ตอนที่ 616 คุณหนูรองของตระกูลเสนาบดี
“ฮั่วเอ๋อ” บนถนนกลับสู่เมืองหลวงจากตะวันออก รถม้าวิ่งไปตามทาง พระชายาหยุนวางเฟิงจื่อหรูที่หลับ และรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของนางถูกแทนที่ด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างาม เมื่อนางอยู่ในพระราชวัง มันไม่มีตัวตนและไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นมนุษย์
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกสับสน ราวกับว่าครึ่งปีที่ผ่านมาเป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่ พระชายาหยุนที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ที่นั่งตามเขาไปทางตะวันออก พระชายาหยุนที่ดื่มและเล่นการพนันกับผู้ชาย พระชายาหยุนซึ่งชี้นิ้วไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของบุชงและเริ่มสาปแช่งเสียงดัง เดินเล่นไปตามถนนทุกสายและตรอกซอยในฟู่โจวจนกระทั่งหอนางโลม ดูเหมือนว่าพระชายาหยุนก็หายตัวไปอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับพระชายาผู้หยิ่งยโสและขี้เกียจเล็กน้อยจากตำหนักศศิเหมันต์
เขาพยายามพูด อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเรียก “ท่านแม่” อย่างใกล้ชิด แต่กลับกลายเป็นว่า “เสด็จแม่”
พระชายาหยุนมีสีหน้าขมขื่นและผลักผ้าม่านไปด้านข้าง นางมองผ่านหน้าต่างเพื่อดูทิวทัศน์ภายนอก หลังจากนั้นไม่นานนางก็กล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการกลับไปที่พระราชวัง ข้าแกล้งทำตัวสง่างามเวลาหลายปีและมันเหนื่อยมาก สิ่งหนึ่งที่ข้าคิดถึงคือบ้านเก่าของข้าพร้อมกับคนที่ข้ารักและบรรดาสหายจากที่บ้าน ข้ายังคิดถึงหมีดำและนกกางเขนในภูเขา น่าเสียดายที่… ข้ากลับไปไม่ได้” นางหันมามองที่ซวนเทียนฮั่ว “ฮั่วเอ๋อ ในอนาคตถ้าเจ้ามีทรัพย์สมบัติมากมาย ข้าจะไม่ขออะไรอีก ข้าแค่ขอให้เจ้าพาข้าที่หุบเขาและสร้างที่พักให้ข้าที่นั่น ทำให้เป็นธรรมชาติและสวยงาม”
ซวนเทียนฮั่วสำลักและหันกลับมามองเขา เขาไม่ได้ตอบเป็นเวลานาน
พระชายาหยุนตบร่างกายของเฟิงจื่อหรูซ้ำ ๆ และกล่าวเบา ๆ ว่า “เมื่อเจ้ายังเด็กกว่าเขา เจ้าก็เชื่อฟัง เจ้าสามารถนอนหลับอย่างเงียบ ๆ บนตักของข้าในขณะที่ข้าร้องเพลงตอนที่ข้าอยู่ในภูเขา เจ้าสามารถเล่นเพลงเมื่อเจ้าเป็นเด็ก หมิงเอ๋อไม่สามารถทำได้ เมื่อเขายังเด็ก เขาใช้เวลาทั้งหมดในการสะบัดแส้ในมือและตีผู้คน ย้อนกลับไปตอนนั้นพระสนมของฮ่องเต้ในพระราชวังในก็ได้รับความทุกข์ทรมานจากการถูกเขาตี”
การแสดงออกของซวนเทียนฮั่วเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ความทรงจำเริ่มกระพริบผ่านจิตใจของเขา และความคิดของเขาก็ถูกดึงกลับไปเมื่อสิบปีก่อน
องค์ชายที่อายุต่ำกว่า 12 พรรษาไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยตัวเอง และยังคงอยู่ในพระราชวังพร้อมกับแม่ซึ่งเป็นพระสนมของฮ่องเต้ ตั้งแต่อายุยังน้อยเขารู้ว่าพระชายาหยุนรับเลี้ยงเขา พระชายาหยุนเคยบอกเขาว่านางเพิ่งเข้ามาในพระราชวังและนางก็ไม่คุ้นเคยเลย นางโกรธฮ่องเต้เช่นกันและไม่ต้องการเห็นหน้าเขา นางรู้สึกเบื่อหน่ายกับความคิดของนางอย่างแท้จริง สิ่งนี้ใกล้เคียงกับการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของพระสนมจาว ดังนั้นนางจึงวิ่งไปหาและนำซวนเทียนฮั่วกลับมา อดีตฮองเฮาตรวจสอบ อย่างไรก็ตาม พระชายาหยุนบ่นเรื่องนี้กับฮ่องเต้ จากช่วงเวลานั้นเขากลายเป็นบุตรชายของนาง
ในเวลานั้นเขาอายุ 2 ขวบ ความสัมพันธ์ของพระชายาหยุนกับฮ่องเต้ได้รับการแก้ไขซึ่งส่งผลให้มีองค์ชายเก้า ซวนเทียนฮั่วในวัย 2 ขวบมีความทรงจำที่ดีอยู่แล้ว เขาจำได้อย่างชัดเจนในคืนที่พระชายาหยุนให้กำเนิดน้องเก้าของเขา ในเวลานั้นพระสนมคนหนึ่งได้ส่งบ่าวรับใช้ให้นำยามาให้ 1 ชาม พระชายาหยุนดื่มและเกือบเสียชีวิตจากภาวะแทรกซ้อน ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ อย่างไรก็ตามเขาจำสิ่งนี้ได้ หลังจากนั้นไม่กี่ปีเขาก็มีพลังของเขาเอง จากนั้นเขาก็หาข้ออ้างที่จะลงโทษครอบครัวมารดาของพระสนม หลังจากการกำจัดของครอบครัวของนาง พระสนมก็ตรอมใจตายในตำหนักเย็น
นั่นคือสาเหตุที่เขาไม่ใช่เทพเซียน ด้านหลังของใบหน้านี้ถูกซ่อนอยู่ในจิตใจที่กระด้างหรือไม่อ่อนโยนเท่าซวนเทียนหมิง มันเป็นเพียงจิตใจนี้จะปรากฏตัวเมื่อใครบางคนที่เขาใส่ใจเป็นอันตราย ในชีวิตนี้ผู้คนที่เขาห่วงใยคือ : พระชายาหยุน, หมิงเอ๋อ, เสด็จพ่อ และ… เขาขยายความคิดของเขาไปยังสนามรบในภาคเหนือ นอกจากนี้ยังมีอาเฮง…
“ข้าสัญญาขอรับ” เขาพูดและเก็บเสียงของเขาให้สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่จำเป็นต้องรอจนกว่าข้าจะมีทรัพย์สินเงินทอง ข้าไม่ปรารถนาที่จะสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ เมื่อหมิงเอ๋อสามารถที่จะให้เสด็จพ่อรู้สึกสบายพระทัยที่จะยกบัลลังก์ให้เขา ข้าจะพาเสด็จแม่และเสด็จพ่อไปอาศัยอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขา ข้าจะสร้างบ้านที่เหมาะสมกับความต้องการของเสด็จแม่เพื่อเพลิดเพลินไปกับภูเขาและแม่น้ำขอรับ”
นี่เป็นครั้งแรกที่พระชายาหยุนไม่ได้แสดงความไม่เห็นด้วยกับการกล่าวถึงฮ่องเต้ นางกลับเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่เดิมนางเป็นนกภูเขา นางไม่เคยเป็นนกที่เลี้ยงในพระราชวัง นางมักจะเป็นคนที่ถกแขนเสื้อของนางเพื่อกินเนื้อสัตว์จำนวนมากในขณะที่ดื่มสุราจำนวนมาก นางคือหยุนเปียนเปี้ยน และนางจะร้องเพลงเมื่อมีความสุขและสาปแช่งเมื่อไม่มีความสุข นางไม่เคยอยากจะเป็นคนที่สวมมงกุฎทองหรือปั้นยิ้มตลอดเวลา หรือคนที่ผู้อื่นต้องคำนับและกล่าวถึงในฐานะพระชายาหยุน !
ใช้เวลา 20 ปีในพระราชวังก็เพียงพอแล้ว !
กองทัพของซวนเทียนหมิงมาถึงเมืองหลวงก่อน แต่ไม่ได้เข้าสู่เมืองหลวงอย่างที่เคยทำมาก่อน ทหารทั้งหมดกลับไปยังค่ายทหารในขณะที่มีเพียงซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงนำกลุ่มที่มีหลี่เฉิงและเสี่ยวหยาเข้ามาในเมืองหลวง
ทันใดที่รถม้าเข้ามาในเมือง เฟิงหยูเฮงไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่คร่ำครวญว่า “เมื่อเราจากไปก็เริ่มต้นของฤดูหนาว ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิของปีต่อมา ซวนเทียนหมิง ตอนนี้ข้าอายุ 14 ปีแล้ว” นางกระพริบตา “ในสถานที่ของเรา อายุ 14 ปีเป็นวัยที่ข้ายังคงเรียนหนังสืออยู่ ข้าเพิ่งเรียนจบเมื่ออายุ 22 เท่านั้น ข้าจะแต่งงานได้แล้ว”
ซวนเทียนหมิงยกคิ้วและไม่ถามสิ่งที่นางหมายถึงเมื่อนางกล่าวว่า “ในสถานที่ของเรา” เขาแค่จ้องมองนาง และกล่าวอย่างเย็นชา “พูดอีกครั้ง”
นางหดคอของนางและนิ่งเงียบ อย่างไรก็ตามนางก็บ่นอยู่ในใจ ในการเริ่มต้นการแต่งงานตอนอายุ 15 นั้นยังเร็วเกินไป
“อย่าคิดเกี่ยวกับสิ่งแปลกประหลาดเช่นนี้ เพียงแค่เชื่อฟังแต่งงานกับข้านี้ในปีหน้า ถ้ามันล่าช้าแม้แต่วันเดียวข้าจะถลกหนังเจ้า ! ” เขาพูดจาดุร้าย อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มีความดุร้ายอีกต่อไป
เฟิงหยูเฮงเริ่มหัวเราะเสียงดัง “องค์ชายเก้า ผู้คนเคยคิดว่าเจ้าเป็นองค์ชายเก้าแห่งนรก แม้กระนั้นใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วองค์ชายเก้าแห่งนรกนั้นเป็นพระโพธิสัตว์ สำหรับพลเมืองของเฉียนโจวที่ได้พบเจ้า พวกเขาโชคดีมากจริง ๆ ”
แน่นอนมันโชคดีมาก ระหว่างการเดินทางภาคเหนือจรดใต้ นอกจากคนไม่กี่คนในเมืองลั่วและเมืองบินบิน ส่วนที่เหลือเดินทางไปทางทิศใต้พร้อมกับกองทัพและเข้าสู่ดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน ซวนเทียนหมิงลบทางภาคเหนือออก และประกาศว่าเฉียนโจวล่มสลายแล้ว และตอนนี้ดินแดนเป็นของราชวงศ์ต้าชุน พลเมืองที่ติดตามมาเริ่มแยกย้ายกันในเจียงโจว มีบางอย่างที่ถูกทิ้งไว้ในสามมณฑลทางตอนเหนือขณะที่ทหารถูกส่งไปทั่วทุกมุมของประเทศ พวกเขากระจัดกระจายไปทั่วมีเพียงไม่กี่คนที่เหลืออยู่ในเมืองหลวง หรือเมืองที่นั่น เมื่อพวกเขาพบผืนดินในถิ่นทุรกันดารที่สามารถสร้างเมืองได้พวกเขาเริ่มเรียกคืนที่ดิน
เกือบครึ่งหนึ่งของพลเมืองในประเทศได้เข้ามาในราชวงศ์ต้าชุน ทำให้คลื่นแห่งความมีชีวิตชีวาและความเจริญรุ่งเรืองมาถึงพวกเขา สอนวิธีการทำเกษตรของราชวงศ์ต้าชุน และนำวีธีการผสมพันธุ์ของเฉียนโจวมาที่ราชวงศ์ต้าชุน ในเวลาเพียงสองเดือนสั้น ๆ การย้ายถิ่นฐานก็เสร็จสมบูรณ์
ซวนเทียนหมิงถอดหน้ากากทองคำออกแล้วส่งให้เฟิงหยูเฮง “เก็บไว้ในมิติ นั่นคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด”
เฟิงหยูเฮงวางหน้ากากไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ปลอดภัยในมิติของนาง จากนั้นนางก็ยิ้มและกล่าวกับเขาว่า “ใบหน้าที่ไม่เสียหายของเจ้าควรถูกอธิบายต่อโลกภายนอกได้อย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงตอบนางด้วยรอยยิ้ม “ข้ามีหมอเทวดาอยู่ข้าง ๆ อาการบาดเจ็บแบบไหนที่ไม่สามารถรักษาได้ ? หากมีคำถามใด ๆ เกี่ยวกับมันเพียงแค่ผลักมันไปในทิศทางนั้น องค์ชายผู้นี้มีความสุขกับการไม่ได้ใช้งาน”
นางยิ้มและสบถกับเขา “เจ้าใช้ผู้หญิงเพื่อปกป้องเรื่องนี้ ไร้ยางอาย” จากนั้นนางก็ยกผ้าม่านแล้วมองไปที่เมืองหลวงที่นางไม่ได้เห็นมานาน
ในเวลานี้รถม้าได้ผ่านร้านปัก ที่นั่นนางเห็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์และน่าภาคภูมิใจ นางถือชุดสีแดงสดขณะที่มีมือวางบนสะโพกของนาง “ผู้คนข้างในออกไปข้างนอก ! อย่ากลับมาเพราะเจ้าลังเลที่จะทำอะไรสักอย่าง เจ้ามีความกล้าพอที่จะทำลายชุดแต่งงานผ้าเสฉวนนี้ แต่เจ้าไม่มีความสามารถที่จะยอมรับได้ใช่หรือไม่ ? ทุกคนออกไปจากที่นี่!” ขณะที่นางพูดอย่างนี้นางก็เตะประตูด้วย “ปัง”
จำนวนผู้เข้าชมเพิ่มขึ้น และเฟิงหยูเฮงตะโกนอย่างรวดเร็ว “หยุด, หยุด, หยุดรถก่อน ! ”
คนขับนำม้าหยุดอย่างรวดเร็ว และซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างไร้ประโยชน์ว่า “สิ่งนี้เกิดขึ้นตลอดเวลา มีอะไรให้ดูหรือ ? ”
หยูเฮงส่ายหัว “ร้านนี้เป็นของแม่รองอัน” นางชี้ไปที่ร้านปักด้านนอกแล้วพูดว่า “ร้านนี้เป็นร้านปักที่เป็นส่วนหนึ่งของสินเดิม ในอนาคตร้านนี้จะเป็นของเซียงหรู เป็นส่วนหนึ่งของสินเดิมของนาง มันแปลก การเย็บปักที่ทำโดยร้านค้านั้นมักจะทำให้ผู้คนยกย่องชมเชย ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นในวันนี้ ? ”
ซวนเทียนหมิงก็เริ่มให้ความสนใจเล็กน้อย เมื่อมองไปรอบ ๆ
ในเวลานี้บ่าวรับใช้ที่เตะประตูคลี่เสื้อผ้าในมือของนาง และแสดงให้ผู้ชมทั้งหมดเห็น จากนั้นนางก็พูดด้วยความโกรธว่า “ทุกคนเห็นหรือไม่ มันเป็นร้านปักที่ดีที่สุดในเมืองหลวงที่ทำลายเสื้อผ้าชุดเสฉวนของคุณหนูเช่นนี้ ! นี่คืออะไร ? เจ้าเห็นหรือไม่ สิ่งนี้ปักอยู่บนผ้า ? มันเป็นเป็ด ! สิ่งที่เราต้องการคือเป็ดแมนดาริน แต่พวกเขาก็ปักเป็ดทั่วไป นี่เป็นเพียงคำสาปหรือไม่ ? ” *
หยูเฮงเห็นการเย็บเมื่อชุดไม่ได้คลี่ออก เมื่อมองไปที่นางก็เริ่มหัวเราะทันที “มันเป็นเป็ดทั่วไปคู่หนึ่งจริง ๆ !” นางหัวเราะหนักจนท้องของนางเจ็บ โดยไม่คำนึงว่าใครเป็นคนผิด ความจริงที่ว่าเป็ดธรรมดาคู่หนึ่งพบทางเข้าสู่ชุดแต่งงานก็ตลกดี
ซวนเทียนหมิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “กลับกันเถิด”
นางเห็นด้วย และยังคงหัวเราะต่ออีกเล็กน้อย
ในเวลานี้พลเมืองก็เริ่มประณามร้านปัก ท้ายที่สุดแล้วสำหรับเป็ดธรรมดาคู่หนึ่งที่ถูกปักลงบนชุดแต่งงานของใครบางคนนั้นไม่มีเหตุผลมากเกินไป
แต่ก็มีคนที่คัดค้าน “ไม่ถูกต้อง แม้ว่าช่างเย็บของร้านนี้ไม่ดีที่สุดในเมืองหลวง นางก็เป็นที่รู้จักกันดี นางจะทำผิดแบบนี้ได้อย่างไร”
บางคนมองที่เป็ดอย่างระมัดระวังมากขึ้นจากนั้นก็ส่ายหัว “นั่นไม่ถูกต้อง ดูที่รอยเย็บ พวกมันหนาและยุ่ยมาก ช่างเย็บจะทำได้อย่างไร ? เจ้าไม่ได้มาผิดที่ใช่หรือไม่ ? ”
ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีขาว “บ้า ! ข้าไม่ได้มาผิดที่ มันคือที่นี่ ! สิบวันที่ผ่านมาข้านำผ้าเสฉวนมาที่ร้านนี้ด้วยตัวเองและมอบให้กับเจ้าของร้าน ดูสิ มีสัญญาอยู่ด้วย ! ” นางกางกระดาษออกและมีสัญญาอยู่จริง หญิงสาวเริ่มสบถเสียงดัง “การรับงานโดยไม่มีความสามารถเพื่อหารายได้จากเงินของเรา เจ้ารู้หรือไม่ว่าผ้าเสฉวนผืนนี้ราคาแพงแค่ไหน ? เจ้าสามารถจ่ายได้หรือไม่ มันแพงมาก ถ้าเจ้าไม่ให้คำอธิบายกับเราวันนี้ ข้าจะให้คนมาที่ร้านนี้ทันที ! ”
เจ้าของร้านปักออกมา มันเป็นช่างเย็บที่มีอายุมากและนางก็พูดกับบ่าวรับใช้อย่างไร้ประโยชน์ว่า “คุณหนูในตระกูลของเจ้ากำลังจะแต่งงาน และนี่เป็นเรื่องเฉลิมฉลอง การแต่งงานตามธรรมชาตินั้นจำเป็นต้องมีช่างเย็บชั้นยอดเพื่อทำงาน แต่เจ้าไม่ต้องการช่างเย็บ หลังจากมาที่นี่เจ้าได้เลือกคุณหนูสามของตระกูลเพื่อทำผลงาน คุณหนูสามนั้นมาจากตระกูลใหญ่เช่นกัน เจ้าจะทำให้นางขายหน้าได้มากขนาดไหน ? ”
บ่าวรับใช้จ้อง “มีคนมาจากตระกูลใหญ่หรือไม่ ? นังบ้า ! บิดาของนางไม่มีอะไรมากไปกว่าขันทีที่เลี้ยงม้า นางกำลังทำอะไร? การใช้นางเพื่อปักชุดแต่งงานเป็นเพราะเราคิดถึงนางมาก มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าไม่ใช่คนโง่ที่ปฏิเสธข้อเสนอที่รักษาหน้า ! คุณหนูในตระกูลของเราคือคุณหนูรองของคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ผู้หญิงที่เจ้าพูดถึงไม่คุ้มค่าที่จะถือรองเท้าของนาง ! ”
——————————————————————————————————
* TN: เชื่อว่าเป็ดแมนดารินเป็นคู่ชีวิตที่ยืนยาวเหมือนเป็ดชนิดอื่น
