RC:บทที่ 529 ความน่ากลัวของเสี่ยวหยาง (2)
“คำนับนายท่าน!” ทั้งสามที่ปรากฏตัวขึ้นคุกเข่าลงกับพื้นทันทีแล้วเอ่ย
เสี่ยวหยางไม่ได้มองไปที่พวกมัน แต่มองไปยังงูปาฉีและค้างคาวกระหายเลือดที่กำลังต่อสู้อยู่ เสียงเยาะเย้ยดังออกมาจากปากของเขาซึ่งไม่เข้ากับท่าทางของเสี่ยวหยางก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
“ไปถอนขนของนกตัวนั้นออกให้หมด!” เสี่ยวหยางกล่าว
“ขอรับนายท่าน!” เสียงทั้งสามเสียงพุ่งตรงไปที่สัตว์วิญญาณหยางในทันที
จู่ ๆ ก็มีร่างสามร่างปรากฏขึ้นมา แต่ละตัวก็มีระดับความแข็งแกร่งใกล้ SSS ขั้นปลาย และแต่ละตัวก็ไม่ได้มาดีเลย
ในเวลานี้ หยางรู้สึกกลัวและตื่นตระหนกขึ้นมาจริง ๆ แล้ว
ในฐานะที่เป็นผู้นำของราชาสัตว์วิญญาณสิบอันดับแรก ความแข็งแกร่งของมันนั้นเพียงพอที่จะทำให้สัตว์วิญญาณทั้งหมดต่างภาคภูมิใจ แต่ในเวลานี้เมื่อได้มาเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดตรงหน้า มันกลับรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
ไม่ใช่ว่าจิตวิญญาณของหยางไม่สามารถต้านทานอีกฝ่ายที่อยู่ในขั้นปลายแต่ละตัวได้
หลินเฟิงยืนอยู่ข้าง ๆ และเช็ดเลือดที่ไหลออกจากมุมปากของเขา เขาตกตะลึงมากที่ได้มาเห็นฉากนี้
ในที่สุดสายตาของเขาก็มาหยุดอยู่ที่ร่างของเสี่ยวหยาง ตอนนี้เสี่ยวหยางในความรู้สึกของหลินเฟิงที่มีต่อการเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนั้นราวกับคนแปลกหน้า
คนแปลกหน้าทำให้หลินเฟิงตกตะลึง แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่กับเสี่ยวหยางมานาน แต่เขาก็รู้จักเสี่ยวหยางดีพอ
คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่เสี่ยวหยางอย่างแน่นอน หรือไม่คนตรงหน้าเขาก็คือเสี่ยวหยางแต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้เปลี่ยนจิตวิญญาณของเขาไป
ขณะที่หลินเฟิงตกตะลึงและงุนงง ตู๋กังและปาเต๋าที่อยู่ในระยะไกลก็มองไปที่ฉากเดียวกัน และทุกคนต่างก็ตกตะลึง
หากพวกเขาสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเสี่ยวหยางในฐานะสัตว์ประหลาดตัวนั้น พวกเขาก็มั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ก่อให้เกิดภัยพิบัติในหลายเขตและหลายเมืองเมื่อไม่นานมานี้
ถึงจะไม่ได้เห็นสัตว์วิญญาณที่ทรงพลังทั้งห้ามากับตาของตู๋กังกับปาเต๋า แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงเพราะพวกเขาเคยเห็นสัตว์ประหลาดห้าตัวทางทีวีและวิทยุมาก่อน
“เหมือนกันอย่างกับแกะ!” ปาเต๋าที่เคยมีนิสัยหยิ่งยโสมาโดยตลอด แต่ในเวลานี้เขาหวาดกลัวเหมือนแมวตัวเล็ก ๆ
เจ้ารู้ไหมว่าสัตว์ประหลาดตัวน้อยนั้นกำลังถูกไล่ล่าและสังหารโดยกองพลสังหารปีศาจที่ประกอบไปด้วยราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์, หกผู้นำขั้นสูงสุดระดับ SSS และผู้แข็งแกร่งระดับ SSS มากกว่า 30 คนร่วมมือกันตามล่าสัตว์ตัวนั้นมาเป็นเวลาหลายวันโดยที่ยังฆ่ามันไม่ได้เลย
ใครจะคิดว่าตัวตนที่น่าสยดสยองของมันจะมาอยู่ข้าง ๆ พวกเขาและแสร้งทำเป็นชายหนุ่มที่ไร้เดียงสา
อย่างน้อยมันก็ดูเหมือน ๆ กับพวกเขา นอกจากนั้นสิ่งที่น่าหวาดกลัวดังกล่าว เหตุใดจึงมาปรากฏอยู่รอบตัวพวกเขาด้วย
“ นายต้องการบอกหลินเฟิงเรื่องสัตว์ประหลาดตัวนั้นหรือไม่?” ปาเต๋าถาม
ตู๋กังส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่รู้!”
ทั้งคู่ไม่รู้ว่าหลินเฟิงรู้เรื่องสัตว์ประหลาดหรือหายนะที่เกิดขึ้นจากตัวตนนี้หรือไม่
ในเวลานี้การต่อสู้ระหว่างสัตว์วิญญาณทั้งห้ากับราชาสัตว์อสูรหยางกำลังมาถึงช่วงสุดท้าย ในเวลานี้ทั้งสองฝ่ายยากที่จะแยกออกจากกัน หยางได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกายเช่นเดียวกันกับสัตว์วิญญาณทั้งห้าที่แทบจะยื้อไว้ไม่ไหวแล้ว
ในความเป็นจริง สำหรับหยางแล้ว สัตว์วิญญาณทั้งห้านั้นเป็นเพียงอาหารเรียกน้ำย่อย แต่สิ่งที่มันกังวลไม่ใช่สัตว์วิญญาณทั้งห้าแต่เป็นเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหลังของพวกมันต่างหาก
เนื่องจากอีกฝ่ายสามารถแยกมือข้างหนึ่งออกมาและมีสถานะที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ไม่มีใครรู้ว่าพลังของเขาจะน่ากลัวเพียงใด
เมื่อเสี่ยวหยางเห็นว่าสัตว์วิญญาณทั้งห้าของเขากำลังจะพ่ายแพ้ เขาก็โบกมือทันทีและสัตว์วิญญาณทั้งห้าก็ฟื้นตัวกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“บ้าชะมัด นี่มันความสามารถแบบไหนเนี่ย?” แม้แต่หลินเฟิงเองก็ยังตกใจ
หยางเห็นสถานการณ์นี้ ก็รู้สึกขลาดกลัวขึ้นมาทันที รู้สึกได้ว่ามันสู้ไปครึ่งวันก็ไร้ผล
แว้ก!!!
พอเห็นว่าสัตว์วิญญาณตัวใหญ่ทั้งห้ายังคงโจมตีเข้ามา หยางจึงต่อสู้ดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย
มันร้องออกมา เสียงนั้นเรียกผ่านเมฆจนดังก้องไปทั่วโลก
จากนั้นที่ด้านหลังของหยาง เปลวไฟสีม่วงก็เต็มไปทั่วท้องฟ้า
หลินเฟิงเห็นเป็นแบบนี้ ก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมาทันที เพราะก่อนหน้านี้หลินเฟิงเคยสูญเสียครั้งใหญ่จากการเคลื่อนไหวนี้ แต่ในเวลานั้นการโจมตีของหลินเฟิงนั้นน่ากลัวน้อยกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้มาก
“ ช่างแข็งแกร่งอะไรเช่นนี้!” หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะอุทาน
แม้แต่สัตว์ประหลาดหนุ่มก็ยังแสดงความประหลาดใจเป็นครั้งแรก มันพยักหน้าและพูดว่า “มันทรงพลังจริง ๆ! ห่างจาก SSS ขั้นสุดยอดเพียงแค่ครึ่งฟุต”
วินาทีต่อมา หยางคำรามและเปลวไฟก็ลุกโชนขึ้นไปบนท้องฟ้าด้านหลังมัน จากนั้นแท่งเปลวไฟที่หมุนวนก็พุ่งตรงไปที่สัตว์วิญญาณทั้งห้าตรงหน้า
เมื่อเห็นเช่นนี้สัตว์วิญญาณทั้งห้าต่างก็ตกใจและรีบซ่อนตัว
แต่แท่งเปลวไฟที่หมุนวนของสัตว์วิญญาณหยางนั้นทรงพลังเกินไปและเร็วเกินไป หนูยักษ์ดวงตาสีทองเหลือบดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าจึงถูกเปลวไฟที่น่ากลัวเข้าอย่างจังและถูกเผาไหม้จนเป็นเถ้าถ่านในทันที
“มันน่าสนใจดีนะ! กลับมาเถอะ! เจ้าไม่มีทางเทียบได้หรอก” เสี่ยวหยางพูดแล้วโบกมือให้กับสัตว์วิญญาณสี่ตัวที่เหลือ
เมื่อเห็นเช่นนี้สัตว์วิญญาณทั้งสี่ก็บินมาหาในทันที จากนั้นก็กลายเป็นหนวด, ปีก, หัวงูและสิ่งอื่น ๆ ติดอยู่ที่หลังของเสี่ยวหยาง
เสี่ยวหยางเปลี่ยนกลับมาเป็นรูปลักษณ์เดิมอีกครั้ง บนหลังมีปีกเนื้อสีแดงเลือดกางไปทั่วท้องฟ้า ภายใต้ปีกเนื้อมีหัวงูแปดหัวยื่นออกมาจากทั้งสองข้างและมีหนวดจำนวนมากงอกขึ้นที่ด้านหลังเอวของเขา
พอหยางเห็นเสี่ยวหยางเก็บจิตวิญญาณและสัตว์ปีศาจพวกนั้นกลับไปก็ชะงักในทันที
“ดีมาก เจ้าแข็งแกร่งมากดังนั้นข้าจึงต้องการแก่นแท้ในเลือดของเจ้า!” เสี่ยวหยางบินขึ้นไปบนฟ้า และกล่าวอย่างเอาแต่ใจ
นี่เป็นอีกครั้งที่ทำให้หยางขุ่นเคืองขึ้นมา เพราะสำหรับสัตว์วิญญาณการถูกยึดแก่นแท้เลือดไปนั้นถือเป็นเรื่องน่าอับอาย
มันอ้าปากขึ้นมาในนั้นมีเปลวไฟร้อนแรงราวกับดวงอาทิตย์ดวงเล็ก แท่งเพลิงวนถูกยิงออกมา เปลวเพลิงอันทรงพลังที่ปรากฏออกมานั้นดูน่าหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับว่ามันสามารถกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างแล้วทำให้กลายเป็นเถ้าถ่านได้
แต่เสี่ยวหยางที่ได้เห็นฉากนี้กลับยกยิ้มและพูดว่า “เป็นเพราะเจ้าควบคุมไฟได้ดี งั้นข้าก็จะเล่นกับเจ้าด้วยเปลวเพลิงก็แล้วกัน!”
หยางน้อยยื่นมือออกมา ทันใดนั้นลูกไฟขนาดใหญ่ก็มารวมตัวกันอยู่ตรงหน้าของเขา และไม่นานก็ก่อตัวเป็นลูกไฟขนาดใหญ่ที่มีรัศมีหนึ่งเมตร
หยางน้อยโบกมือครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นบอลไฟและแท่งเพลิงวนของหยางก็พุ่งปะทะกัน
ปัง!!!
เกิดการระเบิดครั้งใหญ่และพลังโจมตีของทั้งสองก็หายไปกลางอากาศ อาฟเตอร์ช็อกที่รุนแรงนั้นส่งผลให้เกิดพายุหมุนจนทำให้ทุกคนในที่นั้นสั่นคลอนไปมา
ตู๋กังและปาเต๋าเกาะคลานอยู่บนพื้นให้แน่นมากขึ้น ในขณะที่หลินเฟิงนั้นบินขึ้นไปในอากาศจึงสามารถหลีกเลี่ยงระยะการทำลายล้างจากคลื่นกระแทกทั้งสองได้
“ดีมาก ถึงคราวของข้าบ้าง!” เสี่ยวหยางกล่าว ทันใดนั้นประกายแสงในแววตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างมาก
ในช่วงเวลาต่อมา มันควบแน่นแสงสีดำไว้ในมือของเขาซึ่งทำให้หลินเฟิงรู้สึกเหลือเชื่อ
“คลื่นแสงมืด!” เสี่ยวหยางกล่าวเบา ๆ
ทันใดนั้นแท่งแสงสีดำที่น่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แท่งหนึ่งซึ่งดูคล้ายกับพลังในยุคสมัยก่อนได้ส่งตรงไปที่หยางในทันที ความเร็วนั้นราวกับความเร็วแสงที่แท้จริงจนทำให้ไม่สามารถตอบสนองได้
แว้ก!!!
หยางตะโกนออกมา มันกางปีกออกและรีบเอามากันไว้ข้างหน้าเพื่อกั้นร่างกายของมันไว้ข้างใน
แต่ในช่วงเวลาต่อมา แท่งแสงสีดำที่น่ากลัวนั้นก็ได้เจาะทะลุเข้าไปในปีกของหยางและร่างกายของมัน
“เป็น เป็นไปได้อย่างไร? นี่เจ้าถึง … “
