ตอนที่ 31
”ผู้อาวุโส… อาจารย์!”
เจียงหยุนหงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ลุกโชนบนใบหน้าของเขา เจียงหยุนหงมองไปที่จูหมิงหยวนด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อ และเขารู้สึกผิดมากจนแทบจะร้องไห้ออกมา
ข้าเป็นศิษย์และข้าก็พูดเพื่อท่าน แต่ทำไมถึงตบข้ากัน
จูหมิงหยวนไม่แม้แต่จะมองเจียงหยุนหงและเดินไปหาเจียงเฉินอย่างรวดเร็ว
เขาก้มหน้าให้เจียงเฉินและพูดอย่างเคารพ: “อาจารย์เจียง สองคนนี้ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่ ดังนั้นพวกเขาสมควรไม่ได้จริงจังกับคำพูด ? ข้าขออภัยท่านด้วยหวังหว่าท่านจะไม่ตำหนิข้า “
อะไร … อะไรนะ
ทั้งเจียงหยุนหงและปู่ของเขาต่างก็นิ่งเป็นหินทันทีราวกับว่าพวกเขาเห็นผีตอนกลางวัน สายตาของพวกเขาแสดงออกอย่างเหลืองเชื่อ
จูหมิงหยวนคนนี้ใช่คนเดียวกับอาจารย์จูของศาลาเปาตันจริงๆหรือ ?
จูหมิงหยวนหัวหน้านักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตันผู้ยิ่งใหญ่และเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุอาวุโสระดับสองผู้มีเกียรติ
ตอนนี้กลับทำตัวเหมือนกับเด็กที่ทำผิดและพูดขอความเมตตาต่อหน้าเจียงเฉินซะแบบนั้น
นอกจากนี้เขายังเรียกเจียงเฉินว่าอาจารย์เคารพนอบน้อมอีก
เจ้าขยะของตระกูลเจียงคนนี้คือใครกัน แน่!
“จูหมิงหยวน นี่คือศิษย์คนใหม่ของเจ้าแท้ๆแต่ทำไมเขาถึงได้หยิ่งผยองกว่าเจ้านักนะ ”
ก่อนที่เจียงหยุนหงและปู่ของเขาจะฟื้นจากความตกตะลึง เจียงเฉินก็เหลือบมองไปที่เจียงหยุนหงและพูดอย่างตรงไปตรงมา
“อาจารย์เจียง สหายของข้าเป็นคนแนะนำพวกเขามา ข้าเห็นแก่หน้าสหายคนนั้นก็เท่านั้นเอง แต่ข้านั้นไม่ได้คิดจะรับเป็นศิษย์จริงๆ ”
หลังจากที่จูหมิงหยวนพูดเสร็จ เขาก็หันไปและจ้องมองเจียงหยุนหงด้วยท่าทางที่ไร้ปราณี
“เจ้าหนู เจ้าเป็นตัวอะไร เหตุใดถึงได้กล้ามาหยาบคายกับท่านอาจารย์ของศาลาเปาตันกัน ?”
“ข้าไม่ขอรับเจ้าเป็นศิษย์อีกต่อไป ลาจาก!”
การแสดงออกของเจียงหยุนหงกลายเป็นแข็งทื่อและใบหน้าก็ซีดลงทันที
การเป็นลูกศิษย์ของ จูหมิงหยวน นับเป็นโอกาสที่ปู่ของเขาเจียงเฉียงเหอสร้างขึ้นมาเพื่อเขา
แต่เจียงหยุนหงนั้นคาดไม่ถึงเลยว่าเจียงเฉินที่เป็นขยะของตระกูลเจียงจะมีความสามารถและมีอิทธิพลต่อจูหมิงหยวนขนาดนี้ !
เขาไม่รอช้าและวิ่งไปตรงหน้าเจียงเฉินทันที
ในท้ายที่สุดเจียงเฉินก็ได้ส่งเขาลงจากสวรรค์สู่นรกทันทีด้วยคำพูดเพียงคำเดียว
ความหวังในการเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุของเขาถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง!
“อาจารย์จู เจียงเฉินนั้นมาจากตระกูลเจียงของเราในเมืองตังซาน เด็กคนนี้ไม่เคยสัมผัสการเล่นแร่แปรธาตุมาก่อนด้วยซ้ำ ฉะนั้นเขาจะเป็นหัวหน้านักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตันได้ยังไง ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ ”
เจียงเฉียนเหอใช้เวลาอยู่นานถึงจะฟื้นจากอาการตกตะลึงได้ เขามองไปที่จูหมิงหยวนด้วยความเหลือเชื่ออย่างแท้จริง
ถ้าขนะของตระกูลเจียงคนนี้เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุจริงๆทำไมเจียงวู่หยาถึงต้องทำงานหนักเพื่อสร้างโอกาสให้เขาเข้าหลิงหยุนวู่ฟู่กัน ?
“ข้าจูหมิงหยวนไม่ได้ตาบอดเช่นนั้น ”
จูหมิงหยวนพ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชาและพูดด้วยสีหน้าที่หมดความอดทน: “ข้าขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระกับเจ้าแล้ว พาหลายของเจ้าไปซะและออกไปจากที่นี่ !”
“ไม่… ท่านอาจารย์ ข้าผิดเอง โปรดให้โอกาสข้าด้วย”
เจียงหยุนหงกระแทกตัวลงคุกเข่าต่อหน้าจูหมิงหยวน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน
หากไม่สามารถเข้าไปในคฤหาสน์ยุทธ์หลิงหยุนได้และยังไม่สามารถเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุได้อีก เขาก็คงทำได้เพียงนอนหดตัวอยู่เฉยๆไปทั้งชีวิตที่ตระกูลเจียงในเมืองคังซานเท่านั้น เช่นนั้นแล้วอนาคตของเขาจะเหลืออะไรอีก?
“ไปให้พ้น เจ้ากล้าที่จะหยาบคายกับอาจารย์เจียง ดังนั้นข้าไม่มีทางรับเจ้าเป็นศิษย์เด็ดขาดและจะไม่มีนักเล่นแร่แปรธาตุคนไหนในเมืองหลินหยุนกล้ารับเจ้าเป็นศิษย์อีกแน่นอน ช่างโง่เขลานัก !”
จูหมิงหยวนพูดเยาะเย้ยอย่างเย็นชา
เจียงเฉินคือใคร?
เขาคือนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสามขั้นสูงที่แท้จริง !
ตราบใดที่เขาพูดออกมา ในเมืองหลิงหยุนแห่งจะมีใครกันที่จะกล้ายอมรับเจียงหยุนหงเป็นศิษย์ของตัวเองอีก ?
เมื่อเจียงหยุนหงได้ยินคำพูดของจูหมิงหยวน ใบหน้าของเขาก็กลายเป็นมืดมนและก้มหน้าลงด้วยความสิ้นหวังและใบหน้าของเขาก็ตกต่ำ
