ตอนที่ 687 ห้องจัดเลี้ยงของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง
นับตั้งแต่หลู่เหยาแต่งงานกับตระกูลเหยา เฟิงหยูเฮงไม่ได้ไปที่คฤหาสน์ตระกูลเหยาบ่อยหาก มีเรื่องใดเกิดขึ้นนางก็จะให้เหยาเซียนออกมาพูดคุยด้วยตัวเอง ชัดเจนว่าไม่ว่าตระกูลเหยาจะดีเพียงใดความสัมพันธ์ของนางกับพวกเขาก็คือการพบพวกเขาสองสามครั้ง ไม่มีการสนับสนุนที่แท้จริงว่าเกี่ยวข้องกันผนวกกับเรื่องของหลู่เหยาเข้าไป ทําให้ทั้งสองฝ่ายรู้สึกอึดอัดใจเมื่อพบกัน ดังนั้นจึงไม่ควรพบกัน
แต่วันนี้ซูชื่อยืนอยู่ตรงนั้นและโบกมือให้นาง หากนางจะทําราวกับว่านางมองไม่เห็นก็ยากที่จะทําเช่นนี้ เฟิงหยูเฮงก้าวในทิศทางของคฤหาสน์เหยา เมื่อนางเริ่มเคลื่อนไหว ซูชื่อก็รีบไปหานางทันทีมีบ่าวรับใช้อยู่ข้างหลังนาง ถือสิ่งของในมือของนาง
เพิ่งหยูเฮงเชิญซูชื่อเข้ามาในคฤหาสน์และเดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่ หลังจากนั่งและดื่มชาแล้วในที่สุดซูชื่อก็กล่าวว่า “ข้าอยากจะมาตั้งแต่เช้า แต่ข้าได้ยินทหารยามบอกว่าองค์หญิงหรูหยางและสหายมาเที่ยวที่คฤหาสน์ในปัจจุบัน ดังนั้นข้าจึงเป็นแขก คิดว่าคงเป็นการดีที่จะไม่ขัดจังหวะและกลับไปรอที่บ้าน” นางยังคงมองเฟิงหยูเฮงด้วยความรัก นอกจากความอบอุ่นและความสนิทสนมในแววตาของนางแล้วยังมีความละอายเล็กน้อย
เฟิงหยูเฮงเห็นนางเช่นนี้และถอนหายใจโดยใช้ความคิดริเริ่มเพื่อปลอบใจนาง “ถ้าท่านป้าเป็นเช่นนี้เพราะเรื่องงานแต่งงานของลูกพี่ลูกน้องคนโตก็ไม่จําเป็นต้องคิดมากข้าไม่เคยใส่ใจข้าไม่สามารถอนุญาตให้ความคุ้นเคยของเราในฐานะครอบครัวหายไปได้เพราะหลู่เหยาคนเดียว”
“ฮะ ! อาเฮงพูดถูก” ซูชื่อหันหน้าหนีและเช็ดน้ําตา จากนั้นนางก็ถอนหายใจ “จะพูดไป ตั้งแต่หลู่เหยาแต่งงานกับคฤหาสน์ เจ้าไม่เคยมาเยี่ยมและข้าก็รู้สึกเสียใจด้วย ท่านป้าอีกสองคนของเจ้าแนะนําให้ข้ามาเยี่ยมบ่อย ๆ แต่ข้าก็รู้สึกว่าข้าเป็นหนี้เจ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็ไม่สามารถหยิ่งทะนงตนได้ อาเฮง ถ้าข้ารู้ว่าคนในตระกูลหญ่จงใจจะสร้างปัญหาการแต่งงานครั้งนี้ก็จะถูกยกเลิกแม้ว่าข้าจะต้องล้มเหลวกับซูเอ๋อก็ตาม”
สิ่งที่นางกําลังพูดถึงคือการที่คนในตระกูลหญ่ใส่ร้ายว่าเฟิงหยูเฮงเป็นฆาตกร อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีก นางเอ่ยว่า “ไม่ว่าในอย่างใดอาเฮงนั้นเป็นผู้เยา ว์ การละเลยที่จะมาเยี่ยมเป็นความผิดของข้า ข้าทําให้ท่านป้าต้องกังวล เรื่องราวของวันนั้นผ่านไปแล้ว อย่านํามันขึ้นมาอีก ตราบใดที่ลูกพี่ลูกน้องคนโตมีชีวิตอย่างมีความสุข และเรื่องนั้นไม่บิดเบือน” นางหยุดถามครู่หนึ่งแล้วถามบางสิ่งที่นางกังวลเกี่ยวกับ “หลู่เหยาสร้างปัญหาในคฤหาสน์หรือไม่เจ้าคะ ? ”
ซูชื่อคิดสักพักแล้วกล่าวว่า “ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางถือว่าเป็นคนค่อนข้างเชื่อฟัง นางสามารถมาคารวะได้ทุกวัน เมื่อท่านปู่ของเจ้าอยู่ข้างใน นางจะไปด้านข้างของเขาก่อนเพื่อถามว่าเขาเป็นอย่างไรก่อนที่จะมาหาข้า ถ้าท่านปู่ของเจ้าไม่อยู่ นางจะมากินข้าวกับข้าเป็นบางครั้งเมื่อไม่กี่วันที่ ผ่านมาข้าได้ยินมาว่านางหาสร้อยข้อมือหยกไม่เจอ นางสร้างความวุ่นวายโดยบอกว่าบ่าวรับใช้เป็นคนเอาไปและนางก็ตีบ่าวรับใช้ในเรือน แม้กระนั้นมันถูกพบในกล่องของนางเองนางบอกว่านางเข้าใจผิด แต่มันก็น่าเสียดายสําหรับบ่าวรับใช้ในเรือนของนาง พวกนางถูกทุบตีจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ อาเฮง เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่ตระกูลเหยานั้นไม่มีธรรมเนียมในการลงโทษบ่าวรับใช้ด้วยการทุบตี แม้ว่าจะมีบ่าวรับใช้ที่ไม่ดีพวกเขาจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาท่านพ่อพูดว่าทุกคนเท่าเทียมกันแม้ว่าจะมีคนทําความผิด พวกเขาก็จะได้รับการจัดการโดยทางการแทนที่จะถูกลงโทษโดยเจ้านายข้าไม่เคยคิดเลยว่าหลู่เหยาจะทําตัวเลวทรามแม้นางจะดูเด็กและอ่อนแอ
เฟิงหยูเฮงสังเกตเห็นความไม่พอใจของซูชื่อที่มีต่อหลู่เหยา และนางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขืน “จากครอบครัวหนึ่งไปอีกครอบครัวหนึ่ง การปรับตัวไม่ใช่สิ่งที่ทําได้อย่างรวดเร็วในโลกนี้ ไม่มีครอบครัวที่สอนบุตรในลักษณะเดียวกับที่ครอบครัวเหยาทํา ท่านปาไม่ควรยึดถือจริงจังเกินไป ให้เวลานางอีกหน่อย บางทีในครึ่งปีนางจะสามารถคุ้นเคยกับตระกูลเหยาได้เจ้าค่ะ”
ซูชื่อรู้สึกตกใจเล็กน้อย “อาเฮง เจ้ากําลังพูดถึงหลู่เหยาหรือไม่ ? เจ้าไม่ได้เกลียดนางหรือ ? ”ก่อนหน้านี้มีความรู้สึกไม่ดีทุกอย่างระหว่างหลู่เหยาและเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดว่านางจะได้ยินคําพูดเหล่านี้ในวันนี้
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขึ้น “ท่านป้า นั่นจะขึ้นอยู่กับสิ่งที่ข้าตอบสนอง หากแยกออกจากตระกูลเหยา ข้าไม่ชอบหลู่เหยาแน่นอน แต่ถ้าเพิ่มตระกูลเหยาลงไปในแล้ว อาเฮงก็สามารถพูดได้ว่านางเป็นคนที่ลูกพี่ลูกน้องคนโตชอบ ไม่ว่านางจะดีหรือไม่ดีมันไม่ใช่ญาติที่มีแซ่แตกต่างกันชีวิตแบบไหนที่พวกเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้จะขึ้นอยู่กับโชคชะตาของพวกเขาเองเจ้าค่ะ”
ซูชื่อเข้าใจว่า “ข้าเข้าใจสิ่งที่อาเฮงพูด แต่ในใจของข้า ข้าไม่สามารถเอาชนะเรื่องนี้ได้ข้ารู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้ทําให้ขู่เอ๋ออยู่ในเส้นทางที่ดี ข้าคิดด้วยว่าบางทีข้าอาจจะกังวลตัวเองกับบุตรน้อยเกินไปข้าไม่รู้ด้วยซ้ําว่าซู่เอ๋อรู้จักหลู่เหยา ถ้าข้ารู้เร็วกว่านี้ บางทีสิ่งต่าง ๆ อาจจะไม่พัฒนาอย่างที่มันเป็นอาเฮงเจ้าไม่รู้เรื่องนี้แต่มีเรื่อง… ข้า” ซูชื่อเป็นทุกข์เล็กน้อยและหยุดแต่นางก็ยังคงกัดฟันและกล่าวว่า“ในวันแต่งงาน ยายจากพระราชวังมาตรวจร่างกายของหลู่เหยาผลที่ตามมาก็คือนางบริสุทธิ์และข้าถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่อาเฮงเจ้าต้องรู้ว่าเมื่อพวกเขามาเคารพในเช้าวันที่สอง”
เพิ่งหยูเฮงไม่ประหลาดใจเพียงแค่ถามซูชื่อ “มีอะไรเจ้าคะ?”
“เฮ้อ” ซูชื่อถอนหายใจ และกล่าวว่า “สําหรับข้าที่จะแต่งเข้าตระกูลเหยามีภูมิ หลังเล็กน้อยท่านพ่อในวัยเด็กของข้ายังเป็นหมอหลวงและทํางานภายใต้ท่านปู่ของเจ้า ลุงของเจ้าและข้าก็คุ้นเคยเช่นกัน ดังนั้นเราจึงแต่งงานกัน ท่านพ่อของข้าเป็นคนที่รู้จักยาแม้ว่าข้าจะไม่ใช่หมอ ข้าก็รู้จักยานิดหน่อย เลือดนั่นไม่ถูกต้องชัดเจน”
เพิ่งหยูเฮงเข้าใจแล้วนางอดไม่ได้ที่จะเสียใจ หลู่เหยาจะแต่งงานกับตระกูลหมอหลวงนี้นอกจากนี้ยังเป็นที่น่าเสียดายที่นางทํางานอย่างหนักเพื่อให้ละครเรื่องนี้ดําเนินต่ออย่างไรก็ตามการกระทําของนางถูกพบเห็นทั้งหมด
“โชคดีที่ท่านป้าใจดีและซื่อสัตย์ ไม่เปิดเผยนาง” เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ในความเป็นจริงหลังจากที่ทุกคนพูด และทําเพราะลูกพี่ลูกน้องคนโตยอมรับเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถพูดได้เจ้าค่ะ”
ซูชื่อพยักหน้า “นั่นคือเหตุผล ข้าไม่ได้โต้เถียงกับนางที่จะเผชิญหน้ากับขู่เอ๋อ แต่แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทําให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ ข้ากังวลว่าเด็กดีอย่างซูเอ๋อต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดนี้โดยไม่ทําอะไรเลย” นางถอนหายใจอีกครั้ง และเอื้อมมือไปเช็ดน้ําตา นางโบกมือและไม่ได้กล่าวเรื่องนี้ต่อนางมีบ่าวรับใช้ที่ถือของส่งมอบให้เฟิงหยูเฮงแทน “อีกสองวันจะเป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ข้ารู้ว่าเจ้าจะเข้าร่วมในงานเลี้ยง ดังนั้นข้าจึงรีบจัดตัดชุดให้เจ้า ข้ายังเตรียมชุดเครื่องประดับ ข้ารู้ว่าสิ่งนี้จะไม่ดีเท่าที่เจ้ามีอย่างแน่นอน ลองดูสิ ถ้าเจ้าชอบก็แค่สวมมัน ถ้าเจ้าไม่ชอบก็ปล่อยไปทุกอย่างปกติดี” ดวงตาของซูชื่อเป็นสีแดงซึ่งทําให้เฟิงหยูเฮงไม่สามารถทําตัวห่างเห็นและเฉยต่อไปได้ นางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและไปรับเสื้อผ้ากับเครื่องประดับ จากนั้นส่งไปที่หวงซวน จากนั้นนางก็เดินไปข้างหน้าเพื่อจับมือของซูชื่อและกล่าวว่า “ท่านป้าอย่าพูดอะไรแบบนี้เจ้าค่ะ ทุกคนรู้ว่าอาเฮงและตระกูลเฟิงเข้ากันไม่ได้ ข้าคิดว่าตระกูลเหยาเป็นครอบครัวของข้า ถ้าท่านป้าพูดเรื่องแบบนี้ ท่านป้าและอาเฮงก็จะห่างเหินกันจริง ๆ ปีหน้าข้าจะต้องแต่งงาน ข้าต้องไม่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีบ้านให้มาเยี่ยมหลังจากแต่งงานแล้วเจ้าค่ะ”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ ซูชื่อรู้สึกสบายใจ นางลูบหลังอย่างรวดเร็วและเห็นด้วยซ้ํา ๆ ในเวลาเดียวกันนางจําได้ว่าเรื่องของเฟิงหยูเฮงมีอายุมากขึ้นและแต่งงาน นางเตรียมตัวที่จะอําลา “เจ้าเกิดในเดือนที่สี่ ไม่ว่าเจ้าจะนับอย่างไรก็มีเวลาเหลือน้อยกว่าหนึ่งปี หากเจ้าคิดเกี่ยวกับมัน มันค่อนข้างเร็ว ครอบครัวยังไม่ได้เตรียมการแม้แต่น้อย ข้าต้องรีบกลับไปและเริ่มเตรียมตัว ในปีหน้าอาเฮงของเราก็จะออกเรือนแล้ว ตระกูลเหยาจะต้องมีการเตรียมการที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอนเจ้าสามารถผ่อนคลายได้ ไม่มีอะไรต้องกังวลป้า ๆและลุงๆของเจ้าเจ้าสามารถวางใจได้ !”
ในที่สุดก็ส่งซูชื่อกลับไปด้วยอารมณ์ที่ดี เฟิงหยูเฮงถอนหายใจและเริ่มไตร่ตรอง จากนั้นนางก็กลับไปที่เรือนของนางและพูดกับหวงซวน “ให้คนไปตรวจสอบดูว่าเหยาซูและหลู่เหยารู้จักกันที่ไหน นี่เป็นสิ่งที่คนวางแผนหรือไม่ ?”
หวงซวนพยักหน้า และถามว่า “คุณหนูคิดหรือไม่ว่าตระกูลหญ่จะทําสิ่งนี้โดยเจตนาเจ้าคะ ?
“หืมม !” นางกล่าวด้วยความโกรธ “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ตระกูลหลู่ ข้าปฏิเสธที่จะอยู่ ในโลกเดียวกับเจ้า !”
หลายวันผ่านไป และเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงในวันที่ 15 ของเดือนแปดก็มาถึง
งานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้แตกต่างจากในปีก่อนๆ ตอนเที่ยงเริ่มต้อนรับแขกแล้ว เนื่องจากมีแขกมากมาย แขกผู้ชายและแขกผู้หญิงจึงนั่งแยกกันในตอนแรก แขกผู้ชายไปกับฮ่องเต้เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องของอาณาจักร ในขณะที่แขกผู้หญิงอยู่กับฮองเฮาในอุทธยานเพื่อเพลิดเพลินกับงานเลี้ยง
เฟิงหยูเฮงกินอาหารกลางวันเพียงไม่กี่คําก่อนจะเปลี่ยนชุด และนั่งในรถม้าของราชสํานัก เสี้อผ้าและเครื่องประดับที่นางสวมเป็นชุดของซูชื่อที่ตัดให้ ชุดสีเขียวอ่อน และมีกลีบดอกไม้ประดับประดาปกมันไม่ฉูดฉาดและดูสวยงามมาก
นางไม่ได้ขอชุดและเครื่องประดับมากเกินไป เหตุผลที่นางสวมสิ่งเหล่านี้คือเพื่อให้ตระกูลเหยาได้เห็น อย่างไรก็ตามนางยังคงรู้สึกดีต่อตระกูลเหยาและสนับสนุนความรู้สึกของซูชื่อในการเป็นมารดาที่รัก
นางไม่ได้ออกเดินทางแต่เนิ่น ๆ และหยุดไว้ที่ด้านหน้าทางเข้าของคฤหาสน์เหยาอย่างจงใจนางถามยามเฝ้าประตูว่าสมาชิกของตระกูลเหยาออกไปแล้วหรือยัง พวกเขาบอกว่าจะมีหลายคนในวันนี้ และพวกเขาจะต้องเข้าแถวเป็นเวลานาน ดังนั้นนางไม่ได้ถามอะไรอีกแล้วรีบให้รถม้าไปที่บ้านของตระกูลเฟิง นางต้องไปรับเฟิงเชียงหรู และคนแซ่เฟิงที่ส่งใครบางคนมาในตอนเช้าบอกว่านางต้องพาเขาไป
หวงซวนกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “เราไม่จําเป็นต้องรีบ คุณหนูตอนนี้คุณหนูเป็นองค์หญิง ไม่จําเป็นต้องเข้าแถวกับคนอื่น เหมือนองค์หญิงหรูหยาง เพียงแค่นําป้ายประจําตัวของคุณหนูมาและเราก็สามารถเข้าออกได้ตลอดเวลาเจ้าค่ะ”
เพิ่งหยูเฮงพยักหน้า “ใช่ แต่ข้าไม่ใช่องค์หญิงของราชวงศ์ วิธีที่เทียนเก้อทําหน้าที่เป็นวิธีที่นางควรทํา ไม่มีใครรู้สึกว่านางไม่ควร แต่ถ้าข้าทําอย่างที่นางทํา ข้ากลัวว่ามันจะทําให้ผู้คนประณาม”
เจ้านายและบ่าวรับใช้ไม่พูดต่อ รถม้าของราชสํานักรีบไปยังบ้านของตระกูลเฟิง วันนี้ถนนมีชีวิตชีวามาก และมีรถม้ามุ่งหน้าไปยังพระราชวังทุกแห่ง ถนนมีคนเยอะมากและช้ามากโชคดีที่รถม้าของราชสํานักค่อนข้างน่าประทับใจ สําหรับคนนอก มันเป็นรถม้าที่เป็นของราชสํานักดังนั้นพวกนางจึงไม่ช้านัก
หลังจากมาถึงหน้าบ้านของตระกูลเฟิง เฟิงเซียงหรูก็รออยู่ข้างนอกแต่ไม่พบเฟิงเฟินได้เมื่อเห็นว่ารถม้าของเฟิงหยูเฮงกําลังจะมาถึง ใบหน้าของเฟิงเชียงหรูก็เปิดเผย รอยยิ้มในที่สุดเมื่อนางเดินไปไม่กี่ก้าว
แต่เมื่อรถม้าของราชสํานักมาหยุดและก่อนที่หวงซวนจะช่วยนางด้านใน รถของราชสํานักอีกคันก็กําลังรีบมา ในเวลาเดียวกันคนในรถม้ากําลังตะโกน “โปรดรอสักครู่ ! คุณหนูสามโปรดรอสักครู่เจ้าค่ะ !”
Related
