แฟนผมกลายเป็นซอมบี้ – ตอนที่ 971 “นางเงือก” ที่อยู่ใต้น้ำ

หลังจากยืนรออยู่ที่เดิมสองวินาที หลิงม่อก็ควบคุมหุ่นซอมบี้เดินไปทางที่เสียง “ติ๋ง” ดังมา ดูจากท่าเดิน เขาเคลื่อนไหวด้วยความเด็ดเดี่ยวไร้ความลังเล…แต่ในความจริง เมื่อเขาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้จุดหมายช้าๆ แม้แต่ร่างจริงของเขาก็ยังตื่นเต้นตามไปด้วย…

จะทำสำเร็จหรือไม่ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับเขา…

“ติ๋ง!”

น้ำสกปรกหยดหนึ่งหยดผ่านหน้าเขาลงไปในบ่อน้ำข้างล่าง

หลิงม่อก้มหน้ามองเล็กน้อย แล้วทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง

ที่นี่…มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด…

บ่อน้ำแทบบอกไม่ได้ว่าลึกตื้นแค่ไหน ด้านบนก็มีแต่แผ่นปูนกับตะไคร่น้ำที่เกาะอยู่เต็มไปหมด ยิ่งทำให้รู้สึกต่ำและอึดอัดกว่าเดิม บ่อน้ำเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีความยาวประมาณยี่สิบเมตร สองฝั่งของบ่อน้ำที่อยู่ใกล้ผนังเหลือพื้นที่ว่างไม่ถึงสามสิบเซนติเมตร กว้างพอให้คนหนึ่งคนเดินผ่านไปได้พอดี หากอยากเห็นสภาพของบ่อน้ำบ่อนี้อย่างชัดเจน หรืออยากเดินผ่านบ่อน้ำนี้ไป ก็ต้องเดินผ่าน “ถนน” เส้นนี้ไปเท่านั้น

แต่พอเห็นพื้นที่ตะไคร่น้ำเกาะจนแทบจะกลายเป็นสีเขียวไปหมก แล้วหันไปมองบ่อน้ำดำสนิทที่อยู่ข้างๆ หลิงม่ออดขนลุกขึ้นมาไม่ได้…

“ใจเย็น…คงไม่ตกลงไปหรอก…” หลังจากสูดหายใจลึก หลิงม่อก็ควบคุมหุ่นซอมบี้ให้ค่อยๆ เดินเข้าไป เขาแนบแผ่นหลังติดกับผนัง และกางแขนทั้งสองข้างติดกับผนังด้วย…หากอยู่ในท่านี้ นอกจากจะสามารถเดินอย่างมั่นคงแล้ว ยังสามารถเตรียมรับมือกับการโจมตีของศัตรูได้ด้วย

แม้มีพื้นที่ถึงสามสิบเซนติเมตร แต่ความจริงเมื่อย่างเท้าเหยียบเข้าไปแล้ว ก็ไม่ต่างจากยืนอยู่บนไม้จิ้มฟันเลย ไม่ใช่แค่พื้นเท่านั้นที่ลื่น แม้แต่ผนังข้างหลังก็ยังลื่นด้วย ถ้าหากไม่ใช่เพราะแน่ใจแล้วว่าข้างหลังไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่ เขาคงนึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังยื่นมือออกมาผลักหลังเขาแล้ว…

“เดินยากฉิบ! แล้วอย่างนี้เดี๋ยวจะวิ่งยังไงล่ะเนี่ย!”

หลิงม่อลอบสบถในใจ พลางสังเกตสถานการณ์ภายในบ่อน้ำและสถานการณ์โดยรอบอย่างระมัดระวัง

ท่ามกลางบ่อน้ำดำๆ ราวกับไม่มีการเคลื่อนไหวใด แต่ทุกครั้งที่เสียงหยดน้ำดัง หลิงม่อก็มักตื่นตัวเสมอ หลังจากเดินแนบตัวชิดผนังไปประมาณสามสี่เมตร ในที่สุดเขาก็มองเห็นอะไรบางสิ่งผ่านน้ำในบ่อ…

รั้วเหล็ก อีกด้านหนึ่งของบ่อน้ำไม่ได้ติดอยู่กับผนังแต่อย่างใด แต่มันถูกรั้วเหล็กกั้นแบ่งไว้ อีกด้านเป็นทางเดินรูปอุโมงค์ ซึ่งไม่รู้ว่าปลายทางไปโผล่ที่ไหน บนรั้วเหล็กมีรูโหว่ที่เห็นชัดว่าเกิดจากฝีมือของมนุษย์ ขนาดของมันกว้างพอให้คนหนึ่งคนลอดผ่านพอดี ดูจากส่วนที่เหลือของรั้วที่โผล่พ้นน้ำ ก็รู้แล้วว่าน้ำในบ่อน่าจะลึกอย่างน้อยหนึ่งเมตรขึ้นไป…

“คงไม่ต้องกระโดดลงไปด้วยหรอกนะ…”

บ่อน้ำนี้ไม่ได้ส่งกลิ่นเหม็นอะไรออกมาชัดเจน ดูแล้วน่าจะมีไว้รองน้ำฝนมากกว่า จนถึงตอนนี้เพดานข้างบนยังมีน้ำซึมลงมาไม่หยุด ซึ่งนั่นก็ยืนยันเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี…แต่สิ่งที่มีปัญหานั้นไม่ใช่น้ำ แต่เป็นสภาพแวดล้อมใต้น้ำต่างหาก!

“ลึกหนึ่งเมตร…จะใส่อะไรไว้ได้บ้าง?” หลิงม่อจ้องเขม็งเข้าไปในน้ำ พลางลอบคิดในใจ

ถ้าหากรั้วอยู่ในสภาพดี เขาคงจะมองข้ามไป…

“สัตว์ประหลาดพวกนั้น…ไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกันแน่…”

“ติ๋ง!”

หลิงม่อสะดุ้ง รีบหันไปมองทันที

จุดที่เขามองไปยังคงเงียบงัน มีแต่ระลอกคลื่นเล็กๆ บนผิวน้ำ…

“ชิท…” หลิงม่อพ่นลมหายใจ แล้วค่อยๆ เอนหัวไปข้างหลัง

“ซ่า!”

ทันใดนั้น น้ำในบ่อพลันกระเซ็นเป็นวงกว้าง ท่ามกลางความตกตะลึง หลิงม่อเบิกตากว้าง…

“จ๋อม!”

หยาดน้ำมากมายกระจายกลางอากาศ ทว่าไม่นานทุกสิ่งก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

แต่ “บนฝั่ง” อันคับแคบ กลับไร้ซึ่งเงาร่างของหุ่นซอมบี้แล้ว…

ไม่กี่วินาทีต่อมา ทันใดนั้น ผิวน้ำที่สงบนิ่งพลันเกิดระลอกคลื่นทันใด ผ่านไปไม่นาน ชายคนหนึ่งก็ผุดขึ้นเหนือน้ำใกล้ๆ กับรั้วเหล็ก

“ไอ้เชี่ย! ไอ้เชี่ย!”

หลิงม่อยกมือขึ้นลูบหน้า พลางหันหน้ากลับไปมองด้วยสีหน้าช็อกๆ

พอระลอกคลื่นซัดผ่านไปสองลูก ศพปลาสีขาวซีดตัวหนึ่งก็ลอยขึ้นมา

ปลาตัวนั้นยาวประมาณหนึ่งเมตร ปากที่อ้าค้างของมันเต็มไปด้วยซี่ฟันเล็กแหลม บนลำตัวมีเกล็ดที่ราวกับแผ่นเหล็กห่อหุ้ม บริเวณขอบๆ ยังมีร่องรอยคล้ายสนิมอยู่ด้วย นอกจากนี้แค่ดูจากความกว้างของปากมัน ก็เดาได้แล้วว่ามันตตายเพราะอะไร…ส่วนหลิงม่อกำลังตวัดแขนซ้ายของเขาออกไปอย่างต่อเนื่อง พลางขมวดคิ้วคิดในใจ “โชคดีที่ยังไม่โดนกิน…แต่ไอ้ปลาบ้านั่นคิดจะกลืนฉันลงไปทั้งตัวเลยนะ! บ้าไปแล้ว!”

ในเสี้ยววินาทีที่ถูกลากลงไป ตอนแรกหลิงม่อก็ตื่นตระหนก…ทว่าถึงแม้แขนถูกกัดโดน แต่หนวดสัมผัสทางจิตที่เขาเตรียมพร้อมไว้แต่แรกกลับพุ่งออกไปทันที ขณะที่ปลาใหญ่ตัวนั้นกำลังจะกลืนเขาเข้าไป อยู่ๆ ก็จมลงใต้น้ำไปพร้อมกับเขา และในระหว่างที่กำลังจมลงไป แขนของหลิงม่อที่ถูกกลืนลงไปทั้งท่อนก็กระชากบางสิ่งที่อยู่ในช่องท้องของมันออกมา…

“ผลลัพธ์ไม่เลว” หลิงม่อฉีกแขนเสื้อทิ้งอย่างสะอิดสะเอียน พลางข่มกลั้นอาการคลื่นเหียนเวียนใส้แล้วเข้าไปใกล้ปลาใหญ่ตัวนั้น

“ปลากดหรอ?” นี่คือความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวเขา อย่าว่าแต่ท่อน้ำทิ้งเลย แม้แต่ในถังบำบัดน้ำเสีย ปลาชนิดนี้ก็ยังสามารถอยู่รอดและเติบโตจนมีขนาดตัวหนึ่งเมตรได้…แต่พอดูดีๆ อีกที ปลาชนิดนี้ก็ดูต่างจากปลากดเล็กน้อย ความจริงแล้ว มันดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างต่างไปจากปลาทุกชนิด…

“ตรงไหนกันแน่ที่ไม่เหมือน…”

หลิงม่อจ้องมองมันอย่างละเอียด แล้วไม่นาน เขาก็รู้สึกเย็นวาบจากปลายเท้าขึ้นไปจนถึงหัว

“ไอ้ฉิบหาย…”

ตาของมัน!

ตาของปลาตัวนี้…เหมือนตาของคนเป๊ะ!

ถึงแม้จะยังไม่สามารถปิดตาได้เหมือนปลาทั่วไป แต่ทั้งโครงสร้าง รูปร่าง กลับอยู่นอกเหนือขอบเขตของปลาไปแล้ว และไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า หลังจากที่สังเกตเห็นจุดนี้ หลิงม่อมักรู้สึกว่าดวงตาของปลาตัวนี้ ราวกับเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและโกรธขึ้ง…

“เชี่ย…”

ตั้งแต่ที่ลงมาใต้ดิน นี่เป็นครั้งแรกที่หลิงม่อรู้สึกหนาวไปจนถึงกระดูกข้างใน…

ไม่ว่ามนุษย์ประหลาดจะกลายร่างไปอย่างไร แต่โดยพื้นฐานยังถือว่าเป็นร่างคน แต่ปลาตัวนี้…เกินขอบแขตความเข้าใจของหลิงม่อไปมาก…

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่? เดี๋ยวก่อน…แทนที่จะบอกว่าตาของมันเหมือนมนุษย์ บอกว่าเหมือนซอมบี้จะเหมาะกว่าไหม? ทั้งสีแดงนั่น…และสายตาของมัน…เหมือนซอมบี้มากจริงๆ!” หลิงม่อฉุกคิดขึ้นได้ทันที เขารีบเข้าไปดมใกล้ๆ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น นอกจากกลิ่นคาวอ่อนๆ ในปากของปลาตัวนี้มีกิล่นคล้ายเชื้อไวรัสของซอมบี้โชยอยู่จริงๆ…

“จะว่าไปแล้ว ทั้งที่มันอาศัยอยู่ในนี้ แต่กลับไม่ถูกมนุษย์ประหลาดพวกนั้นกินเป็นอาหาร…หรือว่ามนุษย์ประหลาดพวกนั้นไม่เข้ามาที่นี่? ไม่ ไม่ใช่ รอบๆ นี้ยังมีร่องรอยของเหลวหนืดของพวกมัน แม้แต้ใต้น้ำนั่น…ใช่แล้ว ใต้น้ำ!” หลิงม่อจ้องศพปลาตัวนั้น จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆ ดำลงไปช้าๆ

เมื่อกี้ตอนที่ถูกลากลงไป เขามองเห็นรางๆ แค่แวบเดียว แต่ครั้งนี้พอดำลงไปใต้น้ำอีกครั้ง ภาพที่เห็นก็ต่างไปจากเมื่อกี้…

น้ำในบ่อที่ถูกกวนจนขุ่นค่อยๆ กลับคืนสู่ความสงบ และข้างล่างนั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวเบาๆ…

“พรวด!”

ในเวลาเพียงไม่ถึงสองวินาที หลิงม่อผุดตัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ในมือเขากลับถือบางสิ่งขึ้นมาด้วย

ฟิล์มกึ่งใสที่ดูเหมือนกับผ้ากันน้ำแผ่นหนึ่ง…บนฟิล์มบางๆ แผ่นนี้มีรอยเขี้ยวเต็มไปหมด บางจุดก็ขาดหายไปอย่างเห็นได้ชัด ที่สำคัญที่สุด แผ่นฟิล์มแผ่นนี้ก็มีกลิ่นเชื้อไวรัสอยู่ด้วย ยิ่งเมื่อลอยพ้นน้ำกลิ่นยิ่งชัดเจน จนหลิงม่อรู้สึกเหมือนลากซอมบี้ทั้งตัวมาด้วย

“ดีที่ไม่ใช่ร่างจริงลงมา…” หลิงม่อยกมือขึ้นลูบหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็ลอบดีใจเงียบๆ ที่ไม่เจอศพอยู่ใต้น้ำ…ดูเหมือนว่าปลาตัวนี้ไม่ได้โตด้วยการกินคน แต่มันกินฟิล์มพวกนี้เป็นอาหาร และมีความเป็นไปได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีปลาอยู่แค่ตัวเดียวแต่แรก แต่ดูจากที่มันเติบโตจนมีขนาดตัวเท่านี้ได้ ก็รู้แล้วว่าคู่แข่งของมันล้วนตายไปหมดแล้ว

หลิงม่อยื่นฟิล์มไปเทียบกับฟันของปลาตัวนั้น แล้วก็พบว่ามันเหมือนกันจริงๆ ฟิล์มแผ่นนี้ยังถือว่ามีสภาพค่อนข้างสบูรณ์ ต่างจากแผ่นอื่นๆ ที่อยู่ใต้น้ำซึ่งถูกฉีกทึ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปหมดแล้ว…

“ก็หมายความว่า ฟิล์มแผ่นนี้เพิ่งมาใหม่?” หลิงม่อถือฟิล์มมาพิจารณาดู จากนั้นก็หันไปมองทางรั้วเหล็ก

ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้ ข้อสันนิษฐานที่ดูจะเป็นไปได้มากที่สุด เกรงว่าคงเป็น— “ฟิล์มแผ่นนี้ ลอยมาจากตรงนั้น?”

ดูจากความกว้างของรั้ว ปลาตัวนี้ว่ายข้ามไปไม่ได้แน่ มันทำได้เพียงรออยู่ตรงนี้ รอให้แผ่นฟิล์มลอยมาให้มันกิน…ส่วนเหยื่อที่ปรากฏตัวอย่างเหนือความคาดหมายอย่างหลิงม่อ เกรงว่าทั้งชีวิตมันคงเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก…

——————————————