แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 386

ซวนเทียนหมิงคาดเดามากมายเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในแขนเสื้อของเฟิงหยูเฮง แต่เขาก็ยังไม่สามารถคิดในสิ่งที่ไม่ได้มาจากยุคนี้ มีหลายสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยิน หรือเคยเห็นมาก่อน

ตัวอย่างเช่น “ตึก ตึก ตึก ! ” เฟิงหยูเฮงดึงเบียร์ 2 กระป๋องออกจากแขนเสื้อของนาง !

เขาสงสัยมาก “นี่คืออะไร ? ” ขณะที่ถามเขารับมัน มันเย็นและมันก็ดีมากที่ได้ถือในคืนกลางฤดูร้อนนี้ เขาไม่แปลกใจที่แขนเสื้อของเฟิงหยูเฮงมีความสามารถในการระบายความร้อน ในการหลอมที่ร้อนแรงจนทนไม่ไหว นางยังคงสามารถนำน้ำแข็งออกมาได้ แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะนำน้ำแข็งออกมาตอนนี้ เขาจะไม่รู้สึกว่ามันแปลก แต่วัตถุนี้พิเศษมาก มันนิ่มและบาง อย่างไรก็ตามมันมีความทนทานมาก เขย่าเบา ๆ ดูเหมือนว่ามีน้ำอยู่ภายใน

เฟิงหยูเฮงเปิดกระป๋องในมือ จากนั้นนางได้รับเนื้อย่างจากทหาร นางกินเนื้อและดื่มเบียร์สลับกัน นางดูราวกับว่านางกำลังกินอาหารที่ดีที่สุดในโลก ภาพนี้ทำให้ทุกคนเริ่มมีน้ำลายไหล

นางไม่ตระหนี่ เมื่อหันไปรอบ ๆ แล้วดึงเบียร์จำนวนมากออกมา จากนั้นนางได้รับถ้วยและเทเบียร์ 30 ถ้วยมอบให้ทหารพูดเสียงดังว่า “สิ่งนี้เรียกว่าเบียร์ อาจารย์ชาวเปอร์เซียของข้าบอกว่าเนื้อย่างกับเบียร์เป็นสิ่งที่เข้ากันมากที่สุด”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ทหารทุกคนก็ลองชิมแล้วก็ตกใจทันที

รสชาติของเบียร์ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคุ้นเคยมาก แต่ความรู้สึกเย็นนี้น่าสนใจจริง ๆ มีคนยกถ้วยกระดกมัน จากนั้นเขาก็มองเฟิงหยูเฮงด้วยสายตาที่อ้อนวอน แต่นางแบมือบอกว่า “หมดแล้ว” นางไม่สามารถดึงออกมาได้มากในครั้งเดียว มันจะสะดุดตาเกินไป

ทหารดูเศร้า แต่ความตื่นเต้นของพวกเขาก็เริ่มขึ้นแล้ว ผู้คนที่ดื่มเบียร์มารวมตัวกันรอบ ๆ และเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับอุณหภูมิและรสชาติของเบียร์พร้อมกับความรู้สึกของการดื่มในขณะที่กินเนื้อย่าง

ซวนเทียนหมิงไม่สามารถทนได้ เขาทำตามเฟิงหยูเฮงทันที แต่เมื่อเขาเปิดมันขึ้นช่องเปิดก็หันเข้าหาเขา และเขาก็เขย่ามันออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เฟิงหยูเฮงจงใจมองว่ามันเป็นเรื่องตลกและไม่พูดเตือนเขา เป็นผลให้เมื่อซวนเทียนหมิงเปิดกระป๋องที่เขาเขย่า ความดันที่ถูกสร้างขึ้นถูกปล่อยออกมาพร้อมกันด้วยเสียง “ฟู่” ในขณะที่เบียร์กระเด็นเข้าที่ใบหน้าของเขา

“ฮ่าๆๆ ! ” นางทรุดตัวลงด้วยเสียงหัวเราะ เมื่อชี้ไปที่ร่างที่น่าสงสารของเขา ท้องของนางก็เริ่มเจ็บจากการหัวเราะ

เฟิงหยูเฮงหัวเราะและทหารหัวเราะกับนาง ไม่มีใครมองว่าซวนเทียนหมิงเป็นแม่ทัพในปัจจุบัน และไม่มีใครมองว่าเขาเป็นองค์ชายของอาณาจักร ด้วยความรู้สึกไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ยิ่งใหญ่หรือต่ำต้อย พวกเขาหัวเราะ มันเป็นบรรยากาศที่สนุกสนาน

ซวนเทียนหมิงเต็มไปด้วยความโกรธ แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ไม่รอดเพราะใบหน้าของนางโดนเบียร์ด้วย แม้กระนั้นเสียงหัวเราะก็ยิ่งดังกว่า

บรรยากาศแบบนี้สามารถที่จะแพร่กระจายไปยังช่างตีเหล็กและศิษย์ของพวกเขาที่มาทำงาน ทุกคนในต้าชุนรู้เกี่ยวกับองค์ชายเก้าจริงใจและไม่แยกความแตกต่างระหว่างถูกและผิด และทุกคนรู้ว่าองค์ชายเก้าเป็นพระโอรสที่ได้รับความโปรดปรานสูงสุดของฮ่องเต้ แม้แต่บัลลังก์ก็เป็นสิ่งที่เขาสามารถขึ้นไปได้ถ้าเขาต้องการ องค์ชายเก้าได้ต่อสู้ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่ทุกคนก็รู้ว่าขาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในขณะที่อยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ หลังจากกลับสู่เมืองหลวง อารมณ์ของเขาก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นทำให้ผู้คนอยู่ห่างไกลออกไป มีข่าวลือเกี่ยวกับองค์ชายเก้ามากมาย และพวกเขาทั้งหมดพูดถึงว่าเขาเป็นคนอารมณ์เสียตลอดเวลาและไม่มีเหตุผล เมื่อช่างตีเหล็กเข้าค่ายทหารเป็นครั้งแรก พวกเขากลัวว่าพวกเขาจะทำให้องค์ชายเก้าขุ่นเคืองโดยไม่ตั้งใจและอาจทำให้พวกเขาถูกตัดหัวได้ ในความเป็นจริงหลายคนเชื่อในเรื่องนี้และปฏิเสธคำเชิญของรองแม่ทัพเฉียน โดยกล่าวว่าพวกเขาไม่กล้าเข้ามาในค่ายไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม

แต่วันนี้ทุกคนออกไปด้วยกัน งานฉลองคืนได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่ทุกคนก็สามารถเห็นองค์ชายเก้าในด้านอื่น !

ความโกรธอยู่ที่ไหน ความประมาทโดยเจตนาอยู่ที่ไหน เห็นได้ชัดว่าคนใกล้ชิดเป็นเหมือนครอบครัว และเขามองเห็นว่ากองทัพทหารทั้งหมดเป็นพี่น้องกันอย่างชัดเจน เขาปฏิบัติต่อทหารอย่างดี ไม่เพียงแต่เขายังมอบสัญญาที่เชื่อถือได้แก่ช่างตีเหล็ก นี่เป็นองค์ชายเก้าที่ร่ำลือกันจริง ๆ หรือ ?

ช่างตีเหล็กต่างก็สับสน หนึ่งในช่างตีเหล็กที่มีความเข้าใจมากขึ้นสามารถคาดเดาสิ่งที่พวกเขากำลังคิดอยู่ได้ ดังนั้นเขาจึงกำจัดความสงสัยโดยกล่าวว่า “มันไม่คาดคิดใช่หรือไม่ ? ในความเป็นจริงสิ่งที่ได้ยินไม่ผิดเลย เมื่อคนทั่วไปใช้ชีวิตในฐานะองค์ชาย นั่นคือสิ่งที่พระองค์เป็น อย่างไรก็ตามเมื่อพระองค์เข้าค่ายทหาร พระองค์เป็นแม่ทัพของเรา แม่ทัพของเราปฏิบัติต่อทหารเป็นอย่างดี พระองค์บอกว่าเราเป็นสหายของพระองค์ ไม่ใช่ลูกน้องของพระองค์ ไม่มีใครมีค่าอะไรที่นี่ นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อต่อสู้ พระองค์จะรีบไปที่แนวหน้า พระองค์เคยป้องกันใบมีดที่พุ่งเข้ามาใส่ทหารบ่อยมาก”

อีกคนกล่าวเสริม “ในความเป็นจริงเมื่อพระองค์เป็นองค์ชาย มันไม่เหมือนที่พระองค์จะปฏิบัติต่อใครดี อย่างน้อยที่สุดพระองค์ก็ปฏิบัติต่อองค์หญิงแห่งมณฑลเป็นอย่างดี ! ข้าได้ยินมาว่าพวกเขามักจะออกไปด้วยกันเพื่อทำร้ายผู้อื่น”

ช่างตีเหล็กปาดเหงื่อ ร่วมมือกันทำร้ายผู้อื่น… นี่ฟังดูเหมือนบางอย่างที่องค์ชายเก้าทำได้ !

มองซวนเทียนหมิงอีกครั้ง เขายังคงเล่นมวยกับเฟิงหยูเฮง ด้านข้างมีทหารที่ทำหน้าที่เป็นหัวหน้างาน ใครก็ตามที่แพ้จะดื่ม

ดังนั้นทุกคนจึงพบว่าภายในค่ายทหารไม่มีสิ่งใดที่สามารถใช้สามัญสำนึกได้ องค์ชายเก้าไม่ใช่องค์ชายเก้า และองค์หญิงแห่งมณฑลไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจินตนาการ นางไม่ได้อ่อนแอและนางก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญ ด้วยบุคคลพิเศษเช่นนี้อยู่เคียงข้างกับองค์ชายเก้า มันช่างสมบูรณ์แบบมาก

ทันใดนั้นบางคนก็เริ่มจินตนาการ ถ้าหากองค์ชายเก้าเป็นฮ่องเต้และองค์หญิงแห่งมณฑลเป็นฮองเฮา บางทีโลกทั้งโลกอาจมีลักษณะที่แตกต่างกันหรือบางทีโลกทั้งโลกอาจจะดูเหมือนค่ายทหารนี้ โลกนี้จะรวมกันเป็นครอบครัวจะดีแค่ไหน

ในช่วงเวลานี้ซวนเทียนหมิงไม่รู้ว่าคนอื่นคิดอย่างไร เขาเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าเบียร์ซึ่งเฟิงหยูเฮงดึงออกมาอร่อยมาก นอกจากนี้เด็กผู้หญิงคนนี้ยังดึงซอสออกจากแขนเสื้อของนางด้วย นางบอกว่ามันถูกเรียกว่าซอสบาร์บีคิว มันอร่อยมากเมื่อทาบนเนื้อย่าง ! เขาดื่มเบียร์แล้วก็กัดเนื้อหนึ่งคำ นั่นเป็นช่วงเวลาที่สนุกสนาน

ทั้งสองแลกเปลี่ยนหมัดต่อไปพักหนึ่ง ก่อนที่ซวนเทียนหมิงจะถูกทหารผลักไปอีกฝั่งเพื่อดื่ม เฟิงหยูเฮงยิ้มนั่งบนพื้นและกัดเนื้อแกะ ทหารหนุ่มกว่า 20 คนย้ายไปที่ด้านข้างของนางและให้ซี่โครงแกะแก่นาง

เฟิงหยูเฮงรับพวกมันและกล่าวว่า “ขอบคุณ” จากนั้นนางก็ให้เบียร์ครึ่งกระป๋อง

ทหารรู้สึกภูมิใจกับสิ่งนี้ เมื่อเห็นว่านางไม่ได้ไล่พวกเขาไป เขาก็นั่งลงที่ด้านข้างแล้วถามด้วยความอยากรู้ “องค์หญิงแห่งมณฑลทรงรอบรู้เช่นนี้ได้อย่างไร ? องค์หญิงมีความรู้ทางการแพทย์ มีทักษะในการยิงธนู มีความรู้เกี่ยวกับกลยุทธทางทหาร และองค์หญิงรู้วิธีผลิตเหล็ก ! มันลึกลับมากขอรับ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ เขามองเบียร์ในมือของเขาแล้วเสริมว่า “องค์หญิงมีความสามารถมากมายเช่นกัน”

เฟิงหยูเฮงหัวเราะและพูดกับเขาว่า “เพราะข้าเคยเจออาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ ! เขาเป็นคนประหลาดที่มีความสามารถมากมาย เขาไม่เพียงแต่มีสิ่งที่ดีมากมาย เขายังรู้หลายสิ่งที่ผู้คนในโลกนี้ไม่รู้จัก ข้าเรียนรู้จากเขาเป็นเวลา 3 ปี ในความเป็นจริงข้าเรียนรู้เพียงเล็กน้อยจากเขา”

ทหารประหลาดใจอย่างยิ่ง “นี่ถือว่าเป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้นหรือ? สวรรค์ ! เป็นไปได้หรือไม่ว่าอาจารย์ขององค์หญิงแห่งมณฑลนั้นเป็นเทพเจ้า ? ”

เฟิงหยูเฮงหยอกล้อเขาอย่างจงใจ “เป็นไปได้ ! ”

ทหารถามอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นองค์หญิงแห่งมณฑลก็จะได้เห็นอาจารย์ขององค์หญิงอีกครั้ง”

นางคิดเล็กน้อยแล้วส่ายหัว “อาจจะไม่ อาจารย์เป็นคนที่แปลกและละทางโลก ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าอาจารย์ไปไหน บางทีเขาอาจอยู่อีกด้านหนึ่งของมหาสมุทรหรืออีกด้านหนึ่งของภูเขา เป็นไปได้ว่าเขาอยู่อีกด้านหนึ่งของทะเลทรายหรืออีกฝั่งหนึ่งของที่ราบ ไม่ว่าอย่างไรเขาอยู่ไกลจากข้าอย่างแน่นอน และข้าจะไม่สามารถพบเขาได้อีก”

“นั่นช่างน่าเสียดายจริง ๆ ” ทหารรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ทุกคนบอกว่าแม้จะเป็นอาจารย์เพียง 1 วันก็ถือเป็นบิดาตลอดไป ถ้าข้ามีอาจารย์แบบนั้นข้าก็จะติดตามเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนข้าก็จะตามไป”

พวกเขายังคงอยู่ในหัวข้อนี้เป็นเวลานาน เฟิงหยูเฮงมองเห็นว่าทหารคนนี้มีบางอย่างในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา และไม่ยอมออกไป ดังนั้นนางจึงริเริ่มที่จะถามเขาว่า “มีอะไรที่เจ้าอยากบอกข้าหรือไม่ ? ”

ทหารตกใจ จู่ๆ ก็ดื่มเบียร์หนึ่งอึกก่อนที่จะกล่าวว่า “ในเมื่อองค์หญิงแห่งมณฑลสังเกตเห็น ข้าก็จะพูด ข้าแค่อยากจะถามเพราะองค์หญิงแห่งมณฑลเป็นหมอเทวดา องค์หญิงรู้วิธีรักษาโรคตาหรือไม่ขอรับ ? ”

“โรคตา ? ” นางถาม “ใครเป็นโรคตา ? ”

ทหารกล่าวว่า “ท่านแม่ของข้าขอรับ ท่านแม่ยังไม่อายุ 50 แต่การมองเห็นของนางเริ่มพร่ามัวเมื่อสิบปีก่อน ท่านพ่อของข้าเสียชีวิตเร็วและพี่ชายของข้าก็เสียชีวิตในสนามรบ ที่บ้านมีน้องสาวเท่านั้นที่ดูแลท่านแม่ของข้า ในปีนี้น้องสาวของข้าอายุ 17 ปีและผ่านช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการพูดคุยเรื่องแต่งงาน เพราะนางกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลท่านแม่หลังจากที่นางแต่งงาน นั่นเป็นเหตุผลที่นางยังคงอยู่ที่บ้าน ข้ากำลังคิด… กำลังคิดขอให้องค์หญิงแห่งมณฑลช่วยขอรับ โรคตาประเภทนี้สามารถรักษาได้หรือไม่ ? ข้าไม่สามารถทำให้น้องสาวของข้ารอได้อีกต่อไปขอรับ”

เฟิงหยูเฮงวางเบียร์ไว้ในมือแล้วถามเขาอย่างจริงจัง “บอกข้าสิ โรคตามารดาของเจ้ามีอาการเช่นไร ? ”

ทหารพูดอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ว่านางไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน นางมองเห็นแสงสว่างได้ แต่นางบอกว่ามันเหมือนมีสิ่งต่าง ๆ สีขาวปกคลุมอยู่ มองสิ่งที่น่าอึดอัดใจ ในตอนแรกมันเป็นเพียงชั้นบาง ๆ แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมามันก็หนาขึ้นเรื่อย ๆ ในตอนแรกนางยังคงเห็นผู้คน แต่ตอนนี้นางไม่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนขอรับ”

“นางเจ็บหรือไม่ ? ”

“ข้าไม่เคยได้ยินนางบ่นเรื่องเจ็บเลยขอรับ นางพูดว่ามันเป็นสิ่งที่ปกปิดสายตาของนาง”

ตอนนี้นางมีความเข้าใจ หากไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดนี่เป็นเพียงต้อกระจก

“บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน ? ในเมืองหลวงหรือไม่ ? ”

ทหารพยักหน้า “อยู่ในเมืองหลวงขอรับ มีเรือนขนาดเล็กทางฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวงที่หลินหยวนลี อันที่จริงสถานะภาพทางครอบครัวของเราค่อนข้างดี เงินที่ได้รับจากท่านแม่ทัพค่อนข้างดี และข้ากินและนอนที่ค่ายทหาร ค่ายทหารมีเสื้อผ้าให้ด้วย ดังนั้นค่าใช้จ่ายก็ไม่มาก เงินเดือนที่ข้าได้รับ ข้าส่งกลับบ้าน นอกจากเงินที่ได้รับเพราะพี่ชายของข้าเสียชีวิตในสนามรบ ครอบครัวของข้าไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารหรือเสื้อผ้า และพวกเขาสามารถที่จะกินเนื้อสัตว์ได้ทุกวัน ถ้าไม่ใช่เพราะโรคตาที่ท่านแม่ข้าเป็น น้องสาวของข้าจะแต่งงานกับครอบครัวที่ดีได้แน่นอน แต่…”

“เป็นเรื่องง่ายที่จะรักษาถ้าอยู่ในเมืองหลวง” นางยื่นมือออกมา และตบไหล่ทหารเพื่อปลอบโยนเขา จากนั้นนางก็หันหลังกลับและพูดกับวังชวน “ไปดูว่าครอบครัวของเขาอยู่ที่ไหนในภายหลัง เมื่อมีดเสร็จสมบูรณ์แล้ว องค์ชายและข้าจะกลับเมืองหลวง ในเวลาเดียวกันข้าจะไปทำการรักษาด้วย”

เมื่อได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงจะไปเป็นการส่วนตัว ทหารมีความสุขมาก เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการแสดงออก ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าเพื่อที่จะแสดงให้เห็น แต่เขาก็ถูกเฟิงหยูเฮงหยุด

“ท่านแม่ทัพปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนสหาย ดังนั้นข้าก็เป็นสหายของเจ้าด้วย ครอบครัวของสหายคือครอบครัวของข้า ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณเมื่อรักษาครอบครัวของเจ้าเอง ! ” นางพูดอย่างใจกว้าง “ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณจริง ๆ เมื่อโรคตาของมารดาของเจ้าหายดี เชิญข้าไปที่บ้านเพื่อกินและดื่มก็เพียงพอแล้ว ! ”

น้ำตาไหลลงไปบนใบหน้าของทหาร ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เขาพยักหน้าได้เท่านั้น ทหารคนหนึ่งได้ยินเสียงการสนทนาของพวกเขาและตบหลังด้วยรอยยิ้ม “เจ้าโชคดีจริง ๆ ด้วยฝีมือการรักษาขององค์หญิงแห่งมณฑล โรคตาที่มารดาของเจ้าเป็นจะได้รับการรักษาอย่างแน่นอน เจ้าจะได้เลิกกังวลเสียที”

ทหารถูกลากออกไปอีกด้านหนึ่งเพื่อดื่มสุรา เฟิงหยูเฮงดึงเบียร์ออกจากแขนของนางมากขึ้นในขณะที่ไม่มีใครสนใจ คราวนี้นางดึงกระป๋องออกมา 2 กระป๋อง นางวาง 1 กระป๋องตรงหน้านาง และอีก 1 กระป๋องอยู่บนพื้นตรงหน้านาง จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นแล้วเรียกออกมาอย่างเงียบ ๆ “ออกมา ! ”