ตอนที่ 685 ชุดไปร่วมงานเลี้ยงของเฟิงเซียงหรู
การเปลี่ยนแปลงของเหยาชื่อได้รับการสังเกตจากพระชายาเหวินซวนมาเป็นเวลา นานในตอนแรกมันไม่ใช่ว่านางไม่ได้พยายามแนะนําอีกฝ่าย แต่ยิ่งนางทํามากขึ้น นางก็พบมากขึ้นเรื่อยๆว่าเหยาชื่อไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปสู่อดีต ความคิดที่ว่า “บุตรสาวคนนั้นไม่ใช่บุตรสาวคนเดิมของข้า” ได้เกิดขึ้นแล้วในใจของนาง ไม่มีใครที่สามารถเปลี่ยนความคิดของนางได้
ในอดีตนางคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดื้อรั้นที่เกิดจากยาเปลี่ยนวิญญาณ แต่จริง ๆ แล้วนางรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความคิดเดิมของเหยาชื่อ มันเป็นเพียงว่านางไม่เคยกล้าที่จะเอ่ยออกมาในอดีต ในตอนต่อมาก่อนที่จะกําจัดยาเปลี่ยนวิญญาณที่สามารถเปลี่ยนวิญญาณได้นางก็ระเบิดบางที่เหยาชื่อรู้สึกมีความสุขมากกว่าที่จะสามารถระบายปัญหานี้ได้ ดังนั้นนางจึงปฏิเสธที่จะตื่นขึ้นหลังจากผลกระทบของยาเปลี่ยนวิญญาณที่หมดไป
สําหรับพระชายาเหวินชวน นางไม่ต้องการเห็นเหยาชื่อ นางกําลังหลีกเลี่ยงอีกฝ่าย หากนางไม่ทําเช่นนั้น ด้วยมิตรภาพของพวกนาง แม้ว่าเหยาชื่อจะอาศัยอยู่ในเรือนที่อยู่ไกลออกไป นางจะยังคงไปเยี่ยมอีกฝ่ายบ่อยกว่านี้ อย่างไรก็ตามตอนนี้นางอยู่ห่างจากอีกฝ่ายด้วยความเคารพน่าเสียดายที่นางยังคงซ่อนตัวไม่ทันเมื่อเหยาชื่อมาเยี่ยม นางมาขอเทียบเชิญไปร่วมงานเลี้ยงของพระราชวังในเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง นางบอกว่ามันสําหรับบุตรสาวของนาง และนางก็จําได้ทันที่ว่าผู้หญิงคนนั้นที่เหมือนกับเฟิงหยูเฮง
นางกํานัลปลอบใจนางว่า “พระชายาอย่ามัวแต่กังวลเรื่องครอบครัวของคนอื่น ถ้าอ งค์หญิงในพระราชวังรู้ว่าพระชายาเป็นห่วงคนอื่น นางจะไม่มีความสุขเลยเพคะ”
พระชายาเหวิรชวนถอนหายใจและพยักหน้า จากนั้นนางก็หยุดคิดเรื่องเหยาชื่อ
หลังจากเฟิงเฟินไดใช้องค์ชายเจ็ดเป็นข้ออ้างในการทําความรู้จักจาวเหลียนแล้ว จาวเหลียนก็มาเยี่ยมที่บ้านของตระกูลเฟิงทุกวัน เขาจะดื่มชาและกินขนมอบกับเฟิงเฟินได ในเวลาเดียวกันพวกเขาจะพูดเกี่ยวกับการกระทําหลายอย่างขององค์ชายเจ็ด น่าเสียดายเฟิงเฟินไดรู้น้อยมากเกี่ยวกับองค์ชายเจ็ด ในอดีตนางสามารถยืมชื่อเฟิงเซียงหรูเพื่อพูดอะไรสักอย่าง แต่เพิ่งเซียงหรูและชวนเทียนชั่วมีปฏิสัมพันธ์เพียงไม่กี่ครั้ง หลังจากพูดถึงเรื่องนี้สองสามวันแล้วจะพูดอะไร อีก หัวข้อนั้นค่อย ๆ เย็นลง และมันก็กลายเป็นเฟิงเฟินไดอธิบายว่าองค์ชายเจ็ดนั้นงดงามและ สง่างามเพียงใด
เปลือกนอกนั้นจาวเหลียนดูตั้งใจฟังแต่เขาลอบหัวเราะในใจ เขาแค่คิดว่าคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงคนนี้อยากจะทําอะไรบางอย่างเช่นแต่งเรื่องราว แต่ไม่ได้ทําการบ้าน ความสามารถในการพูดของนางเลวร้ายยิ่งกว่าพี่รองของนาง ! แต่เขาไม่รู้แน่ชัดว่าทําไมนางถึงพยายามพาเขาเข้าไปในบ้านของตระกูลเฟิง มันไม่ควรที่จะปราบเฟิงเซียงหรูใช่หรือไม่ ? จาวเหลียนคิดเกี่ยวกับมันไม่ควรเป็นเหตุผลที่เง่า เขาจะสังเกตต่อไป
แต่เมื่อนึกถึงเฟิงเซียงหรู ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นนางมาก่อนเมื่อเชิงหยูเฮงกลับมา พวกเขา ทานอาหารด้วยกัน แต่ในเวลานั้นเขายังไม่ได้พบกับองค์ชายเจ็ดเขารู้น้อยลงเกี่ยวกับเรื่องระหว่างเพิ่งเซียงหรูและองค์ชายเจ็ด นั่นเป็นเหตุผลที่ไม่ได้สนใจที่จะมองดูนางระหว่างมื้ออาหารเมื่อคิดถึงตอนนี้เขาไม่สามารถจําได้อย่างชัดเจนว่าเพิ่งเชียงหรูหน้าตาเป็นเช่นไร
“น้องสาวเฟิงเฟินได เจ้าช่วยพาข้าไปหาคุณหนูสามได้หรือไม่ ? ” จาวเหลียนหยิบคําขอนี้ขึ้นมา “ข้าได้ยินเจ้าพูดถึงนางในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา”
เฟิงเฟินไดพยักหน้า “ได้” จากนั้นนางถามดงหยิง “วันนี้พี่สามอยู่บ้านหรือไม่”
ดงหยิงตอบทันที “อยู่เจ้าค่ะ ! บ่าวรับใช้ผู้นี้ได้ยินบ่าวรับใช้ของคุณหนูสามพูดเกี่ยวกับการเตรียมงานเลี้ยงของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงเช้านี้ คุณหนูสามจึงไม่ได้ออกไปข้างนอกวันนี้เจ้าค่ะ”
“ทีมม” เฟิงเฟินไดพูดด้วยความรังเกียจ “จริง ๆ แล้วนางมีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังด้วยหรือ ? ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่ามันคือเฟิงหยูเฮงที่ให้เกียรตินาง หรือถ้าเป็นองค์ชายสี่ให้โอกาสนาง” หลังจากที่นางพูดจบนางมองไปที่จาวเหลียน และพูดด้วยแรงจูงใจที่ซ่อนเร้น “แน่นอนอาจเป็นไปได้ว่านางหลอกองค์ชายเจ็ด”
จาวเหลียนไม่สนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในขณะที่เขากระตุ้นให้เฟิงเฟินไดพาเขาไปพบเฟิงเซียงหรูเฟิงเฟินไดไม่รอช้า นางลุกขึ้นยืนทันที่พาเขาออกไปข้างนอก
มันเพิ่งเกิดขึ้นที่เชิงจินหยวนอยู่ในบ้านในวันนี้ เขายังได้ยินว่าแม่นางเหลียนมาแล้ว ในขณะนี้เขายืนอยู่ที่สนามหญ้ารออีกฝ่าย การพุ่งเข้ามาในเรือนของบุตรสาวของเขาไม่ดีนัก แต่สนามหน้า บ้านเป็นสถานที่ที่จาวเหลียนจะต้องผ่านเมื่อออกจากบ้าน เขาอยู่ที่นั่นโดยปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขา จะไม่สามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้
ในขณะที่เขากําลังคิดเกี่ยวกับมัน เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเฟิงเฟินไดนําเด็กสาวที่สวยเป็นพิเศษมาในทิศทางของเขา เฟิงจินหยวนรู้สึกกังวลเล็กน้อย ฝ่ามือของเขามีเหงื่อและความรู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มไม่เห็นเจอผู้หญิงเติมเต็มหัวใจ มันทําให้เขารู้สึกเสียเวลา
เฟิงเฟินไดก็เห็นเฟิงจินหยวน และนางก็อดไม่ได้ที่จะขดริมฝีปากของนางด้วยรอยยิ้ม นางต้องการให้เฟิงจินหยวนเห็นนางกับจาวเหลียน เช่นนี้นางอาจให้บิดาคนนี้หยุดพยายามที่จะประจบประแจงเฟิงหยูเฮง เขาจะฟังนางต่อไปแทน แม้ว่าเฟิงจินหยวนจะไม่มีคุณค่าใด ๆ อีกต่อไปแต่นางก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน ในอนาคตนางยังคงต้องแต่งงานออกจากบ้านตระกูลเฟิงถ้าเพิ่งจินหยวนไม่ไว้หน้านางงานแต่งงานของนางจะไร้เกียรติโดยสิ้นเชิง
ในขณะที่คิด เพิ่งจินหยวนก็เริ่มมุ่งหน้าไปแล้ว จาวเหลียนเหลือบตาของเขา และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเฟิงเฟินไดด้วยความรังเกียจ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “อย่าเข้ามา ! ชายและหญิงไม่ควรเข้าใกล้กันเกินไป นายท่านเฟิงได้โปรดเคารพตนเองบ้าง”
เฟิงจินหยวนยืนอยู่เฉย ๆ เขาถูมือของเขา เขายิ้ม “แม่นางเหลียน เจ้ามา” ความพยายามที่หมดหวังในการประจบสอพลอทําให้แม้แต่เฟิงเฟินไดต้องการที่จะเตะเขาจนตาย
จาวเหลียนเป็นคนที่สุภาพน้อยกว่า “เจ้าเป็นคนเลวหรือไม่ ? ทําไมดูเหมือนว่าน้ําลาย ไหลออกมา ?”
เฟิงจินหยวนเช็ดปากของเขาอย่างรวดเร็ว จริง ๆ แล้วมันค่อนข้างชื้น เขารู้สึกอายเล็กน้อยแต่การจ้องมองของเขาไปที่จาวเหลียน เพื่อให้สามารถมองและชื่นชมบุคคลนี้จากระยะใกล้เฟิงจินหยวนรู้สึกว่านี่เป็นความหรูหราที่ยอดเยี่ยม
เฟิงเฟินไดพบว่าเป็นการยากที่จะเฝ้าดูและจ้องมองที่เพิ่งจินหยวนต่อไป นางกล่าวว่า “ท่านพอต้องการอะไรหรือไม่ ? หากไม่มีสิ่งใดโปรดถอยไป เรากําลังจะไปคุยกับพี่สาม”
“หืม ? ” เฟิงจินหยวนตื่นตกใจ “เจ้าไปหานางทําไม ? ”
“ผู้หญิงมีเรื่องที่จะคุยกัน ทําไมบิดาอย่างเจ้าถึงได้อยากรู้ไปทุกเรื่อง ? ” จาวเหลียนรู้ สึกหงุดหงิดอย่างมากกับเฟิงจินหยวน ขณะที่นางสะกิดเฟิงเฟินไดด้วยแขนของนาง “ตระกูลของเจ้าไม่มีผู้หญิงบ้างหรือ ? ทําไมบิดาของเจ้าถึงดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เห็นผู้หญิงสักคนมาสักร้อยปีแล้ว ?”
เฟิงเฟินได้กล่าวว่า “มีฮูหยินใหญ่และฮูหยินรอง น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งคู่ไม่ได้กลับมาหลายเดือนแล้ว ท่านพ่อหวังว่าจะได้พบกับผู้หญิงที่งดงามเพื่อนํากลับบ้าน แต่ข้าไม่รู้ว่าคนงามแบบไหนที่จะเข้ามาในบ้านของตระกูลเฟิง” หลังจากพูดอย่างนี้นางไม่สนใจว่าเฟิงจินหยวนยังคงขวางทางอยู่ นางดึงจาวเหลียนไปข้างหน้า
เฟิงจินหยวนรู้สึกอายเกินกว่าจะเข้าไปขวางผู้หญิงทั้งสองได้ และเขาก็ย้ายไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นทั้งสองก็หนีไปอย่างมีความสุข เมื่อจาวเหลียนเหลียวกลับมา เขากล่าวด้วยน้ําเสียงดัง “ข้าจะเข้าร่วมในงานเลี้ยงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงในอีกไม่กี่วัน น้องสาวเฟิงเฟินไดผู้ที่อยู่ในตระกูลของเจ้าไปหรือไม่ ? ”
ทั้งสองคุยกันขณะเดิน เฟิงจินหยวนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากจากคําพูดเหล่านั้นงานเลี้ยงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง จาวเหลียนจะเข้าร่วมในงานเลี้ยงนี้ นั่นเป็นสถานการณ์ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยมีสิทธิ์เข้าร่วม ! อย่างไรก็ตามเขาต้องจับเจ่าอยู่ในบ้านเขาได้แต่ถอนหาย
เขาส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์ แม้กระนั้นหัวใจของเขายังคงรู้สึกไม่สมส่วน มีวิธีใดบ้างที่เขาจะเข้าไปในพระราชวังได้อีกครั้ง ?
ในเรือนของเฟิงเซียงหรู ประตูของนางถูกปิดอย่างแน่นหนา อันชิไปที่ร้านปักแล้วนางก็อยู่ในห้องคนเดียว นอกจากนี้นางยังไล่บ่าวรับใช้ทั้งหมดของนางออกมา แม้กระนั้นนางกําลังอชุดในมือของนาง
เป็นชุดที่องค์ชายเจ็ดมอบให้นางในตอนนั้น มันก็ต้องให้นางมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวัง นางไม่เคยเต็มใจที่จะสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้และเก็บไว้เสมอ ตามปกติอันซิมักจะจับตาดูนางอย่างใกล้ชิดและไม่ยอมให้นางมอง แต่วันนี้นางไม่สามารถทนได้ เอาเสื้อผ้าออกมาได้ ทันใดนั้นนาง ก็คิดย้อนกลับไป นางนั่งในเรือแล้วตกลงไปในน้ํา นางได้รับการช่วยเหลือจากองค์ชายเจ็ด และที่ สําคัญที่สุดเขาห่อนางไว้ในเสื้อคลุมของเขาเองนางลืมทุกอย่างเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อันชิแนะ นําให้นาง แต่ใครจะรู้ว่าเรื่องนี้จะยึดมั่นในใจของนาง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สามารถลืมได้
เฟิงเซียงหรูยืนขึ้นแล้วถือเสื้อผ้าไว้ข้างหน้านางเพื่อเปรียบเทียบ อย่างไรก็ตา มมันชัดเจนว่าสั้นเกินไปนางยิ้มอย่างขมขึ้น นางโตขึ้นอย่างรวดเร็วในวัยนี้ เสื้อผ้าที่ตัดในฤดูใบไม้ผลิไม่สามารถสวมใส่ในฤดูใบไม้ร่วงได้อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นชุดตัดเมื่อปีที่แล้วนางรู้สึกสับสนเล็กน้อย นางอายุ 12 ขวบ และมารดาของนางบอกว่ามันเป็นอายุที่นางควรจะเริ่มพูดคุยเรื่องการแต่งงานบุตรสาวของตระกูลปกติจะมีใครมาเยี่ยมเพื่อขอแต่งงานเมื่อพวกเขาอายุ 12 พวกเขาจะเลือกและเลือกอย่างระมัดระวัง โชคไม่ดีที่ตระกูลเฟิงตกอับเช่นนั้น บุตรสาวของอนุที่พยายามดิ้นรนเพื่อสร้างภาพลักษณ์จะไม่ถูกถามถึงแม้แต่น้อย ทุกคนหลีกเลี่ยงตระกูลเฟิงให้สุดความสามารถ
ครั้งหนึ่งนางเคยได้รับพระกรุณาธิคุณจากฮ่องเต้ทําให้นางมีสิทธิ์ตัดสินใจแต่งงานของนางเอง เฟิงจินหยวนจะไม่พูดอะไรในเรื่องนี้ แต่การตัดสินใจด้วยตัวเองนางสามารถนับจํานวนผู้ชายที่นางรู้จักได้ด้วยนิ้วมือข้างเดียว นางจะตัดสินใจเองได้อย่างไร อันชิได้กระตุ้นนางหลายครั้งแม้พูดถึงครอบครัวปกติไม่กี่คน นางพูดต่อไปว่าเด็กผู้หญิงไม่ควรมองหาใครบางคนที่ร่ํารวยและมีอํานาจเมื่อแต่งงาน สิ่งที่ควรค้นหาคือความมั่นคง ในตระกูลใหญ่มีฮูหยินและอนุมากมาย แม้ว่านางจะมีพลังมากมาย แต่ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับความมั่นคงและความสงบสุขของครอบครัวเล็ก ๆได้
ไม่ใช่ว่าเฟิงเซียงหรูไม่เข้าใจตรรกะนี้ แต่ผู้คนโดยเฉพาะเด็กผู้หญิง เมื่อพวกเขาสนใจบุคคลคนหนึ่งยากที่พวกเขาจะยอมรับทางเลือกอื่น นางจะพาตัวเองไปยอมรับมันได้อย่างไร ? ไม่ใช่ว่านางไม่ได้คิดถึงมัน อย่างไรก็ตามไม่ว่านางจะคิดอย่างไร นางก็ไม่รู้สึกสับสน แทนที่จะยอมรับมันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะไม่แต่งงาน นางจะใช้เวลาตลอดชีวิตในการสอนองค์ชายสี่ว่าจะเย็บปักอย่างไร
นางขว้างเสื้อผ้าไปวางบนโต๊ะอย่างแรง และไม่ต้องการที่จะมองมันอีกต่อไป อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการพับได้อย่างถูกต้องเพราะกลัวว่านางจะทําลายมันได้เพียงเล็กน้อย
ในท้ายที่สุดนางไม่สามารถวางมันลง เฟิงเชียงหรูคิดว่าในชีวิตนี้มันจะยากสําหรับคนอื่นที่จะเข้าไปในใจนางใช่ไหม?
เสียงเคาะมาจากนอกประตู ชานชูเข้ามาขณะถือห่อผ้า มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งตามหลังนางถือกล่องไม้ เมื่อมันถูกนําตัวมาถึงนาง ชานชูกล่าวว่า “คุณหนู สิ่งนี้ถูกส่งมาจากตําหนักปิง พวกเขาบอกว่าคุณหนูจะเข้าร่วมในงานเลี้ยงสําหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง นอกจากนี้ยังมีกล่องนี้ซึ่งมีเครื่องประดับบางอย่างที่องค์ชายปิงเลือกให้คุณหนูเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูก็จําคนที่ถือกล่องไว้ได้ ไม่ใช่บ่าวรับใช้จากตําหนักปิง นางยิ้มอย่างหงุดหงิด “พระองค์ทรงใส่ใจลงไปในสิ่งนี้ แต่ข้าจะใส่ชุดนี้เพื่ออะไร? ข้ามีชุดมากมายในตู้เสื้อผ้าที่ไม่เคยใส่มาก่อนข้าแค่ต้องเลือกชุดที่เหมาะสม สําหรับเครื่องประดับ ข้าไม่ขาดอะไรเลย เจ้ากลับไปได้แล้ว”
บ่าวรับใช้มีรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง และกล่าวว่า “คุณหนูสามคิดถึงบ่าวรับใช้คนนี้ อย่าบังคับบ่าวรับใช้คนนี้ให้นํามันกลับไปเจ้าค่ะ ! คุณหนูก็รู้อารมณ์ของพระองค์ ในที่สุดพระองค์ก็สามารถเลือกชุดและเครื่องประดับสําหรับคุณหนู หากคุณหนูไม่ยอมรับพวกมัน พระองค์จะไม่กล้าทําอะไรกับคุณหนู แต่บ่าวรับใช้ผู้นี้จะโชคร้าย ได้โปรดยอมรับมันด้วยเจ้าค่ะ !”
บ่าวรับใช้รู้วิธีเกลี้ยกล่อมเฟิงเซียงหรู เพียงคําพูดไม่กี่คําของนางก็ทําให้จิตใจของเฟิงเซียงหรูอ่อนลงบ่าวรับใช้คนนี้กล่าวทันที “คุณหนูสามยังไม่รู้ใช่ไหมเจ้าค่ะ? ในระหว่างงานเลี้ยงนี้ฮ่องเต้ให้องค์ชายสี่เข้าพระราชวัง ! พระองค์บอกว่าคุณหนูเป็นอาจารย์ของพระองค์ในระหว่างงานเลี้ยงฮองเฮาจะทรงถามว่าการศึกษาของพระองค์จะเป็นอย่างไร ในเวลานั้นพระองค์จะพบคุณหนูสามอย่างแน่นอน สําหรับจุดนี้เพียงอย่างเดียวคุณหนูสามสวมชุดที่ดีกว่า ! เพียงแค่สวมมันเพื่อช่วยให้พระองค์พัฒนาสถานการณ์ของพระองค์เจ้าค่ะ” ในขณะที่นางพูดนางก็เปิดกล่องบรรจุเสี้อผ้า “นี่ยังมีดอกไม้เล็ก ๆ ที่พระองค์ปักเองเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูหน้ามืดลงคงจะดีกว่านี้ถ้านางไม่ได้พูดเรื่องนี้ เมื่อได้ยินว่าชวนเทียนยี่ปักดอกไม้ให้ทําไมถึงมีความรู้สึกเป็นลางร้าย ?
