ตอนที่ 714 ดูว่าเจ้าสามารถรับมือกับการลงโทษของตระกูลเหยาได้หรือไม่
เสี่ยวหยาเรียกเหยาชื่อว่าท่านแม่ ทําให้เหยาชื่อรู้สึกถึงความรู้สึกสนิทสนมระหว่างมารดาและบุตรสาว ซึ่งนางไม่ได้รู้สึกมานาน ในสายตาของนาง นี่คือบุตรสาวของนาง นี่คือเด็กที่นางให้กําเนิด ตอนนี้นางมีบุตรสาวคนเดียวที่อยู่ข้างนาง แม้แต่บุตรชายก็เห็นด้วยกับพี่สาวของเขา นางเหลีออะไรอีก ? ตอนนี้นางแค่หวังว่าบุตรสาวคนนี้จะสามารถทําตามความต้องการของนางได้ นางหวังว่าอีกฝ่ายจะยังคงอยู่เคียงข้างนางและไม่เหินห่าง
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงถือชุดที่ถูกดัดแปลงและนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เหยา ตระกูลเหยาได้จัดตั้งห้องโถงไว้ทุกข์ให้กับหลู่เหยาในห้องโถงด้านข้าง ในเวลานี้มีบ่าวรับใช้ที่คอยเฝ้า ขณะที่เจ้านายของตระกูลเหยาทั้งหมดมารวมตัวกันในห้องโถงนี้ พวกเขาจ้องมองชุดในมือของเฟิงหยูเฮง
หลังจากที่ซูซื่อตกน้ํา นางรู้สึกหนาวนิดหน่อย แต่โชคดีที่เชิงหยูเฮงให้ยาตะวันตกแก่นางเพื่อระงับมัน ความหนาวมาถึงอย่างรวดเร็ว และก็จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่นางก็ไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับชุดที่นางเย็บให้หลานสาวของนางเอง ?
“อาเฮง ป้าขอดูหน่อย” ซูชื่อเอื้อมมือไปหาเฟิงหยูเฮงและขอชุด มองอย่างระมัดระวัง ในที่สุดสายตาของนางก็วางลงบนคอเสื้อ นางสังเกตได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ปลอกคอนี้ ไม่ได้เย็บแบบเดียวกับที่ข้าเย็บตอนแรก ดูเหมือนว่าจะมีคนตัด”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ข้าตัดเพื่อตรวจสอบเจ้าค่ะ แต่ก่อนที่ข้าจะทํา มันจะถูกดัดแปลงโดยใครซักคน” หลังจากนางพูดแบบนี้นางบอกสถานการณ์ของสิ่งที่เกิดขึ้นกับทุกคนก่อนหน้านี้
คําพูดเหล่านี้ทําให้ตระกูลเหยาตกตะลึงอย่างรวดเร็ว แต่คราวนี้ตระกูลเหยานั้นเตรียมตัวมา แล้วเล็กน้อยเมื่อเชิงหยูเฮงพูดถึงเสื้อผ้า เมื่อหลู่เหยาแต่งงานเข้ามา ตระกูลเหยามีข้อสงสัยอยู่บ้างแล้ว นอกจากสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในพระราชวังแล้ว ตระกูลเหยาก็หมดความเชื่อถือที่พวกเขามีในตัวหลู่เหยา เขาไม่สามารถยกโทษให้คนที่จะลากมารดาของเขาลงไปในน้ําเพื่อทําร้ายลูกพี่ลูกน้องของเขา แม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นภรรยาของเขา เขาจะไม่ยอมทนต่อนางอย่างแน่นอน
“อาเฮง” เหยาซ่กล่าวขึ้น “เมื่อเจ้าพูดกับข้าในพระราชวัง เจ้าสังเกตเห็นปัญหาของหลู่เหยาแล้วใช่หรือไม่ ?”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้าสังเกตเห็นว่าชุดที่ท่านป้าใหญ่ให้ข้านั้นแปลก ๆ แต่ข้าไม่เชื่อว่าท่านป้าใหญ่จะทําอะไรแบบนั้น หลังจากถามข้าพบว่าชุดนี้ผ่านมือของหลู่เหยา ดังนั้นข้าจึงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน หลังจากพูดแล้ว นางมองไปที่เหยาฟู และกล่าวต่อ “อย่าปิดบังข้า แต่ท่านยายจากพระราชวังเล่าให้ข้าฟังเกี่ยวกับสภาพร่างกายของหลู่เหยา แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างพวกเจ้าสองคน หากเจ้าสามารถทนได้ ไม่สมควรสําหรับลูกพี่ลูกน้องอย่างข้าที่จะพูดอะไร แต่นางไม่สนใจวาสนาของนางอีกต่อไปและพยายามวางแผนต่อต้านข้า แต่นางก็หันหลังกลับและพยายาม ทําอันตรายแก่ท่านป้า คนนี้จะต้องไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป”
เหยาเซียนโมโหและโกรธแค้นเหยา ผู้ซึ่งไม่เข้าใจและไม่ได้มองภาพที่ใหญ่กว่าจริง ๆ แล้ วนําผู้หญิงแบบนั้นเข้ามาในครอบครัว
เหยาซูเป็นลูกผู้ชายและคุกเข่าต่อหน้าเหยาเซียนทันที เขายอมรับความผิดพลาดในอดีตของเขา และยอมรับว่าเขาทําให้ตระกูลเหยาและมารดาของเขาติดร่างแหไปด้วย ในเวลาเดียวกัน เขาสะท้อนให้เห็นว่าเขาไม่ควรละเลยคําพูดของเฟิงหยูเฮงซึ่งเกือบจะนําไปสู่ความหายนะครั้งใหญ่
เหยาเซียนถอนหายใจยาว นอกจากนี้เขายังรู้ว่าการโทษเหยาซู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ณ จุดนี้ ห้องโถงไว้ทุกข์ของหลู่เหยาจัดที่ห้องโถงด้านข้าง ด้วยตระกูลเหยาที่ไม่อยากฟุ่มเฟือยมาก พวกเขาทําให้มันชัดเจนว่าทัศนคติของพวกเขาคืออะไร ตอนนี้พวกเขาแค่รอให้ตระกูลหลู่มาเยี่ยม เขาต้องการถามว่าหลู่ซ่งว่ากล้าหาญเพียงใด ตระกูลหลู่ของพวกเขาที่ส่งเด็กผู้หญิงที่สูญเสียพรหมจรรย์เข้ามาในตระกูลเหยา เขาคิดว่าตระกูลเหยาอ่อนแอหรือไม่?
เหยาเซียนก็โกรธ เฟิงหยูเฮงเข้าใจปูเป็นอย่างดี และไม่สามารถช่วยได้ แต่ยิ้มให้กับตัวเอง ดีมากตระกูลหลู่ เรามาดูผลของการที่ท่านปู่ของข้าโกรธ มาดูกันว่าตระกูลของเจ้าสามารถรับมือกับความโกรธของท่านปูได้หรือไม่
แม้ว่าตระกูลเหยากําลังทําพิธีศพ แต่ผู้คนเห็นมันก็ไม่ได้มีงานศพ นอกจากห้องโถงไว้ทุกข์ คฤหาสน์ไม่ได้มีเพียงบรรยากาศการไว้ทุกข์ แม้แต่เหยาซูก็เปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ แม้แต่บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์เหยาก็ไม่ได้คิดถึงการเสียชีวิตของฮูหยินน้อยของตระกูลเหยา พวกเขาดําเนินการกับ สิ่งที่พวกเขาต้องทํา จากนี้วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ไม่ต้องพูดถึงตระกูลเหยาที่ไม่มีแผน การเปิดประตูให้แขกผู้มาเยือนเคารพศพแม้ว่าจะมีใครมาเยี่ยมก็ตาม ประตูจะเปิดให้วันพรุ่งนี้ ใครจะไปที่ห้องโถงไว้ทุกข์ในวันที่ 15 ของเดือนที่แปดได้อย่างไร แม้แต่ตระกูลหลู่ก็ยังไม่มีใครมา เยี่ยม !
เมื่อพูดถึงตระกูลหลู่ ในขณะนี้หลู่หยานก็ยืนอยู่ในห้องหนังสือและพูดคุยกับหลู่ซ่งและเก้อชื่อ เกี่ยวกับเรื่องของวันนี้ หลังจากนั้นเกือชื่อไม่ได้เข้าไปในพระราชวัง ตระกูลหลู่ส่งบุตรสาว 2 คน เท่านั้น หลู่ซึ่งกําลังยุ่งอยู่กับการจัดการกับทางการ เขามีเวลาให้ความสนใจกับเรื่องของผู้หญิงได้อย่างไร ตอนนี้เขาฟังหลู่หยาน เล่าเกินจริงและจงใจบิดเบือนสิ่งที่เกิดขึ้น นางมีความมั่นใจมากยิ่ง ขึ้นว่าหลู่เหยาอิจฉาหลู่วิ่งและโจมตี มีเพียงความกลัว ตระกูลหลู่ที่ไม่ใส่ใจกับสถานการณ์ของนางอีกต่อไป นางโจมตีหลู่ปิงเช่นนี้
เก้อซื่อสั่นด้วยความโกรธและอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งหลู่เหยา “นางไร้เหตุผลเกินไป ! นางต้องการให้ตระกูลหลู่ของเราติดกับดักอย่างรุนแรงเพียงใด ? ท่านพี่ หลู่เหยาขี้อิจฉามาตั้งแต่ยังเด็กมาก เมื่อนางยังเด็ก นางอิจฉาหยานเอ๋อที่กลายเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่อีกด้วยและนางก็ไม่ได้ ยับยั้งใจที่จะกลั่นแกล้งอีกฝ่ายด้วย ข้าปิดบังเรื่องนี้ เนื่องจากอดีตข้ามีชีวิตที่ขมขึ้นและข้าทําได้ แต่บอกให้หยานเอ๋ออดทนเท่านั้น นางจะต้องไม่ทําให้พี่สาวของนางขุ่นเคือง แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจที่ ริษยาของนางไม่ได้มุ่งเน้นที่หยานเอ๋อเท่านั้น จริง ๆ แล้วนางไม่ยอมปล่อยวางแม้แต่บุตรสาวของอนุเลย”
หลู่หยานยังพูดเสริมด้วย “ใช่เจ้าค่ะ! ท่านพ่อมันโชคร้ายสําหรับการปลูกฝังที่ท่านพ่อใส่เข้าไป แต่ท่านพอควรคิดถึงมัน ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงตอนนี้นางทําอะไรไปบ้าง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ชายใหญ่นั้นไม่เพียงพอที่จะทําให้ตระกูลหลู่ของเรารู้สึกตกใจในวันที่นางแต่งงานกับตระกูลเหยา ? หลังจากได้รับใครจะรู้ว่ามีประโยชน์อะไร ยายจากพระราชวังก็ซ่อนมันไว้ แต่ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ถูกปิดบังไว้ และตระกูลเหยาติดตาม… ท่านพ่อพูดมากกว่าหนึ่งครั้งว่าตระกูลเหยา จะต้องไม่ขุ่นเคืองตอนนี้หรือ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ทําให้พวกเขาขุ่นเคือง หลู่เหยาทําร้ายท่านฮูหยินใหญ่ จริง ๆ แล้วก็ลากท่านฮูหยินใหญ่ตระกูลเหยาลงไปในน้ํา เรื่องควรจัดการอย่างไรเจ้าค่ะ
มารดาและบุตรสาวพูดด้วยความสามัคคีซึ่งทําให้หลู่ซ่งถอนหายใจซ้ํา ๆ เขาแค่คิดกับตัวเองว่าภรรยาและบุตรสาวของเขาพูดถูกต้อง หลู่เหยาเป็นวิญญาณที่นํามาซึ่งความหายนะจากวัยเด็ก จนถึงตอนนี้นางไม่ได้ทําสิ่งเดียวที่มีคุณค่าสําหรับคฤหาสน์ ในเวลาเพียงไม่กี่วันนับตั้งแต่แต่งงานกับตระกูลเหยา จริง ๆ แล้วเขาโกรธ เขากระทืบเท้าของเขา “เป็นความผิดพลาด ! มันเป็นความผิดของข้าด้วยที่โง่ ข้าส่งสัตว์ร้ายตัวนั้นไปยังคฤหาสน์เหยาได้อย่างไร ส่งคนอื่นคงจะดีกว่านาง
หลู่หยานสั่นด้วยความกลัวว่าเมื่อหลู่เหยาทําให้บิดาอารมณ์เสีย นางก็จะเปลี่ยนความคิดของนาง ดังนั้นนางจึงรีบมองเก้อซื่อ จากนั้นก็ได้ยินเก้อซื้อกล่าวว่า “ไม่มีความหวังอีกแล้วที่จะอยู่ในตระกูลเหยา ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเหยาเซียน ถ้าไม่ใช่การต่อสู้ถึงตาย นั่นก็ค่อนข้างดีอยู่แล้ว พวกเขาจะอนุญาตให้บุตรสาวอีกคนจากตระกูลหลู่เข้าไปในครอบครัวของพวกเขาได้อย่างไร แต่มันน่าเสียดายจริง ๆ กับปิงเอ๋อ”
หลู่ซ่งถอนหายใจด้วย “ใช่ น่าเสียดาย ข้าหาบุตรชายของฮูหยินใหญ่ไว้ให้นาง แต่ใครจะรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น”
เก้อชื่อรีบตีเหล็กขณะที่เหล็กยังร้อน นางจับมือหลู่หยาน นางกล่าวว่า “หยานเอ๋อ เจ้าต้องฟังคําแนะนําของข้า ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าหลีกเลี่ยงการออกไปข้างนอกถ้าทําได้ในอนาคต เจ้าควรหลีกเลี่ยงการวิ่งไปข้างนอก ในปัจจุบันตระกูลหลู่เหลือเพียงเจ้าเท่านั้น หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า ท่านพ่อและข้าจะหมดที่พึ่ง !”
หลู่ซึ่งก็พยักหน้ารับการพูดแบบนี้
ดวงตาของหลู่หยานเป็นประกาย นางรอสิ่งนี้ หลู่เหยาและหลู่วิ่งได้รับความเสียหายทั้งคู่ ในตระกูลหลู่ ปัจจุบันพวกเขาจําเป็นต้องพึ่งพานางเพียงผู้เดียว !
คืนนั้นตระกูลหลู่ไม่สามารถสงบสุขได้ แม้ว่าตระกูลเหยาจะดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่คิดถึงเรื่องของหลู่เหยา แต่เชิงหยูเฮงไม่ได้ทําอะไรมากมาย เมื่อออกจากคฤหาสน์เหยาแล้ว นางก็พร้อมที่จะกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงจี้อันเพื่อกินขนมไหว้พระจันทร์ แต่เมื่อนางออกไปนางเห็นรถม้าของราชสํานัก ซวนเทียนหมิงรออยู่ข้างนอก เปยจื่อนั่งที่ด้านหน้าของ แคร่ เมื่อเขายกมือขึ้น เขาตะโกนใส่นาง “พระชายา ! ในที่สุดพระชายาก็ออกมา องค์ชายรอนาน แล้วขอรับ”
ในขณะที่เขาพูด ม่านด้านหลังก็ถูกยกขึ้น จากข้างใน ชวนเทียนหมิงสวมเสื้อคลุมสีม่วงและกวักมือเรียกนาง “ขึ้นมาเร็ว องค์ชายผู้นี้จะพาเจ้าไปดูโคมไฟของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง!”
เฟิงหยูเฮงก็มีความสุขเช่นกัน ยกชุดของนาง นางวิ่งไปข้างหน้า แม้กระนั้นนางไม่ได้บินเข้าไปในรถม้า นางกล่าวว่า “ข้าจะไปเปลี่ยนชุดก่อน !”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงกําลังเร่งรีบอย่างมาก “เจ้าจะเปลี่ยนทําไม ? อะไรก็ตามที่ชายาขององค์ชายผู้นนี้สวมใส่ดูดี เปยจื่อนําพระชายาของเจ้าขึ้นมา !”
เปยจื่อยิ้มและกระโดดลงจากรถม้า จากนั้นเขาก็ทําท่าให้นางเข้าไป “พระชายา โปรดเข้าไปในรถม้าขอรับ !”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวแต่ไม่ได้ยืนยัน ใช้แขนของเปยจื่อเพื่อรับการสนับสนุนนางปืนเข้าไปในรถม้าของราชสํานัก จากนั้นนางก็นั่งอย่างมีความสุขที่ด้านข้างของชวนเทียนหมิงและได้ยินเสียงจากภายนอก รถม้าของราชสํานักเริ่มค่อย ๆ เดินหน้าต่อไป
แต่ชวนเทียนหมิงไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวในรถม้าของราชสํานัก หลังจากปีนเข้ามา เชิงหยูเฮงก็เห็นซวนเทียนฮั่วมาด้วย ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน คนหนึ่งกําลังโบพัดในขณะที่อีกคนกําลังกินเมล็ดแตง
นางหยิบเมล็ดแตงที่ปอกแล้วจากมือของชวนเทียนหมิง ในขณะที่ส่งพวกมันเข้าไปในปากของนาง นางถามซวนเทียน “พี่เจ็ด ท่านพี่หลอกเจ้าเมืองหลู่ได้เท่าไหร่เจ้าคะ ? ” หลังจากพูดเสร็จ หัวของนางถูกตบ นางจ้องมองคนไร้ยางอายที่ด้านข้างของนาง “ชวนเทียนหมิง เจ้าตีหัวข้าทําไม
ชวนเทียนหมิงแก้ไขนาง “เจ้าเรียกว่าหลอกลวงได้อย่างไร ? นั่นเป็นเพียงราคา”
ชวนเทียนฮั่วพยักหน้า “ใช่ ไข่มุกแห่งทะเลตะวันออกมีราคาติดอยู่แน่นอน”
“ถ้าเช่นนั้นพี่เจ็ดได้รับจากเขามากแค่ไหน ? ” เฟิงหยูเฮงเผชิญกับความคาดหวัง
แต่ชวนเทียนฮั่วไม่ต้องการให้นางรู้จํานวนที่ถูกต้อง และกล่าวว่า “ข้าไม่ทําให้เจ้าผิดหวังแน่นอน นั่นคือทั้งหมดที่มี”
เฟิงหยูเฮงยิ้มเยาะ และไม่ได้ดําเนินเรื่องนี้ต่อไป นางเริ่มที่จะหยอกล้อชวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ด ท่านพี่จะไปดูโคมไฟกับพวกเราหรือไม่ ? ”
ชวนเทียนฮั่วพยักหน้า “น้องเก้าชวนข้า ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทํา ข้าจะไปเดินเล่นกับพวกเจ้าทั้งสองคน”
“นี่อาจไม่ดีเกินไปใช่ไหม” เด็กหญิงตัวน้อยโน้มตัวไปข้างหน้า และเริ่มให้เหตุผลกับชวนเทียนฮั่ว “ดูสิ ชวนเทียนหมิงและข้าจะเป็นคู่กัน แต่ท่านไปสถานที่แบบนั้นคนเดียว เป็นไปได้อย่างไรที่พี่เจ็ดไม่มีคู่ ?”
ชวนเทียนฮั่วส่ายหัว “เปยจื่อและหวงซวนก็ยังไม่มีคู่”
“ใครบอกว่าทั้งสองคนนั้นไม่มีเจ้าคะ ?” เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่ด้านนอกรถ ชายและหญิงกําลังขับรถม้า “เนื่องจากพวกเขาเป็นผู้ดูแล พวกเขาจะเดินด้วยกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาจึงถูกมองว่าเป็นคู่รัก แต่พี่เจ็ดไม่สามารถเดินไปกับพวกเขาใช่หรือไม่เจ้าคะ ?”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและคิดสักเล็กน้อยว่า “เราสามารถไปที่พระราชวังเหวินชวนเพื่อเรียกชวนเทียนเก้อไปด้วย ข้าจะไปกับเทียนเก้อ”
เฟิงหยูเฮงโบกมือ “ไม่ดี ไม่ดี ท่านอ๋องเหวินซวนและพระชายาต่างอยู่ในพระราชวัง ครอบครัวจะเฉลิมฉลองอย่างมีความสุขและทานอาหารเป็นครอบครัว นั่นคือสิ่งที่เราไม่สามารถทําได้เจ้าค่ะ พี่เจ็ดต้องไม่คิดถึงการรบกวนความสุขในครอบครัวของพวกเขา”
ไม่มีสิ่งใดที่ชวนเทียนฮั่วทําได้ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกมาว่าข้าต้องทําอย่างไร ?”
เด็กหญิงตัวน้อยคิดเร็ว “แล้วเราจะหาให้ท่านพี่ !”
