ตอนที่ 625 บ้านไม่เคยเหมือนบ้าน
เฟิงเฟินไดและเฟิงหยูเฮงต่างก็มีนิสัยไม่ยอมแพ้ และเฟิงจินหยวนก็รู้สึกหมดหนทางอย่างมาก เขาเริ่มคิดในใจของเขาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าปัจจุบันความอยู่รอดของ ตระกูลเฟิงจะขึ้นอยู่กับองค์ชายห้า เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งที่เฟิงหยูเฮงมีมาเป็นเวลานาน เขายังคงเลือกที่จะแนะนำให้เฟิงเฟินไดยอมแพ้
เขากระแอมและพูดกับเฟิงเฟินไดว่า “พี่รองของเจ้าเพิ่งกลับมา ในฐานะน้องสาวจงหยุดพูดสิ่งที่ไม่สมควรเช่นนั้น เจ้าไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไปแล้ว และควรเรียนรู้สิ่งที่เจ้าควรพูดและไม่ควรพูด”
เฟิงเฟินไดแค่นเสียงอย่างเย็นชาและมองเฟิงจินหยวน ความผิดหวังที่ปรากฏในดวงตาของนาง ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเหตุผลที่นางทำได้ในปีที่ผ่านมา แม้บิดาของนางจะแสดงความเคารพต่อนางมากขึ้นก็เพราะว่าเฟิงหยูเฮงไม่อยู่ เมื่อพี่รองกลับมาลมก็เปลี่ยนทิศทางทันที แม้ว่าตระกูลเฟิงจะอาศัยอยู่ในบ้านพักขององค์ชายห้า และแม้ว่าตระกูลเฟิงจะพึ่งพาเงินที่ได้จากองค์ชายห้า และแม้ว่าเฟิงจินหยวนจะอาศัยองค์ชายห้าสำหรับงาน ด้วยชื่อเสียงของเฟิงหยูเฮง บิดาคนนี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อยและสามารถระงับนางได้ทันที
“หืมม” นางพูดอย่างเย็นชา “ท่านพ่อพูดได้ดีจริง ๆ เนื่องจากพี่รองอยู่ที่นี่ ทำไมพี่รองไม่ดูแลครอบครัว ? พี่รองก็หมั้นกับองค์ชายด้วย แต่ทำไมคู่หมั้นของน้องสาวจึงจัดหาที่อยู่ด้วย ? ท่านพ่อ จะดีที่สุดถ้าท่านพ่อไม่คิดว่าข้าไม่ยุติธรรมเกินไป”
เฟิงจินหยวนกลัวว่าเฟิงเฟินไดจะพูดสิ่งเหล่านี้มากที่สุด ในไม่ช้าเขาก็พูดไม่ออก
มันคือเฟิงหยูเฮงที่มองเฟิงเฟินไดด้วยความประหลาดใจ ก่อนถามเฟิงจินหยวน “ท่านพ่อ องค์ชายห้าไม่ได้มอบบ้านหลังนี้ให้เป็นของกำนัลเมื่อขอแต่งงานกับน้องสี่หรือ ? โฉนดก็มอบให้ท่านพ่อแล้วไม่ใช่หรือ ? ”
ก่อนที่เฟิงจินหยวนจะพูด เฟิงเฟินไดไม่สามารถยับยั้งได้และตะโกนว่า “เจ้าหมายความเช่นไร ? ”
เฟิงหยูเฮงแบมือของนาง “อย่างที่ข้าพูด บ้านหลังนี้เป็นเงื่อนไขขององค์ชายห้าที่ต้องการแต่งงานกับเจ้า พูดง่าย ๆ ก็คือเจ้าสามารถคิดว่ามันเป็นข้อตกลงทางการค้า เขาใช้บ้านเพื่อซื้อเจ้าจากท่านพ่อ นั่นเป็นสาเหตุที่ท่านพ่อได้รับบ้าน เจ้าจะทำอะไรกับเรื่องนี้ ? ”
“เจ้า…” เฟิงเฟินไดไม่เคยคิดว่าเฟิงหยูเฮงจะทำสิ่งต่าง ๆ ให้น่าเกลียด นางต้องการที่จะปฏิเสธ แต่นางก็ยังคงพูดคำว่า “เจ้า” ซ้ำไปเรื่อย ๆ เมื่อนางเริ่มรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงไม่เหลือช่องให้นางโต้แย้ง มันฟังดูน่าเกลียดเล็กน้อย แต่นั่นเป็นความจริง !
เฟิงหยูเฮงเตือนนางว่า “เจ้าสามารถให้องค์ชายห้าเรียกคืนบ้านหลังนี้ได้ แต่ในขณะเดียวกันท่านพ่อก็สามารถยกเลิกการหมั้นได้ น้องสี่ เจ้าต้องการบ้านหรือคน ? ”
เฟิงเฟินไดต้องการคน แน่นอนว่านางต้องการคน ! แต่เมื่อถูกผลักกลับมาเช่นนี้ นางก็รู้สึกรับไม่ได้อย่างแท้จริง “พี่รองก็ต้องคิดเช่นกัน เจ้าจากไป 1 ปี แต่ตระกูลเฟิงของข้าได้รับการสนับสนุนตลอดเวลา องค์ชายห้าที่ส่งเงินให้แต่ละเดือนมาให้ข้า เจ้าคิดว่าตระกูลเฟิงจะสามารถอยู่รอดต่อไปได้หรือไม่ ? ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้สีหน้าของเฟิงจินหยวนน่าเกลียดอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตามนี่เป็นความจริงที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้
นี่ไม่ใช่กรณีของเฟิงหยูเฮง อย่างที่นางถามเฟิงเฟินไดว่า “เจ้าหมายความว่าข้าไม่ควรไปรับใช้อาณาจักร ข้าไม่ควรออกไปต่อสู้กับสงครามนานกว่าหนึ่งปี แต่ข้าควรจะอยู่บ้านเพื่อดูแลเจ้า แล้วครอบครัวล่ะ ? เจ้ากำลังพูดถึงครอบครัวของใคร ? ”
เฟิงเฟินไดกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “แน่นอนว่ามันคือบ้านตระกูลเฟิง ครอบครัวของเรา ! “
“ทำไมเจ้าต้องการให้ข้าดูแลเจ้า ? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงงวย และถามว่า “ข้าไม่ใช่คนใจบุญ เหตุใดข้าจึงต้องใส่ใจเรื่องของครอบครัวอื่น”
คราวนี้เฟิงจินหยวนไม่สามารถทนฟังได้ต่อไป “นี่จะอธิบายได้อย่างไรว่าเป็นครอบครัวของคนอื่น ? เป็นไปได้หรือไม่ว่านี่ไม่ใช่ครอบครัวของเจ้า ? เจ้าเพิ่งบอกว่าบ้านตระกูลเฟิงเป็นบ้านของเจ้า แต่ตอนนี้เจ้ากำลังต่อต้านอยู่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ข้าเพิ่งพูดว่าสถานที่แห่งนี้เป็นบ้านของข้าเพราะข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นว่าท่านถูกรังแก แต่ถ้าเจ้าอยากจะบอกว่านี่เป็นบ้านของข้าอย่างแท้จริง ข้าต้องถามท่านพ่อ เรือนของข้าอยู่ที่ไหน ? ห้องของข้าอยู่ไหน ? เรือนของจื่อหรูอยู่ไหน ? ห้องของจื่อหรูอยู่ที่ไหน? เจ้าบอกว่านี่คือบ้านของข้า แต่จื่อหรูและข้าเป็นบุตรชาย และบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ จื่อหรูยังเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล เป็นผลให้บ้านไม่ได้มีเรือนสำหรับเรา มันเป็นบ้านแบบไหน ? ”
เฟิงจินหยวนตัวแข็งทื่อและพูดอย่างไม่รู้ตัว “เจ้าสองคนไม่ได้อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงหรือ ? ”
“นั่นคือเหตุผลที่ข้าพูดว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา แต่เป็นคฤหาสน์ขององค์หญิง”
เฟิงเฟินไดพูดเยาะเย้ย “ไม่เป็นไรถ้าเจ้ารู้ความจริง”
“อืม” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้ารู้ความจริงของข้าได้ดีมาก ในความเป็นจริงถ้าเจ้าต้องการตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่เพียงแค่รับมัน เจ้าคิดว่าข้าต้องการหรือไม่” ด้วยการเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียง นางหัวเราะและกล่าวว่า “แต่ก่อนอื่นเจ้าต้องมีมารดาที่ดี”
“เจ้า ! ” เฟิงเฟินไดยืนขึ้นแล้วชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง นางเริ่มมึนงงเพราะความโกรธ นางเกลียดที่มีคนพูดถึงฮันชิมากที่สุด นั่นคือความอัปยศอดสูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของนาง ฮันชิไม่เพียงแต่ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือใด ๆ แก่นางเท่านั้น แต่นางยังทำบางสิ่งที่จะป้องกันไม่ให้นางกลายเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่อีกด้วย แม้ในความฝันของนาง นางก็รู้สึกเสียใจที่นางเป็นบุตรสาวของฮันชิ ตอนนี้เฟิงหยูเฮงพูดอย่างนี้ นางโกรธมากจนอยากจะบีบคอพี่รองของนางจนตาย แต่เมื่ออารมณ์เปลี่ยนไป รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง “พี่รองไม่เพียงแค่พูดถึงข้า มารดาของเจ้าดีกว่างั้นหรือ ? นางเป็นฆาตกรและทำให้ท่านพ่อพิการ ซึ่งทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในหมู่พลเมือง มีมารดาแบบนี้จะมีความภาคภูมิใจอะไร ? ”
ครั้งนี้มีการพาดพิง ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาต้องการที่จะหยุดการโต้เถียงครั้งนี้ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงเริ่มกล่าวแล้ว “ทั้งสองคนมีพระราชโองการหย่าร้างแล้ว หลังจากการหย่าร้างไม่มีการเกี่ยวข้องใด ๆ อีกต่อไป สำหรับการทำร้ายนั่นเป็นเรื่องส่วนตัว มันไม่เกี่ยวกับองค์หญิง อาการบาดเจ็บของท่านพ่อเป็นผลมาจากการป้องกันตนเอง และเขาควรตรวจสอบความผิดพลาดของตัวเอง การป้องกันภายในบ้านจำเป็นต้องได้รับการปรับปรุงหรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดรู้สึกว่าการโต้เถียงกับเฟิงหยูเฮงเป็นเหมือนการพยายามตีฝ้าย ไม่ว่านางจะมีอะไรระบายก็ไม่ถูกต้อง ไม่ว่านางจะทำอะไรก็ไม่สามารถสนุกได้ ตอนนี้เฟิงจินหยวนไม่ได้ช่วยนางพูดอะไร อันชิและเฟิงเซียงหรูก็นั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไร ในห้องนี้นางโดดเดี่ยวและไม่มีความช่วยเหลือ ในทันใดนั้นนางก็รู้สึกเสียใจที่ต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง ทันใดนั้นนางก็นึกถึงอดีต แม้ว่าจะมีการโต้เถียงอยู่เล็กน้อย แต่คฤหาสน์เฟิงนั้นมีชีวิตชีวาแค่ไหน !
เฟิงหยูเฮงไม่ได้อยู่ในบ้านของตระกูลเฟิงนานเกินไป แม้แต่ตั๋วแลกเงินที่นางตั้งใจจะมอบให้กับเฟิงจินหยวนก็ไม่ได้ถูกนำออกมา นางให้ผลไม้ ชาและขนมอบอย่างสุภาพมาก ราวกับว่านางเป็นแค่แขก หลังจากนั่งพักหนึ่งนางก็จากไป
เฟิงจินหยวนมาส่งนางที่ทางเข้าด้วยตัวเอง และอยากจะบอกกับบุตรสาวคนนี้ว่าให้มาเยี่ยมบ้านบ่อย ๆ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าครั้งนี้มีการพูดมันก็หมายความว่าตระกูลเฟิงจะเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาในฐานะแขก มาเยี่ยมมากกว่านี้สถานการณ์แบบไหนกันนะ? ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเป็น “กลับมาอยู่ที่นี่บ่อยขึ้น”
เฟิงหยูเฮงไม่ส่งเสียง แต่หวงซวนหัวเราะออกมา “ท่านเฟิง เจ้าลืมไปแล้วหรือ ? ที่อยู่นี้ไม่มีเรือนสำหรับคุณหนูของเรา”
เฟิงจินหยวนอาย อย่างไรก็ตามเขาตามด้วยคำถามก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะลดม่านรถม้าราชสำนัก “เอ่อ จื่อหรูยังอยู่ในพระราชวังหรือ ? ” เขารู้เพียงว่าเฟิงจื่อหรูถูกส่งเข้ามาในพระราชวัง องค์ชายห้าบอกเขาว่าเด็กได้รับการดูแลจากพระชายาหยุนและไม่สามารถหาสิ่งอื่นได้ เขาอาจไม่ได้มีความหวังใด ๆ ในตัวเฟิงหยูเฮง แต่มันก็เหมือนที่เฟิงหยูเฮงพูด เฟิงจื่อหรูเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลเฟิง เขาไม่สามารถมีบุตรได้อีกต่อไป และเฟิงจื่อหรูเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเฟิง เขาอยากพบเฟิงจื่อหรูจริง ๆ
เฟิงหยูเฮงไม่ได้ปิดบังมันและบอกเขาว่า “จื่อหรูไปชายแดนตะวันออกกับองค์ชายเจ็ด ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่”
“ไปชายแดนตะวันออกหรือ” เฟิงจินหยวนแข็งตัวอย่างโกรธเคืองกล่าวว่า “เจ้าอนุญาตให้เขาไปยังสนามรบได้อย่างไร ? ฮ่าๆ … อย่าเข้าไปข้างใน พูดอย่างชัดเจน จื่อหรูจะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่ ? ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เฟิงหยูเฮงลดม่านรถม้าราชสำนัก วังซวนยืนอยู่ข้างนอกและพูดกับเฟิงจินหยวน “ไม่มีสนามรบในภาคตะวันออก ความคิดเรื่องสนามรบมาจากไหน ? ท่านเฟิง นายน้อยอยู่กับองค์ชายเจ็ด องค์ชายอยู่ที่นั่นจะมีอันตรายได้อย่างไร ? ” หลังจากพูดจบนางก็หันหลังกลับ และเข้าไปในรถม้า คนขับรถไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเขาและเหวี่ยงม้าเพื่อตั้งรถม้าในการเคลื่อนไหว
วังซวนเล่นตั๋วแลกเงินที่นางนำออกมาจากแขนเสื้อของนาง และพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ข้าต้องกลับไปที่คลังเมื่อเรากลับไป การนำออกมาจะมากเกินไป”
หวงซวนยิ้มเยาะ “แน่นอน ข้าคิดว่าหลังจากหนึ่งปีที่ไม่พบพวกเขา ตระกูลจะดีขึ้น ผลก็คือพวกเขายังคงเหมือนเดิม” ขณะที่นางพูดนางพูดกับเฟิงหยูเฮง “ข้าเพิ่งพูดกับอนุอันเพื่อให้นางพาคุณหนูสามมาทานอาหารค่ำวันนี้เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้ายิ้มอย่างขมขื่น “ด้วยใบหน้าที่หยิ่งผยองของเฟิงเฟินได ทั้งสองจะต้องไม่ได้มีเวลาว่างในบ้านอย่างแน่นอน”
“มันไม่ใช่เวลาที่ง่ายเลยเจ้าค่ะ” วังชวนกล่าวว่า “ข้าสังเกตว่าอนุอันดูเหมือนจะผอมลง ใครจะรู้ว่านางโกรธแค่ไหนที่ต้องอดทน”
“เท่าที่ข้าเห็นนางก็อาจจะหย่ากับเฟิงจินหยวนได้เช่นกัน” หวงซวนเป็นคนที่พูดได้อย่างรวดเร็วเสมอ “อะไรคือจุดประสงค์ของการใช้วันเวลาของนางกับขันที ! และมันก็เหมือนอนุ มีความชื่นชอบอะไรอยู่ที่นั่นให้ระลึกถึง”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “เจ้าต้องรู้ว่านางเป็นอนุ อนุจะมีสิทธิอะไรที่จะหย่า ! การหย่าร้างเป็นสิ่งที่สงวนไว้สำหรับฮูหยินอย่างเป็นทางการ จำเป็นต้องมีการจับคู่ที่เหมาะสม และเอกสารที่เหมาะสม เมื่อการแต่งงานกลายเป็นทางการ สิ่งเหล่านี้เป็นข้อกำหนดสำหรับการหย่าร้าง อันชิไม่มีอะไรเลย”
คำพูดเหล่านี้ทำให้คนเศร้าโศกเสียใจกับอนุอัน
รถม้าราชสำนักกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงอย่างรวดเร็ว วังซวนมอบตั๋วแลกเงินให้หวงซวนโดยส่งนางกลับไปที่คลัง จากนั้นนางก็ไปที่คลังสินค้าและนำผ้าเสฉวนออกมา ถามเฟิงหยูเฮงว่า “คุณหนูดูสิเจ้าคะ ผืนนี้ใช้ได้หรือไม่ ถ้าใช้ได้ข้าจะส่งไปยังตระกูลหลู่ทันที”
เฟิงหยูเฮงมองดูแล้วพยักหน้ากล่าวว่า “ใช้ได้ ส่งผ้าเสฉวนที่มีคุณภาพสูงให้นาง”
วังซวนสั่งให้คนห่อผ้าเสฉวนทันทีแล้วกล่าวว่า “ใครจะรู้ว่าคุณหนูไม่ชอบใช้อะไรที่ต่ำต้อยเหมือนผ้าเสฉวน ในสายตาของตระกูลหลู่นั้น จริง ๆ แล้วมันเป็นผ้าที่ดีในการทำชุดแต่งงานให้กับบุตรสาวคนโตของฮูหยินใหญ่”
เฟิงหยูเฮงตกตะลึง “บุตรสาวคนโตของฮูหยินใหญ่ ? ตระกูลของพวกเขามีบุตรสาวคนที่สองของฮูหยินใหญ่ใช่หรือไม่ ? ”
“เจ้าค่ะ” วังชวนกล่าว “ท่านฮูหยินตระกูลหลู่ให้กำเนิดบุตรสาว 2 คน และบุตรชาย 1 คน หลู่เหยาเป็นบุตรสาวคนโตของฮูหยินใหญ่ ยังคงมีบุตรสาวคนที่สองของฮูหยินใหญ่ แต่ข้าไม่รู้ชื่อของนางและไม่เคยเห็นนางมาก่อนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงไม่ถามต่อ นางให้วังซวนรีบไปและรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ภายในคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายคนใหม่, ซ่งซองปัจจุบันอยู่ในระหว่างการศึกษาของเขาเอง เมื่อมองไปที่บุตรสาวของเขาที่คุกเข่า หลู่เหยาก็สั่นพร้อมกับกล่าวว่า “ในบรรดาคนทั้งหมดที่เจ้าทำให้ขุ่นเคืองได้ เจ้าคิดว่าข้าได้เป็นเสนาบดีมาได้ง่าย ๆ หรือ ? เจ้ารู้สึกว่าการเป็นบุตรสาวคนโตของฮูหยินใหญ่ด้วยการสั่นไหวเพียงครั้งเดียวนั้นยอดเยี่ยมมากหรือไม่ ? หลู่เหยา, ข้าทำทุกอย่างที่เป็นไปได้เพื่อช่วยให้เจ้าบรรลุเป้าหมาย การแต่งงานกับตระกูลเหยานั้นมีจุดประสงค์อะไร ? ไม่ใช่เพียงเพื่อปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรากับองค์หญิงจี่อันไม่ใช่หรือ ? ในอนาคตถ้าองค์ชายเก้าขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลเหยาจะไม่ดีไปกว่านี้หรือ แต่ดูสิ่งที่เจ้าทำลงไป”
หลู่เหยาคุกเข่าบนพื้นและร้องไห้ นางไม่สามารถพูดได้ ในขณะที่ฮูหยินใหญ่นั่งอยู่ข้าง ๆ อยากจะปลอบบุตรสาวสองสามคำ ในเวลานี้ผู้ติดตามจากภายนอกยกเสียงพูดขึ้นว่า “ท่านใต้เท้า มีคนมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ พวกเขาบอกว่าพวกเขามาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อมาส่งผ้าเฉฉวนเป็นค่าชดเชยให้กับคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ”
