ตอนที่ 594 เมืองที่ตายแล้ว
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “เนื่องจากเราไม่สามารถบุกเข้าไปจากข้างนอกได้ เราแค่เปิดทางจากด้านใน เมืองซงโจวยากที่จะเข้าไป แต่นั่นเป็นในอดีต อาเฮง ตอนนี้เรามีมิติของเจ้าแล้ว สามีจะพาเจ้าไปทำลายพระราชวังฤดูหนาวของตวนมู่อันกัว”
ต้องบอกว่าเฟิงหยูเฮงไม่มีความยับยั้งชั่งใจแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะทำลายพระราชวังฤดูหนาว เปลวไฟแห่งความปีติยินดีสว่างขึ้นทันทีทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเปลี่ยนเป็นสีแดง
นางจับมือของซวนเทียนหมิงและพูดอย่างมีความสุขว่า “ดีมาก ข้ารู้ทาง ข้าสามารถพาเจ้าเข้าไป”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะทันที เมื่อมีชายาเช่นนี้ สามีสามารถเรียกร้องอะไรได้อีก กับผู้หญิงคนนี้ที่นี่ รอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฏสองปีมาแล้วก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ความสามารถในการแข่งขันกับคนอื่น ๆ ในบ้านขนาดใหญ่และสามารถต่อสู้ในสนามรบได้ ซวนเทียนหมิงทำบุญอะไรมาในชาติที่แล้วของเขา เง็กเซียนฮ่องเต้ถึงได้อนุญาตให้เขาได้รับสมบัติที่น่าอัศจรรย์นี้
เมื่อทั้งสองมีความคิดเช่นนี้ พวกเขาไม่เสียเวลาเลย เย็นวันนั้นพวกเขารวบรวมแม่ทัพทั้งหมดในกระโจมของแม่ทัพ ซวนเทียนหมิงกางแผนที่ภาคเหนือและจดจ่ออยู่ที่ซงโจว จากนั้นพวกเขาก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการปฏิบัติการลับที่สุด
ในเวลาเดียวกันเฟิงหยูเฮงก็รวมตัวเป็นกองสนับสนุน และเริ่มจัดขบวนทัพขนาดใหญ่ การต่อสู้กับซงโจวจะเริ่มขึ้นไม่ช้าก็เร็ว เมื่อถึงเวลานั้นกองทัพที่เข้ามาในเมืองก็เป็นอีกด้านหนึ่ง แต่กองทัพที่ไปข้างหน้าของฝ่ายค้านก็จะรีบออกจากเมืองเพื่อไล่การโจมตี ผู้คนในกองสนับสนุนใช้ขบวนทัพทิศทางเดียวนี้เป็นกับดักโดยให้ศัตรูวิ่งเข้า แต่ไม่มีทางออก
การประชุมกินเวลาข้ามคืนจนถึงรุ่งสาง เมื่อฟ้าเริ่มส่องสว่างทางทิศตะวันออก ซวนเทียนหมิงได้ยกม่านขึ้นไปที่กระโจมของเฟิงหยูเฮง และเรียกนาง “อาเฮง”
เจ้าหน้าที่ของกองทัพเจตจำนงค์สวรรค์โค้งคำนับจากนั้นก็ขอตัว เฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าและถามเขาว่า “เจ้าจัดการเสร็จหรือยัง ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “พวกเขาพร้อมแล้ว กองทัพจะยังคงอยู่ในขณะนี้ พวกเขาจะรอคำสั่งจากเรา พักก่อน มันไม่สายเกินไปหากเราออกไปหลังเที่ยง”
แต่นางจะพักได้อย่างไร หลังจากผ่านไประยะเวลาหนึ่ง นางเที่ยวหาช็อกโกแลตเป็นจำนวนมากในมิติของนาง แม้ว่าจำนวนจะห่างไกลสำหรับแต่ละคนที่ได้รับคนละชิ้นแต่อย่างน้อยก็จะให้แน่ใจว่ามีคนที่ได้รับ นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนำเสนออาหารเสริมจำนวนมากที่จะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับผู้คน เมื่อนางเอามาวางจนเต็มกระโจม นางก็เรียกร้องซางคังมอบมันทั้งหมดให้เขา นางสั่งให้เขาประสานงานกับเฉียนหลี่เพื่อแจกจ่ายเมื่อถึงเวลา
นอกจากนี้ยังมียาตะวันตกจำนวนมากที่นำออกมาและทิ้งไว้กับซางคังในกรณีที่จำเป็น
นางกับซวนเทียนหมิงออกไปเงียบ ๆ นอกจากคนที่น่าเชื่อถือบางคนที่รู้เรื่องนี้แล้วก็ไม่มีใครรู้เมื่อแม่ทัพของพวกเขาจากไป ระยะทาง 10 ลี้ก็ไม่ไกลมาก ทั้งสองไม่ได้มุ่งหน้าตรงไปแต่ใช้วิธีเดินทางวกไปวนมาเพื่อเข้าใกล้มากยิ่งขึ้น ในพายุหิมะนี้เว้นแต่มีการเคลื่อนย้ายของกองกำลังขนาดใหญ่ ผู้คนบนยอดกำแพงเมืองจะไม่สามารถเห็นได้ชัดเจนว่ามีสองคนที่กำลังเคลื่อนไหวผ่านหิมะ
แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นอย่างชัดเจน แต่การพยายามปีนกำแพงเมืองซงโจวก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน เมื่อเฟิงหยูเฮงพาซวนเทียนหมิงออกจากมิติของนางอีกครั้ง ทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นติดกับกำแพง สิ่งที่ดึงดูดสายตาพวกเขาคือโซ่เหล็กที่แขวนมาจากกำแพง แต่ละโซ่ถูกตอกลงใต้น้ำแข็ง
นี่ไม่ใช่โซ่เหล็กธรรมดา โซ่ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งหนา โซ่เหล่านี้ครอบคลุมทั้งกำแพง และดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่กำแพงทางใต้ที่มี ผนังของเมืองซงโจวนั้นถูกหุ้มด้วยโซ่น้ำแข็งเหล่านี้อย่างสมบูรณ์ พวกมันป้องกันการทำลายกำแพงจากทหารศัตรู นี่คือข้อได้เปรียบของภาคเหนือ !
เฟิงหยูเฮงพูดตามความทรงจำของนาง “ไม่เพียงแต่กำแพงของเมืองซงโจวสูงเท่านั้นแต่ยังหนามาก จากการคำนวณของข้า มิติร้านขายยาไม่เพียงพอที่จะผ่านมันไปได้ แต่เราสามารถเข้าไปในประตูเมืองได้”
ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อยกล่าวว่า “เฉียนโจวเก่งที่สุดในการกีดขวางตัวเองภายในประตูด้วยน้ำแข็งหนาราวกับกำแพงเมืองเมื่อต้องรับมือกับการโจมตีของศัตรู เมืองซงโจวแห่งนี้มีผู้คนจากเฉียนโจวช่วยเหลือพวกเขา คิดเกี่ยวกับมัน ความคิดนี้ยังถูกนำมาใช้ที่นี่ แต่ถ้าข้าเดาไม่ผิดน้ำแข็งบนประตูเมืองคงไม่หนาเท่ากับกำแพงเมือง ท้ายที่สุดแล้วมณฑลทางตอนเหนือก็ไม่หนาวเย็นอย่างขมขื่นอย่างเฉียนโจว และไม่สามารถพบก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ สำหรับการขนส่งจากเฉียนโจวระยะทางนั้นมากเกินไปและไม่สามารถทำได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการผ่านประตูจึงเป็นไปได้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า ถ้ามันไม่สามารถใช้งานได้ก็ไม่มีอะไรอื่นที่นางสามารถทำได้ ตอนนี้พวกเขามาถึงกำแพงเมืองแล้ว พวกเขาสามารถรับความเสี่ยงนี้ได้เท่านั้น นางแค่หวังว่าพวกเขาจะไม่ปรากฏโดยตรงในชั้นน้ำแข็ง นั่นจะโชคร้ายจริง ๆ
คราวนี้เฟิงหยูเฮงจับข้อมือซ้ายเพื่อให้แน่ใจว่าถ้าพวกเขาปรากฏตัวบนน้ำแข็ง
ทั้งสองยังคงก้าวหน้าด้วยความคิดเดิมพัน ใครจะรู้ว่ามันคือการป้องกันจากสวรรค์หรือการสะสมกรรมที่ดี ราวกับว่ามีการคำนวณผิดเล็กน้อยเกี่ยวกับความหนาของน้ำแข็งเมื่อทั้งสองออกมาจากมิติ พื้นที่นั้นไม่เล็กเกินไป มันใหญ่พอที่จะรองรับคนสองคน
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว นางใช้จิตสำนึกของนางอย่างรวดเร็วนำซวนเทียนหมิงกลับไปยังมิติของนาง เมื่อทั้งสองปรากฏตัวอีกครั้งพวกเขาผ่านประตูเมืองซงโจวเรียบร้อยแล้วและยืนอยู่บนถนนในเมือง
ลมแรงและหิมะตกหนักทำให้พลเมืองต้องอยู่ในบ้าน ปิดประตูอย่างแน่นหนา แม้แต่ร้านค้าก็ปิด ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังพระราชวังฤดูหนาว เดี๋ยวปรากฎตัวเดี๋ยวก็หายตัวเป็นครั้งคราว แม้ว่าจะมีทหารลาดตระเวนเป็นครั้งคราวที่สามารถเห็นพวกเขา พวกเขาเพียงแต่รู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของพวกเขากลายเป็นจุด ๆ หรือเห็นเกล็ดหิมะขนาดใหญ่
ในที่สุดพระราชวังฤดูหนาวก็อยู่ห่างออกไปไม่เกิน 50 ก้าว ทั้งสองไม่ได้ออกจากมิติในทันที แต่พวกเขาพักในห้องพักผ่อนและนอนหลับสักพักเพื่อให้ได้พลังงานกลับคืนมา เมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้ง มันก็กลายเป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว
เจ้าหน้าที่อีกคนจากราชวงศ์ต้าชุนกำลังจะถูกตวนมู่อันกัวฆ่า หลังจากที่ฆ่าแล้วเขาจะถูกผูกไว้กับตะขอและแขวนไว้ด้านนอกกำแพงเมือง
ในขณะนี้ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงยืนอยู่บนอาคารสองห้องตรงข้ามกับทางเข้าของถนน ความปั่นป่วนด้านล่างเงียบลงอีกครั้งอันเป็นผลมาจากลมและหิมะตกหนักขึ้นอีกครั้ง
เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่คนที่ถูกมัดไว้กลางสนามประหารและกล่าวเบา ๆ ว่า “ข้าจำคนนั้นได้ เป็นผู้พิพากษามณฑลไท่อาน เห็นได้ชัดว่าบุคคลนั้นเป็นขุนนางขั้นเจ็ด ในวันที่ข้าเผาพระราชวังของตวนมู่อันกัว เขาเลือกที่จะหลบหนีกับคนกลุ่มอื่น แต่ต่อมาถูกตวนมู่อันกัวจับได้“
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ข้าจำได้เล็กน้อย ข้ารู้ว่าเขตการปกครองของมณฑลไทอาน ข้าเคยผ่านไท่อานและเห็นเขา”
ในขณะที่ทั้งสองพูด มีคนนำเครื่องมือทรมานที่ดูเหมือนกระดาษน้ำมันชิ้นยักษ์ที่คลุมศีรษะเขาไว้อย่างสมบูรณ์ พวกเขามองผู้พิพากษาดิ้นรนที่จะหายใจเนื่องจากขาดอากาศ ขณะที่เขากำลังจะขาดอากาศอย่างสมบูรณ์ ซวนเทียนหมิงกำหิมะบนหลังคาปั้นเป็นก้อนหิมะก้อนเล็ก ๆ ไม่นานด้วยการสะบัดนิ้วของเขา ลูกบอลหิมะก็ถูกส่งไปยังเพชรฆาต
เฟิงหยูเฮงปิดปากหัวเราะ คว้าคนที่ด้านข้างของนาง นางเข้าไปในมิติของนาง
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาออกมาอีกครั้ง พวกเขาย้ายไปที่ดาดฟ้าใกล้เคียงอีกแห่ง ซวนเทียนหมิงปล่อยก้อนหิมะก้อนอีกครั้งหนึ่งชนเป้าหมายของพวกเขาอีกครั้ง ในขณะที่เพชรฆาตจับหัวของเขาด้วยความเจ็บปวด เลือดเริ่มไหลลงมาที่นิ้วของเขา
หลังจากทำแบบนี้ซ้ำสองครั้ง เพชรฆาตเริ่มรู้สึกกลัวและเลิกค้นหา พวกเขาเริ่มถอยกลับไปยังพระราชวังฤดูหนาว สำหรับผู้พิพากษา การโยนน้ำแข็งชิ้นหนึ่งโดยซวนเทียนหมิงที่จุดผูกมัดของเขาเชือกผูกก็หลุด เขาไม่ใช่คนโง่ เมื่อได้ยินเสียงวุ่นวายเขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการเอาผ้ามันคลุมศีรษะของเขา
เมื่อผ้าถูกถอดออก เขาก็สามารถหายใจได้อีกครั้ง เขาคุกเข่าบนหิมะและอ้าปากหอบหายใจ
ในเวลานี้คนสองคนบนดาดฟ้าหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง ไม่ว่าพระราชวังฤดูหนาวจะมีกี่คนที่ถูกส่งออกไปค้นหา พวกเขาไม่สามารถค้นพบพวกเขาได้แม้แต่คนเดียว
ในวันนี้มีเจ้าหน้าที่ทั้งหมด 12 คนจากราชวงศ์ต้าชุนที่ถูกดึงออกมา ผู้ใต้บังคับบัญชาของตวนมู่อันกัวใช้วิธีการทุกชนิดในการพยายามฆ่าคนเหล่านี้ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่เคยประสบความสำเร็จ ทุกครั้งอาวุธลับบางอย่างจะปรากฏขึ้น แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นอะไรผ่านลมและหิมะ
ในที่สุดเรื่องนี้ดึงดูดความสนใจของตวนมู่อันกัว แต่แม้ว่าเขาจะปรากฏตัวด้วยตัวเอง เขาก็ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ในวันนี้เมืองซงโจวไม่ได้มีร่างกายแม้แต่คนเดียวแขวนอยู่ที่นั่น
ในขณะนี้ซวนเทียนหมิงจับมือเฟิงหยูเฮงขณะนั่งอยู่ในพระราชวังฤดูหนาวของตวนมู่อันกัวและบนต้นไม้ สำหรับฤดูหนาวที่แสนหวานเพื่อเอาชีวิตรอดในสภาพอากาศที่เลวร้ายนี้ หิมะสีขาวและฤดูหนาวอันแสนหวานก็สร้างภาพที่สวยงาม
เป็นเพียงการสนทนาระหว่างสองคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับฉากนี้มากเท่ากับที่เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “การเผาสิ่งต่าง ๆ เหมือนเดิม ขาดลูกเล่นใม่มากเกินไป คิดอีกที”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ถ้าข้ามีลูกเล่นอื่น ๆ ข้าก็ใช้มันเมื่อหลายปีแล้ว แต่ข้ารู้สึกว่าการจุดไฟเป็นสิ่งที่แสดงถึงตัวตนของข้ามากที่สุด แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร”
นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แล้วพิษล่ะ ? ข้ามีพิษชนิดหนึ่งที่สามารถทำให้คนนอนหลับได้สามวันสามคืนไม่สามารถตื่นขึ้นได้ หลังจากสามวันสามคืนมันจะกลับเป็นปกติโดยไม่จำเป็นต้องมียาแก้พิษ เจ้าคิดอย่างไรกับความคิดนี้ ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ดีมาก”
“จากนั้นเราจะไปกับสิ่งนั้น เราจะใช้พิษคืนนี้และเปิดประตูเมืองพรุ่งนี้เช้าเพื่อต้อนรับกองทัพเข้ามาในเมือง สำหรับประตูเมืองอันศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจว… คนไร้ค่า ข้ารู้สึกว่าถึงเวลาที่เจ้าจะได้ฝึกซ้อมกับของกำนัลที่ข้ามอบให้เจ้า”
เฟิงหยูเฮงสอนซวนเทียนหมิงฝึกใช้ปืน พลธนูศักดิ์สิทธิ์บนกำแพงของเมืองซงโจวคงไม่มีเงื่อนงำว่าพวกเขาตายอย่างไร พวกเขาจะรู้สึกว่าท้ายทอยของพวกเขาเย็นลงเพราะพวกเขาตายโดยไม่มีเสียง
เฉียนโจวให้ตวนมู่อันกัวยืมพลธนูศักดิ์สิทธิ์ 12 นาย และพวกเขาได้รับการจัดการจากซวนเทียนหมิง เมื่อทั้งสองทำความสะอาดปืนของพวกเขา ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ข้ากลัวจริง ๆ ว่าข้าจะไม่สามารถโจมตีพวกเขาได้ สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจ”
การแม่นปืนนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเรียนรู้แต่เป็นทักษะประเภทหนึ่ง ทุกอย่างจะดีขึ้นด้วยการฝึกฝนมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ทั้งสองกำลังคิดเรื่องอื่นเนื่องจากตวนมู่อันกัวไม่ได้กลับไปที่พระราชวังฤดูหนาวในคืนนั้น
พวกเขาค้นหาทั่วพระราชวังฤดูหนาวทั้งหมด แต่ไม่เห็นร่องรอยของตวนมู่อันกัว พวกเขายังฆ่าพลธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจวจำนวนมากและทำให้ทหารทั้งหมดแน่นิ่งบนกำแพงเมือง และจงใจทิ้งทหารไว้เพื่อรายงาน แต่ตวนมู่อันกัวไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน
เมืองซงโจวทั้งเมืองตกอยู่ในความเงียบงันอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ราวกับว่าเป็นเมืองที่ตายแล้ว ไม่มีคนโจมตีและไม่มีคนป้องกัน ทหารของราชวงศ์ต้าชุนสามารถเข้ามาได้ถ้าพวกเขาต้องการ และสามารถออกไปถ้าพวกเขาต้องการ ไม่มีใครที่จะหยุดพวกเขาหรือขัดขวางพวกเขา
ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ด้วยกันที่ด้านบนสุดของกำแพงเมือง ความรู้สึกของอันตรายที่ไม่เคยมีมาก่อนเติมเต็มพวกเขาอย่างรวดเร็ว กำแพงเมืองที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาเริ่มสั่นไหวอย่างช้า ๆ และดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เฟิงหยูเฮงมองดูกว้าง แค่มองลงไปก็ทำให้ใจของนางว้าวุ่น “ระวัง”
