โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 688 ยุติธรรม

RC:บทที่ 688 ยุติธรรม

เมื่อเด็กสาวจากไปพร้อมทิ้งยาบำรุงขนานใหญ่ หลังจากที่หลินเฟิงกินมันเข้าไป เขาเดินยาภายในร่างไปสักพัก จากนั้นก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิม
หลังจากนั้น เขาก็เศร้าใจเล็กน้อยเพราะเขาควรจะถามข้อมูลติดต่อของเธอเอาไว้
นอกจากนี้ ปราสาททองคำยังกว้างใหญ่มาก จากลาครั้งนี้คงไม่ได้เจอกันอีก
แต่หากเขาถาม เกรงว่าเธอคงจะไม่สนใจตอบเขา 99%

หลังจากได้พักช่วงสั้น ๆ หลินเฟิงจึงเก็บความคิดนี้ไว้ในใจและมุ่งหน้าต่อไป
เขาเดินอยู่ในที่กว้างใหญ่อย่างโดดเดี่ยวมาเป็นเวลาสองวันแล้ว และในยามค่ำคืนเขาก็นอนหลับภายใต้ดวงดาว แต่ไม่ได้เผชิญกับอันตรายใด ๆ อีกเลย
โชคดีที่ในบางแห่งมีผู้ฝึกตนตัดเส้นทางน้ำไหลและสร้างกระท่อมเอาไว้ ไม่อย่างนั้นดวงอาทิตย์คงใหญ่เกินไปสำหรับเขา

เดินมาเรื่อย ๆ เช่นนี้จนถึงช่วงเที่ยงของวันที่สาม หลินเฟิงก็มองเห็นเงาของสิ่งก่อสร้างที่อยู่ตรงหน้า
ตอนแรก เขาคิดว่ามันคือพีระมิด แต่เมื่อเห็นคนมากมายที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าร่อนลงไปยังสิ่งก่อสร้างนั้น เขาจึงเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่าที่จริงแล้วมันคือจุดรวมพล!
สิ่งที่เรียกจุดรวมพลที่จริงก็คือเมือง ๆ หนึ่ง คล้ายกับหมู่บ้าน สำหรับให้ผู้ฝึกฝนใช้พักผ่อนและค้าขายแลกเปลี่ยน

เพียงแต่ว่ามันใหญ่กว่าและมีความเสี่ยงน้อยที่จะเจอคลื่นสัตว์
พอผ่านประตูเข้ามา หลินเฟิงจึงเข้าไปในเมือง
อาคารทำจากหินสีเดียวกันและก่อสร้างแบบธรรมดา มีถนนในแนวตั้งและแนวนอน ไม่แตกต่างจากเมืองโบราณในละครทีวีมากนัก
เมืองในตอนนี้สามารถบรรยายได้ว่าคึกคัก ผู้คนที่พลุกพล่านอยู่ตามถนนต่างก็พูดคุยและหัวเราะเฮฮา
หลินเฟิงไม่รู้ว่าพวกเขามีความสุขเรื่องอะไร อีกอย่าง แถวนี้ก็ไม่มีร้านขายของเลย เกิดเรื่องอะไรกันนะ?
หลินเฟิงเดินผ่านผู้คนและตรงไปยังจตุรัสที่อยู่กลางเมือง
จตุรัสนี้นี้แตกต่างจากบริเวณถนน คนมากมายกำลังนั่งอยู่บนพื้นพร้อมถือวัตถุประหลาดไว้ตรงหน้า
และมีเสียงการต่อรองดังขึ้นทุกที่ ทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงตลาดการค้า
หลังจากสอบถาม หลินเฟิงจึงรู้ว่านี่คือบรรยากาศแห่งการซื้อขายที่ก่อเกิดขึ้นโดยผู้ฝึกตน

ที่นี่ หากมีสิ่งของที่คุณชอบ คุณสามารถเจรจากับเจ้าของแผงลอยและทำการแลกเปลี่ยนด้วยเงินหรือสิ่งที่เท่าเทียมกัน
หลังจากที่ได้รู้เรื่องนี้ ในที่สุดหลินเฟิงจึงได้รู้สึกถึงความเป็นมนุษย์ในปราสาทแห่งนี้ได้บ้าง
เขาเดินดูแผงลอยต่าง ๆ อย่างใคร่รู้ รู้สึกแค่ว่ามีสิ่งของมากมายให้ต้องมองดู
มันมีของขายเกือบทุกอย่าง แต่สิ่งที่ทำให้เขาแทบกระอักคือยังมีคนนำอัลบั้มรูปของดาราสาวบางคนมาขายในที่สาธารณะ!
ความรู้สึกเริ่มเข้มข้นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น สายตาของหลินเฟิงก็ถูกดึงดูดไปที่แผงลอยแผงหนึ่ง
มีคันธนูเพียงอันเดียวที่อยู่บนแผง รูปร่างแปลกประหลาด มันดูเหมือนคันธนูกลับด้านที่ใช้ในการแข่งขันมืออาชีพแต่กลับไม่มีสายธนู
หลินเฟิงเห็นได้อย่างชัดเจนว่านี้คือเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ระดับสาม
เหนือจิตวิญญาณคือเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ และระดับของเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกแบ่งเป็นระดับหนึ่งถึงเก้า เช่น หอกทองคำของหลินเฟิงซึ่งเป็นเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ระดับสาม
“บอส นี่คืออะไรหรือ?” หลินเฟิงเดินเข้าไปถาม
เจ้าของแผงลอยที่อยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ชั้นสองตอบว่า “คันธนูนี้มีชื่อว่าธนูวายุ พลังของมันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก”
หลินเฟิงเอ่ยว่า “แต่มันไม่มีสายธนูกับลูกศร แล้วจะใช้ได้อย่างไร? เอาทุบใส่คนหรือ?”

เจ้าของแผงลอยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้านี่น่าขันนัก ตราบใดที่เจ้าอัดพลังวิญญาณเข้าไป คันธนูก็จะปรากฏสายและลูกศรออกมาเองนั่นแหล่ะ”
“แต่ทว่า คันธนูนี้คืออาวุธศักดิ์สิทธิ์ธาตุลม มีเพียงพลังวิญญาณธาตุลมเท่านั้นที่จะสามารถใช้มันได้”
“งั้นหรือ?” ความสนใจของหลินเฟิงถูกเพิ่มเข้าไปอีกส่วน “โอเค ข้าต้องการคันธนูอันนี้ ราคาเท่าไหร่หรือ?”
เจ้าของแผงลอยชูห้านิ้วขึ้นมา: “ห้าร้อยล้าน งดต่อรอง!”
“500 ล้าน?” หลินเฟิงชะงักเล็กน้อย ราคานี้ซื้อเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์ขั้นสาม บอกตามตรงว่าราคาไม่น้อยเลย

แต่หลินเฟิงก็ยังคงชอบคันธนูอันนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ ดังนั้นเขาจึงไม่ต่อรอง
แต่เขาไม่ได้พกเงินสดติดตัวมากนัก จึงถามขึ้นมาว่า “นี่ พี่ชาย ท่านรู้หรือไม่ว่าในชิปดินแดนศักดิ์สิทธิ์กับน้ำยาเติบโตขั้นสูงขายได้หรือไม่?”
เจ้าของแผงลอยกล่าว “รู้สิ นั่นของดีเลยแต่ราคาแพงมาก ข้าได้ยินมาว่าแม้แต่สำนักใหญ่ ๆ ยังถูกจำกัดจำนวนซื้อในแต่ละปี”
หลินเฟิงยิ้มอย่างลึกลับ: “ข้ามีชิปดินแดนศักดิ์สิทธิ์สามอันและน้ำยาเติบโตขั้นสูงสิบขวด ท่านว่าราคานี้เพียงพอหรือไม่?”
หากตีราคาออกมา มันจะต้องมากกว่า 500 ล้านหยวนแน่
และเจ้าของแผงลอยก็ทราบดีเช่นกัน เขาถามอย่างประหลาดใจ “จริงหรือ? หากเจ้าต้องการ ข้าสามารถแลกกับเจ้าได้เดี๋ยวนี้เลย! “

“จริงแท้แน่นอน” หลินเฟิงพยักหน้า “โอเค หากท่านพอใจ ข้าก็…”
หลินเฟิงกำลังจะตกลงกับเจ้าของแผง ทันใดนั้นก็มีเสียงมาขัดจังหวะจากทางด้านหลัง: “ข้าจะให้เจ้าเจ้าเจ็ดร้อยล้านหยวนแล้วขายมันให้กับข้า!”
หลินเฟิงขมวดคิ้วแล้วมองไปด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นชายอายุราว ๆ สามสิบปีคนหนึ่ง
“นี่…” เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างกะทันหันจนเจ้าของแผงลอยทำตัวไม่ถูก
ดวงตาของหลินเฟิงดำดิ่งลงและกล่าว: “นี่พี่ใหญ่ ของสิ่งนี้เป็นข้าเลือกก่อน ข้าพร้อมที่จะแลกแล้วด้วย มันคงไม่เหมาะหากท่านจะทำเช่นนี้?”
ชายคนนั้นกล่าวอย่างหยิ่งยโส: “เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ? ข้ามีเงินมากมาย ขายให้ข้าแล้วผิดตรงไหน?”
“เพราะงั้นก็มอบมันมาให้ข้า” เขากล่าว
หลินเฟิงคว้าข้อมือของเขาแล้วเอ่ยด้วยเสียงต่ำ “บอกข้อตกลงมาสิ?”
ชายคนนั้นกล่าว “อะไรล่ะ? นี่คือการต่อสู้ไม่ใช่เหรอ? หากเจ้ามีความสามารถก็ยิ่งทำอะไรได้มาก! “

แน่นอนว่าหลินเฟิงสามารถประมูลราคาที่สูงขึ้นได้ แต่การเสนอราคาสุ่มสี่สุ่มห้าเป็นเพียงคนโง่ที่หุนหันพลันแล่น เขาจึงเอ่ยขึ้น: “มันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน ข้าทำการต่อรองก่อนไม่ใช่ว่าควรขายให้ข้าหรอกหรือ?”
พอชายคนนั้นเริ่มโมโหจึงตะคอกใส่: “ไอ้ยาจกยากจน!”
ทันใดนั้นก็มีฝ่ามือข้างหนึ่งฟาดมาใส่หลินเฟิง
แต่หลินเฟิงหายตัวไปแล้ว

“หายไปไหนแล้ว?” ชายคนนั้นตะลึง ตามด้วยถูกตีอย่างรุนแรงที่หลัง เขาเดินโซเซไปหลายก้าวจนเกือบจะล้มลง
“บ้าชะมัด!” เมื่อชายคนนั้นคืนสติได้แล้ว ใบหน้าของเขากลายเป็นสีเลือดหมูและลมหายใจขาดห้วง
ในสายตาของหลินเฟิง ความแข็งแกร่งขั้นครึ่งก้าวขั้นสามนั้นไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงเลยและยิ่งไม่จำเป็นต้องใช้สัตว์วิญญาณเลยด้วย
“ข้าจะฆ่าเจ้า!” ชายคนนั้นตะคอกใส่หลินเฟิง
ฝูงชนต่างกระจัดกระจายไปทีละคน เจ้าของแผงลอยคว้าเก็บธนูวายุอย่างเร่งรีบแล้วเว้นที่ว่างให้คนทั้งสอง
ชายคนนั้นเตะและต่อยใส่หลินเฟิง แต่เมื่อมาเผชิญกับก้าวเงาลมจึงไม่โดนหลินเฟิงเลย
ความสามารถของหลินเฟิงทำให้ผู้คนอัศจรรย์ใจมาก และชายหนุ่มที่ไม่สามารถโจมตีได้ก็อดไม่ได้ที่จะโมโหจนพ่นควันออกจากปาก

ชายคนนั้นหยุดไล่ตามกะทันหัน พยายามสงบใจแล้วรวบรวมแสงสีน้ำเงินไว้ที่มือทั้งสองข้าง
“นั่นทักษะวิญญาณศักดิ์สิทธิ์!” บางคนในฝูงชนอุทานออกมา
เขาฟาดมือลงอย่างรุนแรงในขณะที่หลินเฟิงปรากฏตัวขึ้น!
“ตายซะเถอะ!”
งูหลามที่ควบแน่นมาจากน้ำพุ่งใส่หลินเฟิงอย่างดุร้าย
“ทักษะเล็ก ๆ” หลินเฟิงพูดเสียงเบา
ฟ้าแล่บและสายฟ้าแหวกว่ายออกมาจากหอก จากนั้นปืนสายฟ้าก็ยิงอัสนีบาตใส่งูหลาม
นี่คือพลังแห่งแนวคิดเชิงวิจิตรศิลป์
หอกสายฟ้าโจมตีใส่งูหลาม จากนั้นสายฟ้าและฟ้าผ่าก็วิ่งเข้าไปในร่างของชายคนนั้นผ่านทางน้ำในทันที
ชายคนนั้นชักกระตุกอย่างรุนแรงและจากนั้นก็สั่นไหว
ดวงตาของหลินเฟิงทั้งเย็นชาและดุร้าย เขาแทบจะไม่มีโอกาสได้เหวี่ยงหอกยาวใส่ชายคนนั้นเลย
แต่ในเวลานั้น พลังของหอกได้ถูกขัดขวางโดยพลังวิญญาณสายหนึ่ง จากนั้นก็มีเสียงอันดุร้ายดังขึ้นมาอย่างช้า ๆ
“ใครที่บังอาจทำให้ข้าต้องเคลื่อนไหวช่างกล้ายิ่งนัก!”