RC:บทที่ 668 ผู้ชนะและผู้พ่ายแพ้
ตู้ม!
สัตว์วิญญาณสายฟ้าทั้งสองโจมตีใส่กันอย่างหนักหน่วง แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีการระเบิดเกิดขึ้นมา
สิงโตสายฟ้าสีน้ำเงินกับสิงโตสายฟ้าสีทองดูเหมือนมีชีวิตขึ้นมา พวกมันแสดงท่าทางที่ดุร้าย น่ากลัวและเข้าต่อสู้กัน
พลังของทั้งคู่สูสีกันและไม่มีใครยอมถอย
เมื่อถึงทางตัน เมฆดำทั้งสองด้านจึงไม่สงบมากขึ้นเรื่อย ๆ สายฟ้าก็ตกลงมาจากท้องฟ้าตลอดเวลา และระเบิดลงบนพื้นดินแห่งความว่างเปล่า
เล่ยหยุนไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อนในชีวิต เขาเบิกตากว้างและพูดด้วยความไม่เชื่อ: “เจ้าต่อกรกับความเดือดดาลของสิงโตสายฟ้าได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้! “
รู้ไหมว่าทักษะวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นี้ถูกดึงมาจากมือของใครบางคนด้วยกำลังทั้งหมดของเขา และเขาก็จ่ายราคามหาศาลเพื่อมัน
แต่ตอนนี้หลินเฟิงกลับสามารถใช้กระบวนท่านี้ได้ เป็นสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้จริง ๆ
การแสดงออกของหลินเฟิงนั้นดุร้ายและเย็นชา เขาพูดด้วยน้ำเสียงคม: “ยังมีอีกหลายสิ่งที่เจ้าไม่รู้!”
เส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากของเล่ยหยุนดูน่ากลัวขึ้น เขาแผดเสียงอย่างดุร้าย: “เจ้าคิดว่านี่ใช้ได้หรือ?”
“อย่าฝัน! ข้าจะชนะ ข้าจะชนะอย่างแน่นอน! “
เสียงคำรามของเมฆสายฟ้าดังขึ้นอย่างทันทีจนแก้วหูแทบจะสั่นสะเทือน
เขาตวัดมือจากบนลงล่าง จากนั้นพลังวิญญาณที่รุนแรงและดุร้ายยิ่งกว่าเดิมก็ถูกผลักออกไปและฉีดเข้าไปในสิงโตสายฟ้าสีน้ำเงิน
หลังจากที่สิงโตสายฟ้าสีน้ำเงินดูดซับพลังวิญญาณอันงดงามนี้เข้าไป มันก็ดุร้ายขึ้นในทันที
มันคำรามอย่างดุเดือดและต่อสู้เพื่อคว่ำสิงโตสายฟ้าสีทองลง
สิงโตสายฟ้าสีทองถูกสายฟ้าและฟ้าผ่าลงบนตัวถึงกับร้องอย่างเจ็บปวด
“ชายคนนี้บ้าไปแล้ว!” หลินเฟิงพูดอย่างเข่นเขี้ยว
เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังวิญญาณของ เล่ยหยุนอยู่ที่จุดสิ้นสุดของการเชื่อมโยง ในสถานะนี้ พลังวิญญาณจะถูกปลดปล่อยออกมาโดยไม่มีการจองจำ แต่มันจะส่งผลสืบเนื่องหลังจากเหตุการณ์นี้และจำเป็นต้องพักฟื้นอยู่หลายวันก่อนที่จะสามารถใช้งานได้อีกครั้ง
เพื่อที่จะเอาชนะเขา เล่ยหยุนถึงกับคลั่ง!
“บ้าไปแล้ว?” การระเบิดแรงกดดันเพื่อข่มขู่ ดังนั้นหลินเฟิงจึงยากที่จะเทียบเคียงได้ จึงอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยน้ำเสียง
บนท้องฟ้า ดวงตาของเล่ยหยุนเต็มไปด้วยความโกรธและความบ้าคลั่งที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เขาเหมือนคนบ้าจริง ๆ ที่ตะโกนขึ้น: “ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของข้า ที่อยู่ขั้นสูงสุดของขั้นสี่ จะไม่พ่ายแพ้แก่เจ้า ไอ้เด็กขี้ขลาด!”
“ยังไงก็เป็นข้าที่จะได้โควต้าในวันนี้!”
เล่ยหยุนคำรามในคอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลือด
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ผลักมืออีกครั้งและฉีดพลังวิญญาณที่ทรงพลังมากขึ้นให้กับสิงโตสายฟ้าสีน้ำเงิน
สิงโตสายฟ้าสีน้ำเงินคำรามและกัดสิงโตสายฟ้าสีทอง การต่อสู้นี้ทำให้หลินเฟิงลำบากเล็กน้อย
ไม่เพียงแต่หลินเฟิงเท่านั้น แต่สถานะของสิงโตสายฟ้าสีทองก็กลายเป็นเรื่องยาก เขาสูญเสียความมั่นใจในตอนแรกและพูดอย่างยากลำบาก:
“ข้าขอโทษนายท่าน พลังวิญญาณของเขามากเกินขีดจำกัดความอดทนของข้า ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะสู้เขาไม่ได้ด้วยการใช้เพียงแค่ความแข็งแกร่งของทักษะเท่านั้น!”
หลินเฟิงก็ตระหนักถึงสิ่งนี้เช่นกัน เล่ยหยุนเป็นบ้าจริง ๆ ถ้าเขากำจัดได้ยากอย่างนี้ หลินเฟิงก็ยังคงต้องใช้พลังในชิปดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ดี
ในขณะที่เขากัดฟันและยืนกราน ก็มีอีกเสียงดังขึ้นในตัวของเขา: “นายท่าน ปล่อยข้าออกไปเถอะ!”
หลินเฟิงชะงักเล็กน้อย
ในเวลานี้ เล่ยหยุนก็ตะโกนขึ้น: “อย่าตายเพื่อส่งเสริมเลย แม้ว่าเจ้าจะทำเช่นนั้นผลลัพธ์ก็เหมือนกัน!”
“หยุดตอนนี้เจ้ายังสามารถรักษาชีวิตของเจ้าได้ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะตายโดยไม่เหลือซาก!”
“งั้นลองดูสิ!” หลินเฟิงตะโกน
“เสี่ยวเฮย ออกมา!”
หลินเฟิงหยุดนิ่งชั่วครู่
ทันใดนั้นเปลวไฟสีดำที่ลุกโชนก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเป็นทาง
“นี่อะไร?” เมื่อเห็นเงาดำพาดผ่านสายฟ้า เล่ยหยุนก็รู้สึกสยองขวัญ
“กรงเล็บเผาวิญญาณ!” ความดุร้ายของเสี่ยวเฮยปรากฏขึ้นในดวงตา มันอ้ากรงเล็บที่ห่อหุ้มด้วยเปลวไฟสีดำและกวาดผ่านเล่ยหยุน
เปลวไฟที่แหลมคมฉีกออกจากกันในพริบตาตะปบลงบนหน้าอกของเล่ยหยุน จากนั้นเสื้อผ้าของเล่ยหยุนก็ขาด เห็นรอยกรงเล็บที่น่ากลัวสองอันอย่างชัดเจนและมีเปลวไฟสีดำลุกโชนอยู่
ความเจ็บปวดจากการฉีกขาดทำให้เล่ยหยุนตกอยู่ในความเจ็บปวด สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวและปากของเขาก็ตะโกนร้อง
ในช่วงเวลาที่เขาฟุ้งซ่าน หลินเฟิงฉวยโอกาสและผลักสิงโตสายฟ้าสีทองไปข้างหน้า
ท่ามกลางสายฟ้าและฟ้าผ่า สิงโตต่อสู้กันอย่างดุเดือด
“พัง!” หลินเฟิงตกใจและละล่ำละลักออกมา
ภายใต้กรงเล็บของสิงโตสีทอง สิงโตสายฟ้าสีน้ำเงินส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด
สิงโตสายฟ้าสีทองร้องคำรามยาวออกมาทันที สิงโตสายฟ้าสีน้ำเงินฉีกขาดอย่างไม่คาดคิด!
สายฟ้าและฟ้าแล่บสีน้ำเงินถูกยิงไปไกลในอากาศ สิงโตสายฟ้าสีทองฉวยโอกาสเอาชนะโดยการไล่ตามไปแล้วใช้พลังอันดุร้ายห่อหุ้มเล่ยหยุนอย่างหมดจด
เมื่อเห็นแสงที่เกือบจะทำให้ตนตาบอด เล่ยหยุนจึงตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก: “รอก่อน! รอเดี๋ยว”
แต่หลินเฟิงไม่ยอมมอบโอกาสให้ สิงโตสายฟ้าสีทองจึงได้พุ่งเข้าชนเขา
ร่างของเล่ยหยุนที่ถูกสายฟ้าสีทองเข้าพัวพันก็กระตุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ด้วยการระเบิดอย่างรุนแรง พลังวิญญาณผันผวนเหมือนน้ำทะเล และเงาของเมฆสายฟ้าก็ได้หายไปในการระเบิด
“มันคงจะจบแล้ว…” หลินเฟิงมองไปที่ควันสีดำและพึมพำในใจ
เล่ยหยุนกำจัดไม่ได้ง่าย ๆ เลย แม้ว่าจะมีเพียงแค่ขั้นสี่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่กระบวนท่าสุดท้ายของการต่อสู้ที่ทุ่มพลังทั้งหมดของเขาก็ทำให้ยากสำหรับเขาที่จะจัดการ
ต่อจากนี้ไป เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ายังมีคนที่แข็งแกร่งมากมายซ่อนตัวอยู่ในโลกนี้ แต่พวกเขาไม่ได้มาสร้างภูเขาหรือน้ำค้างแข็งให้เห็นในยามปกติ
และท่ามกลางเหล่าผู้แข็งแกร่ง คนอย่างเล่ยหยุนน่าจะมีอยู่ไม่น้อยและยังมีผู้แข็งแกร่งระดับปรมาจารย์อีก
ในโลก ไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียวที่แข็งแกร่งขึ้นอย่างก้าวกระโดด คนอื่น ๆ ก็ไม่ใช่ตะเกียงไร้น้ำมันเช่นกัน
เมื่อคิดได้อย่างนี้ หลินเฟิงจึงรู้สึกทั้งกังวลและตื่นเต้นเมื่อจะก้าวเข้าไปในปราสาททองคำ
เขาจะได้พบเจอคนแบบไหนและประสบการณ์ใดบ้างที่เขาต้องเผชิญ?
ช่วงเวลาที่เปิดในหนึ่งปีนี้ดูน่าตื่นเต้นราวกับเริ่มต้นชีวิตใหม่
ที่กลางท้องฟ้า เมฆครึ้มทั้งสองด้านค่อย ๆ กระจายออกและเล่ยหยุนก็สั่นไหวในอากาศราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมา
หลินเฟิงมองดู ในมือปรากฏหอกยาวสีทองแล้ววิ่งไปที่ร่างของเล่ยหยุน
เล่ยหยุนไหม้เกรียมและดำเมี่ยม ดูเหมือนเขากำลังจะตาย
หลินเฟิงมองดูเขาอย่างเฉยชาและเอ่ย “ข้าเคยมอบโอกาสให้เจ้าแล้ว เป็นเจ้าเองที่ไม่ฟังคำเตือน อย่ามาต้องสงสัยในตัวข้า”
ลมหายใจของเล่ยหยุนช่างเบาบาง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่ยินยอม เขาเอ่ยอย่างอ่อนแรง “ทำไมเจ้าถึง… “
หลินเฟิงเข้าใจความหมายของเขาจึงเก็บร่างสัตว์ จากนั้นสิงโตสายฟ้าสีทองจึงมาปรากฏตัวอยู่ข้างเขา
เมื่อได้เห็นสิงโตสายฟ้าสีทอง เล่ยหยุนจึงเข้าใจทุกสิ่ง ดวงตาของเขาที่เปิดอยู่ริบหรี่ก็ปิดสนิทลง
ร่างของเขาค่อย ๆ จางหายไป หลินเฟิงไม่รู้ว่าเขาตายแล้วหรือหนีไปกันแน่
แต่หลินเฟิงก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก มือของเขาเคยเปื้อนเลือดมามากเกินไป เรื่องเช่นนี้จึงไม่ส่งผลใด ๆ ต่อจิตใจของเขาอีก
อีกอย่าง ในกรณีนี้เขาก็ไม่มีหนทางอื่นให้เลือก ไม่ว่าจะเป็นเพราะเขาถูกเล่ยหยุนโจมตีอย่างรุนแรงหลายครั้งหรือเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ตาม
ทันใดนั้น แสงสีทองก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า และเขารู้ดีว่าตัวเองกำลังจะถูกส่งออกไป
“คราวนี้จบรึยังนะ?” เขาคิดในใจ
