ตอนที่ 593 ปีศาจร้ายทำลายโลก
เมื่อซวนเทียนฮั่วเห็นเฟิงจื่อหรูปรากฏตัวพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า จิตใจของเขาก็พังทลายลงมาแล้ว ในเส้นทางเดียวกันจากเมืองหลวงสู่หวู่โจว พระชายาหยุนทำให้เขาตกใจ ทำไมเฟิงจื่อหรูถึงต้องมาเหมือนกัน ?
ในอีกด้านหนึ่งพระชายาหยุนก็ขยับไปแล้ว เมื่อนางเห็นเฟิงจื่อหรู ! ราวกับว่านางเป็นบ้าไปแล้ว นางก็รีบไปข้างหน้าแล้วกอดเด็ก และเริ่มหอมแก้มของเขา !
เฟิงจื่อหรูเห็นสาวงามพร้อมผ้าคลุมหน้า นางพุ่งไปข้างหน้าและเขาคิดว่ามันอาจเป็นสิ่งที่ดี แม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้ทั้งหมด แต่ดวงตาของนางก็สวยมาก ! แต่สาวงามผู้นี้ดูคุ้นตามาก ! แม้ผ่านม่านเขาจะรู้สึกถึงน้ำลายบนริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา เฟิงจื่อหรูรู้สึกอายและพยายามหลบแต่ล้มเหลว
ซวนเทียนฮั่วโบกมือของเขาและพูดกับทหารยาม “พวกเขามาหาข้าจริง ๆ เจ้าออกไปได้แล้ว” เมื่อทหารยามออกไป เขาก็ปิดประตู ตอนนั้นเขาดึงพระชายาหยุน และเฟิงจื่อหรูออกจากกัน จ้องมองที่เฟิงจื่อหรู เขาถามว่า “เจ้ามากับใคร ? “
สีหน้าของเฟิงจื่อหรูดูขมขื่น เขาเช็ดน้ำลายออกจากแก้มที่พระชายาหยุนหอม เขาก้มหัวลงแล้วมองที่นิ้วมือของเขาอย่างน่าสงสารแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ได้มากับใครเลย ข้ามาด้วยตัวเอง” จากนั้นเขาก็ดึงหยิงเชามาใกล้ ๆ “นางมากับข้าพะยะค่ะ”
ใจของซวนเทียนฮั่วเต้นเสียงดัง แม้แต่คนที่ปราศจากความใส่ใจในโลกอย่างเขาก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสงบในเวลาเช่นนี้ เขาไม่คิดว่าเด็กสองคนจะมาทางนี้จากเมืองหลวงถึงฟู่โจวทางตะวันออก แม้ว่าการเดินทางจะไม่อันตรายเท่าการเดินทางไปทางเหนือสำหรับเด็ก แต่ความยากลำบากค่อนข้างสูง
“ฮั่วเอ๋อ” พระชายาหยุนดึงแขนเสื้อ “เด็ก ๆ มาที่นี่แล้ว ไม่ว่าอย่างไรเราควรให้พวกเขาทานข้าวก่อน”
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกว่าเขาเป็นคนพิเศษในห้องอาหารแห่งนี้ เขาไม่สามารถแม้แต่จะจัดการกับมารดาของเขา แต่มีคนที่น่าเคารพนับถืออีกสองคนปรากฏตัวขึ้น นี่มันมากเกินกว่าจะจัดการได้จริง ๆ !
“ลืมไปเลย” เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เขาไม่สามารถถอนคำสาปออกมาได้ ตีพวกเขา เขาไม่สามารถทำมันได้ เขาทำได้เพียงทำตามพระชายาหยุน แล้วกล่าวว่า “ทานข้าวก่อน ! “
เมื่อได้รับอนุญาต พระชายาหยุนก็พาเด็กสองคนไปล้างมืออย่างรวดเร็ว เฟิงจื่อหรูรู้สึกงุนงงเล็กน้อย และบางครั้งจะเหลียวมองพระชายาหยุน เขาสงสัยในตัวเองผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ในการเรียกองค์ชายเจ็ดว่าฮั่วเอ๋อและความสนิทสนมที่มีต่อนาง นางเป็นพระชายาจุนหรือไม่ ? ไม่ถูกต้อง ไม่ว่าเขาจะมององค์ชายเจ็ดอย่างไร เขาก็ดูไม่เหมือนคนที่แต่งพระชายาแล้ว แต่ถ้านางไม่ใช่พระชายา นางคือใคร
คำถามนี้วนเวียนอยู่ในจิตใจของเฟิงจื่อหรู จนกระทั่งสิ้นสุดมื้ออาหาร อย่างไรก็ตามเขายังไม่สามารถเข้าใจได้ ซวนเทียนฮั่วเห็นว่าในที่สุดเด็กทั้งสองก็อิ่ม จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “พักที่นี่สองสามวัน ข้าจะให้องครักษ์เงาส่งพวกเจ้ากลับมาในภายหลัง”
เฟิงจื่อหรูตะลึงแล้วโบกมืออย่างรวดเร็ว “ข้าไม่กลับ ข้าจะไม่กลับไป ! พี่เจ็ด ข้ามาช่วยท่าน ข้ากลับไปไม่ได้”
“ช่วยข้าได้หรือ ? ” ซวนเทียนฮั่วหัวเราะ เอื้อมมือไปดึงเฟิงจื่อหรูไปที่ด้านข้างเขา ทำตามการกระทำตามปกติของหยูเฮง เขาบีบแก้มเล็ก ๆ ของเฟิงจื่อหรู เด็กคนนี้เดินทางจากเมืองหลวงมาที่ฟู่โจว การเดินทางที่ยาวนานนี้น่าจะค่อนข้างลำบาก แต่แก้มของเขายังคงอยู่ เห็นได้ว่าเขาต้องนำเงินจำนวนมากมาจากบ้านและมีอาหารที่ดีกิน “เฟิงจื่อหรู เจ้าจะช่วยพี่เจ็ดด้วยอะไร ? ”
จากความตกใจครั้งแรกจนถึงความโกรธเล็กน้อย เพื่อยอมรับความจริงของเขาอย่างไม่เต็มใจซวนเทียนฮั่วยังคงปรับอารมณ์ของเขาต่อไป เมื่อเขาพูด เขาก็สามารถพูดได้อย่างดีเยี่ยม เฟิงจื่อหรูคุ้นเคยกับมัน แต่หยิงเชาไม่เคยรู้เลยว่ามีคนเช่นนี้ในโลกนี้ เมื่อมองที่ซวนเทียนฮั่ว นางอ้าปากตกใจเป็นเวาลานาน
ในเรื่องที่เขาสามารถช่วยเหลือได้ เฟิงจื่อหรูบอกกับซวนเทียนฮั่วอย่างจริงจังว่า “ข้าสามารถช่วยพี่เจ็ดอ่านหนังสือทหารและพูดคุยเกี่ยวกับกลยุทธ์ทางทหาร ย้อนกลับไปตอนที่ข้าอยู่ในเสี่ยวโจว ข้าได้อ่านหนังสือมากมายเกี่ยวกับกลยุทธทางการศึก ท่านอาจารย์ใหญ่บอกว่าข้ามีความสามารถมากมายในด้านนี้ พี่เจ็ด ข้ามาช่วยท่าน ท่านควรจะมีความสุข อย่างน้อยเมื่อกองทัพทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน ท่านจะมีผู้ช่วยพิเศษ”
ซวนเทียนฮั่วไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ไม่มีการต่อสู้ในภาคตะวันออก”
“หืม ? ” เฟิงจื่อหรูตกตะลึง “ไม่มีการสู้รบหรือ ? เช่นนั้นท่านพี่มาที่นี่เพื่ออะไรถ้าไม่มีการต่อสู้ ? ” ไม่ถูกต้อง เมื่อเขาอยู่ในค่ายทหารใกล้เมืองหลวง เขาเคยได้ยินว่าสถานการณ์ในภาคตะวันออกนั้นไม่แน่นอน และสงครามก็สามารถเกิดขึ้นได้ทุกเวลา !
พระชายาหยุนมองทั้งสองและตัวเอนไปมาด้วยเสียงหัวเราะ นางจะยื่นมือออกไปและลูบหน้าของเฟิงจื่อหรูเป็นครั้งคราว “เจ้าตัวน้อยสนุกเกินไป พวกเขาสนุกเกินไปจริง ๆ ”
เฟิงจื่อหรูกำลังจะร้องไห้ จับแขนของซวนเทียนฮั่วอย่างไม่ลดละ เขาขอร้อง และถามเขาว่า “ผู้หญิงคนนี้คือใคร ? พี่เจ็ดบอกให้นางระวังกิริยาตัวเองบ้างได้หรือไม่พะยะค่ะ”
พระชายาหยุนหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ นางยิ่งขึ้นชี้ไปที่เฟิงจื่อหรูและกล่าวว่า “เจ้าบอกว่าข้าเป็นผู้หญิง ? ฮ่า ๆ ! เจ้าได้ยินหรือไม่ว่าแม่คนนี้ยังคงมีค่าอยู่บ้าง”
ซวนเทียนฮั่วหน้ามืดลง “เสด็จแม่ ถ้าเสด็จแม่เปิดเผยตัวตนของท่านก็ดี แต่ในช่วงหลังของความคิดเห็นนั้นหมายความว่าอะไรพะยะค่ะ ? ”
เมื่อได้ยินคำว่าท่านแม่ เฟิงจื่อหรูตอบสนองทันที ปรากฎว่าพระชายาหยุนซึ่งเขาไม่เคยพบอยู่ตรงหน้าเขา !
เฟิงจื่อหรูรีบลงจากเก้าอี้ของเขาอย่างรวดเร็วและพาหยิงเชาคุกเข่า และคำนับพระชายาหยุน ท้ายที่สุดนางเป็นผู้อาวุโสและนางเป็นพระชายาของฮ่องเต้ การทักทายครั้งนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องทำ
แต่เมื่อพวกเขาคุกเข่าเพียงครึ่งเดียว พวกเขาก็ถูกห้ามโดยพระชายาหยุน นางดึงเข้ามากอด จากนั้นนางก็เริ่มบีบแก้มอีกรอบ
เฟิงจื่อหรูยอมรับชะตากรรมของเขาและทนมัน
ในท้ายที่สุดซวนเทียนฮั่วแสดงว่าเขาจะประนีประนอมกับพระชายาหยุนเพื่อที่จะ “ให้เกียรติมารดาของเขา” ในเรื่องที่ว่าเฟิงจื่อหรูจะถูกส่งกลับไปยังเมืองหลวงหรือไม่ ในวันต่อมาแม่ทัพซวนเทียนฮั่วซึ่งได้รับการแต่งตั้งใหม่แห่งตะวันออกอยู่กับงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำ สำหรับพี่เทียนผู้ซึ่งถูกสงสัยว่าเป็นพระชายาขององค์ชายเจ็ดพาเด็กชายและบ่าวรับใช้ของเขาเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง ทั้งสามมีภารกิจเดียว : เดินเล่น กินแล้วก็เดินเล่น กินแล้วก็เดินเล่น วนอยู่แบบนี้ ! สุดท้ายเฟิงจื่อหรูดูเหมือนจะอ้วนขึ้น แม้แต่หยิงเชาที่มีใบหน้าตอบตอนนี้ใบหน้าก็กลมขึ้นและมีสีสันบนใบหน้าของนาง
ดังนั้นข่าวลือในหมู่บ่าวรับใช้จึงแพร่กระจายออกไปโดยกล่าวว่า “เด็กชายผู้นั้นต้องเป็นบุตรขององค์ชายเจ็ดและพระชายาจุน แม้ว่าพระองค์จะไม่ได้มีพระชายาเอก ในฐานะองค์ชายและผู้ที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่องค์ชายก็ควรมีนางสนมหรือนางกำนับที่คอยอุ่นเตียง แม้ว่าพี่เทียนเป็นผู้หญิง แต่ดูเหมือนว่านางค่อนข้างบ้าคลั่ง เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นางดูเหมือนจะได้รับพระคุณของใครบางคนที่มาจากตระกูลใหญ่ บางทีพวกเขาพบกันที่ด้านนอก และนางถูกนำตัวกลับไปที่พระราชวังของเขา และนางให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง”
การวิเคราะห์ของเขามีเหตุผลและเขาพูดราวกับว่าเขาแน่ใจ แต่ก็ยังมีคนที่หักล้างมัน “เป็นไปไม่ได้ ! เจ้าเห็นเด็กคนนั้นหรือไม่ว่าอายุเท่าไหร่ ? อย่างน้อยเขาอายุ 10 ขวบ และ 8 ขวบ จะเป็นบุตรขององค์ชายได้อย่างไร ? เป็นไปไม่ได้ที่องค์ชายจะมีบุตรก่อนที่ฝ่าบาทจะอายุแต่งงาน”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้พวกเขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ถ้าสิ่งนี้ไม่ถูกต้อง ภูมิหลังของพี่เทียนและเด็กชายคืออะไร
ทหารทุกคนในภาคตะวันออกใช้เวลาคิดนานมาก “กรณีประหลาด” ด้วยการที่พระชายาหยุนและเฟิงจื่อหรูตกแต่งมัน บรรยากาศก็กลมกลืนกันมากกว่าตอนที่ซวนเทียนฮั่วเพิ่งมาถึง
ในเวลานี้ในภาคเหนือหิมะตกหนักที่สุดที่เกิดขึ้นตั้งแต่เฟิงหยูเฮงมาถึงในภาคเหนือ
นางไม่รู้วิธีอธิบายปริมาณหิมะนี้ นางแค่รู้สึกว่ามันรุนแรงยิ่งกว่าหิมะที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วในเมืองหลวง สิ่งสำคัญที่สุดคือสิ่งที่ตกลงมาไม่ใช่หิมะทั้งหมด นอกจากนี้ยังมีเกล็ดน้ำแข็งเล็ก ๆ เมื่อหิมะมีน้ำหนักมากขึ้น เกล็ดหิมะขนาดใหญ่ก็จะติดกันและกลายเป็นลูกบอลขนาดใหญ่ เมื่อสิ่งเหล่านี้ล้มลงบนพื้น พวกมันจะแตก แต่เมื่อพวกเขากระแทกเข้ากับร่างกายของคน มันเป็นความเจ็บปวดเล็กน้อย
กองทัพของซวนเทียนหมิงมาถึงเมืองซงโจวในเย็นวันก่อน และตั้งค่าย 10 ลี้นอกเมือง หิมะตกหนักทำให้เกิดความยากลำบากหลายประการในการตั้งค่ายทหาร แต่ซางคังบอกกับเฟิงหยูเฮงว่าหิมะตกหนักแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดามากในภาคเหนือ เขาเคยเห็นหิมะที่รุนแรงยิ่งกว่านี้อีก จากนั้นเฟิงหยูเฮงก็จำได้ว่าซางคังเคยเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของตวนมู่ชิง เขาอาศัยอยู่ในภาคเหนือเป็นเวลานาน เขาจะคุ้นเคยกับภาคเหนือโดยธรรมชาติ ดังนั้นนางจึงถามซางคังว่า “ผู้คนในภาคเหนือจัดการกับหิมะตกหนักนี้อย่างไร ? ”
ซางคังบอกนางว่า “พวกเขาอยู่แต่ข้างในบ้านและไม่ออกมา บ้านในภาคเหนือล้วนทำด้วยอิฐทนความร้อน พวกมันทำให้เกิดความร้อนและรู้สึกอบอุ่นมาก ด้านในของบ้านและข้างนอกเป็นโลกที่แตกต่างกันสองแห่ง สำหรับอาหาร สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตลอดทั้งปี ทุกตระกูลได้ถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับการฝังปลาและผักดองในหิมะ สิ่งนี้จะรับประกันความสดใหม่ ของต่าง ๆ สามารถเก็บไว้ได้นาน ในความเป็นจริงอาหารที่ยังไม่ได้ปรุงในหนึ่งวันสามารถวางในโถแล้ววางไว้ในหิมะ มันสามารถถูกขุดขึ้นมาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาต้องการที่จะกินมัน นั่นเป็นสาเหตุที่ภัยพิบัติฤดูหนาวไม่ได้เป็นภัยพิบัติต่อพลเมืองทางภาคเหนือมากเกินไป พวกเขาคุ้นเคยกับมันมานานแล้วขอรับ”
หยูเฮงขมวดคิ้ว และเล่าให้ฟังว่าเฟิงจินหยวนมาภาคเหนือเพื่อบรรเทาภัยพิบัติเมื่อปีที่แล้ว ดูเหมือนว่าการเดินทางมาภาคเหนือนอกจากตระกูลตวนส่งรายงานที่กังวลมานานกว่า 100 ปี และเฟิงจินหยวนอยู่ในความดูแลมีแนวโน้มที่จะพยายามปรับปรุงความสัมพันธ์กับเฉียนโจวมากที่สุด
“หิมะตกหนักมาก และลมแรง เข้าไปในกระโจม ! ” ด้านหลังพวกเขา ซวนเทียนหมิงตะโกน และซางคังก็ขอตัว
หยูเฮงก้าวไปข้างหน้าแล้ววางมือของนางลงบนฝ่ามือ นางรู้สึกถึงความอบอุ่นนางกล่าวว่า “การยืนอยู่ข้างนอกชั่วขณะหนึ่งนานขึ้นก็ดีเช่นกัน มี 6 คนที่ถูกแขวนอยู่นอกเมืองซงโจว วันที่เจ็ดจะถูกแขวนที่นั่นพรุ่งนี้เช้า”
“อืม” ซวนเทียนหมิงพยักหน้า หน้ากากบนใบหน้าของเขาซ่อนการแสดงออกของเขาทำให้ยากที่จะเห็นอารมณ์ของเขา เขากล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าองค์ชายผู้นี้มีจิตใจที่เย็นชา แต่คนเหล่านั้นที่ยอมสละโอกาสในการฉลองปีใหม่ที่บ้านและเดินทางมาหลายพันคนมาที่นี่ จิตใจและความปรารถนาของพวกเขาเพียงพอที่จะทำให้จิตใจของข้าเย็นชา” ในขณะที่เขาพูด เขาเอื้อมมือไปที่ไหล่ของเฟิงหยูเฮงแล้วพานางไปที่หิมะ แต่ละก้าวมีความลึกแตกต่างกันซึ่งทำให้เดินยากมาก “หิมะตกหนักแบบนี้ทำให้เดินลำบากไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้ นอกจากปัญหาความเย็นแล้ว เหตุผลที่เรายอมรับเฉียนโจวมานานหลายปีก็คือกองทัพจากภาคกลางจะไม่มีชีวิตรอดในสภาพแวดล้อมเช่นนี้”
คำพูดเหล่านี้ทำอะไรไม่ถูกมาก ภูมิอากาศของภาคเหนือมีความชัดเจน แม้ว่าเขาจะมีกองทัพขนาดใหญ่และทรงพลัง และเป็นที่รู้จักในนามเทพเจ้าแห่งสงครามภายใต้เงื่อนไขเหล่านี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมแพ้
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าซวนเทียนหมิงรู้สึกหมดหนทาง ไม่ต้องพูดถึงซวนเทียนหมิง แม้แต่นางที่มาจากยุคสมัยใหม่และมีมิติลึกลับ นางยังทำได้เพียงขมวดคิ้วเมื่อเผชิญกับหิมะ
ทั้งสองยืนอยู่กับที่โดยมีหิมะปกคลุมถึงเข่า ไม่พูดเป็นเวลานานจนกระทั่งกองหิมะหนาทึบมารวมกันที่ไหล่ของพวกเขา ทันใดนั้นทั้งสองก็หันมองหน้ากันและพูดพร้อมกันว่า “กลับไปที่เมืองกันเถิด ! ”
