RC:บทที่ 654 ครึ่งก้าวของนักบุญผู้ยิ่งใหญ่
เมื่อเสียงของราชาหมาป่าโลหิตดังขึ้น หลินเฟิงก็ลดหอกลงแสงที่ปลายหอกของเขาก็หายไปอย่างช้า ๆ
เขามองไปที่ราชาหมาป่าโลหิตและยังมีความสงสัยเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา: “ท่านต้องจริงจังนะ ข้าเองก็ไม่ชอบการตระบัดสัตย์”
เห็นได้ชัดว่าราชาหมาป่าโลหิตไม่เต็มใจ แต่เขามองดูลูกชายที่น่าสมเพชของตน เขาก็พยักหน้ายืนยัน: “ข้าเองก็เป็นถึงราชา คำพูดของข้าย่อมมีน้ำหนักอย่างแน่นอน ข้าจะมอบแก่นแท้ให้กับเจ้าไปก่อน!”
“ถือเป็นเกียตรของข้า” หลินเฟิงกล่าวว่า ” คำพูดของท่านมีน้ำหนักมาก”
ราชาหมาป่าโลหิตถอยไปสองก้าวก่อนที่จะค่อย ๆ หลับตาลงราวกับว่ากำลังเค้นพลังอะไรบางอย่างอยู่ หลินเฟิงก็ไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อย พลังทางจิตวิญญาณของเขาได้มาบรรจบกันที่ปลายของหอก ตราบใดที่สถานการณ์นั้นผิดแปลกไป เขาสามารถสร้างภัยคุกคามต่อหมาป่าโลหิตได้ทันที
ราชาหมาป่าโลหิตจนดิ่งไปในโลกแห่งวิญญาณอยู่นาน และแล้วเขาก็ลืมตาขึ้นทันใด สิ่งเล็ก ๆ เหมือนเพชรล่ำค่าสามชิ้น ลอยมาที่หลินเฟิง
หลินเฟิงชี้หอกออกไปย่างรวดเร็ว แต่วัตถุสีแดงนั้นลอยเข้ามาด้วยความเร็วคงที่ไร้ภัยคุกคามใด ๆ
แก่นแท้โลหิตที่ลอยอยู่ในอากาศนั้น แต่ละชิ้นเป็นเหมือนอัญมณีที่ถูสกัดมาอย่างละเอียดอ่อน ซึ่งสีแดงเลือดนั้นเผยให้เห็นลมหายใจแบบเดียวกับราชาหมาป่าโลหิตปล่อยออกมา
หลินเฟิงไม่จำเป็นต้องยืนยันด้วยซ้ำนี้ต้องเป็นแก่นแท้โลหิตอย่างแน่นอน
เขาดีใจที่การเดินทางครั้งนี้ไม่เสียเปล่า ด้วยการโบกมือของเขาเขาใส่แก่นแท้เลือดสามหยดก็เข้าไปในวงแหวนของเขา
“ข้าขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านมาก น้ำใจของท่านถ้ามีโอกาสข้าจะมาตอบแทนอย่างแน่นอน นี้คือสิ่งที่ข้าขอพูดจากก้นบึ้งของหัวใจ!”
แม้ว่าการสูญเสียแก่นแท้เลือดไปบางส่วนนั้นจะไม่ใช้การสูญเสียพลังทั้งหมดไป แต่จำนวนนี้ก็ไม่ได้เล็กน้อยเลยแม้จะว่าเขาจะเป็นราชาหมาป่าโลหิตก็ตาม ดังนั้นนี้ก็เป็นการเผยจุดอ่อนของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งหลังจากคอยสั่งสมพลังมาเป็นเวลานาน”
เสียงของราชาหมาป่ายังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา “ถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นเจ้าอย่างมาเหยียบที่นี่อีก เพราะว่าครั้งหน้าเจ้าคงไม่ได้มาคนเดียวอย่างแน่นอนสินะ?”
หลินเฟิงรู้สึกหมดหนทางไปบ้าง ดูเหมือนว่าราชาหมาป่าโลหิตจะเกลียดชังมนุษย์จริง ๆ
แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน ท้ายที่สุดหากมีคนพยายามเกาะติดตามคุณทั้งกลางวันและกลางคืน เพื่อที่จะได้รับบางสิ่งจากคุณ ใครมันจะยังคงประทับใจคน ๆ นั้นหละจริงไหม?
ราชาหมาป่าโลหิตมองไปที่ลูกของตนและพูดต่อ “ตอนนี้เจ้าได้สิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว ปล่อยลูกชายของข้ามาสักทีได้ไหม”
หลังจากได้รับแก่นแท้เลือดแล้วหลินเฟิงก็ผ่อนคลายความระมัดระวังของเขาลงและพูดกับไป
“ได้เลยครับ นั้นเป็นสิ่งที่เราตกลงกัน”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงลดหอกลง และปล่อยให้หมาป่าโลหิตก็วิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพ่อของตนทันที
แต่ในช่วงเวลานี้ เขารู้สึกขึ้นผลกระทบอย่างรุนแรงเขา เขาตระหนักได้ถึงสิ่งที่ร้ายแรงที่กำลังจะตามมา
—— หมาป่าโลหิตเป็นเงื่อนไขสำหรับชีวิตของเขา หากเขาคืนหมาป่าโลหิตให้ไปทั้ง ๆ แบบนั้นเขาก็ไม่มีหลักประกันแล้วหนะสิ!
ด้วยเหตุนี้เขาจึงใช้พลังวิญญาณดึงร่างของหมาป่าโลหิตกลับอย่างรวดเร็ว แต่ราชาหมาป่าโลหิตจะไม่รู้ทันเขาได้อย่างไร? ในขณะเสียงที่ดังอึกะทึกก็ดังขึ้น พลังวิญญาณของหลินเฟิงถูกรบกันด้วยพลังวิญญาณที่ทรงพลังยิ่งกว่า
“ ไม่!” เมื่อหมาป่าโลหิตหลุดจากการการควบคุมของเขาไปแล้ว ใบหน้าของหลินเฟิงก็ซีดราวกับกระดาษ
หมาป่าโลหิตกลับคืนสู่ราชาหมาป่าโลหิตแล้ว หลินเฟิงเฝ้าดูราชาหมาป่าโลหิตด้วยความระมัดระวัง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีหลังของเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ราวกับว่ามีค้อนที่มองไม่เห็นขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้าใส่เขา หลินเฟิงรู้สึกว่าอากาศทั้งหมดถูกระงับไว้ไว้ได้อย่างไร ออร่าของราชาหมาป่าโลหิตเปลี่ยนไปชัดเจน พลังที่มืดมนแข็งแกร่งมาโดยเฉพาะตอนนี้เขาไม่ใช่ราชาผู้สูงศักดิ์แล้ว แต่เป็นสัตว์ร้ายที่ไม่มีใครเทียบได้!
“แกมีคำพูดสุดท้ายที่จะพูดหรือไม่” ดวงตาของราชาหมาป่าโลหิตเหมือนคุกที่ขังหลินเฟิงเอาไว้ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอย่างแน่นอน แต่น้ำเสียงของราชาหมาป่าโลหิตนั้นดูจืดชืดเหมือนพูดเรื่องธรรมดามาก ๆ ออกมา
หัวใจของหลินเฟิงวูบลงทันที เขากลืนน้ำลายเข้าไปเล็กน้อยกล่าวว่า “ท่านได้คำอธิบายของข้าไปแล้วใช่ไหม ข้าเองก็เรื่องที่สำคัญมากเช่นกัน ไม่มีทางที่ข้าจะเล่นตุกติกอย่างแน่นอน ข้ายอมรับอย่างเต็มอกว่าเรื่องนี้มันมีความหมายจริง ๆ ข้าได้แต่หวังว่า ท่านจะปล่อยข้าไป! “
ราชาหมาป่าโลหิตไม่ตอบเขา แต่เพียงแค่จ้องมองเขา ทันใดนั้นเองก็มีลมปั่นป่วนวิ่งวนไปทั่วทั้งเกาะ
หลินเฟิงระดมกำลังทั้งหมดเพื่อต่อต้านในชั่วอึดใจ แต่เขาก็ยังถูกพลังให้ถอยกลับไปตั้งหลายก้าวและออร่าพลังของเขาก็กระจัดกระจายไปทั่ว
ในเวลานี้ราชาหมาป่าโลหิตกล่าวว่า “แกต้องการให้ข้ายกโทษให้สินะ ข้าบอกไปแล้ว! เจ้าต้องตายที่นี่ วันนี้!”
ราชาแห่งหมาป่าโลหิตกระทืบเท้าของเขาและปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาอย่างไร้ขอบเขต ทันใดนั้นลมหายใจก็ปกคลุมไปทั่วทั้งเกาะและป่า เสียงกรอบแกรบของกิ่งก้านและใบไม้ ดังขึ้นราวกับว่าพวกมันกำลังกำลังคุกเข่าให้ราชาแห่งปผืนป่า!
หัวใจของหลินเฟิงกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว ร่างกายของเขาก็สั่น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวกว่า ราวกับว่าเลือดบนใบหน้าของเขาหายไปหมดแล้วในเวลานี้
หลังจากได้สัมผัสกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกแห่งม่านพลัง เขาก็ตระหนักว่ามันรู้สึกอย่างไรเมื่อถูกคุกคามด้วยพลังที่เหนือกว่า
แต่ความรู้สึกที่ถูกส่งออกมาจากร่างของราชาหมาป่าโลหิตนั้นได้ดึงเขากลับมีความรู้สึกแบบนั้นอีกครั้งหนึ่ง!
นั่นไม่ใช่ลมหายใจของพลังที่อยู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน ราชาหมาป่าโลหิตได้ก้าวผ่านพลังจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว พลังนั้นต้องเหนือกว่าระดับเก้าอย่างแน่นอน
“เหนือกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์!?!”
เมื่อรู้สึกได้ถึงคำนี้ ตอนนี้หลินเฟิงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราชาหมาป่าโลหิตขมวดคิ้วเล็กน้อย: “เจ้าอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ แค่ไม่รู้จักกับพลังที่เหนือกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างงั้นเรอะ”
ความคิดของหลินเฟิงว่างเปล่าเพราะความกลัว ลมหายใจทำให้เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
แม้ว่าเขาจะมีวิธีการมากมายและพัฒนาความสามารถในการต่อสู้ไปแบบก้าวกระโดดแล้วก็ตาม แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะสู้กับทุกสิ่งได้
ยิ่งไปกว่านั้นยิ่งเราก้าวสู่ระดับที่สูงขึ้นไป ช่องว่างระหว่างอาณาจักรแต่ละระดับมันก็จะสูงขึ้นด้วย มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสู้กับคนที่สู้กว่าระดับตนได้
ดังนั้นช่องว่างระหว่างเขากับราชาหมาป่าโลหิตเองก็เหมือนกับมนุษย์ที่ต้องการต่อสู้กับสัตว์ประหลาด แม้ว่าเขาจะผ่านการต่อสู้ที่นองเลือดมา แต่ถ้าเขารับศึกนี้วิญญาณของเขาจะตายไป และเขาก็ไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมแห่งความพ่ายแพ้ได้เลย
หลินเฟิงไม่ต้องการจบชีวิตที่นี่ ในที่สุดเขาก็ฟื้นคืนสติและรีบพูดว่า “อดีตผู้อาวุโส!”
“ท่านช่วยฟังคำอธิบายของข้าได้ไหม ตอนนี้ข้าไร้หนทางแล้วจริง ๆ !”
“ตอนนี้หายนะครั้งใหญ่กำลังจะมาแล้ว และกองกำลังแห่งความมืดกำลังใช้เพื่อนของข้าทำลายโลกของเรา เพื่อทำให้หายนะครั้งนี้ผ่านไปได้อย่างราบรื่น เพื่อประโยชน์ของโลกนี้แล้ว ข้าต้องช่วยสหายของข้ากลับมาสู่ความถูกต้องให้ได้!”
แต่ราชาหมาป่าโลหิตไม่ฟังอะไรในขณะนี้ เขาพูดอย่างดื้อดึงว่า “ข้าไม่สนใจอะไรมากนักหรอก เอาสั้น ๆ นะ เจ้าทำร้ายลูกของข้า และยังกล้าที่จะขู่ข้าอีก”
“ด้วยสองเรื่องนี้ เจ้าได้ปิดทางออกจากที่นี่ของเจ้าไปแล้ว!”
จิตใจของหลินเฟิงเต็มไปด้วยความคิดในการหาทางออกมามาย แต่หลังจากความคิดนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นแต่แล้วเขาก็ไม่มีพบทางออก
ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เรียกมังกรดำ และเหล่าสัตว์วิญญาณของเขาออกมา
