ตอนที่ 376 ฮูหยินของข้าไปได้ทุกที่ที่นางต้องการ
คิ้วของซวนเทียนขมวดด้วยกันทันที เขายกมือขึ้น และหยุดเฟิงหยูเฮง “หยุดพูดได้แล้ว”
นางกลายเป็นคนที่ดื้อรั้นและมองเขา “ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าพูด ? นี่เป็นสิ่งที่รบกวนจิตใจเจ้าอย่างมากงั้นหรือ ? ตั้งแต่บุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิงหมั้นกับเจ้า ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่ได้ตรวจสอบข้า”
นางพูดสิ่งต่าง ๆ ในลมหายใจเดียว อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงพูดเพียง “เจ้าพูดด้วยความโกรธ”
“ข้าไม่ได้พูดด้วยความโกรธ ! ” เฟิงหยูเฮงตัดสินใจลุกขึ้นยืน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างนางก็หงุดหงิด “ซวนเทียนหมิง เจ้าไม่รู้อะไรจริง ๆ หรือ ? ”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการพูดในเรื่องนี้ เขาทำได้แค่แบมือ “สิ่งที่ข้ารู้ก็คือเจ้าเป็นบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิง เฟิงหยูเฮง”
“ข้าไม่เชื่อเจ้า ! ” นางเริ่มโกรธ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเย้ยหยันอย่างโกรธเคือง “ท่านแม่ของข้าสร้างกำแพงกั้นข้า และนางก็จำได้ว่าจื่อหรูเป็นบุตรของนางเอง เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าไม่พบอะไรเลย”
ซวนเทียนหมิงก็พูดเช่นเดียวกัน “ถ้าอย่างนั้นเจ้าหวังว่าข้าจะรู้อะไร เจ้าเป็นตัวปลอมหรือเจ้ากำลังแอบอ้างเป็นนางงั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกข้าว่าเจ้าแปลงโฉมหรือว่าเจ้าเกิดมาหน้าตาเหมือนเฟิงหยูเฮง”
“ข้า…” นางสะดุดคำพูดของนาง นี่เป็นเรื่องที่นางไม่สามารถพูดคุยต่อได้ จากมุมมองทางสรีรวิทยา ไม่ว่าเขาจะตรวจสอบอย่างไร นางเป็นบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิงอย่างแน่นอน แต่… “แต่เจ้าไม่คิดว่าข้าเปลี่ยนไปมากนักหลังจากกลับมาที่เมืองหลวงหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหัว “ไม่ เราจะไม่พูดถึงการพบเป็นครั้งคราวเมื่อเรายังเด็ก ตามเวลาที่เราพบในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ นี่คือสิ่งที่เจ้าเป็น เจ้ากล้าปีนออกมาจากกองศพและโยนก้อนกรวดใส่ผู้คน เจ้ากล้าที่จะเถียงกับข้า และเจ้ากล้าที่จะวางข้าลงบนพื้นเพราะเจ้าเหนื่อย”
ดีมาก เขาควรเริ่มติดตามการเปลี่ยนแปลงของนางก่อนที่นางจะปีนออกจากกองศพนั้น แต่ในเวลานั้นซวนเทียนหมิงไม่รู้จักนาง จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาไม่รู้ว่าอดีตเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างไร
ด้วยความหงุดหงิด นางนั่งลงบนถุงทราย เฟิงหยูเฮงหยิบไม้อย่างไม่ตั้งใจและเริ่มวาดรูปบนพื้นดิน “ซวนเทียนหมิง เจ้าเพิ่งเห็นเช่นกัน ในความเป็นจริงท่านแม่รักจื่อหรู นางรักจื่อหรูเท่านั้น แน่นอนนางยังคิดถึงข้าอยู่ แต่ในใจของนาง นางยอมรับว่าจื่อหรูเป็นบุตรของนางเท่านั้น เพราะข้าเปลี่ยนไปมาก นางไม่ได้รู้สึกใกล้ชิดข้าเลย”
เขาหันรถเข็นของเขาไปเผชิญหน้ากับนาง เอื้อมมือไปจับมือเล็ก ๆ ของนาง เฟิงหยูเฮงมองไปที่เขาแล้วถามอย่างจริงจัง “ถ้าวันหนึ่งเจ้ารู้ว่าข้าไม่ใช่นาง เจ้าจะทำอย่างไร ? ”
คำถามนี้เต็มไปด้วยความลึกลับ อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงเพียงแต่ถามว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นเจ้า และเป็นเจ้าที่รักษาขาของข้าที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ คนเดียวกันหรือไม่ ? “
นางพยักหน้า “ใช่ ข้ารับรองได้เลย เป็นข้าอย่างแน่นอน”
“งั้นมันก็ดี” ทันใดนั้นเขาก็เริ่มหัวเราะแล้วโบกมือของนางแล้วพูดว่า “เด็กหญิงที่โง่เขลา ไม่เคยมีความรู้สึกใด ๆ ระหว่างข้ากับครอบครัวเฟิง อันที่จริงแล้วเฟิงจินหยวนนั้นเป็นคู่ต่อสู้ สำหรับข้า ไม่ว่าเจ้าจะเป็นบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิงหรือไม่ก็ตาม หรืออาจจะดีกว่านี้ ทั้งหมดที่ข้าต้องการคือผู้หญิงที่ข้าพบในภูเขาที่โต้เถียงกับข้าในขณะที่รักษาอาการบาดเจ็บของข้าอย่างจริงจัง ข้าไม่สนใจว่าเฟิงหยูเฮงคนก่อนหน้าจะเป็นอย่างไร นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ข้าต้องการแค่เจ้า”
ในที่สุดนางก็เผยให้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ราวกับว่านางได้รับรางวัลที่ยอดเยี่ยม ราวกับว่านางเป็นเหมือนกระต่ายสีขาวตัวเล็ก นางกระโดดวนไปรอบ ๆ ตัวเขาพร้อมกับยิ้ม
“ซวนเทียนหมิง ดวงตาของเจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ ! พวกมันเยี่ยมมากจริง ๆ ! ”
บานซูไปซื้อของและจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 5 วัน ในช่วงเวลาเหล่านี้เฟิงหยูเฮงเข้าหากองทัพเจตจำนงค์แห่งสวรรค์ นางดูแลการสอนยิงธนูให้กลุ่มนักแม่นธนูอีกครั้งในระหว่างวัน และสอนกลยุทธให้กลุ่มสนับสนุนในตอนกลางคืน นางยังมีเวลาว่างทุกวันเพื่อดูแลเหยาซื่อ
เหยาซื่อทำให้นางได้เปิดหูเปิดตา ในตอนแรกนางคิดว่าเหยาซื่อจะไม่สามารถทนต่ออาการอยากยาได้ แม้กระนั้นนางไม่คิดว่าเพียงแค่พูดถึงเฟิงจื่อหรู เหยาซื่อจะสามารถกัดฟันและทนเพื่อบุตรชายของนาง วังซวนเป็นห่วงว่าเหยาซื่อจะกัดลิ้นของนางเอง ดังนั้นนางจึงเอาไม้ให้กัดทุกครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นไม้ที่หนาแต่ก็สามารถกัดขาดได้ภายใน 3 ครั้ง เห็นได้ชัดว่ามันยากแค่ไหน
ทุกวันนี้เฟิงหยูเฮงค่อนข้างยุ่ง นางมักจะหลับในขณะนั่งอยู่ในค่ายหลังจากสอนกลุ่มสนับสนุนเสร็จแล้ว ทหารจะเริ่มก่อกองไฟที่อยู่ใกล้นางอย่างลับ ๆ เพื่อให้ความอบอุ่นแก่นาง ขณะที่นางสวมเสื้อคลุมหนา ๆ ซวนเทียนหมิงจะอยู่เคียงข้างเพื่อดูแลนาง เมื่อนางตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น นางพบว่านางถูกขังอยู่ในอ้อมกอดของเขาและนางก็รู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกายของเขา นางยังสามารถได้ยินเสียงของทหารดังอย่างเงียบ ๆ
ในตอนเช้าของวันที่หก ซวนเทียนหมิงบอกนางว่าบานซูกลับมาแล้ว
ทั้งสองเดินไปด้วยกันเพื่อดูอุปกรณ์ที่ซื้อมา เมื่อนั้นพวกเขาจึงพบว่าเมื่อบานซูออกไป เขาได้พาชายชราที่ต้องการปกป้องหลานชายของเขา ชายชราเต็มไปด้วยพลังงาน เมื่อเห็นพวกเขามาถึง เขายิ้มและพูดเสียงดัง “ท่านแม่ทัพ องค์หญิงมาดูเร็วพะยะค่ะ สิ่งเหล่านี้ถูกเลือกโดยเครื่องมืออันเก่านี้ และข้าสามารถรับประกันได้ว่าพวกมันเป็นเครื่องมือและวัสดุที่มีคุณภาพสูงสุด”
เฟิงหยูเฮงเดินไปตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ แน่นอนว่าทุกอย่างมีคุณภาพมาก “แน่นอน ช่างตีเหล็กที่ทำงานกับโลหะมาตลอดชั่วชีวิตย่อมมีสายตาที่ดี” นางยกย่องเขาอย่างจริงใจจากนั้นกล่าวกับบานซู “เรียกคนมานำสิ่งเหล่านี้ไปที่ถ้ำซูเทียน” จากนั้นนางก็หันไปถามซวนเทียนหมิง “ต้องรออีกกี่วันจนกว่ารองแม่ทัพหลี่จะกลับมาพร้อมกับผู้คนจำนวนมาก ? ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “10 วัน และข้ากลัวว่าอาจนานกว่านี้”
นางคิดเล็กน้อยแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “มาลองก่อนหรือไม่ ? ”
ดวงตาของซวนเทียนหมิงสว่างขึ้น “ตอนนี้หรือ ? ”
นางพยักหน้า “จะไม่ดีกว่าหรือถ้าเราจะเริ่มทำตอนนี้ ข้าเป็นคนหนึ่งที่ชอบตีเหล็กในขณะที่เหล็กร้อน ข้ามักจะชอบทำสิ่งต่าง ๆ เมื่อข้าบอกว่าข้าจะทำ เจ้าสามารถจัดการสิ่งนี้ได้หรือไม่ ? ”
เขายกคิ้วขึ้น “ทำไมข้าจะทำไม่ได้ ! ” จากนั้นเขาก็พูดกับเป่ยจื่อ “ไปบอกทหารในค่ายว่ากลุ่มพวกเขาควรทำในสิ่งที่ควรทำ องค์ชายและองค์หญิงแห่งมณฑลจะหลอมเหล็ก ถึงท้องฟ้าจะถล่มก็ไม่มีใครมาขัดขวางเราได้” เขาคิดอีกเล็กน้อยแล้วหันไปถามเฟิงหยูเฮง “จะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับท่านฮูหยินเหยาหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวของนาง “ไม่มี หลังจาก 5 ครั้งแรกมันจะดีขึ้นในแต่ละวันที่ผ่านไป อาการจะลดลงและเวลาที่ได้สติจะเพิ่มขึ้น ข้าทิ้งยาไว้กับวังซวนและหวงซวนแล้ว เจ้าควรบอกหมอของค่ายทหารให้ช่วยดูแลนางด้วย”
“ได้” ซวนเทียนหมิงสั่งผู้ดูแลของเขา “เจ้าได้ยินใช่หรือไม่ ทำตามที่องค์หญิงพูด ! ”
ผู้ดูแลตอบทันที “บ่าวรับใช้คนนี้จะไปแจ้งหมอทันทีขอรับ” ในขณะที่พูดพวกเขารู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย หลังจากทั้งหมดได้ยินว่าพวกเขากำลังจะหลอมเหล็ก ใครไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงการหลอมเหล็ก ?
เฟิงหยูเฮงกลับไปที่กระโจมและทิ้งยาไว้ให้เหยาซื่อ จากนั้นนางก็แนะนำวังซวนและหวงซวนว่าจะรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดได้อย่างไร
หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นางก็ผลักรถเข็นของซวนเทียนหมิงไปที่ถ้ำซูเทียน
ภายในถ้ำซูเทียนมีถ้ำเล็ก ๆ หลายแห่งที่ถูกจัดทำขึ้นตามที่เฟิงหยูเฮงร้องขอไว้ ช่างตีเหล็กยังไม่มาถึงเพราะพวกเขารวมตัวกันในห้องเล็ก ๆ ทหารส่งสิ่งของที่เพิ่งซื้อไปยังถ้ำเล็ก ๆ แห่งนี้ และซวนเทียนหมิงสั่งทหารยาม “จัดพื้นที่พักผ่อนให้เรียบร้อย แล้วเพิ่มเตียงและผ้าห่ม นอกจากนี้นอกจากอาหาร 3 มื้อในแต่ละวัน อย่ามารบกวนเราในเรื่องอื่น”
ทหารยามกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ขอรับ” จากนั้นเขาก็หันกลับและออกจากถ้ำ ปิดประตูด้วยเสียงดังกราว แสงเดียวในห้องมาจากคบเพลิงบนผนังทั้งสี่
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าการขาดแสงนี้ไม่เหมาะกับการทำงานเป็นเวลานาน ยิ่งกว่านั้นนางต้องให้ซวนเทียนหมิงมีหลายสิ่งที่เกี่ยวข้องกับทฤษฎี เมื่อคิดเพียงเล็กน้อยนางก็ตัดสินใจที่จะดึงหลอดไฟฉุกเฉินที่มีเต็มมิติของนางออกมา มันมีไฟ 2 ดวงและทั้งคู่เป็นไฟ 40 วัตต์ซึ่งส่องสว่างในถ้ำทันที
ซวนเทียนหมิงตกตะลึง เขาไม่เคยเห็นแสงสว่างอันบริสุทธิ์เช่นนี้ทำให้เขากลัวที่จะลืมตา เขาใช้แขนเสื้อคลุมไฟโดยไม่รู้ตัวและอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า “นี่คืออะไร ? “
“นี่เรียกว่าโคมไฟ” นางอธิบายอย่างอดทน “แตกต่างจากแสงเทียน หลอดไฟสว่างโดยใช้ทรัพยากรพิเศษ ทรัพยากรนั้นเรียกว่าไฟฟ้า ข้าต้องบอกเจ้าว่าสิ่งนี้เรียกว่าไฟฟ้า…ไม่มีอยู่ในโลกนี้”
ซวนเทียนหมิงต้องการพูดว่าถ้ามันไม่มีในโลกนี้ เจ้านำสิ่งนี้ออกมาได้อย่างไร ? แต่เขาไม่สามารถถามสิ่งนี้ได้เพราะเขารู้ว่าเมื่อเขาถามเฟิงหยูเฮงจะต้องอธิบายหลายสิ่งเกินไป ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานแล้วเป็นไปได้หรือที่เขาจะไม่ชินกับการเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่ไม่มีในโลกนี้ที่นางดึงออกมา ซวนเทียนหมิงปลอบใจตัวเอง การพลาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งจะเป็นเรื่องปกติ มันจะไม่แปลกที่จะเห็นมากขึ้น ในอนาคตเขาจะค่อย ๆ คุ้นเคยกับสิ่งนี้ เขามีพระชายาที่สามารถดึงสิ่งแปลก ๆ ออกมาได้ตลอดเวลา นี่คือสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ
เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงพยักหน้า “อืม ข้าจะจำไว้” เขาชี้ขึ้น “องค์ชายผู้นี้รู้สึกว่าการแขวนไว้ด้านบนจะดีที่สุด”
“ผู้ชายจะต้องเป็นคนทำ ! ” เฟิงเฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ควรใช้ตะเกียงในกรณีนี้ แต่เพดานของถ้ำนี้สูงมาก ดังนั้นข้าจะปล่อยให้เรื่องนี้ให้เจ้าจัดการ”
ซวนเทียนหมิงไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อได้รับตะเกียงจากมือของนาง เขาก็ลอยขึ้นจากรถเข็นและบินไปที่เพดานถ้ำทันที
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจว่าเขาทำได้อย่างไร ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเพียงพริบตาเขาก็กลับไปที่รถเข็น และโคมไฟฉุกเฉินก็ติดแน่น ถ้ำทั้งหมดสว่างไสวราวกับว่าเป็นเวลากลางวัน สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกถึงการกลับไปยังชีวิตก่อนหน้าของนางทันที
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงมีความกังวลเล็กน้อย “เทียนสามารถลุกไหม้ได้ ไฟฟ้าจะหมดหรือไม่”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “แน่นอน แต่ไม่จำเป็นต้องกังวล หลังจากไฟฟ้าหมด ข้าก็ยังมีอีก เมื่อถึงเวลาเพียงแค่สลับ สามารถชาร์จได้โดยไม่ต้องใช้ไฟฟ้า”
ในความเป็นจริงซวนเทียนหมิงต้องการรู้ว่า “ชาร์จ” หมายถึงอะไร แต่เขาก็อดทน ความสามารถในการอดทนของเขาเพิ่มขึ้นอีก 1 ระดับ ! “เอาล่ะ ! “
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยิ้มอีกครั้ง และดึงกระดาษ 2 ชิ้นออกจากแขนเสื้อของนาง “อย่ารีบ แม้ว่าเจ้าจะรู้วิธีจัดการกับเหล็ก แต่เจ้าไม่มีความรู้เรื่องเหล็ก นี่คือวัสดุที่ข้าได้เตรียมไว้ ลองดูก่อน ไม่ว่าเจ้าจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม ให้อ่านก่อน ข้าจะอธิบายให้เจ้าทราบในภายหลัง”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าแล้วรับกระดาษ หลังจากได้รับมันเขาก็งุนงงทันที “ชายารัก เจ้าเขียนได้แย่จริง ๆ ”
“ห๊ะ ? ” นางไม่สามารถตอบสนองได้ในตอนแรก “มีอะไรไม่ดี”
ซวนเทียนหมิงยื่นกระดาษให้นางดู “ไม่ต้องพูดถึงจำนวนขีดที่ไม่ถูกต้อง องค์ชายคนนี้โตมา แต่ข้าไม่เคยเห็นใครเขียนในแนวนอน หากไม่ใช่เพราะข้าใช้เวลาอยู่กับเจ้านานและข้ารู้นิสัยของเจ้า ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าผลลัพธ์แบบใดที่จะเกิดขึ้นจากการอ่านกระดาษเหล่านี้ในแนวตั้ง”
เฟิงหยูเฮง “นั่นเอ่อ… ฟัง เจ้าช่วยลองชินกับมันได้หรือไม่ ? ข้าต้องการเขียนในแนวตั้ง แต่มันจะกลายเป็นคดเคี้ยว มันช่างน่าอึดอัดใจจริง ๆ ”
“ไม่เป็นไร” เขาส่ายหน้ากระดาษในลักษณะที่พูดเกินจริง “ถ้าเป็นแนวนอนก็เป็นแนวนอน ชายารักจำไว้ ในอนาคตอย่าเขียนตามที่เจ้าต้องการ เจ้าต้องเดินไปรอบ ๆ ตามที่เจ้าต้องการ ชายาต้องเดินไปรอบ ๆ ตามที่เจ้าพอใจ ข้าอยากจะดูว่าใครจะกล้าพูด ! ” 1
1 : ข้อความต้นฉบับที่นี่จะเป็น “เขียนในแนวนอนและเดินในแนวนอน” แต่ความหมายคือเขียนตามที่คุณต้องการ และเคลื่อนไหวไปตามที่คุณต้องการ
