เฟิงหยูเฮงนับอย่างรวดเร็วและคาดการณ์ว่ามีเจ้าหน้าที่จากราชวงศ์ต้าชุนไม่เกินสิบคนที่มาฉลองวันเกิด รวมถึงครอบครัวของพวกเขาส่วนใหญ่ไม่สามารถช่วยได้
มีใครบางคนคลานมาข้างหน้าไม่กี่ก้าวและพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตา “เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยผู้มีความผิดนี้จะทำให้ฝ่าบาทและบุตรสาวของจักรพรรดิไม่พอใจ มันคงไม่เป็นการดีที่จะไม่เอ่ยมันขึ้นมา การเดินทางมาภาคเหนือครั้งนี้ทำให้เกิดความหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากตวนมู่อันกัวในความพยายามที่จะเลื่อนตำแหน่งอีกขั้น อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าตวนมู่อันกัวมีความทะเยอทะยานที่แข็งแกร่งและยอมสวามิภักดิ์เฉียนโจวจริง นั่นทำให้ข้าซึ่งพยายามประจบประแจงกลายเป็นคนขายชาติ แม้จะมีการบิดเบือน แต่ก็เป็นความผิดพลาดของข้าเองและจะต้องถูกลงโทษ ตอนแรกข้าคิดว่านี่จะเป็นจุดจบที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่างไรก็ตามข้าไม่คิดว่าองค์ชายและองค์หญิงจะพยายามอย่างมากเพื่อช่วยพวกเราจริง ๆ แล้วขุดเพื่อช่วยพวกเราขึ้นมา ความเมตตาในการช่วยให้เกิดใหม่นี้ยากที่จะตอบแทนในชีวิตนี้ ข้าต้องการใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของข้าเพื่อชดเชยความผิดทางอาญานี้ เจ้าหน้าที่ผู้มีความผิดนี้ประสงค์จะอยู่ทางเหนือเพื่อช่วยพัฒนาอนาคตที่สดใสพะยะค่ะ ! ” เมื่อเขาพูดออกมา เจ้าหน้าที่ที่เหลือก็แสดงท่าทีที่ชัดเจนโดยระบุว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งที่ดีสำหรับราชวงศ์ต้าชุน
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าแต่ไม่ตอบเจ้าหน้าที่ เขาเพิ่งเผชิญหน้ากับพลเมืองของซงโจว และกล่าวอย่างดัง ๆ “องค์ชายผู้นี้จะพูดออกมาอย่างเป็นกลาง อันที่จริงไม่ว่ามณฑลเหล่านี้เป็นของเฉียนโจวหรือราชวงศ์ต้าชุนก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับพลเมืองโดยเฉลี่ยมากเกินไป หากเป็นของเฉียนโจว เจ้าจะยังคงอยู่ที่นี่ หากมันเป็นของราชวงศ์ต้าชุน เจ้าจะยังไม่สามารถเห็นฮ่องเต้ทุกวัน การเมืองและการแบ่งแยกดินแดนเดิมเป็นสิ่งที่ราชสำนักจัดการ สำหรับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเจ้าจริง ๆ คือเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ดีหรือไม่ ใครก็ตามที่สามารถให้เจ้ามีชีวิตที่ดีที่สุดคือผู้ที่ควรจะเป็นผู้ปกครองของเจ้า”
คำพูดของเขาทำให้พลเมืองคิดอย่างรอบคอบ จากนั้นทุกคนก็เงียบลงและไม่ได้พูดคุยกับคนอื่น พวกเขามุ่งความสนใจไปที่ซวนเทียนหมิงขณะที่คิดถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูด
สำหรับซวนเทียนหมิง เขายังพูดไม่จบ เขากล่าวต่อว่า “ใน 100 ปีที่ผ่านมาความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของราชสำนักราชวงศ์ต้าชุนคือการไว้วางใจตระกูลตวนให้เป็นผู้นำทางเหนือ นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะกับตวนมู่อันกัว เขาพยายามที่จะปลูกฝังความคิดว่ารากฐานของพวกเจ้ามาจากเฉียนโจวลงในใจของพวกเจ้า เขาต้องการให้พวกเจ้ารู้สึกว่าเฉียนโจวดีกว่า เขาต้องการให้พวกเจ้ารู้สึกว่าพวกเจ้าต้องอยู่กับเฉียนโจว แต่ในความจริงแล้วรากฐานของพวกเจ้าอยู่ที่นี่ ดินแดนนี้ไม่เคลื่อนย้ายไปไหน พวกเจ้าเคยอยู่ที่นี่มาหลายชั่วอายุคน แต่มีความแตกต่างจากก่อนหน้านี้หรือไม่ ? แต่มันคือตวนมู่อันกัวที่ใช้ประโยชน์จากการได้รับการยกเว้นภาษีเพื่อทำให้พวกเจ้าไม่มีทางเลือกนอกจากส่งบุตรสาวที่อายุต่ำน้อยของพวกเจ้าไปยังพระราชวังฤดูหนาว อนุญาตให้พวกนางตายหรือได้รับความอับอายเพื่อความอยู่รอด อย่างไรก็ตามสิ่งที่พวกเจ้าไม่รู้”
คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดระลอกคลื่นในฝูงชนทันที เจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าชุนรวมถึงเฉียนโจวเริ่มช่วยซวนเทียนหมิงบอกพลเมืองเกี่ยวกับนโยบายของราชวงศ์ต้าชุนสำหรับภาคเหนือ ตอนนี้ผู้คนในซงโจวก็เริ่มเข้าใจว่าทุกคนถูกตวนมู่อันกัวหลอก กลโกงนี้กินเวลาหลายชั่วอายุคน
ในบรรดาพลเมืองมีชายชราคนแรกที่ตอบโต้ พวกเขาเพิ่งเห็นเขาก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าบนพื้น ก่อนที่จะพูดเสียงดัง “องค์ชายเก้าช่วยคืนความยุติธรรมแก่เราเถิด องค์ชายเก้าโปรดให้ชีวิตสงบสุขแก่เราเถิดพะยะค่ะ ! ”
การสร้างอาณาจักรและรักษาความสงบสุข ทหารเดินขบวนหลายพันไมล์เพื่อหัวใจของพลเมือง ในเวลานี้แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ยังรู้สึกถึงอารมณ์
นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แต่เห็นว่าหน้ากากทองคำของซวนเทียนหมิงปิดบังความภาคภูมิใจ ในขณะที่สายตาของความมุ่งมั่นและความสว่างสามารถมองเห็นได้ในสายตาของเขา ผ่านสายลมและหิมะทำให้ทุกคนรู้สึกไว้วางใจ
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ยอมแพ้ต่อพลเมืองใด ๆ ไม่ว่าพวกเขาจะร่ำรวยหรือยากจน มีความสุขหรือทรมาน ตราบใดที่พวกเขาอยู่ราชวงศ์ต้าชุน ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ยอมให้ใครตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ทรมาน” เขาหยุดพูดที่นี่ และมองไปรอบ ๆ ฝูงชน ในที่สุดดวงตาของเขาก็หยุดจ้องมองที่เทียนฉี จากนั้นเขาก็เปล่งเสียงของเขาและกล่าวเสียงดัง “จาวเทียนฉีออกมาข้างหน้า รับพระราชโองการ ! ”
ประสาทของเทียนฉีถูกทำให้ตกใจ เขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็คุกเข่าลงบนพื้น “เจ้าหน้าที่จาวเทียนฉีมาแล้วพะยะค่ะ ! ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “จาวเทียนฉี องค์ชายผู้นี้ได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้นำทัพมาทางเหนือสู่เฉียนโจว และได้รับสิทธิ์ในการตัดสินผู้นำของพื้นที่นี้ ข้ามีอำนาจในการแต่งตั้งและถอดถอนเจ้าหน้าที่ของภาคเหนือ เนื่องจากตวนมู่อันกัวได้สวามิภักดิ์ต่อศัตรูทางเหนือ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขากลายเป็นผู้ร้ายที่ถูกประกาศจับ สมบัติของเขาถูกยึดและลงโทษครอบครัว เริ่มตั้งแต่วันนี้องค์ชายผู้นี้จะแต่งตั้งเจ้าให้เป็นผู้นำแห่งภาคเหนือ ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือพลเมืองและจะไม่ทำให้องค์ชายผู้นี้ผิดหวัง เมื่อเฉียนโจวสงบแล้ว องค์ชายคนนี้จะกลับไปที่เมืองหลวงและจะมอบตำแหน่งอย่างเป็นทางการให้กับเจ้า”
น้ำตาปรากฏในสายตาของจาวเทียนฉี ในขณะที่เขาหมอบอยู่ โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสถานะของเขา เขาเริ่มร้องไห้
มันนานกว่าสิบปีแล้ว เขาเฝ้าดูทางภาคเหนือพัฒนาบรรยากาศที่ไม่เหมาะสมภายใต้การนำของตวนมู่อันกัว เขามองว่านโยบายที่ตราขึ้นสำหรับภาคเหนือโดยราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนล้มเหลวในการสะท้อนความเป็นจริงที่นำเสนอโดยตวนมู่อันกัวผู้ที่มีความทะเยอทะยาน เทียนฉีต้องการทำงานในกวนโจวชั่วระยะเวลาหนึ่ง
หลังจากสิบปีเขาไม่เพียงส่งรายงาน 1 หรือ 2 ฉบับไปยังราชสำนัก อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนถูกดักจับโดยคนของตวนมู่อันกัว ในที่สุดเขาก็หยุดส่งมัน เขาแอบเก็บบัญชีแยกประเภทไว้สำหรับตวนมู่อันกัวแทน เขายังคอยติดตามเจ้าหน้าที่ทุกคนจากราชวงศ์ต้าชุนที่มาทางเหนือ
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เทียนฉีสัญญากับซวนเทียนหมิงและพลเมืองทั้งหมดที่อยู่ “ชีวิตที่เหลือของข้า จาวเทียนฉี จะอุทิศแก่ทางภาคเหนือ”
กองทัพของซวนเทียนหมิงยังคงอยู่ในเมืองซงโจวอีกห้าวันก่อนที่จะจัดตั้งค่ายเข้าและออกจากเมือง พวกเขาช่วยพลเมืองที่บ้านเรือนได้รับความเสียหายจากการต่อสู้ ในเวลาเดียวกันพวกเขาส่งสมบัติที่ขุดขึ้นมาจากพระราชวังฤดูหนาวไปยังสำนักงานเขตการปกครองใหม่ พวกมันถูกบันทึกโดยเทียนฉี จากนั้นแจกจ่ายให้กับพลเมือง
ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงใช้เวลาสองสามวันนี้เพื่อสำรวจพระราชวังใต้ดินที่สร้างโดยตวนมู่อันกัวโดยใช้เงินของเฉียนโจว ในเวลาเดียวกันพวกเขาซ่อมแซมการป้องกันของเมือง
ทหารที่อยู่ในกวนโจวมาถึงในภายหลัง ในวันนั้นเฟิงหยูเฮงเดินไปตามถนน และลงเอยด้วยการมาถึงตรงหน้าที่อยู่อาศัยเดิมของตระกูลฟู่ ในอดีตแม้ว่าคฤหาสน์ฟู่ไม่อาจถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวย แต่ก็ยังมีทางเข้าที่เหมาะสม บ้านไม่ใหญ่ อย่างไรก็ตามมันเป็นบ้านที่เหมาะสม
น่าเสียดายที่ประตูหน้าถูกพังและกลายเป็นฟืน ส่วนหนึ่งของกำแพงในสนามพัง มีสัญญาณไฟไหม้ข้างในชัดเจน เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในสนาม นางเห็นว่าห้องโถงใหญ่ถูกไฟไหม้จนเกินกว่าจะจำได้
วังซวนติดตามอยู่ข้าง ๆ นาง และพูดอย่างไร้ปัญหา “ทหารที่ซ่อมบ้านยังไม่ถึงฝั่งนี้ อีกไม่กี่วันจะเสร็จเจ้าคะ” นางถามเฟิงหยูเฮง “คุณหนูต้องการเข้าไปดูหรือไม่เจ้าคะ ? ผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวหยากลับบ้านเมื่อเช้านี้ หวงซวนอยู่กับนางเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงตื่นตกใจ “นางกลับบ้านหรือ ? ” มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในกองทัพในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และมีคนบาดเจ็บมากมาย นางไม่มีโอกาสได้ไปหาเสี่ยวหยา เมื่อได้ยินว่าเสี่ยวหยาอยู่ข้างใน นางก็รีบเข้าไปข้างใน
ความเสียหายต่อสนามหน้าบ้านของตระกูลฟู่นั้นรุนแรง แต่ห้องด้านในก็ยังสภาพดีอยู่ เมื่อเฟิงหยูเฮงเดินเข้ามานางเห็นหวงซวนยืนอยู่ที่ประตูห้องหนึ่ง เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงมาถึง นางรีบวิ่งไปอย่างเงียบ ๆ และพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ดูเหมือนว่าจะมีห้องโถงที่ระลึกอยู่ข้างใน ข้าได้ยินเสี่ยวหยาร้องไห้อยู่ข้างในเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจอย่างแผ่วเบา และก้าวไปข้างหน้า นางเคาะประตู นางกล่าวว่า “เสี่ยวหยา ข้าเข้าไปข้างในได้หรือไม่ ? ”
ข้างในเงียบลงไปครู่หนึ่ง หลังจากนี้จะได้ยินเสียงของเสี่ยวหยา “ประตูไม่ได้ลั่นดาล เข้ามาได้”
เฟิงหยูเฮงผลักประตูเปิดออกและถูกโจมตีโดยกลิ่นของถ่าน เงยหน้าขึ้นมองนางเห็นว่ามีกรอบรูปที่ระลึกไม่กี่อันเรียงราย
นางมองไปที่เสี่ยวหยาแล้วค่อยก้าวไปข้างหน้า ดึงธูป 3 ดอกจากผู้ถือธูป นางถือทั้งสามดอกไว้ในมือของนางแล้วโค้งคำนับสามครั้งก่อนที่จะนำไปปักในกระถางธูป จากนั้นนางหันหลังกลับและพูดกับเสี่ยวหยา “ข้าขอโทษ สถานการณ์นี้เป็นผลมาจากการคิดอย่างไม่รอบคอบและการวางแผนที่ไม่ดี ทำให้เจ้าและครอบครัวมีส่วนร่วม ข้าไม่รู้ว่าข้าควรทำอย่างไรกับเจ้า ถ้าเจ้าต้องการเมื่อข้ากลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกับกองทัพ ข้าสามารถพาเจ้าไปด้วย เจ้าจะได้รับการดูแลที่ดีอย่างแน่นอน”
เสี่ยวหยามองหญิงสาวตรงหน้านาง นางเคยได้ยินมานานแล้วว่านี่คือองค์หญิงจี่อันที่มีชื่อเสียง แม้ว่าทั้งสองจะมีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกัน แต่สถานะของพวกเขาจะแตกต่างกัน
ทั้งสองตัวเท่ากันและมีความวุ่นวายเล็กน้อย แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ตั้งคำถามอีกครั้ง มีสองคนที่ดูคล้าย ๆ กันในโลกจริง ๆ หรือ ?
“เสี่ยวหยา” นางเรียกหานาง “พิจารณาคำแนะนำของข้า”
เสี่ยวหยายิ้มอย่างขมขื่น “สิ่งนี้ไม่สามารถตำหนิท่านได้ นี่เป็นทางเลือกที่ครอบครัวของเราเลือกเอง แม้ว่าจะไม่มีท่าน ข้าก็จะเข้าสู่ห้องโถงมายาเหมือนกันทั้งหมดและข้ามักจะเลือกเข้าพระราชวังฤดูหนาว จากนั้นตวนมู่อันกัวด้วยวิ่งหนีไป และพระราชวังฤดูหนาวกำลังจม ข้าอาจจะตายที่นั่น ข้าคงไม่ได้มายืนอยู่ที่นี่เพื่อเผาเครื่องเซ่นไหว้สำหรับท่านพ่อ ท่านแม่ และบรรพบุรุษของข้าได้ เป็นไปได้ว่าท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าจะส่งคนรุ่นใหม่ออกไป สุขภาพของท่านแม่ นางจะทนต่อการระเบิดได้อย่างไร ในท้ายที่สุดนางก็จะต้องจากไป เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ข้าควรจะขอบคุณท่าน”
เสี่ยวหยาค่อนข้างเป็นคนมองโลกในแง่ดี นางบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “องค์หญิงไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเจ้าค่ะ ท่านเป็นผู้มีพระคุณในครอบครัวของข้า หากท่านต้องการช่วยข้า เพียงช่วยข้าซ่อมแซมบ้านและให้เงินข้าเพียงเล็กน้อย ข้าต้องการซื้อโลงศพที่ดีให้กับท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้าเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงสะอื้นและหันหลังให้ นางหันกลับมามองอีกฝ่ายหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อล้วงแขนเสื้อของนาง นางรีบดึงถุงเงินเล็ก ๆ ออกจากมิติของนาง “มีแท่งเงินอยู่ตรงนี้ ใช้สิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ ข้ามีตั๋วแลกเงินที่นี่ แต่เนื่องจากการปกครองของตวนมู่อันกัว ไม่มีร้านแลกเงินที่นี่ที่สามารถสื่อสารกับร้านแลกเงินในเมืองหลวงได้ แม้ว่าข้าจะมอบให้เจ้า เจ้าจะไม่สามารถใช้ได้ ใช้สิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ กลับไปที่สำนักงานประจำมณฑลพร้อมหวงซวนในภายหลัง ข้าจะให้เจ้ามากกว่านี้”
เสี่ยวหยามองที่กระเป๋าในมือของนางแล้วส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “พอแล้วเจ้าค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว”
เฟิงหยูเฮงตบเบา ๆ ที่หลังมือของนาง “เพียงแค่รับมันเพื่อให้ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นอีกเล็กน้อย” ขณะที่นางพูด นางดึงบางสิ่งบางอย่างออกมา เมื่อเห็นสีหน้าอันสับสนของเสี่ยวหยา นางดึงนางไปที่เก้าอี้ใกล้เคียง และนั่งลง “ข้าเห็นว่าเจ้าและข้าเกิดมามีความคล้ายคลึงกันมาก และนี่ทำให้ข้ารู้สึกค่อนข้างใกล้ชิดกับเจ้า ให้ข้าเติมเต็มความปรารถนาของข้าในการเป็นพี่สาว ข้าจะช่วยทำเล็บให้เจ้า”
เล็บของเสี่ยวหยาถูกทิ้งไว้ไม่ได้รับการรักษาเป็นเวลาหลายวันและเล็บยาวแล้ว นางต้องการดึงมือนางกลับมาด้วยความอับอาย อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงจับมือนางไว้แน่น นอกจากนี้แล้วเสี่ยวหยายังมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเครื่องมือในการดูแลเล็บ ดังนั้นนางจึงไม่ดิ้นรนต่อไป นางมองอย่างใกล้ชิดกับกระบวนการทำเล็บ
เมื่อได้รับการรักษาทั้งสิบนิ้ว นางก็อดคร่ำครวญไม่ได้ว่า “สิ่งนี้มาจากเมืองหลวงหรือไม่ ? มันดีจริง ๆ ”
ด้วยความประหลาดใจในกรรไกรตัดเล็บ นางจึงไม่สังเกตเห็นเฟิงหยูเฮงเก็บเล็บบางส่วนใส่แขนเสื้อ
