ตำหนักจงเป็นส่วนที่สง่างามที่สุดของตำหนักในอย่างแน่นอน มันใหญ่ที่สุดและมีบ่าวรับใช้มากที่สุด แต่ก็มีกฎที่เข้มงวดที่สุดในพระราชวังด้วย ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานพระชายาหยุนและได้มอบอำนาจให้ฮองเฮา สำหรับตำหนักอื่น ๆ เมื่อสองสามทศวรรษก่อน ความโปรดปรานเป็นสิ่งที่กระจายอย่างสม่ำเสมอ แต่นับตั้งแต่พระชายาหยุนเข้ามาในพระราชวัง พระสนมคนอื่นไม่เคยได้รับความโปรดปรานอีกเลย
เมื่อซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงมาถึง ฮองเฮาก็อยู่ในหอสวรรค์พร้อมกับฮ่องเต้ที่ดูแลเรื่องต่างๆ นางกำนัลอาวุโสนำทั้งสองพาไปที่ห้องด้านข้างซึ่งรุ่ยเจียกำลังพักอยู่ จากนั้นนางก็บอกเฟิงหยูเฮงในแบบที่คุ้นเคยมาก “องค์หญิงรุ่ยเจียเข้ามาในพระราชวังของฮ่องเต้ เพื่อรอรับการรักษาจากองค์หญิงแห่งมณฑล นางก็อยู่ในห้องเดียวกันเพคะ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้มาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของนาง”
ซวนเทียนหมิงตบหลังมือของนาง “ฮะ ! ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามค่ารักษาขององค์หญิงแห่งมณฑลนั้นสูงมาก”
เฟิงหยูเฮงคิดอย่างรวดเร็วและเข้าใจได้ทันที นางพูดพร้อมกับยิ้มว่า “ในเวลาที่ข้ารักษาอาการเจ็บป่วยของพระชายาเซียงค่ารักษาอาการป่วยของพระชายาเซียงคือเหมืองหยก องค์หญิงรุ่ยเจียได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ดังนั้นจึงเป็นปัญหาในการรักษามากกว่าอาการป่วยของพระชายาเซียง”
“องค์หญิงแห่งมณฑลต้องการขอเงินเพิ่ม” ขณะที่พวกเขาพูด พวกเขามาถึงห้องด้านข้างแล้ว นางกำนัลอาวุโสหญิงยื่นมือออกมาแล้วเปิดประตูโดยกล่าวว่า “พระราชวังส่งหมอหลวงมาทุกวันเพื่อตรวจสอบสภาพขององค์หญิงรุ่ยเจีย แม้จะเป็นหมอหลวงก็ตาม พระราชวังใช้ยาอย่างดีในการรักษา แต่อาการบาดเจ็บดูเหมือนจะไม่ดีขึ้น นอกจากนี้แม้ว่านางจะหายจากอาการบาดเจ็บ แต่บาดแผลที่เกิดจากแส้จะทำให้เกิดรอยแผลเป็น”
ทั้งกลุ่มเข้าไปในห้องขณะที่หมอหลวงออกมา เมื่อเห็นซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง เขาก็แสดงความเคารพอย่างรวดเร็ว
ซวนเทียนหมิงถามเขาว่า “เจ้าให้ยาชนิดใดแก่องค์หญิงรุ่ยเจีย ? ”
หมอหลวงไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วตอบว่า “โสมและเห็ดหลินจือจากสำนักยาหลวงล้วนถูกนำมาใช้ ฮองเฮากล่าวว่าเราควรให้ยาอย่างดีแก่นาง หากนางไม่สามารถรักษาได้แม้จะมีสิ่งนี้ องค์หญิงจากเฉียนโจวก็คงได้แต่ตำหนิตัวเองที่โชคร้ายเท่านั้น บ่าวรับใช้ของเราไม่มีอำนาจพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มให้กับตัวเอง ให้ยาอย่างดีแก่นาง โดยไม่สนใจว่าเป็นยาที่ถูกกับโรคหรือไม่ นี่เป็นความคิดของฮองเฮา ในเวลาเดียวกันมันก็เป็นความคิดของฮ่องเต้ในเรื่องนี้ เมื่อนึกถึงเมื่อคังอี้เพิ่งเข้ามาในพราชวังก็เห็นได้ชัดว่านางได้ทำการบ้านในเรื่องราชวงศ์ต้าชุนมา เมื่อนางหงายไพ่ นางจึงได้แหย่ที่จุดอ่อนของฮ่องเต้ และทำให้ฮ่องเต้ระลึกถึงพระเชษฐภคินีของพระองค์ได้สำเร็จ
น่าเสียดายที่ไม่ว่าพระองค์จะคิดเรื่องของพระเชษฐภคินีของพระองค์มากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับรุ่ยเจียที่ดูถูกซวนเทียนหมิงได้ ฮ่องเต้สามารถทนต่อสิ่งใดๆ ได้ แต่เขาจะไม่ประมาทแม้แต่น้อยเมื่อนึกถึงพระชายาหยุนและบุตรชายของนาง เมื่อพระชายาหยุนเริ่มโกรธ เขาเกือบจะฆ่าพระชายาบุใบปิง ขณะเดียวกันก็ฆ่าใต้เท้าบุด้วย ตอนนี้ซวนเทียนหมิงถูกดูหมิ่น ดูที่การแสดงออกปัจจุบันของเขา โดยพื้นฐานแล้วเขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อกำจัดยาของรุ่ยเจียออกไปด้วย
เฟิงหยูเฮงจะคิดว่าโชคดีที่ซวนเทียนหมิงเป็นคนทำงานหนักและมีคุณค่าต่อความโปรดปรานของฮ่องเต้ หากเขาเป็นบุตรชายที่ไร้ค่า บางทีทั้งราชวงศ์ต้าชุนจะถูกทำลายในมือของเขา
ขณะที่คิดถึงสิ่งนี้นางผลักซวนเทียนหมิงไปอีกไม่กี่ก้าว ในเวลาเดียวกันนางพูดกับหมอหลวง “ไปจดรายการยาทั้งหมดที่องค์หญิงรุ่ยเจียกิน จดบันทึกจำนวนของยาแต่ละรายการ เจ้าสามารถส่งไปที่เฉียนโจวเพื่อเก็บเงินในภายหลังได้”
หน้าผากของหมอหลวงเริ่มเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เมื่อแรกที่เขาได้ยินว่าพวกเขาจะรักษาองค์หญิงรุ่ยเจียเช่นนี้ เขาเข้าใจว่าราชวงศ์ต้าชุนจงใจกลั่นแกล้งเฉียนโจว เมื่อเขาได้ยินมาว่าองค์หญิงรุ่ยเจียทำให้องค์หญิงแห่งมณฑลจีอันโกรธองค์หญิง และการบาดเจ็บที่ร่างกายของนางเกิดจากองค์หญิงแห่งมณฑลเฆี่ยนตีนาง เขาเช็ดเหงื่อออกและกล่าวว่า “พะยะค่ะ” จากนั้นยืนขึ้น และออกจากห้องโถง
กลุ่มของเฟิงหยูเฮงเดินไปที่เตียงของรุ่ยเจีย นางหยุดเมื่อเดินไปได้ 3 ก้าว นางก็ปิดจมูกและถามบ่าวรับใช้ที่ดูแลนางว่า “กลิ่นอะไร?”
บ่าวรับใช้ในพระราชวังก้าวไปข้างหน้าเพื่อตอบ “ทูลองค์หญิงแห่งมณฑล องค์หญิงรุ่ยเจียกำลังทุกข์ทรมานกับการปัสสาวะไม่หยุด บางที…”
“พอ” นางกำนัลอาวุโสขัดจังหวะนาง “เจ้าพูดอะไร ไม่กลัวว่าจะเข้าหูขององค์ชายและองค์หญิงแห่งมณฑลหรือ” นางจึงหันไปรอบ ๆ แล้วพูดกับเฟิงหยูเฮง “นางทุกข์ทรมานจากอาการบาดเจ็บรุนแรงเช่นนี้ หากไม่ได้รับการรักษาในทันที หม่อมฉันกลัวว่านางจะไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างแท้จริงเพคะ” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางส่ายหัวแล้วมองที่รุ่ยเจีย แล้วถอนหายใจด้วยความเสียใจ “องค์หญิงน้อยผู้นี้ช่างน่าเสียดายจริง ๆ ”
รุ่ยเจียผู้ซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงถูกห่อด้วยผ้าขาวเหมือนบ๊ะจ่าง โดยมีเพียงหัวของนางยื่นออกมา เมื่อได้ยินว่ามีคนมาแล้วนางก็หันหน้าไปมอง อย่างไรก็ตามนางบังเอิญเห็นเฟิงหยูเฮงมองนางอย่างเย็นชา นางเพิ่งได้ยินนางกำนัลอาวุโสพูดบางอย่างที่ทำให้นางหมดหวัง
เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮง ดวงตาของรุ่ยเจียก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเนื่องจากร่างกายของนางกลายเป็นสัตว์ประหลาด นางกัดฟันของนางอย่างรุนแรงและพยายามอย่างยิ่งที่จะหนี น่าเสียดายที่ร่างกายของนางถูกห่อ นางจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์ นอกจากนี้เมื่อนางบิดตัวไปรอบ ๆ แผลของนางก็ปริทำให้นางต้องเจ็บปวดมาก
“เฟิงหยูเฮง ! ” นางกัดฟัน “ไม่ช้าก็เร็ว เสด็จลุงของข้าจะรีบมาที่เมืองหลวงเพื่อแก้แค้นให้ข้า เมื่อเวลานั้นมาถึง เจ้าจะถูกสับออกเป็นพัน ๆ ชิ้น ! ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “เจ้าหมายถึงอะไร… ในฐานะรัฐบริวาร เฉียนโจวจะก่อกบฏหรือ ? มาเร็ว” นางพยายามจับแขนนางกำนัลอาวุโส “รีบรายงานต่อฮ่องเต้ บอกว่าเฉียนโจวจะก่อกบฏ ขอให้เสด็จพ่อส่งกองกำลังเพื่อปราบปรามการกบฏโดยเร็ว ! ”
ถ้อยคำเหล่านี้ข่มขู่จนเกือบทำให้รุ่ยเจียหวาดกลัวถึงตาย ขณะที่นางกรีดร้องในทันที “ช้าก่อน ! ไม่มีการก่อกบฏ! เฟิงหยูเฮง เจ้าอย่าทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจ “เจ้าพูดเองว่าเสด็จลุงของเจ้าจะมาฆ่าข้าที่เมืองหลวง หากนี่ไม่ใช่การก่อกบฏแล้วอะไรที่เรียกว่าการก่อกบฎ ? ”
ซวนเทียนหมิงทนไม่ได้ “ราชวงศ์ต้าชุนของข้าได้ปฏิบัติต่อรัฐบริวารค่อนข้างดี แม้ว่าจะได้รับเครื่องบรรณาการจากอาณาจักรของเจ้าทุกปี แต่ปริมาณอาหารที่ให้ทุกปีนั้นมีค่ามากกว่าสิ่งที่ได้รับจากอาณาจักรของเจ้า เฉียนโจวของเจ้าปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะตลอดทั้งปี และพืชไม่เติบโต อาหารส่วนใหญ่ที่เจ้ากินมาจากราชวงศ์ต้าชุน ผู้คนของเฉียนโจวไม่เคยได้ยินเรื่องการตอบแทนบุญคุณหลังจากได้รับความช่วยเหลือในช่วงเวลาที่ต้องการบ้างหรือ ? ”
“เจ้า” รุ่ยเจียจะเริ่มสาปแช่งอีกครั้งเพราะนางคุ้นเคยกับการทำแบบนี้ แต่ความเจ็บปวดจากร่างกายของนางทำให้นางปิดปากของนางทันที นางรู้ว่านางไม่สามารถดูหมิ่นคนผู้นี้ได้ ครั้งล่าสุดที่นางทำ นางถูกเฟิงหยูเฮงเฆี่ยนตีจนเป็นเช่นนี้ ถ้านางดูหมิ่นเขาซึ่ง ๆ หน้าอีกครั้ง นางจะรักษาชีวิตนางไว้ได้ไหม ?
แต่ความโกรธในอกนางไม่มีที่ที่จะระบายได้ การอดกลั้นไว้ทำให้ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงสด และทำให้ม่านตาของนางขยาย นางดูน่ากลัวมาก
นางกำนัลอาวุโสถามนางว่า “องค์หญิงรู้สึกไม่สบายใจหรือไม่เพคะ ? อืม หมอหลวงกำลังจะมาถึงแล้ว แต่บาดแผลขององค์หญิงนั้นรุนแรงมาก พวกมันมีผลกระทบต่อหัวใจแล้ว ไม่มีอะไรที่หมอหลวงสามารถทำได้ ตอนนี้เราได้แต่พึ่งโสมพันปีเพื่อรอจนกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมาถึงเพคะ”
“รอนางเพื่ออะไร ? ” รุ่ยเจียเริ่มคุ้นเคยกับการมองสีหน้าสิ้นหวังของหมอที่ส่ายหน้า นางเริ่มวางแผนสำหรับการตายของนางเอง แต่… “เป็นไปได้หรือไม่ว่าก่อนที่ข้าจะตาย ข้าจะได้รับความอัปยศจากนังแพศยาคนนี้อีกครั้ง ? ”
ซวนเทียนหมิงเริ่มโกรธ เขาขยับแส้ในมือของเขาโดยไม่คิดแม้แต่น้อย เขาสะบัดแส้ในมือออกไปด้วยความแม่นยำที่ยอดเยี่ยม มันพุ่งไปที่ปากของรุ่ยเจีย
รุ่ยเจียรู้สึกเพียงแค่ว่าริมฝีปากของนางเปิดออกอย่างกะทันหัน ความเจ็บปวดที่ท่วมท้นไปทั่วร่างกาย นางเกือบเป็นลม
นางอ้าปากค้างเพื่อรับอากาศ ขณะที่บ่าวรับใช้เดินเข้าไปใช้ผ้าเช็ดหน้าเพื่อเช็ดเลือด อย่างไรก็ตามนางถูกผลักออกไป พวกเขาเห็นรุ่ยเจียเสียสติไประยะหนึ่ง ด้วยปากที่เหมือนกระต่ายของนาง นางจึงถามซวนเทียนหมิง “เจ้ากล้าทำร้ายผู้หญิงหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงเงยหน้ามองนาง “ในสายตาขององค์ชายผู้นี้ ไม่มีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง ข้าแค่แยกความแตกต่างระหว่างคนที่ไร้ยางอายหรือไม่ เจ้าช่างไร้ยางอาย ข้าจะดูทำไมว่าเจ้าเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิง ? เจ้าอยากลองพูดอีกครั้งหรือไม่ องค์ชายผู้นี้สามารถรับประกันได้ว่าตราบใดที่เจ้าพูดมัน แส้นี้จะพันรอบลิ้นของเจ้าและดึงมันออกมาจากปากของเจ้าทันที”
ใบหน้าของรุ่ยเจียซีดด้วยความกลัว ทั้งสองคนนี้เป็นปีศาจใช่หรือไม่ ? มีคนนิสัยเช่นนี้ในโลกนี้ และพวกเขาก็เป็นคู่รักกัน สวรรค์ ! ถ้านางรู้เร็วกว่านี้ว่าบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิงมีอารมณ์แบบนี้ แม้ว่านางจะถูกทุบตีจนตาย นางก็คงไม่มาที่ราชวงศ์ต้าชุน !
องค์หญิงน้อยผู้นี้รู้ถึงความกลัวในที่สุด นางเริ่มร้องไห้ นางไม่กล้าพูดอะไรอีก แม้ว่าหมอหลวงได้บอกไปแล้วว่านางจะไม่มีชิวิตอยู่อีกไม่นาน และนางก็ถูกมัดราวกบบ๊ะจ่างทั้งวัน นางไม่สามารถไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเองได้ แต่นางก็ยังอยากจะมีชีวิตต่อไป ทุกวันที่นางยังมีชีวิตอยู่มีความหมายมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้า… ถ้าเสด็จลุงมาช่วยนางได้
ในเวลานี้นางกำนัลอาวุโสกลับไปที่หัวข้อก่อนหน้า “องค์หญิงรุ่ยเจีย เหตุผลที่เรารอให้องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมาเพื่อช่วยองค์หญิง! องค์หญิงไม่รู้หรือเพค่ะว่าหมอที่ดีที่สุดในราชวงศ์ต้าชุนไม่ใช่หมอหลวง แต่เป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันเพคะ ! ”
รุ่ยเจียตกตะลึงเมื่อนางพูดทวนคำที่นางได้ยินราวกับเป็นเรื่องตลก นางมองและถามนางกำนัลอาวุโส “นางหรือ ? ช่วยข้า ? ข้าถูกนางเฆี่ยนขนาดนี้ ตอนนี้ไม่เพียงแต่บาดแผลเก่าของข้าไม่ได้รับการรักษา แถมข้ายังได้แผลใหม่ ในท้ายที่สุดนางมาช่วยข้าหรือมาฆ่าข้ากันแน่ ? ”
เฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วจ้องมองนางพูดว่า “ไม่ว่าข้าจะช่วยชีวิตเจ้าหรือฆ่าเจ้า มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่เจ้าเลือก รุ่ยเจีย ตอนนี้เจ้ากับข้าไม่ถูกชะตากันอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามก่อนอื่นเจ้าไม่ควรดูหมิ่นองค์ชายหยู ประการที่สองถ้าเจ้ารอดชีวิต ไปถามมารดาของเจ้าว่านางทำอะไรลงไป ข้าจะบอกความจริงกับเจ้าว่าการเฆี่ยนเจ้านั้นเป็นเรื่องที่เบามาก ถ้าวันหนึ่งที่ข้าผู้นี้ไม่มีความสุข แม้ว่าข้าจะฆ่าเจ้า มารดาของเจ้าก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เจ้าเชื่อข้าหรือไม่ ? “
ใจของรุ่ยเจียสั่นไหว ด้วยเหตุผลบางอย่างนางเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง คราวนี้พวกเขามาที่ราชวงศ์ต้าชุนด้วยเหตุผลที่ไม่เหมาะสม ถ้าเฟิงหยูเฮงฆ่านาง มารดาจะหาทางแก้แค้นแทนนางหรือไม่ ?
คอของนางแข็งทื่อ นางต้องการหันมามองเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้น หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางได้ยินเฟิงหยูเฮงถามว่า “ไม่ว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่หรือตาย เจ้าต้องเลือกตอนนี้ ! องค์หญิงแห่งมณฑลคนนี้ยุ่งมาก ข้ามีเวลาให้เจ้าไม่นาน”
รุ่ยเจียกล่าวว่า “มีชีวิตอยู่ ! ข้าต้องการมีชีวิตอยู่ ! ”
“ดี ! ” เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียงของนางแล้วพูดว่า “ถ้าเจ้าต้องการมีชีวิตอยู่ องค์หญิงแห่งมณฑลคนนี้จะรักษาเจ้าเอง ไม่เพียงแต่ข้าจะช่วยเจ้าได้ แต่ข้ายังสามารถลบรอยแผลเป็นบนร่างกายของเจ้าได้ แต่…” นางหยุดพูด เสียงของนางดูขี้เล่น แต่มันก็ทำให้นางรู้สึกเศร้าหมองเช่นเดียวกับที่นางถาม “เจ้ายินดีจ่ายหรือไม่ ? ”
“ค่ารักษาหรือ ? ” รุ่ยเจียตกตะลึง “มีค่ารักษาอะไร ? ”
นางกำนัลอาวุโสใช้ความคิดริเริ่มที่จะกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งเฉียนโจวเมื่อได้รับการรักษา ย่อมมีค่ารักษาเป็นธรรมดา”
รุ่ยเจียคิดอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างชาญฉลาด “ข้าเข้ามาในคฤหาสน์เฟิงกับท่านแม่ ตระกูลเฟิงเป็นครอบครัวของข้า ดังนั้นเสนาบดีเฟิงจึงเป็นบิดาของข้า เมื่อบุตรสาวล้มป่วย เป็นเรื่องปกติที่บิดาจะต้องจ่ายเงินค่ารักษา”
“โอ้” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ดี องค์หญิงแห่งมณฑลจะส่งคนไปถาม ดูว่าท่านพ่อสามารถจ่ายได้มากแค่ไหน แต่มีบางสิ่งที่ข้าต้องเตือนเจ้า ในการรับมารดาของเจ้าเข้าคฤหาสน์ คนที่เจ้าเรียกท่านพ่อได้ใช้เงินทั้งหมดในคฤหาสน์เฟิงไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาเป็นหนี้ท่านย่ามากกว่า 10,000 เหรียญเงิน”
จิตใจของรุ่ยเจียหนาวเหน็บเมื่อนางได้ยิน ซวนเทียนหมิงพูดทันทีว่า “องค์ชายผู้นี้มีความคิด องค์หญิง เจ้าต้องดูว่ามันคุ้มหรือไม่”
