คนที่จะช่วยนางตัดสินใจก็มาถึงในที่สุด
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลมที่พัดผ่านนั้นรีบวิ่งมาหานาง มือเอื้อมไปจับแส้ในมือของนาง เร็ว ๆ นี้ชายผู้นั้นราวกับเทพบุตรที่ปรากฏตัวต่อหน้านาง ปากของเขาเอื้อนเอ่ยเพื่อบอกนางว่า “ปล่อยเขาไป เขาใกล้จะตายเต็มทีแล้ว อย่ารีบ หมิงเอ๋อจะมาที่นี่ในไม่ช้า “
นางคลายแส้ของนางออกและยอมที่จะไว้ชีวิตที่ไร้ค่าของซวนเทียนเย่
เฟิงจินหยวนถอนหายใจด้วยความโล่ง ขณะที่เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยซวนเทียนเย่ คังอี้รีบดึงเขากลับมาโดยกล่าวว่า “อย่าไป ท่านพี่ไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้”
เฟิงจินหยวนตกใจ และในที่สุดก็จำได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรได้ บุคคลที่พ่ายแพ้คือซวนเทียนเย่ ความสัมพันธ์ของเขากับบุตรสาวคนที่สองนี้ไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าเขาไปช่วยองค์ชายสามในเวลานี้ บางทีเฟิงหยูเฮงจะมองเขาเป็นศัตรู
ในความเป็นจริงเขาไม่รู้ว่า แม้ว่าเขาจะไม่ช่วยซวนเทียนเย่ เฟิงหยูเฮงก็มองว่าเขาเป็นศัตรูอยู่แล้ว
เฟิงหยูเฮงปล่อยแส้ในมือ ซวนเทียนฮั่วผู้มาถึงในเวลาที่เหมาะสมถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่ไม่กล้าปล่อยมือนาง เพราะเขารู้สึกว่ามือของหญิงสาวยังสั่นอยู่ เขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อปกป้องมารดาและน้องชายของนางจากการถูกทำร้าย อย่างไรก็ตามหลังจากเฟิงจื่อหรูตกเป็นเป้าหมายของการลอบสังหาร เหยาซื่อก็พบกับวิกฤติเช่นกัน
“ไม่ต้องกังวล” เขาพูดเบา ๆ “เมื่อหมิงเอ๋อกลับมา เขาจะตัดสินอย่างยุติธรรม” จากนั้เขาก็หันไปมองบ่าวรับใช้ของตำหนักเซียง “พาองค์ชายของเจ้ากลับเข้าไปเร็ว ! ”
บ่าวรับใช้เข้ามาข้างหน้าและช่วยซวนเทียนเย่ในทันที แต่พวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แส้ของเฟิงหยูเฮงคลายแล้ว อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ถูกเอาออกจากร่างกายของซวนเทียนเย่ ยิ่งกว่านั้นแม้ว่ามันจะถูกเอาออกไป ซวนเทียนเย่นี้ก็มีบาดแผลทั้งตัวและกระดูกหักจำนวนมาก พวกเขาจะช่วยเขาอย่างไร
“อาเฮง” ซวนเทียนหัวจับมือนาง และแนะนำนางเล็กน้อยว่า “จงเชื่อฟัง และปล่อยมือไป”
นางปล่อย และแส้ก็ตกลงไปในมือของซวนเทียนฮั่ว
ซวนเทียนฮั่วสะบัดข้อมือของเขา และแส้ที่พันรอบซวนเทียนเย่ก็ออกจากร่างของเขาทันที มันมีความรู้สึกคล้ายกับดาบที่ถูกแทงเข้าไปในร่างกายของใครบางคนจากนั้นถูกดึงออกมาทันที ไม่เพียงแต่มันจะมาพร้อมกับเลือด มันยังมาพร้อมกับชิ้นเนื้อ
ซวนเทียนเย่ไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของแส้อีกต่อไปแล้ว ไม่มีวิธีใดที่ซวนเทียนเย่จะยืนตัวตรงต่อไปได้ ในขณะที่เขาทิ้งตัวลงกับพื้น พวกบ่าวรับใช้รีบไปจับเขา แต่เมื่อพวกเขาจับร่างที่ขาดรุ่งริ่ง ความเจ็บปวดก็ทำให้ซวนเทียนเย่ร้องออกมา
เขาเป็นคนที่แกร่งอยู่เสมอ เมื่อแส้ของเฟิงหยูเฮงแทงเข้าที่ไหล่ของเขา เขาก็ไม่ส่งเสียง อย่างไรก็ตามเขาได้แต่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดตอนนี้
ซวนเทียนเย่สับสนอย่างยิ่ง โดยปกติเมื่อได้รับบาดเจ็บสาหัสและเสียเลือดมาก เขาควรจะเป็นลม แต่เขารู้สึกเจ็บปวดและไม่สบายเท่านั้น แม้กระนั้นเขายังมีสติ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าจะตายทันที แต่หลังจากนั้นด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็ได้สติขึ้นอีกครั้ง
ความรู้สึกนี้ช่างทุกข์ทรมานอย่างมาก !
แน่นอนซวนเทียนเย่ไม่รู้ว่าในทันทีที่เฟิงหยูเฮงปล่อยแส้ นางได้หยิบเข็มออกมาแล้วแทงมันเข้าไปในตัวเขา เข็มนั้นถูกแช่ในสารกระตุ้นการเต้นของหัวใจ เมื่อมันถูกแทงเข้าที่หน้าอกของเขา เขาจะเป็นลมได้อย่างไร ?
“องค์ชายสาม” นางพูดพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า นางไม่สามารถถูกรบกวนด้วยการอ้างถึงเขาในฐานะพี่สาม “วันนี้พี่เจ็ดพูดถึงการให้อภัยพระองค์ ดังนั้นข้าจะอนุญาตให้พระองค์มีชีวิตอยู่ แต่สิ่งที่พระองค์ทำ ข้าจำได้ทั้งหมด พระองค์ไม่ควรถือว่าตัวเองโชคดี พระองค์ไม่ควรเชื่ออย่างแน่นอนว่าแค่ครั้งเดียวนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับข้า อาเฮงอาจไม่สามารถทำได้เมื่อพูดถึงเรื่องอื่น ๆ แต่ความทรงจำของข้าดีและข้าก็อดทน ทุกคนที่ทำให้ข้าไม่พอใจจะถูกจดลงในสมุดบันทึก ทุกคนที่มีปัญหากับข้าครั้งหนึ่ง ข้าจะทำให้พวกเขาลำบาก 10 ครั้งโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ! ” หลังจากที่นางพูดจบ นางก็ยื่นมือออกมาและดึงเข็มออกจากร่างของซวนเทียนเย่อย่างรวดเร็ว
ไม่มีส่วนใดในร่างกายของซวนเทียนเย่ที่ไม่เจ็บ เขาไม่รู้สึกว่าเข็มถูกดึงออกมาเลย อย่างไรก็ตามเขาค่อนข้างตกใจกับความไม่พอใจในคำพูดของเฟิงหยูเฮง
เขาอ้าปากพูด และพยายามอย่างดีที่สุดที่จะพูดว่า “เสด็จพ่อจะไม่ให้อภัยเจ้า!”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ให้อภัยพระองค์ด้วยเช่นกัน” หลังจากพูดอย่างนี้นางลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับบ่าวรับใช้ของพระราชวังเซียงว่า “รีบพาพระองค์เข้าไปเร็ว ถ้าเจ้าไม่รีบ องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันคนนี้เริ่มรู้สึกเสียใจ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้บ่าวรับใช้ของตำหนักเซียงก็มารับเขา การเคลื่อนไหวของพวกเขาทำอะไรไม่สะดวก เมื่อพวกเขาได้ยินซวนเทียนเย่ส่งเสียงกรีดร้อง เสียงนั้นน่าเศร้ากว่าเสียงร้องของหมูที่ถูกฆ่า
เฟิงจินหยวนเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ขาของเขาสั่น เขาถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ไม่เลว อย่างน้อยพระองค์ก็มีชีวิตอยู่”
คังอี้กล่าวว่า “ใช่ ! ไม่เช่นนั้นการทำร้ายองค์ชายจนทำให้พระองค์สิ้นพระชนม์ ข้ากลัวว่าการลงโทษสำหรับอาชญากรรมดังกล่าวจะเป็นการประหารชีวิตเก้าชั่วโคตรในครอบครัว”
ความสงบที่เฟิงจินหยวนเพิ่งค้นพบได้หายไปอีกครั้ง การประหารชีวิตเก้าชั่วโครต เขาลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร
เขาไม่รู้ว่าคังอี้จงใจทำให้เขาหวาดกลัวหรือไม่ แต่ในขณะที่เขารู้สึกเสียใจ คังอี้กล่าวเสริมว่า “พระองค์รอดชีวิตแต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ในโลกนี้มีแค่องค์หญิงแห่งมณฑลที่สามารถรักษาพระองค์ได้”
จุนม่านได้ยินเรื่องนี้จากด้านข้าง และถาม “ราชวงศ์ต้าชุนมีหมอเทวดาอีกคนหนึ่งชื่อเหยาเซียน เขาจะรักษาได้”
อย่างไรก็ตามจุนเหม่ยกล่าวทันทีว่า “หมอเหยาเซียนเป็นท่านตาขององค์หญิงแห่งมณฑล เป็นบิดาของท่านฮูหยินเหยา เมื่อบุตรสาวของเขาถูกวางยาพิษ เขาจะช่วยคนที่ทำให้ร้ายนางได้อย่างไร”
จิตใจของเฟิงจินหยวนไม่เพียงแต่สั่นไหว มันเย็นเฉียบไปหมด !
ถูกต้องแล้วเมื่อองค์ชายสามได้รับบาดเจ็บในระดับนี้ เขาจะรอดตายได้อย่างไร ? ใครจะช่วยเขาได้
คังอี้ถอนหายใจ และพูดกับเฟิงจินหยวน “ท่านพี่ กลับกันเถิด เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ องค์หญิงแห่งมณฑลและองค์ชายชุนคงมีเรื่องที่จะพูดคุยกัน ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป”
เฟิงจินหยวนย่อมทราบดีว่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วมีเรื่องที่จะพูดคุยกันอย่างแน่นอน พวกเขาจะใช้ความคิดและตัดสินใจอย่างแน่นอนจากเรื่องนี้ เขาอยากรู้ว่าแนวคิดแบบใดที่ซวนเทียนฮั่วจะพูดกับเฟิงหยูเฮง แต่เมื่อเขามองดูทั้งสองพวกเขาไม่ได้มองไปในทิศทางของตระกูลเฟิง เขาต้องเผชิญกับสิ่งใด
“ลืมไปเถิด” เขาโบกมือ “กลับคฤหาสน์กันเถอะ”
หลังจากคนของตระกูลเฟิงกลับไปที่คฤหาสน์ บ่าวรับใช้ของตำหนักเซียงก็รีบออกไปทำความสะอาดเลือดและชิ้นเนื้อที่อยู่ด้านหน้าประตู แม้แต่ศพของเหม่ยเซียงก็ถูกห่อด้วยเสื่อ
หลังจากจัดระเบียบเรียบร้อย บ่าวรับใช้ก็คำนับซวนเทียนฮั่วและเฟิงเฟิงหยูเฮง พวกเขาปิดประตูตำหนักอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไรอีก
ทุกสิ่งกลับเข้าสู่ความสงบสุขอีกครั้ง
ด้านหน้าตำหนักเซียง เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วมองหน้ากัน หวงซวนและฉิงหยูยืนอยู่ข้างหลังนาง ในขณะที่ซวนเทียนฮั่วยืนอยู่คนเดียว
เขากล่าวว่า “ท่านพ่อของเจ้าส่งคนเข้าไปในพระราชวังเพื่อรายงานสถานการณ์ คนของข้าได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้และรายงานข้าทันที ข้ารีบมาที่นี่ ข้าไม่ได้ถามอะไรมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ข้าได้ยินเพียงว่าพี่สามสั่งให้คนวางยาเปลี่ยนวิญญาณฮูหยินเหยา และสิ่งนี้ถูกค้นพบโดยเจ้า”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “มันเป็นฝีมือของเขา คังอี้และเฟิงจินหยวนร่วมมือในการต่อสู้ของภาคตะวันตกเฉียงเหนือ และการทำร้ายซวนเทียนหมิงเป็นสิ่งที่ข้าเก็บไว้ข้างในโดยไม่มีที่ระบายความโกรธของข้า ข้ายังไม่มีโอกาสพูดคุยกับซวนเทียนหมิงว่าจะทำอย่างไรกับพระสนมอันและองค์ชายห้าที่ร่วมมือกันวางยาพิษกองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ตอนนี้เขากล้าที่จะติดสินบนหนึ่งในบ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ของข้าเพื่อทำร้ายท่านแม่ของข้า ! พี่เจ็ด ข้าจะทนกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร”
ในขณะที่นางพูด บริเวณระหว่างคิ้วของนางกระตุกด้วยความยากลำบากในการซ่อนความเศร้าโศก ซวนเทียนฮั่วเกลียดการมองเห็นสิ่งนี้ เขาไม่สามารถควบคุมได้เขายกมือขึ้นและนวดบริเวณระหว่างคิ้วของนาง เขาทำมันซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่เขาไม่สามารถทำให้มันคลายขึ้นได้แม้แต่น้อย
เขายิ้มอย่างขมขื่น “ดูเหมือนว่าคนเดียวเท่านั้นที่สามารถบรรเทาความรู้สึกของเจ้าได้ก็คือหมิงเอ๋อ ตอนที่ข้ามา ข้าก็ส่งองครักษ์เงาไปยังค่ายทหารแล้ว เมื่อนับเวลาแล้วเขาถึงที่นี่ในวันพรุ่งนี้ อาเฮง ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่หายโกรธ แต่เขายังคงเป็นองค์ชาย แม้ว่าเสด็จพ่อจะหวังว่าเจ้าจะสามารถตีเขาให้ตายได้ แต่การคาดหวังก็เป็นเรื่องหนึ่ง ส่วนการกระทำมันเป็นอีกอย่างหนึ่ง หากเจ้าฆ่าองค์ชาย ผู้คนในโลกนี้จะมองปัญหานี้อย่างไร”
เฟิงหยูเฮงไม่คิดว่าผู้คนในโลกนี้จะคิดอย่างไร นางเพียงแต่ได้ยินส่วนอื่น ๆ ของสิ่งที่เขาพูดเท่านั้น “พี่เจ็ดกล่าวว่าเสด็จพ่อก็หวังเช่นกันว่าข้าจะสามารถตีซวนเทียนเย่ถึงตายหรือ ? ”
เขาไม่ได้พูดโดยตรง แต่เขากล่าวว่า “ความรู้สึกของเสด็จพ่อ ใครจะสามารถคาดเดาได้อย่างแม่นยำ ? การใช้เวลาอยู่กับฮ่องเต้ก็เหมือนกับการใช้เวลาอยู่กับเสือ สำหรับเรา แม้ว่าพระองค์จะเป็นเสด็จพ่อของข้า แต่พระองค์ก็ยังคงเป็นผู้ปกครองคนแรก และสำคัญที่สุดไม่มีใครสามารถคาดเดาสิ่งที่พระองค์คิด แม้ว่าพระองค์จะพูดถึงหมิงเอ๋อไม่หยุดปาก… นับจากวันนี้เป็นต้นไป ใครจะบอกได้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลง”
“พี่เจ็ด” นางดึงแขนเสื้อของซวนเทียนฮั่ว ความแข็งแกร่งออกจากร่างกายของนางทันที ขณะที่นางเริ่มทำตัวเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก “ข้าควรทำอย่างไรดี ? แม้ว่าข้าจะไม่ตีเขาจนตาย แต่สภาพของเขาก็ใกล้ตายมาก…”
ซวนเทียนฮั่วคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “มี 2 ทางเลือก ทางแรก เจ้ากลับไปที่คฤหาสน์ เสด็จพ่อกำลังพบกับแม่ทัพในวันนี้ เราทำได้เพียงหวังว่าพระองค์จะไม่มีเวลามาสอบสวน หากมันล่าช้าไปจนถึงวันพรุ่งนี้ เมื่อหมิงเอ๋อกลับมาทุกอย่างจะง่ายต่อการจัดการ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวของนาง “พรุ่งนี้… ข้ากลัวว่าเราจะไม่ล่าช้าจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้ อีกทางหนึ่งละเจ้าค่ะ ? ”
“อีกทางหนึ่งคือเข้าไปในพระราชวังในตอนนี้พร้อมกับหนังสือยอมตายตายที่พวกเจ้าทั้งคู่ลงนามและคุกเข่าต่อหน้าห้องโถงสวรรค์ ราชวงศ์ต้าชุนยังคงรอให้เจ้าหลอมเหล็ก อย่างน้อยที่สุดเสด็จพ่อก็จะไม่สั่งลงโทษเจ้าถึงชีวิต หากเจ้าไว้หน้าพระองค์มากพอ และอนุญาตให้พระองค์หลีกเลี่ยงสถานการณ์นี้ได้ง่าย มันจะดีกว่าถ้าเจ้าไปซ่อนตัวในคฤหาสน์ของเจ้า”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้เฟิงหยูเฮงพยักหน้าทันที “นี่เป็นสิ่งที่ดี ข้าไม่เคยต้องการที่จะซ่อนและรอให้คนมาช่วยข้า หลบไปหลบมา มันจะดีกว่าถ้าเอาหัวของข้าออกมาเผื่อว่าข้าจะได้เห็นความหวังใหม่ นั่นจะเป็นการตอบแทนที่ดี” ทันใดนั้นนางก็เงยหน้า ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางด้วยรอยยิ้มที่สดใส ราวกับว่านางเป็นคนที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ต่างจากปีศาจร้ายที่ฆ่าคนบ้าจากก่อนหน้านี้ “ขอบคุณพี่เจ็ด”
“เด็กโง่” เขาพูดแค่นี้ก่อนกล่าวต่อ “ลืมไปเลย อยากให้ข้าไปกับเจ้าหรือไม่”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ! ข้าไปเองได้ ข้าไม่สามารถพึ่งพาพี่เจ็ดสำหรับทุกสิ่งได้ ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นไปได้มากที่เสด็จพ่อจะโกรธ อาเฮงไม่ต้องการให้พี่เจ็ดมีส่วนร่วมในเรื่องนี้เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วขมวดคิ้ว และกล่าวว่า “เจ้ารู้ว่าข้าไม่กลัวที่จะมีส่วนร่วม”
“แต่ข้าคิดเจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงพูดตามความเป็นจริง “เมื่อมีคนเกี่ยวข้องกับข้า มือ และเท้าของข้าเหมือนถูกมัด นั่นจะกลายเป็นอุปสรรค มันจะดีกว่าถ้าไปคนเดียว ! ”
เขายังคงทำอะไรไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้มองว่าเขาเป็นอุปสรรคและภาระ ? ซวนเทียนฮั่วมาถึงจุดตกต่ำตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ใช่หรือไม่
เขาถอนหายใจ ยิ้มแล้วส่ายหัว “ไม่เป็นไร งั้นก็ไป ! ” เขาช่วยนางขึ้นรถม้า จากนั้นก็แนะนำนางว่า “ถ้าเสด็จพ่อโกรธมากให้คิดวิธีที่จะถ่วงเวลา เจ้าต้องรอให้หมิงเอ๋อกลับมา หากสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปด้วยดี ส่งคนไปหาเสด็จแม่”
“เจ้าค่ะ” เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “อย่ากังวลพี่เจ็ด อาเฮงจะดูแลตัวเองเจ้าค่ะ”
หลังจากพูดจบหวงซวนโบกมือให้คนขับรถม้า รถม้าก็วิ่งไปตามเส้นทางที่ไปยังพระราชวัง ออกจากตำหนักเซียงพร้อมกับร่างที่โดดเดี่ยวของซวนเทียนฮั่ว…
