แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 602 ตอนนี้แค่เจ้าก็เพียงพอแล้ว

บานซูผู้ซึ่งช่วยเฟิงหยูเฮงดูแลผู้บาดเจ็บด้วยก็ไม่ชอบได้ยินเรื่องนี้ ดวงตาของเขาดุร้าย และตอบทันที “องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่นี้จะล้มเมืองของเฉียนโจว เจ้าเชื่อหรือไม่ ? ”

พลเมืองในเมืองบินบินนั้นกล้าหาญกว่าภาคเหนือ ผู้คนทำตามธรรมชาติ และไม่ใช่การต่อสู้ที่มีผู้เสียชีวิตหลายหมื่นคนจะทำให้พวกเขากลัว เฟิงหยูเฮงสังเกตมานานแล้ว เมื่อกองทัพเริ่มตั้งค่าย พลเมืองเริ่มออกจากบ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพื่อดูสถานการณ์

กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนได้รับคำสั่งจากซวนเทียนหมิงให้โจมตีเฉียนโจวและมองกองทัพพร้อมกับตระกูลเฟิงเป็นศัตรู อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถทำร้ายพลเมืองผู้บริสุทธิ์ได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทหารทักทายพลเมืองอย่างสุภาพแทนที่จะทำร้ายพวกเขา

เมื่อเทียบกับสิ่งนี้ พลเมืองของเฉียนโจวนั้นไร้เหตุผลและน่ารังเกียจกว่ามาก บางครั้งพวกเขาจะนำซากศพของสัตว์ป่ามาและตะโกนใส่ทหารของราชวงศ์ต้าชุนเพื่อออกไปให้พ้นทาง

ในเวลานี้ทุกคนได้รวมตัวกันรอบ ๆ คฤหาสน์ของเจ้าเมืองเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขานิ่งงันในขณะที่ชายผู้กล้าตะโกนเสียงดัง “เจ้าคิดจะทำอะไร? แค่ชนะในเมืองบินบินก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเจ้ารู้สึกหยิ่ง พวกเจ้าไม่เคยต่อสู้เพื่อชัยชนะมาก่อนเลยหรือ ? ”

คนที่พูดเกี่ยวกับราชวงศ์ต้าชุนก่อนที่จะมาถึงอีกสองเมืองอย่างที่สุดก็พูดอย่างดุเดือดว่า “พวกเจ้าไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย ! พวกเจ้าเพิ่งเข้ามาในเมืองบินบินและพวกเจ้าได้กลายเป็นน้ำแข็งแล้ว แต่พวกเจ้ายังต้องการที่จะเข้าสู่เมืองหลวง ? ข้าเคยพูดไปแล้ว แต่พวกเจ้าก็ไม่มีความสุข หากพวกเจ้ามีความสามารถก็ไปตอนนี้ ! เจ้ามาวางท่าในเมืองบินบินซึ่งอยู่ใต้สุดเพื่ออะไร ! ”

บานซูต้องการที่จะตอบโต้แต่ถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮงที่จ้องมองเขา ลากตัวเขาไปข้างหลัง นางก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวแล้วพูดกับคนเหล่านั้น “ขอบคุณพี่ชายที่เตือน ในเรื่องที่เกี่ยวกับอุณหภูมิที่เย็นจัดของเฉียนโจว อย่างไรก็ตามเป็นเราที่ไม่ได้วางแผนอย่างรอบคอบ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ทหารบางคนเสียชีวิตจากความหนาวเย็น ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าใช้คำพูดไม่เกรงใจและทำให้พวกเจ้าขุ่นเคือง ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ใส่ใจ ข้าจะให้ค่าตอบแทนแก่พวกเจ้า”

เมื่อเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างนางพูดแบบนี้ผู้ชายที่กล้าหาญเหล่านั้นรู้สึกอายเล็กน้อย หญิงสาวที่พูดอย่างสุภาพและไม่สามารถพบได้ในเมืองบินบิน ผู้หญิงที่นี่ทุกคนเหมือนผู้ชายที่กล้าหาญ พวกนางสามารถแบกทุกสิ่งได้ หากพวกนางได้ยินอะไรก็ตามที่ไม่ชอบ พวกนางก็จะเริ่มต่อสู้กับสามีบนถนนทันที นั่นจะเป็นการต่อสู้ไม่ใช่การโต้เถียง ผู้หญิงทุกคนที่นี่เชื่อว่าถ้าพวกนางสามารถต่อสู้มันจะดีกว่าการโต้เถียง พวกนางจะถูกนำไปเปรียบเทียบกับสาวน้อยผู้น่าสมเพชที่เกิดจากภาคกลางได้อย่างไร

พวกผู้ชายเห็นผู้หญิงแบบนี้เป็นครั้งแรกและนางก็น่ารักกว่าเด็ก ๆ ของเฉียนโจว นางยังรู้จักยารักษาโรค และพวกเขาเคยได้ยินว่านางเป็นองค์หญิงจากราชวงศ์ต้าชุน สำหรับเด็กผู้หญิงที่มีสถานะและรูปร่างหน้าตาที่พูดแบบนี้ กับผู้ชายไม่ว่าพวกเขาจะไร้เหตุผล พวกเขารู้สึกอายเกินกว่าที่จะแสดงความหยาบคายต่อไป

คนแรกที่พูดส่ายหัว และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องเล็กน้อย”

“ใช่ ! ” อีกคนหนึ่งก็กล่าวว่า “เจ้าจะไม่รู้ถ้าไม่ได้ต่อสู้ใช่หรือไม่ ! เจ้าได้ต่อสู้ในเมืองบินบินแล้ว เราไม่ได้รู้จักกันด้วยวิธีนี้เช่นกัน”

เฟิงหยูเฮงได้ยินมานานแล้วเกี่ยวกับบุคลิกของผู้คนจากภาคเหนือ พวกเขาพูดจากขวานผ่าซาก ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องจริง นางยิ้มและพยักหน้าขอบคุณอีกครั้ง จากนั้นนางจึงถามว่า “ข้าสงสัยว่าเมืองหลวงของเฉียนโจวหนาวมากขนาดไหน ? ”

ผู้คนในเฉียนโจวรู้เรื่องของเฉียนโจวโดยธรรมชาติแล้ว ชายคนหนึ่งรีบกล่าวว่า “เราจะคุยเรื่องนี้กัน ! เจ้าเห็นกระต่ายตัวนี้หรือไม่” เขายกกระต่ายอ้วนขึ้นเหนือศีรษะของเขาเพื่อให้เฟิงหยูเฮงมอง “นี่คือสิ่งที่ข้าตามล่าไปทางเหนือของเมือง ในเมืองบินบินยังมีความต้องการที่จะตามล่าพวกมัน ในเมืองหลวงทุกคนต้องทำคือขุดในหิมะ และบางคนที่เสียชีวิตจากความหนาวสามารถพบได้”

“ใช่ ! ” มีคนเห็นด้วยกล่าวว่า “ข้าเคยไปครั้งหนึ่งเมื่อข้ายังเด็กและเกือบจะแข็งตายตรงนั้น มันไม่เหมาะสำหรับคนที่จะมีชีวิตอยู่ มันไม่เหมาะกับการใช้ชีวิต ! ”

บานซูกำลังสับสน เขาลืมไปแล้วเกี่ยวกับการดูถูกก่อนหน้านี้และถามออกไปว่า “แล้วราชวงศ์ของเฉียนโจวและพลเมืองที่อาศัยอยู่ที่นั่นจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร ? พวกเขาไม่กลัวความหนาวหรือ ? ”

พลเมืองหัวเราะดัง ชายชรากล่าวว่า “เด็กน้อย ถ้าบรรพบุรุษของตระกูลของเจ้าอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนั้นมาหลายชั่วอายุคน และเจ้าได้รับการเลี้ยงดูมาตั้งแต่อายุยังน้อย เจ้าก็สามารถมีชีวิตรอดได้ ”

เฟิงหยูเฮงเข้าใจ นี่เป็นเรื่องของความเคยชิน ผู้คนที่ไม่คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในสภาพอากาศหนาวเย็นนั้นจะไม่สามารถรับมือกับสภาพอากาศแบบนั้นได้ แต่โดยธรรมชาติสำหรับคนที่ใช้เวลาหลายชั่วอายุคนที่คุ้นเคยกับมันร่างกายของพวกเขาจะปรับตัวให้เย็น มันจะเป็นเรื่องของพันธุศาสตร์ คนที่เกิดในเฉียนโจวมีความสามารถทนความหนาวได้มากกว่า พวกเขาไม่กลัวความหนาว

พลเมืองอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “ตรงนี้เราใส่ชุดผ้าฝ้าย แต่คนที่อยู่ใกล้เมืองหลวงสวมเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์ สามารถล่าสัตว์ขนาดใหญ่ในพื้นที่นั้นได้ พวกเขามีขนหนา และราชสำนักจะจัดให้มีการล่าสัตว์ประจำปี สัตว์ที่ถูกล่าจะถูกส่งไปยังนักฟอกเครื่องหนังมืออาชีพเพื่อทำการฟอกหนัง ขนจะแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้า เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าแบบนั้น บุคคลนั้นก็จะดูเหมือนสัตว์ร้าย หากสัตว์ร้ายสามารถเอาชีวิตรอดได้ พวกเขาก็สามารถอยู่รอดได้”

พลเมืองยังคงกล่าวต่อไปและพวกเขาก็พูดถึงเรื่องต่าง ๆ ในเฉียนโจว เฟิงหยูเฮงมีข้อสงสัยว่าเฉียนโจวควรมีสภาพภูมิอากาศคล้ายกับยุโรปเหนือในปัจจุบัน แต่เฉียนโจวมีคนที่มีเชื้อสายเดียวกันกับราชวงศ์ต้าชุน นี่หมายความว่าทวีปไม่ได้ขยายออกไปไกลขนาดนั้น เนื่องจากเป็นกรณีนี้มีคำถามหนึ่งที่เกิดขึ้นจากความแตกต่างมากมายในภูมิอากาศทั้งสองเพื่ออยู่ในทวีปเดียว : เฉียนโจวครั้งหนึ่งเคยประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในเปลือกโลกซึ่งทำให้เกิดกระแสน้ำวนอย่างรุนแรง เกิดอากาศเย็นในเฉียนโจว สิ่งนี้ทำให้วงจรชีวิตก่อนหน้านี้วุ่นวายส่งผลให้เกิดสถานการณ์ปัจจุบัน

นางไม่ได้พูดนาน บานซูเป็นคนที่เริ่มพูดคุยกับผู้คน ในเวลานี้นางได้ยินพลเมืองคนหนึ่งตั้งคำถามว่า “ข้าได้ยินมาว่าราชวงศ์ต้าชุนของเจ้าไม่เคยเห็นหิมะตกเลยหรือ ? เจ้าเห็นดวงอาทิตย์หรือ ? ”

เมื่อถามคำถามนี้มีคนอื่นถามต่อทันที “ข้าได้ยินมาว่าต้นไม้ของเจ้าเป็นสีเขียว ? “

ผู้คนงงงวยต้นไม้สีเขียว ? พวกเขาไม่เคยเห็นมัน ต้นไม้ของเฉียนโจวเปลือยทั้งหมด ไม่มีใบเหลืออยู่ใบเดียวนอกจากต้นสน แต่หลังจากทศวรรษที่ผ่านมาแม้แต่ต้นสนก็ไม่มีให้เห็น ต้นไม้ต้นใหญ่ ๆ กำลังจะตายจากความหนาวเย็น คนเหล่านี้ไม่เคยผ่านประตูทางเหนือมาก่อน สำหรับพวกเขาแล้วโลกนี้เป็นแบบนี้ ทุกหนทุกแห่งนั้นแห้งแล้งโดยไม่มีหญ้าขึ้น แต่พวกเขาก็รู้ว่าราชวงศ์ต้าชุนนั้นดีมาก ไม่มีสิ่งใดงอกขึ้นในพื้นดินในเฉียนโจว และธัญพืชที่พวกเขากินนั้นล้วนนำเข้ามาจากราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาสามารถหาซื้อได้ด้วยเงินจำนวนมากเท่านั้น คนที่ไม่สามารถจ่ายได้ก็สามารถพึ่งพาคนในตระกูลเพื่อเข้าภูเขาเพื่อล่าสัตว์ หลายคนเสียชีวิตขณะล่าสัตว์ถูกฝังอยู่ใต้หิมะหรือถูกสัตว์กิน

เฟิงหยูเฮงมองเห็นความคาดหวังในสายตาของคนเหล่านี้ นางเอื้อมมือเข้าไปในแขนของนางแล้วดึงผักที่นางเก็บไว้ในมิติออกมา มันไม่มีอะไรมากไปกว่าผักทั่วไป แต่ใบสีเขียวยังคงสามารถทำให้พลเมืองตกใจได้

ทุกคนเลื่อนไปข้างหน้าเพื่อดูอย่างระมัดระวัง มีแม้กระทั่งบางคนที่เอื้อมมือแตะต้องมัน แต่พวกเขาดึงมือของพวกเขากลับมาหลังจากเอื้อมมือออกไปเล็กน้อย พวกเขาพูดกับตัวเองว่า “นี่ต้องเป็นสิ่งที่มีค่า หากเราทำลายมันโดยการแตะมัน เราไม่สามารถจ่ายได้”

บานซูหัวเราะเสียงดังและใช้ความคิดริเริ่มที่จะเอาผักจากมือของเฟิงหยูเฮง จากนั้นเขาก็เอาใบไม้ออกมาแจกจ่ายให้ฝูงชน ในขณะที่ทำสิ่งนี้เขกล่าวว่า “มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย ในราชวงศ์ต้าชุนของเราสามารถซื้อผักตะกร้าขนาดใหญ่ได้ด้วยเงินเพียงเล็กน้อย นี่คือสิ่งที่ผู้คนในเมืองจ่ายเงินซื้อ พลเมืองที่อาศัยอยู่ในอาณาจักรและภูเขามีสิ่งเหล่านี้ขึ้นทั่วทุกสถานที่ สามารถเลือกกินได้ตลอดทั้งปี”

คำพูดของบานซูไม่ได้เป็นการพูดเกินจริง แต่สำหรับพลเมืองของเฉียนโจว มันเหมือนกับว่าเขากำลังคุยโม้ ไม่มีใครเชื่อเลย เนื่องจากราชวงศ์ต้าชุนมีสิ่งที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ทำไมพวกเขายังต้องการโจมตีเฉียนโจว ? มีแม้กระทั่งบางคนที่เปล่งเสียงคำถามของพวกเขา “ราชวงศ์ต้าชุนขายธัญพืชให้กับเฉียนโจว แต่เนื่องจากเจ้ามีอาหารราคาถูกเช่นนี้ ทำไมเจ้าไม่ขายมันให้กับเรา ? เราต้องกินเนื้อทุกวัน เราแค่ได้กลิ่นมันก็รู้สึกเบื่อแล้ว”

บานซูยิ้มเยาะ ใครจะรู้ว่าใครรู้สึกไม่พอใจใคร

เฟิงหยูเฮงยิ้มแย้มแจ่มใสและกล่าวว่า “ผักนี้เป็นสิ่งที่ข้าเก็บไว้โดยใช้วิธีลับ แต่น้อยมากที่สามารถเก็บรักษาไว้ได้ หากเราพึ่งพาผู้คนจำนวนมากในการขนส่งผักเหล่านี้ที่นี่ ข้ากลัวว่าพวกมันจะถูกแช่แข็งระหว่างทางมาที่นี่”

ผู้คนมองดูผักที่ทิ้งไว้ในมือ สถานที่ที่ใบไม้ถูกแตกได้เริ่มแสดงอาการของการแช่แข็งแล้ว พวกเขาเป็นทุกข์เล็กน้อยและรวมตัวกัน คนคนหนึ่งแม้จะถือมันไว้ในอ้อมกอดของพวกเขา เมื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮงอย่างน่าสงสาร พวกเขาถามนางว่า “เจ้ามอบสิ่งเหล่านี้ให้เราได้หรือไม่ ? เราไม่เคยกินเลย”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้าทำได้ แต่มันมีน้อยมาก ในอนาคตข้าจะคิดถึงวิธีการขนส่งที่มากขึ้นถึงเฉียนโจว”

ผู้คนมีความสุขมาก บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความมืดมนในเมืองบินบินถูกแทนที่ด้วยความสุข

เฟิงหยูเฮงรีบตีเหล็กตอนที่มันร้อน นางบอกพวกเขาอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับสี่ฤดูกาลของราชวงศ์ต้าชุน นางพูดเกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิและปลายฤดูใบไม้ร่วง นางพูดเกี่ยวกับวิธีที่ใบไม้เปลี่ยนจากสีเขียวสวยงามเป็นสีเหลือง เหี่ยวในช่วงฤดูใบไม้ร่วง นอกจากนี้ยังมีหิมะที่สวยงามที่ตกในราชวงศ์ต้าชุนไม่เหมือนกับหิมะตกหนักของเฉียนโจว

นางพยายามกระตุ้นความปรารถนาของผู้คนให้มาเยี่ยมราชวงศ์ต้าชุนอย่างช้า ๆ บางคนไม่สามารถทนได้และเอ่ยปากออกมาว่า “เราจะไปอยู่ที่ราชวงศ์ต้าชุนได้หรือไม่ ? เนื่องจากรชวงศ์ต้าชุนได้ตีเมืองบินบินสำเร็จแล้ว เราจะกลายเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนหรือไม่ ? เจ้าช่วยพาเราออกจากเฉียนโจวไปอยู่ราชวงศ์ต้าชุนได้หรือไม่ ? ”

ผู้คนในเมืองบินบินนั้นมีความเป็นไปได้มากกว่าคนในมณฑลทางภาคเหนือ พวกเขาเข้าใจตรรกะของซวนเทียนหมิงอย่างแท้จริง ไม่ว่าที่ดินจะเป็นของอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่ง หรืออีกอาณาจักรหนึ่ง มันเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญสำหรับพลเมือง สิ่งที่พลเมืองให้ความสำคัญอย่างแท้จริงคือคนเหล่านี้จะสามารถมีชีวิตที่ดีได้หรือไม่ พวกเขาถูกล่อลวงโดยคำอธิบายของสี่ฤดูในราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาต้องการไปราชวงศ์ต้าชุนกับนาง นี่คือสิ่งที่พวกเขาคิด

บานซูไม่มีทางเลือกนอกจากชื่นชมความสามารถของเจ้านายของเขา ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ นางก็โน้มน้าวใจได้มากกว่ากองทัพทั้งหมด

เฟิงหยูเฮงสัญญากับพลเมืองว่า “เมื่อเราชนะเมืองหลวงของเฉียนโจวแล้ว เราจะนำพาพวกเจ้าไปที่ราชวงศ์ต้าชุน ตั้งแต่วันนี้พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อไปล่าสัตว์ในหิมะที่ตกหนัก ทุกคนรู้ว่าพวกเจ้าสามารถปลูกอาหารที่พวกเจ้าต้องการกินได้ และผู้หญิงสามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่สวยงามที่พวกนางต้องการได้ พวกนางยังเล่นน้ำในแม่น้ำในช่วงฤดูร้อนได้ พวกนางสามารถม้วนขากางเกงและจับปลาได้ ไม่ต้องกังวลราชวงศ์ต้าชุนจะให้ชีวิตที่ดีแก่พวกเจ้า จะปฏิบัติต่อพวกเจ้าในฐานะพลเมืองที่เหมาะสม”

คนเหล่านี้ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป พวกเขาเริ่มส่งเสียงโห่ร้องและวิ่งไปรอบ ๆ เริ่มแพร่กระจายคำพูดเหล่านี้

ฝูงชนก็แยกย้ายกันไป อย่างไรก็ตามยังมีอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับกางแขน เสื้อผ้าฤดูหนาวปิดกั้นหิมะ หน้ากากทองคำบนใบหน้าของเขายังคงเปล่งประกาย แม้จะไม่มีแสงสว่าง เขายิ้มในขณะที่เดินไปข้างหน้า ด้วยมือทั้งสองข้างอยู่ในกระเป๋าเสื้อเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น เขากล่าวว่า “ตอนนี้แค่มีเจ้าก็เพียงพอแล้ว”