แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 698 ความคิดของหลู่ปิง

ตอนที่ 698 ความคิดของหลู่ปิง

ในเรื่องที่เกี่ยวกับเฟิงหยูเฮงเดินช้าลงและเข้าใกล้นาง ดูเหมือนว่าหลู่วิ่งไม่แปลกใจ นางยังใช้ความคิดเริ่มในการทักทายพวกนาง “คารวะองค์หญิงหรูหยางและองค์หญิงจีอัน ข้าชื่อหลู่ปิงเจ้าค่ะ” เพราะทุกคนกําลังเดินการทักทายเป็นเพียงคําพูด และไม่ได้ทําอะไรเลย

ชวนเทียนหมิงไม่ได้คิดมากและโบกแขนเสื้อของนางโดยกล่าวว่า “ไม่จําเป็นต้องสุภาพมากเกินไป” จากนั้นนางก็ทําท่าสูดจมูกของนางแล้วกล่าวว่า “ทําไมกลิ่นหอมจึงแรงมาก ? ”

เฟิงหยูเฮงเข้าใจ แต่ไม่เปิดเผยเพียงพูดกับชวนเทียนเก้อเท่านั้น “พาเซียงหรูไปข้างหน้าก่อนอย่าปล่อยท่านป้าดูแลฮองเฮาคนเดียว ขณะที่เจ้าอยู่ที่นี่ สิ่งนี้จะทําให้เซียงหรูของเรามีเกียรติ”

แม้ว่าชวนเทียนเก้อไม่เข้าใจว่าทําไมเฟิงหยูเฮงถึงย้ายมาอยู่หลังสุด ตอนนี้เฟิงหยูเองกําลังพูดคุยกับหลู่วิ่งในขณะที่ไล่นางและเฟิงเซียงหรูออกไป นางจะไม่เข้าใจว่านางต้องการที่จะพูดกับคุณหนูตระกูลหลู่เพียงลําพังหลังจากคิดถึงความสัมพันธ์ของนางกับตระกูลหญ่ นางก็มั่นใจในความคิดของนางมากยิ่งขึ้นนางดึงเฟิงเซียงหรูและรีบเดินไปข้างหน้าทันที

เฟิงหยูเองไม่ได้แสดงความคิดเห็นต่อ หลู่วิ่งกล่าวว่า “ขอบคุณองค์หญิงที่เข้าใจข้าเพคะ”

นางไม่ได้พูดในสิ่งที่นางเข้าใจและเฟิงหยูเฮงไม่ได้ถาม นางไม่ได้พูดถึงสิ่งที่ชวนเทียนเก้อที่พูดถึงเรื่องกลิ่นน้ําหอมที่แรงขึ้น อย่างไรก็ตามนางไม่ลืมที่จะสังเกตเห็นว่าจํานวนคนที่สามารถอยู่ใกล้นางได้เพราะกลิ่นนี้มีน้อย

“ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลหญ่ไม่ถือตัวและไม่ค่อยได้ทําหน้าที่เหล่านี้มากนัก ทําไมเจ้าถึงคิดว่าจะเข้ามาในพระราชวังในวันนี้” นางกล่าวและถามอย่างไม่สุภาพในเรื่องเล็กน้อยโดยชี้ไปที่เป้าหมายของตระกูลหลูโดยตรง

หลู่วิ่งไม่ได้ซ่อนมัน ใครจะรู้ว่านางเป็นคนเรียบง่ายหรือเป็นอะไร นางก็บอกกับเฟิงหยูเฮงโดยไม่ปิดบังอะไรเลย “มันถูกจัดการโดยตระกูล ท่านพ่อตั้งใจให้ข้าเข้ามาในพระราชวังและไม่มีอะไรที่ข้าจะทําได้เพคะ”

“โอ้ ? ” เฟิงหยูเฮงยังคงถามต่อไปว่า “คุณหนูใหญ่ตระกูลหญ่ไม่ต้องการที่จะมาหรือ ?”

“ไม่เพคะ” หลู่วิ่งพยักหน้า “ข้าไม่อยากมาเพคะ” หลังจากพูดจบนางมองเจียนเอ๋อบ่าวรับใช้ส่วนตัวของนางแล้วถอนหายใจ “เจียนเอ๋อไม่ต้องกังวลอะไรมาก องค์หญิงจีอันเป็นคนฉลาด แทนที่จะซ่อนมัน จะเป็นการดีกว่าถ้าพูดตามความเป็นจริง”

คําเหล่านี้ถูกส่งไปที่บ่าวรับใช้ แต่เป็นจริงสําหรับเฟิงหยูเฮงที่ได้ยิน และเฟิงหยูเองไม่ได้แสดงตัวเองหลังจากได้ยินสิ่งนี้ นางแค่คิดว่ามันเป็นเจ้านายที่มีปฏิสัมพันธ์กับบ่าวรับใช้ของนางมันไม่เกี่ยวข้องกับนาง

หลู่วิ่งยิ้มอย่างขมขึ้นกับตัวเอง ทุกคนบอกว่าองค์หญิงจีอันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ แน่นอนว่าแม้ว่านางจะชะลอตัวลงเพื่อเข้าใกล้นาง ตามความจริงหลังจากการแลกเปลี่ยนบทสนทนาสั้น ๆ แต่นางก็เริ่มต้นความคิดริเริ่ม นางมองไปรอบ ๆ วันนี้มีคนมากมายที่มาร่วมงานเลี้ยงแม้ว่าทุกคน จะต่อสู้เพื่อไปข้างหน้า แต่ก็ยังมีคนที่ตกอยู่ข้างหลังมีโอกาสไม่มากนักที่จะพูดคุยกับเฟิงหยู เฮง ตัวอย่างเช่น ที่กลางลานนางอยากจะเดินหน้าต่อไปสองสามก้าวแต่มีคนที่อยู่ข้าง ๆ เฟิงหยู เฮงเสมอ นอกจากนี้ยังมีคนในตระกูลเหยามาด้วยนางไม่สามารถหาโอกาสพูดกับอีกฝ่ายได้

อย่างไรก็ตามตอนนี้ในที่สุดนางก็สามารถเข้าถึงหัวใจของปัญหาได้ นางสงบจิตใจของนางและถามว่า “องค์หญิงจีอันได้กลิ่นหอมแปลก ๆ จากร่างกายของข้าได้ไหมเพคะ ? แม้ว่าจะไม่ได้มีกลิ่นเหม็นแต่มีดอกไม้นับร้อยที่คลุมไว้มันหนามากจนแม้แต่คนที่อยู่ไกล ๆ ก็สามารถได้กลิ่นว่ามีบางอย่างปิดอยู่”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ถูกต้อง มันมีกลิ่นแรงมากเกินไป”

หลู่วิ่งยิ้มอย่างขมขืน “นี่เป็นน้ําหอมที่นํามาจากภาคใต้ มันเป็นสิ่งที่ท่านพ่อของข้าขอให้คนากภาคใต้นํามาให้ข้าเจ้าค่ะ”

“โอ้” ในเรื่องของน้ําหอมที่ไม่เหมือนใครนี้ เฟิงหยูเฮงก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นผลิตภัณฑ์พิเศษที่มาจากทะเลทรายภาคใต้ มันแพงเป็นพิเศษ และอาณาจักรทางใต้ส่งมันเข้าพระราชวังของราชวงศ์ต้าชุนในแต่ละปีเพียงเล็กน้อย ไม่พอที่จะแบ่งปันในหมู่พระสนมของฮ่องเต้ แม้ว่าพวกเขาจะได้รับมันก็จะเป็นเพียงขวดเล็ก ๆ โดยจะใช้เท่าที่จําเป็น ถ้ามันถูกเติมลงในน้ําก็ยังคงหายากมาก

แต่เมื่อเชิงหยูเฮงมองเห็นมันก็ไม่ได้หายาก มันไม่มีอะไรมากไปกว่าน้ําหอมกลิ่นแรงและนางไม่ชอบมันมาก ตอนนี้นางได้ยินว่าหลู่วิ่งหยิบยกขึ้นมา นางพยักหน้า “ด้วยความคิดแล้วเสนาบดีใหญ่ได้พยายามอย่างมาก จากความแรงของกลิ่นที่มาจากร่างของคุณหนูใหญ่ ข้าคิดว่าเสื้อผ้าจะ ถูกแช่ในน้ําหอมใช่หรือไม่ ? แม้ว่ามันจะถูกผสมกับน้ํา วัสดุดั้งเดิมจะไม่ขาด เสนาบดีหญ่มีความ สัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาเลยกับอาณาจักรทางใต้”

เมื่อคําเหล่านี้ออกมา ใครก็ตามที่สนใจจะรู้ว่านางสร้างปัญหาให้ครอบครัว เรื่องแบบนี้จะ บอกได้อย่างไรกับคนนอกบางคน แต่หลู่วิ่งไม่ได้คิดมาก นางพยักหน้าแสดงว่าการคาดเดาของเฟิง หยูเฮงนั้นถูกต้องสมบูรณ์

เฟิงหยูเฮงยังรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่จากตระกูลหญ่คนนี้ดูน่าสนใจมาก แต่ก่อนที่ทั้งสองจะสนทนากันอีกต่อไป เด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาจากด้านหน้าของฝูงชน นางดูดีมากและนางก็คล้ายกับหลู่วิ่งเล็กน้อย “นี่คือคุณหนูสามของตระกูลหลู่, หลู่หยาน”

หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ คนที่เข้ามาใกล้ นางรําลึกถึงเฟิงหยูเฮงแล้วจึงกล่าวกับหลู่วิ่ง “พี่ใหญ่ทําไมเจ้าถึงเดินช้าจัง ? แต่มันทําให้เจ้าได้คุยกับองค์หญิงจี้อันมานานแล้ว !” หลังจากที่นางพูดจบนางไม่รอให้หลู่ปิงตอบ ก่อนที่จะพูดกับเฟิงหยูเฮง “ตั้งแต่องค์หญิงจี้อันกลับมาจากภาคเหนือหลู่หยานต้องการที่จะทําความรู้จักกับองค์หญิงจีอัน น่าเสียดายที่คุณหนูรองของตระกูลหญ่กระทําผิดกับองค์หญิงจี้อันนับครั้งไม่ถ้วน นางทําให้ตระกูลเสียหน้าอย่างมากข้าไม่ได้มีหน้ามาพูดคุยกับองค์หญิงมากเกินไป ข้าหวังว่าองค์หญิงจะเข้าใจเพคะ”

เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ตอนนี้เราได้รู้จักกันแล้ว”

“ใช่ ถูกต้องเจ้าค่ะ!” หลู่หยานกล่าวต่อว่า “ตอนนี้เราเป็นญาติกันแล้ว มันน่าเสียดายที่หลู่เหยาไม่เข้าใจในวันแต่งงานที่ยิ่งใหญ่นางได้สร้างความวุ่นวายในตระกูลเหยา”

เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ถ้าเรากําลังพูดถึงเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล มันจะเป็นคุณหนูใหญ่ของคฤหาสน์หลู่”

“องค์หญิงจี้อันนั้นพูดถูกต้อง” หลู่หยานเห็นว่าเฟิงหยูเองไม่ได้สนทนากันต่อไป แม้ว่าท่าทีของนางจะไม่เย็นเลย แต่มันก็ทําให้นางไม่สามารถเข้าใกล้ได้อย่างชัดเจนเพราะนางพูดถึงความพึงพอใจเพียงผิวเผิน ความสนใจของนางจางหายไป แต่นางก็ยังคงบังคับตัวเองไปข้างหน้าเพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อ “ข้าได้ยินมาว่าพระสนมของราชสํานักทั้งหมดจะมางานเลี้ยงดอกไม้นับร้อย เราจะถูกขอให้แสดงทักษะด้วย ! ข้าสงสัยว่าองค์หญิงจีอันได้เตรียมการแสดงไว้หรือไม่เพคะ ?”

เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขึ้น “สําหรับคนที่หมั้นหมายแล้วเช่นข้ายังต้องทําเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ ! ข้าจะปล่อยโอกาสให้พวกเจ้า” คําพูดเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของผู้หญิงเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นเพียงการแสดงต่อหน้าพระสนมของฮ่องเต้โดยเฉพาะคนที่มีเป็นบุตรชาย ผู้ที่มีโชคลาภที่ดีก็สามารถแต่งงานกับราชวงศ์ได้ แม้ว่าตําแหน่งของพระชายาเอกจะไม่ว่าง การเป็นนางสนมก็เป็นที่ยอมรับ หลังจากทั้งหมดเหล่านี้เป็นองค์ชาย

หลู่หยานไม่รู้สึกอึดอัดใจและกล่าวต่อไป เมื่อเห็นว่าหลู่วิ่งไม่ได้พูด และเฟิงหยูเฮงเพียงตอบกลับอย่างต่อเนื่องปรากฏความอึดอัดเล็กน้อย ในท้ายที่สุดนางพบเหตุผล และกลับไปที่หน้าฝูงชน

การรวมตัวกันของสามคนนี้ไม่ได้กระตุ้นความสนใจมากนัก ท้ายที่สุดมีคนจํานวนมากที่ต้องการเข้าใกล้เฟิงหยูเฮง ตระกูลเหยาและตระกูลหลู่ก็เกี่ยวดองกันเช่นกัน สําหรับการที่คุณหนูมาคุยเป็นเรื่องปกติมาก มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ได้ไปพูด หมู่เหยาหันกลับมามองหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลอย่างต่อเนื่อง ทําอะไรไม่ถูกนางกําลังเดินไปด้วยกันกับซูชื่อ และซูชื่อจับนางไว้แน่นนางอยากจะไปแต่ทําไม่ได้

หลู่หยานจากไปและหมู่ปิงก็เริ่มกล่าวอีกครั้ง สิ่งที่นางกล่าวคือ “การแสดงอะไร มันเป็นเพียงโอกาสที่ปลอมตัวเพื่อหาคู่สมรส แต่สําหรับหลู่หยานก็อาจมีโอกาสได้” หลังจากพูดจบนา งก็กล่าวพึมพําว่า“พระสนมหยวนชูจะมาใช่หรือไม่เพคะ ?”

เฟิงหยูเฮงถอนหายใจและหัวเราะกับตัวเอง หลู่ปิง ทุกคําที่นางแกล้งพูดโดยไม่ตั้งใจเบิดเผยความลับของตระกูลหลูโดยบังเอิญ สิ่งนี้มีไว้เพื่ออะไร ?

ในเวลานี้นางได้ยินหลู่ปังกล่าวเบา ๆ ว่า “องค์หญิงไม่จําเป็นต้องคิดมากเกินไปเจ้าค่ะ ข้าเป็นแค่หมากตัวหนึ่งสําหรับตระกูลหลู่ แม้ว่าข้าจะเป็นบุตรสาวคนโต แต่ข้าเกิดจากอนุ ข้ามีชะตากรรมเดียวกันกับบุตรสาวคนอื่น ๆ ที่เกิดจากอนุ ข้าจะไม่ปิดบังจากองค์หญิงจี้อันเหตุผลที่ข้าใช้ชีวิตอย่างสันโดษก็เป็นเหตุผลที่ข้าสวมชุดนี้ เป็นเพราะรูปร่างหน้าตาของข้าผิดปกติตั้งแต่เกิดแม่นางในชุดสีแดงที่องค์หญิงพามานั้นถือเป็นสาวงามล่มเมือง แต่รูปลักษณ์ของหลู่วิ่งไม่ได้ด้อยกว่าของนาง แต่ข้าไม่ต้องการให้ตระกูลหญ่ทําตามที่ต้องการ หากข้าสามารถช่วยองค์หญิงจี้อันในวันนี้ได้ข้าจะขอให้องค์หญิงช่วยข้าภายหลังเพคะ”

หลังจากเฟิงหยูเฮงได้ยินสิ่งนี้ นางไม่ได้คิดอะไรมาก และพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา “ได้”

อย่างไรก็ตามหลู่ปิงก็ตกตะลึง “องค์หญิงจะไม่ถามเกี่ยวกับสิ่งที่ข้าสามารถช่วยท่านได้หรือเพคะ และข้าขอให้ท่านช่วยข้าด้วยเพคะ”

เฟิงหยูเฮงยิ้มและตอบว่า “ในเมื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลหญ่ได้พูดไปแล้ว นั่นหมายความว่ามีแผนการสําหรับงานเลี้ยงนี้แน่นอน หากเจ้าใช้ความคิดริเริ่มในการร่วมมือกับข้า ทําไมข้าจะต้องปฏิเสธ ? สําหรับสิ่งที่เจ้าต้องการได้รับความช่วยเหลือ หมากในการเจรจาต่อรองในวันนี้มีค่าเท่าไร.” นางยิ้มอีกครั้ง “ไม่มีอะไรมากไปกว่าการตรวจสุขภาพ นั่นไม่มาก”

หลู่วิ่งตื่นขึ้นอีกครั้งแล้วยิ้มอย่างขมขึ้น “ใช่เจ้าค่ะ ไม่มีอะไรที่ปิดบังได้จากองค์หญิงจีอันเจ้าคะ”

เร็วมาก กลุ่มที่ชื่นชมดอกไม้ก็หยุด เฟิงหยูเองไม่ได้พูดคุยต่อที่ด้านหลัง ในขณะที่นางนําหวงชวนไปข้างหน้า ที่นั่นฮองเฮากําลังปลูกดอกไม้ และต้นไม้ที่ผิดปกติ และนางจําชื่อคนส่วนใหญ่ไม่ได้ ดอกไม้ที่แย่งความสนใจนั้นสวยงามมากจริงๆ

เฟิงหยูเฮงยังชื่นชมดอกไม้อย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง จากนั้นนางก็ได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยรอบ ๆฮองเฮาชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดฮองเฮาก็กล่าวและเริ่มเดินกลับ งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นแล้ว

ดังนั้นผู้คนที่เดินไปข้างหน้าก็เริ่มหันหลังกลับ เมื่อพวกนางกลับไปที่ลานว่างจากก่อนหน้านี้พวกนางพบว่าพระสนมของฮ่องเต้ทั้งหมดกําลังรออยู่ที่นั่น ทุกคนคุกเข่าอีกครั้งทันทีก่อนที่ทุกคนจะนั่ง ฮองเฮาจึงประกาศเริ่มการขับร้องและการร่ายรํา

เฟิงหยูเฮงและชวนเทียนเก้อนั่งอยู่ที่จุดสูงสุดเพราะสถานะอันสูงส่งของพวกนาง พวกนางอยู่ตรงข้ามกับนางสนมของฮ่องเต้ในเรื่องที่เกี่ยวกับนางสนมของฮ่องเต้เหล่านี้เฟิงหยูเฮงไม่คุ้นเคย กับพวกนางโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระสนมของฮ่องเต้ที่มีองค์ชายนางจําได้เร็วยิ่งขึ้นแต่ไม่เคยมีป ฏิสัมพันธ์ใด ๆ กับองค์ชายแปดและองค์ชายหก ดังนั้นนางจึงไม่สามารถเข้าใจได้

หลังจากผ่านไปมากกว่า 1 ชั่วยาม เพลงก็บรรเลงไปเรื่อยๆ และผู้คนก็เริ่มผ่อนคลาย คนที่ต้องการคุยก็จะคุย คนที่ต้องการกินจะกิน แม้แต่เฟิงเซียงหรูก็มีชีวิตชีวาขึ้นภายใต้คําแนะนําของจาวเหลียน เชิงหยูเฮงให้ความสนใจกับองค์หญิงเจ็ดของกูซู และเห็นว่านางอยู่ที่ด้านข้างของพระสนมหยวนขู่ตลอดเวลา ทั้งสองคุยกันอย่างอบอุ่น เมื่อมองดูที่ที่หลู่หยานนั่งอยู่ นางก็จ้องมองด้วยตาที่สามารถยิงได้

นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่หลู่ปิงพูด ดูเหมือนว่าตระกูลหญ่ต้องการที่จะวางบุตรสาวคนนี้ไว้ที่ด้านข้างขององค์ชายแปด

ขณะที่นางกําลังคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ นางยกมือขึ้นอีกครั้งแล้วลูบที่หลังคอ ชวนเทียนเก้องงและถามอย่างเงียบ ๆ “เป็นอะไร ? ข้าเห็นเจ้าลูบคอของเจ้า 4 ครั้งแล้ว”

Related