ตอนที่ 612 จิตวิญญาณในการต่อสู้ที่มาจากผู้ปกครองของเฉียนโจว
ในเมืองหลวง พลเมืองทุกคนรวมตัวกันในที่เดียว ด้วยการใช้พละกำลังทั้งหมดพวกเขาตะโกนอย่างดังที่สุด “เราทำได้ ! ”
จากนั้นผู้คนก็หยุดกระแทกประตู จากนั้นก็เดินถอยหลังไปไม่กี่ก้าวเพื่อมองที่ประตู คำสั่งเช่นนี้ทำให้ทหารปกป้องเมืองให้รู้สึกตกใจ
มันไม่ชัดเจนว่าทหารคนใดที่เป็นผู้นำอาวุธของพวกเขาทิ้ง และยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนของพลเรือน เมื่อมีคนรับหน้าที่เป็นผู้นำ ส่วนที่เหลือก็ติดตามทิ้งอาวุธของพวกเขาและคลุกเคล้ากับฝูงชน เมื่อมองดูความผิดหวังในทิศทางของพระราชวังแห่งราชวงศ์เฉียนโจว พวกเขาถอนสายตาและหันไปทางประตู
เสียงสวรรค์ที่มาจากข้างนอกพูดออกมาอีกครั้ง อย่างไรก็ตามมันตะโกนเสียงดัง “ทุกคนถอยหลังไป ! ”
ทุกคนถอยหลังไปก้าวย้อนกลับไปดูประตูเมืองจากระยะไกล หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาได้ยินเสียงสั่นสะเทือนของสวรรค์มาจากประตู หลังจากหิมะถล่มประตูเมืองหลวงของเฉียนโจวอยู่ในสภาพที่ไม่ดี เมื่อมีคนกระแทกมันจากด้านนอกประตูก็พัง “บูม ! ”
หลังจากเสียงสวรรค์สั่นคลอนก็มีความเงียบ ทหารนอกเมืองไม่ได้เข้ามาเพียง แต่แยกออกเป็นสองฝ่ายหลังจากพังประตูเพื่อให้ยืนเป็นสองแถวอย่างเป็นระเบียบ พลเมืองในเมืองหลวงมองดูอย่างประหม่า ท้ายที่สุดราชวงศ์ต้าชุนยังคงเป็นกองทัพศัตรูของพวกเขา หลังจากประตูเมืองพังแล้ว อีกฝ่ายจะปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดีหรือกำจัดพวกเขาทั้งหมด พวกมันเป็นไปได้ทั้งสองทาง
ชั่วครู่หนึ่งราวกับว่าทุกคนมีส่วนร่วมในการเดิมพัน ไม่ว่าจะเป็นชัยชนะหรือความสูญเสียขึ้นอยู่กับสวรรค์
เช่นเดียวกับที่ทุกคนรู้สึกงุนงงเมื่อเห็นกลุ่มทหาร พวกเขาเห็นไอน้ำมาจากหม้อขนาดใหญ่ มีคนกวนหม้อด้วยทัพพีขนาดใหญ่และส่งยิ้มไปที่คนในเมืองหลวง กลิ่นหอมล่องลอยไปและปลุกความรู้สึกของพวกเขาอีกครั้ง
เฉียนหลี่ได้เริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่หน้าประตูเมือง เขาพูดกับพลเมืองเสียงดัง “คำสัญญาของราชวงศ์ต้าชุนที่ออกจากปากขององค์ชายหยูที่ตรัสกับพวกเจ้า ตอนนี้ทุกคนควรเข้าแถว ผู้สูงอายุและเด็กควรด้านหน้า ผู้หญิงและคนป่วยควรอยู่ตรงกลาง ผู้ชายอยู่ข้างหลัง หลังจากเข้าแถวแล้วให้ค่อย ๆ เดินตามแถวกันมา ด้านนอกมีโจ๊กและน้ำแกง นอกจากนี้ยังมีไข่ และมีเพียงพอทุกคน”
คำพูดของเฉียนหลี่ทำให้ตาของทุกคนเป็นประกายขึ้นมา ไม่เพียงแค่จะมีโจ๊กและน้ำแกง มีไข่ด้วย ไข่เป็นสิ่งที่คนไม่สามารถกินได้แม้ว่าจะไม่มีหิมะถล่ม !
พลเมืองติดตามเฉียนหลี่ออกจากเมืองและเริ่มเข้าแถวรับอาหาร ในอีกด้านหนึ่งซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงนำทัพเข้ามาในเมือง ทหารประมาณสามในสิบส่วนไปช่วยเหลือผู้ที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติ ทหารอีกสามในสิบส่วนเริ่มเผชิญหน้ากับราชวงศ์เฉียนโจวในการแสดงกำลัง ทหาร 100,000 นายขององค์ชายเหลียนถูกนำไปที่ซ่อนของตระกูลเฟิงโดยองค์ชายเหลียนและแม่ทัพเหอเทียน ที่นั่นผู้คนจากราชวงศ์ถูกบังคับให้ออกจากพระราชวังทีละคน
เฟิงหยูเฮงยืนอยู่หน้าพระราชวังที่ถูกทำลาย และเฝ้าดูสมาชิกของราชวงศ์พาออกมา นางส่ายหน้าซ้ำ ๆ และเอ่ยว่า “มีมากกว่านี้แน่นอน”
องค์ชายเหลียนพยักหน้า “แน่นอนว่ายังมีบางคนอยู่ในพระราชวังของพวกเขา ใช่ เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าได้ส่งคนไปจับพวกเขาแล้ว ข้ารับประกันว่าพวกเขาทั้งหมดจะถูกส่งถึงเจ้า”
“ฮ่องเต้อยู่ที่ไหน ? ” เฟิงหยูเฮงมองไปที่กลุ่ม และพบว่าไม่มีพวกเขาดูเหมือน “ข้าได้ยินมาว่าผู้ปกครองของเฉียนโจวดูเหมือนบัณฑิตที่อ่อนแอ บอกมาว่าเขาซ่อนที่ไหน ? ”
องค์ชายเหลียนชี้ไปที่พระราชวัง “สถานที่โปรดของเจ้านั่นคือศาลาหงส์เพลิงของพระราชวังฮ่องเต้ มันสูงสี่ชั้นและหันหน้าไปทางทิศตะวันออก มันอยู่ระหว่างภูเขาสองลูกและสามารถมองเห็นรุ่งอรุณได้ ดูศาลาหงส์เพลิงนั้นสูงที่สุด อย่างไรก็ตามมันยังแข็งแรง มันไม่ได้พังทลายแม้จะเกิดภัยพิบัติแบบนี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน”
“เขาจะไม่หนีหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงถามองค์ชายเหลียน “ผู้ปกครองของเฉียนโจวโง่ ? ไม่หนี ? ”
องค์ชายเหลียนยิ้มอย่างชั่วร้าย “เขาจะหนีไปไหนได้บ้าง สวรรค์พังทลายลงมา ราชวงศ์ต้าชุนอยู่ทางทิศใต้ และมีหายนะไปทางทิศเหนือ ผู้ปกครองของอาณาจักรที่หนีออกไป ไม่มีอะไรมากไปกว่าพวกขี้แพ้ เขาเป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเองมาโดยตลอด จากความเข้าใจของข้าที่มีต่อเขา เขาอยู่ในศาลาหงส์เพลิงอย่างแน่นอน และกำลังรอที่จะตาย”
“น่าจะใช่ เนื่องจากเขากำลังรอที่จะตาย องค์หญิงผู้นี้จะส่งเขาไปตาย”
การมองเฟิงหยูเฮงวิ่งเข้าไปในพระราชวังด้วยการยกดาบเหล็กของนาง เจตนาฆ่าที่นางเปล่งออกมานั้นไม่แตกต่างจากซวนเทียนหมิงมากนัก องค์ชายเหลียนคร่ำครวญว่าไม่มีการสูญเสียที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน เพราะพวกเขาจะสามารถเห็นใครบางคนที่คล้ายกันกับตัวเอง เขากระทืบเท้าของเขาแล้วตะโกนออกมา “ช้าก่อน ! ” จากนั้นเขาก็รีบไปข้างหน้าเพื่อหยุดเฟิงหยูเฮง
เมื่อนางหยุด เฟิงหยูเฮงตบหน้าผากนางก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก “ใช่ ! หากเจ้าไม่เตือนข้า ข้าจะลืมไปแล้ว”
องค์ชายเหลียนคิดว่านางจำได้ว่าซวนเทียนหมิงได้ไปดำเนินการค้นหาและช่วยเหลือหลังจากจับสมาชิกของตระกูลเฟิง ในขณะนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน ในที่สุดนางก็จำได้ว่านางไม่สามารถวิ่งเข้าสู่สถานการณ์อันตรายเพียงลำพังและควรรอสามีของนาง ใครจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงหันหลังกลับและรีบไปหาสมาชิกของราชวงศ์ ขณะเดินไปข้างหน้านางกล่าวว่า “ข้าจะล้างแค้นให้กับน้องชายของข้าโดยใช้คนเหล่านี้ทั้งหมด มาเลย มา ข้าจะตัดนิ้วทั้งหมดของพวกเจ้า จากนั้นไม่ว่าพวกเจ้าจะมีชีวิตอยู่ หรือตายก็จะถูกปล่อยให้อยู่ในการตัดสินใจของเขา”
สมาชิกของตระกูลเฟิงตกใจกลัวอย่างยิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูด คนที่รอดชีวิตจากสงครามครั้งใหญ่จากคนรุ่นก่อนไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อถือได้ในปัจจุบัน ? พวกเขาคุ้นเคยกับชีวิตที่หรูหรา พวกเขาคุ้นเคยกับการทำท่าทางหยิ่งยโส หิมะถล่มในเฉียนโจวครั้งแรกส่งผลให้พวกเขาสูญเสียบ้านของพวกเขา แต่ทันทีหลังจากนี้กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนเข้ามาในเมืองหลวง สิ่งนี้ทำให้พวกเขาสูญเสียอาณาจักรอย่างสมบูรณ์
เฟิงหยูเฮงจ้องที่คนเหล่านี้ อย่างไรก็ตามนางรู้สึกมากขึ้นว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางถามองค์ชายเหลียน “ทำไมไม่มีหนุ่มสาวแม้แต่คนเดียว ? เฉียนโจวของเจ้าเป็นทุกข์จากปัญหาที่เกิดขึ้นจริงหรือไม่ ? ”
องค์ชายเหลียนกล่าวว่า “เป็นไปได้ที่คนแก่เข้าไปในพระราชวัง ในขณะที่เด็ก ๆ อยู่ที่บ้าน”
หลังจากที่มีการกล่าวถึงเรื่องนี้ ทหารที่วิ่งเข้ามาพระราชวังก็กลับมา สิ่งที่พวกเขานำกลับมาเป็นสมาชิกที่มีอายุมากกว่าของราชวงศ์
เฟิงหยูเฮงเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และสั่งให้บานซูอย่างรวดเร็ว “ออกคำสั่งให้ค้นหาสมาชิกที่หลบหนีจากราชวงศ์เฉียนโจว ไม่ว่าพวกมันจะเป็นชายหรือหญิง ให้จับเป็นหากเป็นไปได้ หากจับเป็นไม่ได้ก็จับตาย นำหัวและนิ้วก้อยของพวกมันกลับมาให้ข้า”
บานซูพยักหน้าและออกไป คำพูดเหล่านี้ฟังดูเหมือนคำสาปต่อหูของผู้คนจากเฉียนโจว
“องค์หญิงจี่อัน ทำไมต้องกำจัดทุกคน ! ” ใครบางคนตะโกนเสียงดัง “เด็ก ๆ เหล่านั้นไร้เดียงสา”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงดุร้ายและเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนาง นางดึงแส้ออกมาอย่างดุเดือด ด้วย “เพี้ยะ” แส้ตัดผ่านเสื้อหนาวหนาและตัดผ่านเนื้อ นางกล่าวว่า “เด็ก ? น้องชายของข้ายังเป็นเด็ก แต่เฉียนโจวของเจ้ายังตัดนิ้วข้างหนึ่งของเขาและทำให้เขาทุกข์ทรมาน ถ้าไม่ใช่เพราะข้ามาช่วยเขาไว้ทัน เขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ? เจ้าควรได้รับอนุญาตให้ฆ่าผู้อื่นโดยที่คนอื่นไม่ต้องต่อสู้หรือไม่ ? ใครสอนเจ้าเรื่องตรรกะที่บิดเบี้ยวนี้”
ขณะที่นางพูดแส้ก็สะบัดอีกครั้ง เลือดจำนวนมากปรากฏตัวต่อหน้าบุคคลนั้น และใบหน้าของบุคคลนั้นเริ่มซีดจางจากความเจ็บปวด
“ราชวงศ์ของเฉียนโจวตัดนิ้วน้องชายของข้าหนึ่งนิ้ว ข้าจะตัดนิ้วทั้งหมดของพวกเจ้าเพื่อให้เขาเห็น มันจะทำหน้าที่เป็นบทเรียนให้เขา นับจากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีความเมตตา”
ด้วยคำที่พูด แส้ถูกทิ้งไปและดาบทหารยกขึ้น เริ่มต้นจากคนแรก นางตัดนิ้วทั้งสิบออกจากสมาชิกของราชวงศ์เฉียนโจว เมื่อนิ้วมือทั้งหมดถูกตัดออก เลือดสีแดงย้อมในเฉียนโจวอย่างรวดเร็ว
เมื่อเจอกับสิ่งนี้ จาวเหลียนเริ่มหัวเราะ ความเกลียดชังที่เขาฝังไว้ในใจมานานหลายปีก็ได้รับการปล่อยตัว ทุกครั้งที่เฟิงหยูเฮงตัดนิ้ว หัวใจของเขาก็สูงขึ้นด้วยความดีใจ เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่วพระราชวังของเฉียนโจว และสะท้อนซากปรักหักพังมาเป็นเวลานาน
มีพระราชวังฮ่องเต้จำนวนมากที่ไม่พังทลายลง แม้กระนั้นส่วนใหญ่ไม่มีใครอยู่ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่บนชั้นสูงสุดของศาลาหงส์เพลิง คนผู้นี้สวมเสื้อคลุมฮ่องเต้และสวมมงกุฎบนหัวของเขา แม้ว่าเสื้อคลุมของฮ่องเต้จะดูโทรมเล็กน้อยหลังจากหิมะถล่ม แต่ก็ยังมีรูปลักษณ์ที่ทรงพลังอยู่เล็กน้อย
บุคคลนี้มีรูปร่างหน้าตาของบัณฑิต แต่ถ้าใครดูอย่างรอบคอบอาจพบพลังที่ซ่อนเร้น
“เฟิงจาวเหลียน ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้าในตอนนั้นมันเป็นความผิดของข้า” เขาถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้า “เฉียนโจวล่มสลาย แต่ข้าสงสัยว่าใครจะเป็นคนสุดท้ายที่ข้าพบ”
ในเวลานี้องค์ชายเหลียนยืนอยู่ที่ทางเข้าของพระราชวังในขณะที่ถือดาบที่เขานำมาจากทหาร ด้วยความแข็งแกร่งอย่างมากทำให้เขาสามารถยึดดาบให้นิ่งได้ ในตอนแรกเขาตามหลังเฟิงหยูเฮง หลังจากเฟิงหยูเฮงเสร็จสิ้นการตัดนิ้วมือ เขาจะตัดหัวของพวกเขา โดยไม่สนใจว่าองค์ชายเหลียนไม่สามารถทำสิ่งอื่น ๆ ได้ เขาก็ทำได้ดีเท่ากับเฟิงหยูเฮงเมื่อต้องแก้แค้น เขาไม่เมตตาแน่นอน มันเป็นเพียงแค่ว่าเขามีกำลังจำกัด มีหลายครั้งที่เขาไม่สามารถตัดได้ในครั้งเดียว และต้องให้ทหารช่วย โดยสรุปหลังจากบุคคลที่ถูกประหารชีวิต เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าเฟิงหยูเฮงพุ่งเข้าไปในพระราชวังแล้วและอยู่ค่อนข้างไกล
“เฮ้! เฮ้! เจ้า รอก่อน ! ” เขารีบไล่ล่าอย่างรวดเร็ว ดาบทำหน้าที่ของตนเสร็จแล้ว และถูกโยนไปด้านข้าง ขณะที่เขาไล่ตามเฟิงหยูเฮง
เฟิงหยูเฮงขยับตัวอย่างรวดเร็วราวกับว่านางใช้พลังภายในและไปที่พระราชวังของฮ่องเต้ สิ่งนี้ทำให้องค์ชายเหลียนไปที่ประตูแห่งความตายจากการไล่ตามนาง ในท้ายที่สุดมันคือบานซูที่ไม่สามารถทนดูและลงมือช่วยเขา จากนั้นเขาพาอีกฝ่ายไปที่เฟิงหยูเฮง
องค์ชายเหลียนพูดอย่างรวดเร็ว “รอคนของเจ้าก่อน เจ้าไม่สามารถไปคนเดียวได้ ต้องนำคนอื่นไปด้วย เจ้าสามารถเอาชนะเขาด้วยจำนวน”
เฟิงหยูเฮงไม่พูด นางรายล้อมไปด้วยรัศมีแห่งความโกรธเกรี้ยว ความเกลียดชังที่นางมีต่อราชวงศ์เฉียนโจวที่นางเก็บกดไว้นานจนไม่อาจระงับได้
บานซูถาม “มันคืออะไร ? ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าเก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้งั้นหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนตะโกนอย่างเย็นชา “ดีกว่าเจ้า”
“จริงหรือ ? ” บานซูแปลกใจที่ไม่ได้โต้เถียงกับเขา เขาถามอย่างจริงจังแทน “เขาเก่งแค่ไหน ? ”
องค์ชายเหลียนส่ายหัว “ข้าพูดไม่ออกแน่นอน ข้าไม่รู้ศิลปะการต่อสู้ แต่ข้าได้ยินคนพูดว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดในเฉียนโจว”
“ผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุด ? ” ริมฝีปากของบานซูม้วนตัวเผยให้เห็นความปรารถนาที่จะต่อสู้ “อย่างที่เจ้าเห็น ถ้าองค์หญิงและข้าร่วมมือกัน ผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดจะมีโอกาสรอดชีวิตหรือไม่ ? ”
องค์ชายเหลียนคิดสักครู่แล้วพยักหน้า “ใช่ ข้าคิดว่าเจ้าสองคนจะไม่เป็นคู่ต่อสู้ของเขา ! ”
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงหยุด องค์ชายเหลียนดีใจโดยคิดว่าในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็จะรับฟังคำแนะนำของเขาเพื่อกลับไปหาซวนเทียนหมิงเป็นผลให้เขาเงยหน้าขึ้น และพบว่าทั้งสามยืนอยู่หน้าศาลาหงส์เพลิง
เฟิงหยูเฮงมอง นางได้ยินสิ่งที่องค์ชายเหลียนเพิ่งพูด อย่างไรก็ตามในขณะนี้มันชัดเจนว่าจิตวิญญาณการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาจากภายในศาลาหงส์เพลิง
แม้สำหรับนางแล้ว จิตวิญญาณการต่อสู้นี้สร้างขึ้นเพื่อให้หัวใจของนางไม่สามารถช่วย แต่สั่นเทา…
