บทที่ 689: ทางแคบสําหรับศัตรู
หอกสีทองแล่นไปมาในอากาศหลายครั้ง จนสุดท้ายก็กลับมาอยู่ในมือของหลินเฟิง
“พี่ใหญ่!” ชายที่เกือบจะถูกหลินเฟิงกําจัดทิ้งรีบร้องเรียกไปทางด้านข้างของหลินเฟิง
หลินเฟิงขมวดคิ้วและมองไปด้านหลัง เขาเห็นชายผู้มีพลังคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน เขามีฝีเท้ามั่นคงและลมปราณรุนแรง
“เจ้าเป็นใคร?” หลินเฟิงรู้สึกได้ถึงเจตนาร้ายของอีกฝ่ายได้ในทันที
ชายคนนั้นวิ่งมาอยู่ที่ด้านหลังของเขาแล้วพูดว่า “ไม่จําเป็นต้องรู้ว่าข้าเป็นใคร ตั้งแต่ที่เจ้ากล้าทําร้ายคนของข้า เกรงว่าเจ้าคงต้องให้คําอธิบายแก่ข้าในวันนี้ได้”
ปรากฏว่าชายคนนั้นมีเพื่อนร่วมทีม สายตาของหลินเฟิงดําดิ่งและกล่าวอย่างเย็นชา “ต้องพูด สิ่งใด? ใยต้องรับผิดชอบต่อเจ้า หากเจ้าทั้งจองหองและหยิ่งผยองเช่นนี้ เป็นเจ้าเองที่จะสร้างปัญ หามากยิ่งขึ้นในภายภาคหน้า”
“เจ้าเป็นใคร? เกี่ยวอันใดกับเจ้า? เหตุใดคนของข้าจึงจําเป็นต้องให้เจ้าสั่งสอน? ”
หลินเฟิงกล่าว: “เขาล่วงเกินข้าก่อน ข้าจะสั่งสอนเขา ไม่ใช่เรื่องปกติหรอกหรือ?”
ชายร่างใหญ่ช่างหยาบคายยิ่งนัก: “เกี่ยวอันใดกับเจ้า? ข้าจะบอกให้นะว่า ไม่ว่าคนของข้าจะทําสิ่งใด เจ้าก็ต้องยอมให้ข้า!”
“เจ้าตีเขาในวันนี้ก็เหมือนกับทําให้ข้าขายหน้า! แม้เจ้าจะไม่ได้ทําให้ข้าบาดเจ็บ แต่เจ้าก็ต้องได้ลิ้มรสมัน”
ดวงตาของหลินเฟิงเย็นชามากยิ่งขึ้น: “เจ้าโอ้อวดว่าจะปกป้องเจ้าลูกวัวนั่นใช่ไหม?”
ชายร่างใหญ่เอ่ยเสียงดัง “มันไม่ได้เรียกว่าปกป้องลูกวัว เพียงเรียกว่าดูแลพื้นที่ให้คนของตัวเอง”
หลินเฟิงรู้ดีว่าคงจะหาสาระกับชายคนนี้ไม่ได้ แต่เขานอนไม่หลับมาสองวันจนจิตใจเหนื่อยล้า เวลานี้เขาต้องการหาสถานที่พักผ่อนดี ๆ สักที่จึงไม่มีกระจิตกระใจที่จะยุ่งเกี่ยวกับชายคนนี้
“ดูเหมือนว่าเราไม่จําเป็นต้องเสวนากันแล้ว” หลังเอ่ยจบ เขาก็หันหลังเพื่อจะจากไป
แต่ในตอนนั้น ชายร่างใหญ่ก็ได้หยุดเขาเอาไว้: “ไม่ต้องเสวนาสิ่งใด? ถึงเจ้าไม่มีคําที่จะเอ่ย กับข้าแล้ว แต่ข้ายังมีเรื่องที่ต้องคุยกับเจ้าอีกมาก”
หลินเฟิงเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย: “เจ้าต้องการสิ่งใดอีก?”
“เจ้าทําร้ายน้องชายของข้าแล้วจะจากไปเลยหรือ? มันไม่มีเรื่องดี เช่นนี้บนโลกหรอกนะ”
“ข้าจะบอกเจ้าว่าก่อนจากไป เจ้าควรถอดแหวนจากนั้นก็หักแขนทิ้งไว้ซะก่อน! ไม่เช่นนั้น หากให้ข้าลงมือเอง เกรงว่าเจ้าจะเป็นมากกว่าแค่พิการ…”
หลินเฟิงเดินพลังวิญญาณเงียบๆ สายตาเย็นชา: “เจ้าเอาความมั่นใจมาจากที่ใดจึงเอ่ยเช่นนี้?”
มีเสียงดังปัง ลมพัดไปทั่วร่างของหาน และหลินเฟิงก็ขยับเบา ๆ เช่นกัน
“ตอนนี้ข้ามีคุณสมบัติพอที่จะเอ่ยได้หรือยัง? ”
มีเสียงถอนหายใจดังขึ้นในฝูงชน
“ด้วยขั้นกลางแห่งสวรรค์ชั้นห้าในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ข้าเกรงว่าคงเพียงพอที่จะทําให้เจ้าหนุ่มคนนี้เข็ดขยาดแล้ว”
“ใช่ เมื่อตัดสินจากความแข็งแกร่งแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ชั้นสามที่เจ้าหนุ่มคนนี้ปล่อยออกมา เขาจะชนะได้อย่างไร?
“ข้าเกรงว่าหนทางในปราสาทของเด็กหนุ่มคงจบเพียงเท่านี้แล้ว”
บางคนแสดงความเสียใจและบางคนเย้ยหยัน แทบทั้งหมดไม่มีใครหวังในตัวของหลินเฟิงเลย
“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นห้าสวรรค์?” ในขณะที่ผู้คนคิดว่าหลินเฟิงจะยอมรับคําแนะนําของพวกเขา หลินเฟิงกลับกล่าวคําพูดที่ทําให้ผู้ชมทั้งสี่ช็อค “เรื่องใหญ่ตรงที่ใด?”
“รนหาที่ตายนัก!” ชายร่างใหญ่จ้องมองเขา จากนั้นจึงลงบนพื้นแล้วพุ่งเข้าใส่ห ดินเพิ่งด้วยพลังที่รุนแรง
เมื่อเห็นกำปั้นถูกก่อขึ่้นมาเพื่อโจมตีเขา หลินเฟิงเย้ยหยันและเก็บหอกทองคําเข้าไปในแหวน แล้วตั้งการ์ดเพื่อกั้นเอาไว้
อย่างไม่คาดคิด ความแข็งแกรงของชายผู้ยิ่งใหญ่นั้นช่างน่าอัศจรรย์ใจ แม้ว่าหลินเฟิงจะ ใช้เท้ายันพื้นไว้แล้ว แต่ก็ยังถูกโจมตีด้วยพลังที่มีมากจนกระเด็นออกไป
หลินเฟิงตกลงบนพื้น แม้จะถอยหลังไปสามสี่ก้าวแล้ว แต่มือและแขนของเขาก็ยังรู้สึกชาขึ้นมา
ในขณะที่เขารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยกับความแข็งแกร่งของชายร่างใหญ่ ชายร่างใหญ่ก็เข้า มาอีกครั้งพร้อมกับพลังที่รุนแรง
คราวนี้ หลินเฟิงเห็นมือของชายร่างใหญ่อย่างชัดเจน
“มังกรดํา แปลงร่าง!” ตอนนี้ หลินเฟิงไม่กล้าที่จะละเลย และรับหมัดของชายร่าง ใหญ่ด้วยแขนในร่างสัตว์ของเขา
ตู้ม!
ภายในอากาศเกิดการระเบิดอย่างมืดมัว และมีแรงลมพุ่งออกมา เขย่าพื้นดินจนเกิดรอยแยก
หลินเฟิงขบฟัน สีหน้าของเขาดุร้าย และหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีน้ําเงิน
ความแข็งแกร่งของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้ช่างร้ายกาจนัก ถึงมันจะไม่ได้น่าเกรงขามเท่ากับหมัดตะกั่ว แต่การปล่อยหมัดเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะทําลายกองกําแพงเตี้ย ๆ ได้
ชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกราวกับแขนจะระเบิดออก
จากนั้น หมัดต่อไปของชายร่างใหญ่ก็ถูกปล่อยออกมาด้วยพลังอันทรงพลัง
หลินเฟิงไม่ได้สนใจมากนัก เขาทําเพียงแค่รักษาลมปราณเอาไว้แล้วปล่อยหมัดไปเผชิญกับชายร่างใหญ่
ชายทั้งสองสู้กันแบบดั้งเดิมและทรงพลังกลางจตุรัสโดยไม่ใช้กระบวนท่าใด ๆ แต่ละหมัดที่ปล่อยนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก แต่ละหมัดปล่อยจากเนื้อหนังซึ่งความรุนแรงนั้นหาที่เปรียบมิได้เลย
ทุกคราที่หมัดของพวกเขาชนกัน จะทําให้เกิดการระเบิดในอากาศอย่างรุนแรง และทุกคราที่ พวกเขาก้าวเท้า พื้นหินจะสั่นสะเทือน
เห็นได้อย่างชัดเจนว่านี่คือการต่อสู้ระหว่างคนสองคน แต่พลังที่ถูกปล่อยออกมากลับเหมือน การต่อสู้ของปีศาจสองตนมากกว่า!
สักพักหนึ่ง คนรอบ ๆ ต่างก็หวาดกลัวราวกับว่าการระเบิดครั้งต่อไปกําลังจะดังกึกก้องในหัวใจของเขา และเสียงระเบิดที่ดังขึ้นทําให้แก้วหูของพวกเขาเกือบจะแตก
พวกเขารู้สึกได้ว่า ไม่ต้องพูดถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ชั้นสามแล้ว แม้จะเป็นคนในดิน แดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ชั้นสี่เข้าไปต่อย ก็เกรงว่ามันจะไม่ง่าย
ปัง! ปัง! ปัง!
หมัดยังคงทุบเข้าใส่กัน ปลุกปั้นลมหายใจอันน่าเกรงขาม ดวงตาของหลินเฟิงและหานก็ค่อยๆ เต็มไปด้วยคราบเลือด
การต่อต้านของหานไม่ได้อ่อนแอลง และหลินเฟิงก็รู้สึกได้ว่ามือของเขาแทบจะไร้ความรู้สึกไปแล้ว
แรงที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรุนแรงในแต่ละครั้ง ทําให้ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย
หลินเฟิงรู้ดีว่าการออกแรงหนักไม่ใช่จุดแข็งของเขา เขาหลบหมัดมวย จากนั้น ก็ต่อยไปที่แก้มของชายร่างใหญ่อย่างหนักหน่วง
ชายร่างใหญ่โกรธมากจึงทุบหลินเฟิงออกไปด้วยหลังมือ
หลินเฟิงหมุนคว้างในอากาศ ก่อนที่จะตกลงบนพื้น
เขาหอบเหนื่อยและรู้สึกว่ามีของเหลวอุ่น ๆ ไหลออกมาจากรูจมูกจึงเช็ดมันด้วยมือของเขา แล้วมือของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด
แต่ชายร่างใหญ่ที่ถูกหลินเฟิงต่อย หางตาของเขาก็แตกเล็กน้อยและมีอาการชาเล็กน้อยตรงบาดแผล
ทันทีที่คนตัวโตโกรธ เขาก็โบกมือใหญ่ขึ้นครั้งหนึ่ง มีหินแข็งขนาดเล็กมากกว่าสิบก้อนแต กออกจากพื้นและพุ่งไปหาหลินเฟิงอย่างรวดเร็ว
หลินเฟิงยังคงมีดวงตาที่สงบเงียบ หินแข็งเหล่านั้นก็แตกออกเป็นผุยผง
เกิดความเงียบขึ้นรอบด้าน สายตาของผู้คนส่วนใหญ่จับจ้องไปที่หลินเฟิง
จนถึงเวลานี้ พวกเขาพบว่าความแข็งแกร่งของหลินเฟิงได้รับการเพิ่มพูนเป็นครึ่งก้าวขั้นห้า!
ดวงตาของชายร่างใหญ่มืดมัวและเอ่ยว่า “เด็กดีสู้กับข้าได้จริงๆ ดูเหมือนว่าข้าจะดู ถูกเจ้าไปจริง ๆ”
“ถ้าไม่จัดการกับเจ้าอย่างจริงจัง ถือเป็นการไม่เคารพเจ้าอย่างแท้จริง ๆ”
“เช่นนั้น มาดูทักษะเฉพาะของเรากันเถอะ…”
เมื่อเสียงจบลง ลมปราณของชายผู้ยิ่งใหญ่กลายเป็นหนักหน่วงและแม้แต่พื้นโลกก็ยังสั่นเล็กน้อย
ฝูงชนตระหนักได้แล้วว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ พวกเขาถอยร่นออกไปเป็นวงกลมขนาดใหญ่จน เกือบจะออกนอกจตุรัส
และเมื่อรู้สึกถึงลมปราณนี้ จิตใจของหลินเฟิงก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ เช่นกัน
ลมปราณนี้ ทําไมจึงรู้สึกคุ้นเคยนัก?
จากนั้น ชายร่างใหญ่ก็ตะโกนออกมาคําหนึ่งซึ่งทําให้หัวสมองของหลินเฟิงว่างเปล่าไปหมด
“ออกมา ฝ่ามือหิน!”
