ตอนที่ 648 องค์ชายเจ็ดกลับเมืองหลวง
เมื่อกลุ่มของเฟิงหยูเฮงออกจากคฤหาสน์เหยา พวกนางได้ยินเสียงของผู้หญิงจากที่ไกลโพ้น เสียงดังกล่าวว่า “ทำไมเจ้าทำเช่นนี้ ? ปล่อยข้านะ ข้าไม่สนใจเจ้าเลยแม้แต่น้อย มันเร็วมากในตอนเช้า แต่เจ้ามาจับตัวข้าอย่างนี้ รู้จักความเหมาะสมหรือไม่ ? ”
เสียงของผู้หญิงดังมากและทำให้ฝูงชนไม่กี่คนมารวมตัวกันเพื่อดู ในขณะที่ถกเถียงฉากต่อหน้าพวกเขา พวกเขาชื่นชมภาพลักษณ์ของผู้หญิง
เฟิงหยูเฮงมอง ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่องค์ชายเหลียนจะเป็นใครได้ ! ในขณะนี้ผู้ที่ดึงแขนเสื้อของเขา และปฏิเสธที่จะปล่อยคือบิดาของนาง เฟิงจินหยวน
“องค์ชายเหลียนผู้นี้ลำบากเหมือนกัน ! ” หวงซวนถอนหายใจ “เขาแต่งตัวเหมือนผู้หญิงเพื่อออกมาหลอกลวงคนอื่น”
อย่างไรก็ตามวังซวนไม่ได้คิดแบบนี้ “องค์ชายดูเหมือนอย่างนั้นแล้ว และพระองค์ก็มีสิ่งนั้นแน่นอน หากมีใครที่จะตำหนิก็ควรถูกตำหนิก็ควรตำหนิคนที่ขาดความมุ่งมั่น” ขณะที่พูดอย่างนี้นางพยักเพยิดไปที่เฟิงจินหยวนด้วยคางของนางแล้วกล่าวว่า “เห็นหรือไม่ ? ตาของท่านเฟิงกำลังจะหลุดออกจากเบ้า”
หวงซวนพยักหน้าและประเมินผล “มันไม่ใช่แค่ดวงตาของเขา ดูมือที่จับองค์ชายเหลียน”
เตือนความจำของหวงซวน ทำให้เฟิงหยูเฮงและวังซวนมองไปที่มือของจินหยวน พวกนางเห็นว่าเฟิงจินหยวนดูเหมือนจะดึงแขนขององค์ชายเหลียน แต่มีเพียงไม่กี่นิ้วที่พยายามคลานไปที่ข้อมือเพื่อที่ได้สัมผัส ทุกครั้งที่เขาสัมผัส ใบหน้าของจินหยวนจะอารมณ์แปรปรวนเล็กน้อย
เฟิงหยูเฮงรู้สึกรังเกียจด้วยสายตาแบบนี้และคิ้วของนางก็ขมวดมากขึ้น วังซวนพูดด้วยความรำคาญ “เมื่อตอนที่เขาเป็นเสนาบดี เขายังดูดีกว่านี้ ทำไมตอนนี้เขาถึงแย่ลง ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา “ในอดีตเขาแสดงออกอย่างไร มันเป็นเพียงแค่ว่าเราไม่ค่อยได้พบปะกันบ่อยมาก แต่จะพูดถึงคฤหาสน์เฟิงก่อนหน้านี้ มีการขาดแคลนอนุที่เขานำเข้ามาหรือไม่ ? ”
หวงซวนพบสิ่งนี้ยากที่จะเข้าใจเล็กน้อย “หืม ? ไม่ใช่ว่าแท่งหยกของเขาได้รับความเสียหายจากท่านฮูหยินเหยาหรอกหรือเจ้าคะ ? เขาไม่ได้เป็นผู้ชาย ทำไมเขายังคงหมกมุ่นในเรื่องเช่นนี้อีก ? ”
เฟิงหยูเฮงบอกนางว่า “ใครบอกว่าคนที่ไม่ใช่ผู้ชายไม่สามารถไล่ตามผู้หญิงที่งดงามได้ ? ดูอย่างขันทีและบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่เข้ามาใกล้ชิด ? เขาไม่สามารถมีบุตรได้ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีรู้สึกถึงบางสิ่งในหัวใจของเขา ยิ่งกว่านั้นด้วยการปรากฏตัวของจาวเหลียน ผู้ชายจะไม่สนใจหรือ ! ”
วังซวนเตือนนางว่า “องค์ชายเก้าจะไม่ทำเช่นนั้นเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “อืม นั่นหมายความว่าองค์หญิงงดงามกว่า”
ในขณะที่กลุ่มกำลังพูด เสียงอื่นมาจากด้านข้างของเฟิงจินหยวน เขาไม่สนใจคำพูดเยาะเย้ยของจาวเหลียนแม้แต่น้อย ตราบใดที่จาวเหลียนยืนอยู่ตรงหน้าเขา มันก็ปกคลุมทั่วทั้งโลกของเขา มันทำให้เขาไม่สนใจอะไรนอกจากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา
เขายังคงยึดมั่นในขณะที่ไม่ยอมปล่อย เขายังกล่าวต่อไปอีกว่า “เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ ? เราพบกันเมื่อวานนี้ ข้าเป็นเพื่อนบ้านของเจ้า เจ้านายแห่งคฤหาสน์เฟิง ! ”
ใบหน้าของจาวเหลียนนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขาเหวี่ยงแขนของเขาซ้ำ ๆ แต่ก็หยุดไม่ให้เตะ ปากของเขาก็ไม่ได้พักเช่นกัน “เจ้าเป็นคนขี้โกงงั้นหรือ ? เจ้าไร้ยางอายใช่หรือไม่ ? มีเพื่อนบ้านนับไม่ถ้วน แต่ทำไมเจ้าเป็นคนเดียวที่เข้ามาใกล้เหมือนสุนัขไร้ยางอาย ? ฮะ ! ทุกคนดู คนผู้นี้น่ารังเกียจเกินไปหรือไม่ ? ”
ประชาชนรอบข้างพยักหน้า ทุกคนชี้ไปที่เฟิงจินหยวน เขาน่าขยะแขยงเกินไป
เฟิงหยูเฮงยังรู้สึกว่าเขาน่าขยะแขยงเกินไป และนี่ก็อยู่ตรงหน้าคฤหาสน์ขององค์หญิงของนาง เรื่องนี้ทำให้นางไม่รู้ว่านางควรจะกลับไปที่คฤหาสน์ของนางหรือไม่
วังซวนกล่าวว่า “เราจะกลับไปรอที่คฤหาสน์เหยาดีกว่าเจ้าค่ะ เราสามารถให้บานซูกำจัดคนออกไปได้”
นางรู้สึกว่าสิ่งนี้ดีและกำลังจะออกไป อย่างไรก็ตามนางได้ยินเสียงจาวเหลียนก็ตะโกนว่า “เสี่ยวหยา ! ”
นางเผชิญกับปัญหา นางยังคงก้าวช้าเกินไป
อย่างไรก็ตามเฟิงจินหยวนไม่รู้ว่าเสี่ยวหยาคือใคร เขายังคงจับจาวเหลียนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผู้หญิงคนนี้เป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่ในโลกของเขา แม้ในความฝันของเขาเขาไม่เคยคิดว่าเขาจะได้พบกับผู้หญิงคนนี้หลังจากที่หลับตา จินหยวนรู้สึกว่าสวรรค์นี้ถูกจัดขึ้นอย่างแน่นอน มันเป็นเง็กเซียนฮ่องเต้ที่มอบเทพธิดาที่สืบเชื้อสายของเขาลงมาสู่อาณาจักรมนุษย์เพื่อแก้ไขชีวิตอันหายนะของเขา
แต่เมื่อเขาหันหลังกลับ เขาพบว่ามีผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา นอกจากนี้ยังมีคนที่เป็นส่วนหนึ่งของเป้าหมายหลักของเขา : เฟิงหยูเฮง
มันเป็นเพียงแค่การดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของเฟิงหยูเฮงก็เหมือนกับใบหน้าของสาวงามคนหนึ่ง สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกละอายอย่างยิ่ง แต่ถึงแม้ว่าเขารู้สึกละอายใจ เขาก็รู้สึกว่าถ้าเขาได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้งดงามมันก็จะคุ้มค่า
ในขณะนี้จาวเหลียนหยุดให้ความสนใจเขา เขาพูดกับเฟิงหยูเฮง “เสี่ยวหยา ข้ามาหาเจ้า เราไปเดินเล่นกันเถิด ข้าไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้ พาข้าไปเดินเล่นหน่อย ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจเขาและมองไปที่เฟิงจินหยวน จากนั้นนางก็มองมือที่กำแขนเสื้อแน่น จะเป็นบุตรสาวคนที่สองของเขาอย่างสุดซึ้ง แม้ว่ามันจะอยู่ตรงหน้าของจาวเหลียนที่งดงาม เขาก็ยังไม่สามารถเพิกเฉยต่อการจ้องมองที่เยือกเย็นของเฟิงหยูเฮง
“ไปกันเถิด” เฟิงหยูเฮงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นทำให้เฟิงจินหยวนกลัว เขาจึงยอมปล่อย จากนั้นเขาก็ได้ยินนางกล่าวว่า “มาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อที่จะทำให้ข้าเสียหน้า ท่านกำลังทำผลงานได้ดีในฐานะท่านพ่อ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของจินหยวนรู้สึกแสบร้อนเหมือนถูกไฟเผา เขาไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร แต่ความคิดของเขายังไม่แล่นในตอนเช้า เขายืนอยู่ที่นั่นตลอดทั้งคืน ! ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าวว่า “ข้ามาหาเจ้า ทหารยามของเจ้าไม่ยอมให้ข้าเข้าไป และข้ารอที่นี่ตลอดทั้งคืน”
“โอ้ ? ” เฟิงหยูเฮงมองเฟิงจินหยวนด้วยความเหยียดหยาม “ทหารยามของข้าบอกท่านว่าข้าอยู่ที่คฤหาสน์เหยาใช่หรือไม่ ? ทำไมท่านไม่ไปหาข้าที่คฤหาสน์เหยา ? รออยู่ข้างนอกตลอดทั้งคืน เจ้ายังมีเวลาที่จะยุ่งกับหญิงสาวที่อ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้ข้าอับอายขายหน้าจนไม่เหลือชิ้นดี”
หลังจากพูดจบนางก็สะบัดแขนของนางแล้วหันไปรอบ ๆ ดึงจาวเหลียนไปด้วย
จาวเหลียนมาหานางเพื่อไปเดินเล่น สถานการณ์นี้เป็นอย่างที่เขาต้องการ ก่อนออกเดินทางเขาไม่ลืมที่จะหันหลังกลับและมองไปที่จินหยวนทิ้งไว้เบื้องหลัง “เพื่อนบ้าน ข้าจะยกโทษให้เจ้าเพื่อเห็นแก่เสี่ยวหยา หากยังมีอีกครั้งอย่าโทษข้าที่จะตัดมือของเจ้าทิ้ง”
เฟิงจินหยวนยืนสั่นอยู่กับที่และคิดกับตัวเองว่าทำไมผู้หญิงที่เฟิงหยูเฮงคบหาสมาคมถึงมีนิสัยแบบนี้ ? แต่หลังจากที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว เขาเคยอยู่กับผู้หญิงทุกแบบมาก่อน แม้กระนั้นก็ไม่เคยมีใครเป็นแบบนี้ หากเขาสามารถเอาชนะนางได้ นั่นจะเป็นความสุขที่สุดในชีวิตของเขา
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้นที่จะรอเฟิงหยูเฮงต่อไป นางจะต้องกลับมาที่คฤหาสน์ของนางในไม่ช้าก็เร็ว ดูเหมือนว่านางและคนงามนั้นสนิทกันมาก gเมื่อคิดเกี่ยวกับมันการเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์
เฟิงจินหยวนนั่งลงตรงหน้าคฤหาสน์ขององค์หญิง ทหารของจักรพรรดิได้แต่ชื่นชมหนังหน้าของคนผู้นี้ พวกเขาแต่ละคนกำลังคิดว่าคนผู้นี้เป็นอดีตเสนาบดีงั้นหรือ หากจะพูดอะไรที่ไม่เหมาะสม พระเนตรของฮ่องเต้แชเชือนไปหรือไรจึงยกสำแหน่งเสนาบดีให้บุคคลเช่นนี้
คำถามเดียวกันถูกถามโดยจาวเหลียน เขาถามเฟิงหยูเฮงโดยไม่เกรงใจ มีอะไรที่เขาไม่กล้าพูด เขากล่าวทันที “เป็นไปได้หรือไม่ว่าฮ่องเต้ของราชวงศ์ต้าชุนตาบอด ? แม้แต่ปีศาจราคะเช่นบิดาของเจ้าก็ยังสามารถเป็นเสนาบดีได้ ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้ตอบคำถามนี้ อย่างไรก็ตามนางเตือนเขาว่า “ถ้าซวนเทียนหมิงได้ยินเจ้าพูดว่าฮ่องเต้ตาบอด เขาจะตัดลิ้นของเจ้าทิ้งอย่างแน่นอน”
“ลืมไปเถิด ! ” จาวเหลียนไม่ได้กลัวสิ่งนี้เลย “ใครจะรู้ว่าซวนเทียนหมิงของเจ้าคิดแบบเดียวกันกับข้าก็ได้ ฮ่าๆๆ อย่าพูดถึงเขา มาพูดถึงบิดาของเจ้ากัน เขาเป็นตัวอย่างที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ ! ข้าใช้ชีวิตอยู่เป็นเวลานานและข้าเห็นคนมาเยอะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นคนอย่างเขา”
เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียง “เหอะ” และกล่าวว่า “เจ้าไม่ชอบคนที่ชอบเจ้าหรือ ? ”
“หืม ? ” จาวเหลียนตกตะลึง “ข้าจะชอบคนเช่นเขาได้อย่างไร ?”
“ไม่อย่างนั้นทำไมเจ้าถึงย้ายไปอยู่ข้างบ้านเขา ? ”
“ข้าแค่อยากรู้อยากเห็น” จาวเหลียนบอกความจริง “มันเป็นแค่ความอยากรู้อยากเห็น ! มาจากภาคเหนือสู่เมืองหลวง เราคุยกันหลายเดือนแล้ว ข้าได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับบิดาของเจ้า ถ้าข้าไม่ไปดูด้วยตัวเอง ข้าจะสนองความอยากรู้ของข้าได้อย่างไร”
เฟิงหยูเฮงโบกมือของนาง “ขึ้นอยู่กับเจ้า” จากนั้นนางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเกี่ยวกับถนนที่พวกเขากำลังเดินอยู่
จาวเหลียนกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ไปเดินเล่นกันเถิด”
“แม้ว่าเราจะเดินสุ่ม เราควรจะไปสู่พื้นที่ที่มีชีวิตชีวามากขึ้นใช่หรือไม่ ? เรามาผิดทาง” ขณะที่นางพูด นางก็ย้ายไปข้างหน้าเพื่อนำพวกเขา “ไปทางอื่น มีสิ่งที่น่าดูกว่านี้”
“ฮะ! ไม่ ไม่ ไม่ ! ” จาวเหลียนรีบดึงนางกลับมาอย่างรวดเร็ว “ข้าเคยไปเที่ยวสถานที่ที่มีชีวิตชีวาแล้ว คราวนี้ข้าอยากเดินเล่นในที่ไม่ค่อยมีชีวิตชีวา”
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจว่าจะต้องเห็นอะไรในที่ที่ไม่มีชีวิตชีวา แต่นางไม่มีอะไรทำ นางไปกับองค์ชายเหลียน เดินไปตามถนน ในเวลาเดียวกันนางก็เริ่มพูดถึงอาการป่วยของเขา “ข้าได้คุยกับท่านปู่เรื่องอาการป่วยของเจ้า บทสรุปที่เรามาถึงไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะเข้าใจ แต่การที่จะพูดให้ง่ายกว่านี้ก็คือเจ้าเต็มไปด้วยสิ่งที่ผู้หญิงต้องการ หากต้องการลองแก้ไขให้ถูกต้องตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแค่เราจะต้องนำสิ่งต่าง ๆ กลับมา และเติมฮอร์โมนให้เจ้าตามที่เจ้าต้องการ นี่คือวิธีที่มันควรจะทำงานในทางทฤษฎี แต่ก็ยังต้องทำ”
องค์ชายเหลียนพยักหน้า ด้วยอาการของเขาที่ถูกเลี้ยงดูมา เขาฟังอย่างตั้งใจถามเฟิงหยูเฮง “ถ้าอย่างนั้นโอกาสที่จะได้รับการรักษาคืออะไร”
เฟิงหยูเฮงคิดสักพักแล้วกล่าวว่า “ข้าคิดว่ามัน 50–50”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ได้พูดอะไร” เขากลอกตา “ไม่ว่าอย่างไรเจ้าสามารถบอกข้าได้ว่าด้านใดมีโอกาสมากขึ้นเล็กน้อย ด้วยวิธีนี้ข้าสามารถมีความหวัง ใครอยากถูกลากจูงเป็นสาวงามตลอดเวลา ตอนนี้ข้าอยากแทงบิดาของเจ้าจนตายจริง ๆ ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “หากเจ้าอยากแทงเขาก็ทำ ถ้าเจ้าฆ่าเขาจริง ๆ และสถานการณ์จบลงที่ทางการ ข้ารับรองว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่” ในขณะที่นางพูด นางมองไปรอบ ๆ และกำหนดทิศทางที่พวกเขาจะไป “ทำไมเราถึงมาทางตะวันออกของเมือง ? อันที่จริงคนที่นี่ค่อนข้างรวย ร้านค้าที่นี่จะมีสินค้าคุณภาพสูง”
นางคิดว่าจาวเหลียนมาซื้อของบางอย่าง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าคนผู้นี้จะชะเง้อคอยาวและมองไปทางทิศตะวันออก
เฟิงหยูเฮงถามว่า “เจ้ามองอะไร ? ”
ก่อนที่เขาจะตอบ รถม้าก็วิ่งไปหาพวกเขาโดยตรง ความเร็วของรถม้าเริ่มช้าลง เมื่อมีคนเดินเท้าอยู่ด้านข้าง ความเร็วก็ลดลงอย่างสมบูรณ์เพื่อให้พลเมืองเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้น ม้าสองตัวดึงแคร่เลื่อนไปมาในพื้นที่ที่จำกัด และคนขับก็ขับรถหนีไป
คนขับรถนี้ไม่เด่นเกินไป แต่จากมุมมองของคนนอกว่าไม่มีอะไรจะสังเกตเห็น แต่ถ้ามีใครสนใจก็จะพบว่ามีแผ่นไม้เล็ก ๆ อยู่ทางด้านซ้ายของรถม้า บนแผ่นไม้นี้มี “เจ็ด” ที่ไม่เด่นเขียนไว้บนแผ่นซึ่งทำให้คนฉลาดสามารถสังเกตเห็นได้ นั่นหมายความว่ารถม้านี้เป็นขององค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุน, ซวนเทียนฮั่ว
เฟิงหยูเฮงส่งเสียง “เอ๋” ออกมาแล้วเริ่มยิ้ม “พี่เจ็ดกลับมาแล้ว”
ในเวลาเดียวกันบุคคลภายในรถม้าก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน รถม้าหยุดและมีคนยกม่านจากด้านใน ใบหน้าของเซียนเทียนฮั่วได้ปรากฎโฉมต่อหน้าทุกคน
ในทันใดนั้นอาการอ้าปากค้างตกใจมาจากพลเมือง เมื่อพวกเขามององค์ชายเหลียน พวกเขาก็ทำตัวเหมือนเฟิงจินหยวนก่อนหน้านี้ ดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า
เขาก้าวไปข้างหน้าและโบกมือให้เฟิงหยูเฮง “เสี่ยวหยา รอก่อน ข้าไม่ต้องการที่จะรักษาอาการป่วยของข้า ! ”
