ตอนที่ 32
”เจียงเฉินทุกคนในตระกูลต่างก็มีสายเลือดเดียวกัน พูดได้ว่าหยุนหงเองก็เป็นพี่น้องในตระกูลของเจ้า เจ้าทำแบบนี้ไม่มากเกินไปหน่อยรึ ?”
เจียงเฉียนเหอมองดูหลานชายที่กำลังสิ้นหวังจนอดไม่ได้ที่จะจ้องไปยังเจียงเฉินด้วยความโกรธ
“ตอนนี้เจ้ายังเห็นคนในตระกูลเป็นครอบครัวอยู่ไหม ? “
“แล้วสิ่งที่เจ้าเคยทำกับข้าตอนที่อยู่ตระกูลหละ เจ้าเคยคิดว่าเราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกับเจ้าบ้างไหม ? ทำไมตอนนั้นเจ้าถึงไม่คิดบ้างคนอื่นจะรู้สุกยังไง?”
เจียงเฉินยิ้มอย่างเย็นชา: “ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าอาจารย์ซูจะไม่เต็มใจที่จะรับหลานชายของเจ้าเป็นศิษย์เอง ดังนั้นมันเกี่ยวอะไรกับข้า”
“ใช่ ข้าปฏิเสธหลานชายของเจ้าเองดังนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับอาจารย์เจียง “
จูหมิงหยวนก็พยักหน้าอย่างรวดเร็วเช่นกัน
เขาจ้องไปที่เจียงเฉียนเหอด้วยท่าทางที่ไม่ดี “ผู้อาวุโสถ้าไม่ใช่เพราะสหายของข้าแนะนำพวกเจ้ามาข้าก็คงไม่สนใจพวกเจ้าหรอก ดังนั้นอย่าได้กล้ามาหยาบคายกับอาจารย์เจียงเด็ดขาด มิฉะนั้นอย่าได้โทษข้าหากจะหยาบคายกับพวกเจ้า !”
ใบหน้าของเจียงเฉียงเหอก็ซีดลง เขาสูดลมหายใจอย่างเย็นชาพร้อมกับคว้าเจียงหยุนหงที่กำลังเหมอลอยอยู่และหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เจียงเฉียนเหอและหลานชายจากไป จูหมิงหยวนก็มองไปที่เจียงเฉินอย่างระมัดระวัง : “อาจารย์เจียงเรื่องนี้ … “
“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า “
เจียงเฉินโบกมือและยิ้มให้จูหมิงหยวน “อาจารย์จู พอทีข้ามีเรื่องบางอย่างอยากรบกวนเจ้าหน่อย ?”
“อาจารย์เจียงเพิ่งสั่งมา”
จูหมิงหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีและพูดอย่างรวดเร็ว
“ช่วยข้าจับตาดูเจียงหยุนหงหนอ่ย อย่าปล่อยให้นักเล่นแร่แปรธาตุคนใดยอมรับเขาเป็นศิษย์เด็ดขาด ”
เจียงเฉินกล่าวอย่างเย็นชาด้วยแสงเย็นวาบในดวงตาของเขา
แม้ว่าพรสวรรค์ของเจียงหยุนหงจะสามารถเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุได้จริงๆอีกฝ่ายก็ไม่มีทางสร้างปัญหาให้เขาได้แต่อย่างใด
แต่ทว่า เจียงเฉินนั้นไม่คิดจะปล่อยให้เจียงหยุนหงได้ใช้ชีวิตอย่างดีและประสบความสำเร็จแน่นอน
เขาต้องการให้เจียงหยุนหงได้ลิ้มรสของความสิ้นหวัง!
หลังจากแยกทางกับจูหมิงหยวนแล้วเจียงเฉินก็รับประทานอาหารกลางวันที่เทียนเซียงโหลและตรงไปที่หลิงหยุนวู่ฟู่
เมื่อเขากลับมาที่ประตูคฤหาสน์หลิงหยุนวู่ฟู่ เขาก็พบกับสถานณ์ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้มีคนจำนวนมากรายล้อมกันอยู่และกำลังมองดูบางอย่างด้วยความตื่นเต้น
เจียงเฉินเบียดเสียดเข้าไปในฝูงชน ในที่สุดก็รู้ว่าทำไมถึงมีคนมามุงดูอยู่ที่นี่มากมาย
เพราะที่ประตูของหลิงหยุนวู่ฟู่มีหญิงงามที่หาใครเทียบได้ในชุดขาวยืนอยู่ เธอยืนเหมือนกับรูปปั้นงามที่ตั้งตระหง่านอยู่บนหัวของรูปปั้นสิงโตที่ตั้งอยู่ด้านข้างประตูอย่างภูมิใจ
เธอยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ราวกับนางฟ้าที่ลงมายังโลกอันต่ำน้อย
“ติ๊ง! ท่านค้บพบร่างแห่งโชคชะตาของไท่หยิน ซึ่งกระตุ้นความเข้าใจของท่านมากกว่าเดิมร้อยเท่า”
“ติ๊ง! ท่านเรียนรู้เม็ดยาซวนหยางโบราณสำเร็จแล้ว!”
เมื่อเจียงเฉินมองดูหญิงงามที่ไม่มีใครเทียบได้บนสิ่งโตหินอย่างเงียบๆ ระบบก็แจ้งเตือนบางอย่างสองอันขึ้นมาในจิตใจของเขา
ทันทีหลังจากนั้น เจียงเฉินก็รู้สึกได้ว่ามีความรู้เกี่ยวกับเม็ดยาซวนหางโบราณปรากฏขึ้นในใจของเขา
แม้แต่ความสามารถและผลของเม็ดยาซวนหยางโบราณเองก็ยังปรากฏขึ้นในใจของเขา!
“ข้าเข้าใจแล้ว เม็ดยาซวนหยางโบราณนี้ มันกลับกลายเป็นวิธีแก้ปัญหาร่างกายที่สิ้นหวังของไท่หยินนี่เอง!”
เจียงเฉินตกตะลึง
เขาไม่คิดเลยว่าระบบการฝึกตนร้อยเท่าจะมีความสามารถเช่นนี้ด้วย !
“นั่นไม่ใช่หญิงงามอันดับหนึ่ง เหมิงชิงซู ของหลิงหยุนวู่ฟู่เราหรอกรึ ? นางเป็นอัจฉริยะอันดับสองในรายชื่อหลิงหยุนไม่ใช่รึ นางมาทำอะไรที่นี่กัน ?”
“ใครจะไปรู้ แต่เหมิงชิง ยืนอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานานแล้ว หากดูจากสถานการณ์แล้วหละก็ดูเหมือนเธอจะรอใครบางคนอยู่ ”
“จิจิจิ! ใครกันที่สามารถทำให้เหมิงชิงซูหญิงงามอัจฉริยะมายืนรอที่นี่ได้ “
เจียงเฉินก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังได้ยินเสียงคุยที่ดังขึ้นรอบๆตัว ดวงตาของเขาดูประหลาดใจ
ผู้หญิงข้างหน้าข้าคนนี้ที่มีร่างกายไท่หยินอันสิ่งหวังคือ เหมิงชิงซู หญิงงามอัจฉริยะของหลิงหยุนวู่ฟู่เองหรอกรึ ?
