โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 684 ช่วยเหลือ

RC:บทที่ 684 ช่วยเหลือ

พวกเขาทั้งหมดต่างตกตะลึงกับสถานการณ์ที่เกิดอย่างกะทันหัน
เด็กสาวใช้ดวงตากลมโตอันงดงามจ้องมองสิ่งที่ตกลงมาตรงหน้าของคน ๆ หนึ่ง สีหน้าปรากฏความงุนงงและประหลาดใจ
ฝุ่นสีเหลืองจางหายไปในไม่ช้า หลินเฟิงถือหอกทองคำพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า
เวลานี้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นเด็กสาวผู้สมบูรณ์แบบคงจะถูกทำลายโดยสัตว์ร้ายเหล่านี้

พวกเขามองไปที่หลินเฟิงอย่างระวัง ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “เจ้าเป็นใคร?”
หลินเฟิงหัวเราะเผยฟันสีขาว: “ไม่ต้องสนใจว่าข้าเป็นใครเลย ข้าเป็นเพียงคนใจดีที่ผ่านมาเท่านั้น”
ชายหน้าหนวดตะลึงอีกครั้ง จากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูโหดเหี้ยมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว: “เจ้าต้องการมาสอดเรื่องของข้า งั้นหรือ?”

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ข้าขอเตือนว่าอย่ามาเสนอหน้า การฝึกฝนไม่ใช่เรื่องง่าย อย่าละทิ้งความสำเร็จของเจ้าเพียงแค่ความฮึกเหิมเลย”
หลินเฟิงชี้ไปที่อกด้านซ้ายแล้วกล่าว “ไม่มีทาง ข้ามีสามัญสำนึก หากไม่ทำอะไรเลยสามัญสำนึกของข้าคงถูกทำลาย”
“เจ้ารู้จักสำนึกหรือไม่? โอ้ ใช่สิ เจ้าคงไม่รู้เพราะเจ้าไม่มีสามัญสำนึกสินะ”
พอได้ยินคำพูดนี้ เขาจึงโมโหจนหนวดกระเพื่อมและจ้องมองไปที่หลินเฟิง ทว่าความสามารถของชายหน้าหนวดนั้นมีจำกัดจึงไม่อยากทำเอะอะ เขากล้ำกลืนความโกรธลงชั่วคราวแล้วกล่าวเสียงทุ้ม: “มีสามัญสำนึกหรือไม่มีงั้นหรือ? อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้จิตใจของเจ้า”

“เจ้าอยากเป็นผู้กล้าช่วยคนงามหรือ? น่าขำ คนอื่นเห็นด้วยไหม? “
“ดี ในเมื่อทุกคนอยากได้ตัวเธอ ข้าสามารถทำให้เจ้ามีความสุขสักสองสามนาทีโดยปราศจากปัญหาได้นะ”
“เมื่อเราเสร็จกิจแล้ว ข้าจะมอบหญิงสาวคนนี้ให้เจ้าลิ้มลอง เจ้าพอใจไหม?”
หลินเฟิงถอนหายใจแล้วส่ายหน้า: “เจ้าได้ยินสิ่งที่เจ้ากล่าวไหม? ข้าเกรงว่าสัตว์เช่นเจ้าจะไปทำอันตรายต่อคนข้างนอกยิ่งนัก? “

ชายหน้าหนวดเน้นน้ำเสียงของเขา: “เจ้าว่าใครเป็นสัตว์? ไตร่ตรองคำพูดของเจ้าด้วย! “
“ข้าพูดกับเจ้าดี ๆ แต่เจ้ากลับไม่ไว้หน้าข้าเลยหรือ?”
หลินเฟิงพูดเสียงเบา: “แม้แต่หน้ายังต้องให้คนอื่นเอาไว้ เจ้าไม่มีหนังหน้าจริง ๆ”
“สำหรับชายอย่างเจ้า ข้าเรียกว่าสัตว์นั้นผิดตรงไหน?”

“จัดการมันซะ!” ชายหน้าหนวดโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้ว เขาเอ่ยเสียงต่ำและระเบิดลมปราณของตนเองออกมา
ชายสองคนที่อยู่ด้านหลังก็ตามมาติดๆ พวกเขาระเบิดพลังแล้วเข้ามารุมล้อมหลินเฟิง
ทั้งสามคนมีความแข็งแกร่งขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม สีหน้าของหลินเฟิงไม่เปลี่ยนแปลง เขาปล่อยลมปราณออกมาอย่างเงียบ ๆ
พอรับรู้ถึงพลังวิญญาณของหลินเฟิง หูตันจึงเยาะเย้ย: “ข้าคิดว่าเจ้าจะทรงพลังมาก แต่กลายเป็นว่าเจ้าก็อยู่ขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสามเช่นกัน”
“ทุกคนอยู่ในขั้นเดียวกัน เจ้ามีคุณสมบัติใดมาจัดการพวกข้าทั้งสามหรือ?”
“เจ้าช่างพูดไร้สาระนัก?” หลินเฟิงบอก
“แส่หาเรื่องตาย!”
พอตะโกนเสียงดัง เขาก็ย่ำเท้าแล้วพุ่งเข้าใส่หลินเฟิงพร้อมกับสองคนทางด้านหลังในทันที

ตัวของหลินเฟิงบินออกไป ในเวลาเดียวกันนั้น หอกยาวก็กวาดมาตรงหน้าแล้วแทกดัง ฟิ้วๆ อย่างว่องไวจนทำให้เกิดฝุ่นหนาทึบ
ชายหน้าหนวดออกมาจากฝุ่นหนาและโจมตีใส่หลินเฟิงด้วยตะขอเกี่ยว หลินเฟิงกันเอาไว้ด้วยหอกยาว จากนั้นคนทั้งสองฝ่ายก็สู้กันอย่างรุนแรงในฝุนหนา
เกิดประกายไฟไปทุกหนแห่ง เสียงทองคำและเหล็กดังออกมาจากฝุ่นหนาอย่างชัดเจนและกึกก้อง

แม้จะเป็นหนึ่งต่อศัตรูสาม หลินเฟิงก็ยังคงสู้ได้อย่างสูสี!
ชายหน้าหนวดค่อนข้างประหลาดใจ เขาเป็นคนที่ตัดสินใจรวดเร็วอยู่แล้วจึงลงมืออย่างไม่ลังเล แต่เขาก็ไม่สามารถข่มอีกฝ่ายลงได้
ในตอนนั้น เขาจึงตระหนักได้ว่าแม้หลินเฟิงจะมีตบะในระดับเดียวกับเขา แต่ยังห่างไกลจากเขามากในเรื่องความแข็งแกร่งรายบุคคล
หลินเฟิงแทงโดนชายหน้าหนวดภายในครั้งเดียว แต่ร่างกายของชายหน้าหนวดกลับแตกออกเหมือนกับแผลพุพอง
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นร่างปลอม และที่ด้านหลังของหลินเฟิง ตะขอเกี่ยวสีเงินของชายหน้าหนวดก็ได้โบกออกมาแล้ว
“ไปลงนรกซะเถอะ!” เขาตะโกนเสียงดังออกมา
แต่ในตอนนั้น มุมปากของหลินเฟิงยกขึ้นยิ้ม และจากนั้นการโจมตีของชายหน้าหนวดก็ล้มเหลว

“คนอยู่ไหน?” ชายหนวดงุนงง วินาทีนั้นเขารู้สึกได้เพียงลมที่กระโชกมาทางด้านหน้าของเขา
“พี่ใหญ่ ด้านหลัง!” มีคน ๆ ตะโกนออกมา
ในเวลาเดียวกัน เกิดเสียงฟ้าผ่าขึ้นในอากาศ
แต่การโจมตีได้ล้มเหลวอีกครั้ง เพราะหลินเฟิงหายไปในหนึ่งลมหายใจ
“นี่มันอะไรกัน?” ชายหน้าหนวดและคนอื่น ๆ พากันช็อค

การแสดงของหลินเฟิง แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการเรียนรู้ก้าวเงาลมเท่านั้น
สิ่งนี้แตกต่างจากทักษะวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่จำเป็นต้องมีการเตรียมพร้อม มันสามารถเรียกใช้งานได้ตลอดเวลาและสะดวกมาก
ราวกับแมวไล่จับผีเสื้อ ชายหน้าหนวดและคนอื่น ๆ ไล่โจมตีหลินเฟิงแต่กลับไม่โดนเลยสักครั้ง กลับกัน พวกเขาต่างพากันวิ่งเข้าไปในฝุ่นที่มีอยู่เล็กน้อยและดูวุ่นวายยุ่งเหยิง

“เจ้าวิ่งหนีเป็นอย่างเดียวรึ! มาสู้กันแบบลูกผู้ชายสิ”
เมื่อเขาพูดออกมา ทันใดนั้น หลินเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของเขา
“เจ้าต้องการเช่นนั้นหรือ?” หลินเฟิงยิ้มอย่างสุภาพ จากนั้นดวงตาของเขาจึงลุ่มลึก ลมพายุอันรุนแรงที่ขับเคลื่อนโดยแนวคิดทางศิลปะแห่งลมพัดไปที่ร่างของชายหน้าหนวดอย่างรุนแรง
ชายหนวดฮึมฮัมและถูกพัดออกไปราวกับดอกไม้

“พี่ใหญ่!” อีกสองคนร้องเรียก ทันใดนั้นแต่ละคนก็พ่นแสงแห่งวิญญาณออกมา
หลินเฟิงไม่แม้แต่จะมอง กำแพงหินสองอันถูกยกมาไว้ข้างตัวของเขา กั้นการโจมตีจากลำแสงเอาไว้
“ระบำเพลิง” หลินเฟิงเอ่ยเสียงเบา แล้วไฟที่ลุกโหมก็โจมตีกลับไปยังพวกเขา
วิธีการที่หลินเฟิงใช้ อดไม่ได้ที่จะทำให้ชายหน้าหนวดช็อค เช่นเดียวกับเด็กสาวที่รู้สึกช็อค
“เจ้ามีสามพลังธาตุ!” ชายหน้าหนวดกรีดร้อง
ชายทั้งสองวิ่งมาหาชายหน้าหนวดและถามเสียงเบา “พี่ใหญ่ ตอนนี้พวกข้าควรทำอย่างไร?”
ชายหน้าหนวดจ้องมองไปที่หลินเฟิง: “เจ้าหนุ่มนี่มีเล่ห์เหลี่ยม ใช้กระบวนท่านั้น!”
หลินเฟิงกล่าวอย่างยั่วยุ: “เจ้ามัวพึมพำอะไร? ไม่ขยับบ้างหรือ?”

ชายหน้าหนวดตะโกนอย่างโมโห: “เจ้าหนุ่ม อย่าคิดว่าเพียงเจ้ามีทักษะสองสามอย่าง แล้วจะไม่มีใครทำอะไรได้”
“หากเจ้ากล้า ก็อย่าวิ่งหนีทีหลังแล้วกัน!”
หลินเฟิงยิ้ม: “มันเป็นการยั่วยุระดับต่ำจริง ๆ ตกลง ข้าจะไม่ซ่อนเอาไว้ ข้าอยากเห็นว่าเจ้าทำอะไรได้บ้าง”

ชายทั้งสามมองหน้ากัน จากนั้นจึงพยักหน้า แต่ละคนเดินพลังวิญญาณของตนเอง
ชายหน้าหนวดยิ้มอย่างน่ากลัวแล้วกล่าว “เจ้าหนุ่ม หากเจ้าอยากเห็น เจ้าไม่สามารถต้านทานการผสานกระบวนท่ากับทักษะวิญญาณของพวกเราได้ และเจ้าก็ไม่สามารถต้านทานแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่ได้!”
สีหน้าของหลินเฟิงประชดประชัน: “เช่นนั้น ก็เข้ามาสิ”
“จองหองนัก!” ชายหน้าหนวดคำรามและชายทั้งสามก็ตบมือขึ้นพร้อมกัน
ทันใดนั้น สามลำแสงรวมเข้าด้วยกันเป็นรูปร่างลำแสงที่ผสานกันสายหนึ่งและพุ่งเข้าใส่หลินเฟิง
เมื่อมองเห็นบีมกับสายลม หลินเฟิงจึงกำหมัด ในวินาทีที่กำลังปล่อยหมัด ทั่วร่างของเขาได้เปลี่ยนเป็นร่างสัตว์อย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว

“หมัดมังกรไร้เสียง!”
มังกรดำตัวยาวเร่งออกมาอย่างไร้เสียง ร่างอันใหญ่โตมาพร้อมกับการทำลาย จากนั้นมันก็เข้าปะทะกับบีมผสมผสานด้วยพลังแห่งการทำลายล้างให้สลายหายไป!
“เป็นไปได้อย่างไร?” ชายหน้าหนวดและคนอื่น ๆ ตื่นตระหนก แต่ต่อมาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้จึงถูกเงามังกรกลืนกินไปจนหมด
ขณะที่พวกเขาร่วงหล่นลงบนพื้นราวกับใบไม้ หลินเฟิงก็เดินมาหาพวกเขา
“เอิ่ม จบรึยัง?”