แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 359

เมื่อเฟิงหยูเฮงเข้าไปในพระราชวังก็ไม่จำเป็นต้องแสดงหลักฐาน นางเข้ามาแล้วตรงไปที่ด้านหลังของพระราชวัง วันนี้เป็นครั้งแรกที่นางต้องผ่านทางเข้าด้านหน้า

ทหารองครักษ์ที่ทางเข้าด้านหน้าลำบากเล็กน้อย โดยปกติแล้วคนที่ไม่มีป้ายประจำตัวจะไม่สามารถเข้าพระราชวังผ่านประตูเหล่านี้ได้ นอกจากนี้นางยังเป็นเด็กผู้หญิงด้วย

แต่เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ข้ามีเรื่องจะคุยกับเสด็จพ่อเกี่ยวกับการผลิตเหล็ก ข้ารีบ และไม่ได้รายงานล่วงหน้า แต่การผลิตเหล็กเป็นเรื่องใหญ่ เสด็จพ่อบอกว่าข้าสามารถเข้ามาในพระราชวังเพื่อคุยได้ตลอดเวลา”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทหารองครักษ์ที่ประตูทางเข้าด้านหน้าจำได้ว่าฮ่องเต้ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างเช่นนี้ ท้ายที่สุดการผลิตเหล็กก็สำคัญมาก ไม่ว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันจะมีป้ายประจำตัวของนางหรือไม่ นางเป็นเพียงคนเดียวที่รู้วิธีผลิตเหล็ก นี่คือสิ่งที่ทุกคนรู้

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่หยุด ปล่อยให้เข้าไปทันที

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้เข้าทันที นางมองฉิงหยูและหวงซวนแทน นางคิดเล็กน้อย นางกล่าวว่า “พวกเจ้าทั้งสองคนกลับไปก่อน ใครจะรู้ว่าข้าจะต้องคุกเข่าอยู่นานแค่ไหน และใครจะรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร วังซวนยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บ หากมีอะไรเกิดขึ้นตอนนี้คงไม่มีใครดูแลนาง”

ฉิงหยูกล่าวทันที “ใช่ พี่หวงควรกลับไปก่อน การปกป้องความแข็งแกร่งของเราเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณหนูเอง”

เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “เจ้าก็กลับไปด้วย”

“เจ้าคะ ? “

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เรื่องของครอบครัวมีความสำคัญ ธุรกิจก็ต้องสูญเสียความสำคัญไปหรือ ? ” นางพูดอย่างจริงจังกับฉิงหยู “คุณหนูของเจ้ายากจนมาก เจ้าต้องจับตาดูธุรกิจอย่างดี เราไม่สามารถอนุญาตให้ตัวเองได้รับน้อยลงแม้แต่เหรียญเดียว”

ฉิงหยูกระทืบเท้าของนาง “คุณหนูเจ้าค่ะ สถานการณ์เป็นแบบนี้แต่คุณหนูยังมีใจที่จะพูดเล่นอีกเจ้าค่ะ”

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น” นางพูดอย่างจริงจังมาก “ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ข้าที่เข้าไปในพระราชวัง เรื่องธุรกิจที่จะต้องเข้าร่วมยังคงต้องได้รับการดูแล เรื่องของคฤหาสน์ที่ต้องเข้าร่วมก็ต้องได้รับการดูแล มีคนมากมายในคฤหาสน์ แต่คนที่ไว้ใจได้จริง ๆ มีน้อยมาก เรื่องของเหม่ยเซียงในครั้งนี้เป็นสิ่งที่เจ้าทั้งคู่ได้เห็น ข้าจะวางใจได้อย่างไรในคฤหาสน์นี้”

ทั้งสองเข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังสิ่งที่นางพูด แต่พวกเขาจะอนุญาตให้เฟิงหยูเฮงเข้าไปคนเดียวได้อย่างไร ขณะที่หวงซวนกล่าวว่า “ผู้คุ้มกันลับไม่สามารถเข้าไปในพระราชวังได้ แล้วถ้าให้บานซูและวังซวนพร้อมกับทหารองครักษ์ที่ถูกส่งมาจากพระราชวังกลับไป บ่าวรับใช้คนนี้จะอยู่กับคุณหนู ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น…” นางไตร่ตรองนิดหน่อยแล้วกล่าวว่า “องค์ชายเจ็ดบอกว่าคุณหนูสามารถเรียกพระชายาหยุนมาได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณหนูถึงต้องมีคนอยู่ข้างคุณหนู ไม่เช่นนั้นคุณหนูจะไม่มีใครส่งข้อความ”

สิ่งที่หวงซวนพูดนั้นสมเหตุสมผล แต่ใจของเฟิงหยูเฮงนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เมื่อนางเข้าไปในประตูอย่างรวดเร็ว และพูดกับทหารองครักษ์ “องค์หญิงแห่งมณฑลจะเข้าไปคนเดียว ทั้งสองไม่ได้รับอนุญาตให้ติดตามข้า”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทหารองครักษ์ใช้หอกเพื่อปิดทางหวงซวนและฉิงหยูทันที

ทั้งสองรู้สึกโกรธอย่างแท้จริง พวกเขายืนอยู่ข้างนอกและจ้องมองมาระยะหนึ่ง จนกระทั่งเฟิงหยูเฮงหายไปจากสายตา จากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่รถม้าอย่างไม่เต็มใจ

หวงซวนเป็นคนขับรถม้า หลังจากขึ้นรถม้าออกจากพระราชวังแล้ว นางก็หยุดและตะโกน “บานซู ! “

ใครจะรู้ว่าบุคคลนั้นมาจากไหน ขณะที่เขานั่งลงข้างนาง “ปล่อยให้คุณหนูเข้าไปในพระราชวังเอง หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น เราไม่รู้ว่าพระองค์จะจัดการอย่างไร”

แน่นอนหวงซวนรู้ว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเฟิงหยูเฮง นางก็ไม่สามารถหลบหนีจากการถูกลงโทษได้ ในไม่ช้านางก็ไม่สามารถโต้เถียงกับบานซูได้เพราะนางพูดอย่างใจจดใจจ่อ “องค์ชายเจ็ดบอกว่าพระองค์ส่งคนไปที่ค่ายทหารเพื่อส่งข่าวแจ้งองค์ชายเก้าแล้ว เจ้าควรไปที่นั่นด้วย ! ท้ายที่สุดองค์ชายเจ็ดก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นตรงทางเข้าตำหนักเซียงมากนัก เมื่อเจ้าไปเจ้าจะสามารถให้คำอธิบายดีกว่า”

บานซูพยักหน้าทันที และพูดอย่างจริงจัง “เอาล่ะ ข้าจะไปทันที เจ้ากลับไปที่คฤหาสน์เฟิง ส่งคนมาเฝ้าที่หน้าพระราชวัง เมื่อเกิดอะไรขึ้นมันจะง่ายกว่าที่จะส่งข่าวต่อ” หลังจากเขาพูดจบแล้ว เขาก็หายตัวไปทันที

หวงซวนยังคุมม้า ขณะที่รถวิ่งไปในทิศทางของคฤหาสน์เฟิง

หลังจากเฟิงหยูเฮงเข้ามาในพระราวัง นางมุ่งตรงไปที่ห้องโถงสวรรค์ นางเคยได้ยินว่าฮ่องเต้อยู่ในห้องโถงสวรรค์เข้าร่วมการประชุมกับผู้บัญชาการทหารบางคน ขันทีกล่าวกับนาง “องค์ฮ่องเต้ตรัสว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขัดขวางการประชุมครั้งนี้ แต่องค์หญิงแห่งมณฑลไม่เกี่ยวข้อง องค์หญิงจะหลอมเหล็กสำหรับราชวงศ์ต้าชุนของเรา การหลอมเหล็กเป็นเรื่องสำคัญ องค์ฮ่องเต้จะพบองค์หญิงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างคลุมเครือเนื่องจากความรู้สึกผิดบางอย่างเข้ามาในหัวใจของนาง การหลอมแปลงเหล็ก สิ่งที่ผลิตเหล็ก ? นางมาคุกเข่าต่อหน้าพระราชวัง

ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงจตุรัสหน้าห้องโถงสวรรค์ ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ห้องโถงสวรรค์ พวกเขาเห็นขันทีส่วนตัวของฮ่องเต้จางหยวนวิ่งมาหาพวกเขา

เฟิงหยูเฮงหยุดขณะที่จางหยวนคำนับนาง “บ่าวรับใช้ผู้นี้คารวะรับองค์หญิงแห่งมณฑลพะยะค่ะ”

นางเอื้อมมือออกไปหยุดเขาอย่างรวดเร็ว “ไม่จำเป็นที่ขันทีจางจะต้องมากพิธี เสด็จพ่ออยู่ในห้องโถงสวรรค์หรือไม่ ? ”

จางหยวนพยักหน้า “พะยะค่ะ ขณะนี้พระองค์กำลังประชุมกับผู้บัญชาการทหาร แม่ทัพปิงหน่านก็อยู่ด้วยเช่นกันพะยะค่ะ”

ขันทีที่นำเฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างสุภาพ “องค์หญิงแห่งมณฑลได้มาพบองค์ฮ่องเต้”

จางหยวนเป็นปัญหาเล็กน้อย “ข้าไม่ขอปิดบังจากองค์หญิงแห่งมณฑล แต่องค์ฮ่องเต้ได้ตรัสแล้วว่าในระหว่างการประชุมครั้งนี้พระองค์ไม่ต้อนรับใคร คนจากตำหนักเซียงมาก่อนหน้านี้ องค์ฮ่องเต้ก็ไม่พบพวกเขา โอ้ ใช่” ทันใดนั้นเขาก็จำบางสิ่งบางอย่าง “ท่านเสนาบดีเฟิงก็ส่งคนมาด้วย น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้พบองค์ฮ่องเต้เลยพะยะค่ะ”

ความหมายชัดเจน ฮ่องเต้จะไม่พบท่าน โปรดกลับไป

แต่เฟิงหยูเฮงยินดีที่จะกลับไปได้อย่างไร ขันทีที่เป็นผู้นำก็ยิ่งกังวลที่จะพูดในนามของนางว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลได้มาพบองค์ฮ่องเต้เพื่อบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการผลิตเหล็ก”

“โอ้ ! ” จางหยวนตื่นตกใจ “นี่เป็นเรื่องสำคัญ องค์หญิงแห่งมณฑลได้โปรดรอสักครู่พะยะค่ะ บ่าวรับใช้จะเข้าไปรายงานทันที องค์ฮ่องเต้ทรงคิดเกี่ยวกับการหลอมเหล็กทุกวัน ไม่ว่าพระองค์จะยุ่งแค่ไหน ตอนนี้พระองค์จะมาพบองค์หญิงพะยะค่ะ”

จางหยวนกำลังจะจากไปหลังจากพูดเรื่องนี้ แต่เขาก็ถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮง “ช้าก่อน” นางรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย เมื่อจางหยวนมองดูนางด้วยความสับสน นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับนั่งคุกเข่าหันหน้าไปทางห้องโถงสวรรค์

สิ่งนี้ทำให้จางหยวนตกใจ และขันทีที่ชี้นำนางก็งุนงงตามที่จางหยวนกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑล ทำไมทำเช่นนี้พะยะค่ะ ? หากองค์หญิงต้องการพบองค์ฮ่องเต้ บ่าวรับใช้จะไปรายงานพะยะค่ะ องค์หญิงไม่จำเป็นต้องคุกเข่า…” ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งยากที่จะทำต่อไป ก่อนหน้านี้เขามุ่งเน้นไปที่การพูดเท่านั้น และไม่ได้ตรวจสอบเฟิงหยูเฮงอย่างระมัดระวัง เมื่อเขามองในตอนนี้หัวใจของเขาก็จะสั่นไหว

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ! เหตุใดการแต่งกายขององค์หญิงแห่งมณฑลจึงปกคลุมไปด้วยเลือด เขาหายใจเข้าและพบว่ากลิ่นคาวเลือดแรงมาก องค์หญิงแห่งมณฑลนี้ทำอะไรกันมาก่อน ?

ความสับสนของจางหยวนถูกมองเห็นได้อย่างสมบูรณ์จากเฟิงหยูเฮง นอกจากนี้ยังอนุญาตให้นางรู้ว่ามันเป็นไปได้ที่ข่าวกับเหตุการณ์ที่เกิดที่9esoydเซียงไม่ได้เข้ามาในพระราชวัง ไม่ว่าฮ่องเต้จะรู้หรือไม่ก็ตามมันยากที่จะบอก ท้ายที่สุดฮ่องเต้ก็มีหูมีตาและองครักษ์เงามากมาย ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะรู้เรื่องนี้มาแล้วและกำลังรอให้นางช่วยตัวเอง

ในช่วงเวลาดังกล่าวเฟิงหยูเฮงไม่สามารถใช้ข้ออ้างในการหลอมเหล็กได้อีกต่อไป นางพูดกับจางหยวนได้อย่างเดียวว่า “ข้าได้กระทำผิดและมาขออภัยโทษจากเสด็จพ่อ ขันทีจางไม่จำเป็นต้องไปรายงาน ท่านไปทำงานของท่านเถิด ข้าจะคุกเข่าที่นี่ แค่ทำเหมือนว่าท่านไม่เห็นข้า”

แม้ว่าจางหยวนจะรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องธรรมดา แต่เขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยามากมายอะไร ท้ายที่สุดมีคนมากมายที่มาคุกเข่าหน้าห้องโถงสวรรค์ทุกวัน เมื่อพระสนมของฮ่องเต้เบื่อ พวกเขาก็จะเข้ามาหาเช่นกัน ตลอดระยะเวลา 1 ปี เขาได้เห็นฉากนี้หลายครั้งมาก เขาไม่พบว่าฉากนี้จะแปลกอีกต่อไป

แต่ขันทีที่นำทางนางนั้นได้รับความตกใจ ตอนแรกเขาคิดว่าเฟิงหยูเฮงเป็นคนมีเกียรติ เมื่อชี้นำนางอย่างถูกต้องเขาจะได้รับรางวัลบ้าง อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าคนที่เขานำทางได้ทำความผิดและมาคุกเข่าต่อหน้าพระราชวัง น่องของเขาสั่นพั่บ ๆ ขณะที่เขามองไปที่จางหยวนเพื่อขอความช่วยเหลือ และจางหยวนก็โบกมือให้เขา เขาวิ่งหนีไปโดยไม่พูดอะไร

จางหยวนกำลังเผชิญหน้ากับเฟิงหยูเฮง และไม่สามารถยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นของเขาได้ในขณะที่เขาถามว่า “องค์หญิงมณฑลต้องการทำอะไรกันแน่พะยะค่ะ ? ”

เฟิงหยูเฮงยิ้ม “ข้าพึ่งต่อสู้กับใครบางคนมา”

จางหยวนรู้สึกว่าเหงื่อหยดเย็นๆ บนหัวของเขา “กับใครพะยะค่ะ?”

“องค์ชายสาม”

“อ่า…” จางหยวนเกือบจะกัดลิ้นของเขาเอง ในขณะที่เขามองดูเด็กผู้หญิงตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็วและดูอย่างรอบคอบ จากนั้นเขาก็ถามอย่างรวดเร็ว “องค์หญิงแห่งมณฑลได้รับบาดเจ็บหรือไม่พะยะค่ะ ? ” ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือดมากมาย นางจะต้องได้รับบาดเจ็บบ้าง เขากระทืบเท้า “ฮะ ! องค์หญิงแห่งมณฑลช่างโง่เขลาจริง ๆ ! องค์ชายสามมีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้ ระดับศิลปะการต่อสู้ของพระองค์สูงมาก พระองค์ถูกสอนโดยอาจารย์เป็นการส่วนตัว พระองค์มีทักษะอย่างมาก บ่าวรับใช้นี้จะพูดอะไรที่ไม่สุภาพ แต่องค์ชายสามนั้นชอบความรุนแรงอย่างยิ่ง หากองค์หญิงต่อต้านพระองค์ องค์หญิงจะต้องถูกเอาคืน ! ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในการหลอมเหล็ก องค์ฮ่องเต้ได้ให้คำแนะนำพิเศษเพื่อให้แน่ใจว่าองค์หญิงจะไม่ตกอยู่ในอันตรายใด ๆ องค์หญิง…” เขาพูดถึงจุดนี้จากนั้นก็หยุด และคิดเล็กน้อย “ไม่ถูกต้อง ! องค์ชายสามรู้ดีถึงความสำคัญของราชวงศ์ต้าชุน พระองค์กล้าที่จะทำร้ายองค์หญิงแห่งมณฑลได้อย่างไร”

เฟิงหยูเฮงมองจางหยวนอย่างไร้ประโยชน์ และกล่าวว่า “พระองค์ไม่ได้ทำร้ายข้า”

จางหยวนตื่นตกใจ เมื่อมองดูเลือดบนเสื้อผ้าของเฟิงหยูเฮง เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นมันก็…”

“เลือดของพระองค์”

“อะไรนะ ? ” จางหยวนส่งเสียงตกใจ “โอ้” จากนั้นเขาก็ปิดปากของเขาเป็นเวลานานก่อนที่จะถามด้วยความไม่เชื่อ “ความหมายขององค์หญิงแห่งมณฑลคือองค์ชายสามที่ได้รับบาดเจ็บหรือพะยะค่ะ ? ” จากนั้นเขามองเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ผงกศีรษะ เขาพูดว่า “ดูเหมือนว่าองค์ชายเข้าใจดีว่าเขาต้องไม่ทำร้ายองค์หญิงแห่งมณฑล”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ไม่เลย พระองค์ลงนามในหนังสือยอมตายกับข้า การต่อสู้ครั้งนี้ร้ายแรง ขันทีจางรู้หรือไม่ว่าพระองค์ดึงดาบอ่อนออกมาจากเอวของเขา มันทำให้ข้ากลัวจนตาย” นางพูดอย่างงุนงงและมองขันทีจางหยวน ร่างกายของนางทำงานอย่างสอดคล้องกับคำพูด นางตัวสั่นมาก

ดูเหมือนว่าจางหยวนจะสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากสิ่งที่นางพูด องค์ชายสามก้าวไปข้างหน้าขณะจู่โจม ขณะที่เฟิงหยูเฮงหลบไป

ด้วยความตกใจเขามองไปในทิศทางที่เฟิงหยูเฮงมา เขาต้องการดูว่าซวนเทียนเย่มาด้วยหรือไม่ ทั้งสองต่อสู้กันแล้ว แต่ทำไมองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันจึงมาตามลำพังเพื่อขอการอภัย ? พวกเขาทั้งสองควรมา ?

แต่หลังจากมองไปครู่หนึ่ง เขาไม่เห็นร่างของซวนเทียนเย่

เขาสับสนอีกครั้ง “องค์หญิงแห่งมณฑลการต่อสู้เป็นเพียงการต่อสู้ ทำไมองค์หญิงมาคุกเข่าที่นี่พะยะค่ะ ? ”

เฟิงหยูเฮงตอบ “เพราะข้าต่อสู้กันอย่างดุเดือด มันไม่ดีเลยถ้าข้าไม่มาเพื่อขออภัยโทษ”

จางหยวนยังคงสับสนเกี่ยวกับสิ่งที่นางหมายถึงโดยการต่อสู้อย่างดุเดือด ในเวลานี้ใครบางคนที่ดูเหมือนว่าทหารองครักษ์รีบ เมื่อเห็นจางหยวนเขาพยักหน้า แต่เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

จางหยวนเห็นว่าบุคคลนี้รู้อะไรบางอย่าง เขาดึงอีกฝ่ายไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว เขาถามอย่างเงียบ ๆ “เจ้ามารายงานเรื่องขององค์ชายสามและองค์หญิงแห่งมณฑลจีอันหรือไม่ ? ”

จากนั้นคนที่มาก็ผงกหัวก็โน้มตัวเข้าหาหูของจางหยวน จางหยวนยิ่งได้ยินมากเท่าไรเขาก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเท่านั้น ในตอนท้ายเขาได้แต่อ้าปากค้าง…