โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – ตอนที่ 510

RC:บทที่ 510 การต่อสู้ครั้งสุดท้าย

ขณะที่รอให้ผู้ลงทัณฑ์อาวุโสกลับพร้อมกับทุกคน ผู้คนต่างก็โห่ร้อง แต่ผู้ลงทัณฑ์อาวุโสนั้นดูเศร้าหมองและพวกเขายังแบกผู้มีพลังระดับ SSS สามหรือสี่คนไว้บนหลัง

“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?” ผู้ทรงพลังบางคนถาม

“ก็ไม่มีอะไร ชายหนุ่มประหลาดคนนั้นยังมีไพ่ของเขาอยู่ เขาทำให้พวกเราหลายคนบาดเจ็บและหนีไปได้!” ผู้อาวุโสกล่าว

แค่ก แค่ก แค่ก!

ทันทีที่ผู้ลงทัณฑ์อาวุโสกล่าวจบ เขาก็กระอักเลือดออกมา

ในพริบตาและไม่กี่วันต่อมา ข่าวที่ว่าเหล่าสัตว์ประหลาดถูกฆ่าก็ได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศจีน

เขต G, เมืองจิงเฟิ่ง, ณ หลินกรุ๊ป!

ภายในหลินกรุ๊ป ในห้องประชุมขนาดใหญ่ คนมากกว่าสิบคนต่างนิ่งเงียบอยู่ในห้องประชุม

“เป็นไงบ้าง? คุณได้ข่าวจากหลินเฟิงบ้างหรือยัง?” ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาจากด้านนอกก็พูดเสียงดังกับคนที่อยู่ในนั้น

พวกเขาทั้งหมดต่างก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เลย เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ไม่มีข่าวใด ๆ จากหลินเฟิงเลย!”

“อันที่จริง เราไม่ต้องกังวลหรอกเพราะเขามักจะทำแบบนี้อยู่แล้ว และเขาก็อาจจะปรากฏตัวขึ้นในไม่ช้า!” ลู่ซื่อจี้มองไปยังผู้คนที่เป็นกังวลและเอ่ยปลอบ

“ต้องให้ความสำคัญกับหลินเฟิงให้มาก เพราะเราจะไม่มีแผนที่จะจัดการกับสัตว์ประหลาดในเร็ว ๆ นี้” ตู๋กังกล่าว

หลังจากตู๋กังพูดจบ เขาก็พูดด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา: “กลัวอะไร ไม่ใช่ว่าการวิจัยของเจ้าลิงสำเร็จหรอกเหรอ? ฉันกลัวนักว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มาปรากฏตัวออกมา”

“ใช่ ถ้าพวกนั้นมาปรากฏตัวที่เมืองฉิงเฟิ่ง ฉันสัญญาว่าจะฆ่าทีละตัว, ฆ่าสองตัวในคราวเดียว แล้วจากนั้นชิปทั้งหมดจะถูกสร้างขึ้น” เจ้าลิงที่อยู่อีกด้านเดินออกมาในชุดเครื่องแบบสีขาว

ตอนนี้เจ้าลิงทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยม เพราะมันได้พัฒนาชิปความสามารถระดับ S ออกมาหรือแม้แต่ระดับ SS ก็ยังได้ผลิตตัวอย่างที่ทรงพลังออกมามากมาย แต่ก็ไม่สามารถผลิตออกมาเป็นจำนวนมากได้

นอกจากนี้ยังมีเทคโนโลยีทันสมัยอีกมากมาย ไม่ว่าสิ่งใดจะปรากฏขึ้นก็จะทำให้เกิดการถกเถียงกันอย่างดุเดือด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเกิดขึ้นของสัตว์ประหลาดเหล่านี้ที่ทำให้ผู้คนต่างตื่นตระหนก ไม่ว่าหลินกรุ๊ปจะทำผลิตสิ่งใดออกมา ดูเหมือนว่าผู้คนต่างก็คว้าจับไว้ราวกับเชือกฟางแห่งชีวิต

สิ่งเหล่านั้นที่ถูกผลิตขึ้นโดยเฉพาะบรรดาชิปพรสวรรค์ก็มีการแก่งแย่งกันสูงและยังมีบรรดาอาวุธเทคโนโลยีทันสมัยที่แม้แต่คนธรรมดาก็ยังสามารถใช้มันได้ จึงทำให้คนและกองกำลังจำนวนมากต่างแย่งชิงพวกมัน

ดังนั้นหลินกรุ๊ปจึงทำเงินได้มากมาย แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนกังวลก็คือหลินเฟิงซึ่งไม่ได้รับการติดต่อจากเขามานานแล้ว เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่พ่อแม่ของหลินเฟิงมาสอบถามเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง

แต่สิ่งที่พวกเขาตอบได้เพียงอย่างเดียวก็คือหลินเฟิงมีธุระสำคัญที่ต้องไปเจรจา เขาออกไปสองสามเดือนแล้วและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมา

ในโลกรอง เวลานี้มีสงครามที่ยิ่งใหญ่กว่า

มันเป็นที่ราบขนาดใหญ่และกว้าง จำนวนกำลังพลในแต่ละด้านมีมากถึงหลายแสน นายพลทั้งสองฝ่ายนั้นแข็งแกร่งมาก ผู้คนทั้งสองฝ่ายต่างก็มองหน้ากันตลอดเวลา ลมแรงพัดผ่านสนามและทรายสีเหลืองก็ลอยฟุ้งไปทั่ว

“ยอมแพ้หรือไม่” หลังจากนั้นไม่นาน ชายในชุดเกราะบนหลังม้าสีขาวก็ก้าวออกมา

ด้านหลังของเขาตามมาด้วยนายพลผู้ทรงพลังหลายสิบคน แต่ละคนมีใบหน้าที่เคร่งขรึมและมองศัตรูตรงหน้าอย่างเป็นปฏิปักษ์

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าหนุ่ม ไม่คิดว่าตัวเองจะหยิ่งเกินไปเหรอ?” ในฝั่งตรงข้าม ชายที่สวมชุดเกราะและใต้สะโพกของเขาควบม้าอยู่กล่าวกับหลินเฟิงพร้อมกับถือค้อนขนาดใหญ่ไว้ในมือของเขา

“ไม่!” หลินเฟิงกล่าวอย่างไม่แยแส

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนนี้ความแข็งแกร่งของข้ามากกว่าเจ้าเกือบสองเท่า และนายพลของข้านั้นก็มีมากกว่าเจ้าถึงสองหรือสามเท่า พลังของข้านั้นทรงพลังยิ่งกว่าเจ้า อย่าบอกนะว่าเจ้าต้องการท้าทายจอมพลของพวกข้า  แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะสามารถรับอีกสองกระบวนท่าต่อไปได้และยังกล้าบอกให้เรายอมแพ้อยู่อีกหรือไม่? ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเอาความมั่นใจมาจากไหน! “ชายร่างอ้วนกล่าว

ชายตรงหน้าเขาเป็นแม่ทัพใหญ่ในพื้นที่ภาคเหนือ เขาเกิดมาพร้อมกับพลังศักดิ์สิทธิ์และความแข็งแกร่งที่ไม่มีที่สิ้นสุด หลายคนที่เคยต่อสู้กับเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยและแม้แต่หลายคนก็ยากที่จะต้านรับการเคลื่อนไหวของเขา

มีกองกำลังมากกว่า 800000 นายที่อยู่เบื้องหลังเขา นี่คือการรวมกันของภาคตะวันตกและภาคเหนือ กองทัพของหลินเฟิงมีเพียง 500000 นาย ดังนั้นนายพลที่มีค้อนขนาดใหญ่นี้ดูเหมือนจะแผลงฤทธิ์เป็นอย่างมาก

ในความเป็นจริงแล้ว หลินเฟิงสามารถมีกำลังพลได้มากกว่านี้ เนื่องจากยังมีกองกำลังอีก 2.3 ล้านคนในทัพใหญ่ของภาคใต้ แต่หลินเฟิงไม่สามารถรอได้ นายพลที่อยู่เบื้องหลังเขาถึงจะไม่เข้าใจนัก แต่พวกเขาก็เต็มใจที่จะติดตามหลินเฟิงเพื่อต่อสู้กับศึกนี้แม้ว่าพวกเขาจะไม่ชนะก็ตาม

อย่างไรก็ตามในใจของพวกเขาไม่อยากจะพูดว่าศัตรูของหลินเฟิงจะพ่ายแพ้ลงเมื่อใดก็ได้

“ แม่ทัพซิ่ว!” หลินเฟิงตะโกนเบาๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ ซิ่วชานไห่ก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีและพูดว่า “ข้ามาแล้ว!”

“เด็ดหัวชายคนนี้ทิ้งซะ!” หลินเฟิงกล่าว น้ำเสียงดูเหมือนจะกล่าวทึกทักเอาเอง

“ได้” ขณะที่ซิ่วชานไห่ขานรับเขาก็ควบม้าทันทีและรีบวิ่งไปอีกด้าน เมื่อเห็นอย่างนี้เขาก็คำรามและพุ่งไปข้างหน้าทันที

ทันทีที่คิ้วของซิ่วชานไห่สว่างวาบ ฝ่ามือของเขาก็กลายเป็นอุ้งเท้าเสือและพุ่งไปที่ชายหนุ่ม เมื่อเห็นสถานการณ์ฝั่งตรงข้ามก็คำรามออกมาทันที ผู้ใช้ค้อนก็ทุบค้อนลง

วินาทีต่อมา ผู้ใช้ค้อนก็ถูกกรงเล็บเสือทั้งสองข้างพุ่งเข้าหา จากนั้นฟาดเข้าที่หน้าอกของคู่ต่อสู้อย่างจัง

“เป็น เป็นไปได้ยังไง!” พอกล่าวจบ คนทั้งคนก็กระเด็นลงจากหลังม้า เขาร่วงลงบนพื้น คนผู้นั้นกระอักเลือดออกมาและไถลออกไป

อย่างไรก็ตาม ซิ่วชานไห่รีบกระโดดลงจากหลังม้าของเขาทันทีและพูดว่า “อย่ากล่าวว่าเป็นเจ้าเลย หากแม้นายพลทั้งสองของเจ้ามา พวกมันก็ไม่กล้าแผลงฤทธิ์ออกมาหรอก!”

ซิ่วชานไห่ที่เดิมเป็นจอมพลของทัพใหญ่ภาคใต้นั้น ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่อาจจินตนาการได้เลย แม้ว่าจอมพลที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะมาเอง มันก็ยังไม่ถือเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเพียงคนเดียวเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชิปพรสวรรค์ที่หลินเฟิงมอบให้เขาซึ่งอยู่ตรงกลางคิ้วอีก

แม้ตอนนี้นายพลค้อนยักษ์จะทรงพลัง แต่เขาก็อยู่เพียงแค่ระดับ SS ขั้นกลางเท่านั้น เมื่อเทียบกับระดับของจอมพลแล้วเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่ซิ่วชานไห่กระตุ้นชิปพรสวรรค์แล้ว ความแข็งแกร่งของเขาก็ใกล้เคียงกับระดับ SSS อย่างไร้ที่สิ้นสุด

ซิ่วซานไห่กล่าวพร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งวางบนศีรษะของชายคนนั้น วินาทีต่อมาก็บิดอย่างแรงไปที่หัวของชายคนนั้นเพื่อเด็ดออก

“ท่านผู้บัญชาการทหารสูงสุด ดำเนินการตามที่คาดหวังและทำงานสำเร็จแล้ว!” ซิ่วชานไห่กล่าวพร้อมกับโยนศีรษะของชายคนนั้นลงบนพื้น

ดวงตาของหัวนั้นจะเบิกกว้างโดยไม่เต็มใจเชื่อ

ในอีกด้านหนึ่ง ชายสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนรถม้าไม้ขนาดใหญ่ พร้อมกับสนทนาและดื่มชากับไวน์อยู่นั้น

เมื่อคนที่พวกเขาคิดว่าเป็นนายพลที่แข็งแกร่งมากเพิ่งจะถูกเด็ดศีรษะออก พวกเขาแทบไม่เชื่อ

“ทั้งกองทัพพร้อม!” หลินเฟิงมองไปที่คนเหล่านั้นตรงหน้าและกล่าว

ทหารทั้งสองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามต่างก็ตื่นตระหนกเมื่อพวกเขาเห็นได้ว่าหลินเฟิงกำลังจะต่อสู้จริง ๆ แล้ว