ตอนที่ 632 ฮ่องเต้โจมตีตำหนักศศิเหมันต์
พระสนมหยวนชูซึ่งเพิ่งตัดสินใจยอมแพ้ในเรื่องนี้ ทันใดนั้นความสนใจของนางก็ถูกล่อลวงความสนใจโดยหรงเจิ้น มันคงดีถ้าแค่ฟัง นางถามหรงเจิ้ง “เกิดอะไรขึ้น ? ”
หยู่ซู่ปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนที่หรงเจิ้งกล่าวว่า “ฮ่องเต้และขันทีจางหยวนไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ ทั้งสองสร้างเกิดเสียงอึกทึกครึกโครมอย่างมากขอรับ”
พระสนมหยวนชูขมวดคิ้ว “การเคลื่อนไหวแบบไหนกันนะ ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยหรือ ? “
หรงเจิ้นส่ายหัว “ครั้งนี้แตกต่าง เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ไปด้วยความโกรธ ขณะที่เดินฝ่าบาทดูโกรธมาก แม้จะพูดว่าพระชายาหยุนกล้าออกจากพระราชวังได้อย่างไร ควรเป็นโทษประหารชีวิต”
“หืม?” พระสนมหยวนชูตกใจ “ฮ่องเต้ทรงทราบหรือ ? ” จากนั้นนางก็นึกถึงฮองเฮาและเย้ยหยันตัวเอง “หญิงชราผู้นั้น นางยังแสร้งสงบเพื่อต่อหน้าองค์หญิงจี่อัน ใครจะรู้ว่าในพริบตานางก็ไปบอกฝ่าบาท” นางลุกขึ้นยืน “ไปดูกันเถิด”
หยู่ซู่และหรงเจิ้งทั้งคู่ย้ายไปหยุดนาง หยู่ซู่กล่าวว่า “พระสนมอย่าไปเจ้าค่ะ ! ท่านลืมสิ่งที่เกิดขึ้นกับพระสนมหลี่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
พระสนมหยวนชูก็หยุดอยู่ในเส้นทางของนางทันทีที่ความทรงจำของพระราชวังฮ่องเต้ที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นก็โผล่ออกมาอีกครั้ง
นางจำไม่ได้ว่าปีไหน นางเพิ่งรู้ว่าฮ่องเต้ไปที่ตำหนักศศิเหมันต์เพื่อทำให้เกิดเสียงอึกทึก พระราชวังแห่งนี้มีพระสนมหลี่ระดับสูงที่ต้องการชมความมีชีวิตชีวา และเดินเข้าไป ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้จึงไม่สามารถเอาพระสนมออกจากอาคารได้ แต่ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้จจับคอนางด้วยความโกรธและทำให้นางตาย
นับตั้งแต่ช่วงเวลานั้นไม่มีใครที่กล้าไปยุ่งกับฮ่องเต้เมื่อเขาไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ ทุกคนทำตัวราวกับว่าพวกเขาไม่เห็นและไม่ได้ยิน
พระสนมหยวนชูหันกลับมาอีกครั้งและนั่งลงบนเตียงอิฐอุ่น ๆ อย่างไรก็ตามนางยังไม่ยอมแพ้ นางบอกหรงเจิ้งว่า “หาคนที่คล่องแคล่วไปดูสถานการณ์”
หรงเจิ้นปฏิบัติตามและเดินออกไป
ตอนนี้เย็นแล้วและฮ่องเต้ได้นำทหารองครักษ์กลุ่มใหญ่มายืนที่ทางเข้าตำหนักศศิเหมันต์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว จางหยวนอยู่เคียงข้างเขา เขาท่าทางหนักใจและไม่ต้องการพูด
อาจเป็นเพราะเขาจ้องไปที่ประตูตำหนักศศิเหมันต์นานเกินไปเพราะฮ่องเต้เซไปมาสองครั้งและรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็ตั้งหลักได้ เขาตะโกนเสียงดังไปที่ตำหนักศศิเหมันต์ “ผู้คนข้างในฟัง ! เปิดประตู ! พระชายาหยุนหนีออกจากพระราชวังเป็นสิ่งที่เรารู้แล้ว เรามาวันนี้เพื่อจับทุกคนที่นี่ ทุกคนที่มีส่วนร่วมในการปิดบังการที่พระชายาหยุนออกจากพระราชวัง จะถูกประหารทั้งครอบครัว ! ”
นี่คือการตะโกนโดยใช้ความแข็งแกร่งภายในที่ไม่ได้ใช้มานานหลายปี เสียงตะโกนนี้มีลักษณะที่น่าประทับใจเล็กน้อย นอกจากนี้ยังมีคบเพลิงส่องสว่างในพื้นที่ทำให้ฉากรู้สึกตื่นเต้นมาก ดูเหมือนว่าบางสิ่งจะแตกออกได้ทุกเวลา
อย่างไรก็ตามยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากด้านในของตำหนักศศิเหมันต์
ฮ่องเต้ไม่หดหู่ใจ เขาดำเนินการต่อไป “เรากำลังพิจารณาว่าพระชายาหยุนอยู่ที่นี่มานานแล้ว และเราไม่มีความปรารถนาที่จะทำลายมัน เปิดประตูด้วยตัวเอง หากเจ้าร่วมมือ การลงโทษครอบครัวของเจ้าสามารถเจรจาได้”
จางหยวนจ้องไปที่ด้านข้าง สถานการณ์แบบนี้เป็นแบบไหน ? เขาสูญเสียท่าทางที่น่าประทับใจในประโยคเพียงไม่กี่ประโยค ?
ฮ่องเต้ก็รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสม ดังนั้นเขาจึงตะโกนว่า “เปิดประตูอย่างรวดเร็ว ! มันจะดีที่สุดถ้าเจ้ายอมแพ้ ! เจ้าต้องรู้ว่าในพระราชวังแห่งนี้ใครเป็นคนสุดท้ายที่พูดอย่างนั้น ? อย่าคิดว่าเราไม่กล้าพังประตูของเจ้า เราแค่รู้สึกเสียใจสำหรับประตูนี้ และรู้สึกเป็นทุกข์ที่ตำหนักศศิเหมันต์แห่งนี้ หากเจ้ายังคงทำตัวโง่เขลา อย่าโทษเราที่บังคับให้เราเข้าไปจับทุกคน ! ”
คราวนี้มันเป็นทหารยามของฮ่องเต้ที่ล้อมรอบบริเวณที่รู้สึกไม่น่าเชื่อ พวกเขารู้สึกว่ามีความเข้าใจผิดที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาไม่ได้มากับฮ่องเต้เพื่อจับพระชายาของฮ่องเต้ที่หนีออกจากพระราชวังหรอกหรือ ? ทำไมพวกเขาถึงรู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นโจร ?
ฮ่องเต้ยังคงกล่าวต่อไปว่า “การปล่อยพระชายาให้หนีออกจากพระราชวังอย่างลับ ๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าความผิดนั้นร้ายแรงขนาดไหน ? ผู้คนในตำหนักศศิเหมันต์ได้รับความโดดเด่นยิ่งขึ้น ! เราจะนับหนึ่งถึงสิบเพื่อให้เปิดประตู ไม่เช่นนั้นเราจะไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพังประตูเข้าไป ! ”
คราวนี้ในที่สุดก็มีเสียงที่มาจากข้างใน มันเป็นเสียงของเด็กสาว ฮ่องเต้สามารถบอกได้ว่ามันเป็นองครักษ์เงาหญิงที่มักจะพูดกับพระชายาหยุนเสมอ แต่เขาได้ยินนางกล่าวว่า “ฝ่าบาท คำพูดที่ฝ่าบาททรงตรัสไว้เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ฝ่าบาทจำได้หรือไม่ ! นับตั้งแต่วันที่ตำหนักศศิเหมันต์ถูกสร้างขึ้น ฝ่าบาทบอกว่าเราบ่าวรับใช้ที่ให้ดูแลพระชายาหยุน ให้ฟังพระชายาหยุนเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงการช่วยนางหลบหนีจากพระราชวัง ถึงแม้ว่านางต้องการจะฆ่าตัวตาย แต่เราก็ต้องช่วยนาง เป็นไปได้หรือไม่ที่ฝ่าบาทได้ลืมสิ่งที่ฝ่าบาททรงตรัสไว้เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ? ”
ฮ่องเต้กัดฟันของเขาด้วยความโกรธ “สถานการณ์เปลี่ยนไป ! เราแก่แล้วและจำอะไรไม่ได้ ! เปิดประตูอย่างรวดเร็วและยอมให้เราจับกุม ! ”
องครักษ์เงาหญิงยังคงกล่าวต่อไป “ฝ่าบาทไม่มีจุดประสงค์ในการใช้รูปแบบการต่อสู้ พระชายาหยุนของเรากล่าวว่าหากฝ่าบาทต้องการเล่นเพียงเล่นรอบนอก ทั้งสองวิธีนางไม่ได้ตั้งใจจะนอนหลับตลอดทั้งคืน เพียงแค่ปฏิบัติต่อมันเพื่อบรรเทาความเบื่อหน่ายของนาง ! พระชายายังบอกอีกว่าฝ่าบาทสามารถทุบตำหนักศศิเหมันต์แห่งนี้ได้ถ้าต้องการ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันเป็นดินแดนของราชวงศ์ หากมันถูกทำลายก็จะได้รับการซ่อมแซมโดยใช้เงินจากท้องพระคลัง นางคิดว่าประตูนี้น่าเกลียดและต้องการทำประตูใหม่มา โจมตี ! แต่ฝ่าบาทต้องคิดอย่างรอบคอบ พระชายากล่าวว่าหากมีวันหนึ่งที่ฝ่าบาทโจมตีประตู ความเคารพที่มีอยู่ระหว่างท่านทั้งสองจะหายไปโดยสิ้นเชิง ! บ่าวรับใช้ผู้นี้ได้ถ่ายทอดคำพูดของพระชายาหยุนต่อฝ่าบาท โปรดทำตามที่เห็นสมควร ! ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วจะไม่มีเสียงอีกต่อไป
ฮ่องเต้เข้ามาแทนที่ เมื่อมองไปที่ประตูแห่งตำหนักศศิเหมันต์ เขาเริ่มการต่อสู้ภายในอีกรอบ เขาควรโจมตีหรือไม่ หากเขาไม่ทำเช่นนั้น เขาจะเสียโอกาสนี้ไป ถ้าเขาโจมตีแล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้านางโกรธ ?
เขายังคงขัดแย้งกันมานาน ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้อย่างแท้จริง เขากระทุ้งศอกของเขา “เจ้าคิดว่าอย่างไร ! ”
ใจของจางหยวนล่มสลาย และเขาไม่ต้องการตอบ เขาบอกฮ่องเต้ว่า “ฝ่าบาทคือฮ่องเต้ ฝ่าบาทเคยได้ยินเกี่ยวกับฮ่องเต้ที่ถามความคิดของขันทีหรือไม่พะยะค่ะ ? ”
“ตอนนี้ยังไม่มี ! ” ฮ่องเต้พูดด้วยท่าทางที่กล้าหาญและมั่นใจ “คิดอย่างรวดเร็ว เราควรโจมตีประตูนี้หรือไม่ ? ”
จางหยวนยักไหล่ “อาจโจมตีได้ ! พระชายาหยุนไม่ได้พูดหรือว่านางต้องการประตูใหม่ หากฝ่าบาทกลัวว่านางจะให้ความสนใจฝ่าบาทน้อยลงในอนาคต เพียงแค่บอกว่าฝ่าบาทไม่ได้โจมตีตำหนักศศิเหมันต์ ฝ่าบาทแค่เปลี่ยนประตูให้พระชายา ถ้ายังไม่ได้เข้าไป ก็ให้บ่าวรับใช้คำนวณว่าจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไรในการเข้าประตูนี้”
เมื่อได้ยินแบบนี้ องครักษ์เงาหญิงเปล่งเสียงของนางอีกครั้ง “นางต้องการประตูทองคำบริสุทธิ์ ! ”
“ลืมมันซะ ! ” ฮ่องเต้โบกมือแล้วหันไปออกไป “เราไม่โจมตี ประตูทองคำบริสุทธิ์ หากเราต้องวางประตูทองคำบริสุทธิ์ และคำพูดของพลเมืองที่ได้ยินเรื่องนี้พวกเขาจะพูดอย่างแน่นอนว่าข้าเป็นผู้ปกครองที่เอาแต่ใจตัวเอง ! ไม่ดี ไม่ดี แผนนี้ไม่ดี กลับไปและคิดให้รอบคอบ มีวิธีอื่นที่จะพานางออกมา”
จางหยวนรีบตามไปด้านหลัง แม้กระนั้นเขาถอนหายใจโล่งอกด้านใน เขาไม่กลัวสิ่งอื่นใด เขาแค่กลัวว่าคนในตำหนักศศิเหมันต์จะตกหลุมพราง หากพวกเขาเชื่ออย่างแท้จริงว่าฮ่องเต้รู้เรื่องเกี่ยวกับพระชายาหยุนออกจากพระราชวัง จากนั้นวางแผนที่จะเป็นผู้นำการโจมตีในพระราชวัง ปีแห่งความเงียบงันที่ผ่านมานี้จะไร้ผล
โชคดี โชคดีจริง ๆ ในท้ายที่สุดคนของตำหนักศศิเหมันต์เป็นเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเมืองที่ว่างเปล่า แต่พวกเขาก็ยังสามารถแสดงได้ดี
หลังจากที่ฮ่องเต้จากไป ฮ่องเต้ก็ออกเดินทาง หลังจากนั้นไม่นานประตูของพระราชวังก็เปิดออกเล็กน้อย และมีหัวเล็ก ๆ โผล่ออกมาเพื่อมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะดึงกลับเข้าไป ประตูถูกปิดด้วย
“น่ากลัว น่ากลัวเกินไป” ในตำหนักศศิเหมันต์ นางกำนัลที่ดูแลพระชายาหยุนตบหน้าอกนางแล้วกล่าวว่า “คราวนี้ข้ากลัวจนตายจริง ๆ ข้าคิดว่าในที่สุดเรื่องของพระชายาจะถูกเปิดเผย หากอฮ่องเต้อดทนได้นานกว่านี้อีกหน่อย เราคงไม่สามารถซ่อนมันต่อไปได้”
ยายแก่กลัวยิ่งกว่านางอีก นางถอนหายใจ “ชีวิตแก่ ๆ ของข้า ! ไม่ช้าก็เร็วจะต้องให้คำอธิบายแก่ฮ่องเต้”
นางกำนัลที่ดูแลตำหนักศศิเหมันต์, ซูหยูให้คนช่วยยายขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร “เราทำได้แค่รอเวลา องค์ชายเก้าได้ออกจากเมืองหลวงไปรับพระชายา พวกเขาคงจะกลับมาภายในสองสามวันนี่”
“จริงหรือเจ้าคะ ? ” หญิงสาวในพระราชวังยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งนี้ จากนั้นนางก็คุกเข่าและโค้งคำนับอย่างรวดเร็วไปทางทิศตะวันออกสวดอ้อนวอน “สวรรค์โปรดอำนวยพรและปกป้อง โปรดอนุญาตให้พระชายากลับมาอย่างรวดเร็วและปลอดภัยด้วยเจ้าคะ ! ”
นี่คือสิ่งที่ทุกคนในตำหนักศศิเหมันต์ต้องการ พวกเขาหวังมัน เป็นเวลาเกือบหนึ่งปี อย่างไรก็ตามพวกเขายังไม่ได้เห็นร่างของพระชายาหยุน ยางครั้งซูหยูจะสับสน และนางก็รู้สึกว่าพระชายาหยุนอาจไม่กลับมา พวกเขาจะต้องปกป้องตำหนักศศิเหมันต์อันว่างเปล่า พวกเขาจะต้องปกป้องเจ้านายที่ไม่ได้อยู่ที่นั่น โชคดีที่องค์ชายเก้า และองค์หญิงจี่อันกลับมายังเมืองหลวง ในที่สุดตำหนักศศิเหมันต์ก็มีความหวัง
ความมีชีวิตชีวาในด้านนี้ถูกสื่อไปยังพระสนมหยวนชูโดยหรงเจิ้ง หลังจากพูดจบเขาก็ส่ายหัวอย่างไม่มีประโยชน์ “มันเป็นความผิดของบ่าวรับใช้คนนี้ที่ไม่ทำงานอย่างละเอียด ข้าไม่เคยคิดเลยว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งแผนของฮ่องเต้ขอรับ”
หยู่ซู่ถอนหายใจ และกล่าวว่า “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฮ่องเต้ใช้พลังงานไปไม่น้อยในการพยายามหลอกล่อพระชายาหยุน ใครจะรู้ว่าคนของตำหนักศศิเหมันต์ยากที่จะหลอกลวง”
พระสนมหยวนชูฟังทั้งสอง และไม่ได้พูด หลังจากหยู่ซู่เรียกนางไม่กี่ครั้งนางก็ตอบสนองในที่สุด อย่างไรก็ตามนางกล่าวว่า “การกระทำนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย”
“หืม?” หยู่ซู่ตกตะลึง “พระสนมคิดอย่างไรเจ้าคะ ? ”
พระสนมหยวนชูกล่าวว่า “คิดหาวิธีส่งภายใน โดยการให้ฮ่องเต้เข้าไปเท่านั้น จะทำให้พระชายาหยุนหายตัวไปจากตำหนักศศิเหมันต์”
หยู่ซู่ขมวดคิ้ว “แต่พระองค์จะเข้าได้อย่างไรเจ้าคะ ? เพื่อเข้าสู่ตำหนักศศิเหมันต์ ฝ่าบาททำงานหนักมา 20 ปีแล้ว ตอนนี้…”
ริมฝีปากของพระสนมหยวนชูขดตัวขึ้นเล็กน้อย “ฮ่องเต้เข้าไปไม่ได้ ดังนั้นลองคิดถึงวิธีที่จะส่งเขาเข้าไป อย่ารู้สึกกังวล ให้ข้าคนนี้คิดอย่างรอบคอบ”
ภายในคฤหาสน์ขององค์หญิงในเมืองหลวง เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนได้ทำงานร่วมกันเพื่อนำฟู่โหร่งออกจากมิติ ในขณะนี้นางจะถูกอยู่ในห้องเก็บยา เหยาเซียนส่งน้ำยาให้กับเฟิงหยูเฮงเพื่อดูแล้วบอกนางว่า “ฉีดเข้ากล้ามเนื้อ ฉีดวันละครั้ง เมื่อเช้านี้ข้าฉีดให้นางตอนแปดโมง เจ้าควรฉีดนางประมาณแปดโมงเช้า” เมื่อทั้งสองพูด พวกเขาพูดทันสมัยเป็นนิสัยมากขึ้น เฟิงหยูเฮงสามารถค้นหาสไตล์ศตวรรษที่ 21 ของนางเมื่อนางอยู่กับเขา
นางยิ้มอย่างขมขื่น นางอาศัยอยู่ในราชวงศ์ต้าชุนนานเกินไป นานมาแล้วที่นางเกือบลืมว่านางเป็นใคร
เหยาเซียนออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อไปคฤหาสน์เหยา เฟิงหยูเฮงออกจากห้องเก็บยา และสั่งให้บ่าวรับใช้หาผ้าปูที่นอนชุดใหม่สำหรับห้องเก็บยา ในเวลานี้มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาหานาง และพูดอย่างเร่งด่วนว่า นายน้อยคนโตของตระกูลเหยาคงจะดื่มมาก และบอกว่าเขาอยากพบคุณหนูเจ้าค่ะ ! ”
