ตอนที่ 14 ขอโทษนะ…. พอดีข้าทำสำเร็จอีกแล้ว
”เชี้ย ! เจ้านั่นบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่เขาคิดจะกลั่นเม็ดยาบำรุงกายจริงๆรึไง ?”
นักเรียนคนหนึ่งมองเจียงเฉินอย่างเหลือเชื่อ
“ฮิฮิ คนบางคนก็มั่นใจตัวเองเกินไปเพียงเพราะตัวเองสร้างเม็ยาทรงพลังได้เท่านั้น ยกหางสูงเสียดฟ้าเชียว ”
“เม็ดยาบำรุงกายนั้นเป็นเม็ดยาระดับ 1 นักเล่นแร่แปรธาตูระดับหนึ่งหลายคนยังมีอัตราในการกลั่นเม็ดยานี้ต่ำต้อย ข้าไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าเขาไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน ?”
หลินหยางเองก็เยาะเย้ยเสียงดังจากข้างห้อง
เจียงเฉินยิ้มอ่อนและไม่สนใจคำเยาะเย้นของหลินหยาง
ด้วยความสามารถระดับสองการเล่นแร่แปรธาตูของเขาควบคู่ไปกับระบบฝึกบ่มเพาะ 100 เท่า อัตราความสำเร็จที่ระบบช่วยเขาโดยอัตโนมัตินั้นหากเขาไม่สามารถกลั่นเม็ดยาบำรุงกายได้ก็แสดงว่าเขาผายลมอยู่นั่นแหละ
“วัตถุดิบในการกลั่นเม็ดยาบำรุงกายนั้นยังขาดหญ้ากร่อนกระดูกและดอกโลหิตร่ำไห้อยู่ คุณครูช่วยเตรียมให้ผมด้วยครับ”
เจียงเฉินยิ้มและพูดกับซูหลิงเซียงด้วยการชำเลืองมองบนแท่นเล็กน้อย
ซูหลิงเซียงไม่ได้พูดอะไรและรีบหยิบหน้ากร่อนกระดูกและดอกโลหิคร่ำไห้ออกมาและวางมันลงตรงหน้าเจียงเฉิน
เจียงเฉินตรวจสอบวัสดุยาและเริ่มยกเตาหลอมเพื่อทำการเล่นแร่แปรธาตุ
การเคลื่อนไหวของเขายังคงดูราบรื่นเป็นอย่างมาก ไม่มีติดขัดเลยแม้แต่น้อย
ในเวลาน้อยกว่าสิบนาที เจียงเฉินก็ใส่วัสดุยาทั้งหมดลงในเตายาทีละตัว
แต่ในขณะนั้นเอง จู่ๆก็มีลมพัดมาจากประตูห้องเรียน
ในทันที ไฟที่ถูกควบคุมโดยเจียงเฉินก็ไม่เสถียรอีกต่อไปภายใต้สายลม
ในไม่ช้าภายในเตายาก็เริ่มกระสับกระส่าย
แม้แต่แท่นยืนทั้งหมดก็ยังสั่นคลอนภายใต้ความปั่นป่วนของเตายา
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นจุดเริ่มต้นของการระเบิดหม้อ
“น่าเสียดาย…”
เมื่อเห็นฉากนี้ ซูหลิงเซียงก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างเสียใจ
การกลั่นเม็ดยาบำรุงกายของเจียงเฉินในครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่นจริงๆ
ตามการประเมินของซูหลิงเซียงตราบใดที่ไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เจียงเฉินมีโอกาสอย่างน้อย 80 ถึง 90% ในการกลั่นเม็ดยาบำรุงกายขึ้นมาได้เลยทีเดียว
แต่เพียงเพราะสายลมที่ลมเข้ามา จังหวะของเจียงเฉินจึงหยุดชะงักลงอย่างสมบูรณ์
การเล่นแร่แปรธาตุเป็นการกระทำที่ละเอียดอ่อนและปัจจัยภายนอกใดๆก็อาจทำให้การเล่นแร่แปรธาตุล้มเหลวได้
นี่เป็นเหตุผลที่นักเล่นแร่แปรธาตุส่วนใหญ่เลือกที่จะกลั่นยาหรือแปรธาตุในห้องปิดเท่านั้น
แต่ในขณะที่ซูหลิงเซียงกำลังรู้สึกเสียใจกับการเล่นแร่แปรธาตุของเจียงเฉิน เจียงเฉินก็ยังคงหยิบหญ้าสุริยันขึ้นมาต่อ
เขาเด็ดใบหญ้าสุริยันสองใบอย่างรวดเร็วและโยนเข้าไปในเตาหลอม
ทันใดนั้น เตายาที่กำลังสั่นสะท้านก็เงียบลงในทันที
“นี่……”
ดวงตาที่สวยงามของซูหลิงเซียงก็เบิกกว้างขึ้นทันใด และเธอก็ดูตกใจ
“ฮ่าฮ่า เจียงเฉิน หญ้าสุริยันไม่ใช่วัตถุดิบในการปรุงยาบำรุงกายไม่ใช่รึไง แปลว่าเจ้าโง่อย่างเจ้าไม่เข้าใจแม้แต่วัสดุยาที่จำเป็นในการกลั่นด้วยซ้ำ หรือจริงๆแล้วเจ้าตั้งใจจะกลั่นเม็ดยาทำลายกายกันแน่ หละ!”
หลินหยางผู้ซึ่งให้ความสนใจกับสถานการณ์การเล่นแร่แปรธาตุของเจียงเฉินอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
เจียงเฉินเมินเสียงเห่าหอนของอีกฝ่ายและขยับมือต่อเพื่อควบแน่นเม็ดยาอย่างรวดเร็ว
ไม่นาน กลิ่นหอมของเม็ดยาที่แรงกว่าเดิมหลายเท่าก็ค่อยๆ แผ่ออกมาจากเตายา
“ติ๊ง! คุณกลั่นเม็ดยาบำรุงกายได้สำเร็จและและได้รับประสบการณ์ 1,000×100!”
“ติ๊ง! คุณเลื่อนขั้นเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสามสำเร็จแล้ว!”
กลั่นเม็ดยาบำรุงกายเสร็จสิ้นแล้ว เยี่ยมไปเลย!
เจียงเฉินเปิดเตายาและหยิบเม็ดยาขนาดเท่าหัวแม่มือออกมาและยิ้มให้หลินหยาง : “ข้าเสียใจด้วยที่ทำให้เจ้าผิดหวัง พอดีว่าข้าทำสำเร็จอีกครั้งแล้วหน่ะ ”
“นี่มัน… เป็นไปได้ยังไงกัน”
หลินหยางจ้องไปที่เม็ดยาบำรุงกายในฝ่ามือของเจียงเฉินด้วยความรู้สึกที่ย่ำแย่ราวกับว่าเขาได้กลืนแมลงวันทั้งตัวเข้าไป
“ให้ตายเถอะ นี่เขาทำสำเร็จจริงดิ ”
“ยอดเยี่ยมจริงๆ แม้แต่ยาเม็ดระดับแรกเขาก็สามารถกลั่นได้สำเร็จ ”
“นักเรียนระดับทอง ! เจ้านั่นพุ่งทะยานขึ้นฟ้าในรวดเดียวเลยไม่ใช่รึไง!”
ตอนนี้ทุกคนต่างก็มองไปที่เจียงเฉินด้วยความอิจฉาริษยาและความตื่นเต้น
