โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – ตอนที่ 494

RC:บทที่ 494 การปรับแต่งสิ่งใหม่

อวี้ไถมองไปที่หลินเฟิงด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขารู้สึกได้ว่าความสำเร็จของหลินเฟิงที่เกือบจะเทียบเท่ากับเขา แท้จริงแล้วมีช่องว่างขนาดใหญ่

“คุณชายหลินโปรดเมตตาด้วย” อ่าวเล่ยกล่าวอีกครั้ง

ความแข็งแกร่งของหลินเฟิงนั้น อ่าวเล่ยรู้ดีกว่าใคร มันไม่ได้ธรรมดาเหมือนภาพลักษณ์ภายนอกของหลินเฟิง แม้แต่อ่าวเล่ยก็ไม่สามารถรู้สึกได้ว่าขีดจำกัดความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหลินเฟิงอยู่ที่ไหน!

ความแข็งแกร่งของหลินเฟิงนั้นทำให้เขารู้สึกว่าเป็นอะไรที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ถ้าเขาอยากสูงเขาจะต่ำ เป็นผู้ชายที่ไม่สามารถเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ นี่คือสิ่งที่เขารู้สึกเกี่ยวกับหลินเฟิง

เมื่อได้ยินคำวิงวอนของอ่าวเล่ย หลินเฟิงก็ยกมือขึ้นและเหวี่ยงอวี้ไถออกไปทันที ราวกับว่าเขาโยนไก่ และพูดว่า “นายมันอ่อนแอเกินไป ถ้านายอยากจะปกป้องสิ่งต่างๆของตัวเอง นายก็ต้องเข้มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ  ไม่มีใครดูแลนายไปได้ตลอด นายน่าจะรู้ดี!”

“ ขอบคุณมาก ที่กรุณา” นายพลอ่าวเล่ยที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจยาว

หลินเฟิงโบกมือและกล่าวว่า “ความสามารถที่ดี การฝึกฝนที่ดี จะทำให้เป็นแม่ทัพที่ดีในอนาคต”

“ขอรับท่านหลิน!” อ่าวเล่ยค่อมหัวรับอย่างรวดเร็ว

จากนั้นหลินเฟิงก็ไปที่กระโจมขนาดใหญ่ที่อ่าวเล่ยและพรรคพวกอยู่ก่อนหน้านี้ และส่งเสียงกลับมา

“ตามข้ามา! เข้าไปข้างในแล้วค่อยพูดกัน … “

หลังจากการสนทนาหลินเฟิงไม่ได้จัดระเบียบกองทหารของอ่าวเล่ย แต่ปล่อยให้อ่าวเล่ยเป็นผู้นำโดยตรง

ในตอนแรกมันกระตุ้นการต่อต้านของผู้คนจำนวนมาก โดยเฉพาะแม่ทัพหยางซึ่งต่อต้านอย่างรุนแรง แต่ในเวลานั้น จู่ๆ แม่ทัพหยางก็พบว่าเขาสูญเสียการควบคุมกองทัพเพราะคนส่วนใหญ่แทบจะเชื่อฟังคำสั่งของหลินเฟิงคนเดียวเท่านั้น

แม้ว่าจะเป็นแม่ทัพกองพันหลายคนที่นำโดยแม่ทัพหยาง แต่พวกเขาทั้งหมดก็ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งกับหลินเฟิงและปฏิบัติตามคำสั่งของหลินเฟิง มีเพียงหนึ่งหรือสองคนที่ยังคงยืนอยู่ข้างหลังเขา

จนกระทั่งตอนนั้นแม่ทัพหยางพบว่าเขาสูญเสียการควบคุมกองทัพทั้งหมดราวกับว่ากองทัพของเขาเปลี่ยนมือ

อย่างไรก็ตาม เขาก็ตอบสนองอย่างช้าๆ ท้ายที่สุดแม้แต่คนระดับนายพลอย่างอ่าวเล่ย ยังถูกหลินเฟิงเกลี้ยกล่อมได้มา เขาเป็นเพียงแม่ทัพตัวเล็ก ๆ ไม่ได้มีพรสวรรค์เหมือนนายพล เขาจะควบคุมกองกำลังเกือบ 100,000 คนได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น อย่างน้อยที่สุดสงครามที่ผ่านมาเป็นผลมาจากหลินเฟิง ทหารเหล่านี้พ่ายแพ้ต่อหลินเฟิงและจากนั้นได้รับสมัครเข้าพวกตัวเอง ดังนั้นหลินเฟิงจึงเป็นกำลังหลัก

คนอื่นเงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้ ด้วยวิธีนี้กองทัพทั้งหมดของเมิ่งกวนหลี่ ซึ่งมีกำลังพลเกือบ 100,000 นายจึงเป็นกองกำลังเพียงคนเดียวของหลินเฟิง

แม่ทัพหยางสามารถนั่งตำแหน่งผู้นำทหารหมื่นคน เขาเห็นอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเปลี่ยนตำแหน่งเร็วมาก เขาให้ความสำคัญกับหลินเฟิง และแม้แต่ที่อยู่ของเขาก็เปลี่ยนจากคุณชายหลิน เป็นนายท่านหลิน

เพราะผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะมีเวทมนตร์ที่ไม่อาจต้านทานซึ่งสามารถนำพวกเขาไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้

เมื่อแม่ทัพอ่าวเล่ยได้ยินว่าหลินเฟิงจะไม่จัดระเบียบกองทัพของเขา ก็ตกใจ อีกฝ่ายควรสังเกตว่ากองทหารจำนวนมากที่ยอมจำนนนั้น อาจจะก่อกวนหรือจัดระเบียบกองกำลังทหารใหม่เพราะกลัวการยอมจำนนหรือการกบฏที่ผิดพลาด

แต่แทนที่จะขัดขวางการปรับโครงสร้างกองทัพของเขา หลินเฟิงกลับปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ภายใต้คำสั่งของเขาดังเดิม และไม่ได้ทหารคนใดขยับปรับเปลี่ยนอะไร

ไม่มีการโยกย้ายแม่ทัพกองหมื่น, แม่ทัพกองแสนหรือคนอื่น ๆ ของอ่าวเล่ยเลย พวกเขาทั้งหมดถูกจัดการโดยตัวอ่าวเล่ยเอง มันเกือบจะเหมือนกับช่วงเวลาก่อนที่เขาจะยอมจำนน มีเพียงการเปลี่ยนแปลงของเจ้านายที่รับผิดชอบ

หลังจากทุกอย่างพร้อมแล้วหลินเฟิงก็พากองทัพของเขากลับไปที่เมิ่งกวน

อย่างไรก็ตามในระหว่างทางกลับหลินเฟิงรู้สึกว่ามีบางอย่างบนร่างกายของเขาสั่นสะเทือนชั่วขณะจากนั้นเขาก็หยุดลง

“มีอะไรเหรอท่านหลิน” เจียงหวู่ชิงถามหลังจากหลินเฟิง

หลินเฟิงมองไปที่พวกเขาและพูดว่า “ไม่เป็นไร นายล่วงหน้าไปก่อน ข้ามีอย่างอื่นต้องทำ จะรีบกลับมา”

หลินเฟิงพูดจบก็บินห่างออกไปไกล ความเร็วของเขาเร็วมาก ในพริบตาก็หายไปจากสายตาของผู้คน

หลังจากนั้นไม่นานหลินเฟิงก็มาถึงสถานที่ที่มีรถรบหินยักษ์ 200 คันอยู่ก่อนหน้านี้ ในเวลานี้มีเพียงกองถ่านที่แตกกระจายอยู่ที่พื้นและรถรบทั้งหมดก็หายไป

และในกระเป๋าของหลินเฟิง โทรศัพท์มือถือยังคงสั่นอยู่ และจิตใจของหลินเฟิงยังคงส่งเสียงคำพูดของวายร้ายในวังวนสีดำ

“นายท่าน มีบางอย่างที่สามารถสกัดได้คุณต้องการจัดการกับมันหรือไม่?” เจ้าวายร้ายถาม

หลินเฟิงทำตกลงตามคำแนะนำของวายร้ายในมโนภาพ ก่อนจะถลาลงบนรถม้าของศัตรู จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

“นายท่าน ถ้าคุณพบสิ่งที่สามารถสกัดได้จะทำหรือไม่!” เสียงพูดคุยดังขึ้นอีกครั้ง

หลินเฟิงมองไปที่เศษซากของรถรบหินยักษ์และเกิดความสงสัยทันที “นี่คือเศษซากหรือไม่”

“ขอรับ นายท่าน” วายร้ายในมโนภาพตอบ

“ถ้าอย่างนั้นก็จัดการซะ!” หลินเฟิงกล่าว

จากนั้นหลินเฟิงก็ใช้วังวนสีดำเพื่อเผชิญหน้ากับสารตกค้างและเศษไม้ จู่ ๆ ก็มีแรงดูดที่รุนแรงออกมาและดูดเศษไม้และซากขี้เถ้าทั้งหมดโดยตรง

ครู่ต่อมามีเสียงดังขึ้น: “หลังการบำบัดรถรบหินขนาดยักษ์ 200 คันสามารถแยกออกเป็นรถม้าห้าธาตุได้ 20 คัน!”

“ รถม้าห้าธาตุ?”

“……”

มันเป็นช่วงเวลาที่หลินเฟิงกำลังต่อสู้ในพื้นที่ย่อยซึ่งพื้นที่หลักเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน

ในเทือกเขาลึกลับในจังหวัด S มีภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ตั้งตระหง่าน ในบางครั้งจะมีเสียงคำรามตามมาและจากนั้นก็จะกลายเป็นเสียงหัวเราะลั่นป่า

เสียงหัวเราะนั้นน่าขนลุกและเกรี้ยวกราดราวกับปีศาจในนรกซึ่งทำให้ผู้คนหน้าถอดสี

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าบอกแล้ว ว่าภูเขาน้ำแข็งเล็ก ๆ นี้ไม่สามารถดักจับข้าได้ แม้ว่าจะมีอาวุธวิเศษที่ปราบข้าโดยเฉพาะ มันก็ไม่สามารถปราบข้าได้ ในเมื่อข้ารวมเลือดทั้งหมด จะไม่มีใครหน้าไหนในโลกที่สามารถพอจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้า ฮ่าฮ่า” เสียงนั้นดุร้ายและน่ากลัว

ด้วยเสียงหัวเราะของมัน รอยแตกบนภูเขาน้ำแข็งก็ยิ่งลุกลามมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทางตอนเหนือของจังหวัด E วันนี้อากาศขมุกขมัวมาก ดูเหมือนว่าฝนพร้อมจะตกหนักได้ทุกเมื่อ

แต่ในป่าบนภูเขาขนาดใหญ่ที่มีแสงแดดส่องลงมา คงไม่มีใครคาดคิดในป่าลึกบนภูเขาแห่งนี้ จะมีสรวงสวรรค์บนดินปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเรา

มีภูเขาและแม่น้ำที่สวยงาม มีนกและดอกไม้ ถ้าคุณเข้าไปข้างใน คุณจะพบว่ามีบ้านและอาคารแบบโบราณและเรียบง่ายหลายหลังตั้งตระหง่านอยู่ บ้านเหล่านี้ดูเหมือนจะตั้งอยู่รอบด้านในป่าภูเขาแห่งนี้

ในบ้านหลายหลังมีบ้านไม้หลังเล็กซึ่งมีความวิจิตรงดงามเป็นพิเศษ หน้าบ้านไม้จัดเป็นสวนใหญ่ ภายในสวนมีทะเลสาบขนาดเล็กที่สวยงาม บ้านไม้หลังเล็กนี้สร้างขึ้นบนผืนน้ำของทะเลสาบ

ในเวลานี้หน้าบ้านไม้ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ริมทะเลสาบด้วยใบหน้าเศร้า เท้าของเธอยังคงเลื่อนไปบนทะเลสาบและดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

ในมือของผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าถือเหยื่ออะไรอยู่ แต่มันหายไปในทะเลสาบเล็ก ๆ นั้นทีละนิด จากการแย่งชิงของปลาที่ดึงดูดกันอยู่นับไม่ถ้วน

“หลินเฟิง ฉันหวังว่าคุณจะสบายดี!” ผู้หญิงคนดังกล่าวโยนเหยื่อลงน้ำ

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็โผล่เข้ามา

“ป้าปิง ตั้งแต่ป้ากลับมาครั้งล่าสุดนี้ ป้าได้ข่าวของหลินเฟิงบ้างไหมคะ” หญิงสาวถามอย่างร้อนรน

ในเวลานี้คนสองคนที่ยืนอยู่ริมทะเลสาบคือมู่ซินซินและป้าปิง เนื่องจากมู่ซินซินถูกพ่อของเธอพากลับมาในวันนั้น เธอจึงถูกขังที่บ้านและไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกแม้แต่ก้าวเดียว

ป้าปิงรู้สึกผิดจนต้องส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ ตอนนี้ผ่านไปสามวันแล้วยังไม่มีข่าวเลย!”