เฟิงหยูเฮงก็เริ่มหัวเราะคิกคัก “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวของท่านพ่อ ทำไมเมื่อข้าพูดไม่กี่คำ ท่านพ่อก็มองมาที่ข้าเหมือนข้าเป็นศัตรู ? ” นางแสร้งทำเป็นมองอย่างระมัดระวัง “โอ้ มีเหงื่อที่หน้าผากของท่านพ่อ ท่านพ่อร้อนหรือเจ้าคะ ? ” นางพูดอย่างนี้แล้วดึงผ้าม่านทั้งหมดขึ้น เมื่อคิดอีกเล็กน้อย นางก็เปิดม่านด้านหน้า วันนี้มีลมพัดมาทางเหนือ ลมจึงพัดตรงเข้าไปในห้องโดยสาร ทำให้ปากของเฟิงจินหยวนเป็นสีม่วง
“เจ้ากำลังทำอะไร? ปิดม่านเดี๋ยวนี้”
แต่นางก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะไม่ปรากฏว่านางรู้สึกอะไรจากลมหนาวที่พัดปะทะใบหน้าของนาง อย่างไรก็ตามท่าทางของนางเย็นชาเหมือนลมที่พัดจากข้างนอก
“อาเฮงมีคำถามที่อยากถามท่านพ่อ” หันหน้าไปทางสายลม เสียงของนางฟังเหมือนน้ำไหล “ถ้าองค์หญิงคังอี้ต้องการวิธีหลอมเหล็ก ท่านพ่อก็จะเห็นด้วยกับนางในวันนี้และยินดีร่วมชีวิตกับนางหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงจินหยวนกัดฟันเมื่อได้ยินคำถามนี้ เขาพูดทันที “ไม่แน่นอน ! วิธีการการหลอมเหล็กนั้นเกี่ยวข้องกับความมั่นคงแห่งชาติของราชวงศ์ต้าชุน เจ้าเห็นบิดาเป็นคนโง่หรือ ? ”
“โอ้” นางพยักหน้า “ที่จริงตอนนี้โง่แล้ว เป็นเรื่องดีที่ท่านพ่อรู้ตัว”
“เรื่องอะไร” เฟิงจินหยวนสับสนกับคำพูดของนาง “ห้องโถงสมุนไพรเป็นเพียงร้านค้าที่เปิดทำการค้า มันผิดปกติเช่นไปที่ไปดู ? ผู้คนเดินทางมาตามถนน ใครจะไม่มองเข้าไปข้างใน ! ”
“ไม่เจ้าค่ะ” นางไตร่ตรองเล็กน้อย “นั่นก็จริงเช่นกัน เนื่องจากท่านพ่อบอกว่าท่านพ่อแค่จะมองเท่านั้น” การพูดแบบนี้นางเอนตัวลงในรถม้าแล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อน
เฟิงจินหยวนโกรธและสูญเสียการควบคุมตัวเอง เขายืนขึ้นและปิดม่านด้วยตัวเอง จากนั้นเขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย
ครึ่งชั่วยามต่อมารถม้าก็หยุด เฟิงหยูเฮงลืมตาทันทีที่รถหยุดทำให้เฟิงจินหยวนตกใจเล็กน้อย
“เจ้าตื่นตอนรถม้าหยุด เจ้าแกล้งหลับใช่หรือไม่ ? ” เขาดุนาง
แต่เฟิงหยูเฮงพูดกับเขาอย่างจริงจัง “ท่านพ่อกล่าวผิดแล้ว ข้านอนหลับสนิทจริง ๆ นี่เป็นเพียงทักษะที่ได้ตั้งแต่การใช้ชีวิตในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ไม่ว่าจะหลับลึกแค่ไหนตราบใดที่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในสภาพแวดล้อมข้าจะตื่นขึ้นทันที ไม่เช่นนั้นข้ากลัวว่าข้ากับจื่อหรูจะถูกหมีที่ดุร้ายกิน แม้แต่กระดูกของเราก็ไม่เหลือ นี่เป็นประสบการณ์ที่ท่านพ่อให้เรา อาเฮงต้องขอบคุณท่านพ่อ” หลังจากพูดจบนางก็ยกม่านขึ้นและลงจากรถ หวงซวนรีบลงตามนางไปด้วย
เฟิงจินหยวนสาบานว่าเขาจะไม่นั่งในรถม้ากับเฟิงหยูเฮงเมื่อกลับไปที่คฤหาสน์ เมื่อเขาออกจากรถม้า เขาก็บอกกับบ่าวรับใช้ส่วนตัวของเขาอย่างเงียบ ๆ ว่า “รีบกลับไปที่คฤหาสน์ แล้วนำรถม้าอีกคันมาด้วย”
บ่าวรับใช้นั่งอยู่กับคนขับรถม้านอกเวลาทั้งหมด แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมรถม้าคันอื่นถึงต้องถูกนำมาใช้ แต่เมื่อเขาเห็นท่าทีที่น่าเกลียดของเฟิงเฟิงจินหยวน เขาก็เข้าใจทันที บางทีมันอาจเป็นคุณหนูรองที่ทำให้เกิดปัญหากับเฟิงจินหยวน เขาอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเฟิงหยูเฮงเงียบ ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคุณหนูมีอำนาจเหนือกว่า
เฟิงจินหยวนออกจากรถแล้วมุ่งตรงไปที่รถม้าของคังอี้และรุ่ยเจีย พวกนางออกจากรถม้าแล้ว เมื่อเขาไปถึง เขามาถึงทันเวลาเพื่อช่วยคังอี้ออกจากรถม้า
คังอี้พูดกับเขาว่า “ขอบคุณมากท่านใต้เท้าเฟิง” นางมีใบหน้าหงุดหงิดเมื่อเห็นเพียงเฟิงจินหยวน
จิตใจของเฟิงจินหยวนนั้นเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอีกครั้ง เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับการล้อเลียนอีกต่อไปว่าเขาเพิ่งได้รับความเดือดร้อนจากเฟิงหยูเฮง ในขณะที่เขาเริ่มแนะนำคังยี่อย่างมีความสุข “นี่คือร้านห้องโถงสมุนไพร โรงเตี้ยมที่อยู่ใกล้เคียงก็เปิดโดยร้านห้องโถงสมุนไพร ดูคนที่เข้าแถวเป็นอย่างนี้ทุกวัน ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนเข้ามาฉลองช่วงปีใหม่นี้”
คังอี้มองไปในทิศทางที่เขาชี้ มีผู้คนจำนวนมากเรียงรายอยู่หน้าโรงเตี้ยมซึ่งเตรียมอาหารที่ปรุงด้วยยา คนเหล่านี้คุยกันในขณะที่ยืนอยู่ในแถวด้วยรอยยิ้มทั้งหมด มันเป็นบรรยากาศที่มีความสุขมาก
เมื่อมองไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรมีผู้คนเข้าออกตลอดเวลา ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากปีใหม่เลย
คังอี้เห็นเฟิงหยูเฮงยืนที่ทางเข้าร้านห้องโถงสมุนไพรและมีคนมาคำนับนางทันที พวกเขาเรียกเจ้านาย และเฟิงหยูเฮงให้เงินก้อนเล็ก ๆ เป็นรางวัล
นางเดินไปข้างหน้าและมาถึงที่ด้านข้างของเฟิงหยูเฮง ด้วยรอยยิ้มอันสง่างามของนาง นางพูดว่า “ข้าได้ยินมานานแล้วว่าองค์หญิงแห่งมณฑลมีร้านห้องโถงสมุนไพรที่รุ่งเรือง ตอนนี้ข้ามาดูมันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ต้องบอกว่าเมื่อฉลองปีใหม่ในเฉียนโจวของเรา ร้านขายยาทั้งหมดจะปิดเพราะไม่มีใครมาซื้อยาในช่วงเวลานี้”
เฟิงหยูเฮงหันไปมอง นางเห็นว่าคังอี้ไม่ตั้งใจที่จะก่อให้เกิดความขัดแย้งและชื่นชมร้านห้องโถงสมุนไพร นางยิ้มและตอบว่า “อาการเจ็บป่วยไม่สามารถเลือกช่วงเวลาได้ ผู้คนของราชวงศ์ต้าชุนไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นมาก เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาล้มป่วย พวกเขาจะได้รับการรักษาและได้รับยา มันจะดีกว่าที่จะอยู่บ้าน และอดทนกับอาการป่วยเพคะ”
“อืม” คังอี้พยักหน้าแล้วพูดว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลนั้นพูดถูก ในจุดนี้ราษฎรของเฉียนโจวดื้อรั้นมาก”
ด้านเฟิงจินหยวนที่ฟังทั้งคนสองคนคุยกันอย่างสงบ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เขาต้องการให้เฟิงหยูเฮงเชิญองค์หญิงคังอี้เข้าไปนั่งซักพัก แต่เมื่อคำเหล่านี้มาถึงปากของเขา เขาก็ไม่สามารถพูดได้ หากเฟิงหยูเฮงปฏิเสธที่จะไว้หน้าคังอี้ เขาจะพบว่ามันยากที่จะรักษาใบหน้าของเขา
โชคดีที่เฟิงหยูเฮงไม่ได้รบกวนเขามากเกินไป ก่อนที่เขาจะพูดอะไร นางก็ริเริ่มที่จะเชิญพวกเขา “องค์หญิงคงอี้เข้าไปข้างในร้านกันเถิดเพคะ เมื่อองค์หญิงมาถึงแล้ว อาเฮงจะพาองค์หญิงเข้าไปดูข้างในเพคะ”
คังยี่พูดอย่างเร่งรีบ “ดี! ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลมาก”
“ไม่เป็นไรเพคะ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็เป็นคนเดินนำเข้าไก่อน
รุ่ยเจียมองร้านห้องโถงสมุนไพรและไม่ได้คิดมาก ขณะเดินเข้าไปข้างในนางพูดว่า “ที่เฉียนโจวมีร้านขายยาที่มีชื่อเสียงมาก ชื่อร้านห้องโถงชุน แม้ว่ามันจะดูไม่ใหญ่เท่าที่นี้ แต่คนในราชวงศ์ต้าชุนเยอะกว่าเฉียนโจว ร้านห้องโถงชุนมีชื่อเสียงเพราะมียาที่ไม่เหมือนใคร”
“โอ้ ? ” เฟิงจินหยวนเริ่มให้ความสนใจ “ยาที่ไม่เหมือนใครหรือพะยะค่ะ ? ”
“ใช่” เมื่อเห็นว่ามีคนถาม รุ่ยเจียก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น “ยาจากดินแดนที่ปกคลุมด้วยหิมะมีความลึกลับยิ่งกว่ายาจากภาคกลาง เมื่อผู้คนในราชวงศ์ต้าชุนป่วย พวกเขาจำเป็นต้องดื่มยาหม้อที่มีรสขม แต่เฉียนโจวของเรามียาเม็ด”
เมื่อได้ยินถึงยาเม็ด เฟิงหยูเฮงรู้สึกทึ่งเล็กน้อย และนางก็อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดเรื่องนี้
ดูเหมือนรุ่ยเจียจะได้รับการส่งเสริม ขณะที่นางพูดต่อ “เตรียมยาก่อนและทำให้มันหนามาก จากนั้นจัดเป็นก้อนเล็ก ๆ และคลุมไว้ในชั้นน้ำแข็ง เมื่อทาน พวกเขาเพียงแค่ล้างพวกเขาด้วยน้ำ มันไม่มีรสขมเลย”
เฟิงหยูเฮงตื่นเต้น นี่เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ดีมาก ดูเหมือนว่าเฉียนโจวมีคนที่มีความคิดคล้ายกัน ในขณะที่นางไตร่ตรอง นางก็ไม่รู้ว่านี่เป็นยารักษาโรคที่เคลือบน้ำตาลแบบพื้นฐานหรือไม่ แม้ว่าวิธีการจะแตกต่างกันมาก แต่แนวคิดเบื้องหลังก็เหมือนกัน ในยุคนี้มันหายากมากแล้ว
นางเริ่มชื่นชม “แพทย์ของเฉียนโจวนั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ เพคะ”
รุ่ยเจียมีความสุขมาก อย่างไรก็ตามคังอี้ก็ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ “ข้าเคยได้ยินมานานแล้วว่าร้านห้องโถงสมุนไพรขององค์หญิงแห่งมณฑลมีเครื่องมือทางการแพทย์ที่ดีกว่าสิ่งที่เฉียนโจวของเรามี องค์หญิงแห่งมณฑลอย่าล้อเล่นเลย”
“ข้าไม่ได้ล้อเล่น” เฟิงหยูเฮงพูดด้วยความจริงใจที่หายาก “ข้าชื่นชมแพทย์ซึ่งมีความคิดที่ยอดเยี่ยม หากมีโอกาสในอนาคตข้าอยากจะพบกับพวกเขาและคุยด้วย”
ขณะที่พวกเขาพูดกันพวกเขาเข้าไปในร้านห้องโถงสมุนไพร วังหลินเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และพากลุ่มจากห้องโถงใหญ่ไปยังสถานที่ที่พวกเขาสามารถพักผ่อนได้ จากนั้นเขาแจ้งคนอื่นให้เตรียมชา หลังจากนั้นเขาก็ยืนอยู่ข้างหลังเฟิงหยูเฮง
เช่นเดียวกับที่ทุกคนนั่งลงมีคนซื้อยาที่แผนกต้อนรับ รุ่ยเจียจับตามองว่าบุคคลนั้นนำตั๋วแลกเงินออกมาแล้วส่งให้เจ้าหน้าที่ บุคคลนั้นได้ยาเม็ดเล็ก ๆ และแปลกจากเสมียน นางไม่สามารถช่วยได้ แต่ต้องตกตะลึง “คนของราชวงศ์ต้าชุนคุ้นเคยกับการใช้ตั๋วแลกเงินเมื่อซื้อสิ่งของหรือ ? ยาราคาแพงมาก เป็นไปได้หรือไม่ว่าตั๋วแลกเงินมีมูลค่าน้อย ?”
วังหลินใช้ความคิดริเริ่มเพื่อแก้ไขข้อสงสัยของนาง “ราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้มีตั๋วแลกเงินสำหรับเงินจำนวนเล้กน้อย ตั๋วแลกเงินที่คุณชายใช้มีมูลค่า 100 เหรียญเงินพะยะค่ะ”
“100 เหรียญเงิน ? ” มันไม่ได้เป็นเพียงรุ่ยเจียคนเดียว คังอี้ก็ตกใจ นางถามวังหลินว่า “ยาราคา 100 เหรียญเงินคือยาอะไร ? ”
วังหลินกล่าวว่า “มันเป็นยาลดไข้สำหรับเด็กเล็ก มันมีประสิทธิภาพมากในการลดไข้และยามีผลดีมาก มันไม่รบกวนกระเพาะอาหาร ดังนั้นจึงเหมาะสำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 3 ขวบ เจ้านายของเราเรียกมันว่าแอชตาโซแลม” วังหลินมีความเชี่ยวชาญในการอธิบายยาแปลก ๆ เหล่านี้ เขาอธิบายได้ดีมากเพราะเขาเหมือนเป็นเจ้าของร้านขายยาในยุคปัจจุบัน
ในเวลานี้คนที่เพิ่งซื้อยากำลังเดินผ่าน เมื่อได้ยินวังหลินกล่าว เขาก็กล่าวเสริม “ถูกต้อง ลูกของข้ามีไข้ และไข้ไม่ลง ข้าทำอะไรไม่ได้ ยานี้มีราคาแพง แต่ลูกของข้าอาการดีขึ้นเกือบจะในทันที ครั้งล่าสุดที่ลูกอีกคนของข้าทานยาตัวนี้แล้วดีขึ้นเลย” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว
รุ่ยเจียไม่มั่นใจ “ข้าจะซื้อกลับเฉียนโจว ข้าอยากจะรู้ว่ามันดีจริงหรือไม่ หรือเป็นการโกหกเท่านั้น”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “องค์หญิงอย่าได้กล่าวเรื่องตลกเช่นนั้นเพคะ เงินเพียง 100 เหรียญเงินจะดึงดูดความสนใจจากองค์หญิงใหญ่ได้อย่างไร ใครเคยได้ยินว่าเชื้อพระวงค์ใส่ใจกับเงินเพียง 100 เหรียญเงิน”
อย่างไรก็ตามคังอี้ยิ้ม และพูดว่า “100 เหรียญเงินเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ข้าไม่เคยเห็นยาราคาแพงและแปลกใจนิดหน่อย” จากนั้นนางพูดกับรุ่ยเจียว่า “เอาตั๋วแลกเงิน 500 เหรียญเงินมาซื้อยา เราอยากได้ยาบ้าง”
“โอ้ ! นั่นไม่ใช่สิ่งที่จัดการได้จริงๆ พะยะค่ะ” วังหลินพูดอย่างรวดเร็ว “ร้านห้องโถงสมุนไพรของเราได้รับยาจำนวนจำกัดในแต่ละเดือน มีเม็ดยาจำนวนมากเท่านั้น นอกจากนี้ยาเม็ดเหล่านี้ต้องได้รับการตรวจรักษาก่อน แพทย์ถึงจะสั่งยาให้พะยะค่ะ หากแพทย์บอกว่าไม่จำเป็นต้องจ่ายยารักษาโรค แม้พวกเขาจะเอาทองคำมาซื้อก็ไม่ได้พะยะค่ะ”
“อะไรนะ?” รุ่ยเจียโกรธมาก “ข้าไม่เคยเห็นใครที่ไม่ขายของเมื่อถูกซื้อด้วยเงิน”
วังหลินเห็นว่านางโกรธแล้ว เขาจึงไม่พูดอีกต่อไป เฟิงหยูเฮงกล่าว “องค์หญิงบอกว่าองค์หญิงอยากมาเยี่ยมชมร้านห้องโถงสมุนไพร ดังนั้นองค์หญิงควรใส่ใจกับกฎของร้านห้องโถงสมุนไพรของหม่อมฉันด้วยเพค่ะ เจ้าของร้านกำลังบอกองค์หญิงถึงเรื่องกฎ ดังนั้นองค์หญิงควรให้ความสนใจ ถ้าองค์หญิงต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงพวกเขา องค์หญิงทำแบบนี้ไม่ถูกต้องเพคะ” ถ้าเจ้าไม่มีอะไรทำก็อย่ามาก่อกวนร้านของข้า
คังอี้ย่อมเข้าใจเฟิงหยูเฮงเป็นธรรมดา ในขณะที่นางเอื้อมมือออกและดึงรุ่ยเจียกลับมา “เราเป็นแขก ดังนั้นเราต้องเคารพกฎของร้าน หยุดได้แล้ว”
รุ่ยเจียจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงด้วยความไม่พอใจ แล้วนั่งลงข้าง ๆ คังอี้
เฟิงจินหยวนก็อายเหมือนกัน เขารู้เกี่ยวกับกฎของร้านห้องโถงสมุนไพรมานานแล้ว อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่ไว้หน้าพวกเขาเลย นางไม่ยอมขายยาแม้แต่เม็ดเดียว เขาต้องการออกหน้าแทนรุ่ยเจียและให้ร้านห้องโถงสมุนไพรขายยาให้นางสักสองสามเม็ด น่าเสียดายที่เมื่อเห็นปฏิกริยาของบุตรสาว เขาไม่กล้าพูดอะไรเพิ่มเติม เขาทำได้แค่ก้มจิบชาโดยหวังว่าคังอี้จะพูดสักสองสามคำเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
แต่ก่อนที่คังอี้จะพูดออกมา นางเห็นรุ่ยเจียที่หงุดหงิดอยู่แล้วลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ทางเข้า ยืนอยู่ตรงนั้นนางจ้องตรงข้ามถนน และทันใดนั้นก็พูดว่า “เขามาที่นี่ทำไม ? ”
