โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – ตอนที่ 562

RC:บทที่ 562 มนุษย์ปลาหลากสี

นี่ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจของหลินเฟิงและเสี่ยวหยางเพราะสิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือมีชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนร่างใหญ่โตนั้น ซึ่งน่าจะกล่าวได้ว่าเป็นมนุษย์งูผู้หนึ่ง

มันเป็นมนุษย์งูกับไม้เท้างูวิญญาณ ร่างกายส่วนบนของเขาเป็นมนุษย์และร่างกายส่วนล่างของเขาเป็นงู

แต่แตกต่างจากงูตนอื่น ๆ ตรงที่ร่างกายส่วนบนของมนุษย์งูเป็นร่างของผู้หญิง มีมงกุฎอยู่บนหัว มีลำตัวงูสีม่วงอยู่ที่ลำตัวส่วนล่าง และมีเปลวไฟสีน้ำเงินแปลก ๆ ที่หาง

“ไอ้มนุษย์อวดดี เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงมาฆ่าน้องชายข้า! ข้าจะเอาชีวิตของเจ้า” ทันทีที่ราชินีงูปรากฏตัว เขาได้เห็นร่างของมนุษย์งูสีฟ้าลอยอยู่ตรงหน้า จึงรู้สึกโกรธและโบกไม้เท้างูวิญญาณในมือ

จากนั้นก็มีน้ำพวยพุ่งขึ้นมาเป็นเสาน้ำหลายแท่งพุ่งกระจายไปที่เสี่ยวหยางและหลินเฟิง

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ระดับสาม?” เมื่อเสี่ยวหยางเห็นภาพนี้เขาก็ตกตะลึง

ทันใดนั้นปีกสีเลือดขนาดใหญ่คู่หนึ่งก็งอกขึ้นที่หลังของเขา และพวกมันก็ปิดลงตรงหน้าเขาเพื่อป้องกันร่างกายของเขาเอาไว้

แม้แท่งน้ำขนาดใหญ่พวกนั้นจะกระแทกมามากสักเท่าไหร่ก็ไม่ทำให้เสี่ยวหยางได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ในขณะที่หลินเฟิงร่วงลงไปกว่าร้อยเมตร

เมื่อน้ำหยุดลง เสี่ยวหยางเงยหน้าขึ้นและพับปีกเพื่อมองไปที่ราชินีงู

“เจ้าก็พอมีทักษะอยู่บ้าง ไม่แปลกใจเลยที่สามารถฆ่าน้องชายของข้าได้! แต่ความแข็งแกร่งนี้ก็ยังไม่เพียงพอหรอกนะ ในเงื้อมือของข้าก็คงดิ้นรนได้แค่ไม่กี่ครั้ง!” 

เทียนหลงจวน ราชินีงูคำรามและวาดวงกลมบนผิวน้ำด้วยไม้เท้างูวิญญาณในมือของเธอ

ในช่วงเวลาต่อมา น้ำก็หมุนวนอย่างรวดเร็ว จากนั้นมังกรน้ำก็พุ่งตรงออกมาคำรามใส่เสี่ยวหยางและฉกอย่างบ้าคลั่ง

“ฮึ่ม งูปาฉี!” เสี่ยวหยางกล่าวเบา และหัวงูแปดหัวจึงพุ่งออกมาจากหลังของเขาในทันที มันกลายเป็นงูหลามที่น่ากลัวที่มีหัวงูขนาดใหญ่แปดหัวและกระโจนใส่มังกรน้ำ

“ราชางูน้ำเงิน! จงฉีกมันให้ข้า” ราชินีงูคำรามและบินขึ้นสูง

จากนั้นงูหลามที่เหลืออยู่ของเขาจึงคำรามใส่เสี่ยวหยางในทันที

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ระดับ2?” เสี่ยวหยางตกตะลึง

หลินเฟิงเห็นภาพนี้ก็รีบพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วและเอ่ยเสียงดัง: “นายจัดการกับราชินีงู ฉันจะช่วยนายต้านงูหลามเอง!”

“ท่านสามารถต้านมันได้หรือ?” เสี่ยวหยางรู้สึกกังวล

“ถ้ามัวแต่รีรอก็ไม่ยิ่งใหญ่สักทีสิ!” หลินเฟิงกล่าวอย่างหนักแน่น

หลินเฟิงเพิ่งกินดีงูหลามน้ำเงินเข้าไป ในเวลานี้ร่างกายของเขาทั้งร้อนและกระหาย ทั้งร่างของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลังไร้ที่สิ้นสุดซึ่งดูเหมือนตัวของเขาจะระเบิดได้ตลอดเวลา

ความแข็งแกร่งเสื้อเกราะของหลินเฟิงมาถึงขั้นสูงสุดของระดับ SSS แล้ว ด้วยน้ำดีของงูหลินเฟิงจึงมีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ในช่วงเวลาอันสั้น

มันจึงไม่เป็นปัญหาหากต้องจัดการกับงูเหลือมขั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ตัวนี้ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในการจัดการเลย

จากนั้นหลินเฟิงจึงพุ่งไปข้างหน้าเพื่อต่อสู้กับงูหลามที่น่ากลัว ในขณะที่เสี่ยวหยางต่อสู้กับราชินีงู การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายนั้นดูน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก

เกิดการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวหลายครั้งในทะเลและคลื่นลูกใหญ่มากมายได้ก่อตัวขึ้น การโจมตีแต่ละครั้งนำมาซึ่งพลังอันน่ากลัวแห่งการทำลายล้างสวรรค์และโลก

ในเวลานี้บรรดาผู้อาวุโสลงทัณฑ์ที่กำลังต่อสู้อยู่ที่ขอบเขตของเมืองมนุษย์ต่างก็ตกใจเมื่อเห็นคลื่นสั่นสะเทือนบนพื้นโลกไปในระยะไกล

เมื่อมองเห็นคลื่นความน่ากลัวที่มาอย่างไม่สม่ำเสมอ พวกเขาต่างก็ตกตะลึงจนรู้สึกว่าพวกตนคงต้านทานไว้ไม่ไหว

การต่อสู้บนท้องทะเลที่ห่างไกลยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็ไม่มีเสียงใด ๆ เกิดขึ้นอีก

“พี่หลินเฟิง พี่หลินเฟิง!” เสียงของชายหนุ่มดังก้องไปทั่วท้องทะเลอยู่เป็นเวลานาน แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย

ในการต่อสู้เมื่อครู่ เสี่ยวหยางต่อสู้กับราชินีงูอย่างดุเดือดและหลินเฟิงก็ลากงูหลามออกไป

เพื่อไม่ให้ไปยุ่งกับเสี่ยวหยาง หลินเฟิงจึงล่องูหลามออกไปให้ไกลและแยกมันออกมาจากราชินีงู จากนั้นสงครามก็ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

ความแข็งแกร่งของหลินเฟิงไม่ได้ดีเท่ากับงูเหลือมตัวนั้นถึงแม้จะรวมเข้ากับผลดีงูก็ตาม เมื่อถึงเวลาต่อสู้ หลินเฟิงจึงไม่ถือเป็นคู่ต่อสู้ของมันและหายตัวไปจากการโจมตีของงูหลาม

เสี่ยวหยางที่ได้เห็นภาพนี้จึงกระตุ้นเลือดแก่นแท้ของราชามังกรแห่งกาลเวลาขึ้นมา ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากจนทำให้ราชินีงูได้รับบาดเจ็บ

ราชินีงูพ่ายแพ้ แต่หลินเฟิงกลับหายตัวไป

สุดท้ายแล้วเพราะเสี่ยวหยางได้รับบาดเจ็บสาหัส จากที่มองหาอยู่สักพักก็ไม่พบหลินเฟิง เขาจึงทำได้เพียงบินกลับไปที่เมืองมนุษย์

ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ มีร่างหนึ่งลอยอยู่บนน้ำ ทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าซีดเซียว

ตรงก้นทะเล มีดวงตานับไม่ถ้วนจ้องมองไปยังร่างที่ลอยอยู่ในทะเล จากนั้นมนุษย์ปลาผู้แข็งแกร่งก็จับชายที่ลอยอยู่บนทะเลและลากเขาลงไปในน้ำ

ณ วังขนาดใหญ่ กลุ่มชาวปลากลุ่มหนึ่งกำลังมองดูชายหนุ่มอย่างอยากรู้อยากเห็น

ถ้าหากเสี่ยวหยางอยู่ที่นี่เขาคงจะจำได้เพราะคน ๆ นั้นก็คือหลินเฟิงที่เขาตามหามานาน

ในเวลานี้ชาวปลาทุกคนต่างก็มองดูหลินเฟิงที่กำลังนอนอยู่บนพื้นอย่างสงสัย ราวกับพวกเขากำลังรออะไรบางสิ่งอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างปลาสองสามร่างก็ได้ออกมาและว่ายมาทางฝั่งนี้

“ท่านหญิง ดูสิ! นั่นมนุษย์!” ในเวลานี้ ชาวปลาคนหนึ่งกล่าวกับชาวปลาผู้งดงามที่อยู่ตรงกลาง

ชาวปลาที่อยู่ตรงกลางนั้นช่างงดงามและกำลังเคลื่อนไหวมา หากคุณมองดู คุณก็จะพบว่าลำตัวส่วนล่างของมนุษย์ปลาผู้สวยงามนั้นมีสีสันที่สวยงาม ยิ่งอยู่ท่ามกลางแสงแดดก็ยิ่งสวยงาม

“ว้าว มนุษย์หรือ? ดูเหมือนจะไม่แตกต่างกันเลยนอกจากเท้า” ชาวปลาที่มีสีสันสวยงามกล่าว

“ใช่ ใช่! ว่ากันว่าเมื่อนานมาแล้ว พวกเขาก็เป็นชาวปลาเหมือนกัน แต่พวกเขาเลือกที่จะอาศัยอยู่บนบก หางปลาจึงเปลี่ยนไปเป็นเท้า” ชาวปลาที่อยู่ข้าง ๆ ชาวปลาผู้งดงามซึ่งดูเหมือนจะเป็นสาวรับใช้ของเขานั้นกล่าวอย่างสงสัยเช่นกัน

“เขาตายแล้วหรือ? ทำไมถึงไม่ขยับเลย?” เงือกหลากสีถาม

สาวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เขากล่าวว่า : “เขายังไม่ตาย แต่เขาบาดเจ็บมากเกินไปและอาการโคม่า”

“บาดเจ็บมากเกินไปหรือ? จะตายไหม! มารักษาเขากัน ยกเขาขึ้นมา!” นางเงือกหลากสีพูดกับทหารเงือกที่แข็งแกร่ง

“ไม่นะ ท่านหญิง! นี่คือมนุษย์ ตอนนี้เราเข้าร่วมกับกองกำลังของชาวทะเล หากกษัตริย์รู้เข้า เราอาจจะเจอปัญหากันได้!” หนึ่งในผู้นำกล่าว

“ข้าไม่สน นี่คือมนุษย์คนแรกที่ข้าเจอ ถ้าเขาตาย ข้าจะตัดหัวเจ้าทิ้งซะ!” เงือกหลากสีทำปากจู๋ ยกมือเท้าสะเอวกล่าว

“เอ่อ … นี่ … ” ชาวปลาผู้แข็งแกร่งหลายคนที่ได้เห็นภาพนี้ ก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นในทันที

ชาวปลาหลากสีที่เห็นชาวปลาผู้นี้เอ่ยแย้งจึงโกรธขึ้นทันที : “อะไรน่ะ คำพูดของเจ้าหญิงคนนี้ไม่สำคัญแล้วหรือ ห๊า!”

เปล่า เปล่าขอรับ! พวกเราจะไปหาคนมารักษาเขาเดี๋ยวนี้ … ”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หลินเฟิงก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งร่างกายมันเป็นความเจ็บปวดที่ลึกไปถึงไขกระดูก กระตุ้นให้เขาตื่นขึ้นมาในทันที

เมื่อลืมตาขึ้น หลินเฟิงก็พบว่าตัวเองได้มาอยู่ในสถานที่แปลก ๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นกรงที่กว้างและยาวประมาณ 10 เมตร

กรงถูกสร้างด้วยเสาเหล็กสีดำที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันแข็งมาก ๆ

หลินเฟิงพยายามกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้

“ เจ้าตื่นแล้วเหรอ … ”