ตอนที่ 705 หลู่เหยา เจ้าเป็นสุนัขหรือ ?
เจ้าเมืองหลู่ก้มหน้าลงด้วยท่าทางทําอะไรไม่ถูก เขาถูกเรียกโดยองค์ชายสี่อีกครั้ง
ในเรื่องที่เกี่ยวกับองค์ชายเหล่านี้ เขามีเพียงพอจริง ๆ ด้วยการตบเพียงครั้งเดียวจากบุตรสาวของเขา เขาได้สูญเสียรากฐานทั้งหมดของตระกูลไปแล้ว และเขาต้องทนต่อการทําร้ายจิตใจแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะออกจากงานเลี้ยงแต่เนิ่น ๆ และกลับไปที่โรงเตี้ยมเพื่อร้องไห้ น่าเสียดายที่ก่อนที่เขาจะหาข้อแก้ตัวได้ เขาก็ถูกเรียกตัวมาแล้ว
มู่เจียงคุกเข่าต่อหน้าซวนเทียนยี่ แต่ก็บอกว่าไม่จําเป็นต้องคํานับ เขาต้องคํานับคุณหนูสามตระกูลเฟิงและขอโทษ มู่เจียงเกือบกระอักเลือดออกมา !
ตระกูลเฟิงก็ตกต่ำจนถึงระดับนี้ และนี่เป็นเพียงบุตรสาวของอนุ แต่เขาก็ต้องคํานับและขอโทษ ? สถานการณ์แบบนี้คืออะไร ?
เขาหันหน้าไปด้วยจิตใต้สํานึกและเงยหน้าขึ้นมองไปที่ซึ่งฮ่องเต้ประทับอยู่ แม้กระนั้นเขาพบว่าฮ่องเต้ไม่แม้แต่จะเหลือบมองมาทางนี้ เขากําลังดูการร่ายรําอย่างมีความสุข
เขาเปลี่ยนสายตาอีกครั้ง และพบว่ามีคนในกลุ่มพระสนมของฮ่องเต้สังเกตเห็นเขา แต่ไม่มีใครพูดเพื่อเตือนฮ่องเต้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องยาก ฮ่องเต้สนุกกับการร่ายรํา ไม่มีใครอยากรบกวนความเพลิดเพลินของฮ่องเต้
ในด้านนี้ก่อนที่มู่เจียงจะคุกเข่า เสียงที่ทําให้งงงวยขององค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่กล่าวขึ้นว่า “โอ้ ? นี่คือเจ้าเมืองของมณฑลหญ่ ใต้เท้ามู่ ? บุตรสาวของเจ้าตบหน้าน้องสาวขององค์หญิงจี่อันและทําลายไข่มุกทะเลตะวันตกขององค์หญิง”
ทันใดนั้นร่างของมู่เจียงก็โอนเอนไปมา และเขาเกือบจะล้มหัวฟาดไปที่โต๊ะ จากนั้นเขาได้ยินเสียงซวนเทียนเก้อกล่าวว่า “เจ้าระวังไว้ด้วย บุตรสาวของเจ้าทําลายไข่มุกขององค์หญิงจี่อัน และตอนนี้เจ้าวางแผนที่จะคว่ำโต๊ะสุราและทําลายชุดขององค์หญิงผู้นี้หรือไม่”
แขนของมู่เจียงประคองตัวเขาบนพื้น ในที่สุดเขาก็สามารถทําให้ทั้งอารมณ์ และร่างกายของเขามั่นคง เขาไม่กล้าทําอะไรอีกแล้ว เขาไม่กล้าทําผิดพลาดต่อหน้าคนเหล่านี้อีกต่อไป ทุกคนบอกว่าผู้คนในชายแดนใต้นั้นปาเถื่อนและเผด็จการ แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ดุร้ายและโหดร้ายแท้จริงอยู่ในเมืองหลวง ! เมื่อเทียบกับองค์ชายเหล่านี้ องค์หญิงหรูหยางและองค์หญิงจี่อัน ผู้คนในชายแดนก็ไม่ต่างอะไรกับกระต่ายขาว พวกเขาไม่สามารถทําให้เกิดความวุ่นวายแม้แต่น้อย
เขายอมแพ้ เขาเชื่อฟัง คุกเข่าลงต่อเฟิงเซียงหรูและขอโทษ พร้อมสัญญาอีกครั้งว่าสินเดิมจะถูกส่งมายังเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว เขารับประกันได้ว่ามันจะทําให้คุณหนูสามพอใจ
ซวนเทียนยี่พยักหน้า “เนื่องจากทัศนคติของเจ้าเป็นที่ยอมรับ เจ้ากลับไปได้ !”
ในที่สุดมู่เจียงก็สามารถหนีจากปีศาจเหล่านั้นได้ และหลังของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยเหงื่อเย็น
เฟิงเชียงหรูรู้สึกงุนงง และถามซวนเทียนยี่ “สินเดิมอะไร ของใคร ?”
เป็นผลให้ซวนเทียนยไม่สนใจนาง เขาลุกขึ้นและจากไป เฟิงเซียงหรูพูดไม่ออก นี่เป็นคนแบบไหน ? เมื่อมองซวนเทียนยี่ นางก็เห็นร่างสีขาวที่ถือสุราจอกหนึ่ง ใครจะรู้ว่าพวกเขากําลังคิดอะไรอยู่เพราะสีหน้าของพวกเขาดูบริสุทธิ์เหมือนน้ำ และถูกขัดเกลาเหมือนเทพเซียน
แก้มของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีด้วยความอบอุ่น อย่างไรก็ตามสิ่งที่นางคิดคือ : องค์ชายสี่เพิ่งมาคุยกับนาง คนผู้นั้นเห็นหรือไม่ จะมีความเข้าใจผิดหรือไม่ ? แต่จากนั้นนางยิ้มอย่างขมขื่น เข้าใจผิดแล้วจะเป็นอย่างไร ? คนผู้นั้นไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ กับนาง อาจมีอะไรเกิดขึ้นกับบางคนที่พูดกับนาง นางลอบถอนใจภายใน ในท้ายที่สุดนางระงับความรู้สึกเหล่านั้นอย่างแรงแล้วจ้องมองไปที่ซวนเทียนยี่ ก่อนที่จะเริ่มกินผลไม้อย่างเงียบ ๆ
ซวนเทียนเก้อเห็นทั้งหมดนี้และถามเฟิงหยูเฮง “ข้าได้ยินมาว่าพี่สี่สนใจเซียงหรู ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและตอบว่า “เท่าที่ข้าเห็นมัน ทั้งสองค่อนข้างเหมาะสมกัน”
“พวกเขาน่ะหรือ ? ” ซวนเทียนเก้อไม่เห็นด้วย “พี่สี่เป็นองค์ชายที่ถูกควบคุมตัว แม้ว่าพระองค์จะยังคงได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ในตําหนักปิง แต่พระองค์ได้สูญเสียตําแหน่งในฐานะองค์ชาย พระองค์ถูกลดระดับให้เป็นบุคคลทั่วไป โอกาสที่จะกลับเป็นองค์ชายมีไม่มาก”
“ทําไม ? ” เฟิงหยูเฮงถามนางว่า “ขุนนางระดับสูงมีเบี้ยหวัดที่ดีสามารถทําให้เจ้ามีชีวิตที่ดีไร้กังวล แต่ก็เป็นผู้ชายที่ต้องมีภรรยาหลายคน หรือสามัญชนที่จะรักและปกป้องเจ้าอย่างแท้จริง เจ้าต้องการแบบไหน ?”
ซวนเทียนเก้อตกใจและตอบกลับหลังจากนั้นไม่นาน “ถ้าเจ้าพูดแบบนั้น พวกเขาก็เหมาะสมกัน ไม่รู้ว่าความกระตือรือร้นของพี่สี่จะอยู่ได้นานแค่ไหน สิ่งที่กังวลคือพระองค์เป็นคนธรรมดา แต่ก็ยังคิดว่ามีภรรยาหลายคน อาเฮง เจ้าต้องรู้ว่าแม้ว่าพระองค์จะเป็นคนธรรมดา บิดาของพระองค์ก็ยังคงเป็นฮ่องเต้ ในท้ายที่สุดพระองค์ยังคงแตกต่างจากคนอื่น ๆ ”
“ถูกต้อง” เฟิงหยูเฮงยังกล่าวอีกว่า “สิ่งที่เกี่ยวข้องคือเมื่อเจ้าไม่มีอะไร แต่ยังต้องการใช้ชีวิตที่หรูหรา เซียงหรูยังเด็กและยังมีเวลาอีกสามปีก่อนที่นางจะถึงวัยปักปั่น เรามารอดูกัน ข้าต้องหาครอบครัวที่ดีให้กับน้องสาวของข้า” เมื่อนางมองน้องสาว นางถอนหายใจ “ตามความจริงบุตรสาวคนที่สี่ของตระกูลเฟิง, เฟินไดมีชีวิตที่ดี แม้ว่าองค์ชายห้านั้นค่อนข้างไร้สาระและไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อ ตั้งแต่พระองค์สนใจเฟินได การกระทําของเขากลายเป็นที่น่านับถือมากขึ้น”
“มันเป็นความอัปยศที่น้องสาวของเจ้าไม่รู้ว่าจะรักษามันได้อย่างไร ข้าได้ยินมาว่าพี่ห้าดูแลบ้านของตระกูลเฟิง แม้เช่นนั้นเฟินไดก็ไม่พอใจ เมื่อนางหงุดหงิด นางไปที่ตําหนักหลี่เพื่อทุบตีสิ่งต่าง ๆ พี่ห้าอดทนมาได้ตลอดเวลา”
เฟิงหยูเฮงยักไหล่ “นั่นคือชีวิต อย่างที่พูด มันก็ยังอยู่ในมือของเจ้าเอง ไม่ว่าเจ้าจะแสดงทัศนคติแบบใดก็ตามจะได้รับผลตอบแทนเช่นนั้น สวรรค์นั้นยุติธรรมจริง ๆ”
ทั้งสองคุยกันอีกซักพักหนึ่งก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะยืนขึ้น นางถือสุราจอกหนึ่งไว้บนโต๊ะ เมื่อนางหยุดนางก็ไปที่ด้านของผู้ชายและอยู่ที่ฝั่งของเหยาซู่
สมาชิกทั้งหกคนของตระกูลเหยามาถึงแล้ว และพวกเขาทั้งหมดนั่งอยู่ในที่เดียวกัน เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมา พวกเขาล้วนมีความสุขมาก กลุ่มล้อมรอบลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อยกว่าและให้การต้อนรับดีมาก เชิงหยูเฮงมีความประทับใจในตัวญาติที่ค่อนข้างดีโดยเฉพาะน้องคนสุดท้อง เขามีอายุมากกว่านางไม่กี่ปี และเขายังคงมีความเป็นวัยรุ่นอยู่บ้าง แต่เขาก็ดูดีที่สุดในบรรดาเด็ก ๆ ตระกูลเหยาทั้งหกคน
นางคุยกับกลุ่มนี้ซักพัก นางยกจอกและเอนตัวใกล้กับเหยาซู ทันใดนั้นนางก็ถามด้วยเสียงเงียบ ๆ ว่า “พี่ชายใหญ่ ถ้าฮูหยินของท่านที่ตั้งใจทําร้ายข้า ข้าควรทําอย่างไรดี ?”
เหยาซูตื่นตกใจ เขาไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะพูดอย่างนี้ในทันที เมื่อนางพูดสิ่งนี้ นางยังยิ้มแย้ม ไม่มีใครคิดว่าหญิงสาวที่ยิ้มแย้มจะสามารถปลดปล่อยจิตสังหารด้วยคําพูดเหล่านั้นได้
แต่เหยาเป็นคนที่มีสมอง เขาเชื่อมั่นว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่พูดจาไร้เหตุผล หากนางสามารถพูดสิ่งนี้ได้ จะต้องมีเหตุผลและเป้าหมายแน่นอน สําหรับตัวเขาเอง เขาก็มีจุดยืนของตัวเองเช่นกัน “อาเฮง ถ้าเป็นเรื่องระหว่างสามีและภรรยา ข้าจะอนุญาตให้นางทําตามที่นางพอใจ เมื่อพิจารณาถึงเวลาที่มีความสุขมากขึ้น นั่นคือสิ่งที่ผู้ชายควรทํา แต่ตระกูลเหยานั้นใจดี และความรู้สึกที่มีต่อครอบครัวนั้นไม่ใช่ของปลอม มันจะไม่ยอมทนต่อการถูกรังแกจากใคร ถ้านางมีจิตใจที่มุ่งร้ายผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีจิตใจที่มุ่งร้ายต่อใครบางคนในตระกูลเหยาซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อย ถ้าเจ้าลงมือทําอะไร พี่ชายใหญ่จะไม่รังเกียจอย่างแน่นอน”
เมื่อเหยาซูพูดเช่นนี้ สายตาของเขาแน่วแน่ เขาไม่ได้ลดเสียงของเขาลงเมื่อเขาพูดถ้อยคําเหล่านี้ สมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลเหยาก็สามารถได้ยินได้ชัดเจนมาก พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหยุดและมองไปที่เหยาซ่ สายตาของพวกเขาดูอยากรู้อยากเห็น แต่มีการอนุมัติมากขึ้น เหยาเซ็นพี่ชายคนที่สองกล่าวว่า “ท่านปูสอนให้เรามีเจตนาดีต่อผู้อื่น แต่เริ่มในปีนี้ท่านปูพูดมากยิ่งขึ้นว่าเราต้องไม่ตาบอดด้วยความปรารถนาดีของเรา แต่เราต้องพิจารณาสิ่งต่าง ๆ ก่อน ลองดูก่อนเพื่อดูว่าคน ๆ นั้นมีค่าต่อความปรารถนาดีของเราหรือไม่ หากพวกเขาไม่คู่ควรและมีคุณธรรมน้อยลง ก็ไม่จําเป็นต้องใจดี เพียงปฏิบัติต่อพวกเขาตามที่พวกเขาได้ทํา”
เหยาซูพยักหน้าแล้วมองที่เฟิงหยูเฮง “อาเฮง แม้ว่าพี่ชายใหญ่จะไม่รู้ว่าอะไรทําให้เจ้าพูดอย่างนี้ ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า ในทางตรงกันข้าม ข้าไม่เชื่อใจหลู่เหยา นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมหากหลู่เหยาทําอะไรเพื่อทําร้ายผู้อื่นก่อนวันแต่งงาน ข้าจะพานางไปหาเจ้าเพื่อขออภัยและขอให้เจ้าปล่อยนางไป อย่างไรก็ตามถ้าการกระทําของนางหลังจากนั้นไม่ดี ข้าจะพูดอีกครั้ง เจ้าสามารถทําตามที่เจ้าต้องการได้”
ตระกูลเหยายกเว้นเหยาฟูที่ไม่ชอบหลู่เหยา แม้แต่เหยาขู่เองก็ยังคงรู้สึกไม่ดีกับหลู่เหยา เป็นเพียงว่าพวกเขามีจิตใจที่ใจดีและพวกเขามักคิดที่จะลดความขัดแย้ง ตราบใดที่หลู่เหยาสามารถดําเนินชีวิตอย่างสงบสุขได้ เรื่องนี้ก็จะได้รับการอภัย อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าหลู่เหยาไม่ได้มีเจตนาที่จะสงบศึก
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวกับเหยาซู “พี่ชายใหญ่พูดได้ดี สําหรับสิ่งที่หลู่เหยาทําร้ายข้า ข้าจะบอกท่านป้าใหญ่อย่างชัดเจนหลังจากเรากลับไป”
หลังจากพูดจบแล้ว นางก็ลุกขึ้นยืนและจากไป ในอีกด้านหนึ่งของการจัดงานหลู่เหยามองไปทางด้านนั้นด้วยความกังวล เฟิงหยูเฮงเลี้ยวแล้วมุ่งตรงไปที่หลู่เหยา
หลู่เหยาเริ่มสั่นเมื่อเห็นนาง ซูซื่อที่นั่งข้างนางขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เจ้าเป็นอะไร ? ”
หลู่เหยาตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ ท่านแม่ อาจจะเป็นเสียงของดนตรีที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันซึ่งทําให้ข้าตกใจเจ้าค่ะ”
ซูซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย อย่างไรก็ตามนางเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาถึงโต๊ะของพวกนางแล้ว รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันทีเมื่อนางเอื้อมมือออก “อาเฮงรีบมานั่งตรงนี้”
หลู่เหยาเห็นนางและหัวใจของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางแต่งงานเข้าตระกูลเหยา แต่ไม่สามารถได้รับความรักจากแม่สามีของนาง แม้ว่านางจะไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดี แต่ก็มีสิ่งกีดขวางบางอย่างระหว่างทั้งสอง และมันก็น่าอึดอัดใจอยู่เสมอ แต่เมื่อเชิงหยูเฮงมาถึง ซูซื่อกลายเป็นเหมือนมารดาที่เปี่ยมด้วยความรัก นางกําหมัดในแขนเสื้อของนาง และความเกลียดชังทําให้นางกัดฟันแน่น เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนชุดแล้ว นางก็เกลียดมากกว่าเดิมจนหายใจไม่ออก
น่าเสียดายที่นางมีจิตใจที่เป็นชั่วร้าย แต่นางก็ไม่กล้าพอ สําหรับเฟิงหยูเฮง ในขณะที่นางพูดคุยและยิ้มแย้ม นางได้พูดบางสิ่งที่ส่งความเย็นผ่านร่างกายของหลู่เหยา “คนที่ไม่มีสมอง วิธีการของพวกเขาอยู่ในระดับต่ำเกินไป องค์หญิงจี่อันไม่ต้องการรบกวนเจ้า แต่ยังมีคนที่ไม่ยอมปล่อย แม้ว่าข้าจะเป็นเนื้อชิ้นอร่อย แต่ก็ไม่ควรที่จะให้เจ้าตามข้าไปรอบ ๆ เหมือนสุนัข หลู่เหยา เจ้าควรมองหาความสุขเพื่อตัวเอง”
หลังจากพูดจบแล้ว นางก็ทักทายท่านป้าคนอื่น ๆ ของนางแล้วก็หันไปจากไป ใบหน้าของหลู่เหยาซีดจนน่ากลัว ซูซื่อเห็นสิ่งนี้และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้ามีอะไรผิดปกติ ?”
หลู่เหยาตกใจมากจนนางไม่แม้แต่จะได้ยินสิ่งที่ซูซื่อถาม ใจของนางเต็มไปด้วยสิ่งที่เฟิงหยูเฮงบอกนางเกี่ยวกับการค้นหาความสุขของนาง มือของนางสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ในขณะที่นางจ้องมองที่เฟิงหยูเฮง ราวกับว่านางเป็นหมาป่าแล้ว
ซูซื่อตกใจมากและจับข้อมือของหลู่เหยา และตะโกนอย่างเยือกเย็น “หลู่เหยา ! ” ในที่สุดเสียงตะโกนนี้ก็ช่วยให้หลู่เหยาได้สติของนางขึ้นมา อย่างไรก็ตามคําพูดของซูซื่อไม่ได้จบลงที่นั่น “ถ้าเจ้าต้องการเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเหยา เจ้าต้องเป็นคนที่เหมาะสมก่อน หากเจ้าไม่สามารถเป็นคนดีได้ อย่าโทษบุตรชายของข้าที่ขับไล่เจ้าออกไป !”
หลู่เหยาตกตะลึงอย่างยิ่ง
ในขณะเดียวกันเฟิงหยูเองก็หยุดเคลื่อนไหวเกี่ยวกับงานเลี้ยง นางเห็นบ่าวรับใช้ในพระราชวังโน้มตัวเข้าหาพระชายาเหวินซวน และกระซิบบางอย่างที่หูของนาง ท่าทางของพระชายาเหวินซวนดูสง่างาม..
Related
