โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 631 กลุ่มแสงประหลาด

RC:บทที่ 631 กลุ่มแสงประหลาด

รอยดำไหม้เกรียมจากไฟวนยังคงปรากฏหลงเหลืออยู่บนสนาม ปีศาจที่ถูกโจมตีไม่สามารถลุกขึ้นมายืนได้และไม่มีใครขยับเขยื้อนเลย

นี่คือทักษะวิญญาณที่หลินเฟิงเพิ่งเรียนรู้มาใหม่ซึ่งทรงพลังมาก นอกจากนี้ยังเป็นครั้งแรกที่เขาได้ใช้มันในการต่อสู้จริง

เมื่อเห็นว่าหลินเฟิงแก้มือลูกน้องของเขาแบบนี้ หัวหน้าปีศาจก็โกรธมาก ลมปราณของเขาลุกโชนขึ้นทันที

แม้จะขึ้นมาถึงขั้นสูงสุดแต่ก็เป็นเพียงดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้วก็หยุดลง

เขาเหวี่ยงมีดแล่เนื้อไปใส่หลินเฟิง หลินเฟิงประหลาดใจในตอนแรกที่คู่ต่อสู้มีระดับความสามารถเช่นนี้

เขาจับหอกทองคำรับการโจมตีจากปีศาจ เกิดเสียงเคร้งดังสนั่นไปทั่วสนามในทันที

กีบม้าของปีศาจถูกยกขึ้นสูง เขาส่งเสียงคำรามผสานกับเสียงร้องของม้า แล้วมีดเล่มต่อมาก็ถูกเขวี้ยงใส่หลินเฟิง

หลินเฟิงจึงกระตุ้นพลังวิญญาณ บังคับพลังทั้งหมดให้เชื่อมต่อเข้าด้วยกัน

พลังของปีศาจนั้นแข็งแกร่งมาก เสียงของการกวัดแกว่งมีดแล่เนื้อนั้นน่าเกรงขาม การปะทะกันของมีดแล่เนื้อกับหอกทองคำทำให้เกิดแสงสว่างและประกายไฟในยามค่ำคืน

เสียงการต่อสู้ดังไปตามลม หลินเฟิงกังวลว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะนำไปเจอกับปีศาจจำนวนมากกว่าเดิม ดังนั้นเขาจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับชายคนนี้มากเกินไป

“เสี่ยวเฮย รวมร่างสัตว์!” เขาร้องขึ้นในใจ

เปลวไฟสีดำราวกับไฟจากนรกแผดเผาไปทั่วร่างของเขา ในเวลาเดียวกันนั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นดุร้ายมาก

“กรงเล็บเผาวิญญาณ!”

ในขณะที่เฉียดผ่านปีศาจ เขาก็ตวัดหอกยาวอย่างรวดเร็ว ลำหอกสั่นสะท้านและที่ปลายหอกก็มีเปลวไฟสีดำซึ่งถูกส่งไปยังปีศาจในทันที

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นแค่ปลายหอก แต่กลับมีรอยกรงเล็บสองรอยปรากฏขึ้นที่อกของปีศาจ และเปลวไฟสีดำก็ยังลุกไหม้อยู่ที่รอยกรงเล็บนั้นราวกับต้นอ่อนที่เติบโตในช่องว่าง

หลินเฟิงเดินผ่านปีศาจตนนี้ไปโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง แล้วตรงไปหาราชินีมังกร

ดาบของปีศาจหล่นลง เกราะอกระเบิดออกเผยให้เห็นผิวหนังสีเทาอมน้ำเงิน จากนั้นร่างก็ร่วงหล่นลงมา

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” เขานั่งลงยองๆ แล้วช่วยเหลือราชีนีมังกร

ใบหน้าของราชีนีมังกรซีดเซียวเล็กน้อย: “ได้พักครู่นึง ข้าดีขึ้นแล้ว”

“ดีที่เจ้ามาในเวลานี้ ไม่อย่างนั้น สภาพในตอนนี้ของข้าเกรงว่าจะสู้ไม่ไหว”

หลิงเฟิงถาม “เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ท่านมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?”

ชางหลงถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เป็นข้าที่ประมาทเอง ข้าไม่คิดว่าพื้นที่ทะเลที่ไร้จุดสิ้นสุดจะกลายเป็นจุดผนึก “

“ผนึกคงจะคลายออกในตอนที่สงครามเริ่มต้นขึ้น”

“แล้วพอเราเอาวงแหวนผนึกเวทย์ออก จึงไปกระตุ้นให้มันเปิดช่องว่างแล้วพาเรามายังโลกแห่งนี้ “

หลินเฟิงไม่ค่อยเข้าใจนัก: “ไม่สิ ก่อนที่ท่านจะเข้าร่วมสงคราม ท่านจะไม่รู้จุดผนึกได้อย่างไร?”

ราชินีมังกรส่ายหัว: “ในตอนเริ่มแรก ทั่วทั้งโลกกำลังต่อต้านการรุกรานจากปีศาจนอกโลก ผู้มีพลังเกือบทั้งหมดต้องเข้าร่วมสงครามแล้วเราจะไปรู้ข้อมูลทั้งหมดได้อย่างไร?”

“แม้ว่าเราจะเป็นราชามังกร แต่ในเวลานั้นตรงหน้าเป็นถึงผู้อยู่ในดินแดนพระเจ้า เราไม่ถือเป็นสิ่งใดได้เลย”

เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วกล่าว “ข้าคิดว่า สถานที่แห่งนี้จะต้องสร้างโดยปรมาจารย์ดินแดนพระเจ้าธาตุพื้นที่”

หลินเฟิงประหลาดใจ: “โลกใหญ่เช่นนี้กลับถูกสร้างโดยมนุษย์ มหัศจรรย์จริง ๆ “

ทีนี้ ความปรารถนาถึงขั้นดินแดนพระเจ้าก็เพิ่มมาอีกเป้าหมายนึง

แล้วอะไรคือความแตกต่างระหว่างการมีพลังนี้กับเป็นผู้สร้างกันนะ?

จากนั้นเขาก็ถามขึ้น “เราจะออกไปได้อย่างไร? ท่านอยู่ที่นี่ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ”

ราชีนีมังกรตอบ: “จะต้องมีสักหนทาง โลกในวงแหวนนี้ไม่เสถียรนัก อีกไม่นานประตูคงจะฉีกขาดแล้วเจ้าก็ค่อยออกไป”

เมื่อกล่าวเช่นนี้ ดวงตาของราชินีมังกรจึงเปลี่ยนเป็นลุ่มลึก “หากเวลานั้นเป็นจริงเมื่อไหร่ ข้าจะไม่ปล่อยให้ประตูเปิดออก”

เมื่อรู้ถึงความตั้งใจจากคำพูดของราชีนีมังกร หลินเฟิงก็ชะงักและเข้าใจความหมายได้ในทันที

ขณะที่ประตูถูกเปิด ปีศาจก็จะพุ่งตามออกไปและเป็นภัยคุกคามต่อโลกภายนอก

นี่ถือเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ดังนั้นจุดยืนของราชีนีมังกรก็คือเราจะต้องทำลายมันลง! หลินเฟิงอดสงสัยไม่ได้ว่าจะทำลายอย่างไร?

ทั้งสองเงียบไปสักพัก แล้วราชินีมังกรก็ถอนหายใจ: “เท่าที่ข้ารู้มา หัวหน้าปีศาจเทียบได้กับดินแดนพระเจ้า ข้าก็หวังให้มันลดลงมา”

ดินแดนพระเจ้า!

หลินเฟิงตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ราชินีมังกรกล่าว “ผู้สร้างพื้นที่แห่งนี้คงจะตายลงที่นี่แล้ว”

ความรู้สึกสยดสยองของหลินเฟิงลดลงทันทีและหันมารับรู้ถึงความหนักใจแทน

ในตอนนั้น เพื่อปกป้องโลกมีวีรบุรุษต้องตายไปมากแค่ไหนนะ?

เรื่องนี้มันหนักหนาเกินไปจริง ๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง หลินเฟิงก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วราชามังกรแห่งกาลเวลาไม่ได้อยู่กับท่านหรอกหรือ?”

ราชีนีมังกรแสดงสีหน้ากังวลออกมา: “พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน และจากสถานการณ์ในตอนนี้ เขาน่าจะอยู่ในอันตราย”

“หา?” หลินเฟิงชะงัก

ราชินีมังกรอธิบาย “เจ้าไม่ได้ยินที่ปีศาจนั่นกล่าวหรอกเหรอ? มันระบุว่าข้าคือราชามังกรอีกคน แสดงว่ามันต้องเคยเจอน้องชายของข้ามาก่อนหน้านี้”

หลินเฟิงตื่นตะลึง: “ข้าควรทำอย่างไรดี? คนพวกนี้ยิ่งไม่ใช่คนดี หากไปอยู่ในมือพวกเขาคงไม่ดีแน่! “

ราชินีมังกรถอนหายใจ: “ใช่ ดังนั้นเราต้องรีบแล้ว”

“แต่ที่นี่กว้างมาก แล้วเราก็ยังไม่มีเงื่อนงำ ควรทำอย่างไรดี?”

“แต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็หาไม่เจอ” หลินเฟิงกล่าว “เอ่อ ท่านไปไหวรึยัง?”

“ดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว” ราชินีมังกรกล่าวแล้วลุกขึ้นยืน

ทั้งสองคนตามหาราชามังกรแห่งกาลเวลาอย่างไร้จุดหมาย

จากนั้นไม่นาน พวกเขาก็เห็นปีศาจสองคนวิ่งไปยังทิศทางหนึ่ง

จากท่าทางที่เห็น ดูเหมือนจะรีบเร่งมาก

พวกเขารู้ได้ว่าจะต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น ดังนั้นหลินเฟิงจึงแบกราชินีมังกรไว้บนหลังและติดตามไป

ขณะวิ่งไป พอก้าวสู่สนามหญ้า หลินเฟิงก็หยุดลงทันที

“เจ้าเป็นอะไรไปหรือ?” ราชินีมังกรงุนงง

“รอเดี๋ยว” หลินเฟิงมองไปที่เท้าของเขา “ข้ารู้สึกแปลก ๆ”

เพราะงั้นเขาจึงไม่ได้ไล่ตามปีศาจต่อ เขาก้าวถอยหลังมาสองก้าวแล้ววางราชินีมังกรลง จากนั้นสายตาของเขาก็เหลือบมองไปตรงที่ยืนอยู่เมื่อครู่

ตู้ม!

หลุมเล็ก ๆ ระเบิดออกมาจากพื้นท่ามกลางสายตาประหลาดใจของพวกเขา จากนั้นบอลแสงลูกหนึ่งค่อย ๆ ลอยขึ้นมา