เฟิงจินหยวนช่วยประคองคนที่ชนเขา เมื่อมองอย่างระมัดระวังเขาพบว่ามันเป็นเฟิงเฟินได
จากนั้นเขาก็เห็นเฟิงเฟินไดทำหน้าตกใจ นางคว้าแขนของเฟิงจินหยวนอย่างหมดหวัง นางพูดด้วยความตกใจ “ท่านพ่อ ! ท่านพ่อกลับมาทันเวลาพอดี รีบไปหาแม่รองฮันเร็วเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงจินหยวนขมวดคิ้วเนื่องจากเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคือง
เมื่อคืนเขาดื่มมากเกินไปทำให้เขาถูกลากไปที่เรือนหยูหลาน สิ่งนี้ทำให้คังอี้อยู่ในห้องหอเพียงลำพัง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ ยิ่งไปกว่านั้นมีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับรุ่ยเจีย แต่เขาไม่ได้อยู่ปลอบคังอี้ สิ่งนี้สามารถปล่อยวางได้เนื่องจากมันผ่านไปแล้วในอดีต นอกจากนี้เป็นเพราะเขาดื่ม เขาก็รู้สึกผิดต่อคังอี้เล็กน้อย ต้องขอบคุณสิ่งที่เขาทำอย่างที่ฮันชิต้องการ แต่เฟิงเฟินไดกลับมาอีกครั้งในวันนี้ มารดาและบุตสาวคู่นี้ไร้เหตุผลมากเกินไป !
“ออกไป ! ” เขาผลักนางออกไปอย่างแรงทำให้เฟิงเฟินไดถอยไปหลายก้าว “หยุดสร้างปัญหาได้แล้ว ไม่อย่างนั้นอย่าโทษข้า ข้าจะไม่ไปที่เรือนหยูหลานอีก ! ”
“ท่านพ่อ!” เฟิงเฟินไดตกใจมาก แต่นางก็รู้ทันทีว่าเฟิงจินหยวนอาจรู้สึกว่านางมาหลอกเขาให้ไปหาฮันชิ ดังนั้นนางจึงรีบอธิบายว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ เฟินไดไม่กล้าโกหกท่านพ่อแน่นอน แม่รองฮันมีเลือดออก นางมีเลือดออกเจ้าค่ะ ! ”
“อะไรนะ?” เฟิงจินหยวน และฮูหยินผู้เฒ่าต่างตกใจกันมาก ฮูหยินผู้เฒ่ารีบถามอย่างใจจดใจจ่อ “เจ้าพูดจริงหรือไม่”
“มันเป็นความจริงเจ้าค่ะ มันเป็นเรื่องจริง ท่านพ่อ ท่านย่า รีบไปดูเถิดเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อได้ยินว่าฮันชิมีเลือดออก เฟิงจินหยวนไม่สามารถเลือกที่จะไม่ไปได้ เขาไปที่เรือนหยูหลานพร้อมกับฮูหยินผู้เฒ่า ก่อนที่จะเข้าห้องนอนของฮันชิ เขาสามารถได้ยินเสียงหญิงสาวตะโกนจากข้างในด้วยเสียงกระวนกระวายว่า “จะทำอย่างไร มีเลือดออกมา ! ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองก็ตกใจ และเฟิงจินหยวนพูดเสียงดัง “รีบเชิญท่านหมอมา ! ” เมื่อได้รับคำสั่งของเขา บ่าวรับใช้ของเรือนก็รีบไปเชิญหมอ เฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่าเข้าไปในห้อง จากนั้นก็เห็นฮันชินอนอยู่บนเตียงพร้อมกับใบหน้าซีด ขาของนางขด สีหน้าของนางเจ็บปวด ผ้าปูที่นอนถูกย้อมเป็นสีแดง
หัวใจของฮูหยินผู้เฒ่าตกลงที่ตาตุ่ม ขณะที่นางคิดว่ามันจบแล้ว พวกเขาระมัดระวังอย่างยิ่งกับการตั้งครรภ์นี้ แต่พวกเขาไม่สามารถปกป้องมันได้
เฟิงจินหยวนโกรธมาก “เมื่อวานนี้นางยังสบายดีอยู่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
คนในห้องไม่รู้จะตอบยังไง เฟิงเฟินไดร้องไห้ด้วยความกลัว และบ่าวรับใช้ส่วนตัวของนางกล่าวว่า “อนุฮันสบายดีเจ้าค่ะ แต่หลังจากที่ท่านใต้เท้าไปราชสำนักในเช้าวันนี้ อนุฮันอารมณ์ดีมาก อนุฮันอยากทานน้ำแกงปลา แต่… แต่…”
“แต่อะไร?” ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มกังวล “พูดมาเร็ว!”
อาจูคุกเข่าลง “ท่านฮูหยินผู้เฒ่า อนุฮันระวังตัวอยู่เสมอขณะตั้งครรภ์ โดยปกติแล้วอนุฮันจะได้รับการยกเว้นจากคารวะต่อท่านฮูหยินผู้เฒ่า แต่วันนี้อนุฮันนั่งคุกเข่าอยู่ที่ลานหน้าบ้านเป็นเวลานาน พื้นดินเย็นมาก ข้ากลัวว่าในเวลานั้น…”
“ใช่!” เฟิงเฟินไดคล้อยตาม “เมื่อเช้าองค์ชายเก้าให้เราคุกเข่าตลอดเวลา ขาของข้าก็เริ่มเจ็บจากการคุกเข่าและร่างกายของข้ารู้สึกเย็นมาก แม่รองฮันกำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นนางจะทนได้อย่างไร ท่านพ่อ! องค์ชายเก้าเป็นฆาตกร ! พระองค์ และเฟิงหยูเฮงสมรู้ร่วมคิดกันอย่างแน่นอน พวกเขาเป็นฆาตกรเจ้าค่ะ ! ”
นางเริ่มกรีดร้องเนื่องจากครั้งหนึ่งนางเคยตกหลุมรักซวนเทียนหมิงแต่นางถูกปฏิเสธ นางจึงตั้งความหวังอันใหญ่หลวงสำหรับบุตรในครรภ์ของฮันชิ แม้ว่าคังอี้จะเข้ามาในคฤหาสน์ และหลานสาวของฮองเฮาทั้งสองก็เข้ามา ตราบใดที่ฮันชิให้กำเนิดบุตรชาย ตำแหน่งของนางในคฤหาสน์เฟิงก็คงไม่ต่ำลง อย่างไรก็ตามนางไม่คิดว่า …
“หุบปากของเจ้าเดี๋ยวนี้ ! ” ฮูหยินผู้เฒ่ากระแทกไม้เท้าลงพื้น และยายจาวก็รีบเดินไปข้างหน้าเพื่อปิดปากของเฟิงเฟินได จากนั้นฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่า “เจ้าพูดถึงใคร ? เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วหรือ ? เจ้าไม่รู้ว่ารุ่ยเจียถูกทำร้ายอย่างไรหรือ ? ”
คำถาม 3 ข้อนี้ทำให้เฟิงเฟินไดได้สติกลับมา สิ่งที่ตามมาคือเหงื่อเย็นเต็มใบหน้าและหลังของนาง
นางเริ่มรู้สึกกลัวขณะที่นางมองไปที่ประตูอย่างไม่รู้ตัว ในเวลานี้คังอี้เพิ่งจะพาจุนม่านและจุนเหม่ยเข้ามา เฟิงเฟินไดมองตามพวกนาง จากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อนางไม่เห็นเฟิงหยูเฮง ขาของนางหมดแรงจนเกือบทำให้นางล้มลงกับพื้น
นางกลัวจริง ๆ ว่าเฟิงหยูเฮงจะทำร้ายนางที่ใส่ร้ายองค์ชายเก้า ความเจ็บปวดของรุ่ยเจียเมื่อวานนี้เป็นสิ่งที่นางจะไม่สามารถลืมได้ในชีวิตนี้ องค์หญิงที่สง่างามของอาณาจักรอื่นยังถูกเฆี่ยนถึงขนาดนั้น ซึ่งคงน้อยกว่านาง
ในขณะที่นางกำลังตกอยู่ในความคิด กลุ่มสามคนของคังอี้ก็เดินเข้ามาแล้ว คังอี้พยักหน้าให้เฟิงจินหยวนจากนั้นก็ไปดูฮันชิ จุนม่านและจุนเหม่ยเดินไปที่เฟิงจินหยวนแล้วคุกเข่าพร้อมกันพูดว่า “อนุคารวะท่านพี่เจ้าค่ะ”
เฟิงจินหยวนถูกฮ่องเต้เรียกเข้าพบในขณะที่อยู่ในราชสำนักเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ เกี่ยวกับอนุทั้งสองนี้ เขามีความเข้าใจ เมื่อหลายปีก่อนเขาเคยได้พบ 2 ครั้ง ในเวลานั้นพวกนางยังเด็ก เมื่อทักทายเขาแล้ว พวกนางยังเรียกเขาว่าลุงเฟิง แต่เขาไม่เคยคิดว่าพวกนางจะถูกส่งมาที่คฤหาสน์เฟิงในวันนี้เพื่อเป็นอนุของเขา เมื่อเฟิงจินหยวนคิดเรื่องนี้ หน้าผากของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หลานสาวของฮองเฮาที่มีปูมหลังที่น่าอึดอัดใจแบบนั้นทำให้เขารู้สึกหมดหนทาง
“ไม่จำเป็นต้องสุภาพมากนัก” เขาโบกมือและให้ทั้งสองยืนขึ้น ในขณะที่เขาถอนหายใจ “สิ่งที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์วันนี้ และพวกเจ้าไม่ได้เป็นคนนอกอีกต่อไป เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาหลายปีด้วยกัน”
จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปที่เตียง เมื่อเห็นสถานการณ์ของฮันชิ จุนม่านก็เริ่มทำหน้าบึ้ง
คังอี้ยุ่งถามอาจู “เจ้าเรียกหมอมาหรือยัง ? ”
อาจูตอบพยักหน้า “ตอบกลับไปที่ท่านฮูหยินใหญ่ ข้าส่งคนไปตามหมอแล้วเจ้าค่ะ”
คังอี้ยืนขึ้นแล้วมองเฟิงจินหยวน “ท่านพี่จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้เจ้าคะ ? ”
เฟิงจินหยวนถอนหายใจ “ข้าจะทำอะไรได้ ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เราควรไปหาองค์ชายเก้าเพื่อรายงานกับเรื่องที่เกิดขึ้น ? พระองค์เคยมีเหตุผลหรือไม่ ? หรือข้าต้องไปที่พระราชวังเพื่อกราบทูลเรื่องนี้แก่ฮ่องเต้” เมื่อใดก็ตามที่พูดถึงองค์ชายเก้า ฮ่องเต้ก็ไม่มีเหตุผล
ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธมากจนน้ำตาคลอด “หลานชายที่ยังไม่เกิดของข้า ! ”
คังยี่มองไปที่ฮันชิอีกครั้งจากนั้นจึงสั่งบ่าวรับใช้ “รีบไปที่ห้องเก็บของ และนำไม้วอร์มวูดมาเผา เราไม่สามารถหาข้อสรุปใด ๆ ได้ในขณะนี้ ไม่ว่าในกรณีใดเราต้องรอให้หมอมาถึงก่อน รีบไปเอาไม้มาเร็ว ! “
ความตั้งใจที่แน่วแน่ของคังอี้นั้นทำให้ความหวังของฮูหยินผู้เฒ่ามีความหวัง แต่ถึงแม้ทุกคนจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาเด็ก แต่หัวใจของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างแท้จริง
เฟิงเฟินไดเฝ้าดูคังอี้กำกับบ่าวรับใช้ในฐานะฮูหยินใหญ่ ความโกรธที่นางไม่สามารถระบายกับซวนเทียนหมิงนั้นได้พุ่งตรงไปหาคังอี้ นางจ้องเขม็งที่คังอี้จากนั้นก็เริ่มกรีดร้องเสียงดัง “หยุดทำตัวเป็นคนดีได้แล้ว ! องค์หญิงใหญ่ ท่านไม่สามารถสั่งสอนบุตรสาวของตัวเองได้ ! ถ้าไม่ใช่เพราะนางทำให้องค์ชายเก้าขุ่นเคือง พระองค์จะมาที่คฤหาสน์หรือ ? ”
ไม่มีสิ่งใดที่คังอี้พูดได้ เรื่องนี้เกิดจากรุ่ยเจียแน่นอน เมื่อเฟิงเฟินไดตำหนินางตำหนิเช่นนี้ นางก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้
เฟิงจินหยวนต้องการดุนาง แต่เมื่อเขาเห็นฮันชิเขาก็รู้สึกอึดอัด คฤหาสน์เฟิงมีบุตรชายเพียงคนเดียว ดังนั้นเขาจึงมีความหวังอย่างมากสำหรับบุตรของฮันชิ !
ในห้องนี้ ฮันชิร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น และเฟิงเฟินไดก็กรีดร้องเป็นบางครั้ง ในขณะที่จุนม่านและจุนเหม่ยกระซิบเบ าๆ คังอี้สั่งให้บ่าวรับใช้เผาไม้วอร์มวูดอย่างต่อเนื่อง ฮูหยินผู้เฒ่าและเฟิงจินหยวนนั่งข้างกันด้วยอย่างโกรธ พวกเขาส่ายหน้า
ในเวลานี้อันชิและเฟิงเซียงหรูก็มาถึง หลังจากนั้นไม่นานจินเฉินและเฟิงเฉินหยูก็รีบมาเช่นกัน จำนวนคนในห้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะดูไม่แออัด แต่บรรยากาศก็อึดอัด
ในที่สุดหมอก็มาถึง
ผู้คนในตระกูลเฟิงมารวมตัวกันรอบ ๆ เพื่อบอกอาการของฮันชิที่คุกเข่าเมื่อเช้า พวกเขาเห็นหมอชรารู้สึกว่าชีพจรของฮันชินั้นกลับมาอีกครั้ง จากข้อสงสัยแรกเริ่มจนถึงการยืนยันในที่สุดเขาก็ปล่อย และพูดกับทุกคนในตระกูลเฟิงว่า “อนุฮันได้สูญเสียบุตรในครรภ์ของนางแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะคุกเข่านานเกินไป มันมาจากการถูกวางยาพิษ”
“ยาพิษหรือ ? ” ทุกคนตกใจมาก เฟิงจินหยวนถามอย่างรวดเร็ว “พิษแบบไหน ? นางถูกวางยาพิษได้อย่างไร ? ”
หมอลุกยืนขึ้นและคำนับเฟิงจินหยวน “ได้โปรดยกโทษให้หมอชราผู้นี้ด้วย อนุฮันใช้ยาจำนวนมากเพื่อส่งเสริมการไหลเวียนโลหิต แต่…” เขาคิดเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อนุฮันยังไม่ได้สูญเสียทารกในครรภ์ไปเสียทีเดียว ข้าสามารถนำหมอที่เก่งมาได้ภายใน 1 ชั่วยาม มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะเชิญหมอหลวงมา บางทีทารกในครรภ์อาจจะรอดได้”
“จริงหรือ?” ฮูหยินผู้เฒ่าดีใจทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ “เฟิงจินหยวนรีบเชิญหมอหลวงมาเร็ว ! ”
เฟิงจินหยวนขมวดคิ้ว และกล่าวว่า “หมอหลวงต้องเข้าวังในวันนี้ ตอนนี้ประตูพระราชวังก็ปิดประตูแล้ว ไม่มีใครสามารถเรียกหมอออกมาได้!” เขาพูดอย่างนี้ในขณะที่คิด ในท้ายที่สุดเขาก็เหยียบเท้าของเขาแล้วพูดเสียงดัง “ไปเร็ว ! ไปเชิญคุณหนูรองมา ! ”
ด้วยความกลัวว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่มา เฟิงจินหยวนจึงส่งอันชิไปเชิญนาง อันชิเป็นคนตรงไปตรงมาและนางไม่มีความปรารถนาที่จะต่อสู้เพื่อความโปรดปราน เมื่อเห็นว่าฮันชิเสียเลือดมาก นางก็รู้สึกกังวลเช่นกัน นางเดินไปยังเรือนตงเซิงเพื่อเชิญเฟิงหยูเฮงมา
เมื่อเฟิงหยูเฮงได้ยินข่าวนี้นางก็สงสัย นางรู้สึกชีพจรของฮันชิโดยเฉพาะในตอนเช้าขณะที่นางยังคุกเข่า นางสบายดี ทารกในครรภ์ของนางทรงตัว ดังนั้นนางจะตกเลือดในเวลากลางคืนได้อย่างไร
ในขณะที่เดิน อันชิพูดกับนางว่า “โชคดีหมอคนนั้นตรวจดูแล้วพบว่านางถูกวางยาพิษ ไม่เช่นนั้นอาจจะเป็นคุณหนูรองและองค์ชายเก้าที่ถูกตำหนิ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “พวกเขาช่างโง่เขลา พวกเขาไม่มีความคิดเป็นอื่น คนที่บังคับให้ฮันชิต้องคุกเข่าคือองค์ชายเก้า แม้ว่าทารกในครรภ์ตายไปเพราะสิ่งนี้ แล้วจะสามารถทำอะไรได้ ? เป็นไปได้หรือว่าตระกูลเฟิงจะไปที่ตำหนักหยูเพื่อเรียกร้อง ? น่าขันมาก พวกเขาทำได้แค่ทนทุกข์ทรมานและร้องไห้เงียบ ๆ เท่านั้น”
อันชิคิดและรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงพูดถูกต้อง ไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นบุตรที่ยังไม่เกิด ถึงแม้ว่าจะเป็นเฟิงเฟินไดที่เสียชีวิต ตระกูลเฟิงจะกล้าต่อสู้กับตำหนักหยูหรือ?
“เป็นเพราะยาพิษ พวกเขาตรวจสอบสิ่งที่ฮันชิกินในตอนบ่ายหรือไม่ ? ” นางสามารถระบุได้ว่าฮันชิถูกวางยาพิษในช่วงบ่ายอย่างแน่นอน เพราะนางตรวจชีพจรของฮันชิเมื่อซวนเทียนหมิงกลับไป ในเวลานั้นฮันชิมีสุขภาพที่แข็งแรง
อันชิส่ายหัว “ข้าไม่รู้ว่ามีใครถูกส่งไปสอบสวนหรือไม่ หมอผู้นั้นกล่าวว่าอาจมีความหวังในการช่วยชีวิตเด็กหากมีการรักษาภายใน 1 ชั่วยาม บางทีพวกเขากำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม ขณะที่นางเพิ่มความเร็วเพื่อให้ไปถึงเรือนหยูหลาน
นางไม่คิดว่าทารกในครรภ์ของฮันชิจะเสียชีวิตไปเช่นนี้ เช่นนี้ตระกูลเฟิงจะต้องสูญเสียบุตร ในเรื่องที่แย่ที่สุดเฟิงจินหยวนจะรู้สึกสงสาร นางต้องทำให้แน่ใจว่าเด็กคนนี้จะเกิดมา เพื่อให้แน่ใจว่ามันเหมาะสมกับฮันชิและการวางแผนไม่หยุดหย่อนของบุตรสาวของนาง เช่นนี้คฤหาสน์ตระกูลเฟิงจะมีเรื่องที่น่าตื่นเต้นยิ่งขึ้นไปอีก
เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึง หมอก็จากไปแล้ว เฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่ามาต้อนรับนางด้วยตัวเอง เช่นนี้พวกเขาต้อนรับนางอย่างอบอุ่นและยินดีอย่างที่ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน
ไม่ใช่แค่สองคนนี้เท่านั้น แม้แต่เฟิงเฟินไดก็ก้าวไปข้างหน้า นางพูดอย่างโศกเศร้าและวิงวอนว่า “พี่รอง ช่วยน้องชายของข้าด้วยเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ใครบอกเจ้าว่าเป็นน้องชาย”
เฟิงเฟินไดไม่สามารถโต้เถียงกับนางได้ในเรื่องนี้ นางเปลี่ยนคำพูดของนางทันทีว่า “ไม่ว่าจะเป็นน้องชายหรือน้องสาวก็ดี ข้าแค่ขอให้พี่รองช่วยพวกเขาแค่นั้น”
ฮูหยินผู้เฒ่ายังกล่าวอีกว่า “อาเฮงเจ้าเป็นความหวังเดียวของพวกข้า”
ขณะที่กำลังพูดอยู่นี้ นางย้ายไปที่ด้านข้างของฮันชิและเอื้อมมือไปจับข้อมือ หลังจากผ่านไป 3 ลมหายใจ นางก็วางมันลง “ผงเห็ดหูหนูในปริมาณมากช่วยเพิ่มการไหลเวียนของเลือด และรบกวนทารกในครรภ์” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางได้รับยาจากหวงซวน นางหยิบเข็มเงินออกมาพร้อมกับเปิดผ้าห่มและถอดเสื้อผ้าของฮันชิ ก่อนที่จะฝังเข็ม 10 เล่มที่ท้องของฮันชิ จากนั้นนางก็พูดว่า “ส่งคนไปตรวจว่าอนุฮันกินอะไรลงไป หากมีปลาดิบให้เอามาให้ข้าดู”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาได้ยินอาจูอุทานออกมาว่า “อ๊ะ” และมองที่เฟิงหยูเฮงด้วยความกลัว “คุณหนูรองหมายความว่ามีคนทำอะไรบางอย่างให้อนุฮันกินหรือเจ้าคะ” หลังจากพูดเช่นนี้ ก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะพูดอะไร นางมองเขม็งที่คังอี้
