ตอนที่ 647 เฟิงจินหยวนยืนกราน
เมื่อเฟิงจินหยวนกำลังเตรียมพร้อมที่จะมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ขององค์หญิง เฟิงหยูเฮงอยู่ที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาพูดคุยกับเหยาเซียน
ทั้งสองเพิ่งกลับมาจากฝั่งของเหยาซื่อ เสี่ยวหยาไปอยู่กับเหยาซื่อแล้ว บานซูใช้ไปอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยให้เสี่ยวหยารู้สึกสบายใจ แต่เขาบอกชัดเจนว่าเขาจะกลับมาอีกครั้งเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน
คฤหาสน์เหยายังคงมีชีวิตชีวาอยู่ เพื่อเตรียมการสำหรับงานแต่งงานของเหยาซู่ทั้งครอบครัวจึงเริ่มทำงานอย่างวุ่นวาย เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึง ซูซื่อมองดูลักษณะของโคมไฟ นางชี้ไปที่โคมไฟรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าแล้วพูดกับบ่าวรับใช้ว่า “ไม่ใช่แบบนี้ เปลี่ยนพวกมันทั้งหมดให้เป็นวงกลม มันเป็นงานแต่งงาน ควรมีบรรยากาศเฉลิมฉลอง มันจะดีที่สุดถ้ามีความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน*” หลังจากพูดอย่างนี้นางพูดกับบ่าวรับใช้ในครัว “ครอบครัวของเราไม่ใช่ครอบครัวของขุนนาง ไม่มีใครที่เป็นขุนนาง นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่จำเป็นต้องเข้มงวดกับกฎมากเกินไป ตราบใดที่มีการปฏิบัติพิธีกรรมสิ่งต่าง ๆ ก็ดูสวยงาม และอาหารที่ดีนั่นคือสิ่งที่สำคัญ”
บ่าวรับใช้พยักหน้า และปฏิบัติตาม
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาถึง ซูซื่อก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แต่เหยาเซียนก็หยุดนางบอกกับนางว่า “อาเฮงจะมาทานอาหารค่ำในคืนนี้ ตอนนี้เรามีเรื่องสำคัญที่จะต้องหารือ อย่ารบกวน”
ซูซื่ได้ยินสิ่งนี้ และถอยกลับอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามนางยังคงกระซิบอย่างเงียบๆ กับเฟิงหยูเฮง “คืนนี้นอนกับข้า ! ”
เฟิงหยูเฮงทำอะไรไม่ถูก และยิ้มขณะพยักหน้า
ทั้งสองเดินตรงไปที่ห้องหนังสือของเหยาเซียน เหยาเซียนบอกเฟิงหยูเฮงว่า “ตรวจสอบดีเอ็นเอของเสี่ยวหยาแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างพวกเจ้าทั้งสองคน”
“จริงหรือเจ้าคะ ? ” เฟิงหยูเฮงตกตะลึง แม้ว่าผลลัพธ์นี้สมเหตุสมผล แต่ก็ทำให้รู้สึกแปลกใจ “แล้วทำไมนางถึงเหมือนข้ามากเจ้าค่ะ”
เหยาเซียนบอกนางว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป ในโลกนี้จะมีใครบางคนที่มีลักษณะคล้ายกัน ไม่มีความจำเป็นที่พวกเขาจะต้องเกี่ยวข้อง แต่สำหรับพวกเขาที่จะมีลักษณะคล้ายกันกับฝาแฝดเป็นผลมาจากความศักดิ์สิทธิ์ของผู้สร้าง เจ้ายังเป็นใครบางคนจากยุคปัจจุบัน เจ้าน่าจะเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า ในชีวิตที่ผ่านมานางมีคนไม่กี่คนที่ดูเหมือนไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ผู้คนคิดว่ามันเป็นความลึกลับของโลก อย่างไรก็ตามมันไม่สามารถอธิบายได้โดยพันธุศาสตร์
นางยักไหล่ และยิ้ม “ดูเหมือนว่าข้ากังวลมากเกินไป ข้าคิดว่าเฟิงจินหยวนแอบไปมีบ้านเล็กที่ห่างไกลจากบ้าน”
เหยาเซียนพูดจาเย้ยหยันอย่างเย็นชา “เฟิงจินหยวน หากไม่ใช่เพราะเขาตกอยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันของเขา ข้าจะวางแผนจัดการเขาแน่ ๆ ”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจเล็กน้อยกล่าวว่า “ในความเป็นจริงข้าไม่เคยคิดว่าจะโหดร้ายเกินไปในการหาทางแก้แค้นเฟิงจินหยวน หากคนผู้นั้นรู้ว่าการพึงพอใจและมีศักดิ์ศรีหมายถึงอะไร ข้าก็คิดว่ายอมให้เขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปตลอดชีวิต รวมถึงท่านย่าของตระกูลเฟิง ข้าไม่เคยคิดเลยว่านางจะจากไปเร็วขนาดนี้ อย่างไรก็ตามโลกนั้นช่างโหดเหี้ยม สองคนนั้นเก่งทั้งเรื่องการรนหาที่ตาย ในท้ายที่สุดพวกเขาทำให้เกิดสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเขาเอง เฟิงจินหยวน ข้าไม่ได้เป็นทุกข์แต่คิดเกี่ยวกับมัน เซียงหรูไม่ได้มีส่วนร่วม ด้วยครอบครัวแบบนี้ ข้ากลัวว่าการแต่งงานจะเป็นเรื่องยากที่จะพูดคุยในอนาคต”
เหยาเซียนก็ถอนหายใจด้วยการกล่าวว่า “ในอดีตเมื่อเราอยู่ในยุคปัจจุบันเวลาว่างมันน่าเบื่อ และข้าอ่านหนังสือเก่า ๆ สองสามเล่ม แต่เรื่องราวในหนังสือเหล่านั้นไม่สดใสเท่าที่กับพบจริง หลังจากที่ข้าเกิดใหม่ในราชวงศ์ต้าชุน ข้าก็เข้าใจว่าสิ่งต่าง ๆ ที่กล่าวถึงในหนังสือเหล่านั้นโหดร้ายน้อยกว่าความเป็นจริง”
ชั่วครู่หนึ่งความคิดของปู่และหลานคู่นี้คิดย้อนไปถึงชีวิตก่อนหน้านี้ แต่ทั้งสองก็เข้าใจว่าตั้งแต่พวกเขามาที่นี่ อดีตคืออดีต ไม่ว่าพวกเขารู้สึกคับข้องใจแต่ก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้แล้ว
เฟิงหยูเฮงเปลี่ยนเรื่องถามเหยาเซียน “งานแต่งงานของเหยาซู่นั้นท่านปู่คิดอย่างไร ท่านปู่ได้ยินเรื่องของหลู่เหยาหรือไม่เจ้าคะ?”
เมื่อได้ยินการพูดถึงหลู่เหยา สีหน้าของเหยาเซียนก็กลายเป็นความเศร้าหมองในทันที เขาอดไม่ได้ที่จะโกรธ แต่กล่าวอย่างโกรธแค้นว่า “เด็กผู้หญิงแบบนี้ ถ้ามันขึ้นอยู่กับข้า แน่นอนจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าประตูของตระกูลเหยา แม้ว่าฮ่องเต้จะแทรกแซงเรื่องการแต่งงาน ข้าก็คิดว่าจะมีวิธีขัดขวางมัน น่าเสียดาย…” เขาถอนหายใจ “เหยาซู่เป็นคนที่ต้องการ”
มันก็เป็นความจริงที่ว่าเหยาซู่เองต้องการ มันทำให้เฟิงหยูเฮงไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ นางยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า “ถูกต้อง เขาต้องการมันเอง เป็นเขาที่ต้องการ ถ้าเราคิดถึงวิธีการอื่นที่จะก่อให้เกิดความวุ่นวายและต่อต้าน ข้าเชื่อมั่นว่าบุตร ๆ ของตระกูลเหยาจะไม่พัฒนาความเกลียดชังเพราะสิ่งนี้ แต่ความรู้สึกไม่สบายใจจะยังอยู่ที่นั่น หลังจากคิดเกี่ยวกับมันจะดีกว่าที่จะลืมมัน ไม่ว่าจะพูดอะไร ข้าก็ยังเป็นคนนอก การปล่อยให้เขาตัดสินใจเองจะดีกว่า”
เหยาเซียนพยักหน้า “นั่นคือเหตุผล ไม่ต้องพูดถึงเจ้ารู้สึกเป็นคนนอก แม้ข้าจะรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก ไม่ว่าเราจะผสานรวมเข้ากับโลกนี้อย่างไร ไม่ว่าเราจะผูกตัวเองเข้ากับชะตากรรมของตระกูลของเรา มันยังคงชัดเจนในใจของเราว่าเราเป็นคนนอก เราไม่ได้เป็นเจ้าของร่างกายนี้อย่างแท้จริง ข้าต้องทำอะไรที่ถูกต้องในการตัดสินใจการแต่งงานของหลานชาย ? ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลเหยานั้นให้คุณค่าต่อความเสมอภาคเสมอ เมื่อเหยาเซียนยังมีชีวิตอยู่ เขาเคยกล่าวไว้ว่าการแต่งงานของหลาน ตระกูลเหยาไม่ควรเข้าไปยุ่ง ตราบใดที่เด็กเต็มใจ ประตูของตระกูลเหยาจะเปิดกว้างเพื่อรับเจ้าสาว ไม่ว่าพวกนางจะดีหรือไม่ดี ไม่ว่าพวกนางจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป พวกมันจะถูกตัดสินโดยบุตรหลาน ตั้งแต่ข้าได้ยึดร่างของเขา ข้าควรทำตามหลักการนี้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ตกหลุมรักอิสระในการใช้ชีวิตที่เราคุ้นเคย”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ถูกต้อง ! ” หลังจากที่นางพูดแล้วนางก็มองไปที่เหยาเซียน “ท่านปู่ ข้าพบว่าท่านปู่ใช้ชีวิตมีความเข้าใจชัดเจนมากกว่าข้า มีหลายครั้งที่ข้าเกือบจะลืมเรื่องชีวิตก่อนหน้านี้ ตั้งแต่มาราชวงศ์ต้าชุน หากไม่ใช่ร้านขายยาที่ข้ามี ข้าจะคิดว่าชีวิตก่อนหน้านี้เป็นเพียงความฝันอันยาวนาน ช่างมีอิสระในความรักและการแต่งงาน แค่ได้ยินมันฟังดูเหมือนอะไรบางอย่างจากชีวิตก่อนหน้านี้”
ในความเป็นจริงมันมาจากชีวิตก่อนหน้า ! เหยาเซียนไม่สามารถกลั้นและกล่าวว่า “มีบางครั้งที่การหลีกเลี่ยงนั้นแย่กว่าการเผชิญหน้ากับสิ่งต่าง ๆ โดยตรง ข้าอยากรู้ว่าคลื่นลูกใดของตระกูลหลู่ที่ทำให้เกิด สำหรับเหยาซู่นั้น เขาเติบโตขึ้นอย่างเป็นลูกผู้ชายแล้ว เขาควรจะรับผิดชอบตัวเอง หากเขาไม่สามารถมองเห็นจิตใจของผู้คนอย่างชัดเจน และทำหน้าที่เป็นเจ้าบ่าวเพราะนั่นคือสิ่งที่หนังสือบอกให้เขาทำ เขาก็ไม่มีอนาคตที่สดใสมากนัก ผู้คนควรเติบโตผ่านประสบการณ์ของตนเอง แม้ว่าคนในตระกูลเหยาจะไม่มีอนุ และผู้หญิงจะไม่เป็นอนุ แต่ก็ไม่มีอะไรที่บอกว่าเขาไม่สามารถหย่าได้ หากมีวันที่เหยาซู่ต้องการหย่า ข้าก็จะสนับสนุนเขา”
เหยาเซียนและเฟิงหยูเฮงถอนหายใจ นางไม่ได้อยู่ในห้องหนังสืออีกต่อไป นางกลับไปช่วยคฤหาสน์เหยาแทน สมาชิกของครอบครัวเหยายินดีต้อนรับ ลุง ป้า และลูกพี่ลูกน้องของนางล้อมรอบ นางคุยและหัวเราะ เวลาผ่านไปเร็วมาก
นางทานข้าวเย็นกับตระกูลเหยาและพักที่นั่นในคืนนั้น ซูซื่อใช้ข้ออ้างที่ต้องการคุยกับนางเกี่ยวกับการแต่งงานของเหยาซู่เพื่อเกลี้ยกล่อมและโกงฉินซื่อกับเหมียวซื่อให้ยอมแพ้ที่จะพาเฟิงหยูเฮงไปนอนกับพวกนาง ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงถูกลากไปที่ห้องของนาง
เฟิงหยูเฮงเข้ามาในห้องและดู เอาล่ะ เตียงก็มีผ้าห่มสีชมพูวางไว้ในบางจุดและชาก็เป็นสีสด พวกบ่าวรับใช้ก็ถือเสื้อผ้าของผู้หญิงจำนวนหนึ่ง ทุกคนยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับรอยยิ้ม
ซูซื่อกล่าวว่า “นี่คือเสื้อผ้าทั้งหมดที่ตัดให้เจ้า อาเฮงอย่าคิดว่าพวกเขาไม่เก่ง ข้าต้องตัดเสื้อผ้าให้ผู้หญิงสวมใส่ตลอดเวลา ตอนนี้ตระกูลเหยากลับมาสู่เมืองหลวงแล้วและเจ้าก็กลับมาเหมือนกัน เพียงแค่ปล่อยสิ่งเหล่านี้ให้ข้าดูแล ข้ารับประกันว่าเจ้าจะสวมใส่ชุดดีกว่าคนอื่น ! ”
ความจริงใจของซูซื่อทำให้เฟิงหยูเฮงประทับใจอีกครั้ง นางพยักหน้าอย่างแรง และบอกกับซูซื่อว่า “ถ้างั้นอาเฮงจะไม่เกรงใจ คฤหาสน์ของบุตรสาวของข้ามีผ้าที่มีค่าอยู่บ้าง ข้าจะให้คนนำพวกเขามาในภายหลัง ในอนาคตเสื้อผ้าของข้าจะให้ท่านป้าเป็นคนตัดเจ้าค่ะ”
ซูซื่อยิ้มอย่างดีใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางกอดเฟิงหยูเฮง นางมีความสุขมาก ! สวรรค์เห็นใจนาง ในที่สุดนางก็มีบุตรสาวน่ารัก ๆ ที่จะสวมใส่ชุดที่นางตัด
คืนนั้นเฟิงหยูเฮงนอนกับซูซื่อ อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าเฟิงจินหยวนจะไม่ไปไหนหลังจากเดินทางมาถึงคฤหาสน์ขององค์หญิง ตั้งแต่บ่ายจนถึงท้องฟ้ามืดสนิท เขาเดินไปรอบ ๆ หน้าทางเข้า บางครั้งเขามองไปในทิศทางของคฤหาสน์เหยา อารมณ์ของเขาซับซ้อนมาก
ทหารยามของฮ่องเต้ที่ประตูไม่สามารถทนดูต่อไปได้และแนะนำว่า “ท่านเฟิง ท่านแค่ไปที่คฤหาสน์เหยาเพื่อทักทายพวกเขา ให้บ่าวรับใช้ส่งข้อความไปถึงองค์หญิง ไม่ว่านางจะพบท่านหรือไม่ จะมีข้อความตอบกลับมา มันจะดีกว่ารออยู่ที่นี่คนเดียวขอรับ”
เฟิงจินหยวนโบกมือ “ไม่เป็นปัญหาเลย คฤหาสน์เหยากำลังเตรียมพร้อมสำหรับการเฉลิมฉลองและพวกเขาจะต้องยุ่ง อาเฮงคงไปช่วย ข้าจะไม่รบกวนนาง ข้าจะรอต่อไป”
“แต่ท้องฟ้ามืดแล้ว เป็นไปได้ว่าองค์หญิงจะค้างที่นั่น ท่านเฟิงค่อยกลับมาตอนเช้านะขอรับ ! ”
“ไม่ ๆ ” เฟิงจินหยวนส่ายหัวซ้ำ ๆ “ข้าจะรอที่นี่ ไม่เป็นไรถ้าข้ารอหนึ่งคืน การรอเป็นการแสดงความจริงใจของข้า และนางจะพบข้า”
ทหารยามของฮ่องเต้ไม่สามารถเข้าใจตรรกะนี้ได้อย่างแท้จริง เขายังไม่เชื่ออย่างแท้จริงว่าการที่เฟิงจินหยวนรอทั้งคืนจะทำให้องค์หญิงใจอ่อน มันเป็นเพียงว่าเขาไม่สามารถพาตัวเองไปพูดสิ่งนี้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ถ้าเขาต้องการรอเขาก็รอได้ พวกเขาจะไม่ยอมให้เขาเข้าไปในคฤหาสน์ องค์หญิงจะกลับมาในตอนเช้า ไม่ว่านางจะต้องการพบเขาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเฟิงจินหยวนนี้
ในด้านนี้เฟิงจินหยวนเดินไปรอบ ๆ ด้านหน้าของคฤหาสน์ขององค์หญิง ในอีกด้านหนึ่งยามเฝ้าประตูของตระกูลเหยาจะมองไม่เห็นสิ่งนี้ได้อย่างไร ข่าวนี้เข้ามาข้างใน แต่มันก็ไม่ได้ถึงหูของเฟิงหยูเฮง มันหยุดลงเมื่อมาถึงหวงซวน หวงซวนเกลียดเฟิงจินหยวนในระดับหนึ่ง เมื่อได้ยินว่าเฟิงจินหยวนพูดว่าเขาจะรอข้างนอกในคืนนี้ นางหัวเราะ แค่รอ นางคงไม่บอกว่าคุณหนู เพียงแค่ปล่อยให้ชายชรารออยู่ข้างนอกหนึ่งคืน มันจะดีที่สุดถ้าเขานอนแข็งตาย
เวลานี้เฟิงจินหยวนค่อนข้างถาวร เขาบอกว่าเขาจะรอหนึ่งคืนและเขาก็ทำตามที่พูดรอหนึ่งคืน ในตอนกลางคืนเขายังอยู่หน้าทางเข้า ทหารยามของอ่องเต้ที่ประตูมีการเปลี่ยนกะหลายครั้งหลายครา แต่เขาก็ยังไม่ขยับ คนขับรถม้าที่มากับเขานอนหลับอยู่ในรถม้า เขากัดฟันทน เขาหวังว่าความจริงใจของเขาจะสามารถทำให้บุตรสาวของเขาเห็นใจ การหางานทำเป็นเรื่องรองที่ทำให้ปัญหาของเขาได้รับการแก้ไข
มันเป็นเพียงว่าทุกครั้งที่เขามองไปที่คฤหาสน์ของเหยา เขาจะถูกทิ้งให้อยู่กับความรู้สึกคิดถึง นั่นคือคฤหาสน์ของเขา นั่นคือคฤหาสน์ที่มีชื่อเสียงในสมัยก่อนของเสนาบดีฝ่ายซ้าย เขาได้วางแผนการมากมายในนั้น แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถที่จะก้าวเข้าไปในคฤหาสน์นั้นได้แม้แต่ครึ่งก้าว
เช่นนี้เฟิงจินหยวนยืนอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ขององค์หญิงจนกระทั่งดวงอาทิตย์ขึ้น ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น วังซวนและหวงซวนตื่น เฟิงหยูเฮงตื่นขึ้นมา และพวกนางเล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง ในขณะเดียวกันพวกนางก็บอกข่าวอีกเล็กน้อยกับเฟิงหยูเฮง “คุณหนู ท่านเฟิงกำลังล่อลวงผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ขององค์หญิงเจ้าค่ะ ! ”
——————————————————————————————————
TN: คำศัพท์ที่รวมกันที่ใช้ที่นี่มีคำว่ากลมหรือวงกลม
