โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 676 ฉกฉวย

RC:บทที่ 676 ฉกฉวย

จากการตายของราชาสัตว์อสูร สัตว์อสูรตนอื่น ๆ จึงพยายามที่จะล่าถอยไป

เมื่อสบโอกาส ปรมาจารย์แห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลายคนจึงปล่อยออร่าที่มากกว่าเดิมสู้กลับใส่ฝูงสัตว์

สักพัก อัตราลดลงของกระแสสัตว์จึงเร็วมากขึ้น

หลินเฟิงถือแสงที่มีคลื่นหนึ่งแผ่กำลังกระจายเอาไว้ในฝ่ามือ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ มันต่างจากพลังวิญญาณขั้นสูงอย่างสิ้นเชิง เป็นสิ่งดีที่ถือได้ว่าเป็น “ความก้าวหน้าครั้งใหญ่” และเขาก็ชื่นชอบพลังไซโอนิกระดับสูงมากกว่าสิ่งใดมาตั้งแต่แรกแล้ว

ไม่คาดคิดว่า จะมีการเก็บเกี่ยวอย่างไม่ทันคาดคิด ซึ่งเป็นอะไรที่หลินเฟิงไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เขารู้สึกตื่นเต้นมากและกำลังจะเก็บแสงไว้ในแหวนและค่อย ๆ ศึกษามันอย่างละเอียดในภายหลัง

แต่ในตอนนั้น เสียงของเซิงอี้ก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา: “วางมันลงซะ”

มีประกายแสงอันเย็นชาแว่บผ่านในดวงตาของหลินเฟิงในทันที จากนั้นหอกในมือของเขาจึงวาดผ่านไปยังเซิงอี้

เซิงอี้รีบถอยหลังไปไม่กี่ก้าวอย่างว่องไว เขาขมวดคิ้วแล้วกล่าว “เจ้าทำอะไร?”

สายตาของหลินเฟิงแสดงความเย็นชาออกมา จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นเพิ่งตื่นจากฝัน: “โอ้ เจ้าเองหรือ อ่า ข้าอ่อนไหวไปหน่อย ขออภัยด้วย”

เมื่อเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของหลินเฟิง เซิงอี้รู้ได้ว่าการเคลื่อนไหวของหลินเฟิงนั้นเป็นสิ่งที่เจตนาทั้งหมด

แต่เขาไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก กลับกัน เขากล่าวด้วยใบหน้าที่มืดมัว “สิ่งที่เจ้าถืออยู่ในมือนั้นคือพลังแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ใช่หรือไม่?”

หลินเฟิงปฏิเสธ: “พลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์? พลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งใด? ข้าไม่รู้ว่าเจ้าหมายถึงสิ่งใด

เซิงอี้กล่าวด้วยเสียงต่ำ “อย่ามาเสแสร้งกับข้าแล้วจะเก็บไว้คนเดียว? ข้าจะบอกให้ว่าไม่มีทาง!”

เขายื่นมือออกไป: “สิ่งนี้เป็นของของข้า ส่งมันมาซะ!”

หลินเฟิงไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่ที่เซิงอี้เอ่ยขึ้น เขาเดาได้ถึงเป้าหมายของเซิงอี้

เขายิ้มเยาะแล้วกล่าว “มอบให้เจ้า? เพื่อ? สิ่งนี้ได้มาจากการสังหารของข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? “

เซิงอี้กล่าว: “จะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร? ราชาสัตว์อสูรตนนี้เดิมทีเป็นของข้า เห็นได้ชัดว่าเจ้าขโมยเหยื่อของข้าไป เจ้าคิดหรือว่าข้าจะรักษาสัญญาหากต้องการเอาเปรียบเจ้า”

เมื่อเห็นความไร้ยางอายของเซิงอี้ หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า: “ข้าเคยพบเจอคนแปลกประหลาดมาก็มาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พบเจอกับพวกไร้ยางอายเช่นเจ้า”

“เจ้ารู้สึกผิดชอบชั่วดีหรือไม่ ในขณะที่กล่าวเช่นนี้ ไม่เจ็บปวดบ้างหรือ?”

“หุบปาก!” มือใหญ่ของเซิงอี้โบกขึ้น สัตว์อสูรตนหนึ่งถูกระเบิดออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ “อย่ามาพล่ามไร้สาระกับข้า!”

“ข้าขอบอกเจ้าว่าวันนี้ข้าจะเอาพลังศักดิ์สิทธิ์​นี้ให้ได้! เจ้าต้องมอบมันมา หรือถ้าไม่อยากให้ เจ้าต้องมอบมันมาอยู่ดี! “

“แล้วก็หอกทองคำของเจ้า รวมถึงวิธีแปลงร่างสัตว์ของเจ้าด้วย”

“มิฉะนั้น ข้าจะทำให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นสุขแน่!”

พอได้ยินคำพูดนั้น หลินเฟิงจึงถอนหายใจอีกครั้ง: “ไม่คิดว่าเจ้าจะหมายปองทั่วทั้งตัวของข้าเช่นนี้ อ่า เจ้าคิดว่าข้าขี้ขลาดจริง ๆ หรือ เจ้าอยากได้ ข้าก็ต้องให้งั้นหรือ?”

เซิงอี้ก้าวถอยไปหนึ่งก้าว บรรยากาศแห่งเฉินเซียงสั่นสะเทือน: “เจ้าไม่รู้ว่าสิ่งใดดีหรือร้าย? ตกลง ข้าไม่ชอบเจ้า ข้าจะกำจัดเจ้าเดี๋ยวนี้แหล่ะ! “

ผู้รับใช้เซิงอี้ตะโกนออกมา: “เจ้าหนุ่ม ข้าขอเตือนเจ้าให้เชื่อฟังและโอนอ่อนซะ! อย่าคิดว่าฆ่าราชาสัตว์อสูรได้แล้วจะสูงส่ง พี่เซิงของข้านั้นไม่อาจเอามันมาเทียบได้เลย! “

“สู้กับพี่เซิงของเจ้า เจ้าก็มีแต่ตายเท่านั้น!”

หญิงสาวผู้ยั่วยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “โอ้ เขาอยากตายก็ให้ตายไปสิ เหตุใดจึงต้องไปสนใจกัน?”

“ข้าหวังให้เขาตายเร็ว ๆ ด้วยซ้ำ! ถึงตอนนั้น ข้าจะตัดมือกับเท้าของเขาแล้วโยนเข้าไปในป่าให้สัตว์อสูรมันกินซะ”

นัยน์ตาของหลินเฟิงเฉียบคมและเอ่ยอย่างใจเย็น “ถ้าอยากฆ่าข้า เกรงว่าต้องรอไปอีกสัก 20,000 ปี”

กระแสสัตว์อสูรได้ถดถอยไปเกือบหมดแล้ว ปรมาจารย์ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างก็โล่งใจ

แต่อารมณ์ของพวกเขานั้นยังไม่ผ่อนคลายลง เพราะการทะเลาะกันระหว่างหลินเฟิงกับเซิงอี้ไม่ได้ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายมากนัก

มีคนบางคนเริ่มเอ่ยแนะหลินเฟิง: “นี่ น้องชาย หากเขาต้องการก็ให้เขาไปเถอะ รักษาภูเขาเขียวไว้ไม่ต้องเกรงว่าฟืนจะไม่ไหม้หรอก!”

“ใช่ เขาเป็นถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง เจ้าจะเอาหน้าไปสู้กับปลายเล็บเพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดไปทำไม?”

“ถ้าเจ้าสู้เขาไม่ได้ ข้าว่าเจ้ายอมแพ้ให้เร็วที่สุดจะดีกว่า”

หลินเฟิงรู้ว่าเช่นกันว่าคนเหล่านี้มีเจตนาดี แต่เขากลับไม่ชอบคำพูดพวกนี้นัก

เขาแสดงสีหน้าเย็นชาแล้วค่อย ๆ ยกมือขึ้นมา ส่งแสงในมือไปหาเซิงอี้

เมื่อเห็นอย่างนี้ เซิงอี้จึงยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ: “เจ้าคงกลัวที่จะต้องเสียเลือดเสียเนื้อสินะ”

น้องชายบุญธรรมของเขากล่าวอย่างเสียดสี: “ท่ามากนัก ข้าคิดว่ามันเป็นคนซะอีก สุดท้ายก็แค่ขยะ”

เซิงอี้ยืนมือจะออกไปจับแสงอย่างหยิ่งผยอง

แต่ทันใดนั้น มือของหลินเฟิงก็คลายออก แสงจึงตกลงมาแล้วหายเข้าไปในแหวนช่องว่าง

เซิงอี้ชะงัก สีหน้าของเขามืดมัวอย่างรวดเร็ว: “เจ้าทำอะไร?”

หลินเฟิงกล่าวเบา ๆ อย่างไร้อารมณ์: “ดูเหมือนว่าข้ายังไม่ได้กล่าวว่าจะมอบมันให้เจ้านะ?”

“หากเจ้าอยากเอาของไปจากข้า เจ้าคิดว่าคู่ควรหรือ?”

“เจ้า” พอเซิงอี้รู้ว่าตนเองถูกหลอก ใบหน้าของเขาจึงแดงกล่ำ หน้าผากเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีน้ำเงินปูดโปนจนแทบจะระเบิด

“ไอ้หมาพันธุ์ทาง! เจ้ารนหาที่ตายนัก”

เซิงอี้กำหมัดและพูดรอดไรฟันออกมา: “ดูเหมือนข้าจะมอบโอกาสให้เจ้ามากเกินไปแล้ว”

“อยากตายเร็วนักใช่ไหม? ได้ ข้าจะสนองให้เจ้าเอง!”

เซิงอี้เอ่ยเสียงดังขึ้นมาทันที เขาจ้องมองและส่งแรงกดดันอันหนักหน่วงไปที่หลินเฟิงอย่างทันที

หลินเฟิงเยาะเสียงต่ำ เขาใช้เท้าก้าวลงบนพื้นอย่างมั่นคง ไม่แม้แต่จะแปลงร่างสัตว์ รู้สึกผิดหวังกับแรงกดดันและลมปราณขั้นสูงสุดแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์

ทั้งสองฝ่ายเปิดฉากการเผชิญหน้าที่มองไม่เห็น เซิงอี้โกรธมากที่แม้จะปลดปล่อยแรงกดดันอย่างไม่ได้เก็บกัก แต่หลินเฟิงกลับไม่งอเข่าลงเลยแม้แต่น้อย!

นี่คือสิ่งที่เขารับไม่ได้ ผู้คนต่างก็รู้ว่าเขามีระดับสูงกว่าหลินเฟิงถึงสองระดับซึ่งเป็นระดับที่ตลอดชีวิตของคนระดับปานกลางมากมายไม่สามารถข้ามผ่านไปได้

ตามจริง เขาเปรียบเหมือนพระเจ้าคนหนึ่งเมื่อมาอยู่ตรงหน้าหลินเฟิง แต่หลินเฟิงกลับต่อต้านเขาได้อย่างไร?

ในทางกลับกัน หลินเฟิงรู้สึกอึดอัดมาก นอกจากนี้ ความต่างของพลังนั้นใหญ่เกินไป หากไม่ใช่เพราะพลังของตัวเขา เกรงว่าคงได้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเซิงอี้ไปนานแล้ว

เมื่อถึงทางตัน ชายชราจึงออกมา

“เอาน่า” ชายชรากล่าว “เจ้าก็อยู่มานานแล้ว ถึงเป็นธรรมดาที่คนหนุ่มสาวจะวิวาทกัน แต่หากมากเกินไปคงไม่ดีนักหรอก”

เขาเริ่มสั่งสอนเซิงอี้: “เจ้าก็เช่นกัน ของของคนอื่น เจ้ากล่าวได้เช่นไรว่าจะปล้นไป? ไม่ต่างกับโจรหรอกหรือ? ฝึกฝนจิตใจของเจ้าซะก่อน ข้าขอแนะนำให้เจ้าเป็นคนตรงไปตรงมาเถอะ “

“เอาน่า ฟังคำจากตาแก่ชั่วร้ายอย่างข้าและใจเย็นลงเถอะ มีเพียงความเมตตาต่อผู้อื่นเท่านั้นถึงจะทำให้พวกเราขึ้นไปสู่ระดับที่สูงขึ้นไป”

เซิงอี้จ้องมองเขาอย่างมุทะลุ: “แล้วตาแก่อย่างเจ้ามาทำอะไรตรงนี้กัน?”

“หลีกไปซะ! ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี อย่ามากวนข้า! หากเจ้ากล้าพูดอีกครั้ง ข้าจะฟันเจ้าซะก่อน! อย่าคิดว่าข้าล้อเล่นเชียว”

แต่ชายชรากลับพยายามกล่าว “ดูเจ้าสิ เจ้าสามารถต่อสู้และฆ่าในเวลาใดก็ได้ เจ้าทำได้อย่างไรกัน?”

“ทะเลไม่มีวันหยุดเค็ม ข้าอยากแนะนำเจ้าให้เร็วที่สุด…”

“รนหาที่ตาย!” เซิงอี้คำราม พลังวิญญาณของเขาถูกกระตุ้นขึ้นมาในทันที

ของแข็งรูปทรงคล้ายเพชรผุดออกมาจากพื้น แทบมองไม่เห็นเงา มันคือช่วงอกของชายชราคนนั้น

เลือดจำนวนมหาศาลพุ่งออกมาต่อหน้าชายชรา นัยน์ตาของหลินเฟิงแข็งกร้าวขึ้นมาทันที