ตอนที่ 30 เจียงหยุนหงตกตะลึง
”ฮ่าฮ่า…เจียงเฉิน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? นักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตันถึงต้องฟังเจ้า ?”
เจียงหยุนหงก็เยาะเย้ยด้วยความรังเกียจ
เพราะจู่ๆเจียงเฉิยงก็ปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาสำคัญและคว้าโอกาสที่จะเข้าสู่หลิงหยุนวู่ฟู่ของเขาไป
เพื่ออนาคตของหลานชายเจียงเฉียนเหอจึงได้พาเจียงหยุนหามาที่เมืองหลิงหยุนแห่งนี้
ในที่สุด เจียงเฉียนเหอก็ใช้ใบหน้าแก่ๆของตัวเองพร้อมกับให้สินบนบางส่วนแก่ให้หัวหน้านักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตัน จูหมิงหยวน ตกลงยอมรับหลานชายของเขาเป็นศิษย์
“เจียงเฉิน หยุนหงนั้นได้คารวะปรมจารย์นักเล่นแร่แปรธาตุระดับสองผู้อาวุโสจูเป็นอาจารย์อย่างเป็นทางการแล้ว นี่นับว่าเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขอันยิ่งใหญ่ของตระกูลเจียงเลยก็ว่าได้ เจ้าสนใจที่จะอยู่เป็นพยานหรือไม่ ?”
เจียงเฉียนเหอพูดอย่างภูมิใจ
การที่เจียงหยุนหงสามารถเป็นศิษย์ของนักเล่นแร่แปรธาตุอาวุโสระดับสองได้นั้นตำแหน่งและอำนาจของเขาในตระกูลเจียงจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน
แม้ว่าเจียงเฉินจะเข้าหลิงหยุนวู่ฟู่ได้ แต่เขาก็เป็นได้แค่นักเรียนระดับมองแดงที่ไร้ซึ่งอนาคตเท่านั้น
ถึงตอนนั้นมีหรือที่เจียงเฉินจะมีคุณสมบัติพอมาแข่งขันกับเจียงหยุนหงในการขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเจียง ?
“เอาสิ.”
เจียงเฉินตอบกลับด้วยสีหน้าที่ซื่อตรง
แม้ว่าเจียงเฉียนเหอจะไม่พูดเจียงเฉินก็ตั้งใจจะอยู่อยู่แล้ว
ใครมารุกรานข้า ข้าก็จะไม่รุกรานเขา
ตั้งแต่แรกในตระกูลเจียง เจียงหยุนหงนั้นได้ทุบตีเขาด้วยหมัดและแย่งโอกาสในการเข้าหลิงหยุนวู่ฟู่ไปจากเขา
ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะชำระหนี้ความกับเจียงหยุนหงแล้ว ดังนั้นมีหรือที่เจียงเฉินจะปล่อยมันไป?
เจียงเฉินยกแขนขึ้นมากอดอกไว้และยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับเจียงเฉียงเหอและหลานชายของเขาเพื่อรอการมาถึงของจูหมิงหยวน
ไม่กี่นาทีต่อมา ชายวัยกลางคนสวมชุดนักเล่นแร่แปรธาตุก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ชายวัยกลางคนนี้ก็คือจูงหมิงหยวนที่เพิ่งถูกเจียงเฉินจัดการไปก่อนหน้านี้ไม่นานนั่นเอง
“อาจารย์จู ท่านมาแล้วหรือ”
เมื่อเห็นดังนั้นเจียงเฉียนเหอก็ชักรอยยิ้มขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับเป็นผู้ชนะ
“ศิษย์เจียงหยุนหงคารวะอาจารย์!”
จียงหยุนหงรีบก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับจูหมิงหยวนด้วยความเคารพทันที
ในขณะที่เขาคำนับ เขาก็จ้องมองไปที่เจียงเฉินและก็พบว่าเจียงเฉินนั้นยังคงยืนกอดอกอยู่กับที่แบบนั้น
“เจียงเฉิน เจ้ามัวยืนอยู่ทำไม”
เจียงหยุนหงก็พูดเยาะเย้ยและตะโกนใส่เจียงเฉิน
“เจียงเฉิน คุณกล้านักที่กล้าเสียมารยาทต่อท่านอาจารย์จู นี่เจ้ายังไม่คุกเข่าขอโทษอาจารย์จูอีกงั้นรึ ?”
เจียงเฉียนเหอเองก็จ้องไปที่เจียงเฉินด้วยการแสดงออกที่ดุร้าย
นักเล่นแร่แปรธาตุอาวุโสระดับสองนั้นมีสถานะสูงส่งนัก แม้แต่เขาเองก็ยังต้องมีมารยามต่อหน้าจูงหมิงหยวนด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้เจียงเฉินกลับไม่เคารำจูหมิงหยวนแม้แต่น้อยและเอาแต่ยืนกอดอกอยู่แบบนั้น แต่นั่นก็นับได้ว่าเป็นผลดีเพราะนี่อาจทำให้เจียงเฉินถูกสั่งสอนโดยธรรมชาติก็เป็นได้
ทั้งปู่หลาน เจียงหยุนหงและเจียงเฉียงเหอต่างก็ตะโกนใส่เจียงเฉินที่กำลังยืนไม่สนใจสิ่งใดด้วยความโกรธ
แต่ทว่าเจียงเฉินนั้นกลับหันไปพูดกับจูหมิงหยวนด้วยท่าทางหยอกล้อ “นี่ๆจูหมิงหยวน พวกเขาทั้งสองต้องการให้ข้าคุกเข่าขอโทษเจ้า ดังนั้นเจ้าคิดยังไงกับเรื่องนี้งั้นรึ “
ทันทีที่จูหมิงหยวนเดินมาถึงเขาก็เจียงเฉินยืนอยู่ที่ทางเขาตึกเทียนเซียงโหลซึ่งนั่นทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย
แต่เมื่อเขากำลังจะเอ่ยคำทักทายเจียงเฉิน จู่ๆเจียงเฉียนเหอก็ได้พูดบางอย่างขึ้นมา
ซึ่งคำพูดเหล่านั้นทำให้สีหน้าของจูหมิงหยวนกลายเป็นบิดเบี้ยวทันที
อย่างไรก็ตามเจียงหยุนหงนั้นไม่ได้สังเกตเห็นการแสดงออกเหล่านั้นเลย
และยิ่งกว่านั้น เมื่อเขาได้ยินเจียงเฉินเรียกชื่อของจูหมิงหยวนห้วนๆ ทันทีเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่เจียงเฉินอีกครั้ง
“เจียงเฉิน เจ้ากล้าเรียกชื่อท่านอาจารย์ห้วนๆเลยอย่างนั้นรึ ช่างเสียมารยาทกับท่านอาจารย์นัก เจ้าจงคุก- …”
แปะ!
และตอนนี้เอง ในณะที่เจียงหยุนหงยังพูดไปได้ได้ไม่ถึงครึ่งประโยค เขาก็ถูกจูหมิงหยวนที่ก้าวเข้ามายกมือขึ้นตบหน้า
การตบอย่างกะทันหันของจูหมิงหยวนนั้นไม่เพียงแต่ทำให้เจียงหมิงหงตกตะลึงเท่านั้น
แม้แต่เจียงเฉียนเหอที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยังตกตะลึงเล็กน้อย
คนที่อาจารย์จูควรสั่งสอนสมควรเป็นเจียงเฉินที่เสียมารยาทไม่ใช่รึไง ?
นี่มัน… เกิดเรื่องเหี้ยอะไรขึ้น
