RC:บทที่ 486 กลอุบาย
หลินเฟิงครุ่นคิดพลางมองไปที่รถรบ ในเวลาเดียวกันเปลวไฟสีดำขนาดเล็กในมือของเขาถูกเผาไหม้อย่างแน่นหนา ทันใดนั้นหลินเฟิงก็เพิ่มพูนพลังจิตวิญญาณของเขาและจากนั้นเปลวไฟในมือของเขาก็ถูกเผาไหม้ทันที
ในทิศทางของรถม้าเปลวไฟสีดำที่เผาไหม้อย่างช้าๆในทันใดก็ระเบิดเป็นเปลวไฟ เปลวไฟสีดำเช่นปีศาจที่มีปากขนาดใหญ่และเริ่มกลืนกินรถรบเหล่านั้น
จากนั้นหลินเฟิงยิ้มแล้วกล่าวว่า: “เนื่องจากเราไม่ได้รับผลกระทบ เพราะฉะนั้นจงทำการจุดไฟต่อไป จนกว่าเราจะบรรลุผลสำเร็จ”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฟิง ผู้นำเผ่าอื่นๆ ต่าง ลังเลเพราะความคิดของหลินเฟิงดูไม่ฉลาดเท่าไรนัก คงเพราะพวกเขาต้องจุดไฟในขณะที่ศัตรูเฝ้าระวังอยู่
ถ้าข้าจุดไฟอีกครั้งข้าคิดว่าข้าจะติดอยู่ในวงล้อม
“ไม่ต้องกังวลข้ากล้าพูดอย่างนั้นข้าแน่ใจว่าข้าทำได้ถ้าท่านไม่เชื่อท่านจะรอดูเฉยๆ ก็ได้” หลินเฟิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อคนอื่นเห็นว่าหลินเฟิงมีความมั่นใจ ต่างก็พากันลังเล
หลินเฟิงไม่ได้มองที่พวกเขา แต่มองไปที่นายพลของหวันฟู่และด้านข้างเหล่านั้น
“นายพลการสูญเสียครั้งใหญ่ ตอนนี้พวกเราควรทำอะไรดี?” หนึ่งในผู้นำทหารเอ่ยถาม
นายพลไม่ตอบเขา เขาลอยขึ้นไปในอากาศมองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า “ระวังตัวและเพิ่มทีมลาดตระเวน! นอกจากนั้น เจ้ามาที่นี่ …. “
เมื่อเห็นลักษณะที่ลึกลับของนายพลทุกคนก็เขามาใกล้เขา จากนั้นนายพลกล่าวว่า “ศัตรูน่าจะมีผู้เชี่ยวชาญหลายคนมาด้วย ไม่เช่นนั้นพวกเขาไม่สามารถจุดไฟจำนวนมากได้ในเวลาอันสั้น แต่ข้าเพิ่งจะรู้ตัวและรีบออกมาดับไฟ เพราะฉะนั้นเราคงจะไม่ประนีประนอมกับศัตรูแน่! “
“ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากว่าพวกเขาจะกลับมาจุดไฟอีกครั้งตอนนี้แยกกระจายไปทุกทิศทางและนำตัวศัตรูกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” แววตาลึกลับของนายพลเย็นชาและทำพูดที่ชวนให้รู้สึกเหน็บหนาว
“รับทราบ” ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป
ในเวลาเดียวกัน ทางด้านของรถม้า ชายผู้มีหนวดเครายังคงอยู่ในเต็นท์ของเขาและดื่มไวน์อย่างสบายใจและดูมีความสุข
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหลินเฟิงกล่าวว่าเมื่อเขาจากไป จะรายงานความดีความชอบต่อหน้านายพล
อันที่จริงผู้ชายคนนี้ที่มีเคราไม่ต้องการที่จะปกป้องรถที่เสียหายเหล่านี้ทุกวัน เขาตัวใหญ่และเฉื่อยชาเขาต้องนั่งมองคนอื่น คงจะดีถ้าเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งไปที่อื่น
ขณะที่เขาดื่มอย่างมีความสุขทันใดนั้นเขาก็ดูเหมือนจะได้ยินอะไรบางอย่างที่แตกแล้วเสียงร้องไห้ก็ทำลายความสงบสุข
“นายท่าน นายท่าน ไม่! แย่แล้ว” ตอนนี้ทหารที่ต้องเผชิญกับความตื่นตระหนกต่างตะโกน
สิ่งนี้ทำให้ชายผู้มีหนวดเคราซึ่งเพ้อฝันเกี่ยวกับการเลื่อนตำแหน่งและโกรธมาก เขาพูดด้วยความโมโห: “มีอะไรเกิดขึ้น? มีอะไรเกิดขึ้นอีก เกิดเหตุอะไรในค่ายทหาร”
เมื่อเห็นความโกรธบนใบหน้าของชายผู้ที่มีเครา การแสดงออกของชายผู้นั้นก็ยิ่งร้อนรนพลางกล่าวว่า: “นายท่าน เกิดเรื่องแล้ว มีกองไฟไหม้อยู่ข้างนอก!”
“ข้ารู้ แต่ไม่ว่ามันเป็นไฟไหม้หรือไม่ มันก็ไม่ใช่ธุระของข้า! ให้พวกเขาแก้ไขมันด้วยตัวเอง!” ชายผู้มีหนวดเคราพูดพร้อมกับท่าทางเฉยเมย
ในความเป็นจริงเมื่อเกิดไฟไหม้ในขณะนี้ทหารบางคนขึ้นมาเพื่อรายงาน
อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องของทหารม้า 10,000 คนส่วนไฟไหม้ในสถานที่ต่าง ๆ เช่นข้าวและหญ้ามันก็ไม่ได้อยู่ในความดูแลของเขาและเขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลกับพวกเขา
“ท่านรู้อยู่แล้วเหรอ? แต่รถม้า … ” อย่างไรก็ตามมันน่าตกใจที่ชายผู้มีหนวดเคราโบกมือไล่เขาทันทีแล้วพูดว่า “พอแล้ว ไปซะ!”
“นี่…นี่ … ” นายทหารดูเหมือนจะต้องการพูดอะไรอีกอย่าง
“พอแล้ว ข้าบอกให้แกออกไป แกไม่ได้ยินข้าเหรอ หรือแกหูหนวก?” ทันใดนั้นชายผู้มีหนวดเคราก็ตะโกน
เมื่อเห็นอย่างนี้ทหารก็ลดตัวลงทันทีและทำท่าจะถอยออกไปพร้อมพูดว่า “รับทราบ รับทราบ รับทราบ”
ด้วยการที่ทหารถอยกลับไปด้านนอก ขณะที่เขากำลังจะออกจากเต็นท์ ทันใดนั้นชายผู้มีหนวดเคราก็พูดว่า “เดี๋ยวก่อน เกิดอะไรขึ้นกับรถม้าในตอนนี้”
ทหารฟังและพูดว่า “รถรบ รถรบถูกเผาหมดแล้ว!”
“ห๊ะ” เขาค้างในขณะที่ยกแก้วดื่ม
ทันใดนั้นแก้วที่ถูกยกไปที่ปากของเขาและดูเหมือนว่าเขาจะกระดกมัน จากนั้นเขาก็พูดว่า “เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?”
“ข้าพูดว่ารถรบของเรากำลังถูกไฟไหม้!” ทหารกระซิบ
“อะไรนะ? มันถูกไฟไหม้? พระเจ้า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” คนที่เพิ่งตอบโต้รีบวิ่งออกไป
ในวินาทีต่อมาทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนทำให้ชายผู้มีหนวดเคราดูงี่เง่า เขาทิ้งตัวบนพื้นด้วยเข่าทั้งคู่และมื้อไม้อ่อนเปลี้ย
เบื้องหน้าของเขา รถรบหินยักษ์ 200 คันกำลังถูกเผาไหม้ด้วยเปลวไฟสีดำ ซึ่งเป็นเปลวไฟแปลกประหลาด ทหารหลายคนกำลังรดน้ำเพื่อดับไฟ อย่างไรก็ตาม มันก็น่าตกใจที่เปลวไฟไม่กลัวน้ำ ราวกับว่าพวกมันจะไม่มีวันดับ
ตราบใดที่คราบเปื้อนมันก็จะถูกเผาทันที หลังจากทหารเหล่านั้นเปื้อนด้วยเปลวไฟสีดำทีละคนพวกเขาทั้งหมดถูกไฟไหม้อย่างรุนแรง และล้มกลิ้งบนพื้นดิน อีกทั้งยังไม่สามารถดับได้
ชายผู้มีหนวดเคราเห็นเหตุการณ์นี้และในทันใด ผู้คนก็พากันตกตะลึง ทหารกรีดร้อง รถรบหินยักษ์กำลังลุกไหม้และเสียงสะเก็ดไฟแตกดังก้องอยู่ในหูของเขา
“ไม่ ไม่ ข้าต้องไปหานายพล ต้องรีบไปหานายพล!” ชายผู้เต็มไปด้วยเคราพูดและวิ่งไปยังทิศทางที่นายพลอยู่อย่างรวดเร็ว
และในเวลานี้หลินเฟิงกับพวกเขากำลังรออยู่ข้างๆอย่างเงียบ ๆ ไม่มีการเคลื่อนไหว
“นายท่าน ข้ารอมานานแล้ว ท่านต้องการจุดไฟตอนนี้หรือไม่” ซุนเซียนถาม
“ใช่ แต่ถ้าท่านต้องการจุดไฟตอนนี้ ท่านจะไม่ได้กลับมาอีก!” หลินเฟิงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเฟิง ซุนเซียนก็ตกตะลึงจนตัวแข็งและเขาก็พูดในใจว่า “เพราะอะไร”
“เพราะอะไรงั้นเหรอ เดี๋ยวท่านก็รู้เองแหละ!” หลินเฟิงกล่าวและไม่ได้ให้คำอธิบายแก่เขา
ในเวลานี้ทั้งคู่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่ศัตรูจะพบ
ในเวลานี้หลินเฟิงและทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงตกใจ
“ท่านนายพล ท่านนายพล แย่แล้ว แย่แล้ว!” ทันใดนั้นชายอ้วนคนหนึ่งที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราก็รีบวิ่งไปที่เต็นท์ของคนที่ถูกเรียกว่านายพล
“เอาละ เจ้านี่เอง เกิดอะไรเหรอขึ้น” การตะโกนทำให้นายพลเห็นชายคนนั้น พลันขมวดคิ้วและพูดด้วยใบหน้าที่งุนงง
นายพลรู้จักชายคนนี้ เขาคือคนดูแลรถรบสองร้อยคัน
ครู่เดียวนายพลดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ไม่ทันรอให้ชายผู้มีหนวดเคราพูดอะไร เขาก็ลอยตัวขึ้นและฉีกบนยอดเต็นท์ก่อนจะก็บินออกไป
“ให้ตายสิ นายพล ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย” ชายผู้มีหนวดเคราอ้าปากค้างและตะโกน
อย่างไรก็ตามเขาไม่จำเป็นต้องพูดว่า นายพลก็เดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
