ตอนที่ 615 ท่านแม่กลับไปที่เมืองหลวงกันเถอะ
ในข้อความด่วนที่ส่งมาจากพระราชวังมีเพียงไม่กี่คำ : องค์ชายเก้ารีบกลับมาอย่างรวดเร็ว! ผู้ส่ง: จางหยวน
ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วและส่งจดหมายให้เฟิงหยูเฮง ในเวลาเดียวกันเขาก็พูดกับตัวเองว่า “จางหยวนส่งข้อความด่วนจากพระราชวัง ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือตาแก่กำลังสร้างปัญหาอีกครั้ง”
เฟิงหยูเฮงสับสน “เสด็จพ่อจะสร้างปัญหาอะไรได้ ไม่ใช่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้านำทหารไปสู้รบ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ “ใครจะไปรู้ ! ไปกันเถอะ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เราควรกลับไปอย่างรวดเร็ว” จากนั้นเขาพูดกับผู้ส่งสารที่นำข้อความนั้น “ไปรายงานตัวต่อใต้เท้าหลู่ บอกเขาว่าองค์ชายคนนี้ต้องรีบกลับไปที่เมืองหลวงและจะไม่อยู่ในเจียงโจว แต่ข้าจะกลับมาอีกในอนาคตเพื่อพูดคุยเมื่อมีเวลาว่าง”
ผู้ส่งสารทันทีตอบว่า “ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้จะปฏิบัติตาม และจะรายงานไปยังใต้เท้าหลู่ทันที เสด็จกลับอย่างปลอดภัยพะยะค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็ถอยกลับไปสองสามก้าวเตรียมที่จะดูกองทัพผ่านเมือง
ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงโห่ร้องดังมาจากทางเหนือนอกเมือง “องค์ชาย รอก่อนพะยะค่ะ” ทุกคนหันกลับมาและเห็นทหารวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงตรงหน้าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง เขาก็กุมมือของเขา และกล่าวว่า “องค์ชาย องค์หญิง มีรถม้าจากเมืองบินบิน พวกเขาบอกว่าพวกเขามาหากองทัพ และหญิงสาวในรถม้ากำลังเรียกตัวเองว่าพระชายาเหลียนแห่งเฉียนโจวพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเกือบหายใจไม่ออก นางลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร หวู่หลี่เฉิง, โอ้ หวู่หลี่เฉิง, นางดื้อรั้นจริง ๆ !
นางมองกลับไปที่องค์ชายเหลียนซึ่งขี่ม้าตัวเดียวกันกับองครักษ์เงาของเขา วันนี้ผู้กระทำความผิดคนนี้สวมชุดขี่ม้าและสวมเสื้อคลุมสีดำที่หลังของเขา เขาสูญเสียความงามไปเล็กน้อย แต่สิ่งนี้ทำให้เขาดูกล้าหาญมากขึ้น แม้ว่าเขาจะยังคงดูเหมือนผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่เคยเป็นมาก่อน และดูเหมือนจะเป็นที่ยอมรับได้อีกเล็กน้อย
การมาถึงของ “พระชายาเหลียน” ทำให้เฟิงจาวเหลียนค่อนข้างหวาดกลัว เขารีบไปข้างหน้า ในเวลาเดียวกันเขากระตุ้นซวนเทียนหมิง “เจ้าบอกว่าเจ้าต้องกลับเมืองหลวงอย่างรวดเร็วหรือ ไปกันเถอะ ! เจ้ากำลังรออะไรอยู่ ? เราต้องรีบ เร็วเข้า หากมีข้อความด่วนจากที่ไกลนั้น ต้องมีบางสิ่งเร่งด่วน”
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างแผ่วเบา “ไม่รีบ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “แน่นอนไม่ต้องรีบ” จากนั้นนางพูดกับทหารที่ยืนเฝ้าประตู “ไปเชิญพระชายาเหลียนเข้ามาในเมือง”
ทหารได้รับคำสั่ง และจากไปแล้ว แต่องค์ชายเหลียนแสดงออกอย่างขมขื่น “เสี่ยวหยา เจ้ารู้จักผู้หญิงบ้าคนนั้น ? ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “เจ้ารู้จักนางใช่ไหม?”
“นั่นไม่ใช่คำพูดที่เสียเปล่าหรือ ? ” องค์ชายเหลียนรู้สึกโมโหมาก “เฉียนโจวมีขนาดใหญ่มาก หากเจ้าบอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าพระชายาเหลียนทุกวัน ด้วยความยิ่งใหญ่เช่นนี้มันจะแพร่กระจายไปทั่วทุกเมือง แม้ว่าข้าไม่อยากรู้ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะไม่รู้”
“แล้วทำไมเจ้าถึงปล่อยให้นางพูดแบบนี้ ? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงงวย “เจ้าคนแซ่เฟิง ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก ทำไมเจ้ายังอนุญาตให้นางพูดต่อไป จิตใจแบบไหนที่เจ้ามี ? ”
องค์ชายเหลียนลูบมือแล้วก้มศีรษะลงไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เขาไม่รู้สึกสงบ เขารู้สึกผิด !
เขาใช้แขนของเขาบีบองครักษ์เงา “เจ้าพูดไป”
องครักษ์เงาได้แต่พูดออกมาว่า “นั่นเป็นเพราะเมื่อองค์ชายเหลียนไปที่เมืองบินบิน แล้วองค์ชายได้ไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเมือง ในตอนกลางคืนองค์ชายดื่มและพูดคุยกับคุณหนูหวู่แล้วก็นอนหลับไปกับคุณหนูขอรับ”
ฟู่ !
เฟิงหยูเฮงกำลังจะล่มสลาย “เจ้านอนกับนางหรือ ? ”
องครักษ์เงาพยักหน้าอย่างจริงจัง “ขอรับ”
องค์ชายเหลียนเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างทุกข์ใจ “แล้วถ้าข้านอนกับนางล่ะ เรานอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเพียง 1 คืน มันไม่เหมือนที่ข้าทำอะไรเลย ! นอกจากนี้แม้ว่าข้าต้องการทำบางสิ่ง ข้าก็ยังสามารถทำมันได้ ! นอกจากนี้พวกเขามองข้าเป็นผู้หญิงเสมอ เมื่อคุณหนูหวู่ดื่มมาก นางมักจะเรียกข้าว่าพี่สาว และนางก็ลากข้าเข้านอน ! ”
ขณะที่เขาพูด เขาได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาจากด้านหลังที่กองทัพอยู่ เสียงล่องลอยไปตามสายลม มันเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและละเอียดอ่อน แต่มันก็เด็ดเดี่ยวและสั่นเล็กน้อย เสียงนั้นตะโกน “สามี ! ”
องค์ชายเหลียนตัวสั่นและขยับเข้ามาใกล้ข้างซวนเทียนหมิง อย่างไรก็ตามเสียงก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ และใกล้ชิดขึ้นเรื่อย ๆ และพูดต่อไปว่า “สามี เจ้าจะไปไหน ทำไมเจ้าไม่รอข้าล่ะ สามี เฉียนโจวล่มสลายแล้ว ข้าไม่สามารถถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในเมืองบินบิน ทุกที่ที่เจ้าไป ข้าจะติดตามเจ้าไป ข้าไม่ต้องการแยกจากเจ้า ! ”
อย่างช้า ๆ หลี่เฉิงหลุดจากฝูงชนของทหารและเดินหน้าต่อไป เมื่อมีคนมากมายตรงหน้านาง นางจะสังเกตเห็นองค์ชายเหลียนทันที การจ้องมองของนางก็ไม่ควรพลาดแม้แต่เส้นผมทำให้เป้าหมายของนางงงงวย จากนั้นนางก็ก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวแล้วคว้าสายบังเหียนม้าของเขา “สามี พาหลี่เฉิงไปกับเจ้าด้วย”
จาวเหลียนไม่ได้พบหลี่เฉิงมาหลายปีแล้ว เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อเขาอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองหลี่ หลี่เฉิงยังเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและไว้ผมเปียสองข้าง นางน่ารักมาก ๆ อย่างไรก็ตามเด็กสาวจากเวลานั้น ผมของนางผูกในลักษณะเดียวกับที่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะ การสวมชุดแต่งงานสีแดงสดดูเหมือนจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ชัดเจนมาก เมื่อนางแต่งหน้า ชาดปกคลุมใบหน้าสีขาวซีดและทำให้นางดูเหมือนคนตาย
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ “ทำไมเจ้าทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ? ” นี่ไม่ได้เป็นภาพของหญิงสาวอย่างชัดเจนหรือ ?
หลี่เฉิงเช็ดใบหน้าของนางด้วยความตื่นตระหนก และถามว่า “อะไรนะ ? หน้าของข้าเลอะหรือ ? องค์ชายไม่ชอบหรือ ? ” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางดุบ่าวรับใช้ของนาง “ข้าบอกให้เจ้าช่วยข้าแต่งหน้าในรถม้า แต่เจ้ายืนยันว่ามันไม่ด่าง รอดูเถอะว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร” จากนั้นนางเงยหน้าขึ้นและพูดกับองค์ชายเหลียน “เจ้ากำลังเตรียมขี่ม้าหรือ ? เช่นนั้นชายาผู้นี้จะไม่รบกวนองค์ชาย ข้าจะกลับไปที่รถม้าของข้า และตามหลังกองทัพ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ชายาผู้นี้จะติดตามเจ้าไปทุกที่ที่เจ้าไป ใคร… ใครมีความผิดคือข้าเป็นชายาของเจ้า”
จาวเหลียนทรุดตัวลง “ใครบอกว่าเจ้าเป็นชายาของข้า ? เจ้าเป็นชายาของข้าได้อย่างไร ? หวู่หลี่เฉิง เจ้ารู้ดีแก่ใจไม่ใช่หรือ ? ”
น่าเสียดายที่หลี่เฉิงไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางปล่อยสายบังเหียนและหันหลังกลับ ทหารเปิดทางให้นางและได้ยินนางกล่าวว่า “นำรถม้าของเราไปที่กลางกองทัพ ข้าต้องการเห็นองค์ชายเมื่อข้ายกม่าน”
ไม่มีสิ่งใดที่บ่าวรับใช้ของนางทำได้ นางทำได้แค่พยักหน้าและปฏิบัติตาม
มองหลี่เฉิงกลับไปที่รถม้าของนาง จากนั้นดูรถม้านำไปที่กลางกองทัพ องค์ชายเหลียนนั่งบนหลังม้า และเริ่มบ่นว่า “ทำไมชีวิตของข้าจึงโชคร้ายเช่นนี้ ? ทำไมชีวิตของข้าช่างโชคร้ายเหลือเกิน ! ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและกล่าวว่า “ทำหน้าที่ของเจ้า ลืมมันไปเลย หลี่เฉิงและข้าก็ถอดแบบกันมา ลองคิดดูสิเมื่อข้าพานางไปดูสถานที่ท่องเที่ยวในราชวงศ์ต้าชุน” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางพูดกับซวนเทียนหมิง “ให้เจ้าหน้าที่ในเจียงโจวส่งจดหมายถึงเมืองบินบินเพื่อบอกใต้เท้าหวู่ เขาจะไม่ได้ต้องกังวล”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและปฏิบัติตาม เขาหันไปรอบ ๆ เพื่อสั่งการ เมื่อกองทัพออกเดินทางอีกครั้ง หลี่เฉิงก็ถูกเพิ่มเข้าในกองทัพ เมื่อพวกเขามาถึงซงโจวพวกเขารับหวงซวนและวังซวน เสี่ยวหยายังตกลงที่จะไปยังเมืองหลวงกับพวกเขา ในที่สุดกลุ่มก็รวมตัวกันอย่างสมบูรณ์ และเริ่มกลับไปสู่เมืองหลวงอย่างจริงจัง
ยืนอยู่ถัดจากรถม้าด้านหน้าคฤหาสน์แม่ทัพในตะวันออก มณฑลฟู่โจว ผู้หญิงสวมหมวกไม้ไผ่กำลังกอดเด็กชายอายุสิบปีไว้ในอ้อมกอดของนาง และเจรจากับซวนเทียนฮั่ว “จะไม่เลือกอีกหรือ ? ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว “ไม่ขอรับ”
“งานของเจ้ายังไม่เสร็จสมบูรณ์ การกลับเมืองหลวงในตอนนี้จะทำให้เจ้าผิด”
“ทุกอย่างปกติดี ข้าไม่สนใจว่าจะมีความผิดขอรับ”
“แต่เจ้าไม่สามารถเลือกที่จะไม่สนใจตำแหน่งในกองทัพที่เจ้าสามารถสร้างได้ในที่สุด ! ”
“หากสถานะของข้าคือการพังทลายอย่างรวดเร็ว นั่นก็หมายความว่ามันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นอย่างแท้จริง มันไร้ประโยชน์”
“ฮั่วเอ๋อ…” นางเริ่มที่โมโห “อยู่ที่นี่ให้นานกว่านี้ไม่ได้หรือ ? เราจะอยู่ที่นี่อีกไม่กี่เดือน ไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ดี” เขาเริ่มที่จะย้ายนางเข้าไปในรถม้า
เฟิงจื่อหรูเป็นคนแรกที่ถูกอุ้ม เด็กมองที่พระชายาหยุนด้วยความเศร้าโศกและเกือบจะเริ่มร้องไห้ “พี่เจ็ด จื่อหรูไม่อยากกลับเหมือนกันขอรับ” เขาขอร้อง “จื่อหรูมาถึงจุดวิกฤติในการสนทนากับที่ปรึกษาทางทหารหน่านกง เรานัดกันต่อบ่ายนี้ ! การออกจากที่นี่ไม่น่าเชื่อถืออย่างแท้จริง พี่เจ็ด ให้เวลาข้าอีกสองสามวันได้หรือไม่ขอรับ”
“ไม่ได้” ซวนเทียนฮั่วเริ่มใจแข็งในการกลับไปยังเมืองหลวงในวันนี้ เขาจะไม่ยอมแล้ว เขามองผู้หญิงสวมหมวกไม้ไผ่แล้วเอนไปข้างหน้าโดยกล่าวว่า “เสด็จแม่ เสด็จแม่จะเข้าไปข้างในด้วยตัวเอง หรือจะให้ข้าพาเข้าไปข้างใน”
พระชายาหยุนตัวสั่นและถอยกลับไปสองสามก้าว “ข้าจะไม่เข้าไป”
“ท่านแม่ไม่สามารถเข้าไปข้างในได้” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาเกาคางของเขา “ด้วยการที่มีคนมองมากมาย พี่สาวเทียนจึงไม่กล้าที่จะขึ้นรถ”
พระชายาหยุนหันกลับไปมอง แน่นอนว่ามีชายผู้กล้าหาญนับไม่ถ้วนยืนอยู่ตรงนั้น ทุกคนจ้องมองนางเหมือนปีศาจ พระชายาหยุนไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าถ้านางพยายามวิ่ง นางจะถูกคนเหล่านั้นถูกกักไว้
นางตื่นตระหนก นางกล่าวอย่างงุนงง “มันน่าละอายที่ข้าสูญเสียเงินมากมายกับเจ้าตลอดวัน ในช่วงเวลาที่สำคัญเจ้ายังคงช่วยเหลือคนนอก หลังจากถูกเลี้ยงโดยข้า เจ้าไม่ชอบข้าเลยหรือ”
ชายผู้นี้มีความสัตย์ซื่อมากโดยมีตัวแทนคนหนึ่งกล่าวว่า “สำหรับเรา องค์ชายเจ็ดคือผู้ที่เลี้ยงเรา ท่านคือคนนอก”
พระชายาหยุนโกรธ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ นางหันกลับมาอย่างโกรธแค้นและนั่งลงส่งเสียงตะโกนดัง ๆ “ถ้าเราจะจากไป จงรีบออกไป ! อย่าทำเสียงดัง ! ซวนเทียนฮั่ว ข้ากำลังพูดถึงเจ้า รีบเข้าไปเร็ว ! ”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นจากนั้นหันไปรอบ ๆ แล้วตามนางไป องครักษ์เงาข้างนอกขับรถม้า ในขณะที่องครักษ์เงาอีก 10 คนตามหลัง ในที่สุดพวกเขาก็ออกเดินทางสู่เมืองหลวง
หลังจากที่รถม้านั้นอยู่ไกลออกไป คนกล้าหาญยืนอยู่ในที่โล่งถอนหายใจพร้อมกับคนหนึ่งพูดว่า “เห็นได้ชัดว่าองค์ชายกลัวพระชายา ! “
บุคคลอื่นถาม “บอกว่าถ้าพี่สาวเทียนวิ่งจริง ๆ เราควรไล่ตามหรือไม่ ? เราควรจะทำอย่างไรในสถานการณ์นั้น ? ”
ทุกคนส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ ข้าคิดว่าเราจะทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองไม่ว่าเราจะทำอะไร” ในที่สุดพวกเขาก็ยอมรับว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากสำหรับพวกเขาก่อนจะกลับไป การพูดถึงวันที่ไม่มีพี่สาวเทียนนั้นเงียบจริง ๆ
หลังจากออกเดินทาง พระชายาหยุนยอมรับชะตากรรมของนาง นางบอกกับเฟิงจื่อหรูว่า “ขอให้กำลังใจในตอนท้าย เราคือผู้หญิงและเด็ก เราทั้งคู่อ่อนแอและไม่สามารถเอาชนะกองกำลังชั่วร้ายได้” นางถอดหมวกไม้ไผ่ออกจากหัวของนางแล้วจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่ว
ซวนเทียนหัวยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อตัวเสด็จแม่เองหรือขอรับ”
“สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเราได้อย่างไร ? ” พระชายาหยุนไม่เข้าใจ “เราทุกคนต้องการอยู่ข้างนอกและไม่ต้องการกลับไปที่เมืองหลวง เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่เข้าใจความต้องการของเรา แต่เจ้าก็ยังบอกว่ามันเป็นไปเพื่อประโยชน์ของเรา เจ้าไร้ยางอายจริง ๆ ”
ซวนเทียนหัวกล่าวว่า “เป็นประโยชน์ต่อเสด็จแม่จริง ๆ ข้อความมาถึงเมื่อวานนี้ หมิงเอ๋อและอาเฮงได้เอาชนะเฉียนโจวแล้ว และเริ่มออกเดินทางกลับเมืองหลวงเมื่อครึ่งเดือนก่อน เรากลับเมืองหลวงช้ากว่าพวกเขา”
“อะไรนะ ? ” พระชายาหยุนตกใจมาก “พวกเขาต่อสู้กันจบแล้ว ? พวกเขากำลังจะกลับไปที่เมืองหลวงใช่หรือไม่ ? ” ทันใดนั้นนางก็ตระหนักถึงความเร่งด่วนของเรื่องนี้ และนางก็เข้าใจว่าทำไมซวนเทียนฮั่วจึงบอกว่าสิ่งนี้เป็นผลประโยชน์ของพวกนางเอง ดังนั้นนางจึงเร่งเร้า “รีบเลย สั่งรถม้าให้เร็วกว่านี้ เราต้องกลับไปที่เมืองหลวงก่อนพวกเขา ! ”
ซวนเทียนฮั่วพอใจกับผลลัพธ์นี้มาก
