อย่างไรก็ตามก่อนที่สาวงามจะมาถึงในอ้อมแขนของเขา นางปัดแขนของเขา และวิ่งไปข้างหลังเขา ขณะที่นางปัดแขนของเขา นางก็กดแผลที่นางเพิ่งเปิด มันเจ็บปวด แต่มันก็ดึงความคิดของเขากลับมาสู่ปัจจุบัน
บุชงหันกลับมาอย่างไม่เต็มใจ และเห็นฝีเท้าอันรวดเร็วของเฟิงหยูเฮงหยุดอยู่ข้างหน้าใครบางคน คนนั้นสวมเสื้อคลุมสีขาวและมีผมสีดำสนิท ด้วยปิ่นปักผมสีขาวหยก เขาดูหล่อและสง่างามดุจเทพ
เฟิงหยูเฮงตะโกนด้วยน้ำเสียงเศร้า “พี่เจ็ด ! ” จากนั้นนางกอดแขนของเขาแล้วหันมามองเขา “พี่เจ็ด แม่ทัพบุขัดขวางอาเฮงไม่ให้ไปที่รถม้า เขาพยายามจะฆ่าอาเฮง ! ”
นี่เป็นเสียงที่ดังมากเพราะเกือบทุกคนในบริเวณใกล้เคียงจะได้ยินเสียงนาง ใบหน้าของบูชงเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ เขาต้องการที่จะฆ่านาง ? โดยไม่พูดถึงว่ามันเป็นเพียงการประลองที่เรียบง่ายในตอนแรก แม้ในตอนท้ายเขาไม่ได้ทำร้ายนางแม้แต่เล็กน้อย แต่เขาเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บ เขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บในสนามรบมาก่อน แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยิ่งบุชงคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
ความรู้สึกไม่พอใจนี้ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนบนใบหน้าของเขา เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงอารมณ์บนใบหน้าของเขา เฟิงหยูเฮงก็ซ่อนตัวอยู่หลังคนนั้น และพูดว่า “พี่เจ็ด มองเขาสิ ข้ากลัว เขาต้องการฆ่าข้า”
คนที่มาคือองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่ว เขาเห็นแล้วว่าบุชงต่อสู้กับเฟิงหยูเฮงจากระยะไกล แต่เขาก็ไม่ได้เพิ่มความเร็ว เขากลับเดินช้า ๆ เพราะเขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่แพ้ ตอนนี้บุชงยังคงมีสีหน้าดุร้ายต่อหน้าเขา ซวนเทียนฮั่วกลายเป็นคนที่ค่อนข้างมีความสุข “แม่ทัพบุเป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ารอองค์ชายผู้นี้คารวะเจ้าก่อน ? ”
องค์ชายเจ็ดพูดอย่างนี้น้อยมาก เขามักจะปฏิบัติต่อผู้คนอย่างใจดี แม้ว่าบางคนไม่ได้คำนับเขา เขาจะไม่พูดอะไรเลย จริง ๆ แล้วเขาไม่ค่อยพูดแทนตัวเองว่าเป็นองค์ชาย เขามักจะพูดว่าข้าเสมอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างหลังจากพบเฟิงหยูเฮง เมื่อไรก็ตามที่เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ ท่าทางที่ใจดีของเขาก็จะหายไปทันที ในความเป็นจริงเขาจะลงเอยด้วยการทำหน้าที่อย่างไร้เหตุผล และทำตัวเหมือนองค์ชายหยู
บุชงไม่ได้โง่ เขาอยู่มาหลายปีแล้ว ดังนั้นเขาจะไม่ทราบนิสัยของซวนเทียนฮั่วได้อย่างไร เมื่อเห็นว่าเขาเย็นชา เขาก็เข้าใจทันทีว่าองค์ชายเจ็ดโกรธ องค์ชายเจ็ดแทบจะไม่โกรธ จริง ๆ แล้วเขาไม่เคยโกรธ อย่างไรก็ตามทุกคนรู้ว่าการไม่โกรธไม่ได้หมายความว่าเขาไร้อารมณ์ มันเป็นเพียงว่าเขารำคาญที่จะต่อปากต่อคำ เมื่อเขาโกรธจริง ๆ เขาก็รับมือได้ยากไม่ด้อยไปกว่าองค์ชายเก้า !
เหงื่อเย็นปรากฏบนหน้าผากของเขาในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคุกเข่าข้างหนึ่ง และโค้งคำนับ “ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต่ำต้อยคารวะองค์ชายชุน ! ขอพระองค์ทรงพระเจริญพะยะค่ะ ! “
ซวนเทียนฮั่วมองเขา และได้แต่ส่ายหัว “แม่ทัพบุ ทรงพระเจริญนั้น องค์ชายผู้นี้ไม่กล้ายอมรับ ใครจะรู้เจ้าอาจจะสาปแช่งองค์ชายผู้นี้ให้ตายในวันพรุ่งนี้ทันทีเมื่อองค์ชายคนนี้หันหลังกลับไป”
เหงื่อยิ่งปรากฏบนหน้าผากของบุชง องค์ชายเจ็ดพูดเช่นนี้ ? นี่จะเป็นองค์ชายเจ็ดได้อย่างไร ? เห็นได้ชัดว่าเป็นองค์ชายเก้าปลอมแปลงมา
เขาคุกเข่าลงสองข้างแล้วก้มหัวลง เขาไม่กล้าบันดาลโทสะแม้แต่น้อยโดยพูดว่า “ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต่ำต้อยผู้นี้ไม่กล้าพะยะค่ะ ! ”
“เจ้าไม่กล้าหรือ ? ” ซวนเทียนฮั่วมองเขาแล้วหัวเราะเยือกเย็น “มีอะไรที่แม่ทัพบุไม่กล้าทำหรือ ? เจ้ามีความสามารถในการต่อสู้และมีความเชี่ยวชาญในกลยุทธ์ทางทหาร เสด็จพ่อมอบภารกิจให้เจ้าไปช่วยเหลือแม่ทัพทางภาคใต้ หลังจากกลับมาที่เมืองหลวงเจ้าได้รับอนุญาตเป็นพิเศษให้เข้ามาในพระราชวังพร้อมอาวุธ สำหรับเจ้า เจ้าใช้ความสามารถในการต่อสู้ของเจ้า และพลังที่เจ้าใช้เพื่อพยายามฆ่าน้องสะใภ้ของข้าบนเส้นทางไปสู่รถม้า ต่อหน้าพยานจำนวนมาก เจ้ากล้ามาก เจ้าหวังว่าจะเห็นใคร ? เจ้าจะแอบอ้างครอบครัวของข้าเพื่อทำอะไร ? ”
บุชงตกตะลึงอย่างมาก “ฝ่าบาท ไม่ใช่อย่างนั้นพะยะค่ะ ! ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้กำลังแลกเปลี่ยนวิชากับองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน และไม่ได้พยายามฆ่าองค์หญิงพะยะค่ะ ! ”
ความเศร้าโศกบนใบหน้าของเฟิงหยูเฮงก็ยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น “เหลวไหล ! มีดวงตาหลายคู่ที่มองเห็น แต่เจ้ายังกล้าพูดโกหกเช่นนี้หรือ ? ข้ากำลังเดินไปพร้อมกับบ่าวรับใช้ของข้าอย่างมีความสุข และเจ้าก็รีบมาตรงหน้าข้า ข้าพยายามจะหลบทางสองสามครั้ง แต่เจ้าปิดกั้นเส้นทางของข้า และเจ้าก็บอกว่าเจ้าจะทำให้ข้าเลือดตกยางออกที่นี่ ! พี่เจ็ด อาเฮงกลัวมากเจ้าค่ะ ! ”
ซวนเทียนฮั่วตบไหล่ของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน และกล่าวว่า “อย่ากลัวเลย พี่เจ็ดอยู่ที่นี่ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้”
ในเวลานี้บุชงสับสน เมื่อใดที่เขาเคยพูดว่าเขาจะทำให้นางเลือดออกที่นี่ ? นางพูดโกหกแบบนั้นด้วยหน้าซื่อ ๆ ได้อย่างไร แต่… เขาก็รีบไปหานาง และเขาก็ขัดขวางเส้นทางของเฟิงหยูเฮงนั้นเป็นเรื่องจริง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เขาก็ไม่มีเหตุผลแก้ตัว
ในเวลานี้ซวนเทียนฮั่วเรียกทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้าอยู่บนเส้นทาง มี 2 กลุ่มรวมเป็น 18 คน จากนั้นเขาก็ถามเสียงดัง “มาบอกข้ามา เมื่อแม่ทัพบุพบกับองค์หญิงมณฑลแห่งจี่อัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”
ทันใดนั้นมีคนเดินไปข้างหน้า และตอบว่า “ฝ่าบาท บ่าวรับใช้ผู้ต่ำต้อยเหล่านี้เห็นแล้ว ในเวลานั้นองค์หญิงแห่งมณฑลจีอันกำลังสนทนากับบ่าวรับใช้ขณะที่เดินไปที่ประตูพระราชวัง แม่ทัพบุเพิ่งเข้ามาในพระราชวังและอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเส้นทางในตอนแรก และไม่ได้ขี่ม้า เมื่อเห็นองค์หญิงแห่งมณฑลจีอัน แม่ทัพบุก็ใช้พลังภายในของเขาและพุ่งสูงขึ้นวิ่งตรงไปหาองค์หญิง พวกเราทุกคนต่างก็ตกใจอย่างมากและอยากรีบปกป้ององค์หญิง โชคดีที่องค์หญิงสังเกตเห็นทันเวลาและหลีกเลี่ยงภัยคุกคามได้ทัน หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันซักพัก แต่พวกเราไม่สามารถได้ยินสิ่งที่พูดได้ แต่เราจะเห็นได้ว่าแม่ทัพบุดุร้ายมาก เขาตะโกนว่าเขาต้องการที่จะประลองกับองค์หญิง องค์หญิงไม่ต้องการและพยายามหนีพร้อมกับบ่าวรับใช้ อย่างไรก็ตามแม่ทัพบุก็ไปขวางทางองค์หญิง ดูเหมือนว่าเหมือน…”
“เป็นอย่างไร ? ” ซวนเทียนฮั่วขมวดคิ้ว “ถ้าเจ้ามีอะไรจะพูดให้พูดตรง ๆ องค์ชายผู้ค์นี้จะให้การสนับสนุนเจ้า”
บุคคลนั้นตอบกลับทันทีว่า “ดูเหมือนว่าแม่ทัพบุต้องการโจมตีองค์หญิงจริง ๆ เมื่อทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด ถ้าไม่ใช่เพราะองค์หญิงมีทักษะสูง บางทีองค์หญิงอาจถูกฆ่าพะยะค่ะ ! ”
“เหลวไหล ! ” บุชงตะโกนเสียงดัง เขาลุกขึ้นยืนอย่างไม่รู้ตัว เขาดึงดาบออกมา และเหวี่ยงไปที่องครักษ์
“อ๊ะ ! ” ทหารองครักษ์ตะโกน แต่ไม่สามารถหลบได้
ขณะที่ดาบของบูชงกำลังจู่โจมอีกฝ่าย มีบางสิ่งที่ขาวส่องประกายตาของพวกเขาในทันใด มีไหวเล็กน้อยก่อนที่ข้อมือของเขาจะเริ่มรู้สึกชา ไม่สามารถยึดดาบของเขาได้อีกต่อไป มันตกลงบนพื้น
บุชงมองดูแสงสีขาวนั้นด้วยความกลัวขณะที่มันผ่านหน้าเขาวนกลับไปที่ซวนเทียนฮั่ว จริง ๆ แล้วมันเป็นแหวนหยกขาวที่นิ้วหัวแม่มือของซวนเทียนฮั่วซึ่งเขาสวมอยู่ข้างซ้าย
“ฝ่าบาท ! ” สีหน้าบุชงก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย และกล่าวว่า “บ่าวรับใช้ผู้นี้กำลังพูดจาเหลวไหล ! ตอนนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต่ำต้อยคนนี้ได้รับบาดเจ็บ แต่องค์หญิงแห่งมณฑลไม่ได้รับบาดเจ็บบนร่างกายเลยพะยะค่ะ ! ”
ซวนเทียนฮั่วไม่พูด แต่ทหารองครักษ์โกรธมาก “แม่ทัพบุ ! แม้ว่าเจ้าจะมีสถานะสูงและมีพลัง แต่เจ้าก็ไม่สามารถตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ! เจ้าได้รับบาดเจ็บเนื่องจากความสามารถในการต่อสู้ของเจ้าต่ำกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน อย่างไรก็ตามเจ้าก็หนีความจริงที่ว่าเจ้าพยายามจะฆ่าเด็กผู้หญิงไม่ได้ ! เราทุกคนเห็นมันด้วยตัวเอง ! สหายว่าอย่างไรกันบ้าง ? ”
ภายใต้การนำของเขา ทหารองครักษ์ทุกคนกล่าวพร้อมเพรียง “แม่ทัพบุพยายามฆ่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน เป็นสิ่งที่เราทุกคนเห็นพะยะค่ะ ! ”
ใบหน้าของบุชงเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ ตัวเขาเองเป็นทหารและเขายังเป็นผู้นำ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเขาเกือบจะกลายเป็นบัณฑิตในเวลานี้ ? เขามีเหตุผลของเขาแต่เขาพูดไม่ได้ เขามีความเศร้าโศกแต่ไม่มีที่ระบาย ความผิดทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นกับเขา ใครที่เขาควรบ่นเกี่ยวกับการถูกรุม ?
เมื่อเขามองที่เฟิงหยูเฮง เขาก็เห็นว่าใบหน้าของนางไม่มีร่องรอยของความทุกข์ นางมองเขาพร้อมกับคางของนางยื่นออกไปข้างหน้าและยิ้มเยาะเย้ย บุชงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กำลังดูละครลิง และเขาก็เป็นลิงให้นาง
เขายอมรับความพ่ายแพ้
บุชงคุกเข่าลงบนพื้น และพูดกับซวนเทียนฮั่วด้วยความรู้สึกว่า “ความผิดทั้งหมดเป็นของบ่าวรับใช้ที่ต่ำต้อยผู้นี้ ฝ่าบาทโปรดลงโทษพะยะค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วไม่สนใจเขา แต่ถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ข้าไม่ได้บาดเจ็บ แต่ข้าถูกแม่ทัพบุทำให้หวาดกลัวเพคะ”
ซวนเทียนฮั่วยิ้ม “โชคดีที่เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บ สำหรับการบรรเทาความตกใจของเจ้า องค์ชายผู้นี้ก็กำลังคิดอยู่แม่ทัพบุควรรู้วิธีที่จะปลอบขวัญองค์หญิงใช่หรือไม่ ? ”
บุชงจำได้ทันทีว่าเขาได้ยินอะไร ในวันจัดงานแต่งงานของเสนาบดีเฟิง เฟิงหยูเฮงเฆี่ยนองค์หญิงแห่งเฉียนโจว หลังจากนั้นนางก็โกรธ องค์ชายเก้ามาเยี่ยมและขอเงิน 5,000,000 เหรียญทองเป็นการตอบแทน ตอนนี้องค์ชายเจ็ดกำลังถามเรื่องนี้ เขาอยากได้เงินใช่หรือไม่ ?
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างว่างเปล่า “ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ต่ำต้อยคนนี้…ไม่มีเหรียญทองมากขนาดนั้นพะยะค่ะ” เขาทำไม่ได้ ตระกูลบุจะสามารถเปรียบเทียบกับต่างอาณาจักรได้อย่างไร ไม่ต้องพูดถึงเหรียญทอง พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะนำเงิน 5,000,000 เหรียญเงินออกมาได้
ซวนเทียนฮั่วไตร่ตรองเล็กน้อย “เช่นนั้นใช้อย่างอื่น ข้าได้ยินมาว่าตระกูลบุมีที่อยู่อาศัยไม่กี่แห่งในเขตชานเมืองของเมืองหลวง เดี๋ยวองค์ชายผู้นี้จะส่งคนไปการประเมิน เพียงแค่เตรียมการ เจ้าเป็นเจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าชุน ดังนั้นองค์ชายผู้นี้จะไม่รบกวนเจ้า มากหรือน้อยก็จะต้องถูกปรับ ไม่จำเป็นต้องได้รับเงิน 5,000,000 เหรียญทองเต็มจำนวน”
หัวใจของบุชงเต้นรัว ที่อยู่อาศัยนั้นเป็นของตระกูลบุ แต่มันไม่ได้เป็นของเขาคนเดียว แต่ถ้ามันไม่ได้รับ ?
เช่นเดียวกับที่ความคิดนี้เข้ามาในจิตใจของเขา ซวนเทียนฮั่วดูเหมือนจะเข้าใจเขาในขณะที่เขากล่าวว่า “ถ้าเจ้าไม่ยอมแพ้ องค์ชายผู้นี้จะนำความผิดฐานพยายามฆ่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันกราบทูลเสด็จพ่อ สำหรับกองทัพตะวันออกนั้นองค์ชายผู้นี้ไม่สนใจการจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว บุชง องค์ชายผู้นี้ไม่ต้องการนำทหารก็ไม่ได้หมายความว่าองค์ชายนี้ไม่สามารถนำพวกเขา มีบางสิ่งที่องค์ชายผู้นี้ไม่ต้องการทำ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หมายความว่าองค์ชายคนนี้ไม่สามารถทำได้ แค่คุกเข่าที่นี่ในวันนี้และคิดทบทวน อย่าลุกขึ้นก่อนดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า” เขาพูดกับองครักษ์ของจักรวรรดิ “เอาอาวุธของแม่ทัพบุออกไป นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้พกอาวุธอีกต่อไปเมื่อเข้าสู่พระราชวัง”
“พะยะค่ะ ! ” ทหารองครักษ์หยิบดาบของแม่ทัพบุโดยไม่มีคำพูดใด ๆ จากนั้นจึงสั่งให้คนกลับไปดำรงตำแหน่งที่เดิม
ซวนเทียนฮั่วไม่ได้มองที่บุชงอีกต่อไป เขาหันหลังกลับและพูดกับเฟิงหยูเฮง “ในอนาคตเจ้าต้องระวังให้มากขึ้น มีอันตรายอยู่รอบตัว แม้ว่าจะในพระราชวังก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะปลอดภัย เข้าใจหรือไม่ ? “
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “เจ้าค่ะ ขอบพระทัยพี่เจ็ดเพคะ”
ซวนเทียนฮั่วยิ้ม เมื่อเอื้อมมือออกไป เขาช่วยจัดแต่งผมที่กระจัดกระจายออกไปแล้วกล่าวว่า “หมิงเอ๋อไปที่ค่ายทหารเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการผลิตเหล็ก ข้าคิดว่าเจ้าจะไปหลังจากนั้นไม่นาน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าจะต้องระมัดระวัง ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน เจ้าไม่สามารถรับทุกสถานการณ์ได้”
“เพคะ” นางไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ลดเสียงของนาง นางพูดว่า “ข้าเพิ่งมาจากตำหนักฉิงอัน นางสนมอันเลี้ยงนกชนิดหนึ่งซึ่งสามารถโยนสิ่งของจากที่สูงได้ เรื่องของค่ายทหารที่ถูกวางยาพิษครั้งสุดท้ายอาจเกี่ยวข้องกับนาง สำหรับคนที่อยู่เบื้องหลังคงจะเป็นองค์ชายสามเพคะ”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า “ข้าเข้าใจ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าหาโอกาสไปเยี่ยมค่ายทหารและหารือกับหมิงเอ๋อ กลับคฤหาสน์ได้แล้ว”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวอำลาเขา นางและหวงซวนรีบออกจากพระราชวังอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ ค่อย ๆ เดินออกไป บุชงผู้ซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่ ทันใดนั้นก็กล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่รู้สึกว่าคุณหนูรองตระกูลเฟิงแปลกไปหรือพะยะค่ะ ? “
