ตอนที่ 371 องค์หญิงแห่งมณฑลโปรดตรวจสอบกองทัพเจตจำนงแห่งสวรรค์ !
นางตกใจมากและก้าวไปข้างหน้าด้วยจิตใต้สำนึก อยากยืนบังซวนเทียนหมิงไว้ แต่การเคลื่อนไหวของนางไม่เร็วเท่ากับคนที่ขาพิการ นางก้าวไป 1 ก้าว แต่ก่อนที่เท้าของนางจะแตะพื้น ก็มีมือก็คว้าเอวของนาง มือนี้ดึงนางกลับมาโดยไม่ใช้กำลังมาก
นางนั่งลงบนตักของซวนเทียนหมิงทำให้เขาคร่ำครวญและเอนตัวเข้าหาหูนางพลางกระซิบว่า “เจ้ารู้ว่าควรจะนั่งตรงไหน”
ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที แต่สีแดงนั้นก็เพียงชั่วครู่เดียวเมื่อใบหน้าของนางฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว นางเอื้อมมือไปข้างหลังและไม่ลังเลที่จะหยิกเอวของเขาอย่างแรง พร้อมเอ่ยอย่างดุดันว่า “ถ้าเจ้าตายจากการนั่ง มันก็เป็นความผิดของเจ้าเอง ! ”
อย่างไรก็ตามอารมณ์ของนางจางลง เพราะนางพบว่าแม้ว่าซวนเทียนหมิงดึงนางกลับมา แต่นางก็นั่งลงกับเขา ด้วยการนั่งของนางเช่นนี้ นางจึงถูกปกป้องจากด้านหลัง หากมีอันตรายใดๆ ในขณะนี้ซวนเทียนหมิงจะไม่ใช้นางเพื่อปิดกั้นลูกธนู นั่นหมายความว่าผู้คนที่ยิงธนูเป็นคนของพวกเขาเอง
เมื่อคิดอย่างนี้ นางก็มองดูลูกธนูที่ถูกยิงมาอีกครั้ง นางก็ไม่ระวังเหมือนเมื่อก่อน แต่นางกลับมองพวกมันด้วยความอยากรู้อยากเห็นและชื่นชม
มีลูกศรอย่างน้อย 20 ดอกที่เฟิงหยูเฮงมองเห็นด้วยตาของนางเอง ในพริบตาพวกมันบินไปหาพวกเขา แต่เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด นางไม่คิดว่าเป็นพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าเคล็ดลับลูกศรชี้ขึ้น ยิ่งลูกธนูอยู่ใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งชี้ไปได้ไกลขึ้นเท่านั้น
แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนปกติจะมองเห็น หากผู้คุ้มกันลับกับพวกเขาไม่ได้อยู่กับพวกเขาเป็นเวลานาน พวกมันจะไม่สามารถทนต่อแรงกดดันนี้ได้ การมองลูกธนูเข้าใกล้โดยไม่ต้องหลบนั้นต้องใช้ความเชื่อมั่นอย่างมากในการสนับสนุน
ทุกคนจับตาดูลูกธนูทั้ง 20 อย่างใกล้ชิดเนื่องจากใกล้เข้ามามากขึ้น ในขณะที่พวกมันกำลังจะมาถึงพวกเขา เฟิงหยูเฮงยื่นมือออกมาแล้วชี้ไปที่ลูกธนูบอกว่า “ขึ้นไป ! ”
ลูกธนูดูราวกับว่าพวกมันถูกควบคุมโดยนาง ขณะที่พวกมันปรากฏตัวขึ้นโดยไม่ลังเลใด ๆ เปลี่ยนทิศทาง และมุ่งหน้าไปยังเสาไม้ไผ่ขนาดใหญ่ตรงหน้าพวกเขา !
ลูกธนู 20 ดอกล้อมรอบเสาไม้ไผ่ และบินไปที่ด้านบนสุดของเสา ดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในลูกธนูทีละน้อยอย่างช้า ๆ เนื่องจากลูกธนู 20 ดอกที่ถูกรวบรวมเข้าด้วยกันอย่างใกล้ชิดก็กระจายออกไป เมื่อระยะห่างระหว่างลูกธนูเพิ่มขึ้นมีบางอย่างปรากฏขึ้นที่ปลายลูกศร และดูเหมือนว่าจะเป็นผ้า
สิ่งเหล่านี้อาจดูซับซ้อน แต่เกิดขึ้นเร็วพอ ๆ กับประกายไฟจากหิน หลายคนไม่ เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ผ้าสีแดงเข้มแผ่ออกไปจากลูกศรขณะที่ติดผ้านี้กับยอดเสาไม้ไผ่ จากนั้นพวกมันก็วกกลับและบินกลับไปในทิศทางที่พวกมันจากมา ในพริบตาพวกมันหายไปในฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมา
ซวนเทียนหมิงชี้ไปที่ธงที่ยึดติดกับเสาแล้วพูดเสียงดัง “อาเฮง ดูสิ่งที่เขียนไว้ที่นั่น”
เฟิงหยูเฮงเหล่ตา และเห็นว่ามีตัวอักษรเขียนด้วยสีขาว มันเป็นชื่อของนาง เฮง
แม้ว่ามันจะเป็นนาง นางก็ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นได้ คว้าแขนของซวนเทียนหมิง นางใช้พลังงานมากในมือของนางเพราะความตื่นเต้นของนางในขณะที่นางพูดว่า “มันเป็นกองทัพเจตจำนงแห่งสวรรค์ ! เป็นกลุ่มนักแม่นธนูของเรา ! พวกเขาเรียนรู้วิธีการยิง ! ”
หลังจากพูดอย่างนี้นางก็หันหลังกลับและมองไปในทิศทางที่ลูกธนูหายไป นางเห็นว่ามีฝุ่นมากขึ้นกว่าเดิมเพราะนางได้ยินเสียงกีบม้า อย่างไรก็ตามนางไม่เห็นใครเลย
เสียงม้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ก้อนกรวดที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นดินเริ่มบินขึ้นไปในอากาศในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นระเบียบ หลังจากการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยมันกลายเป็นรูปแบบที่ซับซ้อน
เพียงแค่พริบตาเดียว ฝุ่นก็จะกลายเป็นลมพายุ เสียงคำรามมาจากสถานที่ที่ไม่รู้จักและสะท้อนกับก้อนกรวด เสียงฮัมดังสั่นสะเทือน และทำให้พวกเขาปิดหูโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถหยุดเสียงนี้จากการเข้าสู่หูของพวกเขาและเขย่าพวกเขา
เฟิงหยูเฮงกระโดดขึ้นจากตักของซวนเทียนหมิงอย่างมีความสุข และชี้ไปที่ร่างที่ไม่ชัดเจนของทหารนับไม่ถ้วนในฝุ่น และพูดเสียงดังว่า “นี่คือรูปแบบดาวกระจายใหม่ที่ข้าปรับปรุง คะแนน 181 ทั้งหมดนั้นแม่นยำมาก ! ซวนเทียนหมิง กองทัพเจตจำนงค์แห่งสวรรค์ของเราเป็นกองทัพที่ดีที่สุดในโลก เพียงแค่รอดู ! อันดับ 1 ของโลกอยู่ไม่ไกล ! ”
อย่างที่นางพูดสิ่งนี้ทหารในพายุฝุ่นออกมาอย่างสมบูรณ์ นักแม่นธนู 2,000 คนและผู้สนับสนุนอีก 2,000 คนตามมา ยิ่งไปกว่านั้นมีทหารกว่า 20,000 นายในกองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือ
พื้นที่ว่างถูกเติมเต็มทันที แม้แต่เป่ยจื่อก็พูดด้วยความประหลาดใจ “มันเหมือนว่าพวกเขาตกลงมาจากท้องฟ้า พวกเขามาโดยไร้ร่องรอย รูปแบบดาวกระจายนั้นน่ากลัวมาก ! ”
รองแม่ทัพเฉียนออกมาจากกองหลัง เมื่อผ่านกลุ่มสนับสนุน ผู้บัญชาการซีเฟิงก็ตามเขามา เมื่อพวกเขาเดินมาถึงด้านหน้า รองผู้บัญชาการทีมนักแม่นธนู เฮกานก็ตามพวกเขาไปด้วย ทั้งสามยืนอยู่ตรงหน้าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง คุกเข่าแล้วตะโกนพร้อมกัน “แม่ทัพผู้ต่ำต้อยคนนี้คารวะท่านแม่ทัพ ! และคารวะองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันพะยะค่ะ ! ”
หลังจากนี้ทหาร 30,000 นายที่อยู่ข้างหลังพวกเขาคุกเข่าอย่างพร้อมเพรียง และพูดเสียงดัง “บ่าวรับใช้คนนี้ทักทายนายพล! ทักทายองค์หญิงแห่งมณฑลจีอันพะยะค่ะ!”
ในขณะที่ทหารของกองทัพศักดิ์สิทธิ์ 4,000 คนก็กล่าวว่า “นักแม่นธนูและผู้สนับสนุนนักแม่นธนูขอให้องค์หญิงแห่งมณฑลทำการตรวจสอบพะยะค่ะ ! ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะ และใช้พลังภายในของเขาในการตะโกนเสียงดัง “ทุกคนลุกขึ้นได้ ! ”
ได้ยินคำพูดเหล่านี้อย่างชัดเจน แม้กระทั่งทหารที่อยู่ด้านหลังสุด ดังนั้นพวกเขาจึงยืนขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่สนุกสนานเปล่งประกายบนใบหน้าของพวกเขา
เฉียนหลี่ก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวว่า “แม่ทัพผู้ต่ำต้อยคนนี้ได้รับทราบว่าท่านแม่ทัพและองค์หญิงแห่งมณฑลจะกลับมายังค่ายทหาร และพูดคุยอย่างรวดเร็วว่าเราจะต้อนรับพระองค์อย่างไร ในตอนแรกจะแย่กว่านี้เพราะผู้บังคับบัญชาการซีและกลุ่มสนับสนุนได้เรียนรู้การต่อสู้ครั้งใหม่ แต่เราไม่มีเวลามากและไม่มีเวลาเตรียมการเลยพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เฮกานและซีเฟิงด้วยความพอใจ นางเลือกทั้งสองนี้เป็นการส่วนตัวในฐานะรองแม่ทัพ เพื่อให้สามารถสอนทหารให้ติดตามการยิง และมีความเชี่ยวชาญในการจัดเรียงดาวกระจายในช่วงเวลาสั้นๆ นางพอใจอย่างแท้จริง นางพูดกับทั้งสอง “พวกเจ้าสามารถใช้ประโยชน์จากรูปแบบดาวกระจายได้ดี และพวกเจ้าก็สามารถใช้ประโยชน์จากกลุ่มผู้สนับสนุนได้ ตอนที่ข้าออกจากค่ายทหาร ข้าบอกว่าข้าจะทำการตรวจสอบกองทัพเจตจำนงค์แห่งสวรรค์เมื่อกลับมา ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะผ่านการประเมินอย่างละเอียด ! ”
นางตะโกนเสียงดังว่า “ผ่านการประเมินอย่างละเอียด” ทุกคนสามารถได้ยินคำทั้งสี่ได้ ทหารมักจะใช้เวลาทุกวันในการฝึกหนัก พวกเขาลังเลเล็กน้อยในตอนแรก พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาทำได้ดีพอหรือไม่ ตอนนี้พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดว่าพวกเขาผ่านแล้ว ทหารก็เริ่มส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีทันที !
พวกเขาเป็นผู้ชายที่โตแล้ว บางคนมีอายุ 30 ปี และบางคนอยู่ในช่วงอายุ 20 ต้นๆ นอกจากนี้ยังมีบางคนเป็นวัยรุ่น ทุกคนกระโดดอย่างมีความสุข รอยยิ้มบนใบหน้ามีความจริงใจ ภาพนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย ราวกับว่านางได้กลับสู่ชีวิตในอดีตของนาง หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจพิเศษมากมาย ทหารก็จะเปิดเผยรอยยิ้มแบบนี้เช่นกัน
นางหันไปมองซวนเทียนหมิงและพบว่าเขาก็หันกลับมามองนางเช่นกัน พวกเขาสบตากัน นอกจากความรักแล้วยังมีความชื่นชมและบูชา
เฟิงหยูเฮงก็กระพริบตา รอยยิ้มนางปิดกั้นใบหน้าของซวนเทียนหมิง และใช้มือขวาจับแขนเสื้อซ้ายของนาง
ซวนเทียนหมิงตกตะลึง แต่ปรีชาบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะดึงบางสิ่งบางอย่างออกมาอย่างแน่นอน
แน่นอนเขาเห็นนางดึงกริชยาวครึ่งแขนออกจากแขนเสื้อของนาง
มุมปากของซวนเทียนหมิงกระตุก แม้ว่าเขาจะมีภูมิคุ้มกันเล็กน้อยที่จะเห็นเฟิงหยูเฮงดึงสิ่งแปลก ๆ ออกจากแขนเสื้อของนาง แต่เขาก็ยังพบว่ามันยากยากที่จะต้านทาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เขารับรู้กริชนี้ ในวันแรกของปีใหม่นางใช้กริชแบบนี้เพื่อทำลายอาวุธจากซงซุย นอกจากนี้นางยังนำคำพูดของบางสิ่งที่เรียกว่า “เหล็กกล้า” มาสู่ราษฎรของราชวงศ์ต้าชุน ในเวลาเดียวกันนางได้เปิดเผยว่าแร่เหล็กจากซงซุยเป็นอย่างไร
ในการนำกริชเหล็กออกมาในครั้งนี้อาจเป็น…
แน่นอนว่าหลังจากที่เขาเห็นเฟิงหยูเฮง นางก็หันไปหาทหาร 30,000 นาย และยกกริชเหล็กขึ้นกล่าวกับเฉียนหลี่ “ในวันที่ข้าเข้าค่ายทหารและทำแบบทดสอบเสร็จ ไม่มีใครที่เต็มใจต่อสู้กับข้า แต่เป็นองค์ชายหยูที่ต่อสู้กับข้า แต่วันนี้ข้ากำลังใช้กริชเหล็กเพื่อเชิญท่านให้มาลองอาวุธ ! ”
เฉียนหลี่ตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเขาจ้องมองกริชในมือของนาง ทหารที่อยู่ข้างหลังเขาก็ได้ยินสิ่งนี้และค่อย ๆ เงียบลง พวกเขายังหันจ้องมองที่มือของเฟิงหยูเฮง
เหล็กพวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับมันเท่านั้น อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้เห็นมัน เมื่อนึกถึงธาตุเหล็กของซงซุยทำให้โลกช็อคเป็นเวลา 100 ปีดูเหมือนว่าเหล็กกล้าได้ตัดผ่านแร่เหล็กราวกับว่าเป็นโคลน ทุกคนต้องการเห็นการสาธิต ตอนนี้พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่าพวกเขาสามารถทดสอบอาวุธได้ ทุกคนกระตือรือร้นที่จะลอง
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าตื่นเต้นกับการพูดถึงการต่อสู้ ทำไมทุกคนถึงมีสีหน้าขมขื่นเหมือนเจ้าถูกสั่งให้ซักเสื้อผ้า ? ”
ทหารที่กล้าหาญเล็กน้อยตอบว่า “ท่านแม่ทัพ ! ตราบใดที่เราได้รับอนุญาตให้ลองอาวุธเหล็กนั้น เราจะดูแลการซักเสื้อผ้าขององค์หญิงแห่งมณฑลในอนาคตขอรับ ! ”
“ไอ้บ้า” ซวนเทียนหมิงหยิบก้อนกรวดแล้วขว้างมัน และมันก็โดยหน้าผากของบุคคลนั้น การโยนนั้นไม่ได้เบาหรือแรงจนเกินไป ขณะที่ชายผู้นั้นยิ้มจากความเจ็บปวด แต่เขาหัวเราะขณะที่ลูบหน้าผาก “ไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องซักเสื้อผ้าให้ฮูหยินของผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ ! ทุกคนไปยืนตรงนั้น ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขามองเฉียนหลี่ เฮกานและซีเฟิงกล่าวว่า “เราจะให้องค์หญิงทดสอบ 3 ครั้ง! นำอาวุธที่ดีที่สุดออกมาให้ทหารใช้ ! ”
เฉียนหลี่ลังเลเล็กน้อย “ท่านแม่ทัพ ถ้าอาวุธที่ดีที่สุดของเราถูกนำออกมาและโดนทำลายโดยองค์หญิงแห่งมณฑล ในอนาคตเราจะใช้อะไรขอรับ”
เป่ยจื่อผู้ซึ่งกำลังฟังจากด้านข้างปล่อย “ฟู่” แล้วเริ่มหัวเราะ “ผู้อาวุโสเฉียน มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวล มันจะถูกทำลายอย่างแน่นอน แต่เมื่อมันถูกทำลายก็หมายความว่าสิ่งเหล่านั้นจะไม่สามารถปกป้องชีวิตของเจ้าได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีที่ไม่มีพวกมัน ! องค์หญิงแห่งมณฑลมาที่ค่ายทหารในครั้งนี้โดยมีเป้าหมายหลักในการหลอมเหล็กกล้า เมื่อมีการหลอมอาวุธเหล็กกล้า พวกเจ้าจะใช้อาวุธเหล็กเหล่านั้น ? ”
เฉียนหลี่คิดถึงเรื่องนี้ ถูกต้อง ! เมื่อมีเหล็กกล้า ใครยังต้องการเหล็กธรรมดา ? ดังนั้นเขาจึงโบกมือ และมีกระบี่ขนาดใหญ่ถูกนำไปข้างหน้าทันที “องค์หญิงแห่งมณฑล ! กระบี่ยาวนี้ได้นำแม่ทัพผู้ต่ำต้อยเข้าร่วมการต่อสู้เป็นเวลาหลายปี มันช่วยประหยัดมาก วันนี้แม่ทัพผู้นี้จะใช้มันเพื่อให้องค์หญิงแห่งมณฑลทดสอบอาวุธขอรับ ! ”
เฮกานและซีเฟิงก็นำอาวุธที่ช่วยชีวิตพวกเขาออกมา ในบรรดาสามคนนั้นมีกระบี่ 1 คน และอีก 2 คนเป็นดาบ แสงเย็นๆ เล็ดลอดออกมาจากอาวุธของพวกเขา อย่างไรก็ตามมันไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับประกายไฟที่ปรากฏขึ้นเมื่อเฟิงหยูเฮงปลดกริชในมือของนาง และแสงที่สะท้อนจากใบมีดของกริช
