ตอนที่ 363 สถานการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้
จางหยวนไม่รู้ว่าพระชายาหยุนจะมาหรือไม่ แม้ว่าเขาจะรู้ดีแก่ใจ เขาก็ไม่กล้าที่จะพูด ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาพระชายาหยุนเป็นคนที่ฮ่องเต้ปรารถนามากที่สุด แม้ว่าเขาจะดูแลฮ่องเต้ตั้งแต่เด็กและฮ่องเต้ก็ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี จางหยวนยังรู้ว่ามีบางสิ่งที่สามารถพูดได้และบางสิ่งที่ไม่สามารถทำได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับพระชายาหยุน มันเป็นการดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงการพูดให้มากที่สุด
เมื่อเห็นว่าจางหยวนไม่ได้พูด ฮ่องเต้ก็เงียบไป หันกลับมาเขาหันกลับมารายงาน และพูดพึมพำว่า “เช่นนั้นก็ปล่อยให้นางคุกเข่า ! ดูว่านางจะมาหรือไม่”
ดังนั้นเฟิงหยูเฮงและเฟิงจินหยวนก็ยังคงคุกเข่าอยู่ที่หน้าห้องโถงสวรรค์ จางหยวนอยู่ในห้องโถงพร้อมกับฮ่องเต้ช่วยดูรายงาน
ในความคิดของฮ่องเต้มีเพียงพระชายาหยุน อีกครั้งที่เขาใช้เวลานานในรายงานเดียวกันโดยไม่พลิกหน้า และจางหยวนก็ไม่สามารถรบกวนเขาได้
อย่างไรก็ตามฮ่องเต้กำลังเริ่มง่วงนอน แม้ว่าเขาจะคิดถึงพระชายาหยุน แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความต้องการที่จะนอนหลับได้ จางหยวนมองตาเขาเริ่มที่จะปรือลงเรื่อย ๆ ขณะที่รายงานในมือของเขาวางลง ข้อศอกของเขาไม่สามารถรองรับร่างของเขาได้อีก ในที่สุดเขาก็ทรุดตัวลงบนโต๊ะ และหลับไป
เขาส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์ จากนั้นจึงไปหยิบเสื้อคลุมของฮ่องเต้ แต่ไม่กล้าปลุกเขา เขากลัวว่าจะมีการเคลื่อนไหวบางอย่างจากตำหนักศศิเหมันต์ และเขาจะไม่สามารถตอบสนองทันเวลา หากฮ่องเต้พลาดโอกาสอีกครั้งที่จะได้พบกับพระชายาหยุน จางหยวนคิดว่าเจ้านายของเขาจะยอมแพ้ต่ออุปสรรคสุดท้ายนี้
อย่างไรก็ตามในคืนนี้ไม่ต้องพูดถึงตำหนักศศิเหมันต์ แม้แต่ตำหนักอื่น ๆ ก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย แม้แต่ฮองเฮาก็ไม่ได้มาที่นี่
ห้องโถงสวรรค์เงียบและอบอุ่นจากถ่านที่เผา มันเหมาะมากสำหรับการนอนหลับ ฮ่องเต้นอนหลับจนกว่าพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าของอีกวัน ขณะที่เขายังหลับอยู่เขารู้สึกว่ามีบางคนเขย่าเขาอย่างแรง เขาลืมตา เขาพบว่ามันเป็นจางหยวน
“เจ้าทำอะไร?” ในขณะที่เขากำลังลุกขึ้น เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
จางหยวนพูดอย่างใจจดใจจ่อ “ฝ่าบาททรงลุกขึ้นเร็วพะยะค่ะ ฝ่าบาทจะทรงบรรทมต่อไม่ได้พะยะค่ะ”
พระเนตรของฮ่องเต้สว่างขึ้นและลุกขึ้นยืนทันที คว้าจางหยวนด้วยพระหัตถ์ของเขาอย่างมั่นคง เขาถามอย่างรวดเร็ว “นางมาหรือ ? ข้ารู้อยู่แล้ว ! นางปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างดี ดังนั้นนางจึงไม่สามารถทนดูอีกฝ่ายคุกเข่าต่อไปได้”
การแสดงออกของจางหยวนลดลง “ฝ่าบาท ไม่ใช่พระชายาหยุนพะยะค่ะ พระชายาหยุนไม่มาพะยะค่ะ”
“นางไม่มาหรือ ? ” ฮ่องเต้ตกตะลึงเมื่อเห็นความผิดหวังปรากฏบนใบหน้าของเขา “แล้วเจ้าปลุกข้าทำไม ? ” เมื่อพูดอย่างนี้เขาก็ทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะ
จางหยวนคว้าตัวเขาไว้ “พระชายาหยุนไม่ได้มา แต่…องค์ชายเก้ากลับมาพะยะค่ะ ! ”
“ใครนะ ? ”
“องค์ชายเก้าพะยะค่ะ ! ”
ฮ่องเต้ยกมือขึ้นตบหน้าผาก “จบแล้ว สถานการณ์ไม่สามารถควบคุมได้ ! เด็กหนุ่มคนนั้นกลับมาที่นี่ได้เร็วขนาดนี้ได้อย่างไร” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเตะไปที่จางหยวน “ทำไมเจ้าไม่ปลุกข้าให้เร็วกว่านี้”
จางหยวนกำลังจะตอบทั้งน้ำตา “กระหม่อมพยายามที่จะปลุกฝ่าบาทก่อนหน้านี้ แต่พระองค์จะไม่ตื่นพะยะค่ะ!”
ขณะที่พวกเขาพูดมันมีเสียงจากภายนอกมาแล้ว ทั้งสองมองอย่างพร้อมเพรียงและเห็นว่าเฟิงหยูเฮงผู้ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้างนอกยืนขึ้น นางผลักรถเข็นของซวนเทียนหมิง และเดินเข้ามาทีละก้าว มันทำให้หัวใจของฮ่องเต้สั่นไหว
“จบแล้ว” ฮ่องเต้พูดพึมพำเบาๆ “บอกข้ามาว่าหมิงเอ๋อจะโกรธข้าหรือไม่”
จางหยวนพูดอย่างเงียบๆ “โกรธแน่นอนพะยะค่ะ”
“เราจะทำอย่างไรดี ? ”
“ให้ค่าชดเชยเล็กน้อยพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ปวดพระเศียร ให้ค่าชดเชยเล็กน้อย ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ทั้งสองคนทำซึ่งสิ่งเหล่านั้นใกล้เคียงกับ “เล็กน้อย”
ด้วยใบหน้าที่ขมขื่น เขามองดูทั้งซวนเทียนหมิง และเฟิงหยูเฮง ตอนนี้ทั้งคู่อยู่กลางห้องโถง เด็กหญิงคนนั้นคุกเข่าอยู่ 1 คืน แต่นางก็ยังดูเหมือนจะมีวิญญาณที่ดี และนางก็ดูไม่เหนื่อยมาก
แต่ซวนเทียนหมิงโดยการเปรียบเทียบนั้นแย่กว่ามาก เขารีบกลับจากค่ายทหารและเข้ามาในพระราชวังโดยตรง กลิ่นอายเย็นชาถูกขับออกจากร่างกายของเขา แน่นอนเมื่อเปรียบเทียบกับท่าทางเย็นชา การแสดงออกที่โกรธแค้นยิ่งทำให้ตกใจ
ฮ่องเต้พูดอย่างงุ่มง่าม “เอ่อ…หมิงเอ๋อ เจ้ากลับมาแล้วหรือ ! ”
“หืมม ! ” ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้น “ถ้าข้าไม่ได้กลับมา เสด็จพ่อจะไม่พาพระชายาของข้าไปประหารชีวิตหรือ”
ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ของเขาซ้ำ ๆ “นั่นเป็นไปไม่ได้ ! ”
“ไม่ได้หรือ ? ” ซวนเทียนหมิงโกรธมาก “หากท่านพ่อไม่มีใจที่จะรังแกพระชายาของข้า แต่นางคุกเข่าอยู่ที่นั่นตลอดทั้งคืน ? เสด็จพ่อคิดอะไรอยู่ ฮะ? เสด็จพ่อคิดอะไรอยู่ เสด็จพ่อหวังว่าจะเกิดอะไรขึ้น ? ”
คำถามชุดนี้ทำให้ประสาทของฮ่องเต้สับสนในขณะที่เขาตะโกนดัง ๆ “คนโง่ ! ข้าเป็นฮ่องเต้ เป็นเสด็จพ่อของเจ้า และข้าเป็นผู้ปกครองของประเทศ เป็นไปได้หรือที่ข้าไม่มีสิทธิ์ที่จะลงโทษใครอีกต่อไป ? นางตั้งใจทำ ! ”
ซวนเทียนหมิงกำลังจะระเบิด แต่เฟิงหยูเฮงใช้กำลังบางส่วนแล้วกดไหล่ของเขาเพื่อระงับความโกรธของเขา จากนั้นนางก็เดินไปข้างเก้าอี้รถเข็นและคำนับฮ่องเต้ “ลูกสะใภ้มีความผิด ! องค์ชายสามไร้ความสามารถ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ให้มากขึ้น สิ่งนี้จะถูกซ่อนไว้จากพระเนตรที่เฉียบคมของเสด็จพ่อได้อย่างไร เสด็จพ่อทรงนิ่งเงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพื่อที่จะให้องค์ชายสามได้หน้า แต่ลูกสะใภ้ขาดความเข้าใจและเปิดเผยความจริงออกไป ข้าหวังว่าเสด็จพ่อจะลงโทษด้วย”
ฮ่องเต้นวดขมับของเขาไม่สามารถวางมือลงได้
นางเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจเหมือนพระโอรสองค์ที่เก้าของเขาใช่หรือไม่ แต่ข้อแก้ตัวนี้ค่อนข้างดี แล้ว… ใช้ข้อแก้ตัวนี้ !
“หืมมม ! ” เขาสะบัดคอแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยม “อาเฮง! หากเจ้ารู้ตัวว่าทำผิดก็ดีแล้ว”
เฟิงหยูเฮงเลิกคิ้ว เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว ? นางเอื้อมมือเข้าไปแขนเสื้อของนางและดึงหนังสือยอมตายที่นางได้ลงนามร่วมกับซวนเทียนเย่ออกมา “เสด็จพ่อโปรดดู ลูกสะใภ้ไม่ได้ปิดบังอะไรเลยเพคะ”
จางหยวนเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและนำไปให้ฮ่องเต้ เมื่อเห็นมัน ฮ่องเต้ก็โกรธอีกครั้ง “เขาไม่รู้จักโลกนี้ดีพอ ! เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาขาดคืออะไร ? กล้าลงนามในหนังสือยอมตาย ซวนเทียนเย่ต้องการที่จะตาย ! ถ้าเขาจะตาย ก็ให้เป็นเช่นนั้นเถิด ! ” ขณะที่เขาพูด เขาก็มีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อย ๆ ถามเฟิงหยูเฮง “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเกือบจะเอาชีวิตเขาแล้ว แต่เจ้าก็ไว้ชีวิตเขา ? ฮ่าๆๆ เจ้าก็เช่นกันเจ้าอาจจะตีเขาจนตายเพื่อแก้ไขปัญหาทั้งหมด อะไรคือจุดที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ ? อะไรคือจุดมุ่งหมายของการไว้ชีวิตคนที่ไร้ค่าให้รอดตาย ? ”
เฟิงหยูเฮงคิดกับตัวเองว่าถ้าข้าใช้แส้ตีเขาจนตายจริง ๆ เจ้าคงไม่พูดอย่างนี้ แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่นางคิดกับตัวเอง นางไม่กล้าที่จะพูดสิ่งนี้ ในขณะที่นางพูดอย่างรวดเร็ว “องค์ชายสามเป็นองค์ชาย ลูกสะใภ้ไม่กล้าเพคะ”
ในที่สุดซวนเทียนหมิงก็ทนไม่ไหวและเริ่มเอ่ยปาก อย่างไรก็ตามเขาพูดกับฮ่องเต้ “อย่ากระตุ้นพระชายาของข้าให้ฆ่าผู้คน หากเสด็จพ่อมีความสามารถก็ไปฆ่าเขาด้วยตัวเอง”
ฮ่องเต้จ้องมอง “ถ้าข้าสามารถฆ่าเขาได้ ข้าจะยังต้องใช้นางอีกหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว สถานการณ์นี้เป็นอย่างไร
แต่ทั้งสองไม่ได้พูดคุยเรื่องนี้ต่อ เนื่องจากซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “พี่สามไร้ความสามารถ และพวกเขายังลงนามในหนังสือยอมตาย การพ่ายแพ้เป็นเพียงโชคของเขา พระชายาของลูกไม่ผิดในเรื่องนี้ แล้วการที่คุกเข่าคืนหนึ่งโดยไม่มีเหตุผล เสด็จพ่อต้องรับผิดชอบ”
ฮ่องเต้คิดกับตัวเองว่าเขาต้องการดึงพระชายาหยุนออกมา แต่นางไม่ยอมออกมา กลับเป็นเทพหายนะนี้ถูกดึงออกมา ผลกรรมมาเร็วเกินไป !
“นางเป็นภรรยาของเจ้า เจ้าต้องการให้ข้ารับผิดชอบอะไร ? ” เขายังคงโกรธจนเลิกใช้คำราชาศัพท์ และแทนตัวเองว่าข้า
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ใช่ เสด็จพ่อไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ ข้าใช้คำที่ไม่ถูกต้อง มันควรจะจ่ายค่าชดเชย”
จางหยวนมองฮ่องเต้ ด้วยท่าทางที่บอกว่า: ข้าทูลฝ่าบาทแล้ว
ฮ่องเต้ได้แต่ตรัสถามว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องการอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าซวนเทียนหมิงวางแผนอะไร และนางก็รู้สึกว่านางจะขออะไรจากฮ่องเต้ได้ นางจึงนิ่งเงียบและมองดูซวนเทียนหมิง
ซวนเทียนหมิงจึงพูดว่า “ในสี่อาณาจักรที่มีชายแดนติดกับราชวงศ์ต้าชุน ที่ใดที่เสด็จพ่อพบว่าเป็นปัญหามากที่สุด?”
ฮะ ? ฮ่องเต้ตกตะลึง ทำไมมันถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ? คิดเพียงเล็กน้อยเขาพูดตามความเป็นจริง “เฉียนโจวน่ารำคาญที่สุด”
ซวนเทียนหมิงพูดอย่างเย็นชา “ข้าไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อพวกเขาเห็นองค์หญิงใหญ่ จิตใจของพวกเขาก็อ่อนโยนลง ข้ายังไม่ได้บอกเสด็จแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะบอกนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังเมื่อไม่มีอะไรที่ดีกว่าให้ทำ”
“ช้าก่อน ! เจ้าพูดอะไรกับมารดาของเจ้า เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ? ” ฮ่องเต้มีความคิดกับพระชายาหยุน สำหรับบุตรชายของเขา เขายังได้รับการสนับสนุนอย่างไม่มีเงื่อนไข ต้องบอกว่าเขาสูญเสียเหตุผลครึ่งหนึ่งไปเมื่อต้องเผชิญหน้ากับซวนเทียนหมิง เมื่อมาถึงพระชายาหยุนก็ลดลงถึงศูนย์ นอกจากเหตุผลแล้วยังมีสติปัญญา สติปัญญาของเขาก็ลดลงเหลือศูนย์ ตอนนี้เขาได้ยินซวนเทียนหมิงบอกว่าเขาจะไปและจะบอกเรื่องนี้กับพระชายาหยุน เขาก็พ่ายแพ้ทันที “ข้าใจอ่อนเมื่อข้าเห็นองค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจว แต่ไม่ใช่เพราะข้าชอบนาง เป็นเพราะข้าคิดเรื่องน้าของเจ้า”
“หึ” ซวนเทียนหมิงตะคอกอย่างเย็นชา “นั่นเป็นการบอกเล่าฝ่ายเดียว”
“มันไม่ได้ ! ” ฮ่องเต้เริ่มโกรธ และดึงจางหยวน “พูด ! ”
จางหยวนดูท่าทางขมขื่น และคิดกับตัวเอง: ฮ่องเต้ คำพูดของข้าจะมีค่าเช่นไร ! แต่เขายังคงกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงไว้หน้าองค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจว”
ฮ่องเต้ยังคง “ใช่ ถูกต้อง หลังจากนั้นภรรยาของเจ้าก็ตีบุตรสาวให้อยู่ในสภาพนั้น แต่ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยใช่ไหม พวกเจ้าทั้งสองคนทำงานร่วมกัน และขู่เข็ญพวกเขาด้วยเงิน 10,0000,000 เหรียญทอง แต่ข้าก็ทำเป็นไม่สนใจ ? เป็นที่ชัดเจนว่าข้าไม่ได้สนใจพวกเขา ! หมิงเอ๋อฟังและอย่าพูดจาไร้สาระกับมารดาของเจ้า” ในตอนท้ายมันเป็นข้ออ้างในทางปฏิบัติ
เฟิงหยูเฮงเริ่มสงสัยมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพระชายาหยุนและฮ่องเต้ ฮ่องเต้ชื่นชอบนางในระดับที่เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยที่จะละทิ้งสถานะของเขาในฐานะผู้ปกครอง เพื่อพูดอย่างอ่อนโยนกับซวนเทียนหมิง นางอยากรู้มาก !
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า และไม่ได้รบกวนเขาอีกต่อไป
ฮ่องเต้เห็นอีกฝ่ายพยักหน้าและอารมณ์ของเขาดีขึ้นอย่างมาก เขากล่าวอย่างรวดเร็ว “อาเฮง เข็นเขามาใกล้ ๆ ใช่ พวกเจ้าทั้งสองคนมาคุยกับข้า ไม่ต้องยืนแล้ว”
เฟิงหยูเฮงทำตามคำแนะนำขณะที่ซวนเทียนหมิงกล่าว “เราไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎเมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ปกครอง ! ”
ฮ่องเต้สงสัยในตัวเอง: เขาสนใจแม้แต่ผู้ปกครองหรือไม่ “อย่านำสิ่งที่ไม่มีประโยชน์มากล่าว รีบเข้ามาที่นี่ ! ”
ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงผลักเขาอย่างเชื่อฟัง เมื่อมาถึงมันคือซวนเทียนหมิงที่พูดออกมาก่อนพูดว่า “เนื่องจากท่านพ่อไม่มีความสนใจในตัวองค์หญิงใหญ่นั้น งั้นเราไปครอบครองเฉียนโจวกันเถอะ ! ”
องค์ฮ่องเต้เพิ่งจะจิบชา เมื่อได้ยินสิ่งที่ซวนเทียนหมิงพูด เขาก็พ่นชาออกมาทันที
“ไร้สาระ ครอบครองอะไร ? ” ฮ่องเต้เช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา “หมิงเอ๋อ ! เจ้าคิดว่าเฉียนโจวเหมือนถ้วยชาหรือ ? มันสามารถถูกครอบครองเพียงแค่พูดหรือ”
เฟิงหยูเฮงกระพริบตา “เสด็จพ่อ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นมันก็ไม่ยากอย่างที่เสด็จพ่อเชื่อ”
ฮ่องเต้ถามเฟิงหยูเฮง “ข้ารู้ว่านางเป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูลเฟิง ถ้านางทำให้เจ้ารำคาญมากขนาดนั้น ก็เพียงแค่ปิดประตูแล้วเฆี่ยนนาง แต่การต่อสู้นั้นมันจะเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ทำ”
ดวงตาของซวนเทียนหมิงส่องสว่าง “ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอย่างไรกับค่าชดเชยของเรา?”
ฮ่องเต้งงงวย “ค่าชดเชยของเราเกี่ยวข้องกับเฉียนโจวอย่างไร”
