ตอนที่ 623 เรื่องแรกหลังจากกลับไปที่เมืองหลวง
ใครจะรู้ว่าหลู่เหยาคิดอย่างไร นางรู้ว่าเฟิงหยูเฮงกลับมาเมืองหลวงแล้ว และนางก็รู้ว่าเป็นไปได้ที่เฟิงหยูเฮงจะมาบ้านตระกูลเฟิง อย่างไรก็ตามนางเชื่อว่าด้วยสถานะของนางในฐานะคู่หมั้นของตระกูลเหยา และหากนางลดตัวลงมา “ขอโทษ” แม้กระทั่งองค์หญิงจี่อันเองจะไม่กล้าฉีกหน้านาง
แต่นางไม่เคยคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมีทัศนคติแบบนี้ต่อนางเมื่อปรากฏตัว
เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสีชมพูเดินผ่านฝูงชนอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากของหลู่เหยาเริ่มกระตุกเล็กน้อย การเคลื่อนไหวของเฟิงหยูเฮงสร้างสายลม แม้ว่านางจะสวมชุดยาว แต่นางก็ไม่สามารถก้าวยาว ๆ ได้ แต่ด้วยความสูงของนาง ฝูงชนจึงรู้สึกราวกับว่าอากาศรอบตัวนางเย็นเยียบ อากาศของต้นฤดูใบไม้ร่วงเริ่มที่จะหยุด
ความเศร้าโศกในใจของเฟิงเซียงหรูไปถึงจุดสูงสุด เมื่อเห็นการมาถึงของเฟิงหยูเฮง นางเดินไป 2 ก้าว จ้องมองไปที่อีกฝ่ายพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาในดวงตาของนาง “พี่รอง”
เฟิงหยูเฮงลอบถอนใจและยื่นมือให้เฟิงเซียงหรู “อย่ากลัวเลย ข้ากลับมาแล้ว” จากนั้นนางหันไปจ้องมองหลู่เหยาผู้ซึ่งตัวแข็งทื่อและถามด้วยความสับสน “คุณหนูรองของคฤหาสน์เสนาบดี ทำไมเจ้าไม่คุกเข่าเมื่อเห็นองค์หญิง ? ”
เหงื่อเย็นปรากฏทั่วร่างกายของหลู่เหยา นางคุกเข่าอย่างรวดเร็ว นางตะโกนว่า “หลู่เหยา หญิงสาวผู้ต่ำต้อยคนนี้คารวะองค์หญิงจี่อันเพคะ“
ฝูงชนที่อยู่โดยรอบก็มีปฏิกิริยาตอบโต้คุกเข่า และตะโกนเสียงดัง “คารวะองค์หญิงจี่อันเพคะ”
เฟิงหยูเฮงไม่แม้แต่จะมองคนที่ดื้อรั้นเหล่านั้น นางลากเฟิงเซียงหรูเดินไปที่หลู่เหยา และมองลงไปถามนางว่า “เจ้าได้ยินคำถามขององค์หญิงหรือไม่ ? ”
หลุ่เหยาตกใจ และในที่สุดก็จำได้ว่าเฟิงหยูเฮงเพิ่งถามว่า “เจ้าคิดอะไรอยู่” นางคิดกับตัวเองอยู่พักหนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ข้าคิดที่จะให้ความช่วยเหลือทางการเงินเพคะ” นางพบว่ามันยากเล็กน้อยที่จะพูดต่อไป ก่อนหน้านี้นางบอกว่านางให้ของกำนัลกับเฟิงเซียงหรู มันให้ความรู้สึกราวกับว่ามีความหมายอันเป็นกุศลอยู่เบื้องหลัง แต่ตอนนี้นางอยู่ต่อหน้าเฟิงหยูเฮง นางรู้สึกผิดอย่างแท้จริง
เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงงวยและถามเฟิงเซียงหรู “เงินที่ข้าให้ไปนั้นไม่พอหรือ ? ”
เฟิงเซียงหรูส่ายหัว “เพียงพอเจ้าค่ะ ส่วนใหญ่ยังไม่ได้ใช้เลยเจ้าค่ะ”
“ร้านปักของแม่รองอัน ขาดงานเย็บปักหรือไม่ ? เจ้าเคยช่วยเย็บปักที่นั่นมาก่อนหรือไม่ ? ”
“ไม่เคยเจ้าค่ะ” เฟิงเซียงหรูส่ายหน้า “การเย็บปักจากร้านล้วนเป็นฝีมือของเจียงหนาน ทักษะของพวกนางดีที่สุด โดยไม่ต้องเปรียบเทียบกับเย็บปักในพระราชวัง พวกนางอาจได้รับการพิจารณาว่าดีที่สุดในเมืองหลวง ทักษะของข้าไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับช่างปักเหล่านั้นได้ และครอบครัวก็ไม่อนุญาตให้ข้าอวดฝีมือของข้าต่อหน้าสาธารณะ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่เคยทำอะไรกับร้าน คราวนี้มันเป็นคุณหนูรองตระกูลหลู่บอกว่าต้องเป็นข้าที่ปักเท่านั้น ไม่อย่างนั้นนางจะทำให้ร้านของเราไม่สามารถเปิดในเมืองหลวงได้ต่อไป ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้และจำต้องยอมรับงานเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุดในโลกอย่างแท้จริง “น้องสาวของข้าเปิดร้านขายของ และไม่ว่ามันจะเปิดได้หรือไม่จะขึ้นอยู่กับสิ่งที่คุณหนูรองของคฤหาสน์เสนาบดีกล่าวหรือไม่ ใครกันที่ให้อำนาจนี้กับเจ้า”
หลู่เหยาโบกมือของนาง “ไม่ใช่เลย ข้าไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ ข้าไม่เคยพูดอย่างนั้นจริง ๆ ! ”
เฟิงเซียงหรูชี้ไปที่หญิงสาวและกล่าวว่า “ในวันนั้นเจ้าของร้านปักผ้าพาหญิงสาวคนนี้มาที่คฤหาสน์และพูดกับข้าก่อนหน้านี้”
หลู่เหยาไม่ได้พูดอะไรและตบบ่าวรับใช้ “เจ้ากล้าจริง ๆ ! ใครที่อนุญาตให้เจ้าพูดอย่างนั้น ? ”
บ่าวรับใช้มองดูความเศร้าบนใบหน้าของนาง อย่างไรก็ตามเมื่อนางมองหลู่เหยานางก็เข้าใจดีว่าสิ่งที่ขาดหายไปของนางคืออยากจะผลักนางออกไป นางกัดฟันของนางและมองทางเฟิงเซียงหรู “คุณหนูสาม ช่วยไว้ชีวิตข้าด้วยเจ้าค่ะ มันเป็นบ่าวรับใช้ผู้นี้ที่พูดจากเหลวไหล มันไม่เกี่ยวข้องกับคุณหนูเลยเจ้าค่ะ! ข้าขอให้คุณหนูสามเมตตาด้วย ! ”
ขณะที่นางพูด นางคว้าชุดของเฟิงเซียงหรู เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วและก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวพูดอย่างโกรธแค้น “ใครบอกว่าข้าต้องการชีวิตของเจ้า ทำไมบ่าวรับใช้ของเจ้าถึงพูดเรื่องเหลวไหลอย่างนี้ ? ”
หลู่เหยาจ้องอย่างรุนแรงที่บ่าวรับใช้แล้วก็พูดอย่างดุเดือดว่า “คุณหนูสามตระกูลเฟิงเป็นคนใจกว้าง ทำไมเจ้าไม่ขอบคุณ ! ”
บ่าวรับใช้เริ่มทำงานอีกครั้ง
เฟิงหยูเฮงดูทั้งสอง ราวกับว่าพวกเขาย้อนเวลากลับไปเมื่อตระกูลเฟิงมีอำนาจมาก นางต่อสู้ทางของนางผ่านสภาพแวดล้อมแบบนี้ทีละขั้นตอน นางออกมาจากสภาพแวดล้อมนั้นโดยการต่อสู้ผ่านการกบฏหลังจากการสมคบ ผู้คนมากมายเสียชีวิตระหว่างการต่อสู้ที่เรือนด้านใน นางรู้ว่าเรื่องนี้น่ากลัวแค่ไหน อย่างไรก็ตามเมื่อนางมองดูหลู่เหยา นางไม่กล้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้านางแต่งงานกับตระกูลเหยา นางจะอนุญาตให้ตระกูลเหยาที่ยิ่งใหญ่ได้รับอันตรายจากอีกฝ่ายได้อย่างไร
เมื่อเห็นว่าตาของเฟิงหยูเฮงนั้นเย็นชาลง และความหวาดกลัวในหัวใจของหลู่เหยาก็ยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น ในที่สุดบิดาของนาง ซ่งซองก็สามารถดำรงตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายได้ ความรู้สึกของความเหนือกว่ามาจากการที่อยู่ต่ำกว่าคนเดียว และเหนือสิ่งอื่นใดที่ตระกูลหลู่เริ่มเพลิดเพลินไปกับการถูกทำลายโดยเฟิงหยูเฮง นางรู้สึกไม่สมส่วน แต่นางก็รู้ด้วยว่าคนตรงหน้านางจะต้องไม่โกรธเคือง ไม่เพียงแต่นางไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองได้ บางทีอำนาจของตระกูลหลู่ไม่สามารถทำได้
ด้วยความคิดที่รวดเร็ว นางนำเสนอสิ่งที่นางคิดว่าน่าเชื่อถือที่สุด นางพูดกับเฟิงหยูเฮง “องค์หญิง เรื่องนี้เป็นความเข้าใจผิดอย่างแท้จริง ข้าทำมันด้วยความปรารถนาดี จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงผลมาจากบ่าวรับใช้คนนี้ที่ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร ทำให้คุณหนูสามโกรธ อีกไม่นานเราจะเป็นญาติกัน ให้อภัยข้าด้วยเจ้าค่ะ ! ”
คงจะดีถ้านางไม่พูดถึงการเป็นญาติ เมื่อได้ยินเรื่องนี้เฟิงหยูเฮงก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ท้องของนางเต็มไปด้วยความโกรธ นางพร้อมที่จะระเบิด อย่างไรก็ตามนางจำได้ว่าใบหน้าของลู่เหยาดูซีดจาง
นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา และให้ใบหน้าของลู่เหยามีเวลาซักพัก แต่การแต่งงานครั้งนี้… “องค์หญิงผู้นี้ได้หมั้นหมายกับองค์ชาย จะว่าไปองค์หญิงวู่หยางยังเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ ทำไมเจ้าไม่ลองปักชุดแต่งงานของเจ้าเองล่ะ เจ้าจะรังแกน้องสาวของข้าเพราะนางเป็นคนอ่อนแอ หลู่เหยา อย่าคิดว่าตำแหน่งเสนาบดีอยู่ในระดับสูง คิดถึงตระกูลเฟิงในฐานะบุตรสาว อย่าสร้างเรื่องที่หนักใจให้แก่บิดา”
หลังจากพูดจบแล้วนางก็หันไปหาฝูงชนที่ไม่ยอมพูดอะไร นางกล่าวด้วยความโกรธว่า “มันเป็นช่วงเวลาแห่งการเคาะและเรียกผู้คน แต่พวกเจ้าก็สามารถรวมตัวกันรอบ ๆ บ้านตระกูลเฟิงในตอนเช้าได้อย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของพวกเจ้าไม่ช้าจริง ๆ ! ”
ในหมู่ฝูงชน ส่วนใหญ่ของพวกเขาเริ่มตัวสั่น
การแสดงออกของเฟิงหยูเฮงกลายเป็นหนักยิ่งขึ้นโดยกล่าวว่า “พวกเจ้ารอมานานแล้วหรือยัง ? ทุกคำพูดของพวกเจ้ามีความชัดเจน องค์หญิงผู้นี้ต้องการถามพวกเจ้า ตระกูลเฟิงไม่ได้เป็นตระกูลเสนาบดีอีกต่อไป แต่เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกเจ้าทุกคนลืมไปแล้วว่ายังคงเป็นครอบครัวขององค์หญิง องค์หญิงผู้นี้ยังไม่ได้แต่งงาน แต่มีคนที่กล้าที่จะสร้างความเดือดร้อนและรังแกตระกูลเฟิง ถามตัวเองว่านี่เป็นความผิดประเภทใด”
ในเวลานี้เฮ่อจงที่ยืนอยู่ด้านข้างไม่สามารถทนได้และกล่าวว่า “แน่นอนว่านี่เป็นความผิดที่สมควรจะถูกประหาร ! แม้แต่ตระกูลใหญ่ก็ยังต้องถูกลงโทษ”
ฝูงชนเหล่านั้นแทบสิ้นสติด้วยความกลัว พวกเขาทั้งหมดต่างพากันตะลึงในขณะที่ขอร้องให้อภัย อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดตลอดเวลา นางดูพวกเขาอย่างเย็นชา ภายใต้การจ้องมองในที่สุดก็มีใครบางคนไม่สามารถทนได้และตะโกนว่า “มันเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ให้เงินกับเรา และให้พวกเรามาที่นี่เพื่อพูดแทนคุณหนูรองตระกูลหลู่ ! ”
เมื่อเสียงตะโกนดังออกมา ใบหน้าของหลู่เหยาก็หันไปด้วยความกลัว ขณะที่นางล้มลงกับพื้น บ่าวรับใช้ของนางก็เหมือนกัน พวกนางม้วนตัวเป็นลูกบอลและร้องไห้ด้วยความกลัว
เมื่อคนหนึ่งพูดความจริง คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ซ่อนมันต่อไป พวกเขาทั้งหมดโยนความผิดไปที่บ่าวรับใช้เพื่อให้ความคิดแก่พวกเขา ในไม่ช้ากลุ่มกบฏของคุณหนูรองตระกูลหลู่ก็ถูกเปิดเผย ฝูงชนที่ไม่ได้รับเงินและเข้ามาดูฉากที่เกิดขึ้นจริงก็เริ่มโทษว่าเป็นความผิด
เฟิงหยูเฮงยกมือของนางระงับเสียงของฝูงชน จากนั้นนางก็หันหลังกลับและพูดกับเฮ่อจงว่า “จงเรียกผู้ดูแลตระกูลและส่งบ่าวรับใช้คนนี้ไปยังทางการ ความผิดของนางจะเป็น… ทำร้ายญาติของขุนนาง อย่าลืมบอกเจ้าเมืองว่าเขาควรไปที่คฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แค่พูดว่าคนผู้นั้นถูกส่งมาจากองค์หญิง หากตระกูลหลู่มีข้อขัดแย้งให้พวกเขามาพูดกับข้าเอง”
เฮอจงฟังสิ่งนี้และรู้สึกโล่งใจ เขาพยักหน้าและปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว จับกุมบ่าวรับใช้อย่างรวดเร็ว
เมื่อบ่าวรับใช้ถูกนำตัวออกไป นางตะโกนซ้ำ ๆ ว่า “คุณหนูช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!” แต่ชีวิตของตัวเองคุณหนูของนางนั้นยังยากที่จะปกป้อง นางจะช่วยอีกฝ่ายได้อย่างไร
ฝูงชนยังคงคุกเข่าอยู่ที่นั่นรอการตัดสิน และเฟิงหยูเฮงบอกพวกเขาว่า “ไม่ว่าจะเป็นคนหรือทำงานอะไรก็ตาม สิ่งสำคัญคือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของพวกเจ้า เงินสามารถแก้ไขปัญหาได้ชั่วคราวเท่านั้น อย่างไรก็ตามมันไม่สามารถส่งผลกระทบต่อรากฐาน องค์หญิงผู้นี้สามารถเลือกที่จะไม่เอาความเรื่องนี้ได้ แต่พวกเจ้าต้องจำไว้ว่าข้าเป็นคนที่ไม่พอใจ หากมีเวลาอื่นข้าจะไม่รังเกียจที่จะเปิดลานประหารสำหรับพวกเจ้าในเมืองหลวง ! พวกเจ้าทุกคนลุกขึ้นและไปได้ ! ”
ฝูงชนสั่นเทาด้วยความกลัว ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาวิ่งออกไปพร้อมกับสาปแช่งหลู่เหยา ทำให้หน้าของหลู่เหยาซีดด้วยความโกรธ ความชั่วช้าปรากฏตัวเงียบ ๆ และบางครั้งนางก็จะโยนมันไปในทิศทางของเฟิงหยูเฮง
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้สนใจอะไร นางเพิ่งถามเฟิงเซียงหรู “เจ้าด้วย ถ้าเจ้าไม่ต้องการปักมันก็อย่าปักเลย มันเป็นผ้าเสฉวนที่ดีเลิศ แต่เจ้าก็ปักเป็ดธรรมดาคู่หนึ่ง ลืมมันไปเถิด” นางหันกลับมาแล้วพูดกับหวงซวน “ไปเอาผ้าเสฉวนคุณภาพสูงจากคฤหาสน์ขององค์หญิงและส่งไปยังตระกูลหลู่ แค่บอกว่าองค์หญิงจะชดใช้แทนน้องสาวของข้า”
หวงซวนพยักหน้า เฟิงเซียงหรูถอนหายใจและบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าไม่ได้ปักเป็ดนั้น เรื่องของคุณหนูตระกูลหลู่นั้นไร้เหตุผล และคุกคามข้าจนกลายเป็นที่รู้จัก เป็ดธรรมดาคู่หนึ่งนั้นถูกปักโดยองค์ชายสี่”
“ฮะ ? ” เฟิงหยูเฮงได้ยินเรื่องนี้และหัวเราะ “ซวนเทียนยี่ เขาเรียนรู้การปักจริง ๆ หรือ ? ”
“เจ้าค่ะ” เฟิงเซียงหรูพยักหน้า “เขาเรียนมาเกือบปีแล้ว และสามารถปักรูปทรงได้หลายอย่าง แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าพระองค์จะปักเป็ดธรรมดาคู่หนึ่งให้นาง” เมื่อนึกถึงเรื่องนี้นางก็โกรธ นางอดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้าแล้วกล่าวว่า “พี่รองไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าต่อว่าพระองค์แล้วและพระองค์จะไม่ทำอีกเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงลูบหัวเฟิงเซียงหรู ยิ้มแล้วกล่าวว่า “เฟิงเซียงหรูของเราสามารถจัดการใครบางคนได้ในขณะนี้”
ในขณะที่พี่น้องสองคนกำลังพูดคุยกับด้านข้าง หลู่เหยาซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้นดินเริ่มรู้สึกถึงหัวใจของนางกระตุก เป็ดเหล่านั้นถูกปักโดยองค์ชายสี่ นางได้ยินมาว่าองค์ชายสี่ถูกกักบริเวณในพระราชวัง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดำรงตำแหน่งเป็นองค์ชายอีกต่อไป และตอนนี้ก็เป็นพลเมืองสามัญ เขายังคงมีเลือดราชวงศ์ในเส้นเลือดของเขา ! เฟิงเซียงหรูคนนี้กล้าที่จะตะโกนใส่คนจากตระกูลของฮ่องเต้ ?
หลู่เหยาค่อย ๆ รู้ว่านางทำผิดพลาดร้ายแรง แม้แต่ตระกูลหลู่ก็ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ พวกเขาทำผิดในการตัดสินสถานะของตระกูลเฟิง
เฟิงจินหยวนถูกลดตำแหน่ง แต่ตระกูลเฟิงสูญเสียสถานะและความมั่งคั่งของเสนาบดี อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยังคงเป็นองค์หญิง นอกจากนั้นยังมีองค์ชายเก้า นางเคยได้ยินว่าเขาได้กลับมาเมืองหลวง…
“หลู่เหยา” ขณะที่นางเริ่มคิดอย่างระมัดระวัง เฟิงหยูเฮงดึงนางออกจากความคิดของนางและกลับสู่ความเป็นจริง และกล่าวกับนางว่า “ลุกขึ้น เจ้าต้องการคำตัดสินที่ยุติธรรมสำหรับเป็ดคู่นั้นใช่ไหม ข้าจะพาเจ้าไปที่ตำหนักปิงเพื่อคิดบัญชีนี้กับองค์ชายสี่”
