RC:บทที่ 680 อย่าถลำลึกไปเลย
ฝุ่นหนาที่เต็มไปทั่วท้องฟ้าและพื้นดินจางหายไป
ในตอนนี้ สายตาของทุกคนต่างจ้องมองมาที่หลินเฟิง
และสายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นี่ จบแล้วใช่ไหม? ” คนบางคนเอ่ยอย่างโง่งม “เขาชนะจริง ๆ หรือ? ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ชั้นสองต่อสู้กับดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ขั้นห้าเนี่ยนะ? เป็นไปได้อย่างไรกัน! “
“ชายคนนี้เป็นใคร เหตุใดจึงแข็งแกร่งจนน่ากลัวเช่นนี้?”
“เวลานี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่สวรรค์ชั้นสอง แต่กลับต่อสู้แท้จริงได้ถึงจุดนี้ หากเขาโตขึ้นอีกคงยากที่จะนึกภาพออก”
“เยี่ยมเลย หายนะกำลังจะมาถึง เราจำต้องพึ่งพาคนหนุ่มสาวเช่นนี้ในการกอบกู้โลก”
พอผู้คนพูดคุยกัน ผู้ติดตามของเซิงอี้จึงกลับมามีสติ
“พี่เซิงแพ้หรือ? ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ฝ่ามือหินคือพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ลำดับสองในสำนัก เจ้าหนุ่มนั่นใช้พลังแบบใดกัน? เขาทรงพลังขนาดนั้นได้อย่างไร?”
“อย่ากังวลเลย พี่เซิง เจ้าไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ? “
หลินเฟิงยืนอยู่ตรงที่เดิม หน้าอกของเขากระเพื่อม เขายืมพลังลูกปัดมังกรทั้งสองเพื่อใช้ดูดซับออร่าแห่งสวรรค์และโลกไปในขณะเดียวกัน
ความรู้สึกต่อต้านในร่างกายได้หายไปแล้ว เมื่อมองย้อนกลับไปในเวลานั้น เพียงพอที่จะอธิบายชีวิตได้เลยว่าแทบตาย
กระบวนท่านี้ยังอยู่ในระยะทดลอง มันถือเป็นทักษะใหม่ที่หลินเฟิงคิดค้นพัฒนาขึ้นด้วยการรวมสัตว์วิญญาณเข้าด้วยกัน
ทักษะการรวมร่างเป็นทักษะที่รวมพลังของสัตว์วิญญาณสองชนิดแล้วปล่อยออกมา
แต่ทว่า มันจะเกิดการต่อต้านกันระหว่างสัตว์วิญญาณกับสัตว์วิญญาณ เช่นเดียวกันกับการต่อต้านระหว่างธาตุกับธาตุในตอนที่ใช้กระบวนท่านี้ เว้นแต่ว่าจะเป็นการรวมร่างสัตว์ที่เกิดจากความยินยอมพร้อมใจ
ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะไม่สามารถรวมร่างสัตว์กันได้ และในเวลาเดียวกัน ความสามารถของพวกเขาจะทะยานขึ้นสูงถึงระดับดินแดนศักดิ์สิทธิ์สี่สวรรค์
หลินเฟิงเคยฝึกฝนกระบวนท่านี้มาก่อน แต่ทุกครั้งกลับล้มเหลวลงด้วยเหตุการณ์ที่แตกต่างกันออกไป
หนึ่งในเหตุผลที่ครั้งนี้ประสบความสำเร็จคือพวกเราแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม สองคือเราถูกกดดันให้ต้องลงมือ และสามก็คือโชคช่วย
และด้วยความสำเร็จนี้ เขาจึงได้เชี่ยวชาญทักษะบางอย่างเกี่ยวกับแรงกาย
ทันใดนั้น มีลมแรงพัดมาจนทำให้ฝุ่นหนาฟุ้งกระจาย
ภาพภายใต้แสงจันทร์ส่องที่เขาเห็น พื้นที่ที่ถูกทำลายโดยพายุเพลิงจนดูน่าสังเวช และยังหลงเหลือรอยไหม้บนแผ่นดินที่พังทลายอีกหลายแห่ง
เมื่อมองเห็นร่างที่ยืนอย่างยากลำบากกำลังล้มลง คิ้วของหลินเฟิงจึงเลิกขึ้นเล็กน้อย
“ยังไม่ตายอีกหรือ ตายยากซะจริง ๆ”
ร่างของเซิงอี้ชุ่มโชกไปด้วยเลือด ผิวหนังของเขาถูกไฟไหม้ทั่วทั้งตัวจนดูต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ความโกรธของเขาอ่อนแรงจนแทบจะแหลกสลาย และหากสถานการณ์เลวร้ายขึ้นกว่านี้อีกนิด เขาคงจะต้องสูญเสียไปพลังไปจนสิ้นเชิง
เมื่อเห็นภาพนี้ ลูกน้องของเซิงอี้จึงรีบบินไปอยู่ข้างกายของเขา
“พี่เซิง! ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? “
เซิงอี้เปิดดวงตาขึ้นเล็กน้อยและอยากจะพูด แต่เขากลับเปิดปากไม่ได้เลย
พอเห็นว่าเซิงอี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ พวกเขาจึงรู้สึกช็อคไปพร้อม ๆ กันอีกทั้งยังรู้สึกขุ่นเคือง
“เจ้าทำร้ายพี่เซิงจนเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้าไม่ยอมเจ้าแน่!”
เกิดเสียงคำรามดังขึ้นตามมาติด ๆ กัน นอกจากหญิงสาวในชุดกรุยกรายนั้น ลูกน้องคนอื่น ๆ ก็พุ่งเข้ามาหาหลินเฟิง
เมื่อได้ดูดซับออร่าแห่งสวรรค์และโลก หลินเฟิงจึงฟื้นตัวขึ้นเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะต่อสู้ได้กับปรมาจารย์ดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลายคน
ดังนั้นเขาจึงนึกขึ้นในใจ และชิปที่สูงกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์สองอันจึงแตกออกที่กลางคิ้วของเขา
พลังวิญญาณไหลบ่าเข้าไปในกล้ามเนื้อและกระดูก และดวงตาของเขาเปล่งแสงสว่างขึ้นเป็นอย่างมาก
“สัตว์วิญญาณสิงโตสายฟ้าสีทอง” เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ จากนั้นจึงปรากฏกระแสไฟฟ้าออกมาทั่วร่างอย่างรวดเร็ว และบนหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความสูงส่ง
“กินมันซะ” เขายิงสายฟ้าจำนวนมากไปใส่คนเหล่านั้นอย่างรวดเร็วด้วยการชี้เพียงครั้งเดียว
คนเหล่านั้นต่อต้านมันอย่างรวดเร็วพร้อมกับประหลาดใจ: “ธาตุสายฟ้า? เจ้ามีสี่ธาตุงั้นหรือ? “
หลินเฟิงไม่ได้ตอบ เขาคิดเพียงครู่เดียว บรรยากาศอันสูงส่งก็แผ่ขยายไปรอบ ๆ
หลังจากนั้น เมฆครึ้มสีดำขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นเหนือหัวของหลินเฟิง ภายในนั้นมีเสียงฟ้าร้องกับสายฟ้าสีทองเคลื่อนไหวและกระพริบแปลบปลาบออกมาจากเมฆครึ้มนั้น เสียงฟ้าร้องทึม ๆ ดังกึกก้องราวกับมีเทพเจ้าร่างยักษ์กำลังรัวกล้องศึก
“ความเกรี้ยวกราดแห่งสิงโตสายฟ้า…”
เขาค่อย ๆ เปิดปากเอ่ย ไม่นานสิงโตสายฟ้าสีทองที่เกิดจากการรวมตัวกันของสายฟ้าและฟ้าแล่บสีทองจึงก่อตัวเป็นรูปร่าง
“นี่คือ…” พอได้เห็นสิงโตสายฟ้าอันทรงพลัง ลูกน้องของเซิงอี้อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ
“ไป!” เสียงของหลินเฟิงดังยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง วินาทีถัดมา สิงโตสายฟ้าก็คำรามแล้วพุ่งออกไป
“หยุดมัน!” มีชายคนหนึ่งร้องออกมาอย่างรีบร้อน
ทุกคนเรียกใช้ทักษะสัตว์วิญญาณของพวกเขาออกมาทันที
“มีดตัดเพลิงแดง!”
“ใบมีดวายุคม!”
“ปืนใหญ่น้ำ!”
ทักษะแต่ละชนิดปะทะเข้ากับสิงโตสายฟ้า แต่ทักษะเหล่านั้นเป็นแค่เพียงทักษะวิญญาณระดับสูงซึ่งไม่ส่งผลใดต่อกระแสไฟฟ้าได้เลย
สิงโตสายฟ้าพุ่งชนกับทักษะเหล่านั้นอย่างโอหัง แล้วพุ่งไปยังร่างของคนเหล่านั้นอย่างเกรี้ยวกราด
สายฟ้าแผ่ออกไปราวกับกิ่งก้านของต้นไม้ เหล่าผู้คนที่กำลังถูกไฟฟ้าช็อตต่างกระตุกและกรีดร้อง
สิงโตสายฟ้าตัวนี้ไม่ได้ดุร้ายเท่ากับตอนที่สู้กับเมฆสายฟ้าคราวก่อนหน้า ดังนั้นมันจึงทำร้ายเพียงไม่กี่คนและไม่ได้สาหัสมากนัก
ในตอนที่หลินเฟิงถอนพลังที่ส่งออกไป สายฟ้าจึงหายไปในไม่ช้า
กลุ่มชายพวกนั้นต่างกุมหน้าอกแล้วล้มลงไปบนพื้น ร่างของพวกเขาสั่นกระตุกจากสายฟ้าและฟ้าแล่บที่ตกค้างอยู่
นี่เขา——
บรรดาผู้สังเกตการณ์ต่างก็อ้าปากค้าง
ความแข็งแกร่งของเซิงอี้กับเพื่อนร่วมทีมนั้นไม่ถือว่าอ่อนแออย่างแท้จริง แต่พวกเขาต่างก็พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของหลินเฟิง
ในร่างผอม ๆ นั่น เหตุใดจึงแข็งแกร่งเช่นนี้?
หลินเฟิงก้าวเข้าไปหาอย่างช้า ๆ จนทำให้หลายคนหวาดกลัวจนถอยร่น พวกเขาถอยจนไปอยู่เคียงข้างเซิงอี้ก็หยุดลง
“เจ้า เจ้าจะทำอะไร?” หญิงสาวในชุดกรุยกรายหยุดดูถูกหลินเฟิงไปแล้ว สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หลินเฟิงพูดอย่างไร้อารมณ์: “ฆ่าแล้วต้องชดใช้ด้วยชีวิต เป็นหนี้แล้วต้องชดใช้ด้วยเงิน ข้าต้องการเพียงแก้แค้นให้ชายชราผู้นั้น”
“ข้าขอบอกเลยว่าเจ้าอย่าได้อวดดีนัก”
“เราไม่ได้มาพร้อมกับพี่ใหญ่ หากพี่ใหญ่อยู่ที่นี่ด้วย คงไม่ปล่อยโอกาสให้เจ้าได้ทำเรื่องเช่นนี้?”
น้ำเสียงของหลินเฟิงยังคงไร้ซึ่งอารมณ์: “ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง ข้าก็จะทำเช่นเดิม”
หญิงสาวเจ้ามารยาเยาะเย้ยขึ้นทันที: “เจ้าอย่ามาเสแสร้งว่าถูกบังคับ! ความแข็งแกร่งของพี่ใหญ่นั้นอีกครึ่งก้าวก็จะถึงขั้นหก ต่อหน้าเขา เจ้ามันเป็นได้แค่ขยะ! “
หลินเฟิงกล่าว “ข้ายังเป็นขยะอีกงั้นหรือ? ดี งั้นเจ้าเรียกเขามาที่นี่เลย”
หญิงเจ้ามารยาลิ้นเปลี้ยไปชั่วขณะ เพราะว่าเธอนั้นไม่มีหนทางใดที่สามารถติดต่อได้เลย
ความกลัวก่อรวมขึ้นในจิตใจ หญิงสาวเจ้าเสน่ห์ตะโกนร้องออกไปยังผู้สังเกตการณ์อย่างรีบร้อน “เจ้าพวกขี้แพ้! มาหยุดเขาไว้สิ”
“เห็นหรือไม่ว่าข้าที่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวถูกรังแก เจ้ามันไม่ใช่ผู้ชาย!”
ไม่มีใครขยับตัว มีแต่ความรังเกียจที่ฉายขึ้นบนใบหน้าของแต่ละคน
หลินเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา “โอเค เป็นเช่นนั้น”
สายฟ้าและฟ้าแล่บสีทองเลื้อยมาพันอยู่รอบปืนราวกับงูตัวหนึ่ง
แต่ในตอนที่หลินเฟิงกำลังจะลงมือ กลับมีเสียงเย็นดังขึ้นทางด้านหลังของเขา
“พอเถอะ อย่าถลำลึกไปเลย”
