม่รู้ว่าชาแบบไหนที่ฮ่องเต้ชอบดื่ม ตั้งแต่วันก่อนวันปีใหม่ พวกนางได้นำเสนอทั้งหมด 18 ชนิด และฮ่องเต้ไม่เคยดื่มอะไรเลยแม้แต่น้อย
จางหยวนที่อยู่จากด้านนอก กลิ่นอายเย็น ๆ ออกมาจากร่างของเขา เขาพยายามพูดกับฮ่องเต้ว่า “ฮองเฮาได้นำพระสนมทั้งหมดมาที่นี่เพื่อพบฝ่าบาท พวกนางบอกว่าพวกนางต้องการเชิญฝ่าบาทไปยังศาลาจื่อหลินเพื่อดูละครพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “ดูละครหรือ ? เราไม่อยากไป มันหนาว”
จางหยวนยังคงทัศนคติที่ดีและพูดคุยกับเขา “เวทีอยู่ในห้องโถง มันไม่หนาวเลยพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้จ้องมาที่เขาแล้วตะโกนว่า “นั่นมันสำคัญหรือไม่ว่าอยู่ภายในหรือภายนอก ? ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาตบหน้าอกของเขาเอง “มันหนาวที่นี่ เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ” ขณะที่เขาพูดความเศร้าโศกปรากฏบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็พูดอย่างงุ่มง่าม “เราเคยอยู่ในพระราชวังที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าหัวใจของข้าหนาวขึ้นเรื่อย ๆ ? การมีสนมมากมายคืออะไร ในท้ายที่สุดข้าไม่สามารถได้สิ่งที่ข้าต้องการได้”
จางหยวนได้ยินเช่นนี้และคิดว่าดี ! ฮ่องเต้กำลังจะสิ้นหวังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าความรู้สึกของฮองเฮาจะสูญเปล่าอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบบอกขันทีให้รายงานไปยังฮองเฮา จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและพยายามปลอบใจเขาอย่างมาก “ฝ่าบาทอย่าเป็นอย่างนี้เลย ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ แม้ว่าพระชายาหยุนจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างท่าน แต่นางก็เล่นพิณในตำหนักศศิเหมันต์ในคืนก่อนวันปีใหม่ ครึ่งหนึ่งของพระราชวังได้ยิน ซึ่งถือได้ว่าเป็นสิ่งที่มาพร้อมกับฝ่าบาทในปีใหม่พะยะค่ะ”
“เล่นพิณหรือ ? หืมม ! ” ฮ่องเต้ก็เย้ยหยันตัวเองแล้วกล่าวว่า “ก็ดีเช่นกัน ไม่ว่าในกรณีใดเสียงพิณที่ได้ยินในปีนี้แตกต่างจากปีก่อน ๆ โดยสิ้นเชิง ฮ่า ๆ พระชายาหยุนที่รักของข้าอยู่ในพระราชวังจริง ๆ แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่านางไม่ได้อยู่ในพระราชวังเลย ? ”
จิตใจของจางหยวนสั่นเทา แต่เขาปากแข็งรีบเอ่ยหักล้างมันทันที “ถ้านางไม่อยู่ในพระราชวัง นางจะไปที่ไหนพะยะค่ะ ? ฝ่าบาทคิดว่านี่เป็นเรือนของคนธรรมดาสามัญที่สามารถจากไปได้อย่างง่ายดายหรือพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้คิดและรู้สึกเช่นเดียวกัน เขาจึงโบกมือและถอนหายใจ
จางหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่หวังในใจว่าพระชายาหยุนจะกลับมาอย่างรวดเร็ว หากมีการเปิดเผยเรื่องนี้แล้วฮ่องเต้เผาพระราชวังทั้งหมดจะถือว่าไม่สำคัญ หากเขาย่องออกมาเหมือนที่นางทำ สิ่งต่าง ๆ จะหลุดมือไปจริง ๆ ! เขาแค่หวังว่าตะวันออกจะไม่เหมาะสำหรับคนที่จะอยู่ข้างในพระราชวังฮ่องเต้ พระชายาหยุน ถ้าเจ้าไม่พอใจกับสถานการณ์ที่นั่นก็กลับมา !
น่าเสียดายที่สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่ผู้คนต้องการ ชายแดนตะวันออกของราชวงศ์ต้าชุนนั้นไม่หนาวเลย และมีเพียงคืนวันก่อนวันปีใหม่เท่านั้นที่เห็นหิมะ หลังจากนั้นไม่มีหิมะตกเลย พระชายาหยุนพอใจกับสภาพความเป็นอยู่ของนางมาก นางพอใจมาก นางลองชิมอาหารอร่อย ๆ ในเมืองทุกอย่างตั้งแต่ในโรงเตี้ยมไปจนถึงแผงลอยบนถนน นางก็แอบเข้าหอนางโลมครั้งหนึ่งเพื่อลองสุราผลไม้ที่ยอดเยี่ยม เป็นผลให้นางเป็นคนดีในเวลานั้น แต่จบลงด้วยการเมาค้าง 2 วัน เรื่องนี้ทำให้ซวนเทียนฮั่วโกรธมากจนเขาไม่สนใจนางเป็นเวลา 2 วัน
พระชายาหยุนไปไหนมาไหนอย่างอิสระและปราศจากความยับยั้งชั่งใจ แต่ยุคสมัยของซวนเทียนฮั่วก็ไม่ได้สนุกนัก ไม่เพียงแต่ทุกคนในปัจจุบันจะเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของบุชง แต่ยังสามารถพูดถึงกองทัพได้อีกด้วย กองกำลังของบุชงจงรักภักดีต่อเขาอย่างมาก แม้ว่าพวกเขาจะไม่หนีไปกับเขา พวกเขาแสดงความไม่พอใจต่อแม่ทัพคนใหม่โดยปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือและคงความเงียบเอาไว้ แม้ว่าคนผู้นั้นคือซวนเทียนฮั่ว แต่ก็ไม่มีผลอะไรมากนักเมื่อพวกเขามาขอร้องทหารเหล่านี้
แต่ซวนเทียนฮั่วไม่รู้สึกรีบร้อน เขาไปที่ค่ายทหารทุกวันและเรียกให้ทุกคนมาชุมนุมกัน หลังจากรวมตัวกันเขาจะจัดการประชุม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ชายแดนทางตะวันออกไม่ได้ยุ่งเหยิงและมีทหารไม่มากเกินไป การประชุมแต่ละครั้งจะคงอยู่ตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ และไม่มีว่างเว้นแม้แต่วันเดียว
เมื่อการประชุมดำเนินต่อไป เจ้าหน้าที่บางคนเริ่มรู้สึกรำคาญ พวกเขาเริ่มมาสายหรือปฏิเสธที่จะมา แต่ใครจะรู้ว่าซวนเทียนฮั่วกำลังรอให้พวกเขาทำผิด !
รองแม่ทัพตะวันออกหลงเนี่ยเป็นคนแรกที่ต่อต้านกฎ หลังจากซวนเทียนฮั่วรอเขามา 3 ชั่วยามและยังไม่เห็นเขาปรากฏตัว สิ่งแรกที่เขาพูดคือ: “ความผิดของบุชงเป็นหนึ่งในการทรยศ ทุกคนภายในเก้าชั่วโคตรที่มีความสัมพันธ์กับเขาจะต้องรับผิดชอบ พวกเจ้าอยากจะก่อกบฏหรือไม่ ? ”
สิ่งที่สองคือ “องค์ชายผู้นี้ไม่ชอบที่จะโกรธ แต่สิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ข้าไม่อยากฆ่าผู้คน อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หมายความว่าข้าไม่รู้จะฆ่าอย่างไร”
สิ่งที่สามคือ “แม้ว่าเจ้าจะเคยเป็นลูกน้องของบุชง แต่เจ้าก็ยังเป็นทหารของราชวงศ์ต้าชุน ข้าไม่ได้มาเพื่อจับพวกเจ้า แต่ข้ามาที่นี่เพื่อทำหน้าที่แทนบุชง การไม่เชื่อฟังของหลงเนี่ยเป็นความผิดเดียวกับการก่อกบฏ ผู้คุมจับหลงเนี่ย และเขาจะถูกประหารพร้อมกับครอบครัวของเขาอีกเก้าชั่วโคตร ! ”
ในตอนท้ายคำเหล่านี้ตรึงหลงเนี่ยด้วยความผิดที่มีโทษถึงตายของครอบครัวของเขา ทหารของกองทัพจึงทราบจุดยืนของพวกเขา พวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าซวนเทียนฮั่วเป็นตัวแทนของราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุน หากพวกเขาจะต่อต้านเขาในตอนนี้ นั่นจะเป็นการคัดค้านราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุน บุชงเป็นคนร้ายที่ต้องการตัวแล้ว หากพวกเขายังคงปกป้องเขา สิ่งที่แตกต่างระหว่างสิ่งที่พวกเขาทำกับการทรยศของเขาคืออะไร ?
การจัดการหลงเนี่ยทำให้พวกเขาไม่กล้าดูหมิ่นซวนเทียนฮั่วอีกต่อไป พวกเขายังไม่กล้าที่จะกระจายข่าวลือที่ว่าองค์ชายเจ็ดอ่อนโยน ในขณะที่ปกปิดความเมตตาของพวกเขาที่จะกลั่นแกล้งเขา ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าไม่ว่าเขาจะใจดีขนาดไหนก็ตาม แซ่ของเขายังคงเป็นซวน
สิ่งที่ซวนเทียนฮั่วทำส่งผลให้พระชายาหยุนปรบมือ หากไม่ใช่เพราะองครักษ์ที่หยุดนาง นางจะรีบไปท่ามกลางฝูงชนเพื่อปรบมือ แม้อย่างนี้นางยังชะเง้อคอของนาง และตะโกนว่า “การฆ่าที่ดี ! จัดการเขาถูกต้อง ! เจ้ากลั่นแกล้งเขาเพราะเขาเข้ากับคนง่าย แต่เจ้าเป็นคนขี้ขลาด ! ”
คืนนั้นพระชายาหยุนสั่งให้หัวหน้าพ่อครัวเตรียมอาหารอร่อย ๆ เพื่อปลอบขวัญซวนเทียนฮั่ว สุรา 1 ขวดก็ถูกเตรียมไว้เช่นกัน เมื่อซวนเทียนฮั่วประชุมเสร็จและกลับไปที่คฤหาสน์ นางก็ลากเขาตรงไปที่ห้องอาหารและช่วยล้างมือของเขา และนั่งที่โต๊ะ
ซวนเทียนฮั่วนั่งบนเก้าอี้แล้วมองอาหารบนโต๊ะ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น ! มันเป็นเนื้อทั้งหมดและไม่สามารถมองเห็นส่วนสีเขียวได้แม้แต่ชิ้นเดียว สิ่งนี้จะกินได้อย่างไร
เขาพูดกับนาง “ท่านแม่ พ่อครัวทำอาหารให้ข้าอย่างไร การทานอาหารที่มันเยิ้มทุกวันนั้นไม่ดีเลยพะยะค่ะ”
พระชายาหยุนจ้องมอง “เจ้าหมายถึงอะไรทุกวัน ? วันนี้ไม่ใช่วันธรรมดา เจ้าไม่ได้สั่งประหารชีวิตนานแล้ว เขาชื่ออะไร ? โอ้ ใช่แล้ว หลงเนี่ย เจ้าทำให้เขาถูกประหารชีวิต เจ้ายังได้ลงโทษครอบครัวของเขาอีกด้วย ข้าจะไม่ช่วยปลอบขวัญเจ้าหลังจากสิ่งสำคัญเกิดขึ้นได้อย่างไร”
ซวนเทียนฮั่วหน้ามืดลง “ข้าไม่กลัว การปลอบขวัญข้ามาจากไหน ? ” เขาหยิบตะเกียบของเขาขึ้นมาและคีบปลาวางไว้ในชามของพระชายาหยุน จากนั้นก็เอาก้างปลาบาง ๆ ออกมา “กินข้าวได้แล้วท่านแม่ ถ้าท่านแม่ต้องการที่จะกินอาหารอร่อยก็เพียงแต่บอกพ่อครัว ไม่จำเป็นต้องคิดข้อแก้ตัวแบบนี้ ภาคตะวันออกไม่เหมือนภาคเหนือที่มีการต่อสู้ มันยังไม่แห้งแล้งเหมือนภาคเหนือ สภาพภูมิอากาศที่นี่ไม่รุนแรงมากและทุกสิ่งสามารถเติบโตได้ที่นี่ ประชาชนมีชีวิตที่ดีและมีอาหารอร่อยแก่ท่านแม่ ไม่ควรมีปัญหา”
พระชายาหยุนเริ่มกินปลาอย่างจริงจัง ซวนเทียนฮั่วเห็นว่านางชอบกินมัน เขาจึงคีบชิ้นปลาอีก 1 ชิ้นแล้ววางลงในชามอีกใบแล้วค่อย ๆ เอาก้างปลาออก จากนั้นเขาก็ได้ยินพระชายาหยุนกล่าวว่า “ครั้งสุดท้ายที่องค์หญิงซงซุยต้องการทำร้ายอาเฮง มีการเรียกร้องทองคำจำนวนมากจากพวกเขาใช่หรือไม่ ข้าคิดว่าทองคำจะมาถึงเมืองหลวงในไม่ช้า”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าพยักหน้า “น่าจะมาถึงก่อนสิ้นปีขอรับ” การพูดของซงซุยทำให้เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่เขาพูดกับตัวเองว่า “ในเวลาเช่นนี้ สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือ ถ้าซงซุยและเฉียนโจวร่วมมือกัน นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าต้องมาตะวันออกด้วยตัวเองเพื่อปกป้องมัน สิ่งนี้จะป้องกันหมิงเอ๋อและพวกเขาจากความกังวลเกี่ยวกับการรบกวนที่มาจากด้านหลังของพวกเขา”
พระชายาหยุนกินด้วยความเอร็ดอร่อยและพูดด้วยความพึงพอใจ “ถูกต้อง พี่น้องต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เจ้าควรช่วยน้องเก้าของเจ้า ไม่งั้นข้าจะเสียเวลาไปกับการเลี้ยงดูเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมาไปเปล่า ๆ ”
ซวนเทียนฮั่วกล่าว “ท่านแม่พูดได้แย่กว่านี้อีกหรือไม่ ? ดูเหมือนว่าท่านแม่จะเลี้ยงดูข้าเพียงเพื่อหาคนที่จะช่วยน้องเก้า”
พระชายาหยุนส่ายหัว “ฮะ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง ในทางตรงกันข้าม หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าและเด็กเหลือขอไม่มาช่วย ข้าจะหักขาเขา”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น ตามอารมณ์ของพระชายาหยุนไม่มีอะไรที่เขาทำได้ แต่มันก็เป็นอย่างที่นางพูด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ทั้งคู่ก็เสี่ยงชีวิตของเขาที่จะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยชีวิต หากใครไม่ได้ใช้ความพยายามทั้งหมด พระชายาหยุนก็จะหักขาของเขาจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นบุตรชายของนางเองหรือเป็นบุตรบุญธรรมก็ไม่มีความแตกต่างในการจัดการ
แน่นอนนี่คือเหตุผลที่ซวนเทียนฮั่วปฏิบัติกับพระชายาหยุนเหมือนมารดาของตัวเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันยากที่จะหามารดาเช่นนี้
“ไม่ต้องห่วง ! ” พระชายาหยุนตบไหล่ของซวนเทียนฮั่ว “ด้วยการปกป้องชายแดนทางตะวันออกของเจ้า ตาแก่อาจจะไม่สบายใจอีกต่อไป แม้ว่าซงซุยจะมีอุบายที่ชั่วร้าย แต่พวกเขาก็ไม่หวังที่จะก้าวไปสู่ชายแดนตะวันออกแม้แต่ก้าวเดียว”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มและกล่าวว่า “ถูกต้อง หากพวกเขาต้องการไปรอบ ๆ ราชวงศ์ต้าชุนและเข้าสู่เฉียนโจวโดยตรง กองทัพของพวกเขาจะต้องเดินขบวนเกือบหนึ่งปีเต็ม ตอนที่พวกเขาไปถึงที่นั่น อาเฮงจะได้นั่งบนบัลลังก์ของเฉียนโจวแล้ว”
เมื่อเขาพูดถึงสิ่งนี้เขาเปิดเผยความปรารถนา พระชายาหยุนยกมือขึ้นแล้วโบกมือต่อหน้าเขา “เฮ้ ตื่นขึ้นมาแล้ว” นางยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วกล่าวว่า “พูดไปแล้ว หลังจากอาเฮงกลายเป็นผู้ปกครองของเฉียนโจว เราจะไปได้หรือไม่ เฉียนโจวเป็นอิสระเหมือนกับห้องครัวของเราเอง”
ซวนเทียนฮั่วหัวเราะขณะที่มองนางพูดความจริงที่ทำให้พระชายาหยุนเป็นเรื่องที่ปวดใจมาก “ท่านแม่ไม่สามารถออกจากพระราชวังได้อย่างอิสระเหมือนกับห้องครัวของท่านแม่เอง”
พระชายาหยุนหัวเราะอย่างขมขื่น กล่าวพึมพำ “ข้าเสียเวลาไปกับการเลี้ยงเจ้าทั้งสอง ไม่มีใครพูดให้ข้าหมดห่วงและปล่อยให้ข้าอยู่ตามลำพังจนรู้สึกเบื่อหน่ายในพระราชวัง ในที่สุดเขาก็พบพระชายาที่ข้าชอบ แต่นางก็ยุ่งกว่าพวกเจ้าสองคน ชีวิตของข้าช่างขมขื่นจริง ๆ ! ”
มารดาและบุตรชายพูดคุยกันภายในห้อง ในเวลานี้มีคนเคาะประตู คนเฝ้าประตูของเขากล่าวว่า “องค์ชาย” หลังจากหยุดสักครู่เขากล่าวเพิ่ม “ท่านพี่เทียน” จากนั้นเขาก็พูดต่อ “ตอนนี้มีเด็กสองคนแอบย่องรอบทางเข้าคฤหาสน์ ข้าเห็นพวกเขาขณะลาดตระเวนและกำลังไล่ล่าพวกเขา แต่เด็กคนหนึ่งพูดว่าพวกเขามาเพื่อตามหาองค์ชายเจ็ดพะยะค่ะ”
