ในที่สุดมือขวาของเจียงป่าวชิงก็แอบขยับหยิบเข็มยาได้แม้จะยากลำบากมาก โจรเก็บดอกไม้คิดว่านางกำลังดิ้นรนหาทางรอดจึงไม่เอะใจอะไร เขาเลือกที่จะพ่นคำพูดชั่วร้ายออกมา “เจ้าดิ้นรนไปเถอะ ยังไงก็ไร้ประโยชน์”
เกือบในเวลาเดียวกัน ใครบางคนกระโดดออกมาเผชิญหน้ากับโจรอย่างเหลือทน ปากก็อ้าร้องตะโกนด้วยความโกรธ “ปล่อยเขานะโว้ย!”
จิ้นเทียนหยู่มาเอง!
โจรภูเขาตกตะลึง ในเวลาเดียวกันนั้น มือขวาของเจียงป่าวชิงก็ลอบหยิบเข็มยาออกมาจากที่เก็บตรงข้อมือซ้ายได้สำร็จ การเคลื่อนไหวราวสายลมของนางทำให้นางตบเข็มยาพิษลอบจิ้มแทงลงไปบนตัวโจรเก็บดอกไม้ทันทีที่สบโอกาสเหมาะเจาะ
ทว่าโจรเก็บดอกไม้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ประกอบกับเขาร่ำเรียนกังฟูมาจึงตอบสนองโต้กลับ เขาตบลงไปบนไหล่ของเจียงป่าวชิงและกระโดดหลีกหลบไปข้างหลัง อนิจจา เขาช้ากว่าเจียงป่าวชิง และเพียงอึดใจต่อมาทั่วร่างของเขาแข็งทื่อเพราะฤทธิ์ยาจากเข็มเงินที่เจียงป่าวชิงใช้เล่นงานเขาเมื่อสักครู่
จิ้นเทียนหยู่โกรธแค้นเหมือนคนใกล้บ้าคลั่งแล้วในตอนนี้ เขาดึงมีดพกออกมาจากตรงเอว พุ่งแทงโจรเก็บดอกไม้เต็มแรงหลายครั้งไม่ปรานีจนโจรเก็บดอกไม้ร่วงล้มพับไปบนพื้น เลือดกระฉูดพุ่งจากแผลฉกรรจ์หลายจุดทั่วร่าง
ทว่าตอนนี้จิ้นเทียนหยู่ไม่สนใจไปดูว่าโจรเก็บดอกไม้เป็นหรือตาย อึดใจนี้เขาต้องการตรวจดูความปลอดภัยของเจียงป่าวชิง
“ฮะ… เฮ้… เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”
ในซอยที่มืดมิดนี้ เจียงป่าวชิงทิ้งตัวพิงกำแพง พ่นเลือดออกมาจากปากอย่างทุลักทุเล ร่างเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เริ่มซีดเซียวค่อย ๆ ไหลลงไปตามกำแพง
จิ้นเทียนหยู่รู้สึกร้อนใจอย่างหนัก “เฮ้ยหมอแซ่เจียง เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ…!”
เจียงป่าวชิงพ่นเลือดลงพื้นพลางออกแรงยกมือขวาขึ้นมาเช็ดปากอย่างยากลำบาก “ข้าไม่เป็นไร เมื่อครู่เขาตบไหล่ข้าซะแรง ข้าทรุดเพราะไอ้เวรนั่นมันดันตบลงไปตรงแผลเก่าข้า ก่อนหน้านี้ข้าเคยบาดเจ็บตรงไหล่นี่แหละ แต่ภายในไม่น่ามีปัญหา แค่เจ็บนิดหน่อยเท่านั้น”
เจียงป่าวชิงพิงกำแพงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น มือขวานางสั่นน้อย ๆ พยายามเอื้อมมือไปคลำเข็มเงินที่ข้อมือซ้ายและรีบฝังเข็มเพื่อบรรเทาอาการปวดตรงไหล่ซ้าย ตอนนี้ราวกับมันกำลังเตรียมแตกหักอีกครั้งอย่างถาวรอยู่รอมร่อแล้ว
ทำทุกอย่างเสร็จสรรพ ความเจ็บตรงไหล่ซ้ายทุเลาลงเหลือเป็นความเจ็บปวดแบบพอทนได้สักที ตอนนี้เจียงป่าวชิงถึงจะตระหนักได้ว่าเสียงที่ได้ยินในเวลานี้ดูเหมือนจะเป็นเสียงคร่ำครวญของโจรเก็บดอกไม้ แต่จิ้นเทียนหยู่ดูเหมือนจะเงียบเกินไปหน่อย
นางตัดสินใจเงยหน้ามองเขาอย่างนึกสงสัย และเห็นว่าเขากำลังมองกลับมาด้วยดวงตาเบิกกว้างตกตะลึง มีคำโต ๆ เขียนอยู่เต็มบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา
มัน เรื่อง บ้า อะไร กัน!
เจียงป่าวชิงมองตามสายตาของจิ้นเทียนหยู่ก็เห็นว่าเสื้อผ้าตรงหน้าอกของตนเองไม่เหมือนเดิมแล้ว เจ้าโจรเก็บดอกไม้บ้านั่นปลดสายรัดนางตอนไหนไม่รู้ ผ้าตรงข้างไหล่เลื่อนตกลงมาเผยให้เห็นว่าช่วงอกขาวนวลถูกพันด้วยผ้าพันแผลอย่างแน่นหนา แต่ยังคงเห็นหน้าอกที่นูนขึ้นเล็กน้อย
เจียงป่าวชิงสะดุ้งตกใจทันที
จิ้นเทียนหยู่เหมือนเพิ่งตื่นจากความฝันก็มิปาน เขาหันหลังกลับไปอย่างลุกลี้ลุกลน ไม่พอยังพูดติดอ่าง “ขะ… ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
นี่คือการสารภาพออกมาเองชัด ๆ
เขาเห็นแล้ว…
เจียงป่าวชิงออกแรงยันตัวลุกขึ้นจากพื้นด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่ซวยนัก ในระหว่างลุกขึ้นกลับสะเทือนถึงบาดแผล ร่างกายและจิตใจของนางตอนนี้กลัวความเจ็บที่สุด แม้นางจะอดทนเก่งเพียงใดก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าเป็นอะไร ?!” จิ้นเทียนหยู่กำลังจะหันไปอย่างลืมตัวเพื่อดูว่าเจียงป่าวชิงเป็นอะไรไป ทว่าเมื่อหันไปได้ครึ่งเดียวเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเจียงป่าวชิงคงยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยจึงตรึงร่างกายที่จะหันกลับไป บังคับตัวเองให้หันกลับมาตามเดิม
ฟ้าดินรู้ จิ้นเทียนหยู่เคยถูกลูกน้องลากไป “เปิดหูเปิดตา” ที่ซ่องนางโลม ตอนนั้นเขาหลบหนีออกมาเพราะตกใจพวกนางโลมที่กระตือรือร้นเกินไป ใบหน้าของเขายังไม่ร้อนเท่าตอนนี้เลย มันร้อนจัดเหมือนมีไฟเผาอยู่ที่หนังหน้าของเขาอย่างไรอย่างนั้น
“ไม่เป็นไร” เจียงป่าวชิงรีบจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ด้วยมือข้างเดียว นางเห็นจิ้นเทียนหยู่หันหลังให้และไม่กล้ามอง อีกทั้งท่าทีของเขายังดูหลบหลีกราวกับเห็นนางเป็นงูพิษแบบนั้น นางรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เขาทำท่าทีแปลก ๆ ราวกับว่าคนที่โป๊เมื่อสักครู่ไม่ใช่นาง แต่เป็นหัวหน้าสามที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวคนนี้
“อะแฮ่ม” เจียงป่าวชิงยังคงรู้สึกผิดเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูกจึงกระแอมไอเพื่อทำให้เสียงตัวเองผ่อนคลายลง “ข้าเสร็จแล้ว”
จิ้นเทียนหยู่ถึงจะหันกลับมา แต่พอเขามองหน้าเจียงป่าวชิงก็รีบเบนสายตาไปทางอื่นทันทีและไม่มองนางแม้แต่นิดเดียว
เจียงป่าวชิงคิดว่ามีอะไรที่สะดุดตาติดอยู่บนใบหน้า จึงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด แต่ก็เป็นเพียงแค่คราบเลือดที่เปื้อนอยู่ตรงมุมปากเมื่อสักครู่เท่านั้น
จิ้นเทียนหยู่คนนี้ช่างแปลกประหลาดจริง ๆ เจียงป่าวชิงพึมพำในใจ แต่ต่อให้เขาจะแปลกประหลาดมากเพียงใดก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาช่วยชีวิตนางไว้ ไม่อย่างนั้น จากเหตุที่เกิดเมื่อสักครู่ ไม่แน่นางกับโจรเก็บดอกไม้คนนั้นอาจจะต้องสู้กันจนสาหัสทั้งสองฝ่ายหรือไม่นางก็อาจถูกฆ่าตายไปแล้ว
เจียงป่าวชิงปรับท่าทางของตัวเอง เอ่ยขอบคุณจิ้นเทียนหยู่เสียงเบา “หัวหน้าจิ้น เรื่องวันนี้ขอบคุณท่านมากจริง ๆ”
“ขอบคุณทำไม ?!” จิ้นเทียนหยู่ถามด้วยน้ำเสียงหยาบคาย แต่เขายังคงมองไปทางอื่น
ความไม่สบอารมณ์ของจิ้นเทียนหยู่มีอยู่ตลอดเป็นปกติ เจียงป่าวชิงเองก็ไม่ได้สนใจอะไรและพยายามอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด เดินไปที่โจรเก็บดอกไม้คนนั้น พอเดินไปถึง ตอนนั้นเองที่นางได้เห็นว่าเขาตายเสียแล้ว ไม่รู้เลยว่าตายไปตั้งแต่ตอนไหน
สมแล้วที่จิ้นเทียนหยู่เป็นชายร่างใหญ่จากหมู่บ้านโจร มีดที่เขาแทงโจรเก็บดอกไม้คนนั้นเป็นการเล็งแทงจุดตายเกือบทั้งหมด
เจียงป่าวชิงมองดูศพที่ตายอย่างอนาถและพูดขึ้นเสียงเบา “เจ้าตายง่ายเกินไป…”
นางนั่งยอง ๆ เพื่อเก็บเข็มเงินจากบนตัวศพ เอื้อมไปหยิบของที่ตนเองซื้อไว้ซึ่งกระจายอยู่บนพื้นและพูดกับจิ้นเทียนหยู่ที่เอาแต่เงียบตลอด “หัวหน้าสาม เรากลับกันเถอะ”
เห็นได้ชัดว่าจิ้นเทียนหยู่ยังคงตกตะลึง เขาพูดขึ้น “เจ้าจะกลับไปในสภาพนี้รึ ?”
เจียงป่าวชิงมองศพที่นอนจมกองเลือดบนพื้นและรู้สึกสงสัย “ไม่ใช่ว่าเราคือโจรภูเขาหรอกรึ แค่ฆ่าโจรเก็บดอกไม้เท่านั้น หรือว่ายังต้องทำลายซากศพเป็นพิเศษด้วย ?”
จิ้นเทียนหยู่หน้าเขียว เขาถลึงตาใส่เจียงป่าวชิง “ข้าไม่ได้พูดถึงไอ้โจรงั่ง ๆ นี่ ข้าหมายถึงเจ้าต่างหากเล่า”
มองหน้าเจียงป่าวชิง จิ้นเทียนหยู่ก็พูดต่อไม่ได้อีก ราวกับถูกใครบางคนบีบลำคอไว้อยู่อย่างไรอย่างนั้น ถึงแม้ว่าใบหน้าที่เขากำลังมองนี้จะมีความหล่อเหลาแฝงปนอยู่บ้าง แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็เหมือนพวกเด็กสาวที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มคนหนึ่งอยู่ดีนั่นแหละ นี่เขาตาบอดมาตลอดสามปีเลยหรือนี่ ?! ไอ้หมอแซ่เจียงมันเป็นผู้หญิงชัด ๆ!
สีหน้าของจิ้นเทียนหยู่เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดงราวกับหายใจไม่ทัน แต่เจียงป่าวชิงไม่รู้ตัวเลย นางยังคงมองเขาด้วยความสงสัย “แล้วเรื่องอะไร ?”
จิ้นเทียนหยู่ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น
เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนตาบอดจริง ๆ แต่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจกลับไม่สามารถระงับความชอบที่แท้จริงที่ผุดขึ้นมาได้ เหมือนกับลมที่ออกมาจากรอยแยกในหินที่มันเล็ดลอดออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
เขาตีหน้าขรึม สายตาลุกลี้ลุกลนไม่กล้ามองหน้าเจียงป่าวชิง “เจ้า เอ่อ… เจ้าเป็นผู้หญิงจริง ๆ รึ ?”
เจียงป่าวชิงไม่คิดว่าจิ้นเทียนหยู่จะยังคงคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เดิมทีนางคิดว่าเรื่องที่นางเป็นผู้หญิงมันถูกเปิดโปงไปแล้ว แต่เห็นเขาท่าทางประหลาด ๆ ลังเลไม่รู้จบเช่นนี้ นางก็ชักจะไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาได้ยินบทสนทนาระหว่างนางกับโจรเก็บดอกไม้คนนั้นหรือเปล่า เพราะถึงอย่างไร จิ้นเทียนหยู่ก็ลงมือได้ทันเวลาพอดี แต่ผ้าพันหน้าอกของนางเขาก็เห็นแล้ว และมีปฏิกิริยาแปลก ๆ อยู่ตลอดเวลา เขาก็น่าจะรู้แล้วกระมัง
แต่ถ้าหากว่าสงสัยเรื่องเพศ การยืนยันย่อมทำได้ง่ายมาก เจียงป่าวชิงครุ่นคิดสักครู่ สุดท้ายก็บอกกับจิ้นเทียนหยู่ไปตรง ๆ “ใช่ ข้าเป็นผู้หญิง”
จิ้นเทียนหยู่โกรธฟึดฟัดขึ้นมา “เจ้าหลอกพวกเรามาตลอดสามปีอย่างนั้นรึ…?”
เจียงป่าวชิงถอนหายใจ “ฮืมมม… ข้าพาอาฉิงมา ใช่ เราเป็นเด็กผู้หญิงสองคนที่บ้านเกิดของพวกเราเกิดภัยพิบัติน้ำท่วมครั้งใหญ่จนต้องเร่ร่อนไปตามที่ต่าง ๆ อย่างยากลำบาก ถ้าหากว่าพวกข้าไม่ทำตัวเป็นเด็กสกปรก ปลอมตัวเป็นเด็กผู้ชายกัน พวกข้าจะมีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้รึ ?”
จิ้นเทียนหยู่มองเจียงป่าวชิงในที่สุด เขาคิดว่าถ้านางพาใบหน้างดงามเช่นนี้หลุดเข้าไปในกลุ่มคนที่เปรียบเสมือนหมาป่ากับเสือละก็…
หัวใจของจิ้นเทียนหยู่บีบรัดแน่น เขาไม่กล้าคิดต่อ
และทั้งสองคนก็ตกอยู่ในความเงียบอันแปลกประหลาด
