บทที่ 112 – สิทธิพิเศษของขุนนาง
ซูเย่ชี้ไปที่เมืองเอเธนส์
มุมมองของดาวเคราะห์เวทมนตร์ ขยายอีกครั้ง
เมืองเอเธนส์รุ่นจิ๋วที่เหมือนกับเมืองจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาทุกประการมีความชัดเจนและเป็นสามมิติ
อะโครโพลิสที่ใจกลางกรุงเอเธนส์นั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ รูปปั้นของอธีน่า และซูส ดูเหมือนจะอยู่ตรงหน้าเขา อาคารขนาดใหญ่ทั้งหมดได้รับการพรรณนาอย่างถูกต้อง
ซูเย่วางนิ้วของเขาบน ดาวเคราะห์เวทมนตร์ และเลื่อนดูด้วยความประหลาดใจของเขา ดาวเคราะห์เวทมนตร์นี้สามารถจําลองทุกมุมของเมืองเอเธนส์ได้ ไม่ว่าจะเป็นหินที่ยื่นออกมา ผนังที่ลอกออกหรือรอยแตกบนผนัง ล้วนมองเห็นได้ชัดเจน
อย่างไรก็ตาม เขามองเห็นแต่ภายนอกอาคารเท่านั้น และไม่สามารถเข้าไปในห้องของคนอื่นได้
ซูเย่รู้สึกเย็นลงที่กระดูกสันหลังของเขา กล้องวงจรปิดหลายพันล้านตัวบนดาวเคราะห์สีน้ำเงิน ไม่สามารถเทียบกับดาวเคราะห์เวทมนตร์นี้ได้
“ สมาชิกสภาควรสามารถมองเห็นภายในอาคารได้ใช่ไหม ? ” ซูเยถามขณะที่เขามองไปที่นีเดิร์น
นีเดิร์นพยักหน้าและตอบว่า “ ตราบใดที่อาคารไม่ได้รับ การปกป้องเป็นพิเศษ สมาชิกสภาก็สามารถเห็นทุกอย่างภายในได้ หากพวกเขาเต็มใจที่จะใช้เวทย์มนตร์จนหมด พวกเขาสามารถเห็นสิ่งที่ผู้คน หรือแม้แต่แมลงในแต่ละบ้านกําลังทํา
ซูเย่กล่าวว่า “ อย่างที่คาดไว้ ข้าไม่รู้อะไร เกี่ยวกับพลังเวทย์มนตร์… กล่าวคือ ถ้าสมาชิกสภาต้องการแอบดู…”
“ พวกเขาไม่ต้องการ ! ”นีเดิร์นขัดจังหวะคําพูดสมมุติของซูเย่อย่างเด็ดขาด
“ท่านเป็นอาจารย์ สิ่งที่ท่านพูดนั้นถูกต้อง” ซูเย่กล่าว
จากนั้นซูเย่ก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ปรากฏอยู่ในห้วงความคิด
นีเดิร์นมองที่ซูเยด้วยความประหลาดใจและถามว่า “ ทําไมเจ้าถึงมองดูท้องฟ้า ? ”
ซูเย่ตอบว่า “ เพื่อให้สามารถสังเกตทุกมุมโลกได้อย่างชัดเจน จะต้องมีเครื่องมือวิเศษวางอยู่บนท้องฟ้า ”
นีเดิร์นเงียบไปนานก่อนจะพูดว่า “ ข้าเพิ่งคิดออกหลังจากผ่านไปนาน ดูเหมือนว่าคนโง่จะประสาทหลอนมากกว่าคนฉลาด ”
ซูเย่ขมวดคิ้วและขัดจังหวะ “ ท่านไม่ได้ถ่อมตัวเลย ! อย่าพูดนอกเรื่อง นอกจากดาวเคราะห์เวทมนตร์แล้ว ข้าต้องรู้อะไรอีก ? ”
จากนั้นนีเดิร์นเริ่มอธิบายเกี่ยวกับสิทธิของสมาชิกกิตติมศักดิ์ นอกจากดาวเคราะห์เวทมนตร์นี้แล้ว พวกเขายังสามารถเข้าถึงสภาเวทมนตร์ เพื่ออ่านประกาศต้นฉบับ และ หนังสือได้อีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสามารถเข้าสู่ตลาดเวทย์มนตร์ในทุกส่วนของกรีซโดยไม่มีข้อจํากัดใดๆ แต่ข้อกําหนดเบื้องต้นคือพวกเขาต้องเป็นผู้วิเศษระดับเหล็กดํา
นีเดิร์นได้ถ่ายทอดความรู้ทั้งหมดนี้โดยไม่หยุดหย่อน ซึ่งปกติแล้วมีเพียงผู้วิเศษระดับทอง หรือผู้ที่มีตําแหน่งสูงกว่า เท่านั้นที่รู้จัก ซูเย่ตื่นเต้นมากแต่เขาก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจหลายสิ่งหลายอย่างเนื่องจากข้อมูลจํานวนมากเป็นข้อมูลใหม่ทั้งหมดสําหรับเขา
นีเดิร์นสรุปว่า “ ประสิทธิภาพของการฟังบรรยายไม่ดีเท่าการอ่าน โอเค ไปกินข้าวแล้วไปเรียนรายละเอียดที่เกี่ยวข้อง กับสภาเวทมนตร์ ได้ถูกจัดเก็บไว้ในหนังสือเวทย์มนตร์ของเจ้าแล้ว อย่าเพิ่งเสียเวลาอ่าน ”
“ ก็ได้ ” ซูเย่เดินออกไปด้วยความงุนงง เมื่อเขาไปถึงทางออก เขาก็หันกลับมาและยื่นมือไปหานีเดิร์น
“ ขุนนางผู้หยิ่งผยอง… ไม่สิ สัญลักษณ์ของผู้ถือหุ้นขุนนาง อยู่ที่ไหน ? ” ซูเย่ถาม
“ อยู่นี่ สิ่งนี้เรียกว่าแผ่นศิลา “นี่เดิร์นหยิบถุงผ้าออกมา แล้วยื่นให้ซูเย่
ซูเย่รับมันด้วยมือขวาและรู้สึกว่าน้ําหนักดึงแขนของเขาลง เขารีบคว้าถุงผ้าอย่างถูกต้องและหยิบผลิตภัณฑ์หินขนาดเท่าฝ่ามือซึ่งหนาหนึ่งนิ้วจากด้านในออกมา สิ่งของชิ้นเล็กชิ้นนี้มีน้ำหนักอย่างน้อยสามถึงสี่กิโลกรัม มีสีเทาเข้มและมีลวดลายสีขาวละเอียดบนพื้นผิว
แผ่นศิลานั้นมีรูปร่างเหมือนโล่ มันมีพื้นผิวเรียบ ดวงตาเรียวคู่หนึ่งถูกแกะสลักอย่างหยาบบนพื้นผิวของโล่ ไม่มีอะไรอื่นในนั้น ที่แปลกก็คือถึงแม้เทคนิคการแกะสลักจะหยาบ แต่ดวงตาก็ดูมีเสน่ห์เฉพาะตัว
ซูเยู่มีความรู้สึกว่านี่เป็นของที่ระลึกของตระกูลโบราณ
ปัจจุบันไม่พบระบบตราประจําตระกูลที่สมบูรณ์ในประเทศใดเลย อย่างไรก็ตาม พื้นฐานได้ถูกจัดตั้งขึ้น ของที่ระลึกของตระกูลโบราณประเภทนี้น่าจะเป็นของดั้งเดิมระบบตราประจําตระกูล
ในเอเธนส์ทั้งหมด มีไม่เกิน 20 ตระกูลที่มีของที่ระลึกโบราณเช่นนี้
“ ท่านอาจารย์ ดูเหมือนว่าท่านมีสายสัมพันธ์กับตระกูลที่น่าเหลือเชื่อ ” ซูเย่แซว
“ เฮ้อ เพราะเจ้า ข้าจึงหมดเรี่ยวแรงและต้องทนกับสายตาที่กลิ้งกลอกของขุนนางนับไม่ถ้วน แต่เจ้าให้ช้อนส้อมเงินแก่ข้าเพียงสามชุดเท่านั้น เฮ้อ อย่าพูดถึงมันอีกเลย ออกไปได้ แล้ว…”
นีเดิร์นพูดด้วยท่าทางจริงจัง ริ้วรอยบนใบหน้าของเขาไม่ขยับเลย
“ ท่านอาจารย์ ในอนาคต โปรดใส่ใจกับการแสดงออกทาง สีหน้าของท่านเมื่อท่านทําการแสดง ลาก่อน ! ข้าจะมารับซากของพวกโนมส์เพลิงคืนนี้ ” ซูเย่เดินออกไปอย่างก้าวกระโดด
เรือเปอร์เซียขนาดใหญ่แล่นไปที่ท่าเรืออย่างช้าๆ
เด็กสาวสวมชุดผ้าไหมสีม่วงกุหลาบยืนอยู่ข้างเรือ มองดูรูปปั้นของซุสที่ท่าเรือ
เสื้อคลุมของนางคลุมศีรษะเหมือนหมวก บนหน้าผากของนางมีแถบหน้าผากสีทองที่ประดับประดาด้วยอัญมณี ระหว่างแถบหน้าผากและม่านสีดําที่ปกคลุมใบหน้าของนาง ดวงตาสีดําสนิทคู่หนึ่งเปล่งประกายราวกับดวงจันทร์ในตอนกลางคืน ขนตาของนางยาวและงอนดวงตาของนางมีความลึกมากกว่า ดวงตาของชาวกรีก ตาสองชั้นของนางเด่นชัดมาก
พู่ห้อยลงมาจากเอวของนาง และเครื่องประดับของนางก็ แกว่งไปมาเบาๆ ตามการเคลื่อนไหวของเรือ กางเกงผ้ากอซสี ขาวถูกเปิดเผยภายใต้กระโปรงยาวของนาง นางสวมรองเท้าเปอร์เซียสีขาวธรรมดาคู่หนึ่ง เผยให้เห็นฝีเท้าที่ยุติธรรมของ นาง
มือทั้งสองของนางจับราวบันไดของเรือไว้ นิ้วทั้งสิบของนางบอบบางราวกับหยกขาว แสงยามเช้าดูเหมือนจะสามารถทะลุผ่านนิ้วของนางได้ ทําให้พวกมันเปล่งประกายยิ่งขึ้นไปอีก
“พระองค์ พวกเรามาช้าไปเล็กน้อย ราชาแห่งพวกโนมส์ เพลิงถูกสภาแห่งเวทมนตร์เอาไปแล้ว ” ชายวัยกลางคนที่มีเค รายาวรายงานขณะก้มลงเพื่อรอรับคําสั่งต่อไป
“ เราสูญเสียข้ารับใช้ลี้ลับ ข้าต้องใช้ซากของพวกโนมเพลิงธรรมดาพวกนั้นไหม ? ข้าเฝ้ารอพลังของข้ารับใช้ลี้ลับมาก แม้ว่ามันจะเป็นแค่ข้ารับใช้ที่อ่อนแอที่สุดก็ตาม ข้าประสบความสูญเสียเล็กน้อย ” เสียงของสตรีนางนี้นั้นเรียบและน้ำเสียงของนางก็สงบ มีเสน่ห์จางๆ ที่ไม่เข้ากับวัยของนาง
“เพื่อพระองค์ ความแตกต่างนั้นไม่ใหญ่มาก ขณะนี้เรากําลังค้นหาซากของเหล่าช้ารับใช้ลี้ลับที่เหมาะสมกับระดับทองแดงของท่านแล้ว ”
“ ลืมมันไปเถอะ ถือได้ว่าเป็นกําไรตราบเท่าที่เราสามารถยึดแกนกลางของมิติพลังศักดิ์สิทธิ์ได้”
ชายวัยกลางคนที่มีเครายาวถอนหายใจในหัวใจของเขา เจ้าหญิงองค์นี้สมบูรณ์แบบ ยกเว้นว่านางเป็นพวกวัตถุนิยมมากเกินไป นางมักจะคิดถึงผลกําไรและขาดทุน บางที่มัน อาจจะเกี่ยวข้องกับนางและมารดาของนางทีถูกเนรเทศออกจากวังหลวงเมื่อนางยังเด็ก
ชายวัยกลางคนกล่าวว่า “ เพลโต จิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั้น ขอให้ เรายอมรับเงื่อนไขเล็กน้อยของพวกเขา เขาขอให้เรา…”
ลมทะเลพัดมาและเสียงของเขาก็กระจัดกระจายไปตามลม
หญิงลึกลับมองไปที่รูปปั้นของซุสและพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกอย่างเงียบๆ
กรุงเอเธนส์สีเทาสะท้อนอยู่ในดวงตาของนาง
ซูเย่ไม่สามารถระงับความอยากรู้ของเขาได้ หลังจากออกจากสํานักงานของนีเดิร์นเขาวิ่งไปที่ห้องสมุดเพื่อค้นหาหนังสือ เกี่ยวกับขุนนางเขาไม่เชื่อว่าเขาไม่สามารถหาที่มาของแผ่นศิลานี้ได้
ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่พบข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ
เมื่อเวลาผ่านไปชั้นเรียนใกล้เข้ามา ซูเย่เดินเตร่ไปรอบๆ ชั้นหนังสือซึ่งบรรจุต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับขุนนางอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเขาไปถึงจุดสิ้นสุดของส่วนทันใดนั้นเขาก็พบหนังสือสีม่วงแดงหนาสิบเล่มที่จัดวางในตําแหน่งที่สะดุดตา ชื่อเรื่อง “หนังสือของเหล่าขุนนาง” เขียนไว้ที่กระดูกสันหลังของแต่ละเล่ม แต่ละเล่มเป็นแผ่นหนังเวทมนตร์หนาสิบเซนติเมตร หนังสือประเภทนี้ไม่ค่อยพบเห็นในห้องสมุด
ซูเย่หยิบหนังสือเล่มแรกออกมาและเห็นชื่อที่คุ้นเคยเขียนอยู่บนหน้าปก
ซูเย่รู้แจ้ง ดูเหมือนเขาจะเคยได้ยินมาก่อนว่า อาเรโอปากัส ได้ขอให้โสเครตีสรวบรวมหนังสือเกี่ยวกับขุนนางหนังสือเล่มนี้ถูกเรียกว่า ” หนังสือของเหล่าขุนนาง”
ตระกูลขุนนางเกือบทุกตระกูลจะมีหนังสือชุดนี้เป็นส่วนหนี่งของคอลเล็กชั่นของพวกเขา
ชุดนี้น่าจะเป็นรุ่นแรก
ซูเย่อยากรู้ว่าโสเครตีสที่ต่อสู้กับพวกขุนนางจะเขียนว่าอย่างไร เขาเปิดปกเล่มแรกและเห็นบรรทัดคําบนหน้าเหลือง
อภิสิทธิ์ของขุนนางมีมาแต่กําเนิด
ลายมือที่สวยงามทําให้หน้าแรกดูเคร่งขรึมเป็นพิเศษทุกคํา ดูเหมือนจะสลักไว้บนนั้น
