ตอนที่ 677 กับดักหยกที่สวยงาม
คืนนั้นข่าวที่น่าตกใจเริ่มแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงมีการกล่าวกันว่ากล่องหยกขององค์หญิงหาย หยกชิ้นนั้นไร้ที่ติและเพิ่งถูกนําออกมาจากเหมืองมันเป็นหยกที่สามารถหาพบได้ในรอบพันปี
ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็วในหมู่ประชาชน เมื่อมาถึงโรงเตี้ยมมันกลายเป็นประเด็นที่พูด ถึงกันมากที่สุดในตอนกลางคืน
ใครกล้าที่จะขโมยหยกขององค์หญิงจีอัน ? และมีบางสิ่งที่มีค่ามากขนาดนั้น?พวกเขาไม่อยากมีหัวของพวกเขาต่อแล้วหรือ ?
ในที่สุดคําร่ําลือไปถึงหูเจ้าเมืองซูจิงหยวน เขาไม่กล้าถ่วงเวลาเขารีบไปที่คฤหาสน์ของอ งค์หญิงเพื่อขอข้อมูล เมื่อเขาได้รับการยืนยันว่ากล่องหยกของหยูเฮงหายเขาเข้าใจว่ามันถูกขโมย A ที่ศาลานิพพานโดยผู้ที่เรียกตัวเองว่าเป็นฮูหยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลานโจวนอกจากนี้เขายัง เข้าใจว่านี่อาจเป็นกับดักที่เฟิงหยูเฮงวางไว้ แต่การวางกับดักทําได้ดีแต่เดิมเขาเป็นคนภายใต้คํา สั่งขององค์ชายเจ็ด หลังจากดํารงตําแหน่งเจ้าเมืองนอกจากจะทําให้เกิดสันติภาพและความปลอดภัยให้กับพลเมืองแล้วเขายังต้องร่วมมือกับองค์หญิงจีอันในหลายเรื่อง
ดังนั้นซูจิงหยวนพยักหน้าและไปจัดการคดีโดยไม่พูดอะไรอีก
หวงซวนไม่ได้อยู่กับเฟิงหยูเฮงในระหว่างวัน ตอนนี้เมื่อนางได้ยินสิ่งนี้นางปาดเหงื่อ “คุณหนูจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ ? ถ้าฮูหยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลานโจวไม่ส่งคืนหยกหรือถ้าหยกถูกทําลายละเจ้าคะ ?”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างระมัดระวัง “ไม่ต้องกังวล นางไม่กล้าทําแน่นอน”
คําพูดของนางทําให้หวงซวนรู้สึกสบายใจทันที
ในเวลานี้ข่าวใหญ่ดังกล่าวก็มาถึงโรงเตี้ยมที่สถานีพักม้าด้วย เนื่องจากเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงกําลังใกล้เข้ามาและชัยชนะจากการโจมตีเฉียนโจวพระราชวังของฮ่องเต้จึงวางแผนจัดงานเลี้ ยงครั้งยิ่งใหญ่เจ้าหน้าที่จํานวนมากจากนอกมณฑลเดินทางมาถึงเมืองหลวง ที่ทําการได้รับการ เติมเต็มในเวลาอันรวดเร็วด้วยเหตุนี้พวกเขาอาศัยอยู่ในสถานที่เดียวกันโดยไม่คํานึงถึงตําแหน่ง รอเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงที่จะมาถึง
เรื่องขององค์หญิงที่สูญเสียหยกชิ้นงามได้แพร่กระจายไปยังโรงเตี้ยมที่สถานีพักม้าที่ทําการผู้คนที่ได้ยินก็เริ่มคาดเดาได้ว่าคน ๆ นั้นจะขโมยหยกชิ้นหนึ่งจากใต้จมูกขององค์หญิงจีอัน ได้อย่างไรและพวกเขาเป็นคนแบบไหน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าณ ชั้นสามของที่ทําการนี้ ฮูห ยินใหญ่ของเจ้าเมืองหลานโจว,เจียงซื่อกําลังมองหยกขาว แม้แต่จีเซียงบ่าวรับใช้ของนางก็มาและไปหลายครั้งโดยไม่สังเกตเห็นนาง เมื่อจีเซียงเดินไปหานางและเปล่งเสียงของนางออกมานางก็พูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าทําอะไร ? เจ้าไม่รู้หรือว่าหยกนั้นบอบบางที่สุด ? การกระทําของเจ้าจะรบกวนหยกหากหัวใจของหยกวุ่นวายรูปร่างของหยกก็จะเปลี่ยนไปด้วย”
จีเชียงจะเข้าใจสิ่งที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้อย่างไร นางรู้สึกตื่นตระหนกโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนาง มองกล่องหยกนี้ นางกระทืบเท้าของนางด้วยความไม่พอใจ “ท่านฮูหยินเรามีปัญหาแล้วเจ้าค่ะ”
“หืม ? ” เจียงชื่อไม่เข้าใจ “เกิดปัญหาขึ้น ? มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ?”
“คือกล่องหยกนี้เจ้าค่ะ” จีเซียงชี้ไปที่สิ่งที่อยู่บนโต๊ะแล้วกล่าวว่า “นับตั้งแต่ท่านฮูหยินกลับ มา ท่านฮูหยินเอาแต่เฝ้าดูสิ่งนี้โดยไม่ออกไปข้างนอกท่านฮูหยินจึงไม่ได้ยินข่าว มีข่า วแพร่หลายออกมาว่าองค์หญิงจีอันทําหยกที่งดงามหายรูปร่างหน้าตาเหมือนกับหยกในกล่องนั่นเจ้าค่ะ !”
เจียงชีขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “องค์หญิงจีอัน ? นางมาเกี่ยวข้องอะไรกับหยกที่ข้าซื้อ ?”
จีเซียงเป็นห่วงมากจนไม่มีอะไรที่นางจะทําได้ นางทําได้แค่เตือนเจียงซื่อ “ท่านฮูหยินซื้อ มาหรือเจ้าคะ ? ท่านฮูหยินจ่ายเงินแล้วหรือ ? ในความเป็นจริงท่านฮูหยินไม่ได้จ่ายเงิน ! ท่านฮูหยินได้หยกนี้มาอย่างไรเจ้าคะ ?”
“แต่…” เจียงชื่อเริ่มเข้าใจทันที แต่นางอดไม่ได้ที่จะถาม “แต่วันนี้ข้าไม่เห็นองค์หญิง ! แม้ว่าหยกนี้จะเป็นของนาง มันก็ถูกขโมยโดยคนอื่นก่อนแล้วขายให้ข้า”
“ฮาๆ ท่านฮูหยิน ! ” จีเซียงกระทืบเท้านาง “ท่านฮูหยินยังไม่เข้าใจอีกหรือเจ้าคะ ? พวกเราถูกหลอก ! เด็กสาวที่ขายหยกคือองค์หญิง ! บ่าวรับใช้นี้เพิ่งไปสอบถามศาลานิพพานนั้นเป็นร้าน ค้าขององค์หญิงนางเป็นเจ้าของ มีโอกาสมากที่นางจะไปปรากฏที่นั่นเจ้าค่ะ !”
เจียงซื้อถอนหายใจอย่างหนัก แต่นางก็ยังไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ นางถามจีเซียง “แต่ไม่มีความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างองค์หญิงและข้าทําไมนางต้องพยายามทําร้ายข้า ?”
จีเซียงก้มศีรษะลงและไม่ขยับเป็นเวลานาน เช่นเดียวกับเจียงชื่อที่กําลังจะสอบถามเพิ่ม บ่า วรับใช้ที่อยู่ด้านหน้าของนางก็คุกเข่าลงบนพื้นทันที “ท่านฮูหยินโปรดยกโทษให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มันต้องเป็นเพราะพฤติกรรมของบ่าวรับใช้ผู้นี้ที่ทําให้องค์หญิงโกรธเจ้าค่ะ”
คําพูดเหล่านี้ดึงความคิดของเจียงชื่อกลับไปสู่ฉากในร้านขายเครื่องประดับคงจะดีกว่านี้ถ้า นางไม่คิดย้อนกลับไป เมื่อนางเริ่มคิดมันทําให้นางรู้สึกตกใจแต่แน่นอนพวกเขาไม่เคยปฏิบัติต่อ อีกฝ่ายอย่างเท่าเทียมกันตั้งแต่เริ่มต้นนอกจากนี้ในช่วงเวลานี้พวกเขาพูดอย่างไม่สุภาพเมื่อคิด ถึงตอนนี้ มันเป็นไปได้ที่พวกเขาจะวางกับดัก
เจียงชื่อเป็นกังวลเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นเราจะทําอย่างไรดี จีเซียงลุกขึ้นคุกเข่าไม่ช่วยอะไร คิดเร็วว่าควรแก้ไขปัญหานี้อย่างไร ตอนนี้เรารีบส่งตั๋วแลกเงินไปก่อน”
จีเชียงกล่าวอย่างไร้ประโยชน์ “แต่ท่านใต้เท้ายังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะท่านฮูหยินจะเอาเงิน 80 ล้านเหรียญเงินมาจากที่ไหนเจ้าคะ ?”
เจียงชื่อได้ยินเรื่องนี้และห่อเหี่ยว นางไม่มีเงินเพียงพอและสิ่งของอยู่ในมือของนาง พวกเขาต้องการทําอะไรกันแน่ ?
“องค์หญิงจีอันเป็นคนหนึ่งที่มีแซ่อื่นใช่หรือไม่ ? ” นางคิดว่ามีบางสิ่งที่สําคัญ และถามว่า “ในท้ายที่สุดองค์หญิงที่มีแซ่แตกต่างกันนั้นไม่ใช่พวกราชนิกูลเมื่อคิดถึงเรื่องนี้นางไม่มีอํานาจ มากนัก เพียงปล่อยให้พวกเขาทําให้เกิดความยุ่งยากเมื่อสามีกลับมาเรื่องนี้ย่อมได้รับการแก้ไขอ ย่างแน่นอน” เหตุผลที่เจียงชื่อให้ความไว้วางใจสามีของนางอย่างมากก็คือว่าหลานโจวอยู่ที่ชาย แดนทางตอนใต้ของราชวงศ์ต้าชุน แม้ว่าพวกมันจะเป็นเขตการปกครองทั้งหมด เขตการปกครองที่ชายแดนไม่สามารถเปรียบเทียบกับที่อยู่ในกลางอาณาจักร เพื่อรักษาสันติภาพ ราชสํานักจึงปฏิบัติกับเขตการปกครองเหล่านี้ด้วยความกรุณาแม้ว่าเขตการปกครองของหลานโจวไม่สา มารถเปรียบเทียบกับตําแหน่งเสนาบดีแต่ก็ค่อนข้างใกล้เคียง นางสงบสติอารมณ์และบอกจีเซียง “ไม่ต้องกังวล ! ทุกอย่างปกติดี”
จีเซียงรู้สึกไร้พลังเล็กน้อย พวกเขาอยู่ที่ชายแดนภาคใต้และอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากพวก เขารู้เรื่องนี้น้อยมาก นอกจากนี้พวกเขาไม่ได้ถามคําถามที่เหมาะสมใด ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ เรื่องในเมืองหลวงมากขึ้นแต่หลังจากที่นางได้ยินเกี่ยวกับข่าว นางได้สอบถามเกี่ยวกับองค์หญิงจีอัน, เฟิงหยูเฮง มันคงจะดีกว่านี้ถ้ายังไม่มีคําตอบ หลังจากสอบถาม บ่าวรับใช้เกือบทรุดลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัว ! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีองค์หญิงที่มีแซ่แตกต่างกันไป ยิ่งความหนักใจก็ไม่ได้ว่านางเองแข็งแกร่งชีวิตของนางดีขึ้นกว่าเดิมจริง ๆ แล้ว นางเป็นว่าที่พระชายาของราชาแห่งนรก, องค์ชายเก้า แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะสามารถคว บคุมพื้นที่เดียวของเขตปกครองหลานโจว พวกเขาไม่สามารถควบคุมโลกทั้งใบได้ บุคคลประเภทนี้ไม่สามารถทําให้ขุ่นเคือง !
บ่าวรับใช้นั้นวิตกกังวลมากจนนางเริ่มร้องไห้ ยิ่งนางมองดูที่ความมั่นใจของท่านฮูหยินของ นาง นางรู้สึกกังวลมากขึ้นเท่านั้น นางจึงเล่าสิ่งที่นางถามเกี่ยวกับองค์หญิงในขณะที่ร้องไห้ ในท้า ยที่สุดนางเตือน “ท่านฮูหยินคงจําได้ว่าผู้นําของสามมณฑลทางเหนือของตระกูลตวนถูกทุบตี ใช่หรือไม่เจ้าคะ ? มันเป็นองค์หญิงและองค์ชายเก้าที่นําทหารมาจัดการเจ้าค่ะ!”
หัวใจของเจียงซื่อสั่นไหวเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ท่านฮูหยินผู้มั่งคั่งที่อาศัยอยู่ในภาคใต้จะรู้เกี่ยวกับ เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร ได้ยินตอนนี้มันฟังดูเหมือนเป็นนิทาน และนางไม่กล้าเชื่อ “มีเด็กผู้หญิง แบบนี้ในโลกจริงหรือ ?”
จีเซียงพยักหน้า “นั่นคือสิ่งที่องค์หญิงจีอันเป็น ท่านฮูหยิน เราควรทําอย่างไรเจ้าค่ะ ข้าได้ยิน มาว่าองค์หญิงจีอันเป็นผู้ช่วยผู้บังคับการและจะต้องแก้แค้นให้ได้ คําพูดของนางทําให้นางสูญเสีย หยกอันงดงาม มันชัดเจนว่านางประกาศสงครามกับเรา ! เกิดอะไรขึ้นถ้าท่านใต้เท้ากลับมาใน ภายหลัง”
ขณะที่นางกําลังพูด ประตูก็ถูกผลักเปิดด้วย “ปัง” คนสองคนในห้องตกใจและเห็นเจ้า เมืองหลานโจว, จีหลิงเทียนผลักประตูเข้ามาด้วยท่าทางที่มืดมนเขาจ้องตรงไป ที่กล่องหยกขาวบนโต๊ะ
เจียงชื่อใช้แขนของนางปิดหยกโดยไม่รู้ตัว เรียกด้วยความกลัว “ท่านพี่ ! “
จีหลิงเทียนทําท่าให้บ่าวรับใช้อยู่ข้างหลังเขาปิดประตูเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาบัด เจียงชื่อและมองเข้าไปในกล่องเขาอดไม่ได้ที่จะตบโต๊ะ “ข้าจําได้ว่าเมื่อเช้าเจ้าพูดว่าเจ้าจะไปดู เครื่องประดับหลังจากได้ยินเรื่องนี้ข้ากลัวว่าเจ้าจะไปที่ร้านซึ่งบริหารงานโดยองค์หญิงแต่ใครจะ รู้ว่าเจ้าจะไปที่นั่นจริง ๆ ” เขาชอบฮูหยินใหญ่คนนี้มาก หลังจากทั้งหมดมีความรู้สึกจากความรักในวัยเด็กแม้ตอนนี้มีอนุที่งดงามมากมายในตระกูลของเขา ฮูหยินใหญ่ก็ยังเป็นคนที่เขาให้ความสําคัญมากที่สุด “ฮูหยินของข้าช่างโง่เขลาอะไรเช่นนี้เมื่อเจ้ารู้ว่าศาลานิพพานเป็นร้านขาย เครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดและดีที่สุดในเมืองหลวงทําไมเจ้าถึงไม่ถามเกี่ยวกับเจ้าของ เพื่อให้สา มารถเป็นเจ้าของร้านค้าที่ดีที่สุดในเมืองหลวงได้ จะต้องเป็นคนเช่นไรโดยไม่มีใครหนุนหลัง”
เจียงชื่อรู้สึกเศร้าใจมากและน้ําตาก็ปรากฏในดวงตาของนาง “ข้าแค่ซื้อเครื่องประดับมา ข้า จะรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ทรงพลังเช่นนี้จะสนับสนุนพวกเขาข้าจะคิดได้อย่างไรว่าองค์หญิงที่สง่างาม จะไม่อยู่ในคฤหาสน์ของนางจริง ๆ แล้วไปกับผู้ชายคนหนึ่ง ? รอสักครู่” นางหยุดและคิดย้อนไปถึงฉากจากวันนั้น และนางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “องค์หญิงกล้าที่จะพบปะกับผู้ชายเป็นการส่วนตัวด้วยหรือ ? ”
หลิงเทียนรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินอย่างนี้ “การพบปะกับผู้ชายคนหนึ่งคืออะไร ?”
จีเชียงจัดการเพื่อตอบสนองในเวลานี้ และอธิบายอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับชายที่เฟิงหยูเฮงอยู่ด้วยระหว่างวันพวกเขาคิดในตอนแรกว่าพวกเขาได้รับข้อมูลบางอย่างที่สามารถนํามาใช้รับมือกับเฟิงหยูเฮง หากนางผลักดันพวกเขาไปไกลเกินไป พวกเขาสามารถนํามันขึ้นมาคุกคามนางได้แต่ใครจะรู้ว่าคําเหล่านี้จะทําให้ผิวของหลิงเทียนซีดเผือดในตอนท้ายใบหน้าของเขาซีด
เขาถามว่า “เจ้าบอกว่าเจอผู้ชาย ผู้ชายคนนั้นสวมเสื้อคลุมสีม่วงและดูดีใช่หรือไม่ ? ”
จีเซียงพยักหน้า “ใช่”
หลิงเทียนถอนหายใจนาน “ไม่เป็นไรถ้าเขาดูรูปงาม แต่เจ้ารู้หรือว่าเสื้อคลุมสีม่วงนั้นเป็นตัวแทนของอะไร ?” เมื่อเห็นว่าทั้งสองอยู่ในอาการรุนงงเขากล่าวต่อ “องค์ชายเก้าของราชสํา นักชอบสีม่วงและเขามักจะสวมชุดสีม่วงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาสิ่งนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เมื่อคิดถึงว่าองค์หญิงผู้นั้นจะได้พบกับใครในที่ส่วนตัวได้อย่างไร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่อยู่ข้างนางเป็นองค์ชายเก้า”
ในขณะที่เขาพูด มีเสียงดังมาจากข้างนอกห้อง มีกลุ่มคนจํานวนมากที่วิ่งเข้าไปในห้องโถง บ่าวรับใช้ส่วนตัวของหลิงเทียนไปที่ประตูเพื่อดูแล้วหันกลับมากล่าวว่า “ท่านใต้เท้า ท่านฮูหยินแย่แล้วขอรับ ทหารของเมืองหลวงมาขอรับ”
หลังจากนี้ก็มีการกล่าวว่าทหารของเมืองหลวงขึ้นมาที่ชั้นสามมุ่งตรงไปที่ห้องของพวกเขา
ต้องเผชิญกับเจ้าเมืองซึ่งมาหาด้วยตัวเอง เจียงซื่อไม่มีอํานาจที่จะพูดหลิงเทียนไม่สามารถชักช้า การลงมือของซูจิงหยวนเขาทําได้แค่เฝ้าดูว่าภรรยาของเขาและบ่าวรับใช้ถูกจับไปเขาพูดได้เพียงสองสามคํากับซูจิงหยวน “เจ้าหน้าที่คนนี้จะให้คําอธิบายกับองค์หญิงในเรื่องนี้ข้าหวังว่าใต้เท้าซูจะไม่สร้างความลําบากให้กับฮูหยินของข้าโดยพิจารณาจากในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”
เจ้าหน้าที่ในเมืองเดินทางมาถึงอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงไม่กี่นาที่พนักงานอัยการได้กลับสู่สถานะเดิม
หลิงเทียนขมวดคิ้วและนั่งอยู่ในห้อง เขาคิดกลับไปกลับมาเกี่ยวกับวิธีจัดการเรื่องนี้ เขาคิดมา กยิ่งขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่องค์ชายแปดซึ่งอาศัยอยู่ทางภาคใต้เล่าให้เขาฟังถึงเส้นทางของเขาสู่เมืองหลวง เขาจะต้องมีความเป็นอยู่ที่ดีในเมืองหลวงและเขาต้องใส่ใจอย่างใกล้ชิดที่จะไม่ขัดแย้งกับองค์ชายเก้าและชายาของเขาวันที่ดีจะมาถึงและไม่จําเป็นต้องรีบเร่ง น่าเสียดายที่ฮูหยินของเขาทําลายสิ่งต่าง ๆ
หลิงเทียนกําหมัดของเขาแน่นและตบโต๊ะ “องค์หญิงจีอัน เจ้ากล้าที่จะวางกับดักแบบนี้กับเจ้าหน้าที่คนนี้เจ้าคิดว่าทุกคนกลัวเจ้าหรือ ?”
